မီးနီမျဖတ္ရ
DVB
·
February 9, 2017
ေအာင္မဂၤလာလမ္းထိပ္ ျမင့္ကဖီး သတင္းလႊတ္ေတာ္ကို က်ေနာ္ေရာက္ေတာ့ လူေတာ္ေတာ္စံုေနၿပီ။ သူတို႔စားပြဲေရွ႕မွာ မုန္႔ဟင္းခါး လက္ဖက္ရည္ေတြ ေရာက္ေနၿပီ။ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ အသားညိဳညိဳ မ်က္မွန္ေသးေသးနဲ႔ ကိုေက်ာ္စိုး၊ ဆံပင္ေထာင္ေထာင္ မ်က္မွန္ထူထူ အသားလတ္လတ္နဲ႔ ကိုေအာင္သူ၊ ျဖဴျဖဴႏြဲ႔ႏဲြ႔ မသူဇာလင္း၊ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္ ကုိစိုးမိုးေအာင္တို႔ ေရာက္ေနပါၿပီ။
ဒီေန႔ သတင္းလႊတ္ေတာ္မွာ ဘာေတြ ေျပာၾကမလဲ။ အေထြအထူး စဥ္းစားစရာ မလိုပါ။ ဦးကိုနီ အလုပ္ႀကံခံရတဲ့အေၾကာင္းေပါ့။ လူေတြအားလံုး ဒီအေၾကာင္းပဲ ေျပာေနၾကတာ။
က်ေနာ့္ေဘးစားပြဲက ပလတ္စတစ္ထိုင္ခံု အနီပုကေလးကိုယူၿပီး သူတို႔စကားဝုိင္းထဲကို တိုးတိုးေဝွ႔ေဝွ႔ ထိုင္လိုက္ပါတယ္။
အေရးထဲ ဖုန္းက ဝင္လာျပန္တယ္။
‘ဟုတ္ပါတယ္ က်ေနာ္ ေဇယ်ပါ၊ ဒီဗြီဘီ သတင္းဌာနကပါ’
‘မင္းတို႔သတင္းေထာက္ေတြ သတိထား၊ ကားနဲ႔တိုက္သတ္လို႔ရတယ္၊ ကားနဲ႔တိိုက္သတ္ရင္ ကားတိုက္မႈပဲျဖစ္မွာ လူသတ္မႈ မျဖစ္ဘူး၊ သိလား’
တဘက္က အသံမာမာျပတ္ျပတ္နဲ႔မို႔ က်ေနာ္ လက္ေတြ ေျခေတြ တုန္သြားပါတယ္။
ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိပါ။ တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔လည္း နံပါတ္က အစိမ္းသက္သက္။
‘ဦးကိုနီကိုသတ္တဲ့သူေတြက ဥပေဒကို နားမလည္လို႔ ေသနတ္ပစ္သတ္တာ၊ နားလည္လား’
‘ဟုတ္ကဲ့’ က်ေနာ့္အသံက ႐ုိေသက်ိဳးႏြံေနတဲ့အသံ။ အလုိလိုျဖစ္သြားတာပါ။
‘ဘာ ဟုတ္ကဲ့လဲ၊ မင္းက သတင္းေထာက္ျဖစ္မွ ေတာ္ေတာ္ ႐ုိေသတတ္ေနတာလား’
‘မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ’
‘ဘာ ခင္ဗ်ာလဲ။ ငါပါ စိန္ႀကီးပါ။ ဦးကိုနီ အသတ္ခံရလို႔ စိတ္ပူၿပီး မင္းဆီဖုန္းဆက္လိုက္တာ။ သတိေပးတာပါ’
‘မင္း သတိေပးတာႀကီးကလည္း ၿခိမ္းေျခာက္သလိုႀကီးပါလားကြာ’
ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြမို႔ ေျပာမနာ ဆိုမနာ၊ လူခ်င္း မေတြ႔ရတာၾကာေတာ့ အသံကိုမမွတ္မိ၊ ဖုန္းနံပါတ္ေတြကလည္း ခဏခဏေျပာင္း၊ အင္းေလ ေျပာင္းလဲခ်ိန္ဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲ ေျပာင္းေနၾကတာေပါ့။
ကိုယ္ကလည္း အရာရာကို ေၾကာက္ေနရသူမို႔ သတိေပးတာကို ၿခိမ္းေျခာက္တာလို႔ ထင္မိတာပါ။
ကေ်နာ္ ဖုန္းပိတ္လိုက္ၿပီး သတင္းေထာက္ေတြ စကားဝုိင္းထဲကို ဝင္ၿပီး သူတို႔ေျပာတာကို နားေထာင္ေနပါတယ္။
ဦးကိုနီ အေၾကာင္းပါပဲ။ သူတို႔ ဒီေန႔ ဦးကုိနီသတင္းကို ရဲအရာရွိေတြဘက္က သတင္းထုတ္တာ ေႏွးတဲ့အေၾကာင္း။ မေန႔က ဦးကိုနီသတ္တဲ့သတင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမဝတီမွာ ဦးျမင့္ေဆြကို ဖမ္းမိတဲ့သတင္းေတြ အတည္ျဖစ္မျဖစ္ ျငင္းခုန္ေနၾကပါတယ္။ တေယာက္က ေျပာပါတယ္။ ျမဝတီမွာ ဦးျမင့္ေဆြ ဆိုတဲ့သူေတြကို အကုန္လိုက္ဖမ္းထားတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းလည္း သူၾကားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ကေ်နာ္ စိုးရိမ္သြားပါတယ္။ ကေ်နာ္တို႔ ဒု-သမၼတႀကီး ဦးျမင့္ေဆြ ျမဝတီကို အလည္သြားတာနဲ႔ႀကံဳရင္ ဒုကၡပါပဲ။
က်ေနာ့္စိုးရိမ္စိတ္ကို မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ စကားဝုိင္းမွာ ဖြင့္ေျပာမိပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္း သတင္းေထာက္ေတြလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ စိုးရိမ္သြားၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သတင္းေထာက္ ကုိေက်ာ္စိုးကေတာ့ သူ မစိုးရိမ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုတာကို ပံုျပင္ကေလးတပုဒ္နဲ႔ ရွင္းျပပါတယ္။
သူေျပာတဲ့ပံုျပင္ကေလးက ဒီလိုပါ။
တခါက အေနာက္ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံမွာ လံုၿခံဳေရး အႀကီးအကဲတေယာက္ရဲ႕ ေဆးတံ ေပ်ာက္သြားသတဲ့။ အႀကီးအကဲဟာ စိတ္ဆိုးၿပီး သူ႔လက္ေအာက္က လံုၿခံဳေရးဝန္ထမ္းေတြကို ေဆးတံသူခိုးကို ႏွစ္ဆယ္႔ေလးနာရီအတြင္း အမိဖမ္းေပးဖို႔ အမိန္႔ေပးလိုက္ပါသတဲ့။
ႏွစ္ဆယ္႔ေလးနာရီ မျပည့္ခင္မွာပဲ လံုၿခံဳေရး အရာရွိငယ္ တေယာက္ဆီက သတင္းပို႔လာပါတယ္။ မသကၤာသူ ဆယ္ေယာက္ ဖမ္းမိထားေၾကာင္း၊ တေယာက္က ဝန္မခံေသးေပမယ့္ ကိုးေယာက္က ဝန္ခံထားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း။ အဲဒါ အႀကီးအကဲအေနနဲ႔ ဘယ္တေယာက္ကို သူခိုးျဖစ္ေစခ်င္သလဲ။ အျမန္အေၾကာင္းျပန္ပါ။ အမိန္႔နာခံရန္ အသင့္လို႔ အစီရင္ခံစာ တင္လိုက္သတဲ့။
ပံုျပင္ကေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။
က်ေနာ္တုိ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ႐ုံးဘက္ကိုလာေတာ့ သတိႀကီးႀကီးနဲ႔ ကားလမ္းျဖတ္ကူးခဲ့ၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ သတင္းေထာက္ေတြ ကားလမ္းကူးတဲ့အခါ လမ္းစည္းကမ္းလိုက္နာပါ။ သတိနဲ႔ လမ္းျဖတ္ကူးၾကပါခင္ဗ်ာ။
သားႀကီးေမာင္ေဇယ်