“ငါ ႀကီးလာရင္ လူေတြရဲ႕အသက္ေတြကို ကယ္ႏိုင္တဲ့ ဆရာဝန္မႀကီးလုပ္မယ္” ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ကို မက္ခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးငယ္တဦးဟာ သူမရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ကို ေရာက္ေအာင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ပညာသင္ခြင့္ရရွိခဲ့သူတဦးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္မနဲ႔ ၿမိဳ႕ရန္ကုန္က ကေလးေတြ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းေတြထဲမွာ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ပညာသင္ၾကားခြင့္ရေနခ်ိန္မွာ သူမကေတာ့ ေသနတ္သံ၊ ဗံုးသံေတြနဲ႔ စစ္ပြဲေတြအၾကားမွာ အသက္လုေျပးေနခဲ့ရသူပါ။ “အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေျပးေန လႊားေနရတယ္ေလ။ ရြာထဲမွာ ေနလို႔ ဘယ္ရဲမလဲ။ ကိုယ့္အသက္က အဲဒီေသနတ္ေျပာင္းဝမွာ ရွိေနတာကိုး” လို႔ အသက္ ၄၃ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ဆရာမနန္းေထြးၾကည္က သူမ ၅ ႏွစ္သမီး အရြယ္ကတည္းက စစ္ေျပးခဲ့ရတဲ့ အတိတ္က အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ရွင္းျပပါတယ္။ လူ႔အသက္ေတြကို ေသေစႏိုင္တဲ့ လက္နက္ေတြ ကိုင္ေဆာင္ထားတဲ့ စစ္သားႀကီးေတြရဲ႕ေရွ႕မွာ ရြာသူရြာသားေတြနဲ႔အတူ အႀကိမ္ႀကိမ္ အသက္လုေျပးရင္း ျပဳတ္က်ခဲ့တဲ့ ကစားစရာအ႐ုပ္ေတြကို ေမ့ပစ္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ သူမရဲ႕ရင္ထဲမွာ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ ဆရာဝန္အိပ္မက္ကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပစ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၀ ဝန္းက်င္က ကရင္ျပည္နယ္၊ ဖာပြန္ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအ႐ုံး (KNU) နဲ႔ တပ္မေတာ္တို႔ ႏွစ္ဘက္ အျပင္းအထန္ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ စစ္ပဋိပကၡေတြအၾကား လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္ကတည္းက ေျပးလႊားခဲ့ရတဲ့ နန္းေထြးၾကည္ရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခုပါ။ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝကေန ၈ တန္းေက်ာင္းသားဘဝအထိ ႏွစ္တိုင္းလိုလို ရြာထဲကို စစ္ေၾကာင္းေတြ ဝင္လာလိုက္၊ ေက်ာင္းေတြပိတ္ၿပီး ထြက္ေျပးလိုက္ဆိုတဲ့ အေျခအေနေတြ ႀကိမ္ဖန္မ်ားလာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ဆရာဝန္အိပ္မက္ဟာ ေမွးမွိန္လာခဲ့ရပါတယ္။ မိသားစုနဲ႔အတူ နန္းေထြးၾကည္တေယာက္ စစ္ေဘးေရွာင္ဖို႔ ျမန္မာ-ထိုင္းနယ္စပ္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ကို ထြက္ေျပးခိုလႈံခဲ့ၾကရၿပီး ထိုင္းေက်ာင္းမွာ ပညာဆက္လက္ဆည္းပူးခြင့္ ရရွိခဲ့ပါတယ္။ အခြင့္သာတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သူစြန္႔ခြာခဲ့ရတဲ့ စစ္ပဋိပကၡဇုန္ထဲက ဇာတိရြာေလးကို မၾကာခဏဆိုသလို ျပန္ျဖစ္ပါတယ္။ လူနာေတြကို ေဆးကုေပးခ်င္တဲ့အိပ္မက္ အျမစ္တြယ္ရွင္သန္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ နန္းေထြးၾကည္အတြက္ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္မွာေတာ့ ကံၾကမၼာက အလွည့္အေျပာင္းတခုကို တြန္းပို႔သလို ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီအေျခအေနကလည္း ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္ရင္းက အစျပဳခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ ရြာရဲ႕အေျခအေနက အေျပာင္းအလဲမရွိ၊ ထူးျခားတိုးတက္မႈမရွိ။ KNU နဲ႔ တပ္မေတာ္တို႔ အၾကားမွာလည္း တိုက္ပြဲေတြက ဆက္ျဖစ္ေနဆဲ။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေတြက အရင္အတိုင္း ထူးမျခားနား၊ အဆိုးဆံုးက ေဆး႐ုံ၊ ေဆးေပးခန္းေတြနဲ႔ အလွမ္းေဝးတဲ့အတြက္ ရြာထဲမွာ မေသသင့္ဘဲ ေသေနၾကတဲ့ လူနာေတြလည္း စဥ္ဆက္မျပတ္ရွိေနျခင္းပါ။ ေျမနိမ့္ရာ လွံစိုက္ဆိုသလို ေဆး႐ုံ၊ ေဆးေပးခန္းေတြနဲ႔ အလွမ္းေဝးၿပီး က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ လံုးဝမရွိတဲ့ နန္းေထြးၾကည္တို႔ရြာ အပါအဝင္ အိမ္နီးခ်င္း ၄ ရြာကို ဝမ္းေရာဂါ ဝင္ပါေတာ့တယ္။ ကပ္ဆိုက္တဲ့အလား ပ်မ္းမွ် တရက္ကို ဝမ္းေရာဂါေၾကာင့္ ေသဆံုးသူ ၂ ဦးေလာက္ သၿဂႋဳဟ္ေပးေနရတဲ့အထိ ျဖစ္လာပါတယ္။ ကုသေပးမယ့္သူလည္းမရွိ၊ ေဆး႐ုံ၊ ေဆးေပးခန္းကလည္းေဝးၿပီး ႐ုိးရာကုထံုးေတြ အားကိုးၾကေပမယ့္လည္း အလုပ္မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ဝမ္းေရာဂါေၾကာင့္ အနည္းဆံုး ရြာသူ ရြာသား ၃၀ ေက်ာ္ အသက္ဆံုးပါးသြားခဲ့ရပါတယ္။ ဝမ္းေရာဂါကပ္ဆိုး ႏုတ္ယူသြားတဲ့ အသက္ေတြထဲမွာ နန္းေထြးၾကည္တို႔မိသားစုရဲ႕ မ႑ိဳင္ျဖစ္တဲ့ ဖခင္ျဖစ္သူလည္း ပါသြားပါေတာ့တယ္။ ဖခင္ျဖစ္သူ ခံစားေနရတဲ့ ေရာဂါေဝဒနာကို ရပ္တန္႔သြားေအာင္ ကုသေပးခ်င္ခဲ့တဲ့ ဆႏၵတခုသာရွိခဲ့ၿပီး ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ “က်မက အေဖကို သိပ္ခ်စ္တာ” လို႔ ဆရာမ နန္းေထြးၾကည္က ေျပာရင္း တိမ္ဝင္သြားတဲ့ အသံနဲ႔အတူ မ်က္ဝန္းအိမ္မွာ ရစ္ဝဲလာတဲ့ မ်က္ရည္ကို ျပဳတ္မက်ေအာင္ ေခါင္းေမာ့ၿပီး ျပန္ထိန္းလိုက္ပါတယ္။ အေဖျဖစ္သူ ေဝဒနာခံစားရၿပီး ဆံုးသြားတာကို ကယ္တင္ဖို႔ မစြမ္းႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဆရာဝန္ျဖစ္ခ်င္သူတေယာက္ရဲ႕ နာက်င္မႈက တြန္းပို႔လိုက္တဲ့ ခိုင္မာတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုနဲ႔ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္က မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ မဲေဆာက္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ျမန္မာ မာသာထရီဆာလို႔ လူအမ်ားက ေလးစားသမႈနဲ႔ ကင္ပြန္းတပ္ တင္စားၾကတဲ့ က႐ုဏာရွင္ ဆရာမႀကီး ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္ရဲ႕ ေက်ာင္းသားေဆးခန္း (မယ္ေတာ္ေဆးခန္း) က ေပးေနတဲ့ ေဆးသင္တန္းေတြကို တက္ေရာက္ခြင့္ ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ “နယ္လွည့္ေက်ာပိုးအိတ္ က်န္းမာေရးလုပ္သားအဖြဲ႔” ေခၚ “Back Pack Health Worker Team – (BPHWT)” ရဲ႕ က်န္းမာေရးဝန္ထမ္းအျဖစ္နဲ႔ အမိေျမ ဖာပြန္ၿမိဳ႕နယ္မွာ ျပန္ၿပီး တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ နယ္လွည့္ေက်ာပိုးအိတ္ က်န္းမာေရးလုပ္သားအဖြဲ႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း ေဝးလံသီေခါင္ၿပီး က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ လက္လွမ္းမမီႏိုင္တဲ့၊ အားနည္းတဲ့ေနရာေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ဖြဲ႔စည္းထားတာျဖစ္လို႔ နန္းေထြးၾကည္ရဲ႕ ဖာပြန္ၿမိဳ႕နယ္အတြက္ေတာ့ အားတက္စရာ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ နန္းေထြးၾကည္အတြက္လည္း ငယ္စဥ္က စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြ တကယ္အေကာင္အထည္ေပၚလာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္လည္း ေဆးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆင္း ဆရာဝန္ဘဲြ႔ရ ဆရာဝန္မတဦးအျဖစ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကမ္းတမ္းလွတဲ့ စစ္ပဋိပကၡဇုန္ထဲမွာ ေဝဒနာသည္ေတြကို ကုသရမယ့္ က်န္းမာေရးဆရာမတေယာက္အျဖစ္ရယ္ပါ။ စစ္ပြဲေတြအၾကား ေျပးလႊားခဲ့ရတဲ့ မိန္းကေလးငယ္တဦးရဲ႕ အိပ္မက္ေတြ အေကာင္အထည္ေပၚလာတယ္ဆိုေပမယ့္ လူတေယာက္ကို ပုရြက္ဆိတ္တေကာင္သတ္သလို ဥပေဒမဲ့ သတ္ျဖတ္ေနတဲ့ေနရာ၊ ပ်ားအုံတအံုကို မီးတိုက္သလို အၾကင္နာမဲ့ ရြာလံုးကၽြတ္ မီး႐ႈိ႕ခံရတဲ့ စစ္ပဋိပကၡဇုန္ႀကီးထဲမွာ ေဆးကုေနရမယ္လို႔ ဆရာဝန္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဘယ္မိန္းကေလးကမွ စိတ္ကူးယဥ္မက္ခဲ့ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အႏၱရာယ္ေတြအၾကား က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈေတြေပးရင္း ခ်ဳိၿမိန္တဲ့ ပီတိေတြလည္း ရရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူမအတြက္ ပထမဆံုး အမွတ္တရ ျဖစ္ေစခဲ့တာကေတာ့ ရြာထဲမွာ လက္သည္နဲ႔ ကေလးေမြးရာက အေျခအေန ဆိုးဆိုးရြားရြား ေသြးသြန္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတဦးကို အသက္အႏၱရာယ္ကေန ကင္းေဝးေအာင္ ကုသေပးႏိုင္လိုက္တဲ့အတြက္ပါ။ “ဒီအေျခအေနမတိုင္မီ အရင္ ၂ ရက္ကလည္း ရြာထဲက အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ သူ႔လို လက္သည္နဲ႔ေမြးရာက ေသြးသြန္ၿပီး ဆံုးသြားတဲ့အတြက္ ရြာကလူေတြက က်မလူနာကိုလည္း အသက္ရွင္မယ္လို႔ သိပ္မေမွ်ာ္လင့္ၾကဘူးေလ” လို႔ သူ႔ရဲ႕ ပထမဆံုးပီတိ အေတြ႔အႀကံဳကို ရွင္းျပပါတယ္။ ဆရာမနန္းေထြးၾကည္ဟာ သူ႔ရဲ႕လက္ေတြနဲ႔ အနာဂတ္ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္ေတြကို ေမြးဖြားေပးႏိုင္ခဲ့သလို မိခင္ေတြရဲ႕ အသက္ေတြကို ကယ္တင္ႏိုင္သူ ျဖစ္လာခဲ့ပါၿပီ။ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေတာေတာင္ခရီးၾကမ္းေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး တရြာဝင္တရြာထြက္ ေဆးကုသမႈေတြ ေပးေနရေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕အလုပ္အေပၚမွာ စိတ္အားထက္သန္မႈေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ဆိုတာကို အခ်ိန္တိုင္းမွာ သတိမရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ဒီေဒသမွာ အျဖစ္မ်ားတဲ့ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ၊ ဝမ္းေလွ်ာ၊ ဝမ္းပ်က္ေရာဂါ၊ ေသြးအားနည္း၊ ေသြးတိုး၊ အသက္႐ႉလမ္းေၾကာင္းေရာဂါေတြ အပါအဝင္ ထိခိုက္ရွနာကအစ သူလက္လွမ္းမီတဲ့ ေက်းရြာေတြမွာ ေရာဂါမ်ဳိးစံုကို ကုသမႈ ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဆရာမနန္းေထြးၾကည္အတြက္ စစ္ေျပးေနရတဲ့ဘဝကေတာ့ ဝဋ္ေႂကြးတခုလို ကပ္ပါလာတာလားလို႔ ေမးရမလိုပါ။ လူမွန္းသိတတ္စ အရြယ္ကစလို႔ အခုလို က်န္းမာေရးဆရာမတေယာက္အျဖစ္နဲ႔ လိုက္ၿပီး ေဆးကုသေနတဲ့ အခ်ိန္အထိ ေျပးလႊားပုန္းေရွာင္ေနရဆဲပါ။ လူနာေတြရွိေနတဲ့ ရြာေတြကို လံုလံုၿခံဳၿခံဳနဲ႔သြားၿပီး ေဆးကုသေပးႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအ႐ုံး (KNU) က လံုၿခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔ဝင္အခ်ဳိ႕ ထည့္ေပးပါတယ္။ လူနာေတြ ခံစားေနရတဲ့ ေရာဂါေဝဒနာေတြ သက္သာေစေရးနဲ႔ မေသသင့္ဘဲ ေသသြားႏိုင္တဲ့ အသက္ေတြကို ကယ္တင္ႏိုင္သမွ် ကယ္တင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ KNU လံုၿခံဳေရးအဖြဲ႔ေတြရဲ႕ အကူအညီမပါဘဲ ဆရာမနန္းေထြးၾကည္ တဦးတည္း လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ “က်မေဆးသြားကုတဲ့လမ္းခရီးမွာ စစ္တပ္နဲ႔ေတြ႔မွာပဲ ေၾကာက္တာ။ တျခားလူကို က်မေၾကာက္စရာမလိုဘူး။ အိတ္ထဲမွာ ေဆးျပားတျပားမိတာနဲ႔ ငေပြး (KNU) သတင္းေပး ဆရာမဆိုၿပီး ႏွိပ္စက္တာေတြက ေရွ႕မွာ နမူနာေတြအမ်ားႀကီး” လို႔ ဆရာမ နန္းေထြးၾကည္က သူစိုးရိမ္ခဲ့ရတာကို ရွင္းျပပါတယ္။ တခါတရံမွာ လံုၿခဳံေရးယူေပးတဲ့ KNU ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ရဲ႕ စကားေျပာစက္က တဆင့္ျဖစ္ေစ၊ အရပ္သတင္းအရျဖစ္ေစ အစိုးရစစ္ေၾကာင္းေတြ သတင္းရသြားၿပီး လိုက္ဖမ္းလို႔ ေျပးခဲ့ရၿပီး တခ်ဳိ႕ရြာေတြမွာ လူနာေတြရွိေနေပမယ့္ လံုၿခံဳေရးအရ သြားေရာက္ ကုသခြင့္မရရွိခဲ့တာေတြလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရပါေသးတယ္။ “စစ္တပ္လိုက္လို႔ ေျပးရတာကေတာ့ က်မအတြက္ အထူးအဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ အႀကိမ္ေရလည္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး” လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူက ဆက္ၿပီး “အစိုးရစစ္တပ္ေတြနဲ႔နီးတဲ့ က်မဝင္ကုလို႔မရတဲ့ တခ်ဳိ႕ရြာေတြဆိုရင္ ရြာျပင္ကေန ခ်ဳံထဲပုန္းၿပီး ေစာင့္ေနရတယ္။ လူနာကလည္း ေတာထဲဆင္းတဲ့ပုံစံလုပ္ၿပီး လာကုရတယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။ တခါတရံ အစိုးရေဆး႐ုံအထိ အပ္ရမယ့္ လူနာေတြ ရွိလာခဲ့ရင္ ကိုယ္တိုင္လိုက္အပ္ေပးခဲ့တာေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ လူနာႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ ေရာဂါအေျခအေနကို အစိုးရေဆး႐ုံက ဆရာဝန္ေတြကို ရွင္းျပတဲ့အခါ ဆရာဝန္ေတြက “မင္းက ေဆးကုသမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာနားလည္လို႔လဲ” ဆိုတာမ်ဳိး အေငါက္ခံရတာေတြလည္း ႀကံဳခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အစိုးရက ခန္႔အပ္ထားတဲ့ က်န္းမာေရးဝန္ထမ္းမဟုတ္ေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔လည္း လူနာေတြကို ေဆးကုသေပးေနသူတေယာက္ ျဖစ္တာကို တုံ႔ျပန္ေျပာဆိုတာမ်ဳိး မလုပ္ေတာ့ဘဲ လူနာလိုက္ပို႔သူ ရြာသားတဦးအေနနဲ႔သာ ဖာသိဖာသာ ေနခဲ့ရပါတယ္။ “သူတို႔ေဟာက္တဲ့အခါမွာ စိတ္ထဲေတာ့ မေကာင္းဘူး။ သူတို႔ကိုျပန္ေျပာခ်င္တဲ့ စကားတခြန္း က်မမွာရွိတယ္။ အဲဒါက ရွင္တို႔ေရာ က်မလို ေတာေတာင္ေတြထဲမွာ ဒုကၡခံၿပီး လိုက္ကုသႏိုင္သလားလို႔ ျပန္ေမးလိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မေျပာမထြက္ခဲ့ပါဘူး” လို႔ ဆိုပါတယ္။ ခုဆိုရင္ ဆရာမ နန္းေထြးၾကည္တေယာက္ က်န္းမာေရးဆရာမအျဖစ္နဲ႔ ဖာပြန္ၿမိဳ႕နယ္ထဲက ေက်းရြာေတြမွာ ေဆးကုသမႈေပးလာခဲ့တာ ၁၃ ႏွစ္သက္တမ္းရွိလာခဲ့ၿပီ။ သူေဆးကုသေနတဲ့ ေဒသမွာလည္း KNU နဲ႔ တပ္မေတာ္အၾကား ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ေလာက္ ကတည္းက တိုက္ပြဲေတြ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္၊ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာေတာ့ KNU နဲ႔ တပ္မေတာ္တို႔အၾကား တႏိုင္ငံလံုး ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္မႈရပ္စဲေရး သေဘာတူစာခ်ဳပ္ (NCA) ကို လက္မွတ္ေရးထိုးလိုက္ၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ေဒသခံေတြရင္ထဲမွာ အရင္လို တိုက္ပဲြေတြ အၿမဲျဖစ္ေနမွာ စိုးရိမ္တဲ့ စိုးရိမ္မႈေတြ ေလ်ာ့က်သြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဆရာမ နန္းေထြးၾကည္ ေဆးကုသခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတဝက္က KNU န႔ဲ တပ္မေတာ္တို႔အၾကားမွာ တိုက္ပြဲပဋိပကၡေတြ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ကာလျဖစ္ၿပီး က်န္တဲ့တဝက္ကေတာ့ တိုက္ပြဲေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ေသနတ္သံ၊ ဗံုးသံေတြ တိတ္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ သူတို႔ေဒသေလးဟာ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေတြ အနည္းငယ္ပြင့္လာသလို ေက်းရြာအခ်ဳိ႕မွာ ေဆးဆိုင္ေတြေတာင္ ရွိေနပါၿပီ။ အခုဆိုရင္ ဖာပြန္ၿမိဳ႕နယ္ထဲက စာသင္ေက်ာင္းေတြဟာ အရင္တုန္းကလို ခဏခဏပိတ္ၿပီး ထြက္ေျပးစရာလည္း မလိုေတာ့ဘူး။ စာသင္ေက်ာင္းေတြထဲမွာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေလးေတြ လြတ္လပ္စြာ စာသင္ေနၾကတဲ့အသံေတြ ဆရာမနန္းေထြးၾကည္ စိတ္ခ်မ္းေျမ့စြာ ၾကားခြင့္ရေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီေက်ာင္းကေလးေတြမွာ စာသင္ၾကားေနၾကတဲ့ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ေတြဟာလည္း သူကေလးဘဝတုန္းကလို ေမွးမွိန္ေဝဝါးသြားရတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ သူယံုၾကည္ေနပါတယ္။ “တိုက္ပြဲေတြျဖစ္ရင္ အရင္ဆံုးက ရြာသားေတြပဲ ခံရတာေလ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို စစ္စစ္မွန္မွန္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္” လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ ဆရာမ နန္းေထြးၾကည္ရဲ႕ မ်က္ဝန္းအစံုကေတာ့ ေတာက္ပတဲ့ အနာဂတ္တခုကို ႀကံဳေတြ႔ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ဳိး ရွိေနပုံပါပဲ။ ခုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဖာပြန္ၿမိဳ႕နယ္ထဲက ေတာေခါင္ေခါင္ရြာေလးေတြရွိရာ ျပန္သြားပါၿပီ။ ဆရာဝန္မတေယာက္ မဟုတ္ေပမယ့္လည္း ေဆးကုသမႈေတြ လက္လွမ္းမမီႏိုင္ေသးတဲ့ ေတာရြာေလးေတြက လူနာေတြအတြက္ေတာ့ ဆရာမနန္းေထြးၾကည္က တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ရတနာပါပဲ …။ ခ်မ္းၿငိမ္း www.hiburma.net မွ ေဆာင္းပါးကုိ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။