မႏၱေလးနဲ႔ ပတ္သက္တာ မွန္သမွ် ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးခဲ့ ေျပာခဲ့ဖူးၿပီ။ အဲဒီအေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားႀကီးထဲမွာ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ စတိုင္လ္ျဖစ္လာတဲ့ ထမင္းဆိုင္ေလးေတြ အေၾကာင္းလည္း ပါတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ ရွမ္းထမင္းဆိုင္ေလးေတြေပါ့။ တခါျပင္ ဆိုင္ေလးေတြ အေၾကာင္းေပါ့။ အခုေနာက္ပိုင္း ဒီကေန႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာ ထမင္းဆိုင္ေလးေတြက အရင္လို ရြက္ဖ်င္တဲေလးေတြနဲ႔ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လမ္းေဘး က်ဴးတဲေလးေတြနဲ႔ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ေခတ္ေရစီးထဲမွာ မႏၱေလးသားတို႔ရဲ႕ အႀကိဳက္ေတြကေတာ့ သိပ္မေျပာင္းဘူးထင္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ျမန္မာမႈ၊ ျမန္မာ့ဟန္၊ ျမန္မာ့စတိုင္လ္ျဖစ္တဲ့ ျမန္မာထမင္းဟင္းကို ပြဲေတာ္စာလို ျပင္ဆင္ေရာင္းခ်လာၾကတယ္။ ဖြင့္လိုက္တဲ့ ဆိုင္တိုင္းလည္း လူျပည့္လူလွ်ံခ်ည္းပါပဲ။ အရင္က ရွမ္းထမင္းဟင္း(တခါျပင္)၊ အသားဟင္းႏွစ္မ်ဳိး၊ အရံဟင္းႏွစ္မ်ဳိးနဲ႔ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ မွာယူရတဲ့ ဆိုင္မ်ဳိး။ ညေနခင္းလို၊ ညဘက္လိုမ်ဳိးမွာ လက္တြန္းလွည္းေတြနဲ႔ ေရာင္းခ်ၾကတဲ့ ထမင္းေၾကာ္ဆိုင္ေတြ၊ ျမန္မာထမင္းဟင္းဆိုင္မ်ဳိး ဖြင့္ၾကတယ္။ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းနဲ႔ အေဆာင္ေန လူတန္းစားတို႔အတြက္ကေတာ့ ဒီလို တခါျပင္ဆိုင္ေတြမွာ တိုးေ၀ွ႔ၿပီး စားၾကတယ္ေပါ့။ ဟိုးအရင္တုန္းကေတာ့ မႏၱေလးရဲ႕ ထမင္းဆိုင္ေလးေတြဟာ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းေတြ၊ အေဆာင္ေနသူေတြကိုသာ အဓိကပစ္မွတ္ထား ေရာင္းခ်ၾကရတာ ျဖစ္ေပမယ့္ အခုေနာက္ပိုင္းကေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ထမင္းဟင္းမခ်က္ဘဲ အျပင္မွာ ထမင္းထုပ္၊ ဟင္းထုပ္ ဆြဲစားတဲ့သူဆိုရင္ အပ်င္းႀကီးတဲ့သူလို႔ အေျပာခံခဲ့ရေပမယ့္ အခုေနာက္ပိုင္းကေတာ့ ထမင္းဆိုင္မွာမွ မထိုင္ျဖစ္ရင္၊ ထမင္းဆိုင္မွာမွ ဧည့္သည္ကို လိုက္မေကၽြးရရင္ ေခတ္မမီတဲ့သူလိုလို၊ ေရွး႐ုိးစြဲႀကီးေတြလိုလိုကို ျဖစ္လာၾကေတာ့တာ။ ေငြေၾကးမတတ္ႏုိင္တဲ့သူက လမ္းေဘး ရြက္ဖ်င္တဲေလးေတြနဲ႔ ေရာင္းတဲ့ အ၀စား ၉၀၀၊ ၁၀၀၀ တန္စီ ေျပးၾကတယ္။ ပိုက္ဆံတတ္ႏုိင္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ဆိုင္ကနား အႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ ဆိုင္ႀကီးေတြဆီ ေျပးၾကတယ္။ အဲ့လို ကြာျခားခဲ့တဲ့ မႏၱေလးက အခုေတာ့လည္း လမ္းေဘးဆိုင္ပဲၾကည့္ၾကည့္ ဆိုင္ကနားႀကီးေတြကိုပဲၾကည့္ၾကည့္ ကား၊ ဆိုင္ကယ္ အျပည့္၊ လူေတြအျပည့္ပါပဲ။ ရွမ္းထမင္းဆိုင္၊ ဗမာထမင္းဆိုင္၊ ထမင္းေၾကာ္ဆိုင္ေတြအျပင္ အခုဆိုရင္ ျမန္မာဘူေဖးဆိုင္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး။ မႏၱေလးမွာ ကနဦး ထမင္းဆိုင္ေလးေတြကေန ဇလံုႀကီးထမင္းဆိုင္ဆိုေတာ့ ေစ်းနည္းနည္းနဲ႔ မ်ားမ်ားလည္း စားလို႔ရ၊ စိတ္ႀကိဳက္ဟင္းလည္း မွာလို႔ရတဲ့ ဇလံုႀကီးထမင္းဆိုင္ကို ေျပးၾကတယ္။ ဇလံုထဲမွာ ထမင္းျဖဴျဖဴကိုထည့္၊ ကိုယ္မွာတဲ့ ဟင္းကိုထည့္ၿပီး ဇြန္းတပ္ေပးတယ္။ ငံျပာရည္၊ တို႔စရာနဲ႔ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းဆိုတာကေတာ့ ႀကိဳက္သေလာက္ ေတာင္းလို႔ရတယ္။ တျပားမွ ပိုေပးစရာမလိုဘူး။ အဲဒီ၀န္ေဆာင္မႈေတြေၾကာင့္ လာလိုက္ၾကတဲ့ သူေတြဆိုတာ မနည္းမေနာပါပဲ။ ေနာက္ ဖက္ထမင္း ေပၚလာျပန္တယ္။ အင္ဖက္ထဲမွာ ကိုယ္မွာတဲ့ ဟင္းႏွစ္မ်ဳိးကို ထမင္းျဖဴေပၚမွာ ပံုေပး၊ အရြက္ေၾကာ္တို႔၊ င႐ုတ္သီးေၾကာ္တို႔ ပံုေပး၊ အင္ဖက္နံ႔ေလး တသင္းသင္း၊ ဟင္းနံ႔ေလး တသင္းသင္းနဲ႔ ဖက္ထမင္းမစားဘူးရင္ကို ေခတ္ေနာက္က်သလိုလိုမို႔ အေျပးအလႊား စားၾကျပန္တယ္။ ေဟာ အင္ဖက္ထမင္းၿပီးေတာ့ ျမန္မာဘူေဖးတဲ့။ စားပြဲ၀ိုင္းႀကီးေတြခ်၊ ျမန္မာဟင္းမ်ဳိးစံု မွာလို႔ရတယ္။ စမတ္က်က်၊ စတိုင္လ္က်က် မွာယူစားေသာက္ရေတာ့ ဧည့္သည္မ်ားလာရင္ ျမန္မာဘူေဖးဆိုင္ကို အေျပးအလႊား ပို႔ရတာ အေမာပါပဲ။ အဲဒီေနာက္ ၾကာဖက္ထမင္းတဲ့။ ဗန္းေသးေသးေလးေပၚမွာ ၾကာဖက္ေလးကိုခင္း၊ အဲဒီ ၾကာဖက္၀ိုင္းေလးေပၚမွာ ထမင္းျဖဴ၊ ဟင္းပံုေပးတာ။ ေနာက္ စေကာထမင္းတဲ့။ စေကာေပၚမွာ ဖက္ရြက္ကိုခင္း၊ ထမင္းေတြ၊ ဟင္းေတြထည့္ၿပီး လူအမ်ားႀကီး ၀ိုင္းစားၾကတာ။ ေနာက္ ေဒါင္းလန္းႀကီးထမင္းတဲ့။ ေဒါင္းလန္းႀကီးထဲမွာ ဟင္းေတြအမ်ဳိးစံုေအာင္ တည္ခင္းထားတယ္။ ျမန္မာ့ပြဲေတာ္စာလိုမ်ဳိးေပါ့။  အသစ္ဖြင့္တဲ့ ထမင္းဆိုင္ေလးေတြ ေသးေသးႀကီးႀကီး ဆိုင္ပံုစံေလးကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပင္ဆင္ၿပီး က်က်နန ေရာင္းခ်ၾကတယ္။ မႏၱေလးမွာ အရင္က ဘာပစၥည္းပဲ၀ယ္၀ယ္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ဆိုတာ သိပ္မသံုးၾကဘူး။ ၾကာဆံေၾကာ္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ၀ယ္မလား၊ ေစ်းထဲမွာ အသားငါး၀ယ္မလား  ဖက္နဲ႔ထုပ္ေပးၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ပံုစံ ေျပာင္းသြားတာ။ အခုလို ငွက္ေပ်ာဖက္၊ ၾကာဖက္၊ အင္ဖက္ေတြ ျပန္ၿပီးေခတ္ထလာေတာ့လည္း တမ်ဳိးေကာင္းသြားတာေပါ့။ ထမင္းကို ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္နဲ႔ မထုပ္ျဖစ္ၾကေတာ့တာေပါ့။ အရသာေကာင္းတယ္၊ အစပ္အဟပ္တည့္တယ္ ဆုိရင္ျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ပဲေ၀းေ၀း၊ ကမ္းနားလမ္းလို ေနရာမ်ဳိးမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ျမန္မာဖူေဘးဆိုင္ကိုေတာင္ ပုသိမ္ႀကီးဘက္ကေန လာစားၾကတဲ့အထိ။ မႏၱေလးသားေတြက အေကာင္းႀကိဳက္ၾကတယ္ေလ။ ေငြ ၁၀၀၀ ဆိုတာ ခုေခတ္ကာလအတြက္ေတာ့ ေစ်းႀကီးတယ္လို႔ မဆိုသာေတာ့ပါဘူး။ ေငြ ၁၀၀၀ နဲ႔ လဲရမယ့္ အခ်ိန္ေတြက ပိုလို႔ အေရးႀကီးေနၾကၿပီ မဟုတ္ပါလား။ အရင္ဆို အိမ္ထမင္း၊ အိမ္ဟင္းဆုိတဲ့ အစြဲအလမ္းေတြေတာ့ ရွိေနႏုိင္ပါေသးတယ္။ ဆိုင္ထမင္း၊ ဆိုင္ဟင္းကို ေန႔စဥ္ရက္ဆက္စားရင္ အိမ္ထမင္းဟင္းကို လြမ္းတတ္ၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း အခုအခ်ိန္အခါကေတာ့ ဒီဆိုင္ေလးစားလိုက္၊ ဟိုိဆိုင္ေလး သြားစားလိုက္နဲ႔ အိမ္ထမင္းဟင္း ခ်က္စားဖို႔လည္း အခ်ိန္မေပးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေရွ႕ကတေယာက္က အလုပ္လုပ္ရင္ ေနာက္မွာက်န္ခဲ့တဲဲ့ အိမ္သူက အိမ္မႈကိစၥ ေဆာင္ရြက္ၾကတယ္။ စီးတဲ့ေရ၊ ဆည္တဲ့ကန္သင္းဆိုၿပီး အိမ္ေထာင္ဦးစီးရွာတဲ့ေငြကို အိမ္သူက ၿခိဳးၿခံေခၽြတာ သံုးစြဲတယ္။ တေယာက္ရွာ႐ုံနဲ႔ တမိသားစုလံုးကို ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္တဲ့ အေနအထားမ်ဳိးက အရင္ေခတ္မွာက်န္ခဲ့ၿပီ။ အဲဒီေတာ့လည္း ထမင္းဟင္းခ်က္၊ ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းႀကိဳ၊ ေလွ်ာ္ဖြပ္၊ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဆိုတဲ့ ဘ၀ေတြထဲကေန ခြဲထြက္ၿပီး တက္ညီလက္ညီ ၀င္ေငြရွာရေတာ့တယ္။ သာေရး၊ နာေရးေတြအျပင္ ေရဖိုး၊ မီးဖိုး၊ ေက်ာင္းစရိတ္၊ အိမ္လခ ဆိုတာေတြကအစ ထည့္တြက္ေနရတဲ့ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာေတာ့ တေယာက္လုပ္စာ ထိုင္စားဖို႔ဆိုတာ တယ္မလြယ္လွပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း အိမ္ေထာင္ရွင္မေတြဟာ မိီးဖိုေခ်ာင္ကိုပစ္ၿပီး အဲဒီအခ်ိန္ေတြအစား အလုပ္လုပ္ေနၾကရတာေပါ့။ အိမ္ရွင္မေတြရဲ႕ အလုပ္ေတြကို ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးေနသူကေတာ့ အခုလို ထမင္းဆိုင္ေလးေတြပဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မႏၱေလးမွာ ထမင္းဆိုင္ေလးေတြအျပင္ ေနာက္ထပ္ အရသာေကာင္းၿပီး ျမန္မာဆန္ဆန္ ဆန္းသစ္တဲ့ အစားအေသာက္ေတြ ေပၚလာေနဦးမွာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ သင္းသင္းေသာ္