ေရွးေဟာင္း အေမြအႏွစ္မ်ား ထိန္းသိမ္းေရး (ေဆာင္းပါး)
DVB
·
June 18, 2015
စစ္အစိုးရေခတ္က ရခိုင္ျပည္နယ္မွ ေရႊပိႆ ာခ်ိန္ အေတာ္မ်ားေသာ ေရႊဆင္းတုေတာ္တဆူကို စစ္အစိုးရ ဝန္ႀကီးတဦးက ေရွးေဟာင္းသုေတသနဌာနတြင္ ထားရွိရန္ဟုဆိုကာ ထိုေရႊဆင္းတုေတာ္ထားရွိရာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ယူသြားသည့္အတြက္ ရခုိင္ျပည္သူမ်ားက ဆႏၵျပၾကသည္အထိ ျပႆနာ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ မိမိတို႔ ျပည္နယ္မွ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းျဖစ္သလို မိမိတို႔ ေက်ာင္းတုိက္မွ ဆင္းတုေတာ္ျဖစ္၍ မူလေနရာ ျပန္ထားရွိရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကေလသည္။ ေနာက္ဆံုး၌ ထိုေရွးေဟာင္းဆင္းတုေတာ္ကို မူလဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ပင္ ျပန္ထားခဲ့ရသည္။ ယူေဆာင္သြားသူက ေရွးေဟာင္းပစၥည္းမ်ားကို ျပည္ေထာင္စုအစုိးရ၏ ျပတိုက္ထဲထားျခင္းက ပိုမိုလံုၿခံဳၿပီး ပိုမိုထိန္းသိမ္းႏုိင္စြမ္းရွိသည္ဟု ယူဆ၍လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း စစ္အာဏာရွင္ အဆက္ဆက္ လူမ်ိဳးႀကီးဝါဒကို က်င့္သံုးကာ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားကို ဖိႏွိပ္ခဲ့သျဖင့္ ရခိုင္တုိင္းရင္းသားမ်ားမွာ ယံုၾကည္မႈမရွိေတာ့ဘဲ မိမိတို႔ပစၥည္း မိမိတို႔ေဒသတြင္ ထားရန္ မေက်မနပ္ျဖင့္ ေတာင္းဆိုခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
မၾကာေသးခင္ကလည္း အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ ဦးခင္ေအာင္ျမင့္သည္ ေရနံေခ်ာင္းသို႔ ေရာက္ရွိလာကာ ေရနံေခ်ာင္း အ.ထ.က (၁) ၌ ထားရွိေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလက္ေရးျဖင့္ ေရးထားေသာ မွတ္စုတအုပ္ကို မေပ်ာက္ပ်က္ရန္ ေနျပည္ေတာ္တြင္ ထားရွိမည္ဟုဆိုကာ ယူသြားခဲ့ေလသည္။ ထိုကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိကက ေရနံေခ်ာင္း အမွတ္ (၁) အထက္တန္းေက်ာင္းသို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ လက္ေရးမူျဖင့္ ေရးသားေသာ ပါဠိမွတ္စုစာအုပ္ကို ျပန္မေပးလွ်င္ ဆႏၵျပမည္ဟု ေၾကညာလိုက္ပါသည္။ ဦးခင္ေအာင္ျမင့္က ထုိလက္ေရးမူစာအုပ္ကို ယူသြားျခင္းမွာ ေနျပည္ေတာ္ရွိ ျပတိုက္တြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာခံေအာင္ သိမ္းဆည္းထားခ်င္ေသာ ဆႏၵလည္း ရွိခ်င္ရွိပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ လူထုက သူတို႔ေဒသတြင္ပင္ ထားလိုၾက၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ က အျဖစ္မ်ားေၾကာင့္ မယံုၾကည္ၾကျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕မွာလည္း မွန္ႏုိင္သည္။ တခ်ိဳ႕မွာလည္း ခ်ဲ႔ကားႏုိင္ပါသည္။ ထိုသုိ႔ ယူေဆာင္သြားမႈမ်ားမွာ သတင္းမ်ား ထြက္ခဲ့ပါသည္။ ထိုသုိ႔ ကိစၥမ်ားမွာ ပထမဆံုး အာဏာရွင္ႀကီးလက္ထက္တြင္ အမ်ားဆံုးျဖစ္၏။ ဥပမာ- ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဖိုးစိန္လမ္းမွ ညီအစ္မ ၂ ေယာက္ အသတ္ခံရမႈတြင္ သက္ေသအျဖစ္ သိမ္းဆည္းထားေသာ စိန္ထုပ္ႀကီးတထုပ္ရွိ၏။ ထိုစိန္ထုပ္ကို သက္ေသခံပစၥည္းအျဖစ္ သိမ္းလိုက္ေၾကာင္းလည္း သတင္းစာထဲ ပါေလသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစိန္ထုပ္ႀကီးကို အာဏာရွင္ႀကီး၏ ဇနီးက ၾကည့္လိုသည္ဟုဆိုကာ ေတာင္းယူၿပီး ျပန္မေပးေတာ့ေပ။ ရဲစခန္းကလည္း မေတာင္းရဲဘဲ အမႈပိတ္လုိက္ရေလသည္။ ေက်ာက္မ်က္ရတနာျပပြဲတိုင္း ကေတာ္မ်ားက သူတို႔ႀကိဳက္ရာကို လက္ညႇဳိးထိုး ယူသြားတတ္သည္ဟု ေကာလာဟလ သတင္းမ်ားလည္း ၾကားရပါသည္။ မွန္သည္မမွန္သည္ထား။ ထိုသုိ႔ သတင္းမ်ား ထြက္သည္မွာ ေကာင္းေသာအရာ မဟုတ္ေပ။ ထိုသုိ႔ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ ပစၥည္းမ်ား အေၾကာင္းကို တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ အျဖစ္မွန္ ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္လွ်င္ကား အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါသည္။
ေရွးေဟာင္းပစၥည္းမ်ားနွင့္အတူ ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦမ်ား၊ ကိုလိုနီေခတ္ အေဆာက္အဦးမ်ားကို ထိန္းသိမ္းေရး ျပႆနာလည္း ေပၚလာခဲ့ပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ပုဂံေခတ္သည္ သမုိင္းတင္သည့္ အေစာဆံံုးကာလျဖစ္၏။ ေက်ာက္စာမ်ား၊ မွတ္တမ္းမွတ္ရာမ်ားေၾကာင့္ သမုိင္းတြင္ အခိုင္အမာျဖစ္ခဲ့ေသာ ဘုရင္မ်ားအေၾကာင္းႏွင့္ သိသာသည္မွာ ဘုရားမ်ားျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၁ဝဝဝ ေက်ာ္ ဝင့္ႂကြားခဲ့ေသာ ပုဂံဘုရားမ်ားမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္ ဂုဏ္ယူစရာႏွင့္ ကမာၻ႔သမုိင္းဝင္ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္အျဖစ္ ထင္ရွားခဲ့ေသာ သမုိင္းအေမြမ်ားျဖစ္၏။ ထုိပုဂံေခတ္ ေရွးလက္ရာမ်ားကို ယူနက္စကိုက ထိန္းသိမ္းဖို႔ ယခင္စစ္အစိုးရကို ကမ္းလွမ္းခဲ့သည္ဟု ၾကားဖူး၏။ ကမာၻ႔ကုလသမဂၢ ယဥ္ေက်းမႈထိန္းသိမ္းေရးအဖြဲ႔လည္း ျဖစ္သည္။ ယူနက္စကိုသည္ ကမာၻေပၚရွိ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ မွန္သမွ်ကို မေပ်ာက္မပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေသာ အဖြဲ႔ႀကီးလည္း ျဖစ္သည္။ ကေမာၻဒီးယားမွ အန္ေကာဝပ္ဘုရားေက်ာင္းဆိုလွ်င္ ယူနက္စကို၏ ထိန္းသိမ္းမႈေအာက္၌ ေရွးေဟာင္းလက္ရာမပ်က္ တည္ရွိေလသည္။ အင္ဒိုနီးရွားမွ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ဆိုင္ေသာ ေရွးအေမြအႏွစ္မ်ားကိုလည္း ယူနက္စကိုက ထိန္းသိမ္းေပးသလို တ႐ုတ္ျပည္မွ မဟာတံတုိင္းႀကီးကိုလည္း ယူနက္စကိုက အတတ္ႏုိင္ဆံုး ထိန္းသိမ္းေပးေလသည္။ ပုဂံဘုရားပုထိုးမ်ားမွာ ပုဂံငလ်င္ႀကီး လႈပ္စဥ္က အေတာ္ပ်က္စီးသြားခဲ့သည္။ ဗူးဘုရားဆိုလွ်င္ ဧရာဝတီ ျမစ္ႀကီးထဲသို႔ပင္ ၿပိဳဆင္းသြားခဲ့ေလသည္။ ထုိပုဂံဘုရားမ်ားကို ၿပိဳလဲသြားသည့္အဆင့္ႏွင့္ မူရင္းအေနအထား မေရာက္သည့္တိုင္ မူရင္းအေနအထားနီးပါးရရန္ ယူနက္စကိုမွ ထိန္းသိမ္းမႈရလွ်င္ အလြန္ေကာင္း၏။ သို႔ေသာ္ စစ္အာဏာရွင္မ်ားသည္ သမုိင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာသန္းထြန္းလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးက ဆန္႔က်င္သည့္ၾကားက ဘုရားမ်ားကို ထီးတင္သည္မ်ိဳး၊ အသစ္နီးပါး ျပန္ျပင္သည္အထိ မြမ္းမံပစ္လုိက္ေလသည္။ ထို႔ျပင္ ပုဂံ၏ အလွအပကို ဖ်က္ဆီးေသာ ေမွ်ာ္စင္လို အေဆာက္အဦကို ေဆာက္လိုေဆာက္ႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ မူလလက္ရာကို ပ်က္ယြင္းေအာင္ လုပ္လုိက္သျဖင့္ ယူနက္စကိုက မထိန္းသိမ္းေတာ့ေပ။
စစ္အာဏာရွင္မ်ားသည္ ထိုကဲ့သို႔ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ ထိန္းသိမ္းေရးတြင္ ဗဟုသုတ အသိပညာနည္းေသာ လုပ္ရပ္မ်ားကို လုပ္တတ္ၾကပါသည္။ ယခုအခါ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ကိုလိုနီအေဆာက္အဦေပါင္း ၁၆ဝ ေလာက္ရွိသည္ဟု အေမြအႏွစ္ ထိန္းသိမ္းေရး အဖြဲ႔တဖြဲ႔က ရွင္းျပသည္ကို ဖတ္ရ၏။ ထိုအခါ သမုိင္းဝင္ ဂ်ဴဗလီေဟာကို သတိရမိသည္။ ယခင္က အခမ္းအနားမ်ား ျပဳလုပ္ရာမွာ ဂ်ဴဗလီေဟာႀကီးတြင္ပင္ ျဖစ္၏။ ထို ဂ်ဴဗလီေဟာႀကီးကို ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ပထမဆံုး အာဏာရွင္ႀကီးက ၿဖိဳခ်လိုက္ကာ စစ္သမုိင္းျပတိုက္ လုပ္လိုက္ေလသည္။ စစ္အာဏာရွင္မ်ားသည္ သမုိင္းဝင္မႈကို လက္မခံေပ။ သမိုင္းကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္တတ္ၾကသည္။ သမုိင္းတြင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦအား ၿဖိဳခ်ပစ္ခဲ့သည္ကိုပင္ ၾကည့္ပါ။ မည္မွ် ယုတ္မာရက္စက္ၿပီး အသိဉာဏ္ေခါင္းပါးလိုက္ပါသလဲ။ ထိုကဲ့သို႔ပင္ ေနာက္ဆက္ခံေသာ စစ္အာဏာရွင္မ်ားကလည္း ပုဂံကို မိမိတို႔စိတ္ႀကိဳက္ ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့ၾကေလသည္။
ေနာက္ထပ္ စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းသည္မွာ ဗဟိုပံုႏွိပ္တုိက္ဟုေခၚေသာ သိမ္ျဖဴလမ္းေပၚရွိ အစိုးရ ပံုႏွိပ္တုိက္ေနရာႏွင့္ ကိုလိုနီေခတ္က အတြင္းဝန္႐ုံးဟုေခၚေသာ ေနရာမွာ စစ္အစိုးရေခတ္က ဝန္ႀကီးမ်ား႐ုံးေနရာ ျဖစ္လာသည္။ ထိုေနရာတြင္ လႊတ္ေတာ္လည္းရွိ၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ လုပ္ႀကံခံရသည္မွာလည္း ထိုအတြင္းဝန္႐ုံးတြင္ပင္ျဖစ္သည္။ အစုိးရက စင္ကာပူကုမၸဏီတခုနွင့္ ထိုေနရာမ်ားကို စီးပြားေရးလုုပ္ငန္းလုပ္ဖို႔ အထူးသျဖင့္ ဟိုတယ္ေဆာက္ဖို႔ စီစဥ္သည္ဟု ၾကားရသည္။ ထိုအခါ စင္ကာပူႏုိင္ငံကို ထူေထာင္ေသာ ဝါရင့္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး လီကြမ္ယူက စင္ကာပူကုမၸဏီမ်ားကို ေခၚယူကာ “ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ၿဗိတိသွ်ေခတ္က ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အာရွတုိက္မွာ ကိုလိုနီိေခတ္ အေဆာက္အဦေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားရွိတဲ့ ႏုိင္ငံေတြထဲက တႏုိင္ငံေပ့ါ။ ဒါေတြကို ဝိုင္းထိန္းသိမ္းဖို႔လိုတယ္။ အဲ့ဒီမွာက သမုိင္းဝင္ေနရာေတြ ျဖစ္တယ္။ တကမာၻလံုးကလည္း ၾကည့္ႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းတို႔ အဲ့ဒါေတြကို ဖ်က္ၿပီး ဟိုတယ္ေဆာက္တာတို႔၊ ဘာတို႔ မလုပ္သင့္ဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ မင္းတို႔ကပါ ဝိုင္းၿပီး ကူညီထိန္းသိမ္းဖို႔ လိုတာေပ့ါ။” ဟု ေျပာခဲ့သည္ဟု ၾကားဖူးပါသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ပင္ ကိုလုိနီအေဆာက္အဦ အေတာ္မ်ားမ်ားရွိသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ အၿမဲ ထိေတြ႔ေနေသာ ဘားလမ္းထဲရွိ တရား႐ုံးခ်ဳပ္ အေဆာက္အဦ၊ ဝန္ႀကီးမ်ား႐ုံး အေဆာက္အဦး၊ ႐ုိးကုမၸဏီေခၚ ေနာင္လူဝင္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရး႐ုံး ျဖစ္လာေသာ အေဆာက္အဦမ်ားမွာ ကိုလိုနီေခတ္က အေဆာက္အဦမ်ားျဖစ္သည္။ ကမ္းနားလမ္းက ကမ္းနားဟိုတယ္ဆိုလွ်င္လည္း ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီရွိေနေသာ အေဆာက္အဦႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေရွးေဟာင္းတန္ဖိုးကို မသိသူမ်ားက ေဟာင္းလာသည္ကိုဖ်က္၊ အသစ္ျပန္ေဆာက္ဖို႔သာ စဥ္းစားၾကသည္။ ထိုေရွးေဟာင္း အေဆာက္အဦတို႔၏ သမိုင္းတန္ဖိုးကို နားမလည္ၾကေပ။ ႏုိင္ငံတကာတြင္လည္း ထုိကဲ့သို႔ အျဖစ္မ်ိဳးမ်ားရွိ၏။ ဥပမာ - ဆိုဗီယက္ယူနီယံ ၿပိဳကြဲသြားကာ ဆိုဗီယက္ ဆန္႔က်င္ေရး၊ ကြန္ျမဴနစ္ ဆန္႔က်င္ေရး၊ လစ္ဘရယ္ ဒီမုိကရက္တစ္မ်ား လႊမ္းမိုးလိုက္သည့္အခါတြင္ ႐ုရွားႏုိင္ငံ၏ ပထမဆံုး သမၼတ ေဘာရစ္ယဲ့ဆင္ လက္ထက္၌လည္း ထိုကဲ့သို႔ သမိုင္းဝင္တန္ဖိုးရွိမႈမ်ားကို ဖ်က္ပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပါသည္။ ဂိုဏ္းဂဏစြဲ၊ ႏုိင္ငံေရး အာဃာတစြဲျဖင့္ ေပၚျပဴလာျဖစ္လိုေသာ ႏုိင္ငံေရးသမား ယဲ့ဆင္သည္ ကရင္မလင္နန္းေတာ္ေရွ႕ ထားရွိေသာ လီနင္ဂူကို ဖ်က္ဆီးဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ နွစ္ေပါင္း ၇ဝ ေက်ာ္ ထားရွိခဲ့သည့္ ေဆးစိမ္ထားေသာ လီနင္၏ ႐ုပ္ကလာပ္ကို မွန္ေခါင္းျဖင့္ ထားရွိရာဂူျဖစ္သည္။ ယခင္က စတာလင္၏ ႐ုပ္ကလပ္လည္း ထားရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ခ႐ူးေရွာ႔ တက္လာေသာအခါတြင္ ဖယ္ရွားလိုက္ေလသည္။ လီနင္မွာမူ ဆိုဗီယက္ယူနီယံကို တည္ေထာင္ခဲ့သူျဖစ္သလို ရက္စက္လွေသာ ဇာဘုရင္စနစ္မွ ႐ုရွားျပည္သူမ်ားကို ကယ္တင္ခဲ့သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လီနင္ကြယ္လြန္သြားေသာအခါ ကရင္မလင္ နန္းေတာ္ေရွ႕တြင္ ဂူဗိမာန္ျဖင့္ ထားရွိခဲ့ေလသည္။ ကမာၻလွည့္ခရီးသည္မ်ားသည္ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕ေတာ္ကိုေရာက္တိုင္း ထိုေနရာကို ဝင္ၾကည့္ၾက၏။ ဝင္ၾကည့္ခလည္း ေပးရသည္ထင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကမာၻလွည့္ ခရီးသည္မ်ားကို စည္း႐ုံးႏုိင္ေသာေနရာလည္း ျဖစ္ေလသည္။
အနိမ့္ဆံုး တုိင္းျပည္၏ ဘ႑ာေရးအတြက္ စဥ္းစားမည္ဆိုလွ်င္ ဂူမ်ားကို ဖယ္ရွားပစ္ဖို႔၊ ဖက္ဆစ္အေမြ၊ နယ္ခ်ဲ႔အေမြ၊ ကြန္ျမဴနစ္အေမြဟု မသတ္မွတ္ဘဲ တုိင္းျပည္အတြက္ အက်ိဳးရွိမည္ဆိုလွ်င္ မည္သည့္႐ုပ္တု၊ မည္သည့္အေဆာက္အဦမဆို ထားရွိရန္ လိုအပ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းမ်ားကို ထိန္းသိမ္းဖို႔၊ ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦမ်ားကို ထိန္းသိမ္းကာကြယ္ဖို႔ အမ်ိဳးသားယဥ္ေက်းမႈကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ႏုိင္ငံသားတုိင္းတြင္ တာဝန္ရွိေလသည္။