ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံဟာ ႏ်ဴကလီးယားကို တိုင္းျပည္ရဲ႕အႀကီးမားဆံုး စြမ္းအင္ရင္းျမစ္အျဖစ္ လုပ္ေဆာင္ဖို႔ သႏၷိ႒ာန္ ခ်ထားပါတယ္။ ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံမွာ လက္ရွိလည္ပတ္ဆဲ ႏ်ဴကလီးယားစက္ရံု ၃ ရံု ရွိထားၿပီး ေနာက္ထပ္ ၂ ရံု ကိုလည္း စလည္ပတ္ေနပါၿပီ။ ႏ်ဴကလီးယားဟာ ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံက ေန႔စဥ္ဘ၀ေတြအေပၚ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိေစတဲ့ စြမ္းအင္ျပတ္ေတာက္ျခင္းကို ကုန္က်စရိတ္နည္းနည္းနဲ႔ ေျဖရွင္းႏိုင္မယ္လို႔ အစိုးရက ေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္။ ကရာခ်ိၿမိဳ႕ျပင္ေလးမွာတင္ ရွိေနတဲ့ အဗၺဒူလ္ ေရမန္ ဂို႔သ္ ရြာေလးဟာ ႏွစ္ရာနဲ႔ခ်ီ သက္တမ္းရွိတဲ့ တံငါရြာေလး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအနီးအနားမွာ ေဆာက္လုပ္ေနဆဲ ႏ်ဴကလီးယားစြမ္းအင္စက္ရံု စလည္ပတ္ေနတဲ့တိုင္ေအာင္ ဒီေနရာက ဘ၀ေတြကေတာ့ သိပ္အမ်ားႀကီး မေျပာင္းလဲသြားဘူးလုိ႔ တံငါသည္ အာမဒ္ ဘာလို႔ခ္က ေျပာပါတယ္။ “ခု ဒီအနားမွာ ေဆာက္လုပ္ဆဲ ႏ်ဴကလီးယား စက္ရံုေတြနဲ႔ေပါ့ေလ။ က်ေနာ္တို႔ကို ပင္လယ္လံုၿခံဳေရး၀န္ထမ္းေတြက ေရထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာလႈပ္ရွားခြင့္ မေပးၾကဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ဘာလုပ္ရေတာ့မွာလဲ။” ႏ်ဴကလီးယား စြမ္းအင္စက္ရံုကို အၾကမ္းဖက္တိုက္ခိုက္မွာ ေၾကာက္လန္႔မႈေတြေၾကာင့္ စက္ရံုအနားတ၀ိုက္ လံုၿခံဳေရးေတြ အမ်ားႀကီးခ်ထားၿပီး တံငါသည္ေတြ ပင္လယ္ျပင္ ငါးဖမ္းထြက္မွာကိုလည္း ပိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ တံငါသည္တဦးျဖစ္တဲ့ အီဗရာဟင္က “ခုေလာေလာဆယ္ ငါးေတြလည္း လံုလံုေလာက္ေလာက္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္ စိုးရိမ္ေနရပါၿပီ” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီေနရာက မိသားစုေတြကေတာ့ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား သိပ္မသံုးၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံရဲ႕ တျခားေနရာေတြမွာေတာ့ လွ်ပ္စစ္ကို ေတာင့္တေနၾကတာပါ။ လွ်ပ္စစ္မီး လိုသေလာက္မရလုိ႔ အဓိကၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ ၁၀ နာရီၾကာေလာက္အထိကို အေမွာင္ထဲမွာ ေနေနၾကရပါတယ္။ လမ္းေတြေပၚမွာေတာ့ လွ်ပ္စစ္မီးက အခ်ည္းႏွီး ျဖစ္ေနတာပါ။ ႏ်ဴကလီးယားသာလွ်င္ အေျဖပဲလို႔ အစိုးရက ယူဆထားပါတယ္။ K1 နဲ႔ K2 ႏ်ဴကလီးယားစက္ရံုေတြရဲ႕ စီမံကိန္းဒါရိုက္တာ အဇ္ဖွာ မင္ဟာ့ဂ်္က “လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား ရာႏႈန္းျပည့္ ေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္တဲ့ တျခား ျပည့္ၿဖိဳးၿမဲ စြမ္းအင္ အရင္းအျမစ္ကလည္း ခုႏွစ္ပိုင္းထဲမွာ မရွိိေသးဘူးေလ” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ႏ်ဴကလီးယား ေဘးအႏၱရာယ္ကို စိုးရိမ္ပူပန္ေနၿပီး ပါကစၥတန္ လံုၿခံဳေရး အေျခအေနနဲ႔ ညံ့ဖ်င္းဆိုး၀ါးတဲ့ က်န္းမာေရးနဲ႔ေဘးကင္းလံုၿခံဳမႈဆိုင္ရာ စံႏႈန္းေတြကိုလည္း ႀကံဳေတြ႔ေနရတာပါ။ ကရာခ်ိက တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူမ်ားရဲ႕ စုေ၀းပြဲတခုမွာေတာ့ လူေတြ အာရံုစိုက္မႈ အမ်ားဆံုးက ပါကစၥတန္က နာမည္အႀကီးဆံုး ႏ်ဴကလီးယား ပညာရွင္ ေဒါက္တာ ပါေဗးဇ္ ဟူ႔ဒ္ဘြိဳင္ပါပဲ။ အခု သူဟာ ႏ်ဴကလီးယား စြမ္းအင္ကို ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈတခုကို ဦးေဆာင္ေနတာပါ။ ေဒါက္တာ ပါေဗးဇ္ ဟူ႔ဒ္ဘြိဳင္က “ဂ်ာမနီနဲ႔ ဆြစ္ဇာလန္တို႔လို ဖြံ႔ၿဖိဳးတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ ႏ်ဴကလီးယားစက္ရံုေတြကို ဖ်က္သိမ္းပစ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီ ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံနဲ႔ အိႏၵိယ၊ ေဆာ္ဒီအာေရးဘီးယား၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္တို႔မွာေတာ့ ႏ်ဴကလီးယားစက္ရံုေတြကို ပိုၿပီး ျမန္ျမန္ ဖြံ႔ၿဖိဳးခ်င္ေနၾကတယ္။ ႏ်ဴကလီးယား စက္ရံုေတြဟာ မေတာ္တဆ ျဖစ္စရာအေၾကာင္း လံုး၀ မရွိပါဘူးလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ၁၀၀ ရာခို္င္ႏႈန္း မေသခ်ာႏိုင္ပါဘူးေလ။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက ဖူကူရွီးမား ႏ်ဴကလီးယား ေဘးအႏၱရာယ္က က်ေနာ္တို႔အတြက္ သိပ္ရွင္းတဲ့ ဥပမာတခုပါပဲ” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ႏ်ဴကလီးယားစြမ္းအင္ စက္ရံုလည္ပတ္သူေတြကေတာ့ ဒီစိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြကို မွိန္ေပ်ာက္သြားေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကပါတယ္။ ႏ်ဴကလီးယားစက္ရံုေတြရဲ႕ စီမံကိန္းဒါရိုက္တာ အဇ္ဖွာ မင္ဟာ့ဂ်္က ဒီစက္ရံုေတြဟာ တရုတ္နည္းပညာ အကူအညီနဲ႔ ေဘးကင္းပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ “က်ေနာ္တို႔ ႏ်ဴကလီးယား ဓာတ္ေပါင္းဖိုေတြကို အေအးခံေပးတဲ့ ေရေတြကို စက္ရံုကေန အျပင္ကို ဘယ္ေတာ့မွ စြန္႔ထုတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဘးကင္းလံုၿခံဳေအာင္ အာမခံႏိုင္တဲ့ အကာအကြယ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိမွာပါ။” ေ၀ဖန္ေရးဆရာေတြကေတာ့ လက္မခံၾကပါဘူး။ လတ္တေလာ တိုင္းျပည္မွာရွိတဲ့ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားကို စီမံခန္႔ခြဲတာ ညံ့ဖ်င္းေနတာလို႔ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ပညာရွင္ အလီ အာဆာလန္က ေျပာပါတယ္။ “က်ေနာ္တို႔မွာ အခု အံ့ၾသစရာ အေျခအေန ရွိေနတာပါ။ ပင္မလွ်ပ္စစ္ ဓာတ္အားေပး စက္ရံုေတြနဲ႔ ဆက္ထားတဲ့ ဓာတ္အားလိုင္းကြန္ရက္မွာ အနည္းဆံုး ဓာတ္အား ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ဆံုးရႈံးေနတာပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဓာတ္အားလိုင္းက ကီလိုမီတာ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ကို သြားတာဗ်။ ဓာတ္အားျဖန္႔ျဖဴးေရးစနစ္ကေတာ့ ဆိုးပါတယ္။ ခုပဲ ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းကို စိတ္ကူးၾကည့္လိုက္ေပါ့။ ခင္ဗ်ား ဒါကိုသာ အေလအလြင့္ မရွိေအာင္ လုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ ထုတ္လုပ္ေနစရာ မလိုဘူးေလ။” ခုခ်ိန္မွာေတာ့ တံငါသည္ေတြဟာ ႏ်ဴကလီးယား ေဘးအႏၱရာယ္နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ငါးေတြအေပၚ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္တဲ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားမေနၾကပါဘူး။ သူတို႔အဓိက စိတ္ပူၾကတာကေတာ့ သူတို႔ကို လံုၿခံဳေရးက ပင္လယ္ျပင္ကို သြားခြင့္ မေပးတာကိုပါပဲ။ အာရွေဒသ သတင္းေဆာင္းပါးအတြက္ သတင္းေထာက္ ရွာဒီခန္ ေဆအိဖွ္က အဗၺဒလ္ ေရဟာမန္ ဂို႔သ္ ရြာေလးကေန သတင္းေပးပို႔ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။