Home
ဆောင်းပါး
ပဝါရဏာပြဲ၊ ေဝဖန္ေရးဝါဒနဲ႔ အနာဂတ္ကတိကဝတ္မ်ား
DVB
·
October 26, 2018
ေရတြင္းေပါင္း ၈၄၀၀၀၊ ေရကန္ေပါင္း ၈၄၀၀၀ ရဲ႕ အလႉ႔ဒါယကာႀကီးအျဖစ္ လူသိမ်ားလွၿပီး ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ သာသနာျပဳမင္းတရားႀကီး အျဖစ္လည္း သမိုင္းဝင္ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ အေသာကမင္းႀကီးဟာ သူ႔လက္ထက္မွာ ဗုဒၶသာသနာ သန္႔ရွင္းေရးကိုလည္း အထူးဝါယမစိုက္ထုတ္ၿပီး လုပ္ေဆာင္သြားခဲ့ပါတယ္။ သာသနာေတာ္အတြင္းကို လာဘ္လာဘေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ဝင္ေရာက္လာသူေတြ မ်ားျပားလြန္းတဲ့အတြက္ ဗုဒၶဘာသာအတြင္းမွာ အယူဝါဒအမ်ဳိးမ်ိဳး၊ က်င့္စဥ္အဖံုဖံုနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြးေပြလီလာတာေၾကာင့္ သာသနာေတာ္ သန္႔ရွင္းေရးကို လုပ္ေဆာင္ရျခင္းျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သာသနာသန္႔ရွင္းေရးကို ဦးေဆာင္သူကေတာ့ အရွင္ေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အရွင္တိႆမေထရ္ဟာ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာ အစဥ္အလာကို လိုက္နာေစာင့္ထိန္းသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သာသနာေတာ္ သန္႔ရွင္းေရးအတြက္ အေသာကမင္းႀကီးက အာဏာစက္နဲ႔ အားတက္သေရာ ကူညီပံ့ပိုးေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ သူယံုၾကည္တဲ့ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာကို အခိုင္အမာ တည္ေဆာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ကထာဝတၳဳက်မ္းကို ေရးသားၿပီး အျခား ဗုဒၶဘာသာဂိုဏ္းေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ကို ေခ်မႈန္းခဲ့ပါတယ္။ ကထာက်မ္းဟာ ယေန႔မွာေတာ့ ဘုရားေဟာပိဋကတ္ဆိုတဲ့ အဘိဓမၼာ ၇ က်မ္းထဲမွာ ပါဝင္ေနပါၿပီ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႀကီးပြားစည္ပင္ေနတဲ့ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာဟာ အရွင္တိႆမေထရ္ရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းေပၚက ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ သာသနာေတာ္ သန္႔ရွင္းေရးကို ေဆာင္ရြက္တဲ့ေနရာမွာ အရွင္တိႆမေထရ္ဟာ သတ္မွတ္ခ်က္တခုကို ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီသတ္မွတ္ခ်က္အရ သကၤန္းဝတ္ထားသူတိုင္းဟာ ေမးခြန္းတခုကို ေျဖရပါတယ္။  ဗုဒၶဟာ ဘာအယူဝါဒရွိသလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းပါ။ အေသာကမင္းႀကီးရဲ႕ မႉးမတ္ေတြက စိစစ္ေရးမႉးမ်ားအျဖစ္ တာဝန္ယူၿပီး ဒီေမးခြန္းကို ေမးရပါတယ္။ အေျဖမွန္ရင္ ရဟန္းစစ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရပါတယ္။ အေျဖမမွန္ရင္ ရဟန္းအတုအျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရၿပီး လူဝတ္လဲရပါတယ္။ ဒီေမးခြန္းကို ေျဖၾကတဲ့အခါ တခ်ိဳ႕က ဗုဒၶဟာ သႆတဝါဒကို ေဟာတယ္လို႔ ေျဖၾကၿပီး တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဥေစၦဒဝါဒကို ေဟာတယ္လို႔ ေျဖၾကပါတယ္။ သႆတဝါဒဆိုတာက ေသၿပီး ေနာင္ဘဝ ျဖစ္ေသးတယ္လို႔ ယူတဲ့ဝါဒပါ။ ဥေစၦဒဝါဒကေတာ့ ေသၿပီး ေနာင္ဘဝ မျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႔ ယူတဲ့ဝါဒ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုေျဖဆိုသူေတြကို ရဟန္းတုေတြလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး လူဝတ္လဲေပးလိုက္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဗုဒၶဟာ ဝိဘဇၨဝါဒကို ေဟာတယ္လို႔ ေျဖၾကပါတယ္။ ဒီလိုေျဖဆိုသူေတြဟာ ရဟန္းစစ္ေတြအျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရၿပီး ရဟန္းအျဖစ္ ဆက္လက္ရပ္တည္ခြင့္ကို ရရွိၾကပါတယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ သာသနာေတာ္ သန္႔ရွင္းေရးကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဝိဘဇၨဝါဒဆိုတာ ဘာလဲ။ အၾကမ္းဖ်င္းအေနနဲ႔ ဝိဘဇၨဝါဒဆိုတာကို ေဝဖန္ေရးဝါဒလို႔ အနက္ဖြင့္ႏိုင္ပါတယ္။ ပိုင္းျခားစိတ္ျဖာၿပီး သံုးသပ္ေဝဖန္တဲ့ဝါဒဟာ ဝိဘဇၨဝါဒပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဗုဒၶကို “အရာရာကို ပိုင္းျခားသိျမင္ေတာ္မူတတ္ေသာသူ” လို႔ ဆိုၾကတာပါ။ ဗုဒၶဟာ ေဝဖန္ေရးဝါဒကို သာမန္ ေထာက္ခံတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ဝါဒႀကီးတရပ္အျဖစ္ ထူေထာင္သြားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားေတြထဲက ပညာရွင္မ်ားအေနနဲ႔ လံုးဝ အျငင္းပြားစရာမရွိတဲ့ တရားေတာ္မ်ားဟာ ေဝဖန္ေရးတရားမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ “ရဟန္းတို႔၊ သူတပါးတို႔အား စူးစမ္းစိစစ္လိုသူသည္ ငါဘုရားကိုပင္ ဟုတ္တိုင္းမွန္စြာ သိသူ ဟုတ္ မဟုတ္၊ စင္ၾကယ္ေသာတရား ရွိ မရွိ၊ အိေႁႏၵတို႔ ေကာင္းစြာလံုၿခံဳသူ ဟုတ္ မဟုတ္၊ စသည္တို႔ကို မွန္ကန္စြာသိရန္ စူးစမ္းမႈကို ျပဳသင့္သည္” မူလပဏၰာသ ပါဠိေတာ္ထဲက ပညာဝီမံသကသုတ္မွာ ပါရွိတဲ့ အထက္ပါစကားကို ေထာက္ရင္ ဗုဒၶဟာ သူ႔ကိုေတာင္ ကင္းလြတ္ခြင့္မေပးဘဲ အရာရာကို စူးစမ္းေဝဖန္ဖို႔ လမ္းညႊန္သြားတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ကမၻာေက်ာ္ ေကသမုတၱိသုတ္ (ကာလာမသုတ္လို႔လည္း လူသိမ်ား) မွာဆိုရင္လည္း “ပိဋကတ္ထဲမွာပါတယ္ ဆုိတာေၾကာင့္ တထစ္ခ်မွန္တယ္လို႔ မယံုပါနဲ႔၊ ရဟန္းသမဏေတြက ေျပာဆိုတာေၾကာင့္လည္း တထစ္ခ်မွန္တယ္လို႔ မယံုပါနဲ႔၊ ဘယ္ဟာအမွား ဘယ္ဟာအမွန္ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် စစ္ေဆးေဝဖန္ၿပီးမွ ယံုပါ” လို႔ ေျပာထားပါတယ္။ ကမၻာ့သမိုင္းမွာ ထင္ရွားတဲ့ ဘာသာေရးတည္ေထာင္သူမ်ားအနက္ ဗုဒၶေလာက္ ေဝဖန္ေရးကို အားေပးသူ မရွိပါဘူး။ ေဝဖန္ေရးကို အားေပးတဲ့ေနရာမွာ ဗုဒၶရဲ ့လက္ယာရံသာဝကႀကီး ရွင္သာရိပုတၱရာဟာလည္း ထင္ရွားပါတယ္။ ဖိုသီဖတ္သီ ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ ရွင္သာရိပုတၱရာကို သာမေဏငယ္တပါးက ျပစ္တင္ေဝဖန္တဲ့အခါ အသက္အရြယ္အားျဖင့္လည္း ငယ္၊ ဂုဏ္သိကၡာအားျဖင့္လည္း ႏုနယ္သူက ေဝဖန္တာဆိုၿပီး ရွင္သာရိပုတၱရာက မခန္႔ေလးစား မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ဖ႐ုိဖရဲျဖစ္ေနတဲ့ သကၤန္းကို သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ျပန္ဝတ္ၿပီး ဒီလိုဆိုရင္ အျပစ္လြတ္ၿပီလားလို႔ သာမေဏငယ္ကို ျပန္ေမးခဲ့ပါတယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္ကိုေထာက္ရင္ ပညာဉာဏ္ႀကီးလြန္းသူအျဖစ္ လူသိမ်ားတဲ့ ရွင္သာရိပုတၱရာဟာ ေဝဖန္ေရးကို ႀကိဳဆိုခဲ့သူလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ေဝဖန္ေရး ႀကိဳဆိုတဲ့ပြဲကို ဗုဒၶဘာသာဝင္ ရဟန္းေတြက ႏွစ္စဥ္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔မွာ က်င္းပၾကပါတယ္။ ဒါကို ပဝါရဏာပြဲလို႔ လူသိမ်ားပါတယ္။ ပဝါရဏာပြဲဆိုတာ အခ်င္းခ်င္း ေဝဖန္ ေထာက္ျပတဲ့ ပြဲပါ။ “အရွင္ဘုရားတို႔၊ တပည့္ေတာ္မွာ အျပစ္တစံုုတရာရွိသည္ဟု ျမင္လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ၾကားလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အာ႐ုံအေတြ႔ ရွိေသာ္လည္းေကာင္း၊ ယံုမွားသံသယ ရွိေသာ္လည္းေကာင္း၊ အစဥ္သနားသျဖင့္ ဆံုးမေတာ္မူပါ။ တပည့္ေတာ္ လိုက္နာပါမည္” လို႔ ဝါဆိုဘက္ သံဃာေတာ္အခ်င္းခ်င္း ေဝဖန္ေပးဖို႔ ေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။ ေဝဖန္ေရးကို ဗုဒၶေခတ္တုန္းက သာသနာေတာ္ရဲ႕ အသက္သဖြယ္ အေလးထားၿပီး က်င့္သံုးၾကတယ္ဆိုတာ အထက္ပါျဖစ္ရပ္မ်ား၊ စကားမ်ား၊ အစဥ္အလာမ်ားကို ေထာက္ရင္ ထင္ရွားပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ ဗုဒၶေခတ္ကလို ေဝဖန္ေရးကို ႀကိဳဆိုတာမ်ိဳးက ရွားပါးေနပါၿပီ။ ေဝဖန္ေရးဆိုတာ အျပစ္ရွာတာသက္သက္ပဲ၊ မလိုတမာ အပုပ္ခ်တာသက္သက္ပဲလို႔ ျမင္သူေတြက မ်ားေနပါၿပီ။ ေဝဖန္ေရးရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူးကို မျမင္တတ္တဲ့အတြက္ သူတပါးကိုလည္း မေဝဖန္တတ္ေတာ့သလို ကိုယ့္ကို သူတပါးက ေဝဖန္လာရင္လည္း လက္ခံႀကိဳဆိုတတ္ျခင္း မရွိေတာ့သေလာက္ပါပဲ။ ေဝဖန္ေရး ဆန္႔က်င္သူမ်ားအျဖစ္ကို ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္လာၾကတဲ့အတြက္ ျမန္မာ့လူ႔အသိုင္းအဝုိင္းအတြင္းမွာ ေဝဖန္ေရးယဥ္ေက်းမႈ ေပ်ာက္ဆံုးသေလာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ငါ့ေဝဖန္သူ ငါ့ရန္သူဆိုတဲ့ တယူသန္ဝါဒက လႊမ္းမိုးသထက္ လႊမ္းမိုးလာေနပါၿပီ။ ဒီလိုျဖစ္တာဟာ ဗုဒၶထူေထာင္သြားတဲ့ ဝိဘဇၨဝါဒရဲ႕ အျပင္ဘက္ကို ေရာက္သြားတာလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ေဝဖန္ေရးသမားေကာင္းေတြကို ေလာကရဲ႕ ဆား (Salt of the World) လို႔ ေခၚတတ္ပါတယ္။ ဆားရွားပါးတဲ့ေခတ္က ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ စကားအသံုးအႏႈန္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အငန္ဓာတ္ျပင္းတဲ့ ဆားနဲ႔ ထိတဲ့အခါ အနာရွိသူဟာ ထြန္႔ထြန္႔လူးသြားတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဝဖန္ေရးကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆန္႔က်င္တုံ႔ျပန္တာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ေဝဖန္ေရးဆန္႔က်င္မႈေတြဟာ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ စာေပအႏုပညာမွာ ထင္ရွားေနတတ္ပါတယ္။ ေဝဖန္မႈကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး တရား႐ုံးေရာက္ရတဲ့ အမႈေတြလည္း မနည္းလွပါဘူး။ ၿဗိတိသွ်ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္လည္းျဖစ္၊ ဝတၳဳေရးဆရာႀကီးလည္းျဖစ္တဲ့ ဒစၥေရလီ (Disraelli) က “စာေပအႏုပညာမွာ မေအာင္ျမင္တဲ့သူေတြဟာ ေဝဖန္ေရးဆရာေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္” လို႔ ခပ္ေထ့ေထ့ ေျပာပါတယ္။ စာေရးဆရာမႀကီး ေဂ်ာ့အဲလီေယာ့ (George Eliot) ကေတာ့ “တိရစၧာန္ေတြက ေပါင္းလို႔သင္းလို႔ေကာင္းတယ္၊ ေမးခြန္းမထုတ္ဘူး၊ မေဝဖန္ဘူး” လို႔ ေငၚေငၚတူးတူး ေျပာဖူးပါတယ္။ ေဝဖန္ေရးဟာ ခံရခက္တဲ့ အရာပါ။ သို႔ေပမယ့္လည္း လူတဦးခ်င္းအေနနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အဖြဲ႔အစည္းအေနနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တိုးတက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေဝဖန္ေရးဝါဒကို လက္ကိုင္ထားရပါလိမ့္မယ္။ ေဝဖန္စရာရွိေနျခင္းဟာ လက္ရွိထက္ ေကာင္းတဲ့အရာ ရွိေနျခင္းကို ရည္ညႊန္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း “ကိုယ့္အျပစ္ကို ထုတ္ေျပာလာသူရွိရင္ ထိုသူကို ျမႇဳပ္ထားတဲ့ ေရႊအိုးကို ညႊန္ျပသူအျဖစ္ သေဘာထားရမယ္” လို႔ ဗုဒၶက ေျပာခဲ့တာပါ။ ဒီမိုကေရစီစနစ္မွာေတာ့ အျပန္အလွန္ ေဝဖန္ေရးက အလြန္အေရးပါတဲ့ လုပ္ငန္းတခု ျဖစ္လာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ခံယူထားၾကတဲ့ မီဒီယာေတြက ေဝဖန္ေရးဝါဒကို က်င့္သံုးၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ဥပေဒျပဳေရးနဲ႔ တရားစီရင္ေရးကို လမ္းမွန္ေပၚေရာက္ေအာင္ ထိန္းညႇိ (Check and Balance) ေပးရပါတယ္။ အာဏာရွိတဲ့ မ႑ိဳင္သံုးရပ္ကို ျပည္သူလူထုရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားနဲ႔ ဆန္႔က်င္သြားတာမ်ိဳး မျဖစ္ရေလေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ရပါတယ္။ ျပည္သူလူထု အက်ိဳးစီးပြားနဲ႔ ဆန္႔က်င္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို စံုစမ္းေဖာ္ထုတ္ေပးရပါတယ္။ သံုးသပ္ေဝဖန္ေပးရပါတယ္။ ဗုဒၶေခတ္က ဗုဒၶနဲ႔တကြ သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းမ်ား ကိုင္စြဲခဲ့တဲ့ ဝိဘဇၨဝါဒကို လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းမွာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ က်င့္သံုးေနတာ လြတ္လပ္တဲ့ မီဒီယာမ်ား ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ မမွားႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း မီဒီယာနဲ႔ အာဏာရွိတဲ့ မ႑ိဳင္သံုးခု (အထူးသျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္) ဟာ မၾကာခဏ တိုးတိုက္မိေနျခင္းပါပဲ။ ေဝဖန္ေရးဟာ တိုးတက္မႈရဲ႕မိခင္ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုးတက္မႈရဲ႕ ဖန္ဆင္းရွင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဝဖန္ေရးမရွိဘဲ တိုးတက္မႈ မရွိႏိုင္ပါ။ လူ႔သမိုင္းကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ ေဝဖန္ေရးကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ လက္ခံက်င့္သံုးႏိုင္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ ထိပ္တန္းေရာက္လာတာ ေတြ႔ရပါမယ္။ ေဝဖန္ေရးကို လက္မခံ၊ ေဝဖန္ေရးကို မွန္မွန္ကန္ကန္ မသိျမင္တတ္၊ အသံုးမခ်တတ္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ ေနာက္တန္းမွာ က်န္ရစ္ေနတာလည္း အထင္အရွားပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရး၊ ဘာသာေရး၊ ပညာေရး၊ လူမႈေရး အစစမွာ လက္ရွိအေနအထားရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြ၊ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြ၊ အျပစ္အနာအဆာေတြကို ျမင္ႏိုင္ သိႏိုင္ ေဝဖန္ႏိုင္ပါမွ လက္ရွိထက္ ပိုအားေကာင္းတဲ့၊ ပိုျပည့္စံုတဲ့၊ အျပစ္ကင္းတဲ့ အေနအထားကို တိုးတက္ရရွိမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဝဖန္ေရးရဲ႕ နိဒါန္းျဖစ္တဲ့ အျပစ္ျမင္ျခင္းဟာ လူ႔သမုိင္း တိုးတက္ႀကီးပြားေရးအတြက္ တခုတည္းေသာ အေၾကာင္းရင္းပါပဲ။ လူတစ္ဦးခ်င္းအေနနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အဖြဲ႔အစည္းအေနနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပိုေကာင္းမြန္တဲ့ အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ထားတာခ်ည္းပါပဲ။ တာဝန္ရွိတဲ့လူတိုင္း၊ တာဝန္ရွိတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းတိုင္းဟာလည္း ပိုေကာင္းမြန္တဲ့ အနာဂတ္ကို ဖန္တီးေပးမယ္ဆိုတဲ့ ကတိကဝတ္ကို ခ်မွတ္ထားတာခ်ည္းပါပဲ။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြား၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကို စြမ္းေဆာင္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ကတိကဝတ္ေတြ ထားရွိတာခ်ည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကတိကဝတ္ေတြ မတိမ္းေစာင္းဖို႔အတြက္  လက္ကိုင္ထားရမယ့္အရာက ဝိဘဇၨဝါဒလို႔ ေခၚတဲ့ ေဝဖန္ေရးဝါဒမွတပါး အျခားမရွိပါ။ ဒီလို ကဝတ္ကဝတ္ရွိသူေတြအတြက္ သတိေပးစကားတခြန္း ရွိပါတယ္။ အတိတ္နဲ႔ ပစၥဳပၸန္ကို မေဝဖန္ျခင္းဟာ အနာဂတ္ကို သစၥာေဖာက္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္ တဲ့။ ။ (ပဝါရဏာေန႔ အမွတ္တရ) ေမာင္သာမည
Live

About DVB

The Democratic Voice of Burma (DVB) publishes daily independent news and information across Myanmar and around the world by satellite TV and the internet. DVB was founded in 1992 and is registered as a non-profit association in Thailand.

Follow Us

© Democratic Voice of Burma 2024