စက္ဘီးတစ္စီးနွင့္ ျမန္မာျပည္အနွံ႔ ဘုရားဖူးသြားဖို႔ သင္စဥ္းစားဖူးပါသလား။ စဥ္းစားၿပီးရင္ေရာ သြားျဖစ္ခဲ႔ပါသလား။ အမ်ားစု မစဥ္းစားျဖစ္ မသြားျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္လည္း သူတို႔နွစ္ဦးကေတာ့ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ၿမိဳ႕၁၇၇ ၿမိဳ႕က ဘုရားေတြကို ဖူးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ သူတို႔နွစ္ဦး စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ျမန္မာျပည္အနွံ႔က ဘုရားဖူးဖို႔ ထြက္ခဲ့တာ လာမယ့္ ဇြန္လ ၁၃ ရက္ေန႔ဆို တစ္နွစ္ျပည့္ပါၿပီ။ သူတို႔ နွစ္ဦးက အသက္ ၅၈ နွစ္အရြယ္ ဦးခ်ိဳ ဆိုတဲ႔ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးနဲ႔ ေဒၚခင္ျမင့္၀င္း ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး။ နွစ္ဦးက သက္တူရြယ္တူ၊ စိတ္ကူးတူ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္တူၾကတဲ့ ဇနီးေမာင္္နွံနွစ္ဦး။ သူတို႔နွစ္ဦး ေနျပည္ေတာ္ တပ္ကုန္းၿမိဳ႕မွာ ေနထိုင္ၾကတယ္။ ဦးခ်ိဳက မႏၱေလးတိုင္းထဲမွာပါတဲ့ ေရႊၿမိဳ႕အုပ္စု သေျပေခ်ာင္းရြာ ဇာတိ၊ ဇနီးျဖစ္သူက တပ္ကုန္းဇာတိ။ အသက္ ၃၀ အရြယ္ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ ဦးခ်ိဳဇာတိ ရြာမွာေနထိုင္လယ္လုပ္ၾကရင္း ပိုင္ဆိုင္တဲ့ လယ္ ၁၈ ဧက တပ္မေတာ္က သိမ္းတဲ့ထဲပါသြားတယ္။ ဦးခ်ိဳတို႔ စီးပြားေရးခ်ိဳ႕တဲ့သြားၿပီး ရွိတဲ႔ ႏြားတရွဥ္းေရာင္းခ် တပ္ကုန္းကို ေျပာင္းေရႊ႕လာတယ္။ တပ္ကုန္းေရာက္တဲ႔အခါ ဦးခ်ိဳ သူမွာျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ဆႏၵေလးကို ဇနီးျဖစ္သူကို ေျပာျပတယ္။ အဲဒီဆႏၵက ျမန္မာျပည္အနွံ႔က ဘုရားေတြကို ဖူးခ်င္တဲ့ဆႏၵ။ ဆႏၵကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခ်င္ေသာ္လည္း ေငြေၾကးက မျပည့္စံု။ သို႔ေသာ္ ဦးခ်ိဳ ဆႏၵကို မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ႔တယ္။ အဲဒီအခါမွာ စက္ဘီးနဲ႔ ဘုရားဖူးထြက္တဲ့ ခရီးစဥ္အစျပဳခဲ့တာပါတယ္။ “ႀကံဳရာက်ပန္းလုပ္စားရင္းနဲ႔ ဘုရားေတြက သူမ်ားေျပာသံၾကားဖူးပါတယ္။ တီဗြီေတြထဲမွာျမင္ဘူးတယ္ အဘတို႔ မသြားနိုင္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ အဘတို႔ ဇနီးေမာင္နွံ နွလံုးသားထဲမွာစိတ္ကူးရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မျပည့္စံုေတာ့ မဖူးနိုင္ဘူး။ အဲ့မွာ ေငြမရွိရင္ေနပေစ ငါမွာ ေျခေထာက္ရွိတယ္။ လက္ရွိတယ္။ သြားမယ္ဆိုၿပီး နယုန္လျပည္ေက်ာ္ ၁ ရက္ေန႔ တပ္ကုန္းကေန စထြက္တယ္” လို႔ ဦးခ်ိဳက ေျပာတယ္။ ဘုရားဖူး စထြက္စဥ္မွာ ေငြက်ပ္တစ္သိန္း၊ တစ္ေယာက္ကို အ၀တ္နွစ္စံု၊ စက္ဘီးေလးတစ္စီးနဲ႔ ခရီးစဥ္စခဲ့တဲ့ သူတို႔ နွစ္ေယာက္။ တစ္နွစ္နီးပါးအၾကာ ဒီေန႔ (ေမလ ၈ ရက္) သူတို႔ကို ေတြ႔တဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ့ စက္ဘီးေရွ႕ျခင္းထဲမွာ ေရသန္႔ဘူးနဲ႔ ယပ္ေတာင္၊ အေမြးတိုင္၊ မီးျခစ္ စတဲ့ ေထြလီကာလီ ပစၥည္းအစံု၊ စက္ဘီးေရွ႕ျခင္းမွာ ေရသန္႔ဘူးတစ္ဘူးကို ေၾကးနန္းႀကိဳးနဲ႔ တုပ္ထားၿပီး ေရသန္႔ဘူးထဲမွာ ေရမပါဘဲ ထိုးစိုက္ထားတဲ႔ ပလပ္စတစ္အလွပန္းခိုင္တစ္ခိုင္၊ စက္ဘီးျခင္းရဲ႕ ဘယ္ဘက္ေဘးမွာ ဖက္ၾကမ္းေဆးလိပ္တစ္လိပ္ထည့္ထားတဲ့ ေဆးလိပ္ခြက္ေလးတစ္ခြက္။ စက္ဘီးေနာက္ခံုေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ အိပ္ယာလိပ္ နဲ႔ အ၀တ္အစားထည့္ထားတဲ႔ ပီနံအိတ္အျဖဴႀကီးနွစ္လံုး။ စက္ဘီးေနာက္ခံုရဲ႕ အေနာက္တန္းတစ္ခုေပၚမွာ စားအိုးစားခြက္ေတြတည့္ထားတဲ့ အိတ္ႀကီးႀကီးတစ္လံုး။ စက္ဘီးရဲ႕ေရွ႕ဘီးမွာေတာ့ ဘုရားဖူးယာဥ္ဆိုတဲ႔ ကပ္ျပားေလးတစ္ခု။ သူတို႔ကို ရုတ္တရက္ၾကည့္လိုက္ရင္ ေစ်းသည္လိုလို၊ အလွဴခံလိုလို။ “စက္ဘီးနဲ႔ဆိုေတာ့ ေစ်းေရာင္းတာလား အလွဴခံလားေမးတယ္။ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆိုင္းဘုတ္ကေလးတပ္ထားတာ၊ ဘုရားဖူးယာဥ္လို႔၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ေဂၚဖီထုတ္မပါဘူးလား လာေမးတာရွိတယ္။ ေစ်းေရာင္းတယ္ထင္ၿပီး၊ ဘယ္မွာ ပြဲေစ်းရွိတယ္ဆို ညႊန္ၾကတယ္။ ကေလးေလးေတြက ပိုက္ဆံေလးေတြ ကိုင္ၿပီးလာတယ္ အလွဴခံမွတ္လို႔။ အဲလိုေတြ ေမးပါမ်ားေတာ့ ဘုရားဖူးယာဥ္ဆိုၿပီး ေကာက္တပ္လိုက္တာ” လို႔ ဦးခ်ိဳက ရယ္ရင္းေျပာတယ္။ ဦးခ်ိဳ႕တို႔ ဘုရားဖူးခရီးစဥ္အစမွာ စဖူးတဲ႔ ဘုရားက မိတၳီလာက ေရႊျမင္တင္ဘုရား၊ အဲဒီကေန မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ စစ္ကိုင္း၊ မင္းကြန္း၊ ပုဂံ၊ ပုပၸား၊ ငွက္ပစ္ေတာင္၊ ျပည္၊ မေကြး၊ ေမွာ္ဘီ ဂ်ပန္ဘုရား၊ ပဲခူး က်ိဳက္ထို မဲ႔ရွင္ ဘုရား၊ က်ိဳက္ထီးရိုး၊ က်ိဳက္ထီးေဆာင္း၊ ေမာ္လၿမိဳင္၊ စသည့္ေနရာအစံု။ ေရာက္တဲ့ေနရာတိုင္းမွာ ဓာတ္ပံုမွတ္တမ္းတင္ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ “ခ်ိန္ဆေနရင္ေတာ့ အျပင္မေရာက္ေတာ့ဘူး။ မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ ထြက္တယ္ကြာ ထြက္လိုက္တာ၊ လက္ရွိ တာယာ ၆ လံုးကုန္တယ္။ က်ြတ္ေျခာက္လံုး၊ ဂီယာတစ္လံုး၊ ခ်ိန္းနွစ္ေခ်ာင္း၊ ၀င္ရိုးနွစ္စံု၊ ဘရိတ္တံုး အတံုးနွစ္ဆယ္ကုန္ၿပီ” လို႔ ဦးခ်ိဳကေျပာတယ္။ ပိုက္ဆံတစ္သိန္းနဲ႔ ခရီးစဥ္စတင္ခဲ့တဲ႔ သူတို႔နွစ္ဦး ပုဂံေညာင္ဦးေရာက္တဲ့အခါ ပါလာတဲ႔ ပိုက္ဆံကုန္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ကေန ဒီေန႔အထိ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ လွဴၾကတန္းၾကသူေတြ ရွိတဲ့အတြက္ ထမင္းမစားရတာမ်ိဳး မၾကံဳခဲ႔ရဘူးလို႔ဆိုတယ္။ “ေငြတစ္သိန္းက ေညာင္ဦးဘက္မွာ ေရရွားေတာ့ ေငြတစ္သိန္းထဲက မွ်တၿပီး လွဴခဲ႔တယ္။ စား၀တ္ေနေရးအရ အလွဴမခံပါဘူး။ ေက်းရြာေတြမွာ စာရြက္စာတမ္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေတြကိုျပတယ္။ ရဲစခန္း၊ အေၾကာင္းၾကားၿပီးနားတယ္။ အလွဴမခံဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က စကားေျပာရင္းနဲ႔ သူတို႔သဒၵါေပါက္လို႔ လာလွဴတာကို လက္ခံေပးတယ္။ အဲဒီလိုဟာေတြကို အဘတို႔က မွ်တေအာင္စားတယ္။ လွဴတယ္” လို႔ ဦးခ်ိဳကေျပာတယ္။ ဦးခ်ိဳတို႔ ဘုရားဖူးခရီးစဥ္က ေျမပုံမရွိဘူး။ ဘယ္ၿပီးဘယ္သြားမယ္ အစီအစဥ္မရွိဘဲ ေရာက္တဲ႔အရပ္က သူေတြ လမ္းညႊန္ရာကေန တဆင့္ ေရာက္ေအာင္သြားၾကတာမ်ိဳးလို႔ ဦးခ်ိဳကေျပာျပတယ္။ လမ္းေတြ႔တဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ခြင့္ေတာင္း တည္းခိုတယ္။ တည္းခိုတဲ႔ ေနရာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ေတြက စာေရးသားၿပီး တစ္ေနရာနဲ႔ တစ္ေနရာေရာက္ရင္ အဆင္ေျပလြယ္ကူစြာတည္းခိုနိုင္ဖို႔ အကူအညီေပးၾကတယ္။ “ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ ဘုရားဖူးထြက္ရာမွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ေတြ၊ ေက်းရြာေတြက လူေတြ အားလံုးကို ေမတၱာပို႔တယ္။ သူတို႔ေတြက အဘကိုေထာက္ပံ႔တယ္” လို႔ ဦးခ်ိဳကေျပာတယ္။ ဇနီးျဖစ္သူက “ဘုရားဖူးယာဥ္ ခဏေလာက္နားပါအုန္းဆိုၿပီး ေရေႏြးေတြတို္က္တယ္။ ထမင္းေက်ြးတယ္။ ဆန္ေတြေပးတယ္။ သူတို႔ ေအာ္ေခၚတယ္” လို႔ ေဘးကေန ၀င္ေျပာတယ္။ ခရီးရွည္သြားရတဲ့အတြက္ ေနဒဏ္ မိုးဒဏ္ ေလဒဏ္ေၾကာင့္ နာမက်န္းျဖစ္တာမ်ိဳးေတြ ရွိခဲ႔ေပမယ္လည္း အသက္အႏၱရာယ္ထိခိုက္နိုင္ေလာက္တဲ႔အထိ အခက္အခဲမႀကံဳရတာဟာ ဘုရားဖူးခ်င္တဲ့ ကုသိုလ္စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လို႔ ဦးခ်ိဳကယံုၾကည္ေနတယ္။ “အခုခရီးရွည္သြားေတာ့ စက္ဘီးေနာက္က စီးရတဲ့သူလည္း မသက္သာဘူး။ အေမႀကီး (ဦးခ်ိဳက သူဇနီးကိုအေမႀကီးလို႔ေခၚတယ္) လည္း ၿငိမ္ေနရတာ၊ သူလႈပ္တာနဲ႔ အဘက လက္ကိုင္ရမ္းၿပီ။ အဘ ပဲခူးရိုးမ ျဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေလးငါးရက္ေလာက္ ေနေရာ ညေရာ မိုးမိတယ္။ တဲမရွိ ရြာမရွိ အဲဒီမွာ မိုးမိေတာ့ အဆုတ္ေရာင္၊ အသည္းေရာင္၊ အစာအိမ္ေရာင္ ၁၂ ရက္ ေလာက္ ေဆးရံုတက္ခဲ့ရတယ္။ ဆရာ၀န္ကေျပာတယ္။ အဘနားလိုက္ပါေတာ့တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ေဆးရံုအျပင္ဘက္ေရာက္ေတာ့ ဆက္တာပဲ ကိုယ့္ခရီးကို။ ညအိပ္ရင္ေတာ့ အဆစ္အျမစ္ေတြကိုက္တယ္။ နာတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္းအံ့ၾသမိတယ္။ ဒီခရီးကို စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ နွစ္ေယာက္သား သြားလာနိုင္တာက ဘုရားတန္ခိုးပဲ။ ဒီခရီးမ်ိဳးကလည္း ေတာ္ေတာ္ဇြဲရွိမွ ေတာ္ေတာ္လည္း အဆင္းရဲခံနိုင္မွ။ အဘတို႔ နွစ္ေယာက္လံုး ထမင္းမငတ္ဘူး။ အသက္အႏၱရာယ္မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေဘးေနွာင့္ယွက္တဲ့ အႏၱရာယ္မျဖစ္ဘူး။အဲ့ဒါက ဘုရားတန္ခိုးလို႔ ယံုၾကည္တယ္” လို႔ ဦးခ်ိဳကေျပာတယ္။ ဦးခ်ိဳတို႔မွာ သားသမီးမရွိဘူး။ ဇနီးေမာင္နွံနွစ္ေယာက္လံုးမွာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမရွိဘူး။ တပ္ကုန္းမွာ ရွိတဲ႔ အိမ္ကို အနီးနားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို အပ္ခဲ့ၿပီး ခရီးစဥ္ကို စခဲ႔တာ တစ္နွစ္နီးပါးရွိျပီဆိုေပမယ့္ ဘယ္ေန႔ အိမ္ျပန္မယ္ဆိုတာ သတ္မွတ္မထားဘူး။ “ဘယ္ေတာ့ ျပန္မယ္ သတ္မွတ္ခ်က္မရွိေသးဘူး။ အဘက်န္းမာေရးဂရုစိုက္ၿပီး သြားနိုင္သေလာက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ထဲမွာရွိေနတဲ႔ ဘုရား ရသေလာက္ဖူးခ်င္ေသးတယ္။ ဘုရားဖူးရင္း ေသသြားပေစ” လို႔ ဦးခ်ိဳက သူဆံုးျဖတ္ထားတာကိုေျပာျပတယ္။ ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ ေနမေကာင္းျဖစ္ၾကတဲ႔ အခါမွာလည္း စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့သြားတာမ်ိဳး မရွိဘဲ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အားေပးျပီး ခရီးစဥ္ကို ေရွ႕ဆက္တယ္လို႔ ဦးခ်ိဳ ဇနီးျဖစ္သူ ေဒၚခင္ျမင့္၀င္းက ေျပာတယ္။ “ပုတီးစိတ္ ေရခ်မ္းပန္းကပ္၊ နွစ္ေယာက္စလံုးက ထပ္တူထပ္မွ်ပဲ ညီတယ္။ ေနမေကာင္းရင္အားေပးတယ္။ အေဖၾကီး ဘုရားေတြ အမ်ားႀကီးသြားရအုန္းမွာ ၊ေနမေကာင္းျဖစ္ေနရင္မေကာင္းဘူ။ဘုရားစာေလးဆိုလိုက္ ပုတီးေလးစိပ္လိုက္၊အဲမွာ ေနကေကာင္းသြားေရာ၊ အျပန္အလွန္ေပါ့” လို႔ ေဒၚခင္ျမင့္၀င္းကေျပာတယ္။ ဦးခ်ိဳတို႕ဇနီးေမာင္နွံ ဘယ္လိုအခက္အခဲေတြပဲရွိရွိ ေနာက္ျပန္မလွည့္ပဲ ေရွ႔ဆက္သြားဖို႔ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးကို ဘုရားဖူးခ်င္တဲ့ ဆႏၵက သူတို႔ ရဲ႕အျပင္းျပဆံုးဆႏၵတစ္ခုသာျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ သက္စုေအာင္ (မွတ္ခ်က္ - ေမလ ၉ ရက္ထုတ္ မႏၱေလးအလင္းသတင္းစာပါ သက္စုေအာင္ေဆာင္းပါးကို စာေရးသူခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပသည္။)