အရက္ဆိုင္၊ ဘီယာဆိုင္ေတြ ေပါၿပီး စာၾကည့္တိုက္က မရွိသေလာက္ ရွားတယ္ - ကုိေဇာ္ေဇာ္
DVB
·
August 27, 2016
ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ေမလကစၿပီး ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး နယ္ပယ္အသီးသီးမွာ တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ ပါ၀င္လုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ မ်ဳိးဆက္သစ္ လူငယ္ေတြထဲကမွ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳထိုက္သူေတြကို ေရြးခ်ယ္ၿပီးေတာ့ ဂုဏ္ျပဳေပးေနပါတယ္။ ဇူလိုင္လအတြက္ကေတာ့ ငါးကင္ေရာင္းၿပီး တႏိုင္တပိုင္ စာၾကည့္တိုက္ေတြကို တည္ေထာင္ေနတဲ့ မႏၱေလးစာၾကည့္တိုက္က ကိုေဇာ္ေဇာ္ (ခ) ကိုသိန္းေဇာ္ကို ေရြးခ်ယ္ဂုဏ္ျပဳထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီစာၾကည့္တိုက္ကို တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ကိုေဇာ္ေဇာ္နဲ႔ ဒီဗြီဘီက ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းထားပါတယ္။
ေမး - ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳထိုက္သူေတြထဲကမွ ေရြးခ်ယ္ခံရတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္ခံရတဲ့အေပၚမွာ အစ္ကို႔အေနနဲ႔ ဘယ္လိုခံစားမိလဲ၊ အဲဒါေလး အရင္ေျပာျပေပးပါဦးရွင့္။
ေျဖ - ၾကားၾကားခ်င္းေတာ့ ၀မ္းသာတာေပါ့။ ဘယ္ေလာက္၀မ္းသာလဲဆိုေတာ့ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ဒီလိုမ်ဳိး တခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး၊ မႀကံဳဖူးဘူးေလ။ က်ေနာ္တို႔ ေလးစားရတဲ့ပုဂၢိဳလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ေပးတယ္ဆိုေတာ့ လမ္းေဘးေစ်းသည္တေယာက္အေနနဲ႔ေကာ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ား ကိုယ္စားေပါ့၊ လူငယ္အမ်ားစု ကိုယ္စားေပါ့ေလ။ အတိုင္းမသိ ၀မ္းသာပါတယ္။
ေမး - ကိုေဇာ္ေဇာ္ ဒီလိုစာၾကည့္တိုက္ေပါ့ေနာ္။ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ တႏိုင္တပိုင္ စာၾကည့္တိုက္ေလး ဖြင့္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေလး နည္းနည္းေလာက္ ေျပာျပေပးပါလား။
ေျဖ - အဓိကကေတာ့ မခံခ်င္စိတ္။ က်ေနာ့္လို စာငတ္တဲ့သူေတြ စာမဖတ္ႏိုင္မွာ ေၾကာက္လို႔ေလ။ စာငတ္တဲ့သူေတြ စာမဖတ္ႏိုင္မွာ ေၾကာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စာေပမွာ ခြန္အားေတြကလည္း အမ်ားႀကီးေလ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အရက္ဆိုင္၊ ဘီယာဆိုင္ေတြ ေပါၿပီးေတာ့ စာၾကည့္တိုက္က မရွိသေလာက္ ရွားပါးတယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ စာၾကည့္တိုက္ေတြ အမ်ားႀကီး ဖြင့္ခ်င္တယ္။ လူငယ္စာေပေတြ အမ်ားႀကီး ဖြင့္ခ်င္တယ္။ တေန႔ကို ၃၀၀၀ စုတယ္၊ ငါးကင္ေရာင္းၿပီးေတာ့၊ စာအုပ္ေတြ၀ယ္တယ္။ က်ေနာ့္လို ၄ တန္းေအာင္ တေယာက္ေတာင္မွ စာေပေတြဖတ္ခဲ့လို႔ အသိပညာေတြရွိခဲ့ရင္ ဘြဲ႔ရပညာတတ္ေတြထဲက က်ေနာ့္စာအုပ္ေတြ ဖတ္လိုက္ရင္ အသိပညာေတြ ပိုရွိမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ က်ေနာ္ စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္တာပါ။
ေမး - ကိုေဇာ္ေဇာ္ရဲ႕ စာၾကည့္တိုက္က အငွားစနစ္ေပါ့ေနာ္ တီထြင္တာက သူမ်ားေတြနဲ႔ မတူဘူးေပါ့ေနာ္။ ပထမဆံုး စၿပီးေတာ့ တီထြင္တယ္လို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရတယ္ေပါ့။ အဲဒီပံုစံေလးကိုေကာ ကိုေဇာ္ေဇာ္ ဘယ္လိုစိတ္ကူးနဲ႔ ဆက္ငွားျဖစ္လဲ။
ေျဖ - အဓိကကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာက စာၾကည့္တိုက္ေတြက က်႐ႈံးတယ္ေလ။ စာၾကည့္တိုက္ႀကီး ဘယ္ေလာက္ဟိန္းေနေနေလ ကိုယ့္ျမန္မာလူမ်ဳိး အခ်င္းခ်င္းကို ႐ိုးသားမႈနဲ႔ မငွားၾကဘူးေလ။ မန္ဘာေပးရမယ္၊ မွတ္ပံုတင္ေပးရမယ္။ ဟိုဘက္ရပ္ကြက္ကလူကို ဒီဘက္ရပ္ကြက္က မငွားဘူး။ ဥပမာ လွည္းတန္းမွာ စာၾကည့္တိုက္မရွိဘူး။ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ မ်ားေနတာကို မလိုလားဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ က်ေနာ့္စာၾကည့္တိုက္ကေန Open ႀကိဳက္တဲ့သူ လာငွားသြား။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို ျပဳျပင္ဖို႔က အေကာင္းဆံုးလက္နက္က စာေပေလ။ က်ေနာ့္လို ေလးတန္းေအာင္တေယာက္ေတာင္မွပဲ စာေပေတြကို ဖတ္ခဲ့လို႔ အသိပညာေလး နည္းနည္းရရင္ ဘြဲ႔ရပညာရွိမ်ား၊ ေက်ာင္းေနတဲ့ ပညာရွိမ်ား၊ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးမ်ား၊ ပါေမာကၡႀကီးမ်ား၊ ဆရာ၀န္ေတြမ်ား စာအုပ္ေတြဖတ္လိုက္ရင္ အသိပညာေတြ ပိုရွိမွာပဲ၊ က်ေနာ့္ထက္လည္း မ်ားစြာ အသိပညာ ပုိရွိမွာပဲဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ခံယူခ်က္နဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္တာပါ။
ေမး - ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ကိုေဇာ္ေဇာ္ရဲ႕ အငွားစနစ္ပံုစံေလးလည္း နည္းနည္းေျပာျပေပးပါဦး။
ေျဖ - အဓိကကေတာ့ အခုဟာ နည္းပညာေတြ တိုးတက္ေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးေလ။ စာအုပ္စာေပေတြကို သိပ္မဖတ္ခ်င္ၾကဘူးေလ။ ဒါကို က်ေနာ္က နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဆြဲေဆာင္တာေပါ့ေနာ္။ အရက္သမားဆိုရင္လည္း ပိုက္ဆံေပးၿပီးေတာ့ စာအုပ္လာဖတ္ခိုင္းတယ္ေလ။ လူငယ္ေတြဆိုလည္း ဂီတာေတြနဲ႔ ေပးထားတယ္ေပါ့။ ကေလးေတြဆိုရင္လည္း လက္ေတာက္ခုံေလးေတြနဲ႔ေပါ့ေနာ္။ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ဖတ္ရင္ ပိုက္ဆံေပးတယ္ေပါ့။ ဒါကလည္း သူတို႔ကို စာဖတ္ခ်င္တဲ့စိတ္ကို ႐ိုက္သြင္းတာပါ။ အဓိကကေတာ့ေလ။ ေနာက္တေန႔က်ေတာ့ သူတို႔ကို ပိုက္ဆံေပးတာေတာင္ မယူခ်င္ၾကေတာ့ဘူး၊ ရွက္လာၾကတယ္ေလ။ ဒါကလည္း စာေပရဲ႕ အက်ဳိးေက်းဇူးေပါ့။ က်ေနာ္ယံုၾကည္လို႔ကို ဒီအလုပ္ကိုလုပ္တာ။ ဘယ္ပိုက္ဆံရွိမလဲ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္မွ ဖိနပ္ကို သံုးေလးေထာင္တန္ ၀ယ္မစီးႏိုင္ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ စာေပနဲ႔ သူတို႔ဘ၀ေတြကို တိုးတက္ေစခ်င္တယ္။ ေျပာင္ေျမာက္ေစခ်င္တယ္။ လွပေစခ်င္တယ္။ စာၾကည့္တိုက္စနစ္ဆိုတာလည္း နားမလည္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ စာၾကည့္တိုက္မႉးက စာေပခ်စ္ျပရမယ္။ က်ေနာ္ စာၾကည့္တိုက္ စဖြင့္ကတည္းကလည္း က်ေနာ့္စာအုပ္ေတြ ေပ်ာက္မယ္ဆိုတာ သိထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္စာအုပ္ေတြ ေပ်ာက္တိုင္း က်ေနာ္ စာၾကည့္တိုုက္မပိတ္ဘူး။ က်ေနာ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က ဘယ္ျပည့္ေတာ့မွာလဲ။ က်ေနာ္က စာၾကည့္တိုက္က စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ လူငယ္ေတြကို တိုးတက္ေစခ်င္တယ္။ ၿပီးသြားရင္ တိုင္းျပည္ႀကီး တိုးတက္ေစခ်င္တယ္။ အျခားေသာ အျခားေသာ ႏိုင္ငံေတြမွာ ေရာက္ေနတဲ့ အႏွိမ္ခံဘ၀က ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္တယ္။ ဒါေတြဟာ ဘာနဲ႔ျပဳျပင္မွ ရေတာ့မလဲဆိုေတာ့ စာအုပ္စာေပနဲ႔ ျပဳျပင္မွ ရမယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ က်ေနာ္က စာေပကို သိပ္ခ်စ္တယ္။ သိပ္တန္ဖိုးထားတယ္။
ေမး - ဟုတ္ကဲ့။ ကိုေဇာ္ေဇာ္ဆိုရင္ ငါးကင္ေရာင္းၿပီးမွ စာၾကည့္တိုက္ေတြ ျဖစ္လာတယ္ေပါ့ေနာ္။ ဒီလိုျဖတ္သန္းတဲ့အခါမွာေကာ ဒီလိုစာအုပ္ေတြ စုေဆာင္းပံုေလးေပါ့ေနာ္။ ဘယ္လိုမ်ဳိးပံုစံနဲ႔ ကိုေဇာ္ေဇာ္ စာအုပ္ေတြ စုေဆာင္းျဖစ္လဲ။ ၿပီးေတာ့ အလႉရွင္ေတြေပါ့။ တျခားကေကာ ဘယ္လိုလာလႉလဲ။ ကိုေဇာ္ေဇာ္ကလည္း အျခားစာၾကည့္တိုက္ေတြကို လႉတယ္လို႔ သိရတယ္ေပါ့။ အဲဒါေလးလည္း ေျပာျပေပးပါဦး။
ေျဖ - လႉတာကေတာ့ ဘယ္လိုေျပာမလဲ အမ်ားျပည္သူ အမ်ားေကာင္းမႈေပါ့။ က်ေနာ္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ကုိ အက်ဳိးရွိရွိသံုးတယ္ဗ်။ ဒီစာအုပ္ကေလး ေကာင္းတယ္။ ဒီစာအုပ္ကေလးေတြကို ေၾကာ္ျငာတယ္ေလ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚကေနၿပီးေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကို အၿမဲတမ္းေၾကာ္ျငာတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္မွ တီဗြီထဲမွာ မေၾကာ္ျငာႏိုင္ဘူးေလ။ ဂ်ာနယ္ထဲမွာ မေၾကာ္ျငာႏိုင္ေတာ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚမွာ ေၾကာ္ျငာတယ္။ လူငယ္ေတြ စာဖတ္ခ်င္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္တယ္ေလ။ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ဗန္းျပၿပီးေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကို လာေအာင္ ဆြြဲေဆာင္တယ္ေပါ့ေနာ္။ အဲလိုေလးေတြလုပ္တယ္။ ေနာက္ၿပီးရင္ အိမ္မွာရွိေနတဲ့ စာအုပ္ကေလးေတြကို ကားေလးေတြ အလွ်ဳိလွ်ဳိနဲ႔ လာၾကတယ္ေပါ့ေနာ္။ အခုဆိုရင္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က မႏၱေလးစာၾကည့္တိုက္ကို စာအုပ္ေတြလႉတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း စာၾကည့္တိုက္ေတြဖြင့္တယ္။ ၿပီးရင္ လုိအပ္တဲ့ စာၾကည့္တိုက္ေတြကို ဒီကေနၿပီးေတာ့ ျပန္ၿပီးေတာ့ မွ်ေ၀တာေပါ့ေနာ္။ အရင္ကတည္းကေန ရပ္တည္တာကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိေအာင္ တေန႔ ၃၀၀၀ စုတယ္။ တေန႔ ၃၀၀၀ စုၿပီးေတာ့ အေဟာင္းကို ၄၀၀၀၀ ဖိုး၊ အသစ္ကို ၅၀၀၀၀ ဖိုး ၀ယ္တယ္ေပါ့။ ၀ယ္ၿပီးေတာ့ အေဟာင္းအသစ္ကို ျပန္မွ်၊ ၿပီးရင္ ပိုလွ်ံေနတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ျပန္လႉတာေပါ့။
ေမး - တလ ၉၀၀၀၀ ဖိုး စာအုပ္၀ယ္တယ္ေပါ့ေနာ္။ ၀ယ္ၿပီးေတာ့မွ ကိုေဇာ္ေဇာ္ရဲ႕ မႏၱေလး စာၾကည့္တိုက္ေတြ လည္ပတ္ေနတာေပါ့။ မႏၱေလးစာၾကည့္တိုက္ အခုအသစ္ဖြင့္မွာနဲ႔ဆို ၆ ခုေပါ့ေနာ္။ ၆ ခုအျပင္ တျခားကိုလည္း လႉတယ္ေပါ့။ တျခား အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က လူေတြကိုလည္း၊ ဒီ ရန္ကုန္ လွည္းတန္းက စာၾကည့္တုိက္မွာ စာအုပ္အေရအတြက္ ဘယ္ေလာက္ေလာက္ရွိလဲ။
ေျဖ - ရွိတယ္။ စာအုပ္ေတြက အမ်ားႀကီး ဗီ႐ိုထဲေတြမွာေရာ၊ အျပင္ေတြမွာ ေရာက္ေနတာေတြေကာ။ ၄၀၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိတယ္။
ေမး - တေန႔တေန႔ကိုေရာ ဘယ္ေလာက္ေလာက္ လာၿပီး ငွားဖတ္ၾကလဲ။ ဘယ္ခ်ိန္ေလာက္ကစၿပီး စာၾကည့္တိုက္ကို ဖြင့္တာလဲ။
ေျဖ - စာၾကည့္တိုက္က အရင္တုန္းကဆိုရင္ ၁၀ နာရီဖြင့္တယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ၁၂ နာရီမွ ဖြင့္တာေလ။ လူေတြက မ်ားလြန္းလို႔ မႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေတြေပၚက လာတာမ်ားတယ္ေလ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က စာအုပ္စာေပ အခမဲ့ငွားတယ္။ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ ပို႔ေပးတယ္ဆိုတဲ့ ေၾကာ္ျငာေလးေတြကို လိုက္ကပ္ထားတာေလ။ တီဗြီမွာ မေၾကာ္ျငာႏိုင္ေတာ့ေလ။ လူ ၁၀ ေယာက္သိလို႔ရွိရင္ တေယာက္ပဲ ျမင္သြားရင္လည္း လာေနတာပဲေလ။ ဒီမွာက မွတ္ပံုတင္မလိုဘူး။ မန္ဘာမေပးရဘူး။ အလႉခံပံုး မထားဘူး။ အနီးအနားကလူေတြက ၃ အုပ္။ အေ၀းဆုိရင္ေတာ့ စစခ်င္း ၃ အုပ္။ ၃ အုပ္ကေန ၇ အုပ္ထိရတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ စာၾကည့္တုိက္မႉး တေယာက္မွမရွိဘူး။ ေပတံရယ္၊ ေဘာပင္ရယ္၊ စာအုပ္ကေလးရယ္ ဒါပဲခ်ေပးထားတာ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ယူရမယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္မွတ္ရမယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ဖ်က္ရမယ္ေပါ့ေနာ္။ စာၾကည့္တိုက္မႉးမရွိဘူး။ စာအုပ္ေပ်ာက္မွာကို မေၾကာက္ဘူး။ စာမဖတ္မွာဘဲ ေၾကာက္တာ။ စာအုပ္ကို ယူသြားရင္ သာဓုေတာင္ေခၚေသးတယ္။ ၀မ္းေတာင္သာတယ္။ သူ ဒီစာအုပ္ကိုလိုခ်င္လို႔ ယူသြားတာပဲေပါ့ေနာ္။ ဒီလိုမ်ဳိး က်ေနာ့္စိတ္က။
ေမး - ကိုေဇာ္ေဇာ္ ဒီစာၾကည့္တိုက္က သက္တမ္း ဘယ္ႏွႏွစ္ရွိသြားၿပီလဲ။
ေျဖ - ၇ ႏွစ္။
ေမး - ၇ ႏွစ္ေတာင္ရွိၿပီေပါ့ေနာ္။ ဒါကေတာ့ စာၾကည့္တိုက္တခုကို ကိုယ္တိုင္ေစ်းေရာင္းၿပီးေတာ့မွ တႏိုင္တပိုင္ ႀကိဳးစားၿပီးေတာ့ တည္ေဆာက္လာတယ္ဆိုေတာ့ အစပိုင္းမွာေတာ့ အခက္အခဲေတြကေတာ့ ေတြ႔မွာပဲေလ။ အဲဒီေတြ႔ရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို နည္းနည္းေလာက္ ေျပာျပေပးပါလား။
ေျဖ - က်ေနာ္က လူငယ္။ အခက္အခဲေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့။ မိဘေတြနဲ႔လည္း အေ၀းႀကီးမွာ ေနရတယ္ေလ။ မိသားစုေတြနဲ႔လည္း အတူတူမေနရဘူးေလ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ တေယာက္တည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ႀကီးျပင္းလာရတယ္။ ငယ္ငယ္ေလးတည္းကလည္း စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္တယ္ေပါ့ေနာ္။ လူငယ္ေတြဘ၀ကို မခံစားခဲ့ရဘူးေပါ့ေနာ္။ အေပ်ာ္အပါးေတြဘာေတြ မေနခဲ့ရဘူး။ ဒါေပမယ့္ စာေပနဲ႔ က်ေနာ့္ဘ၀ကို ေက်ာ္ျဖတ္တယ္။ ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ ေနတယ္ေပါ့ေနာ္။ ဘယ္အရာကိုမွ မေၾကာက္ဘူး။ စာေပခြန္အားနဲ႔ အရာရာကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒါမ်ဳိးေပါ့ေနာ္။ တခါတေလက်ရင္ စိတ္ညစ္တာေပါ့။ စည္ပင္ကဖမ္းလို႔ မထြက္ရတာနဲ႔။ လမ္းေဘးမွာ ေရာင္းေတာ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေနေလ စာေပခြန္အားနဲ႔ ဒီေန႔ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေန ေက်ာ္ျဖတ္တာက မ်ားတယ္ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကိုယ္သိသလို တတ္သလိုပဲ စာအုပ္ကေလးေတြငွားတယ္။ အခမဲ့။ ေလျဖတ္ေနတဲ့ အဖိုးႀကီးေတြ အဖြားႀကီးေတြ ေနာင္ဘ၀ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေန အသိပညာေတြ ရေစခ်င္တယ္ဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ လိုက္ပို႔တယ္။
ေမး - အိမ္တိုင္ရာေရာက္လိုက္ပို႔တာ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုမ်ဳိးေတြ လိုက္ပို႔တာလဲ။
ေျဖ - တခ်ဳိ႕ အိမ္ေ၀းရင္ အိမ္ကမိသားစုေတြ မလာႏိုင္ဘူး၊ ဘာလို႔ေပါ့ေနာ္။ အဲလိုမ်ဳိးေလးေတြ လိုက္ပို႔တယ္။ ဆိုက္ကားဂိတ္ကလူေလးေတြ လိုက္ပို႔တယ္။
ေမး - အခုထိ တေန႔ကို ဘယ္ေလာက္လိုက္ပို႔လဲ။
ေျဖ - ၁၈၀၊ ၂၀၀ ေလာက္ လိုက္ပို႔ရတယ္။
ေမး - ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အခုခ်ိန္ထိေပါ့ေလ စာၾကည့္တိုက္ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ အေျခအေနေကာ ကိုေဇာ္ေဇာ္ ဘယ္လိုမ်ဳိး ေလ့လာမိလဲရွင့္။
ေျဖ - အရင္အေျခအေနနဲ႔ အခုအေျခအေနနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ တိုးတက္မႈ ေျပာင္းလဲမႈေတြေတာ့ ရွိလာတာေပါ့ေနာ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းပဲေလ။ ဒီေန႔ ဖဲႀကိဳးျဖတ္ၿပီးေတာ့ ႏြားတင္းကုပ္ျဖစ္သြားတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ေတြက မ်ားစြာေတြ႔ခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ က်ေနာ့္မ်က္စိနဲ႔လည္း ျမင္ခဲ့ရတယ္ေလ။ စာၾကည့္တိုက္ကို ခ်လက္ဆို ဖြင့္လိုက္တယ္။ ခ်လက္ဆို ပိတ္လိုက္တယ္။ အဲလိုမ်ဳိးေတြက မ်ားတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ က်ေနာ္က စာၾကည့္တိုက္ေတြကို ေသာ့ခတ္တာ မႀကိဳက္ဘူး။ စာအုပ္ေတြ မႈိတက္တာ မႀကိဳက္ဘူး။ စာအုပ္ဆိုတာ ႏူးညံ့တယ္။ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံေစခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဘာင္မခတ္နဲ႔။ က်ေနာ္တို႔ ေဘာင္ခတ္ခံရတာ ႏွစ္ ၆၀ ရွိသြားၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း က်ေနာ့္စာၾကည့္တိုက္ကို ေဘာင္မခတ္ဘူး။
ေမး - ကိုေဇာ္ေဇာ္က ခုနေျပာသလိုေပါ့ေနာ္။ အတန္းပညာ ၄ တန္းထိပဲ ေအာင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စာကို ျမတ္ႏိုးရမွန္း၊ ခ်စ္တတ္ရမွန္း သိတယ္ေပါ့။ စာေပရဲ႕တန္ဖိုးကိုသိတယ္။ အဲလိုအသိကေရာ ဘယ္ကေနရခဲ့တာလဲ။
ေျဖ - ဒါကေတာ့ က်ေနာ့္အဖိုးဆီကေန ပညာေတြရခဲ့တာေပါ့။ က်ေနာ့္အဖိုးက စာေပ ၀ါသနာပါတယ္ေလ။ ဘဘ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ တႏွစ္ပဲငယ္တယ္ေလ။ စာေပ၀ါသနာပါတယ္။ ေသွ်ာင္ဆံထံုးႀကီးနဲ႔ေပါ့ ေရွးေခတ္က။ စာေပ၊ အႏုပညာ၊ ဂီတေတြ အရမ္း၀ါသနာပါတယ္။ နန္းေတာ္ေရွ႕ ဆရာတင္ဆို လာထား။ ေလခ်ဳိေသြးရမလား၊ ပံုျပင္ေျပာျပရမလားေပါ့ေနာ္။ ကလိုက္ရဦးမလား ေရႊမန္းတင္ေမာင္လို။ အဲလိုမ်ဳိးေတြေပါ့ေနာ္။ က်ေနာ္က အဲဒီတုန္းက ဗီြဒီယိုၾကည့္ခ်င္တယ္။ ၂၀ တန္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ အဘက ပံုျပင္ေတြေျပာျပတယ္။ စာေပနဲ႔ ႐ိုက္သြင္းခဲ့တာေလ။
ေမး - ငယ္ငယ္ကတည္းက ရင္းႏွီးခဲ့တာေပါ့ေနာ္။ အဖိုးေက်းဇူးေၾကာင့္။ အခု စာၾကည့္တိုက္ေတြ ကိုေဇာ္ေဇာ္ရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမမွာလည္း ဖြင့္ထားတယ္။ အျခားေနရာေတြမွာလည္း ဖြင့္ထားတယ္ေပါ့ေနာ္။ အဲဒါေတြလည္း သိရတယ္။ အဲဒီစာၾကည့္တိုက္ေလးေတြ အေၾကာင္းလည္း နည္းနည္းေလာက္ ေျပာျပေပးပါဦး။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အဲလိုမ်ဳိးစာၾကည့္တိုက္ေတြ တိုးၿပီးေတာ့ ဖြင့္ျဖစ္တာလဲရွင့္။
ေျဖ - စာၾကည့္တိုက္ကေတာ့ ဒီလို စာအုပ္ေတြပိုတယ္။ ကိုေဇာ္ေဇာ္ေရ စာၾကည့္တိုက္ ဖြင့္ခ်င္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ အစ္ကိုေတြ၊ အမေတြ ေမြးခ်င္းေတြကေပါ့ေနာ္။ ဆရာေတာ္ေတြ၊ ဆရာသမားေတြကေနၿပီးေတာ့ သူတို႔ ကမကထေဆာက္လုပ္ၿပီးေတာ့ စုေပးတာေပါ့ေလ။
ေမး - ကိုေဇာ္ေဇာ့္အေနနဲ႔ အခု ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂိၢဳလ္က ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳဖို႔အတြက္ ေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္ေပါ့ေနာ္။ အရင္တုန္းကလည္း ဆုရတာေတြဘာေတြ ရွိတယ္ေပါ့ေနာ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေလး နည္းနည္းေျပာျပေပးပါဦး။
ေျဖ - ပထမဆံုး အေမရိကန္စင္တာက စာၾကည့္တုိက္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ ဆုတဆုေပးတယ္။ ဒုတိယကေတာ့ ၂၀၁၅ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ အထူးဆုရတယ္။ အေ၀းေရာက္ ျမန္မာတိုင္းရင္းသူ တိုင္းရင္းသားေတြက ေပးတဲ့ဆုေပါ့ေလ။
ေမး - ကိုေဇာ္ေဇာ္အေနနဲ႔ အနာဂတ္ရည္မွန္းခ်က္ေလးနဲ႔ လူငယ္ေတြကို ဘာမ်ား ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ေျပာခ်င္တာ ရွိေသးလဲ။
ေျဖ - အနာဂတ္ရည္မွန္းခ်က္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ကုိ စာၾကည့္တိုက္ေတြ အမ်ားႀကီးဖြင့္ခ်င္တယ္။ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ကို စာၾကည့္တိုက္ေတြ အမ်ားႀကီးဖြင့္ခ်င္တယ္။ အရက္ကိုင္ေနတဲ့လက္ေတြကို စာအုပ္ေတြ ကိုင္ေစခ်င္တယ္။ ေဆးလိပ္ကိုင္တဲ့ လက္ေတြကို စာအုပ္ေတြ ကိုင္ေစခ်င္တယ္။ အရက္ဆိုင္ထက္၊ ဘီယာဆိုင္ထက္ စာၾကည့္တိုက္ေတြ အမ်ားႀကီး ျမင္သြားခ်င္တယ္။ တိုင္းျပည္တျပည္မွာ စာအုပ္စာေပကသာလွ်င္ တိုင္းျပည္ႀကီးကို ျပဳျပင္ႏိုင္တာေလ။ အသိပညာေတြ ေပးမွာေလ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ လူငယ္မ်ားစြာကလည္း အရက္ဆိုင္ ဘီယာဆိုင္ေတြကို မသြားၾကဘဲနဲ႔ စာအုပ္စာေပေတြကို ဖတ္ေပးၾကပါေပါ့ေလ။ အျခားေသာ အျခားေသာ မိဘမ်ားကလည္းေပါ့ေနာ္ ကိုယ့္ရဲ႕သားသမီးေတြကို စာၾကည့္တိုက္ေလးေတြကို ပို႔ေပးၾကပါ။ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ က်ဴရွင္ေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္မကုန္ပါနဲ႔။ စာအုပ္စာေပေတြကို ၀ယ္ေပးၾကပါ၊ ပို႔ေပးၾကပါေပါ့ေနာ္။ ပိုက္ဆံရွိတဲ့ ဂုဏ္သေရရွိ အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြကလည္းေပါ့ စာၾကည့္တိုက္ေတြကို ေထာက္ပံ့ေပးၾကပါ။
