အစိုးရသစ္ႏွင့္ အက္တစ္ဗစ္မ်ား
DVB
·
December 16, 2015
ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရတာထဲမွာ မတူတာေတြရွိတယ္။ အျမင္မတူၾကတာကိုေျပာဖုိ႔ မဟုတ္ပါ။ အလုပ္ေတြ မတူၾကတာပါ။ အလုပ္မတူေပမယ့္ အတူတြဲ လုပ္ၾကရတတ္တယ္။ အလုပ္သာ မဟုတ္ေသးပါ။ အက်ိဳးစီးပြားေတြ မတူၾကတာက ပိုၿပီး အဓိကက်တယ္။ တခ်ိဳ႕က အလုပ္ေျပာင္းလုပ္ၾကတယ္။ တေယာက္တည္းက အလုပ္တမ်ိဳးမကလည္း လုပ္ၾကတယ္။ တသမတ္တည္းက အေတာ္နည္းတယ္။
၁၉၈၈ အေရးအခင္းႀကီးမွာ စစ္တပ္နဲ႔ (မဆလ) ပါတီ အမာခံေတြကလြဲရင္ တတိုင္းတျပည္လံုးဟာ တခုတည္းေသာ အစုႀကီးလို ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ ဖြဲ႔ႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ဖြဲ႔လိုက္ၾကတာ ၂၃၅ ပါတီအထိ ရွိသြားတယ္။ ဒါေတာင္ ၃-၄ ခုက အဖ်က္ခံရလို႔။ ၂ဝ၁၅ မွာ ပါတီေပါင္း ၉ဝ ေက်ာ္တယ္။ တစညနဲ႔ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးကလြဲရင္ တခုတည္းေသာအစုႀကီးလို႔ေခၚတဲ့ ၈၈ အေရးအခင္းႀကီးနဲ႔ ဆက္စပ္ေနခဲ့သူေတြ မ်ားပါတယ္။ မ်က္စိေအာက္မွာပဲ ကြဲျပားေျပာင္းလဲတာေတြကို ျမင္ရတာပါ။
ျပည္ပအေတြ႔အႀကံဳက ပိုၿပီးကံုလံုတာမို႔ နမူနာေလးေတြ ေပးခ်င္ပါတယ္။ ၈၈ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျပည္ပေရာက္ဆိုတဲ့ ေနာက္ထပ္ တခုတည္းေသာအစုႀကီး ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါတယ္။ အရင္ဆံုးက ေက်ာင္းသားေတြပါ။ ေက်ာင္းသားထဲမွာ ေက်ာင္းသားလို႔ မေခၚထိုက္သူေတြလည္း ပါခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ ဖြဲ႔တယ္။ လက္နက္စကားမေျပာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြလည္း မနည္းခဲ့ပါ။ အဲဒီမနည္းသူေတြထဲမွာလည္း မတူတဲ့အဖြဲ႔ေတြ ဖြဲ႔ၾကတာ ပိုမ်ားတယ္။
ျပည္ပေရာက္အစုႀကီးထဲကို ၁၉၉ဝ ႏွစ္အကုန္မွာ ေနာက္တိုးအစု ေရာက္လာတာကေတာ့ က်ေနာ္အပါအဝင္ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ လူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အန္အယ္လ္ဒီသာမကပါ၊ ရခိုင္၊ ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ လားဟူ၊ မြန္၊ ရွမ္း၊ ကရင္နီနဲ႔ ကယန္း စတဲ့ အမတ္ေတြလည္း အျပင္ထြက္လာၾကတယ္။ အမတ္ေတြက အမ္ပီယူအဖြဲ႔နဲ႔ စုစည္းၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က အန္စီဂ်ီယူဘီ စင္ၿပိဳင္အစိုးရထဲမွာ ပါတယ္။ အန္အယ္လ္ဒီက ထြက္လာၾကသူေတြရဲ႕ အန္အယ္လ္ဒီ/အယ္လ္ေအပါတီက အဆံုးထိၾကာေပမယ့္ က်န္တိုင္းရင္းသား ပါတီေတြက သိပ္မၾကာပါ။
ေနာက္ေတာ့ ဖြဲ႔စည္းမႈပံုစံေတြ ေျပာင္းလာပါတယ္။ လူ႔အခြင့္အေရး၊ ဒုကၡသည္အခြင့္အေရး စတဲ့ အခြင့္အေရးအဖြဲ႔ေတြ ေပၚလာတယ္။ အမ်ိဳးသမီးအဖြဲ႔ေတြလည္း တခုၿပီးတခု ေပၚလာၾကတယ္။ တိုင္းရင္းသားအလိုက္ အဖြဲ႔ေတြေပၚလာတယ္။ ပီဒီနဲ႔ စီအန္ေအဘီ အၾကမ္းမဖက္ လႈပ္ရွားမႈအဖြဲ႔ေတြ ေပၚလာတယ္။ အက္ဖ္တီယူဘီ စတဲ့ အလုပ္သမားအဖြဲ႔ ျဖစ္လာတယ္။ သာေရးနာေရးနဲ႔ လူမႈေရးအသင္းေတြ ေပၚလာတယ္။ အန္စီယူဘီ၊ အန္အိပ္ခ်္အီးစီ၊ ဒဗလ်ဴအယ္လ္ဘီ စတဲ့ ညြန္႔ေပါင္းအဖြဲ႔ေတြလည္း ေပၚလာပါတယ္။
အဖြဲ႔ေတြအျပင္ (အင္စတီက်ဴရွင္း) ေခၚ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ အလုပ္တခုအတြက္ ဌာနေတြ ေပၚလာတယ္။ အိပ္ခ်္အာဒီယူ လူ႔အခြင့္အေရးယူနစ္၊ အိပ္ခ်္အာအီးအုိင္ဘီ လူ႔အခြင့္အေရးပညာေရးဌာန၊ ဘီအယ္လ္စီ ေရွ႕ေနမ်ားအဖြဲ႔၊ အဖြဲ႔စည္း ႐ုံးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးေပၚလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျပည္ပမီဒီယာဆိုတာ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ မီဒီယာထဲမွာ ဒီဗြီဘီ ေရဒီယိုနဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ကစတယ္။ ေနာက္မွာ အမ်ားႀကီးျဖစ္လာတယ္။ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြ၊ သတင္းေထာက္ေတြ၊ အယ္ဒီတာေတြ ေပၚေပါက္လာတယ္။
ျပည္ပလႈပ္ရွားမႈသမိုင္းေရးဖုိ႔ မဟုတ္ပါ။ တခုတည္းေသာ အစုႀကီးကေန ေပါက္ဖြားလာတဲ့ အစြယ္အပြားေတြျဖစ္လာတဲ့ ျဖစ္စဥ္ကို ေျပာတာပါ။ ထူေထာင္သူေတြ၊ ဦးေဆာင္သူေတြ၊ ပါဝင္လုပ္ေဆာင္သူေတြဟာ တခုတည္းေသာ အစုႀကီးထဲက လူေတြခ်ည္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က အဖြဲ႔ေျပာင္းလုပ္ၾကတယ္။ လူတေယာက္တည္းကေန အလုပ္ ၂ မ်ိဳး၊ ၃ မ်ိဳး တၿပိဳင္တည္း လုပ္ရသူေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ဥပမာ အမတ္တဦးက ေရွ႕ေနအဖြဲ႔ထဲမွာလည္းပါတာ၊ အမ်ိဳးသမီးအဖြဲ႔ထဲက သတင္းေထာက္လုပ္တာ၊ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ထဲက အယ္ဒီတာလုပ္တာနဲ႔ ေျပာင္းသြားတာ။ ေက်ာင္းသားထဲကေန အလုပ္သမားလိုင္း ေျပာင္းသြားတာ။
အဲလို မတူတဲ့ ေခါင္းစဥ္၊ အစု၊ အသင္း၊ အဖြဲ႔၊ ဌာနေတြထဲေရာက္ေတာ့ တာဝန္ေတြ၊ စည္းကမ္းကလနားေတြ မတူေတာ့ပါ။ အက်ိဳးစီးပြားလည္း မတူေတာ့ပါ။ အဲလို မတူတာေတြ ျဖစ္လာတဲ့ၾကားထဲမွာ စင္ျမင့္တခုတည္းမွာ အတူူတူလုပ္ၾကရတာမွာ ေကာင္းတာလည္းရွိတယ္။ ဝိေရာဓိျဖစ္တာလည္းရွိတယ္။ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းေပမယ့္ ေျပာရတာ အားနာရတယ္။
က်ေနာ္ေနခဲ့ရာ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုထဲမွာ အသင္းအဖြဲ႔ေတြ ဖြဲ႔လိုက္ၾကတာ မွတ္တမ္းကို အမီလိုက္ဖုိ႔ ခက္တယ္။ အဖြဲ႔ေပါင္း ၄ဝ ကေန ၅ဝ ေက်ာ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဒုကၡသည္ေတြ အစုလိုက္ ေရာက္လာၿပီးေတာ့ ခရစ္ယန္ အသင္းေတာ္ေတြကလည္း အကုန္မမွတ္ႏိုင္အာင္ မ်ားတယ္။
တခုတည္းေသာ အစုႀကီးထဲကေန ေယဘုယ်ခြဲလိုက္ရင္ (၁) ႏိုင္ငံေရးသပ္သပ္လုပ္သူ၊ (၂) အက္တစ္ဗစ္ ေခၚ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူ၊ (၃) မီဒီယာသမားဆိုၿပီး ခြဲႏိုင္ပါတယ္။ အခြင့္အေရးသမားေတြက အက္တစ္ဗစ္ေတြျဖစ္တယ္။ တဦးတည္းကေန မတူတာကိုပါ တြဲလုပ္တာနဲ႔ မတူၾကေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးစင္ျမင့္ တခုတည္းမွာ တြဲလုပ္ၾကတဲ့အခါ မတိုက္ဆိုင္မႈသာမက ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔မွာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္သူက အခမ္းအနားမ်ိဳး လုပ္ခ်င္ေပမယ့္ အက္တစ္ဗစ္ေတြက ဆႏၵျပခ်င္တယ္။ တိုင္ပင္ၿပီး အမ်ားသေဘာ လုပ္ႏိုင္ၾကတာကမ်ားၿပီး ႏိုင္ငံေရးသမားက ေလွ်ာ့ေပးရတာက မ်ားပါတယ္။ စစ္အစိုးရကို ကန္႔ကြက္ ႐ႈတ္ခ်တာမွာေတာ့ မကြာၾကပါ။ အိမ္ရွင္ႏိုင္ငံကို ေတာင္းဆိုတာ ျပစ္တင္တာၾကေတာ့ အျမင္ကြဲလြဲတာေတြရွိတယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္သူက (ဒီပလိုေမစီ) ကို ၾကည့္ခ်င္တယ္။
မီဒီယာသမားဘဝကို ခံယူလိုက္သူေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားနဲ႔ေရာ အက္တစ္ဗစ္ေတြနဲ႔ပါ လိုင္းကြဲထြက္သြားတယ္။ ဘက္မလိုက္ခ်င္သလိုလိုေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ၂ဝဝ၈ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သိသိသာသာ မတူေတာ့ပါ။ ျပည္တြင္းျပန္ဝင္ေတာ့မယ့္ ေမွ်ာ္ကိုးခ်က္ရွိၾကသူေတြက ေလသံတြ ေျပာင္းကုန္ၾကတယ္။ တစုတည္းေသာ အစုႀကီးထဲကေန လြဲသြားၾကတာေတြပါ။
(၄) ပညာရွင္လို႔ ခံယူသြားသူေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ သူ႔တဦးတည္း အျမင္ကိုသာ သူ ကိုယ္စားျပဳတယ္။ ပညာရွင္ေတြက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ကူသူေတြရွိသလို ကိုယ္ပိုင္ တစင္ေထာင္သူေတြက ေထာင္သြားတယ္။ (၅) တခ်ိဳ႕ေတြက အန္ဂ်ီအုိ ျဖစ္သြားတယ္။ သူ႔အလုပ္ကိုသာ ဦးစားေပးလို႔ ႏိုင္ငံေရးသမားနဲ႔ကြာတယ္။ (အစ္႐ႉး) ေနာက္သာ လိုက္ၾကတယ္။ သူ႔ (အစ္႐ႉး) ရွင္သန္ေနမွသာ သူ႔အလုပ္က ဆက္ရွိေနမွာ။ အန္ဂ်ီအုိေတြဟာ ႏိုင္ငံတကာစံေတြကို ကိုင္တဲ့အခါ ျပည္တြင္းအေျခအေန၊ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ အံမကိုက္တာေတြပါ သယ္လာတတ္ၾကတယ္။ အဲဒါမွာလည္း ႏိုင္ငံေရးသမားနဲ႔ကြာတယ္။
လာေတာ့မယ့္ အန္အယ္လ္ဒီအစိုးရလက္ထက္မွာ ခပ္ဆင္ဆင္အျဖစ္မ်ိဳးေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ထားႏိုင္ပါတယ္။ အက္တစ္ဗစ္ေတြ၊ တခ်ဳိ႕မီဒီယာေတြ၊ တခ်ိဳ႕ အန္ဂ်ီအုိေတြ၊ တခ်ိဳ႕ပညာရွင္ေတြက အစိုးရနဲ႔ အတိုက္အခံျပဳပါမယ္။ အလုပ္သမားနဲ႔ ေက်ာင္းသား စတဲ့ သမဂၢေတြဟာ အစိုးရတိုင္းနဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကရမယ္။ အဲဒါလည္း ပံုမွန္သေဘာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေတြဟာ တိုင္းျပည္အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ဆိုရင္ (ဟဲလ္သီးျဖစ္တဲ့) ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တဲ့ မတူတာသာ ျဖစ္ပါမယ္။ ဥပေဒစိုးမိုးမႈသာရွိလာရင္ အစိုးရကို ကန္႔ကြက္တာမ်ိဳးဟာ လုပ္ေပ်ာ္ပါတယ္။
သတိထားရမွာကေတာ့ ကန္႔လန္႔သမား မရွိဘူးဆိုတဲ့ ကာလမ်ိဳး မရွိပါ။ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားသမားဆိုတာလည္း ေခတ္တိုင္းမွာ ရွိၾကတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုးဟာ တခုတည္းေသာ အစုႀကီးထဲကလူေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
