ဘဝပုံရိပ္ အတိတ္တေစၧ
DVB
·
April 4, 2018
ခါးပတ္႐ိုက္ခ်က္ ေသြးစက္စက္
“ပင္လယ္ထဲ ထုိးဆင္းၿပီ ေအာက္ေမ့တာ ဆရာရယ္ အသည္းကုိ ေအးသြားတာပဲ”
က်ေနာ့္ေဘးခုံက ယခုမွ ရခုိင္ကုိ တာဝန္က်ခါစ ျပည္နယ္အဆင့္ အရာရွိတဦးထံမွ ထြက္လာသည့္ အသံ။
“မဇင္ေလဆိပ္က ပင္လယ္ျပင္ကုိ ေမးတင္ထားသလုိမိ်ဳးဆုိေတာ့ .. ဒီေလဆိပ္က က်ေနာ္တို႔ တိုးခ်ဲ႔ေဆာက္ခ့ဲတာ”
“ေၾသာ္ ကုိယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီးက အင္ဂ်င္နီယာလည္း လုပ္ခ့ဲတာကုိး”
ေလယာဥ္က ဘီးတျဖည္းျဖည္းလိမ့္ရင္း ေလဆိပ္အေဆာက္အဦေရွ႕ ရပ္လုိက္သည္။
သူ႔အေျပာကုိ က်ေနာ္က ၿပံဳးရင္း ေခါင္းကုိ မသိမသာခါၿပီး အေျဖေပးလုိက္သည္။
“ဗုဒၶနိပါတ္ေတာ္မွာ ဆုိရင္ျဖင့္ ဘုရားရွင္က ေနရာသစ္တခုေရာက္လုိ႔ ဒီလုိ ၿပံဳးေတာ္မူတိုင္း ညီေတာ္အာနႏၵၵာက မည္သည့္အတြက္ ၿပံဳးေတာ္မူပါသလဲလုိ႔ ေလၽွာက္တင္ ေမးျမန္းလိမ့္မည္။ ထုိအခါ ဘုရားရွင္က ငါဘုရား ႏုစဥ္ကာလ ဤေနရာ ဤေဒသ၌ .... ဘဝအျဖစ္ က်င္လည္က်က္စားဖူးခ့ဲသည္ ....” စသည္ျဖင့္ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။
(စာအုပ္ေတြ တရားေတြမွာ ၾကားနာမိတာပါ)
က်ေနာ္ကား သာမန္လူသားတဦးသာျဖစ္၍ ေရွးအတိတ္ဘဝကုိ သိျမင္ႏုိင္စြမ္းမရွိ။ သုိ႔ရာတြင္ ယခုဘဝ ဘဝပုံရိပ္ အတိတ္တေစၧကေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ ေျခာက္လွန္႔ခ့ဲေလၿပီ။
က်ေနာ္ အသက္ ၂၇ ႏွစ္၊ လြန္ခ့ဲေသာ ၃၅ ႏွစ္ခန္႔က ျဖစ္သည္။ ယခု ေလယာဥ္ေပၚက ညာဘက္တြင္ လွမ္းျမင္ေနရေသာ မနီးမေဝး ေတာင္ကုန္း ေတာင္ေစာင္း ေနရာေလး ဒီေနရာမွာ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးႏွစ္ခု ထီးထီးႀကီး စုိက္ထူလ်က္ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဖြယ္ရာ ရွိခ့ဲဖူးေလသည္။
တခုက (မဇင္ရဲဘက္စခန္း)၊ ေနာက္တခုက ‘ျပစ္မႈေႂကြး ေခြၽးျဖင့္ဆပ္မည္’၊ ေက်ာက္ျဖဴေထာင္မွ မဇင္ေလယာဥ္ကြင္း တိုးခ်ဲ႔ေဖာက္လုပ္ရန္ ေရာက္ရွိလာၾကေသာ ေထာင္က်အက်ဥ္းသား ၂၀၀ ခန္႔မွာ ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ ပူျပင္းေသာ ေနပူက်ဲက်ဲေအာက္တြင္ အေပၚအက်ႌမပါ ဗလာက်င္းျဖင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ကုပ္ေပၚယွက္တင္ ေခါင္းငု႔ံအေနအထားျဖင့္ ေဆာင့္ေၾကာင္ထုိင္လ်က္ ေခြၽးေတြြက တဒီးဒီး က်ေနၾကသည္။
ျပစ္မႈေတြကလည္း မ်ဳိးစုံ... က်ေနာ္ကေတာ့.... ထုိစဥ္ စခန္းတာဝန္ခံေထာင္မႉးႀကီး၏ အသံက က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာသည္။
"တိုက္ေအာင္"
"ရွိ"
"ျပစ္မႈ"
"နိုင္ငံေရးမႈ"
"ျဖန္း"
ေဘးမွ ခါးေထာက္ရပ္ေနေသာ ဝါဒါတဦး၏ ခါးပတ္က က်ေနာ္၏ ဗလာက်င္းေနေသာ ေက်ာေပၚသု႔ိ ေဒါသတႀကီး က်ေရာက္လာသည္။ ရင္ထဲကပါ တစစ္စစ္နာေအာင္ ခံစားလုိက္ရသည္။
“ျပန္ေျပာ ဘာမႈလဲ"
"၁၇(၁)"
"ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း ..."
ခါးပတ္႐ိုက္ခ်က္မ်ား မိုးသီးမိုးေပါက္ပမာ ဆက္တိုက္က်လာသည္။ ဒီတႀကိမ္မွာေတာ့ ခါးပတ္႐ိုက္ခ်က္က မ်က္နွာကုိ ကန္႔လန္႔ျဖတ္္ မ်က္ခုံး႐ိုး ကဲြရာက ေသြးမ်ား တေပါက္ခ်င္း ေျမႀကီးေပၚ က်လ်က္ က်ေနာ္ လံုးဝမသုတ္မိ။
“မတရားအသင္း ဆက္သြယ္မႈလု႔ိ ေျပာ”
က်ေနာ္ အံကုိႀကိတ္လုိက္သည္။
လုံးဝ မေျပာ။ ေသလည္း မေျပာ။ စိတ္ကုိ တံုးတံုးခ်လုိက္သည္။
“ဒီေကာင္ လူပါးဝေနတာ ေခၚသြားလုိက္၊ ေျခခ်င္းေရာ ေဒါက္ပါခတ္ ေဆးနားမေပးနဲ႔။ မနက္ျဖန္ကစ ေတာင္ေပၚကုိ ေျမေပါက္ဖုိ႔ တင္လုိက္၊ ေတြ႔မယ္ လူဝါးဝလုိ႔”
ေထာင္မႉးႀကီး၏ အမိန္႔ေပးသံ အဆုံးမွာေတာ့ ေထာင္ဝါဒါတဦးက က်ေနာ့္ကုိ တရြတ္တိုက္ဆဲြေခၚၿပီး ဝါးတန္းလ်ားေဆာင္တခုသုိ႔ ပို႔လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ နားနားကပ္ၿပီး တိုးတိုးေလး ေျပာလုိက္တာက “အိမ္မျပန္ခ်င္ဘူးလား” တ့ဲ။ ‘ေတာက္’ တခ်က္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း ေခါက္လုိက္မိသည္။
နာၾကည္းမႈႏွင့္အတူ ဝမ္းနည္းမႈက ရင္ထဲ တလိပ္လိပ္ ဆုိ႔တက္လာခဲ့သည္။ ဘယ္လုိမွ မခံစားႏိုင္ေတာ့သည့္အဆုံး မ်က္နွာကုိအုပ္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ၿပီး သိမ့္သိမ့္ခါေအာင္ ငုိခ်လုိက္မိပါေတာ့သည္။
(ယခုေခတ္္ ေထာင္မင္းသား ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား စိတ္အားတင္းႏိုင္ၾကပါေစ)
ပဲဟင္းတခြက္ တုတ္တခ်က္ ၾကက္ဥတလံုး
သေဘၤာက ဥၾသဆဲြလုိက္မွ က်ေနာ့္အေတြးစမ်ား ရပ္သြားခဲ့ၿပီး သေဘၤာဆိပ္ဘက္သုိ႔ ေခါင္းျပဴၾကည့္လုိက္သည္။ ဆိပ္ကမ္းထိပ္တြင္ ခရီးသည္မ်ားကုိ လာႀကိဳေနၾကသည့္ လူ ၂၀ ခန္႔ကုိ ျမင္ရသည္။
မိမိၿမဳိ႕ႏွင့္ ေဝးကြာခ့ဲသည္မွာ နွစ္ေပါင္းၾကာခဲ့ၿပီ။ အေမ၊ အေဖ၊ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမမ်ား၊ ဇနီးသည္ႏွင့္ သားသမီးမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ဖုန္းေခတ္မဟုတ္ စာက ပုိ႔ရမလြယ္ ေထာင္ဝင္စာက လာမေတြ႔ႏိုင္တ့ဲ အေျခအေနမွာ ေထာင္ကလြတ္လာတ့ဲ င့ါကုိ ဘယ္လုိအၾကည့္မိ်ဳး ဘယ္လုိမ်က္နွာမိ်ဳး ဘယ္လုိခံစားမႈမ်ိဳး ထားၾကေလမလဲ ရင္ခုန္စြာ သိခ်င္ေနမိသည္။
အိမ္ျပန္လာတ့ဲ င့ါမွာက အဝတ္တထည္ ကိုယ္တခုနဲ႔ အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲမွာက ေထာင္ထြက္လက္မွတ္တေစာင္၊ လက္ေဝွ႔ယမ္းျပေနေသာ အစ္ကုိႀကီးကုိ ျမင္လုိက္ရေတာ့ စိတ္ထဲ အနည္းငယ္္ ၾကည္ႏူးသြားရသည္။
ဒါေပမယ့္ ႀကိဳဆုိသူက သည့္ထက္မပုိ။ ဟုတ္မွာေပ့ါေလ။ ငါက ေအာင္ပဲြခံလာတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ေထာင္ထဲက ျပန္လာတ့ဲသူဆုိေတာ့ တခ်ဳိ႕ ခင္မင္ရင္းႏွီးတ့ဲသူေတြက မသိသလုိ မ်က္ႏွာစိမ္းစိမ္းေလးေတြနဲ႔ တခ်ိဳ႕ကလည္း မ်က္ႏွာေၾကာတင္းတင္းေလးေတြနဲ႔… အင္း .... ငါက ဘာမ်ား အျပစ္လုပ္မိခ့ဲလုိ႔ပါလိမ့္။ အိမ္ၿခံဝ ေရာက္လာတ့ဲအခ်ိန္ ဇနီးသည္က မခ်ိၿပံဳးေလးနဲ႔ ထြက္ႀကိဳသည္။ ကေလးေတြကေတာ့ ေၾကာင္ၿပီး မဝံ့မရဲေလး ၾကည့္ေနၾကသည္္။
က်ေနာ္ ထြက္ခြာသြားကတည္းက သခင္မ့ဲအိမ္ကေလး အၿပိဳၿပိဳ အ႐ိုင္း႐ိုင္း အေပါက္ေပါက္ အၿပဲၿပဲ ဝမ္းနည္းစြာႀကိဳလ်က္။ ပတ္ဝန္းက်င္အားလုံးက င့ါကုိ ၿငိမ္သက္စြာျဖင့္ အကဲခတ္လ်က္ ရွိေနၾကသည္။ အင္း ဘဝကေတာ့ မေက်နပ္ရင္ တစ္က စ႐ံုကလဲြလုိ႔ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ေတာ့မည္နည္း။
ဇနီးသည္ခမ်ာ က်ေနာ့္အႀကိဳက္ ကုလားပဲဟင္းကုိ ဘဲဥႏွင့္ ေရာခ်က္ထားေသာ တခြက္တည္းေသာ ဟင္းလ်ာျဖင့္ ညေနစာကုိ ျပင္ထားသည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္က ထမင္းျဖဴထည့္ထားေသာ ပန္းကန္ေလးမ်ားကုိ အသင့္ကုိရင္း က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကုိ ေမာ့ၾကည့္ေနၾကသည့္ ျမင္ကြင္းက က်ေနာ့္ရင္ကုိ ထိခုိက္ေစသည္ အမွန္။ ဒီလုိ အခြင့္အေရးမိ်ဳး သူတို႔ တအားေမၽွာ္လင့္ေနၾကေပလိမ့္မည္။ က်ေနာ္က ဘဲဥတလံုးကုိ ထက္ျခမ္းခဲြၿပီး တေယာက္တျခမ္း ေဝေပးလုိက္ေပမယ့္ သားႏွင့္ သမီးမ်က္ႏွာက ထမင္းပန္းကန္ဆီ မေရာက္။ က်ေနာ့္မ်က္နွာကုိသာ ၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသလုိမိ်ဳး၊ တဖက္လွည့္ၾကည့္လုိက္ျပန္ေတာ့ ဒီသားအဖေတြရဲ႕ ျမင္ကြင္းကုိ ထမင္းပန္းကန္ ကုိင္ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးေနတ့ဲ ဇနီးသည္ရဲ႕မ်က္နွာ ဒီေန႔လုိ ပဲဟင္းတခြက္ ထမင္းပဲြဝုိင္းေလးရဲ႕ အရသာကုိ က်ေနာ့္ရင္ထဲ တသက္မေမ့ႏုိင္ေတာ့။ ပဲဟင္းခြက္ကုိၾကည့္ရင္း က်ေနာ့္မ်က္လုံးအိမ္ထဲ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ေဝဝါးလာခ့ဲရေတာ့သည္။
“ရီႊး .... အားလုံးတန္းစီမယ္”
“ပုိေနတ့ဲ ပဲဟင္း နည္းနည္းစီရမယ္”
က်ေနာ္မွာ ပဲဟင္းကုိႀကိဳက္၊ မရွက္မေၾကာက္ ဝန္ခံရရင္ ငတ္လည္းငတ္ နည္းနည္းေလး ပုိစားရရင္ဆုိၿပီး တန္းစီေနရာသုိ႔ အေျပးသြားၿပီး တန္းစီ ေနရာယူလုိက္သည္။ နံပါတ္စဥ္ ငါး ဆုိေတာ့ အေျခအေန ေကာင္းတယ္ေပါ့။
ေနာက္လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ တတန္းႀကီး တိုးေဝွ႔ ေနရာလုေနၾကသည္။ သူသူငါငါ စားခ်င္ၾကမွာပဲေလ။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ ေျဖာင္းခနဲအသံႏွင့္အတူ က်ေနာ့္ေခါင္းတခုလုံး ပူခနဲ ထုံက်င္သြားသည္။ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေထာင္ဝါဒါ တပ္ၾကပ္ႀကီးရဲ႕ ေဒါသတႀကီး က်ခ်င္ရာက် လွမ္း႐ိုက္လုိက္ေသာ ႀကိမ္တုတ္႐ိုက္ခ်က္က မဆီမဆုိင္ က်ေေနာ့္ေခါင္းေပၚမွ က်လာေတာ့လည္း က်ေနာ္ ကိုယ့့္ေခါင္းကုိ စမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ၾကက္ဥလုံးခန္႔ ဖူးေရာင္လို႔ သြားခ့ဲရၿပီေပါ့။
ဒီပဲဟင္းတခြက္၊ တုတ္တခ်က္၊ ၾကက္ဥတလံုး ဇာတ္လမ္းေလးကုိ ေျပာျပလုိက္တ့ဲ အဆုံးမွာေတာ့ ေၾကကဲြစရာ ထမင္းဝုိင္းေလး ျဖစ္သြားရေတာ့သည္္။
သမီးႀကီးက ဝမ္းနည္းပက္လက္ႏွင့္ အသံထြက္ေအာင္ ႐ိႈက္ၿပီး ငုိေနပါေတာ့သည္။
(ႏိုင္ငံေရးသမားေကာင္းတေယာက္ စစ္၊ မစစ္ စစ္ဖိနပ္ႏွင့္ ေထာင္က မွတ္ေက်ာက္တင္ေပးလိမ့္မည္)
သပိတ္ဝကၤပါ တလတာ
ဒုတိယအႀကိမ္ ေထာင္ကလြတ္လုိ႔ အိမ္ေရာက္တာ ၃ ရက္သာ ရွိေသးသည္။ ၈၈ အေရးေတာ္ပုံႀကီးက တႏိုင္ငံလုံး အရွိန္အဟုန္ျမင့္မားလာခ့ဲသလုိ မိမိတို႔ၿမိဳ႕တြင္လည္း သပိတ္ေကာ္မတီတရပ္ကုိ ၿမိဳ႕လုံးကြၽတ္ အစည္းအေဝးေခၚၿပီး ဖဲြ႔စည္းခ့ဲၾကရာ ဦးဘထိန္(ကြယ္လြန္) က ဥကၠ႒၊ က်ေနာ္က အတြင္းေရးမႉးတာဝန္ကုိ ယူခ့ဲၾကရသည္။
ေက်ာင္းသားသပိတ္ေကာ္မတီတြင္ ကုိလွေစာျဖဴ၊ ကုိေအာင္ဝင္းတို႔က ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သပိတ္စခန္းကုိ ေဈးနားေက်ာင္း (ယခု တ႐ုတ္တန္းေက်ာင္း) တြင္ ဖြင့္လွစ္ခ့ဲၾကသည္။
ပါတီ၊ ေကာင္စီ လူႀကီးမ်ားကေတာ့ စစ္တပ္ရွိရာ ေတာင္ကုန္းသို႔ ေျပးၾကေလၿပီ။ ရဲစခန္းကလည္း တံခါးပိတ္ထားၿပီး ျပႆနာမ်ားအား သပိတ္ေကာ္မတီတြင္သာ တိုင္ၾကားၾကရန္ လမ္းေၾကာင္းလႊဲေပးခ့ဲသျဖင့္ ဆႏၵျပရန္သာ ရည္္ရြယ္ဖဲြ႔စည္းခ့ဲေသာ သပိတ္ေကာ္မတီမွာ လုံၿခံဳေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ တရားစီရင္ေရး၊ စီမံခန္႔ခဲြေရး ျပႆနာမ်ားႏွင့္ လံုးေထြးလ်က္ ရွိေနေတာ့သည္။
ေျခာက္ေပါက္ (ထိပ္တုံး) ၂ ခု လံွေခ်ာင္း ၂၀
ေသနတ္မရွိ အခ်ဳပ္ခန္း မရွိေတာ့ ဒါေတြကုိ အေရးေပၚ ဖန္တီးလုိက္ရသည္။ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖမ်ားအား ၿမိဳ႕လုံၿခံဳေရးအတြက္ အကူအညီေပးၾကရန္ ေမတၲာရပ္္ခံခ့ဲေသာ္လည္း ေခါင္းခါ ျငင္းဆန္ခ့ဲၾကသျဖင့္ တာဝန္အားလုံးမွာ သပိတ္ေကာ္မတီ၏ ေခါင္းေပၚ တည့္တည့္ႀကီး က်ေရာက္လာခ့ဲရာ ေန႔စဥ္ အင္အား ၂၀ ခန္႔ျဖင့္ မီးတုတ္မ်ား၊ လံွမ်ားကုိ ကုိင္ေဆာင္လ်က္ တညလုံး ကင္းလွည့္ရသည့္ အေျခအေနသု႔ိ ေရာက္ရွိလာရေတာ့သည္။ တခါ တခါတြင္ေတာ့ ေက်ာင္းသားသပိတ္ေကာ္မတီဝင္မ်ားပါ ပူးေပါင္းပါဝင္ခ့ဲၾကသည္။
ေက်ာင္းသားအလံကုိ အေပၚမွာ တင္ရမည္
"ဒီမုိကေရစီရရွိေရး ဒုိ႔အေရး"
"အာဏာရွင္စနစ္ ျဖဳတ္ခ်ေရး ဒို႔အေရး"
"ပါတီ/ေကာင္စီ အလုိမရွိ"
"အေရးေတာ္ပုံ ေအာင္ရမည္"
တၿမိဳ႕နယ္လုံး ခ်ီတက္ဆႏၵျပသည့္ေန႔
ေရွ႕ဆုံးက အလံကုိင္တပ္ဖဲြ႔ ဘင္ခရာတပ္ဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ မဆုံးႏိုင္ေသာ လူတန္းႀကီးကုိ ျပည္သူမ်ားက စားဖြယ္ေသာက္ရာမ်ားႏွင့္ လမ္းတဖက္တခ်က္ ႀကိဳဆုိေနၾကေသာ ျမင္ကြင္းမွာ အလြန္စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ရာပင္။ ၿမိဳ႕နယ္စုေပါင္း႐ံုးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သပိတ္ေကာ္မတီ အလံႏွင့္ ေက်ာင္းသားအလံတို႔ကို တင္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္မ်ားက မိန္႔ခြန္းအသီးသီး ေျပာခ့ဲၾကၿပီးေနာက္ သပိတ္စခန္းသုိ႔ ေအာင္ျမင္စြာ ဆက္လက္ခ်ီတက္လာခ့ဲၾကရာ ျပႆနာက ေနာက္ထပ္ ကပ္ပါလာခ့ဲေတာ့သည္။
“တႏိုင္ငံလုံးမွာ က်ဳပ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြက ဦးေဆာင္ တိုက္ပဲြဝင္ေနၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားအလံကုိ အေပၚကမတင္ဘဲ သပိတ္အလံကုိ အေပၚကတင္တာ မေက်နပ္ဘူး။ ဖယ္ေပးပါ။”
ေက်ာင္းသားမ်ား အုပ္စုလုိက္ ေရာက္လာၿပီး ျပႆနာရွာေတာ့သည္။ သပိတ္အလံဆုိတာ ေက်ာင္းသား အပါအဝင္ လူထုလူတန္းစားအားလုံးကုိ ကုိယ္စားျပဳပါတယ္လို႔ ရွင္းျပေသာ္လည္း မေက်နပ္ၾက။
သို႔ျဖင့္ တဖက္ႏွင့္တဖက္ ျပႆနာတက္ ဦးတည္ခ်က္ေပ်ာက္သြားၿပီး ညီညြတ္မႈပါ ပ်က္သြားႏိုင္ရာ သပိတ္ေကာ္မတီသည္ ပါတီ႐ံုးေရွ႕ အလံတိုင္တြင္ သပိတ္အလံကုိ ေျပာင္းတင္ေပးၿပီး အက်ပ္အတည္းကုိ ေျဖရွင္းေပးခ့ဲသည္။
ေရႊေပါက္ဆိန္အဖဲြ႔၏ ရာဇသံ
တေန႔တြင္ေတာ့ သပိတ္ေက်ာင္းနံရံတြင္ ကပ္ထားေသာ စာတေစာင္ကုိ ေတြ႔ရသည္။
“တခ်ိန္က ျပည္သူမ်ားအား ဒုကၡမိ်ဳးစုံေပးခ့ဲေသာ ပါတီ၊ ေကာင္စီ လူယုတ္မာတို႔၏ အိမ္မ်ားအား ဖ်က္ဆီးသြားမည္ျဖစ္၍ ေႏွာင့္ယွက္ဟန္႔တားျခင္းမျပဳရန္ သတိေပးလုိက္သည္"
ပုံ/
ေရႊေပါက္ဆိန္အဖဲြ႔
ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္ကစ၍ ပါတီ၊ ေကာင္စီမ်ား၏ ေနအိမ္မ်ားမွာ ညစဥ္နွင့္အမၽွ အဖ်က္ဆီးခံရေတာ့သည္။
သပိတ္ေကာ္မတီ၏ လုံၿခံဳေရးတပ္ဖဲြ႔သည္ ယင္းေနရာသို႔ ေရာက္လာပါက ေရႊေပါက္ဆိန္အဖဲြ႔ တိမ္းေရွာင္သြားတတ္ၿပီး အျခားတေနရာတြင္ ဖ်က္ဆီးၾကျပန္သည္။ ဤသုိ႔ျဖင့့္ အခ်င္းခ်င္း မလုိလားအပ္ေသာ ျပႆနာမ်ား မျဖစ္ေစရန္ ထိန္းေနရေသာ အလုပ္သည္ပင္ အဓိကအလုပ္ ျဖစ္လာေနရာ က်ေနာ္တို႔မွာ စိတ္ပင္ပန္း ကုိယ္ပင္ပန္းႏွင့္ ဒုကၡေရာက္ၾကရေတာ့သည္။ ရပ္ကြက္ေန ျပည္သူမ်ားအားလည္း လုံၿခံဳေရးအတြက္ မိမိရပ္ကြက္ကို မိမိတို႔ကုိယ္တိုင္ တာဝန္ယူေပးၾကရန္ႏွင့္ ညအခိ်န္တြင္ ရပ္ကြက္အတြင္းရွိ လမ္းမ်ားအား ၿခံခတ္ပိတ္ထားၿပီး ကင္းမ်ားခ်ထားေပးရန္ အကူအညီ ေတာင္းခံခ့ဲရေတာ့သည္။
သတ္မိန္႔ေပးပါ
တေန႔ ည ၁၀ နာရီခန္႔တြင္ လူတရာခန္႔ရွိ ဓား တုတ္ကုိင္ထားေသာ လူအုပ္ႀကီးသည္ လူတေယာက္ကုိ ႀကိဳးတုပ္ၿပီး သပိတ္ေကာ္မတီသုိ႔ ေရာက္ရွိလာသည္။
အကိ်ဳးအေျကာင္းကုိ ေမးၾကည့္ရာ ဒီလူက ဒုိင္မႉးျဖစ္ၿပီး လူေတြ ဒီေလာက္ ဒုကၡေရာက္္ေနၾကတ့ဲ အခ်ိန္မွာ ဂုိေဒါင္ထဲက စပါးမ်ားကုိ အလုပ္သမားမ်ားျဖင့္ ညအခ်ိန္မွာ စက္ေလွေပၚသုိ႔ ခုိးထုတ္ေနသျဖင့္ ဖမ္းဆီးယူလာျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။
“ဒီလူကုိ အရွင္ထားလုိ႔ မရဘူး။ နမူနာစံျပအျဖစ္ ေသဒဏ္ေပးရမယ္။ က်ေနာ္တို႔ကုိ သတ္ခြင့္ေပးပါ"
"ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္၊ ေသဒဏ္ေပးပါ" (လူအုပ္ႀကီးအသံ)
ဒုိင္မႉးဆုိသူမွာ မ်က္နွာတြင္ ဖူးေရာင္ဒဏ္ရာမ်ားနွင့့္ တကုိယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္လ်က္ ရွိေနသည္။
တခ်ဳိ႕ ေနာက္ကေန ဝင္ဆဲြကာ လက္သီးႏွင့္ ထိုးၾကသည္။ အေျခအေနကား မလွ။ သပိတ္ေကာ္မတီဝင္မ်ား ေခြၽးေစးျပန္ေလၿပီ။
ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ က်ေနာ့္အေနျဖင့္ လူအုပ္ႀကီးကုိ မိမိတိို႔ တာဝန္ယူပါေၾကာင္း အႏူးအညြတ္ ေခ်ာ့ေမာ့ေတာင္းပန္ၿပီး တရားခံကုိ လက္ခံထားလုိက္ရပါသည္။
ေရွ႕ဆက္ရမည့္ အေျခအေနအတြက္ က်ေနာ့္မွာ ရင္ေမာလ်က္ ရွိေနပါေတာ့သည္။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရလၽွင္ မိမိႏွင့္မသက္ဆုိင္ေသာ ဤတာဝန္မ်ားကုိ ထမ္းေဆာင္ေနရမႈအတြက္ ဘဝင္မက်လွ။ ျပႆနာေတြကလည္း ေန႔စဥ္ႏွင့္အမၽွ တိုးတိုး၍သာ လာေနသည္။
ည ၁ နာရီထုိးၿပီ။
စာသင္ခုံတန္းလ်ားေပၚတြင္ အသာအယာ လွဲခ်လုိက္သည္။ တဖက္ကုိ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ထိပ္တုံးမွာ ေျခေထာက္တဖက္ထည့္ၿပီး တေခါေခါ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူ တေယာက္။ အရက္မူးၿပီး အိမ္ကုိ မီး႐ိႈ႕လို႔ ရပ္ကြက္က ထိန္းေပးပါလုိ႔ လာအပ္ခ့ဲသူ။ အင္း… သူကမွ င့ါထက္ အပူအပင္ကင္းပါေသးလားလုိ႔ ေတြးမိလုိက္သည္္။
၁၈/၉/၁၉၈၈ ေန႔
ျမန္မာ့အသံက စစ္ခ်ီသီခ်င္းေတြ ေတာက္ေလၽွာက္လာေနသည္။
အေျခအေနမေကာင္း။
သပိတ္စခန္းသုိ႔ က်ေနာ္ အေျပးအလႊား သြားလုိက္သည္။
ထိပ္တုံးထဲက တရားခံတေယာက္ကုိ ေသာ့ဖြင့္ေပးလုိက္သည္။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနဖုိ႔လည္း တရားေဟာလုိက္ရေသး ခဏၾကာေတာ့ သပိတ္ေကာ္မတီတခ်ဳိ႕ ေရာက္လာသည္။
တပ္မေတာ္က အာဏာသိမ္းလုိက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေရဒီယုိက အဆက္မျပတ္ ေၾကညာေနသည္။ ဘာလုပ္ၾကမလဲ၊ တိုင္ပင္ၾကၿပီး အိမ္မွာေနၿပီး အေျခအေနကုိ ေစာင့္ၾကည့္ရန္ ဆံုးျဖတ္လုိက္ၾကသည္။
အမွန္ကုိ ဝန္ခံရလၽွင္ ဤအေျခအေနတြင္ က်ေနာ္သည္ တလတာမၽွ ေတြ႔ႀကံဳခံစားခ့ဲရေသာ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ စိတ္လက္ေပ့ါပါးသြားခ့ဲရသည္။ ဝ မရွိဘဲ ဝိလုပ္ရတ့ဲ ဒုကၡကုိလည္း သေဘာေပါက္ နားလည္ခ့ဲရသည္။
ခဏေလာက္ လိုက္ခ့ဲပါ
တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ၿမိဳ႕…
စစ္သားမ်ား က်ေနာ့္ေနအိမ္ဆီသုိ႔ ေရွး႐ႈ၍ လာေနၾကၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းေပးသူကေပး၊ ေစာင့္ၾကည့္သူက ၾကည့္ႏွင့္ ခဏၾကာေတာ့ စစ္သား ငါးေယာက္ေလာက္က ၿခံဝတြင္ ေနရာယူထားၿပီး ဗုိလ္ႀကီးတေယာက္က အိမ္ေရွ႕ လာရပ္သည္။
“..... ရွိလား”
“ရွိပါတယ္”
“က်ေနာ္နဲ႔ ခဏလုိက္ခ့ဲပါ”
က်ေနာ္က ေနာက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။
သားႏွင့္ သမီး ခ်စ္ဇနီး
သူတို႔မ်က္လုံးအိမ္တြင္ မ်က္ရည္ေတြႏွင့္အျပည့္။
ဒီလုိမိ်ဳး ေဝဒနာေတြကုိ သူတို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခံစားဖူးခ့ဲၾကၿပီ။ အေဖတေယာက္၊ လင္သားတေယာက္ မရွိသည့္အခါ ႀကံဳေတြ႔ရမယ့္ အခက္အခဲကုိ သူတို႔ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ၾကသည္။ က်ေနာ္က ၿပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။
ဗုိလ္ႀကီးကေတာ့ သူတို႔ကုိၾကည့္ၿပီး အားေပးသလုိနဲ႔...
“မၾကာပါဘူး၊ ခဏေလးပါ” တ့ဲ။
မၾကာပါဘူး၊ ခဏေလးပါဆုိတ့ဲ စကားသံေတြကုိလည္း သူတို႔ မၾကာ မၾကာ ၾကားဖူးၾကသည္။ ဒီလုိႏွင့္ အၾကာႀကီး ခဲြခြာခ့ဲရတာလည္း သူတို႔ သိၾကသည္။
ယခုအႀကိမ္ေတာ့ တတိယအႀကိမ္ အက်ဥ္းေထာင္ဆီသို႔ ေျခဦးလွည့္ခ့ဲရျပန္ၿပီလား။
(ဘဝတူ ရဲေဘာ္မ်ားသုိ႔ အစဥ္ဦးညႊတ္လ်က္)
ဦးေဖသန္း (ေျမပံုၿမိဳ႕နယ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္)