ယခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးေန႔က ေနျပည္ေတာ္တြင္ က်င္းပေသာ တပ္မေတာ္ စြမ္းရည္သတၱိဆိုင္ရာ ဂုဏ္ထူးေဆာင္တံဆိပ္ႏွင့္ လက္မွတ္မ်ား ခ်ီးျမႇင့္အပ္ႏွင္းျခင္း အခမ္းအနားတြင္ တပ္မေတာ္ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး မင္းေအာင္လိႈင္က ယေန႔ မိမိတို႔ တုိက္ပြဲဝင္ေနရျခင္းမ်ားသည္ ႏုိင္ငံေတာ္၊ ျပည္သူႏွင့္ တပ္မေတာ္အတြက္ တရားေသာစစ္သာ ျဖစ္သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ စစ္ေရးဆိုင္ရာ ရင္ဆိုင္မႈမ်ား ရွိေနသည္။ မိမိတပ္မေတာ္က စစ္ကုိ လိုလားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေနျခင္း မဟုတ္သည္ကိုလည္း ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ ေတြ႔ႏုိင္ေၾကာင္း၊ မိမိတို႔တပ္မေတာ္သည္ တုိင္းျပည္အတြက္ တရားေသာ စစ္ကိုသာ ဆင္ႏႊဲေနေၾကာင္း သစၥာဆိုဝံ့သည္ဟု ေျပာဆိုသြားခဲ့ပါသည္။ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ တာဝန္ကုိ ယူထားရေသာ တပ္မေတာ္၏ အႀကီးအကဲတေယာက္ အေနႏွင့္ မိမိတို႔အက်ိဳးအတြက္ စစ္ပြဲမ်ား ဆင္ႏႊဲေနရသည္ဟု ေျပာမည္မဟုတ္ေပ။ ေျပာစရာလည္းမလိုေပ။ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္သည္ ဆုိသည္ႏွင့္ တဘက္ႏွင့္တဘက္ သူအမွန္ကိုယ္အမွန္၊ သူ႔အစြဲကိုယ့္အစြဲႏွင့္ စားပြဲဝိုင္းတြင္ မေျဖရွင္းၾကဘဲ လက္နက္ကိုင္၍ ေျဖရွင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုဆိုလွ်င္ လြတ္လပ္ေရးသက္တမ္း ၆၈ ႏွစ္ႏွင့္အတူ ျပည္တြင္းစစ္သက္တမ္းလည္း ၆၈ ႏွစ္ ရွည္ၾကာခဲ့ေလသည္။ တပ္မေတာ္သည္ တိုင္းျပည္အတြက္၊ ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္၊ ျပည္သူအတြက္  အသက္ေပး တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့သည္ ဆုိသည္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးမင္းေအာင္လိႈ္င္က ေျပာၾကားသြားသလို အစိုးရကို ပုန္ကန္ျခားနားေသာ လက္နက္ကိုင္ တုိင္းရင္းသားမ်ား အပါအဝင္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုမ်ားကလည္း သူတို႔တုိင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံသားမ်ားအတြက္၊ ႏုိင္ငံလြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေျပာၾကားသြားခဲ့သည္။ ထိုအခါ အမွန္အမွား ျပႆနာသည္လည္း သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္ ႐ႈေထာင့္မ်ားမွေန တဘက္သတ္ဆီ ကိုင္စြဲၾကေပလိမ့္မည္။ ထိုအခါ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေဖာ္ေဆာင္ဖို႔အတြက္ အခက္အခဲ ရွိလာႏုိင္သည္။ စားပြဲဝုိင္းတြင္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးရာတြင္လည္း တဘက္ႏွင့္တဘက္ သူသာမွန္သည္ဟု တရားေသကိုင္စြဲထားပါက ယခုစစ္တုိက္ေနျခင္းသည္ တဘက္ကမွားၿပီး မိမိသာမွန္ေနျခင္း ေၾကာင့္ မည္သို႔မွ် ညႇိနိႈင္း၍ ရမည္မဟုတ္ေပ။ စင္စစ္အားျဖင့္ ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ရာတြင္ မိမိဘက္မွ အမွားႏွင့္ ခ်ိဳိ႕ယြင္းခ်က္မ်ားကို တဘက္က နားလည္ယံုၾကည္ေအာင္ တင္ျပႏုိင္၊ ဝန္ခံႏုိင္မွသာလွ်င္ ထို႐ုိးသားမႈေပၚ အေျခတည္ၿပီး တဘက္ကလည္း ယံုၾကည္လာႏုိင္သည္။ မိမိသာမွန္ၿပီး သူတပါးမွားေနသည္ ဆိုလွ်င္ကား ယံုၾကည္မႈရႏုိင္မည္ မဟုတ္ေပ။ တုိက္ပြဲမ်ား ျဖစ္ေနရျခင္းသည္ မိမိႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရသူက ရန္စတုိက္ခိုက္ျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေနရသည္။ မိမိတို႔က တို္က္ခိုက္လို၍ မဟုတ္ဟု ငါသာမွန္သည္ဆိုေသာ ငါစြဲရွိေနလွ်င္ ႏွစ္ဘက္စလံုး ယံုၾကည္မႈကို ဖန္တီးႏုိင္မည္ မဟုတ္ေပ။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာဒဂုန္တာရာက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေပၚ သူ႔အျမင္ကို ေရးသားထားခဲ့ေပသည္။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္က ေရးေသာ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ “ယခုအခါ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတံခါးဝသို႔ ေရာက္ေနၿပီဟု ဆိုစရာရွိသည္။ လူထုက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျဖစ္ေစခ်င္ေသာ ဆႏၵႏွင့္ တံခါးဝသို႔ လွမ္း၍ ၾကည့္ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တံခါးဝ၌ ဆူညံဆူညံႏွင့္ အျငင္းပြားေနေသာ ျပႆနာတခု ရွိေနသည္။ သည္ျပႆနာမွာ အျခားမဟုတ္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ မတ္လ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ… မွားသလား၊ မွန္သလား ဆိုတာပဲျဖစ္၏။ လာမည့္ မတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔ဆုိလွ်င္ ျပည္တြင္းစစ္သက္တမ္း ၁ဝ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး ၁ဝ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္။ ၄၈ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး မွားသလား၊ မွန္သလားဟူသည္ကား အျငင္းပြားႏုိင္ေသာ ျပႆနာျဖစ္သည္။ ေနာင္လည္း အျငင္းပြားေနႏုိင္သည္။ ပုဂံရာဇဝင္ကို တုတ္ထမ္း၍ ေျပာခဲ့ၾကသည္။ ယခု ျမန္မာ့ေတာ္လွန္ေရး ရာဇဝင္ကို ေသနတ္ထမ္း၍ ေျပာေနၾကမည္ေလာ။ ႏုိင္ငံျခားက က်ည္ဆန္ဝယ္၍ ေျပာၾကမည္ေလာ။ အရင္းရွင္စနစ္ မွန္သလား၊ ကြန္ျမဴနွစ္မွားသလား၊ အေမရိကန္မွားသလား၊ ဆိုဗီယက္မွန္သလားကို အဏုျမဴဒံုးပ်ံႏွင့္ ျငင္းၾကမည္ေလာ။ ရာဇဝင္သေဘာႏွင့္ ၾကည့္လွ်င္ ၁ဝ ႏွစ္သည္ ဘာမွ်မဟုတ္ေပ။ ေနာင္အဆက္ဆက္ေသာ ရာဇဝင္ဆရာတို႔က လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ေနာင္အႏွစ္ ၅ဝ ကုိ ေဝဖန္သံုးသပ္ေသာအခါ အစိတ္အပိုင္း တဆစ္အျဖစ္သာ အက်ံဳးဝင္သြားေပလိမ့္မည္။ ႏွစ္ဘက္စလံုး ရင္တထိတ္ထိတ္ ခုန္ေနၾကသည္။ ႏွစ္ဘက္စလံုးက “ငါမွန္သည္” ဟု ထင္ခ်င္ၾကသည္။ ရင္ခုန္သံႏွင့္ ဆံုးျဖတ္ေနၾကသည္။ ရာဇဝင္သည္ ရင္ခုန္သံ၏ အမွတ္အသား မဟုတ္ေပ။ ေမတၱာသာလွ်င္ ရင္ခုန္သံ၏ အမွတ္အသား ျဖစ္သည္။ “ျပည္တြင္းစစ္သည္ ေမတၱာတုိက္ပြဲ မဟုတ္ေပ။ ရာဇဝင္၏က႑သာ ျဖစ္၍ ရာဇဝင္ဆရာတို႔၏ လက္ထဲတြင္ အျငင္းပြားခ်င္ ပြားၾကပါေစ။ ၁ဝ ႏွစ္မေျပာႏွင့္ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၁ဝဝဝ ခန္႔ကပင္လွ်င္ …..” ဟု “ရာဇဝင္အျမင္” ဆိုေသာ ေဆာင္းပါးတြင္ ေရးထားခဲ့ပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၅ဝ ေက်ာ္က ေရးခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္။ ဆရာယူဆခဲ့သလုိ ျပည္တြင္းစစ္ ဘယ္သူေၾကာင့္ စခဲ့သလဲဆိုသည္ကို ႏုိင္ငံေရးအျမင္ခ်င္း ကြဲေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က အမွန္တရားကို မ်က္ကြယ္ျပဳကာ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားက ဘေရာက္ဒါဝါဒေၾကာင့္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ဆင္ႏႊဲသည္ဟု ဆိုသည္။ တဘက္ကလည္း ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို အတင္းဝင္ေရာက္ စီးနင္းၿပီး ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ေထာင္ထဲဖမ္းထည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားေသာေၾကာင့္ ေတာထဲ ေျပးေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ လက္ယာႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားက ကြန္ျမဴနစ္တို႔ကို ဖမ္းဆီးဖို႔ ႀကိဳးစားေသာေၾကာင့္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရသည္ဟု ေခ်ပၾကသည္။ ဖဆပလက လက္ရွိအစိုးရ လက္နက္ရွိသည္။ စစ္တပ္ရွိသည္။ ရဲရွိသည္။ အာဏာရွိသည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ ျပည္သူကို ဖိႏွိပ္ေနေသာ အစိုးရျဖစ္၏။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွာ တပ္မရွိ၊ လက္နက္မရွိ။ ထိုႏွစ္ဘက္တြင္ မည္သူက အၾကမ္းဖက္မႈကို စတင္ႏိုင္သလဲဟု သဘာဝက်က် စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ အေျဖေပၚႏုိင္ပါ သည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္က စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီး ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈမ်ားကို အၾကမ္းဖက္ လက္နက္ျဖင့္ သတ္ျဖတ္ကာ ၿဖိဳခြဲခဲ့သည့္ သာဓက၊ ၁၉၈၉ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္ေန႔က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အက်ယ္ခ်ဳပ္ဖမ္းကာ က်န္ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ပါတီမ်ားကို ပိုက္စိတ္တိုက္ ရွာေဖြဖမ္းဆီး ေထာင္ခ်သည္ကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ လက္နက္မဲ့သူႏွင့္ လက္နက္ရွိသူကို ခြဲျခား၍ရပါသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးသည္ ဤကဲ့သို႔ အာဏာရွိသူ လူတန္းစား၊ လက္နက္ရွိသူ လူတန္းစား၊ အုပ္စိုးသူလူတန္းစားက ႏွိပ္ကြပ္ အၾကမ္းဖက္ရာမွေန ယေန႔အထိ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနရသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ “မွားသည္ မွန္သည္ ဟူသည္မွာ အေတာ္အဓိပၸါယ္ ေကာက္ရခက္သည္။ ႏုိင္ျခင္းေၾကာင့္ မွန္သည္ဟု ေျပာ၍မရ။ ႐ႈံးျခင္းေၾကာင့္လည္း မွားသည္ဟု ထထစ္ခ် မဆိုႏုိင္။ “ေနေအး” ဆိုေသာ အလိမ္ဆရာတေယာက္သည္ အၿမဲတမ္းႏုိင္ေနသည္။ သူ႔ကို မွန္သည္ဟု ေျပာရမည္ေလာ။ ေလာက၌ အမွားခ်ည္းသက္သက္၊ အမွန္လည္းသက္သက္ (ဝါ) မမွားလွ်င္ မွန္ရမည္ဟူေသာ ဘက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ အဆံုးစြန္ဆံုးျဖတ္၍ မရေပ။ အမွားႏွင့္အမွန္ ဒြန္တြဲလ်က္လည္း ရွိတတ္သည္။ ယေန႔ ဖဆပလႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုတို႔ ပဋိပကၡ၌လည္း တဘက္က အမွားသက္သက္၊ တဘက္က အမွန္သက္သက္ ျဖစ္သေလာ။ က်ေနာ့္အျမင္မွာ အမွားႏွင့္အမွန္ ဒြန္တြဲေနသည္ဟု ျမင္သည္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးကာစ တက္ႂကြေသာ အင္အားစုတို႔၏ လႈပ္ရွားမႈဟု ျမင္သည္။ အေမရိကန္ လြတ္လပ္ေရးရစ၌ ျပည္တြင္းစစ္ရွိခဲ့သည္။ တ႐ုတ္ျပည္၌လည္း ပေဒသရာဇ္စနစ္ လြတ္လပ္ခါစမွစ၍ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ႐ုရွား၌လည္း ၁၉၁၇ - ၂၂ အတြင္း ျပည္တြင္းစစ္ ရွိခဲ့သည္။ ယေန႔ အင္ဒိုနီးရွား၌လည္း ျပည္တြင္းစစ္သို႔ ဦးတည္ေနေပၿပီ။ ဤကား လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေသာအခါ တက္ႂကြလာေသာ အင္အားစုမ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈသာ ျဖစ္သည္။ ရာဇဝင္ သဘာဝသြင္ျပင္ျဖစ္သည္ဟု ေရးထားေလသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ရျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ျပန္လည္သံုးသပ္ ဆန္းစစ္လွ်င္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရး လကၡဏာရပ္ကို အုပ္စိုးသူ လူတန္းစားက အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏုိင္၍ ျဖစ္သည္။ အုပ္စိုးသူ လူတန္းစားက နယ္ခ်ဲ႕ လက္ေဝခံမ်ားအျဖစ္ အာဏာကို လက္ဝါးႀကီးအုပ္ကာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အတူတိုက္ပြဲဝင္ခဲ့သူမ်ားအေပၚ သစၥာေဖာက္ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ျပင္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ေဖာက္ဖ်က္ကာ တုိင္းရင္းသားတို႔၏ တန္းတူခြင့္ႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ကို ေျခဖ်က္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မလႊဲသာ မေရွာင္သာဘဲ လက္နက္ကိုင္တုိက္ပြဲ ဝင္ခဲ့ၾကရသလို တုိင္းရင္းသားမ်ားမွာလည္း သူတို႔အခြင့္အေရးအတြက္ လက္နက္ကိုင္သာ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကရသည္။ ထိုအခါ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရရွိဖို႔ႏွင့္ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲဖို႔ ျပႆနာ ျဖစ္ေပၚလာရေလသည္။ အမွားအမွန္ ျငင္းခံုျခင္းထက္ အက်ိဳးအေၾကာင္းကို ေလ့လာရွာေဖြျခင္းက လူ႔ရာဇဝင္ ေလ့လာေရးအတြက္ ပိုမိုအက်ိဳးရွိမည္ဟုထင္၏။ အေၾကာင္းတရားေၾကာင့္ အက်ိဳးတရား ျဖစ္ထြန္းလာျခင္း ျဖစ္၏။ အေၾကာင္းမရွိဘဲ အက်ိဳးမေပၚႏုိင္။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကိုလည္း ဤသို႔ပင္ အက်ိဳးအေၾကာင္းတရားႏွင့္ ၾကည့္႐ႈအပ္ေပသည္။ ပန္းပြင့္ႏွင့္ ေပါက္ကစားသူအား လွံျဖင့္ ခ်ိန္ရြယ္ျခင္းေလာ… မဟုတ္ေပ။ ပုတီးစိတ္ အိပ္စက္ေနသူအား စတင္းဂန္းႏွင့္ ပစ္ခတ္ျခင္းေလာ.. မဟုတ္ေပ။ ေသနတ္ကို ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္ျခင္းပဲ ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ႏွစ္ဘက္စလံုး၌ တာဝန္ရွိေလသည္။ သို႔ျဖစ္ေလရာ အက်ိဳးႏွင့္ အေၾကာင္းတရားမ်ားကို ေစ့ငုေအာင္ ေဝဖန္၍ ရာဇဝင္ပညာ ရွာေဖြအပ္သည္။ ယခုအခါ ႏွစ္ဘက္စလံုး မတုိက္လိုၾကေတာ့။ ဤကား အေျခအေနကေပးသည့္ အျငင္းမပြားေသာ ဆႏၵျဖစ္ေလသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတံခါးဝ၌ ရပ္၍ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး မွန္သလား၊ မွားသလားကို ရာဇဝင္ပညာအတြက္ ထားရစ္ခဲ့ၿပီး ယေန႔ ေလာေလာဆယ္ လိုအပ္ေနသည့္ (ဝါ) လူထုက ေတာင္းဆိုေနေသာ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရးကိုသာ ဦးတည္လိုအပ္ေပသည္။” ဆရာတာရာ၏ အလိုအရမူ ဘက္ႏွစ္ဘက္တြင္ အျမင္ ၂ မ်ိဳးရွိ၏။ သူ႔ဘက္ကၾကည့္လွ်င္ သူမွန္သည္၊ ကိုယ့္ဘက္ကၾကည့္လွ်င္ ကိုယ္မွန္သည္ျဖစ္၏။ ယေန႔ တႏုိင္ငံလံုး အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကို လက္မွတ္ေရးထိုးရာ၌ အဖြဲ႔အားလံုး မေရးထုိးႏုိင္ဘဲ ၈ ဖဲြ႔သာ ေရးထုိးခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တုိက္ပြဲမ်ားလည္း ဆက္လက္ ျဖစ္ပြားေနသည္။ ပထမ ၅ ႏွစ္ ဦးသိိန္းစိန္အစိုးရ လက္ထက္တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခရီးသည္ မွန္းသေလာက္ မေပါက္ေရာက္ခဲ့ေပ။ ေနာင္အစိုးရအဖြဲ႔ လက္ထက္တြင္ေရာ ဘယ္ေလာက္ ခရီးေရာက္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ စစ္တပ္မပါလွ်င္ ဘာမွ ျဖစ္ႏုိင္မည္မဟုတ္။ စစ္တပ္က အေပးအယူ အေလွ်ာ့အတင္းကို လက္မခံလွ်င္ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးလည္း အထေျမာက္မည္ မဟုတ္ေတာ့ေပ။