ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္၊ စေနေန႔ (၁၀) နာရီခြဲ။ မိုးလင္းကတည္းကပင္ ေကာင္းကင္သည္ အံု႔မႈိင္းညဳိ႕ မႈန္လ်က္ရွိသည္။ တိမ္တိုက္ဟူ၍ဘာမွ် ၾကည္လင္စြာ မျမင္ရ။ မိုးကိုၾကည့္ရသည္မွာ ျမဴသန္းေနေသာ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးလို ၀ိုး၀ိုး၀ါး၀ါးေနသည္။ မိုးသည္ ကင္းကင္းလြတ္လြတ္ စဲသည္ဟူူ၍မရွိ၊ တဖြဲဖြဲ ဖြဲေနလိုက္၊ တၿဖဳိင္ၿဖဳိင္ ရြာခ်လိုက္ႏွင့္၊ ေနာက္ေစြ ၍ေနေလသည္။ ဒီကေန႔ အတြင္း၀န္မ်ားရံုးသို႔ သြားစရာရွိသည္။ တိုင္ျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ အထူးအရာရွိ ဦးသိန္းဟန္ (ေဇာ္ဂ်ီ) က စေနေန႔ ေန႔လယ္တြင္ ေဆာင္းပါးလာယူရန္ ခ်ိန္းထားသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အပါးေတာ္ၿမဲ ဗိုလ္ထြန္းလွထံမွလည္း ခရီးသြားျခင္း ေဆာင္းပါး ၀င္ယူရင္း၊ ခဏတျဖဳတ္ စကားစမည္ေျပာၿပီးေနာက္ ေဇာ္ဂ်ီထံသို႔ သြားမည္ဟု စိတ္ကူးထားသည္။ ၁၀ နာရီေလာက္ ကတည္းက အ၀တ္အစားလဲၿပီး၊ မိုး အတိတ္ကိုေစာင့္လ်က္ရွိသည္။ မိုးကား မစဲႏိုင္။ သို႔ႏွင့္ စားပြဲတြင္ ထုိင္ကာ အၿပီးမသတ္ေသးေသာ ကဗ်ာ တပုဒ္ကို စပ္ရင္း ၁၁ နာရီ ထိုးသြားေလၿပီ။ မိုးကား မတိတ္ေသးေပ။ ေနာက္ဆံုးတြင္ မိုးစဲလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု စိတ္ခ်လိုက္ၿပီး အေပၚအက်ႌ၀တ္ကာ လမ္းမႀကီးသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ အဆင္သင့္ ေတြ႔ေသာ ေဒါင္းတံဆိပ္ တာေမြဘတ္စကားကို တက္စီးလိုက္သည္။ ကားထဲတြင္ ၾကည့္ျမင္တိုင္မွ လိုက္ပါလာမည္ ထင္ရေသာ ေတာသား ၃ ေယာက္ႏွင့္ တရုတ္မ ၂ ဦးကို ေတြ႕ရသည္။ ကားျပတင္းတံခါးမ်ားမွာ ပိတ္ထားသည္။ ခရီးသည္တို႔ကား တိတ္ဆိတ္စြာ လိုက္ပါလာၾကသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ကား မိုးသည္ရြာလ်က္ပင္။ ရြံ႕ဗြက္ခ်ဳိင့္၀ွမ္းတို႔ျဖင့္ ျပြမ္းေသာ ရန္ကုန္ကားလမ္းကား စိုစြတ္လွသည္။ ကားသည္ သိမ္ၿကီးေစ်းတြင္ ေခတၱ ရပ္ၿပီး ဆက္လက္၍ တဟုန္တည္း ေမာင္းလာသည္။ ခရီးသည္ အဆင္းအတက္ သိပ္မရွိလွ။ သို႔ႏွင့္ စပတ္လမ္းေရာက္လွ်င္ က်ေနာ္သည္ ဆင္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဒါလဟိုဇီလမ္းဘက္မွ စပတ္လမ္းကို ျဖတ္ကူးလုိက္သည္။ လမ္းေဘးတြင္ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားသည္ ဟိုတစု သည္တစု ရပ္လ်က္ရွိသည္။ ကားတခ်ဳိ႕ကား သြားလာလ်က္။ ထီးေဆာင္းလ်က္၊ မိုးကာ၀တ္လ်က္ လူမ်ားသည္ သြားၾကလာၾကႏွင့္ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနသည္။ သူရိယတိုက္ ေရွ႕အ၀င္ တံခါးမေပါက္ႀကီးတြင္ကား လူမ်ားသည္ အတြင္းသုိ႔ ေမွ်ာ္လုိက္ စကားေျပာလိုက္ႏွင့္ ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ျမင္ရသည္။ က်ေနာ္ကား ရံုးဆင္ခ်ိန္မို႔ လူေတြရႈပ္ေနတာထင္ပါရဲ႕ဟုသာ သာမန္ေအာက္ေမ့မိသည္။ က်ေနာ္သည္ အင္မတန္ အရိပ္အေျခကို မသိတတ္၊ မျမင္တတ္သူျဖစ္ေခ်သည္။ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ပင္ ရဲရဲတင္းတင္း တံခါးေပါက္မွ အတြင္းသို႔၀င္သြားသည္။ လမ္းကူးတြင္ကား လက္နက္ကိုင္ စစ္သားမ်ား ေစာင့္ၾကပ္လ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ခါတိုင္းလည္း ေစာင့္ေနက်ဘဲဟု ထင္လိုက္မိသည္။ က်ေနာ္သည္ အတြင္း၀န္ရံုးကို သြားခဲလွေပသည္။ ညိႇဳးေလ်ာ္ေသာ မ်က္လံုးႏွင့္ လံုခ်ည္အျပာ၀တ္ထားေသာ စာေရးမႏွစ္ဦးသည္ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ႏွင့္ ရံုးထဲမွ ထြက္လာသည္။ သို႔ႏွင့္ အလယ္ဆင္၀င္ေအာက္ ကားဆိုက္သည့္ေနရာသို႔ ေရာက္လာသည္။ ခါတိုင္းလို ရံုးေစမ်ား၊ ခ်ာပရာစီမ်ား ရပ္ျပဳေနသည္ကို အလ်ဥ္းမေတြ႔ရ၊ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္၍ေနသည္။ ဗိုလ္ထြန္းလွအခန္းသို႔တက္ရန္ ေလွကားထစ္ တထစ္ႏွစ္ထစ္ တက္မိျပီးမွ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းလွသည္ကို စိတ္ထင့္သြား၍ ဗိုလ္ထြန္းလွ ေခတၱရံုးဆင္းခ်ိန္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ သြားေနလိမ့္မည္ဟု ေတြးကာ မတက္ေတာ့ဘဲ ဆင္၀င္ေအာက္မွ ျဖတ္သန္းကာ တဘက္ရွိ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ရံုးခန္းသို႔ လာခဲ့ေလသည္။ ေဇာ္ဂ်ီထံသို႔ အျပန္က်မွဘဲ ၀င္ေတာ့မည္ေလ။ လႊတ္ေတာ္ရံုး၀င္၀င္ျခင္း သခင္ႏု၏ ရံုးခန္းတံခါးမွာ ပိတ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သကၠလပ္ ခန္းဆီး အစိမ္းပုတ္ႀကီးမွာလည္း ဆြဲပိတ္ထားသည္။ သခင္ႏုရံုးခန္းကို ေက်ာ္၍ ေဇာ္ဂ်ီ၏ အခန္းသို႔ေရာက္ေလၿပီ။ သူ႔အခန္းမွာလည္း တံခါးပိတ္ထားၿပီး ခန္းဆီး အစိမ္းပုတ္ႀကီးလည္း ဆြဲ၍ထားသည္။ ရံုးေစ ၂ ေယာက္မွာ နံရံကို မီွကာ ရပ္ေနၾကသည္။ ခါတိုင္းလို စကားေျပာမေနၾက။ သူတို႔သည္ ေငးမႈိင္ေတြေ၀၍ တမ်ဳိးႀကီး ျဖစ္ေနသည္ဟု ေအာက္ေမ့လိုက္သည္။ က်ေနာ္က ငိုင္တိုင္တိုင္ ေနေသာ ရံုးေစတဦးကုိ ‘ဦးသိန္းဟန္ရွိသလား’ ဟုေမးသည္။ ‘ရွိပါတယ္ခင္ဗ်’ ဟု ခပ္တိုးတိုး သာသာေအးေအးေျဖသည္၊ သည္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာပ်က္ေနေၾကာင္း အေသအခ်ာ သိလိုက္ေတာ့သည္။ စိတ္ထဲတြင္ကား မရွင္း၊ တံခါးေစ့ထားသျဖင့္ အတြင္းသို႔ ရုတ္တရက္မ၀င္၀ံ့ေသးဘဲ တံခါး၀တြင္ရပ္ကာ ရံုးေစဘက္သို႔ တဖန္လွည့္၍ ‘အထဲမွာ အစည္းအေ၀းလုပ္ေနသလား’ ဟုေမးရသည္။ ရံုးေစက ဘာမွမေျပာဘဲ အသာတယာ ေစ့ထားေသာ တံခါးကိုဖြင့္ေပးသည္။ လွမ္းၾကည့္လုိက္ရာ သူ၏စားပြဲတြင္ ထုိင္ေနေသာ ေဇာ္ဂ်ီကိုေတြ႔မွ ထီးကိုေထာင္ၿပီး အတြင္းသို႔ ၀င္လုိက္သည္။ ရံုးခန္းကား တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လ်က္။ ေစ့ထားေသာ ျပတင္းတံခါးမွ ျပာစိမ္းစိမ္း မွန္ေရာင္ ရိုက္ဟပ္သျဖင့္ အခန္းသည္ စိမ္းစိမ္းျပာျပာျဖစ္ေနသည္။ အခန္းထိပ္ရွိ စားပြဲႀကီးအတြင္ကား တုိင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ အၾကံေပး အရာရွိ ၀တ္လံု ဦးခ်န္ထြန္းသည္ ေခါင္းငိုက္ကာ ေငးမိႈင္လ်က္ရွိသည္။ ေဇာ္ဂ်ီသည္ က်ေနာ္၀င္လာသည္ကို ျမင္ေသာအခါ ဆိတ္ဆိတ္ပင္၊ စကားမဟဘဲ ထုိင္ရန္ ကုလားထုိင္ကိုသာ လက္ျဖင့္ညႊန္ျပသည္။ သူသည္ေငးငိုင္၍ေနသည္။ အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိသည္။ က်ေနာ္ကား ခါတိုင္းလႈပ္ရွားဆူညံ၍ေနတတ္ေသာ အတြင္း၀န္မ်ားရံုး သည္ ဘာေၾကာင့္ ယခုလို အံုမိႈင္းရီေ၀၍ေနသည္၊ ဆိတ္ၿငိမ္၍ေနသည္ကို အံ့ၾသလ်က္ရွိသည္။ အတန္ၾကာ ဆိတ္ၿငိမ္ေနရာမွ ‘အားလံုးေတာ့ ဒုကၡ ျဖစ္ကုန္ၿပီ’ဟု ေဇာ္ဂ်ီက တိုးတိုးညည္းေလသည္။ က်ေနာ္ကား ဘာမွန္းမသိေသးသျဖင့္ ေၾကာင္ေနရာ သူက အကဲခတ္မိ၍ ေနရာမွထကာ လက္ျပ၍ အျပင္သို႔ ေခၚခဲ့သည္။ က်ေနာ္သည္ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ‘လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားရေအာင္’ မိုးဖြဲဖြဲတြင္ ရံုးခန္းအျပင္ဘက္ ေျမနီလမ္းကေလးေပၚေရာက္မွ က်ေနာ္က မေနႏိုင္၍ “ဘာျဖစ္လို႔လည္း ဆရာ” ဟု ေမးမိသည္။ ‘မင္းမၾကားေသးဘူးလား’ ဟုေဇာ္ဂ်ီက အံ့ၾသေနသည္။ ‘ဟင့္အင္း က်ေနာ္အခုပဲ ဘတ္စကားေပၚက ဆင္းၿပီး ရံုးကို တန္းလာတာ’ သည္ေတာ့မွ ေဇာ္ဂ်ီက ျဖစ္ပံုကိုေျပာျပသည္။ ျခေသၤ့တပ္ စစ္ယူနီေဖာင္းကို ၀တ္ဆင္ထားေသာ လက္နက္ကိုင္လူ ၄ ေယာက္သည္ က်ေနာ္ ျဖတ္လာခဲ့ေသာ အလယ္ဆင္၀င္ေအာက္မွ တက္လာကာ ဦးေအာင္ဆန္း ရံုးခန္းတြင္းသို႔ အတင္းတြန္း၀င္၍ အစည္းအေ၀း ျပဳလုပ္လ်က္ရွိေသာ အမႈေဆာင္ ၀န္ၾကီးမ်ားအား စတင္းဂန္းျဖင့္ ပစ္ခတ္ၾကၿပီး မည္သူမွ် ဖမ္းဆီးျခင္းမခံရဘဲ ဂ်စ္ကားျဖင့္ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားသည္။ က်ေနာ္ မေရာက္မီ ၁ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔က ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္သည္ သည္သတင္းကိုၾကားေသာအခါ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္၍သြားသည္။ အသားမ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။ အတြင္း၀န္ရံုး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲတြင္ကား စာေရး စာခ်ီ စေသာ ရံုးသားတို႔သည္ ညိႇဳးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ စားေသာက္၍ ေနၾကသည္ကိုေတြ႕ျမင္ရသည္။ တစားပြဲျခားရွိ ႏိုင္ငံေရးရာ အတြင္း၀န္ ကိုေက်ာ္ျမင့္ကေလးက လွမ္း၍ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ သူသည္ ခပ္ေအးေအး ခပ္ေတြေတြပင္ လက္ဖက္ရည္ကို ေသာက္ေနသည္။ ‘အင္မတန္ကို ႏွေျမာဖုိ႔ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊ သိပ္ၿပီး ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ႀကံမႈပဲ’ စသည္ျဖင့္ လူအခ်ဳိ႕သည္ ညည္းတြားလ်က္ရွိၾကသည္။ ေဇာ္ဂ်ီက ‘အမ်ဳိးသား ပ်က္စီးျခင္းတရပ္ပဲ’ ဟု တသသေျပာသည္။ ‘က်ေနာ္ ရံုး၀င္းထဲ ၀င္လာေတာ့ လက္နက္ကိုင္ ပုလိပ္ေတြကို ေတြ႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္၀င္လာတာ မတားၾကပါဘူး။ ဆင္၀င္ေအာက္ အ၀င္မွာေတာင္ အသိစာေရး တေယာက္နဲ႔ ေတြ႔သားဘဲ။ သူကလည္း ဘာမွ မေျပာဘူး’ ‘လူေတြဟာ မေျပာရက္ၾကဘူး’ ဟု ေဇာ္ဂ်ီက ဆိုေလသည္။ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေနၾကစဥ္ ခုတင္ပဲ ေဆးရံုက ျပန္လာေသာ ရံုးသားတဦးအပါးကပ္လာ၍ ‘ဘယ္နဲ႔လဲ’ဟု က်ေနာ္တို႔က ၀ိုင္း၍ေမးျမန္းၾကသည္။ သူက မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီးမွတပါး အားလံုး ဆံုး႐ႈံးရွာၿပီဟု ေျပာသည္။ သူ၏ အသံမွာ တုန္ေန၍မ်က္ႏွာမွာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ေနသည္။ ”ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေကာ’ ဟု တေယာက္က တိုးတိုးေမးသည္။ ‘မ်က္ႏွာကို အ၀တ္ျဖဴနဲ႔ဖံုးထားတယ္’ က်ေနာ္လည္း ၾကာၾကာမေနႏိုင္ဘဲ ဂ်ဴဒါအီစကယ္ လမ္းတံခါးေပါက္မွ ေက်ာ္၍ အျပင္ဘက္လမ္းသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ မိုးသည္ တစိမ့္စိမ့္ရြာလ်က္ပင္။ လူတအုပ္သည္ မိုးထဲတြင္ ထီးေဆာင္း၍ အခ်ဳိ႕ ထီးမပါဘဲ၊ အခ်ိဳ႕ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ ရပ္ကာ အတြင္း၀န္ရံုးဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ကုလားႏွင့္ တရုတ္လည္းပါသည္။ လူတေယာက္က က်ေနာ္၏ လက္ေမာင္းကို ဆြဲကိုင္၍ ‘ဒီမယ္ ခုနက ၀န္ႀကီးေတြ ေသနတ္ပစ္ခံရတယ္ၾကားတယ္။ ဟုတ္သလား ခင္ဗ်ာ’ ဟု ေမးသည္။ သူကား အေၾကာင္းမ်ဳိးစံုကို သိခ်င္ေနေပလိမ့္မည္။ ‘ဟုတ္ကဲ့’ ဟူ၍ သာ ေျဖၾကားၿပီး တဘက္သုိ႔ ျဖတ္ကူး၍ အသင့္ေတြ႕ရေသာ ေဒါင္းတံဆိပ္ကားကို တက္စီး လိုက္သည္။ ကားသည္ လမ္းမေတာ္ဘက္သို႔ ေျပးလ်က္ရွိသည္။ ကားထဲတြင္ လူမနည္းလွေပ။ ခရီးသည္အားလံုး မ်က္စိမ်က္ႏွာ မေကာင္းၾက။ ခပ္ရြယ္ရြယ္ မိန္းမပ်ဳိတဦးက “ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလေနာ္၊ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ’ဟု ျမည္တမ္းလ်က္ရွိသည္။ ေစ်းသည္ဟုထင္ရေသာ ခပ္အိုအိုမိန္းမႀကီး ႏွစ္ေယာက္ကား ‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အသက္ရွင္ပါေစေတာ္’ ဟု ဆုေတာင္း၍ ေနၾကသည္။ ယခုမွပင္သိရေသာ မိန္းမတေယာက္က ေမးျမန္းသည္ကို ‘မေျပာၾကနဲ႔၊ မေျပာၾကနဲ႔’ ဟု အသာလက္ကုတ္၍ တီးတိုးတားျမစ္သည္။ သူတို႔သည္ မေျပာရက္ၾက။ သန္႔ျပန္႔စြာ ၀တ္စားထားေသာ တရုတ္တဦးက ‘အားကီးရက္စက္တာပဲ’ ဟု က်ေနာ္ဘက္သို႔ လွည့္၍ ေရရြတ္လ်က္ရွိသည္။ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနွင့္ ဘတ္စကားဒရိုင္ဘာသည္ ေတာက္ေခါက္လိုက္သည္။ သိမ္ႀကီးေစ်းသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ လူသြားလူလာ ကင္းရွင္းေနေပၿပီ။ ေစ်းဆိုင္မ်ား ပိတ္ထားေလၿပီ။ သတင္းသည္ တမဟုတ္ခ်င္း ပ်ံ႕ႏွံ႕၍ သြားေလၿပီ။ ေမာ္ေတာ္ကား၊ လန္ခ်ားတို႔ကား ခပ္ျမန္ျမန္ သြားလာေနၾကသည္။ ကားေပၚမွ ဆင္း၍လမ္းထဲသို႔ ၀င္လာေသာအခါ အိမ္၀တြင္ လူတို႔သည္ မိႈင္တုိင္တိုင္ႏွင့္ ရပ္ကာၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔ျမင္ရသည္။ လူတို႔သည္ အၿငိမ္ မေနႏိုင္ၾက။ မိုးသည္ မစဲဘဲ ရြာလ်က္ပင္။ လူတို႔သည္ ‘ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ၊ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ’ဟု တတြတ္တြတ္ ျမည္တမ္းရင္းပင္ ညေန ေစာင္းလာေတာ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆံုးေၾကာင္းကား ညေနထုတ္ သတင္းစာမ်ားမွ ၾကားရေလၿပီ။ မည္သူ႔မ်က္ႏွာ ၾကည့္ၾကည့္ မ်က္ႏွာ ညိႇဳးငယ္ ႏြမ္းလ်စြာႏွင့္။ လမ္းမေပၚမွ စက္ျပင္ဆရာတဦး၏ မိန္းမပါးစပ္မွ ‘က်ဳပ္တို႔ေတာ့ ထမင္းလည္း မခ်က္ေတာ့ဘူး၊ စားခ်င္စိတ္လည္းမရွိေတာ့ပါဘူးရွင္’ ဟူေသာ အသံသည္ သဲ့သဲ့မွ် ေပၚထြက္လာသည္။ ေန၀င္မီးၿငိမ္း အမိန္႔ထုတ္ထားသျဖင့္၊ ညဥ့္ဦးသည္ တိတ္ဆိတ္ကာ ေမွာင္လွသည္။ အိမ္သားမ်ား ဆံုတုိင္းလည္း ေန႔ခင္းက အေၾကာင္းကိုသာ ေျပာၾကသည္။ ႐ႈိက္သံ၊ တမ္းတသံ၊ ညည္းညဴသံ၊ တသသံ။ တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မဲသျဖင့္ ေစာေစာ အိပ္ရာ၀င္ၾကေသာ္လည္း၊ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ၾက။ ေန႔ခင္းဟာ အိပ္မက္ပဲ ျဖစ္ပါေစေတာ့ဟု မိန္းမမ်ားက ဆုေတာင္းၾကသည္။ ညဥ့္နက္ေသာ္လည္း ေခ်ာင္းဟန္႔သံ၊ လူးလြန္႔သံတို႔သည္ ဆက္၍ေနသည္။ ရွဲကနဲမီးျခစ္၍ ေနာက္ေဖးထၾကျပန္သည္။ တေရးႏိုးဆံုလွ်င္ ‘ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေမ့ေပ်ာက္ပါ့မလဲ ေနာ္’ဟု အိပ္ခ်င္သံႏွင့္ ဆိုၾကသည္။ တေရးႏိုးတိုင္း သတိရလ်က္ရွိသည္။ မၾကာခဏ အိပ္မက္ၿပီးႏိုးသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ တေအာက္ေမ့ေမ့၊ တသသႏွင့္ ထိုညကို လြန္ေျမာက္ရသည္။ ဒဂုန္တာရာ - တာရာမဂၢဇင္း ၁၉၄၇ ၾသဂုတ္လ