Email This Story :
ဧရာ၀တီတိုင္း ဟသၤာတခရိုင္ အဂၤပူၿမိဳ႕နယ္မွာ ၿမိဳ႕နယ္က်န္းမာေရးဦးစီးမွဴးက ဦးစီးၿပီး အာဟာရျပည့္စုံတဲ့ တန္ဖိုးသင့္ညစာကို ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူေတြေနထိုင္တဲ့ လူေန ရပ္ကြက္ေတြထဲထိ ဆိုက္ကားေတြနဲ႔ လိုက္လံေရာင္းခ်ေပးေနပါတယ္။
ၿမိဳ႕နယ္က်န္းမာေရး ဦးစီးမွဴး ေဒါက္တာနႏၷ၀င္းအား ျမင္ေတြ႔ရစဥ္
ၿမိဳ႕နယ္က်န္းမာေရး ဦးစီးမွဴး ေဒါက္တာ နႏၵ၀င္းရဲ႕ ဦးေဆာင္မွဳနဲ႔ ေဆးရုံ၀န္ထမ္းမိသားစု၀င္ေတြစုေပါင္းၿပီး လုပ္ေဆာင္တဲ့အစီအစဥ္ျဖစ္ၿပီး ထမင္းတပြဲကို က်ပ္ ၂၀၀ ပဲက်သင့္ပါတယ္။ ဧၿပီလ ၁၉ ရက္ေန႔က စတင္ခဲ့တဲ့ ဒီအစီအစဥ္မွာ ထမင္းနဲ႔သီးစုံပဲကုလားဟင္းတပြဲကို က်ပ္ ၂၀၀ နဲ႔ ၀က္သားဟင္းနဲ႔က က်ပ္ ၃၀၀၊ ၾကက္သားဟင္းက က်ပ္ ၅၀၀ နဲ႔ သုံးမ်ဳိးကိုသာ ေရာင္းခ်ေနတာျဖစ္ၿပီး တစတစ ျဖစ္ထြန္းတိုးတက္လာတယ္လို႔ ေဒါက္တာ နႏၵ၀င္းက ေျပာပါတယ္။ ဒီအစီအစဥ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္လိုသူမ်ားရွိရင္လည္း ကူညီေပးဖို႔ အဆင္သင့္ပဲလို႔ သူက ေျပာပါတယ္။
ေဒါက္တာနႏၵ၀င္းကို ဒီဗြီဘီက ဆက္သြယ္ေမးျမန္းထားပါတယ္။
ေမး) နာမည္ေလးလည္း မိတ္ဆက္ေပးပါ။ ဘယ္မွာေနတာလဲ။
ေျဖ) က်ေနာ္နာမည္ နႏၵ၀င္းပါ၊ အဂၤပူၿမိဳ႕နယ္မွာ တာ၀န္က်ေနပါတယ္။ အဂၤပူၿမိဳ႕နယ္က ၿမိဳ႕နယ္က်န္းမာေရးဦးစီးဌာနမွွဴး။ အရပ္အေခၚဆိုရင္ေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္ဆရာ၀န္ေပါ့။
ေမး) အမ်ားျပည္သူ စားသုံးႏိုင္ေအာင္ “တန္ဖိုးသင့္ညစာ” ေရာင္းတဲ့အစီအစဥ္ကို ဘယ္လို စလုပ္ျဖစ္တာလဲဆိုတာ အရင္ဆုံး ေျပာျပေပးပါလား။
ေျဖ) ေျပာရမယ္ဆိုရင္ နည္းနည္းေတာ့ရွည္မယ္။ က်ေနာ္က ဆရာ၀န္ျဖစ္ခဲ့တာ ၾကာၿပီ ၁၅ ႏွစ္၊ ၁၆ ႏွစ္ရွိတဲ့အခါ က်ေတာ့ က်ေနာ့္ေဆးခန္းကိုလာျပတဲ့လူနာေတြ၊ က်ေနာ္ၾကည့္တဲ့လူနာေတြကို က်ေနာ္ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာလည္း ေသြးတိုးတဲ့လူနာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ေပါ့ေနာ္။ က်ေနာ္သူတို႔ကို အငန္ေတြ မစားဖို႔ေျပာတယ္။ ၀က္သားတို႔၊ အမဲသားတို႔၊ ဘဲသားတို႔ တက္စာေတြ မစားဘို႔ အဲဒါကို က်ေနာ္ အျမဲတမ္းေျပာပါတယ္။ ေျပာေတာ့ သူတို႔က ဒီျပင္တက္စာေတြေတာ့ ေရွာင္ႏိုင္ပါတယ္၊ ေတာသူေတာင္သားေတြအေနနဲ႔က ငပိခ်က္ကို မစားရင္ေတာ့ သူတို႔မွာ စားစရာမရွိဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္ကလည္း တရက္လည္းက်ေရာ သူတို႔ကိုမေျပာဘဲနဲ႔ သူတို႔ထမင္းစားတဲ့ေနရာ လိုက္ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေတာသူေတာင္သားေတြမွာ၊ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလူေတြမွာ တကယ္ ငါးပိခ်က္အိုးတည္းနဲ႔ပဲ ထမင္းစားေနတဲ့ ဘ၀ေတြကို ေတြ႔ပါတယ္။ ေတြ႔လည္းေတြ႔ေရာ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းဘူးေပါ့ေနာ္။
သူတို႔ေတြမွာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္အစားအစာေလးကို စားေစခ်င္တယ္ေပါ့။ အဟာရနဲ႔ျပည့္၀တဲ့ အစားအစာေလးကို စားေစခ်င္ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔မွာလည္း ဘယ္လိုမွ ေငြေၾကးနဲ႔က အလုပ္လုပ္လာလည္း ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ ဒါေတြလည္း မခ်က္ႏိုင္တဲ့အခါမ်ဳိးက်ေတာ့ သူတို႔ေတြက ဒါမ်ဳိးေတြကို မလုပ္ႏို္င္ဘူးေပါ့ေနာ္။ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ အဲဒါ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ေမြးေန႔တို႔၊ က်ေနာ္တို႔မွာ အေၾကာင္းအရာ တခုခု ေပၚလာရင္ သူတို႔ကို စတုဒီသာေလးေတြ ေကြ်းပါတယ္။ စတုဒီသာမွာ အဆင္ေျပေအာင္ အဟာရျပည့္၀ေအာင္ ေကြ်းတယ္။ တလ တခါေလာက္ကို က်ေနာ္ အလွဴရွင္ေတြ၊ ဘာေတြရွာၿပီး ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ ရပ္ကြက္ေတြမွာ က်ေနာ္ လိုက္ေကြ်းျဖစ္တယ္။ ေကြ်းျဖစ္တဲ့အခါ ဘာျပသနာက သြားေတြ႔ျပန္သလဲဆိုေတာ့ တခ်ဳိ႔လူေတြကေျပာတယ္။ ဆင္းရဲသားမွာလည္း ဆင္းရဲသားမာနေပါ့။ ငါတို႔ေတြက စတုဒီသာ လိုက္စားေနရေအာင္ သူေတာင္းစားမွ မဟုတ္တာ။ သူတို႔က လာလာပင့္တယ္ေပါ့။ က်ေနာ္က စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ၾကီးစဥ္းစားေတာ့ သူတို႔ကို အဲလိုလုပ္မယ့္အစား အရင္းအတိုင္းအေနနဲ႔၊ အက်ဳိးအျမတ္မရွိဘဲ ေရာင္းႏိုင္ခဲ့ရင္ဆိုတာ က်ေနာ္ အျမဲတမ္း အိပ္မက္မက္ခဲ့ပါ
တယ္။ အခု က်ေနာ္ဒီမွာ တာ၀န္က်တဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ့္ေဆးရုံက ၀န္ထမ္းမိသားစုေတြက အင္မတန္ ညီညြတ္ၾကပါတယ္။ အားလုံးကလည္း ေဆြမ်ဳိးေတြလိုပဲ ျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္ သူတို႔နဲ႔ အဲဒီကိစၥကို ခ်ျပၾကည့္ပါတယ္။
၀န္ထမ္းေတြကေတာ့ ေဆးရုံအလုပ္လုပ္ေပါ့။ က်န္တဲ့ ၀န္ထမ္းမိသားစုေတြက က်ေနာ္က ေငြအရင္းအႏွီးေလး စိုက္ထုတ္မယ္။ အဲဒီေတာ့ အရင္းေလာက္နီးပါး ပိုက္ဆံကေလးနဲ႔ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့သူေတြအတြက္ အဟာရျပည့္၀တဲ့ အစားအစာေလးမ်ားျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ္က ခ်ျပတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔ကလည္း လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာနဲ႔ ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က သီးစုံကုလားဟင္းနဲ႔ ထမင္းနဲ႔ဆိုရင္ ၂၀၀၊ ၀က္သားနဲ႔ ထမင္းနဲ႔ဆိုရင္ ၃၀၀၊ ၾကက္သားနဲ႔ထမင္းနဲ႔ဆိုရင္ ၅၀၀ ဆိုၿပီးေတာ့ အရင္းအတိုင္းနီးပါးပါပဲ က်ေနာ္ တြက္ၿပီးေတာ့ ေရာင္းခ်ခဲ့တဲ့အခါမ်ဳိးက်ေတာ့။ က်ေနာ္တို႔ ပထမ အိမ္ေထာင္စု တစ္ရာအတြက္ကိုပဲ ရည္စူးၿပီးေတာ့ ေရွ႔ေျပးစလုပ္ပါတယ္။ လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ၿပိဳက္ကနဲ ကုန္ပါတယ္။ သီးစုံကုလားဟင္းထဲမွာ အထဲမွာ လိုအပ္တဲ့ အဟာရ ေျခာက္မ်ဳိးစလုံး ပါတာေပါ့ေနာ္။ ပဲလည္း ပါတယ္။ အသီးအႏွံလည္းပါတယ္ဆိုေတာ့ လူတေယာက္အတြက္ လိုအပ္တဲ့ Basic Nutrition (အေျခခံအဟာရ) ေတြ ေျခာက္မ်ဳိးလုံး ပါတဲ့အခါက်ေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဗမာလူမ်ဳိးကလည္း သီးစုံပဲဟင္းကို အင္မတန္ ႀကိဳက္တဲ့လူမ်ဳိး၊ က်ပ္ ၂၀၀ တည္းနဲ႔လည္း စားႏိုင္ေတာ့ အဲဒါက ဟင္းဘိုးေလာက္ပဲ ရွိတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ တခဲနက္ အားေပးပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္က အဲဒီအလုပ္ကို အခုဆိုရင္ ဆိုက္ကားတစီးကေန ႏွစ္စီး၊ ၿပီးခဲ့တဲ့လက တစီးနဲ႔ လုပ္္ခဲ့တယ္ ေအာင္ျမင္တယ္။ က်ေနာ္အခု ဆက္ၿပီး က်ေနာ့္၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ ၀န္ထမ္း မိသားစုေတြနဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ထပ္ခ်ဲ႔တယ္။ အခုဆို က်ေနာ္ ဆိုက္ကား ႏွစ္စီးျဖစ္သြားပါၿပီ။ မၾကာခင္မွာပဲ က်ေနာ္ သုံးစီး၊ ေလးစီးေလာက္ထိ ခ်ဲ႕ဖို႔အထိ အစီအစဥ္ရွိပါတယ္။ အခုဆိုသူတို႔ ညေန ေလးနာရီေက်ာ္ရင္ က်ေနာ့္၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ မိသားစုေတြ သူတို႔ေတြ အေရာင္းထြက္သြား ပါၿပီ။ ခဏေလးအတြင္း တစ္နာရီ၊ တစ္နာရီအတြင္းမွာ ဒါေတြက ၿပိဳက္ကနဲ ကုန္သြားပါတယ္။
ေမး) တရက္ကို ေရာင္းေၾကး ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ။ ဘယ္ေလာက္ေလာက္ျမတ္လဲ။
ေျဖ) အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဆိုက္ကားႏွစ္စီးထြက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ဆိုက္ကားတစီးကို ပ်မ္းမွ်ျခင္းအားျဖင့္ ေငြ ႏွစ္ေသာင္းဖိုးေလာက္ ရင္းႏွီးရပါတယ္။ ျပန္ရတဲ့ေငြကေတာ့ ဆိုက္ကားတစီးဆိုရင္ တခါတေလက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အသားေကာင္းရတဲ့ေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္ခင္ဗ်။ တကယ္လို႔ ၀က္သားက အဆီမ်ားသြားတယ္ဆိုရင္၊ ၀က္သားတို႔၊ ၾကက္သားတို႔က က်ေနာ္တို႔အတြက္ မျမတ္ပါဘူး။ သီးစုံကုလားဟင္းကေတာ့ က်ေနာ္တို႔အတြက္ကို အျမတ္က်န္ပါတယ္။ ပ်မ္းမွ်ျခင္းအရဆိုရင္ တရက္ကို ဆိုက္ကားတစီးကို (တစ္ေထာင့္ငါးရာက်ပ္)၊ ႏွစ္ေထာင္က်ပ္ေလာက္ ျမတ္ပါတယ္။
ေမး) သီးစုံဟင္း၊ ၾကက္သားနဲ႔ ၀က္သားဟင္း၊ ထမင္း ေလးမ်ဳိးကို ဘယ္လိုမ်ဳိး စီမံခ်က္ျပဳတ္ၾကလဲ။
ေျဖ) က်ေနာ္တို႔မွာ ခ်က္ျပဳတ္ေရးအဖြဲ႔နဲ႔ ေရာင္းခ်ေရးအဖြဲ႔ဆိုၿပီးေတာ့ ႏွစ္မ်ဳိးခြဲထားပါတယ္။ ခ်က္ျပဳတ္ေရးအဖြဲ႔ကေတာ့ က်ေနာ့္၀န္ထမ္းအမ်ဳိးသားေတြရဲ႕ ဇနီးေတြပါ။ သူတို႔ မိသားစု၀င္ေတြနဲ႔ ခ်က္ပါတယ္။ မိုးၿဗဲဒယ္ႀကီး ႏွစ္အုိးနဲ႔ သီးစုံကုလားဟင္းကို ခ်က္ၿပီးေတာ့ ၾကက္သားကေတာ့ ဆိုက္ကားတစီးကို ၾကက္ ငါးဆယ္သား၊ ၀က္က တပိသာခြဲ ခ်က္ပါတယ္။ ႏွစ္ခုဆိုရင္ ၾကက္ တပိသာ၊ ၀က္သားသုံးပိသာ ဆိုက္ကားႏွစ္စီးအတြက္ ခ်က္ပါတယ္။ ေရာင္းခ်တာကေတာ့ ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ သားသမီးေတြေပါ့။ သူတို႔ မီွခိုမိသားစုေတြထဲက လူေတြကို ေရာင္းခ်ခုိင္းပါတယ္။
ေမး) တပြဲကို က်ပ္ ၂၀၀၊ ၃၀၀၊ ၅၀၀ ေရာင္းခ်ရာမွာ ထည့္ေပးတဲ့ ထမင္းနဲ႔ဟင္း အတိုင္းအဆက သာမန္လူလတ္ပိုင္းတေယာက္အတြက္ ၀လင္လား။
ေျဖ) ထမင္းကေတာ့ ေျပာမယ္ဆို စားမယ္ဆို ၀ႏိုင္ေလာက္တဲအေနအထားပါ။ ၀က္သားဆိုရင္ ႏွစ္တုံးကေန သုံးတုံးအထိ ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ၾကက္သားဆိုရင္ ႏွစ္တုံးေပးႏိုင္ပါတယ္။ ထမင္းဆိုရင္လည္း ကိုးလက္မဇလုံနဲ႔ အျပည့္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ခပ္တာေတာ့ ခုႏွစ္လက္မဇလုံဆိုေတာ့ ေမာက္ေမာက္ေလး ခပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔က ကိုးလက္မဇလုံနဲ့စားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီအျပည့္နဲ႔ စားလုိ႔ရတယ္။ သာမန္လူတေယာက္အတြက္ကိုေတာ့ စားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လုံေလာက္ပါတယ္။
ေမး) ဆရာတို႔ ထမင္းဟင္းကို အမ်ားဆုံး ၀ယ္စားၾကတာ၊ အားေပးၾကတာက ဘယ္လိုပုဂိဳၢလ္ေတြမ်ားလဲ။
ေျဖ) အမ်ားဆုံးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဒီဘက္မွာ အဂၤပူၿမိဳ႕နယ္ရဲ႕ ဆင္ေျခဖုံးပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ မိသားစုေတြကေတာ့ တခဲနက္ကို အားေပးၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ သီးစုံကုလားဟင္းဆိုလို႔ရွိရင္ တတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြကပါ စမ္းျပဳၿပီးေတာ့ ၀ယ္စားတာနဲ႔။ က်ေနာ္တို႔ဆို သူတို႔ကို တခါတေလ ေတာင္းပန္ထားရပါတယ္။ ႏြမ္းပါးတဲ့သူေတြကို ေရာင္းပါရေစ၊ ပိုေတာ့မွ ေရာင္းပါရေစဆိုၿပီးေတာ့ ေတာင္းပန္ထားရတယ္။ သီးစုံကုလားဟင္းေလးကေတာ့ အဟာရအညြန္းကိန္းအတိုင္း ျပည့္စုံေအာင္ခ်က္ေတာ့ လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ာကလည္း ႏွစ္သက္ၾကပါတယ္။
ေမး) ဒီလုပ္ငန္းေလးကို အဂၤပူၿမိဳ႕နယ္အျပင္ တျခားေနရာေတြမွာပါ ခ်ဲ႔ထြင္ဖို႔အတြက္ေရာ ဘယ္လိုစဥ္းစားထားလဲ။
ေျဖ) အဂၤပူကေတာ့ က်ေနာ္တာ၀န္က်တဲ့ေနရာဆိုေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္ေစ့ေအာက္မွာပဲ ရွိႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္တာ၀န္မရွိတဲ့အခ်ိန္ေပ့ါ၊ ဂ်ဴတီခ်ိန္မဟုတ္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း က်ေနာ္ သူတို႔နဲ႔ အနီးကပ္ လိုက္ၿပီးေတာ့လည္း လိုအပ္တာေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အဂၤပူမွာပဲ လုပ္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီျပင္ေနရာေဒသေတြကေန လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း က်ေနာ္တို႔က က်ေနာ္တို႔ 
အေတြ႔အၾကဳံေပါ့၊ က်ေနာ္ဒီဟာကိုလုပ္ဖို႔ ၃ ႏွစ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူခဲ့ရပါတယ္။ အမ်ဳိးမ်ဳိး စဥ္းစားၿပီးေတာ့မွ ဒီဟာေလးက အေကာင္အထည္ ေဖာ္တာပါ။ ဒီျပင္ၿမိဳ႕နယ္ဆိုရင္လည္း က်ေနာ့္အေတြ႔အၾကဳံ၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ စဥ္းစားမႈေတြ၊ က်ေနာ္ဘယ္လို ပံ့ပိုးေပးႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ဟာမ်ဳိးေတြ က်ေနာ္ ေပးဖို႔ရွိပါတယ္။ မၾကာေသးခင္ကပဲ ခုနကပဲ ေတာင္ဒဂုံ (ရန္ကုန္တိုင္းေဒသႀကီး) ကေန မိတ္ေဆြတေယာက္ ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ သူတို႔မွာ လုုပ္ခ်င္တယ္၊ သူတို႔ ဘယ္လို စလုပ္ရမွန္း မသိဘူးျဖစ္ေနတယ္၊ သူတို႔မွာ လူအင္အားပဲရွိတယ္၊ ေငြေၾကးအင္အားက ဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲလို႔ ေမးလာပါတယ္။ အဲလိုက်ေတာ့ က်ေနာ္က ေျပာတယ္။ က်ေနာ့္မွာ က်ေနာ့္ကိုယုံၾကည္ၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြကေန Fund (ရန္ပုံေငြ) ေလးေပါ့ ဒီလုပ္ငန္းေလးကို ဆက္ၿပီးေတာ့ ျပန္႔ပြားသြားေအာင္ ၀ိုင္းၿပီးေတာ့ ေငြလွဴၾကတဲ့သူေတြရွိပါတယ္။ ၁ ေသာင္း၊ ၂ ေသာင္း၊ ၃ ေသာင္းေလာက္ကေန ၁၀ သိန္းေလာက္အထိ က်ေနာ့္မွာ ေငြရင္း မတည္ေပးတဲ့သူေတြရွိပါတယ္။ အဲဒီမတည္တာကို က်ေနာ္စာရင္းသြင္းၿပီးေတာ့ အဲဒီထဲကေနၿပီးေတာ့ ေစာေစာက ေတာင္ဒဂုံက မိတ္ေဆြကို ေျပာတာေတာ့ လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဆိုက္ကားတစီး၊ ဆိုက္ကားမွာမိုးတဲ့ ထီးတစ္လက္၊ ဟင္းအိုးက ေလးလုံးနဲ႔ ဆိုက္ကားတစီးအတြက္ အရင္းျဖစ္တဲ့ ေငြ ႏွစ္ေသာင္းနဲ႔ ခ်က္ျပဳတ္ပုံခ်က္ျပဳတ္နည္းစနစ္ေပါ့ေနာ္။ က်ေနာ္တို႔ဆိုရင္ ဒီမွာ ဟင္းခတ္မွဳန္႔လို၊ အခ်ဳိမွဳန္႔လိုဟာမ်ဳိးကို မသုံးဘူး။ ဆီဆိုရင္ ပဲဆီစစ္စစ္ကိုပဲ သုံးတယ္။ စားအုံးဆီကို မသုံးဘူးေပါ့။ အျမတ္ေတာ့နည္းသြားေပမယ့္ ဒါသည္ လူေတြရဲ႕ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညြတ္တဲ့ဟာမ်ဳိးျဖစ္ေအာင္ က်ေနာ္တို႔ ပံ့ပိုးေပးပါမယ္လို႔ ေတာင္းဆိုထားပါတယ္။ တကယ္လို႔ ရန္ပုံေငြလည္းရွိမယ္ဆိုရင္ ဒီျပင္ေဒသကလူေတြလည္း စႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဒီကလူေတြကလည္း ၀န္ထမ္းေတြမဟုတ္ဘူးေလ၊ ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ မိသားစုေတြဆိုေတာ့ ခြဲထုတ္ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုခ်က္ရတယ္ဆိုတာ တရက္ႏွစ္ရက္ျပ၊ သူတို႔ကလည္း ဆက္လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ လုပ္ဖို႔အတြက္ သူတို႔နဲ႔ ညိွႏွဳိင္းထားတာေတြ ရွိပါတယ္။ စိတ္၀င္စားမွဳကေတာ့ မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လိုက္လုပ္ႏိုင္ဖို႔ကေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ အားနည္းေနပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အဂၤပူၿမိဳ႕နယ္မွာဆိုရင္ေတာ့ ေအာက္မွာရွိတဲ့ တိုက္နယ္ေပါ့ ၿမိဳ႕ေလးႏွစ္ၿမိဳ႕မွာ ၁ ရက္ ၂ ရက္အတြင္းမွာ သူတို႔စခ်င္တယ္လို႔ ေျပာလာပါတယ္။ သူတို႔စမယ္ဆိုလည္း ဆိုက္ကားတစီး၊ အုိးေလးလုံးနဲ႔ တေန႔စာအရင္း ေငြႏွစ္ေသာင္းကို ထုတ္ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုဘယ္လုိ ခ်က္ျပဳတ္ရမယ္၊ ေနာက္တခါ အစားအေသာက္ေတြကိုင္တြယ္တဲ့အခါမွာ ဘယ္လိုက်န္းမာေရးနဲ႔ညီညြတ္စြာ ကိုင္တြယ္ရမယ္၊ Food Poison (အစာအဆိပ္သင့္) တာမျဖစ္ေအာင္ လမ္းညႊန္သြားေပးဖို႔၊ ညိႇႏိႈင္းသြားေပးဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲလို စီစဥ္ထားပါတယ္။
ေမး) ဒီေရာင္းေရး၀ယ္တာဟာ အျမတ္အစြန္းေပၚမွာ အေျချပဳတာမဟုတ္ဘဲ ေရရွည္သြား ရမယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုျပင္ဆင္ထားပါသလဲ။ ေစတနာ့၀န္ထမ္းလုပ္သူေတြက ျငီးေငြ႔လာတာတို႔၊ နားတာတို႔ျဖစ္ရင္။
ေျဖ) အခုခ်ိန္က က်ေနာ္တို႔လုပ္တာေတာ့ တစ္လေတာင္ မျပည့္ေသးပါဘူးခင္ဗ်။ ၿပီးခဲ့တဲ့လထဲက ၁၉ ရက္ေန႔မွ က်ေနာ္တို႔ စတာျဖစ္ၿပီး ၃၀ ရက္ေန႔လကုန္မွာ စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔က ပိုပိုသာသာလည္း ထည့္ေပးတယ္၊ ပဲဆီပဲသုံးတယ္၊ ဟင္းခတ္မွဳန္႔ေတြ အခ်ဳိမွဳန္႔ေတြ မသုံးဘူး၊အဲဒီလိုမ်ဳိးလုပ္တာေတာင္မွ ၿပီးခဲ့တဲ့လ ဆယ္ရက္မွာ က်ေနာ္ ေငြ ႏွစ္ေသာင္းခြဲျမတ္ပါတယ္။ ဒီလဆိုရင္လည္း က်ေနာ္တို႔ တလလုံးဆက္ၿပီးေတာ့ ပုံစံနဲ႔ခ်ထားေတာ့ က်ေနာ္မွန္းထားတာေတာ့ ဒီလ ဆိုက္ကားႏွစ္စီးနဲ႔သြားလို႔ရွိရင္ က်ေနာ့္အတြက္ အျမတ္သည္ တသိန္းခြဲေလာက္ရႏို္င္မယ္လို႔ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က အလွဴရွင္ေတြရဲ႕ ေငြေၾကးကိုလည္း 
လုပ္ငန္းခ်ဲ႕ထြင္ဖို႔အတြက္လည္း သုံးရပါတယ္။ ဆိုက္ကားတစ္စီးနဲ႔ ရင္းထားတဲ့ ေငြထဲက ရတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ဆို က်ေနာ္မွန္းတဲ့အတိုင္းသာ ျဖစ္လာမယ္ဆိုရင္ တသိန္းခြဲေလာက္ ျမတ္မယ္ဆိုတဲ့အတြက္ ခ်က္တဲ့အဖြဲ႔ကို ခုႏွစ္ေသာင္းခြဲ၊ ေရာင္းတဲ့အဖြဲ႔ကို ခုႏွစ္ေသာင္းခြဲ က်ေနာ္ သူတို႔ကို ဆုခ်ီးျမွင့္ဖို႔ ေျပာထားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၀က္သားနဲ႔ၾကက္သားကို ျဖဳတ္လိုက္ၿပီးေတာ့ သီးစုံကုလားဟင္းနဲ႔ပဲ ေရာင္းမယ္ဆိုရင္ ေငြ ႏွစ္ေသာင္းရင္းရင္ တေန႔ ငါးေထာင္ျမတ္ပါတယ္။ ၀က္သားနဲ႔ၾကက္သားက်ေတာ့ အရင္းအတို္င္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆင္းရဲသားမိသားစုေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြေပါ့ သူတို႔ ပိုက္ဆံေလးေတြကိုင္ၿပီးေတာ့ လာၾကတယ္။ ဘာမွမရွိရင္ သီးစုံကုလားဟင္းနဲ႔ ထမင္းစားမယ္။ သူတို႔မွာ ပိုက္ဆံေလးနည္းနည္းရွိရင္ သုံးရာေလာက္စိုက္ႏိုင္ရင္ ၀က္သားေလးစားႏိုင္မယ္။ ငါးရာေလာက္ရွိရင္ ၾကက္သားဟင္းစားႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့ ေန႔စဥ္ သူတို႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ပါ။ ၀က္သားနဲ႔ၾကက္သားသာ မေရာင္းဘူး၊ သီးစုံကုလားဟင္းကိုပဲ ႏွစ္ရာနဲ႔ တိုက္ေရာင္းမယ္ဆိုရင္ အျမတ္က ႏွစ္ေသာင္းရင္းရင္ ငါးေထာင္ျမတ္တယ္လို႔ ေတြ႔ရွိထားပါတယ္။
ေမး) ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူေတြဟာ သီးစုံဟင္းကိုေရာ ၀၀လင္လင္စားႏိုင္ၾကလား။
ေျဖ) သီးစုံဟင္းက က်ေနာ္တို႔ေရာင္းတဲ့ႏွစ္ရာတန္မွာဆိုရင္ ေယာက္ခ်ဳိနဲ႔ ၅ ဇြန္းထည့္ေပးပါတယ္။ ၅ ဇြန္းက တေယာက္အတြက္ဆိုရင္ နယ္ဖတ္စားရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို လုံေလာက္ပါတယ္။ သီးစုံဟင္းထဲမွာ ပိႏဲၷသီးပါတယ္။ တခါတရံ ဗုံလုံသီးပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ဒန္႔သလြန္သီးရေနေတာ့ ဒန္သလြန္သီးက ဟင္းခတ္မွဳန္႔မလိုပါဘူး။ အခ်ဳိမွဳန္႔မလိုဘဲနဲ႔ ခ်ဳိတဲ့အရသာရွိပါတယ္။ ဒန္႔သလြန္သီးက နည္းနည္းေစ်းႀကီးလို႔သာပါ။ ေနာက္ ခရမ္းသီးတို႔ အစုံပါပဲ။ ပိႏဲၷသီး က သူက ၾကက္သားေလးနဲ႔ အရသာ တူတယ္ေပါ့။ အာလူးေလး နည္းနည္းပါတယ္။ ပဲကေတာ့ ႏွစ္ပိသာေပါ့ ဒယ္အိုးတအိုးကို ႏွစ္ပိသာေလာက္ပါတဲ့အခါမွာ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္နဲ႔ စားလို႔ေကာင္းပါတယ္ခင္ဗ်။ ႏွစ္သက္ၾကပါတယ္။ အခုဆိုလို႔ရွိရင္ မိုးၿဗဲဒယ္ႀကီးနဲ႔ ႏွစ္အုိးေပါ့။ ဆိုက္ကားတစီးကုိ တအိုးခ်က္တာေတာင္ ညေနဆို က်ေနာ့္တပည့္ေတြ၊ ေရာင္းတဲ့သူေတြ ရန္ေတြ႔ခံရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ေတြဆိုႀကိဳၿပီးေတာ့ေတာင္ သူတို႔အိမ္ေရွ႕ မေရာက္ေသးဘူး။ စက္ဘီးေတြနဲ႔ လာ၀ယ္ၾကတယ္၊ ေျပးလာၿပီး ထိပ္ကေန ႀကိဳ၀ယ္တာေတြရွိတယ္။ သီးစုံကုလားဟင္းက က်ေနာ္တို႔ခ်က္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားနဲ႔။ အခုဆိုရင္ ၀န္ထမ္းမိသားစုမဟုတ္တဲ့ ခ်က္မယ့္လူေတာင္ ထပ္ငွားေနရပါတယ္။ သီးစုံကုလားဟင္းကို လွီးခြ်တ္ဖို႔ေပါ့ေနာ္။ တစ္ေယာက္အိပ္ဖ်ာဆို တခုေလာက္ေတာင္ မွန္းလို႔ရပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ လွီးၿပီး နယ္ဖတ္ခ်က္ရတာပါ။
ေမး) ဒီေရာင္းခ်မႈနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ စိတ္၀င္စားသူေတြကို ဆရာ ဘာေျပာခ်င္ပါသလဲ။
ေျဖ) က်ေနာ္ေတြးခဲ့တာက လူနာေတြကိုပဲ အေျချပဳေတြးတာေပါ့ေနာ္။ က်ေနာ္တို႔ ဗမာလူမ်ဳိးေတြက အရင္တုန္းကဆိုရင္ အင္မတန္ ထြားထြားႀကိဳင္းႀကိဳင္းပါ။ သမုိင္းေတြမွာ ၾကည့္ခဲ့တယ္ အခုက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေတြက တျဖည္းျဖည္း လူေတြက ပုလာတယ္ ေပါ့ေနာ္။ လူေတြကလည္း မဖြံ႔ျဖိဳးတဲ့အခါကာလမွာ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္တဲ့ တပိုင္တႏိုင္ ကေနၿပီးေတာ့ အဟာရ စံခ်ိန္စံညြန္းနဲ႔လည္းျပည့္၀ေအာင္၊ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ တိုက္ဖ်က္ေရး ကိုလည္း ဘာေျပာေျပာ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေနၿပီးေတာ့ အေထာက္အပံ့ေလး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနတာပါ။ အဲေတာ့ က်ေနာ္တေယာက္တည္းကေတာ့ ဒီေနရာေလးမွ က်ေနာ္တေယာက္တည္းပဲ တႏိုင္ငံလုံးကို လႊမ္းျခဳံႏိုင္ဖို႔၊ ေဒသအားလုံးကို လႊမ္းျခဳံႏိုင္ဖို႔ 
မျဖစ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီေနရာေလးမွာ ဒီလိုလုပ္ရင္ရတယ္ဆိုတဲ့ စံနမူနာေလးကို က်ေနာ့္ရဲ႕ အၾကံဥာဏ္ေလးကို ျပလိုက္တာပါ။ အဲဒီေတာ့ တႏိုင္ငံလုံးမွာရွိတဲ့လူေတြက အဓိက အခ်ိန္ေလးေပးၿပီးေတာ့၊ မိမိတို႔ရဲ႕အားလပ္ခ်ိန္ေလးကေန အခ်ိန္ေပးၿပီး တေယာက္တည္းနဲ႔ မအားရင္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိ္တ္ေဆြေတြစုၿပီးေတာ့ ဒီလိုမ်ဳိး အဟာရဖြံ႔ျဖဳိးေရးလုပ္ငန္းေလးေတြကို တပိုင္တႏိုင္ လုပ္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံႀကီးက ထိုက္သင့္အားေလ်ာ္စြာေတာ့ အေထာက္အပံ့ျဖစ္မယ္၊ တိုးတက္လာလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ခင္ဗ်။ လိုက္လုပ္ခ်င္တဲ့လူေတြကိုလည္း က်ေနာ့္ကိုေမးျမန္းမယ္ဆို ေမးျမန္းႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အေတြ႔အၾကဳံေတြ။ အခက္အခဲေတြအားလုံးကို ဘယ္လိုမ်ဳိး ေက်ာ္လႊားခဲ့တာေတြ အားလုံးကို က်ေနာ့္အေနနဲ႔ Share မွ်ေ၀ေပးခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
ေမး) ဆရာနဲ႔ ဆက္သြယ္ရမယ့္ တယ္လီဖုန္းနံပတ္က။
ေျဖ) ၀၉၂၅၀၇၃၉၉၉၀ ျဖစ္ပါတယ္။
