ေဒၚစုတက္မယ့္ ထိပ္သီးအစည္းအေဝးက အိႏိၵယအေနာက္ဘက္ကမ္းေျခက ခရီးသြားၿမိဳ႕တခု ျဖစ္တဲ့ ဂိုအာမွာ ျဖစ္တယ္။ ေပၚတူကီေတြ ဗဟိုျပဳခဲ့တဲ့ေနရာပါ။ ဂိုအာကေနဆက္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကိုလည္း ေပၚတူကီလူမ်ိဳးေတြ ေရာက္တယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလထဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အိႏိၵယကို အရင္ဆံုး တေခါက္ လာစဥ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေဒလီမွာ ေနေသးတာမို႔ ေဒၚစု ခရီးစဥ္ထဲက ျမန္မာကြန္ျမဴနတီနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အစီအစဥ္ကို အစကေန အဆံုးအထိ လုပ္ေပးႏိုင္တာေတြနဲ႔ လုပ္ခြင့္ရတာေတြမွန္သမွ် လုပ္ေပးခဲ့ရပါတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ မလာခင္ကတည္းက လုပ္ရတာျဖစ္ၿပီး တခ်ိဳ႕ ေနရာေတြမွာ ေနာက္ကေနသာ ပါခဲ့တာပါ။ မေရာက္ခင္ကတည္းက သတင္းရတာနဲ႔ ဆက္သြယ္ေရးေတြ လုပ္ရတယ္။ ေဒၚစုဆီကို တိုက္႐ိုက္မဟုတ္ပါ။ ေဒါက္တာတင္မာေအာင္ဆီ ဆက္ရတယ္။ သူလည္း အလုပ္မ်ားတဲ့အထဲက အီးေမးလ္နဲ႔ျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ အိႏၵိယအာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ရတယ္။ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးဌာနက ပ႐ိုတိုေကာ္လ္ အရာရွိေတြနဲ႔ေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၿပီး စီစဥ္ရပါတယ္။ ျမန္မာကြန္ျမဴနတီနဲ႔ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ လူေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေျပာရဆိုရ စီစဥ္ရပါတယ္။ ပ႐ိုတိုေကာလ္ဌာနက ေဒၚစုနဲ႔ ကြန္ျမဴနတီေတြ႔ဖို႔ အခ်ိန္တနာရီတိတိ သတ္မွတ္ထားတယ္။ အဲဒီနာရီျပည့္တာနဲ႔ ကားေပၚ တင္ေခၚသြားမယ္တဲ့။ အခ်ိန္ကိုက္ျဖစ္ေအာင္ ေဒါက္တာတင္မာေအာင္ကလည္း စည္းကမ္းခ်က္ေတြ ၾကိဳတင္ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္က ၾကားခံလူလို လုပ္ရ၊ တံတားခင္းသူလို လုပ္ရတယ္။ တံတားဆိုတာ သုေမဓာရွင္ရေသ့လိုပါ။ ေက်ာေပၚမွ နင္းၾကြေတာ္မူပါဘုရား။ က်ေနာ္မွသာ မဟုတ္ပါ။ ဘယ္အလုပ္ႀကီးမ်ိဳးမွာမဆို သည္လိုလုပ္ၾကရသူေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီခရီးစဥ္က ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္က လြတ္လာတာ ရက္ပိုင္းသာ ရွိေသးၿပီး ျပည္ပဒီမိုကေရစီ လႈပ္ရွားမႈရဲ႕ ဒုတိယခ်က္မေနရာလည္းျဖစ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားခ်က္ေတြက အေတာ္ႀကီးမားတာနဲ႔အညီ ေအာင္ျမင္မႈကလည္း ကိုက္ညီပါတယ္။ သည္တေခါက္က တမ်ိဳး။ ေမွ်ာ္လင့္အားမႀကီးဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ခရီးစဥ္ကလည္း ပံုမွန္ ခရီးသေဘာနဲ႔ အလုပ္တာဝန္ခရီး ျဖစ္တယ္။ သူ႔မွာ တျခားအေရးအရာေတြအတြက္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေလာက္ပါ။ အဲဒီမွာ ျမန္မာကြန္ျမဴနတီဆိုတာလည္း ေသးငယ္သြားၿပီ။ တာဝန္ခံလုပ္မယ့္ သူေတြေရာ ဆရာႀကီးလုပ္မယ့္သူေတြပါ အဲဒီမွာ မရွိၾကေတာ့ပါ။ သည္တခါ ေဒၚစုက BRICS ေခၚတဲ့ ဘရာဇီးလ္၊ ႐ုရွား။ အိႏၵိယ၊ တ႐ုတ္နဲ႔ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံေတြ စုစည္းထားတဲ့ အဖြဲ႔ႀကီး ထိပ္သီးအစည္းအေဝးနဲ႔အတူ BIMSTEC အစုအဖြဲ႔အစည္းကိုပါ တက္ေရာက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ ဘူတန္၊ နီေပါ၊ အိႏိၵယ၊ သီရိလကၤာ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံေတြ ပါတယ္။ အဓိကအာဂ်င္ဒါထဲမွာ ႏိုင္ငံတကာ အၾကမ္းဖက္မႈ တိုက္ဖ်က္ေရးပါေနလို႔ ေလာလာဆယ္ ျမန္မာႏိုင္ငံက အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေနၿပီး စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ အိႏၵိယဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ နာရင္ဒါမိုဒီအစိုးရကေန ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားေရးေပၚလစီကုိ အေရွ႕ေမွ်ာ္ကေန အေရွ႕လုပ္လို႔ ေျပာင္းထားပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ စစ္အစိုးရတက္ကတည္းက ထားခဲ့တဲ့ ေပၚလစီအေဟာင္းကို နာမည္ေျပာင္းထားတာပါ။ အိႏၵိယအဖို႔ အေရွ႕ေတာင္အာရွနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ဖို႔မွာ သူ႔ရဲ႕ အေရွ႕ေျမာက္ေဒသကေန ျမန္မာျပည္ကို ဆက္ရမွာပါ။ သူ႔ဘက္မွာက သူပုန္သူကန္ေတြ ရွိေနတယ္။ အိႏိၵယအစိုးရကို လက္နက္ကိုင္တိုက္ေနၾကတဲ့ အေရွ႕ေျမာက္ေဒသက လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ေပါင္း ဒါဇင္ဝက္ေလာက္က ျမန္မာ့ေျမေပၚမွာ ေျခကုပ္ယူထားၾကတယ္။ ျမန္မာစစ္အစိုးရလက္ထက္မွာ စခဲ့တာပါ။ ႏွစ္ႏိုင္ငံအစည္းအေဝးတိုင္းမွာ အဲဒါကို ေျပာတယ္။ ေျပာတိုင္းလည္း ျမန္မာဘက္က မရွိေစရပါလို႔သာ ျပန္ေျပာေနခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ပါ။ လက္ရွိျမန္မာအစိုးရကလည္း အိႏိၵယႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး ဆူရွီမာ ဆြာရက္စ္ ေနျပည္ေတာ္ကို လာစဥ္က သည္အတိုင္း ေျဖထားၿပီးျဖစ္တယ္။ အဲဒီအိႏၵိယရဲ႕ျပႆနာဟာ ျမန္မာျပည္က တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡနဲ႔ တူေနတယ္။ အစိုးရက တစိတ္တပိုင္းသာ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈ ရွိပါတယ္။ ဒီအစုအစည္းႀကီးႏွစ္ခုလံုးဟာ ကိန္းဂဏန္းေတြအရေတာ့ အင္မတန္မ်ားျပား ႀကီးမားပါတယ္။ ကမာၻ႔လူဦးေရရဲ႕ ေလးပံုတပံု ေနထိုင္တယ္။ ကမာၻ႔ GDP ရဲ႕ေလးပံုတပံု (၁၇ ထရီလီယံ) ရွိတယ္။ စီးပြားေရးကေတာ့ ေကာင္းလွတာ မဟုတ္ပါ။ ေလာင္စာဆီေစ်း က်ေနတယ္။ ႐ုရွားဟာ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ဆန္ရွင္ဒဏ္ခံေနရတယ္။ တ႐ုတ္မွာလည္း ထုတ္ကုန္ေတြ က်ဆင္းေနခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ ေတာင္အာဖရိက ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီးကလည္း အေျခအေန သိပ္မေကာင္းတာ ေျပာထားတယ္။ တ႐ုတ္နဲ႔ အိႏိၵယဆက္ဆံေရးဟာလည္း ထံုးစံအတိုင္း ၿပိဳင္ဘက္သာျဖစ္တယ္။ ႐ုရွားကေနလည္း သူ႔ရဲ႕ဆီးရီးယားေပၚလစီကို ေထာက္ခံမႈရေအာင္ လုပ္ခ်င္ေနမယ္။ တ႐ုတ္ကလည္း သူ႔ေတာင္တ႐ုတ္ပင္လယ္အေရးမွာ ေထာက္ခံေစခ်င္ေနမယ္။ အိႏၵိယအဖို႔မွာ SAARC ေခၚတဲ့ ေတာင္အာရွႏိုင္ငံမ်ားအစုက အိႏၵိယနဲ႔ ပါကစၥတန္ ဆက္ဆံေရးေၾကာင့္ အသက္မဝင္ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါထဲမွာ ျမန္မာျပည္နဲ႔ အာဖဂန္နစၥတန္တို႔ကို ေလ့လာသူအျဖစ္ ထည့္ထားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ကတည္းက ဖြဲ႔ထားတဲ့ BISTEC အုပ္စုကို ပိုၿပီး အာ႐ံုစိုက္ေနတယ္။ အိႏိၵယက ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာာ္ က႑စံုဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး လုပ္ခ်င္တယ္။ တ႐ုတ္ကလည္း ပိုသားခါးပတ္လမ္းမႀကီး လုပ္ေနတယ္။ အဲဒါႀကီးေတြ အားလံုးက ျမန္မာ့ေျမပံုကို ျဖတ္သန္းၾကမွာပါ။ မဏိပူကေန ဘန္ေကာက္ထိသြားမယ့္ သံုးႏိုင္ငံလမ္းမႀကီးလည္း ပါတယ္။ စိတ္ကူးထားတာ ဖႏြမ္းပင္အထိ ဆက္မယ္။ တ႐ုတ္ ေဖာက္ခ်င္တဲ့လမ္းေတြက မ်က္စိနဲ႔ မျမင္ႏိုင္တာေတြကလည္း ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ဒီခရီးမွာ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ရခိုင္နယ္ေျမမွာ ျဖစ္တာဟာ လူမ်ိဳးေရး မဟုတ္၊ ဘာသာေရး မဟုတ္၊ အၾကမ္းဖက္မႈျဖစ္တယ္လို႔ တရားဝင္ သတ္မွတ္ထားတယ္။ မိုဒီရဲ႕ ဘီေဂ်ပီပါတီကလည္း ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္မႈေတြကို ရင္ဆိုင္ေနရတယ္။ တာလီဘန္ အပါအဝင္ မြတ္ဆလင္အစြန္းေရာက္ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ပါကစၥတန္မွာ အေျခစိုက္တယ္။ ေမာင္ေတာမွာ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ လုပ္ေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူက အဲဒီမွာ ေျခာက္လသင္တန္းဆင္းခဲ့သူ ျဖစ္တယ္။ အိႏိၵယမွာ ထက္ျမက္တဲ့ R&W ေထာက္လွမ္းေရးဌာနရွိလို႔ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ ျမန္မာျပည္က လိုခ်င္ရင္ ရႏိုင္ပါတယ္။ ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္မွာ စဖြဲ႔ထားတဲ့ BRICS ဟာ အေမရိကန္ အုပ္စီးထားတဲ့ IMF ကို ယွဥ္ဖို႔ရည္ရြယ္ၿပီးဖြဲ႔ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ BRICS ထိပ္သီးေတြမွာ အေနာက္အုပ္စု ဆန္႔က်င္အျမင္ ရွိတယ္။ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရး ႀကိဳးပမ္းမႈမွာက အေနာက္ႏိုင္ငံေတြကသာ ကူညီခဲ့တယ္။ BRICS ထဲက ေတာင္အာဖရိကဆိုရင္ ကုလလံုၿခံဳေရးေကာင္စီမွာ ျမန္မာ့အေရးအဆိုကို ၂ဝဝ၇ တုန္းက ကန္႔ကြက္မဲ ေပးခဲ့တယ္။ ဒီခရီးစဥ္ကို အမ်ားက အမ်ားႀကီး အာ႐ံုစိုက္မထားတဲ့ခရီးကေန ေဒၚစုဟာ စိတ္ေအးလက္ေအးနဲ႔ အိႏၵိယကေန ရႏိုင္တာေတြကို အရယူခဲ့ႏိုင္ဖို႔ အခြင့္ေကာင္းရပါမယ္။ စိုက္ပ်ိဳးေရး၊ ေဆးဝါးနဲ႔ က်န္းမာေရး၊ အိုင္တီနည္းပညာ စတာေတြအတြက္ ေနာက္အဆင့္ေတြ တိုးေစႏိုင္ပါတယ္။ ေဒါက္တာတင့္ေဆြ