ဩဂုတ္လ ၁၁ ရက္ မနက္ပိုင္းက ရန္ကုန္ျမို့မွာ ကင္ဆာေရာဂါနဲ့ ကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ ေမာင္၀ံသဟာ ကတၱီပါစြတ္ထားတဲ့ လက္သီးနဲ့ ေလာကကို ရင္ ဆိုင္သြားတဲ့သူလို့ သတင္းစာဆရာၾကီး ဟံသာ၀တီဦး၀င္းတင္က မွတ္ခ်က္ျပု ေျပာပါတယ္။ ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္ကို ဆက္သြယ္ေမးျမန္းထားပါတယ္။ [caption id="attachment_42464" align="alignright" width="300" caption="ဆရာေမာင္၀ံသ"][/caption] ဆရာေမာင္၀ံသဟာ နုိင္ငံေရးသမားလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သတင္းစာဆရာလား အန္ကယ္ ဘယ္လိုျမင္လဲ။ “သူကေတာ့ က်ေနာ္ နုိင္ငံေရးသမားလို့ ျမင္တယ္။ သတင္းစာလုပ္တာလည္း နုိင္ငံေရး အျမင္နဲ့ လုပ္တာ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈမွာလည္း သူက နုိင္ငံေရး ပံုစံနဲ့လုပ္တာကုိး။ ၆၂ တုန္းက အာဏာသိမ္းအစိုးရကေနျပီး ေက်ာင္းသား ဆနၵျပပြဲေတြကုိ ေသနတ္နဲ့ ပစ္ေတာ့ သူလည္း ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ ပါ၀င္တာေလ။ က်ေနာ္ျမင္တာကေတာ့ သူက ေက်ာင္းသား အေရးလုပ္တဲ့အခ်ိန္တုန္းကလည္း နုိင္ငံေရး မ်က္စိနဲ့ပဲ ၾကည့္လုပ္တယ္၊ ေနာက္တခါ သတင္းစာလုပ္ေတာ့လည္း နုိင္ငံေရး မ်က္စိနဲ့ပဲ လုပ္တာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ နုိင္ငံေရးလုပ္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကို၀ံသဟာ သတင္းစာဆရာထက္ နုိင္ငံေရးသမားက အဓိကပဲလို့ ထင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း နုိင္ငံေရး အေျခအေနေတြကလည္း အလြန္ကုိ ႐ႈပ္ေထြးတဲ့အခ်ိန္၊ ေနာက္ျပီးေတာ့ ေထာင္ထဲမွာလည္း အၾကာၾကီးေနခဲ့ရတယ္။ အန္အယ္လ္ဒီပါတီကလည္း အယူအဆပုိင္းဆိုင္ရာ ႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့အခ်ိန္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လည္း မ႐ွိတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ သူက စာနယ္ဇင္းေလာကမွာပဲ ေျခစုံပစ္ျပီးေတာ့ ျမႈပ္နွံလိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။ ေသခါနီးမွာေတာ့ သူက သတင္းစာဆရာအေနနဲ့ပဲ ေသသြားတယ္လို့ က်ေနာ္ ယူဆပါတယ္။ သို့ေသာ္ စိတ္ဓာတ္အားျဖင့္ကေတာ့ ကို၀ံသဟာ နိုင္ငံေရးသမားစိတ္ဓာတ္ အျပည့္အ၀ ႐ွိတဲ့လူလို့ပဲ က်ေနာ္ ယူဆပါတယ္။" [caption id="attachment_35213" align="alignleft" width="300" caption="ဦး၀င္းတင္"][/caption] သူေနမေကာင္းခင္ ကာလ ေရးတဲ့ စာတပုဒ္မွာ အန္ကယ္နဲ့ ပတ္သက္ျပီး ပါတယ္။ အန္ကယ္ အခုတေလာ ေရးေနတဲ့ စာေတြဟာ ေလမုန္းတုိင္ၾကီး တုိင္ေနသလိုပဲလို့ သူခံစားေနရတယ္ဆုိျပီး သံုးသပ္ေရးပါတယ္။ ဆရာေမာင္၀ံသ ေနာက္ပိုင္းေရးတဲ့ နုိင္ငံေရး သံုးသပ္ခ်က္ ေဆာင္းပါးေတြအေပၚ အန္ကယ္ ဘယ္လိုျမင္လဲ။ “သူရဲ့ သံုးသပ္ခ်က္ ေဆာင္းပါး တခုခ်င္းစီေတာ့ က်ေနာ္ မေျပာေတာ့ဘူး။ ကို၀ံသဟာ အျမဲတမ္း သူ့ရဲ့ အက်င့္ပဲ ေခၚေခၚ စရိုက္ပဲေခၚေခၚ ဘာလဲဆိုလို့႐ွိရင္ သူဟာ ကတၱီပါစြတ္ထားတဲ့ လက္သီးပဲဗ်။ သူ့ရဲ့ ဆက္ဆံပံုက ေလာကနဲ့ ရင္ဆုိင္ရတဲ့အခါမွာ၊ သို့မဟုတ္ သူ့ရဲ့ ပတ္၀န္းက်င္နဲ့ ရင္ဆုိင္တဲ့အခါမွာ၊ သူရဲ့ နုိင္ငံေရး ျပိုင္ဖက္တို့ ဘာတို့ အင္အားစုေတြနဲ့ ရင္ဆုိင္ရတဲ့အခါမွာ သူက ကတၱီပါအိတ္စြတ္ထားတဲ့ လက္သီးနဲ့ က်င့္သံုးတဲ့လူဗ်။ သို့ေသာ္ အဲဒီလူေတြဟာ သူေၾကာင့္ေတာ့ ေနာက္ေပါက္မက်ဘူးဗ်။ ဘာလဲဆုိေတာ့ သူနဲ့ ေတြ့တဲ့အခါ သာမန္အားျဖင့္ လက္သီးကုိ ကတၱီပါ အိတ္ စြပ္ထားတဲ့အတြက္ ကတၱီပါ အဖံုး၀င္ေနရတယ္၊ နူးည့ံသိမ္ေမြ့တဲ့ တုံ့ျပန္မႈကုိ သူဆီကရမယ္။ သို့ေသာ္ တခ်ိန္တည္းမွာ သူ့လက္သီးကုိ ခြ်တ္ျပီးေတာ့ ကတၱီပါ လက္အိတ္ကုိ ခြ်တ္ျပီး ၾကည့္မယ္ဆုိရင္လည္း သူ့လက္သီးကိုယ္၌ကိုယ္ကလည္း သံလက္သီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ကတၱီပါ လက္သီး။ ဆိုလိုတာက ကို၀ံသဟာ အျမဲတမ္း နိုင္ငံေရးပဲ လုပ္လုပ္၊ သတင္းစာ အေၾကာင္းပဲ ေရးေရး၊ သူက အလြန္နူးညံ့သိမ္ေမြ့တဲ့ ပံုစံနဲ့ တုံ့ျပန္တယ္၊ လူလူခ်င္း ဆက္ဆံတဲ့ အခါမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ နုိင္ငံေရးနဲ့ ပတ္သက္တဲ့ ဆက္ဆံတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သတင္းစာေရးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အကုန္လံုး မွ်မွ်တတနဲ့ ဘယ္လုိ က်ေနာ္ေျပာခ်င္သလဲဆိုရင္ သူ့မွာ ဥာဏ္နဲ့ယွဥ္တဲ့ အသိပညာ အျပည့္အ၀ ႐ွိတယ္။ အကုန္လုံးကုိ ဥာဏ္နဲ့ယွဥ္တယ္၊ အသိနဲ့ယွဥ္တယ္၊ ပညာနဲ့ ယွဥ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ သူ့ရဲ့ ဆက္ဆံေရးဟာလည္း ငယ္ငယ္တုန္းက သူနဲ့ သိတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ့အသက္ဟာ ေတာ္ေတာ္ငယ္ေသးတယ္။ အသက္ ၂၀ သာသာေလာက္ပဲ ႐ွိေသးတယ္။ က်ေနာ္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သိတာ။ သိတိုင္းသိတိုင္းမွာ ကို၀ံသဟာ ဘာလဲဆိုရင္ အျမဲ နူးညံ့သိမ္ေမြ့တဲ့ ပံုစံနဲ့ ေလာကကို ရင္ဆုိင္တယ္၊ တုံ့ျပန္တယ္လို့ ျမင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ဘယ္လိုထင္လဲဆိုေတာ့ သတင္းစာသမားဆိုတာလည္း နုိင္ငံေရး သမားပဲ၊ သို့ေသာ္ နုိင္ငံေရးသမား ျဖစ္ေသာ္ျငာလည္း သူရဲ့ေလာကကို တုံ့ျပန္တဲ့အခါမွာ၊ နုိင္ငံေရး ျပိုင္ဘက္ေတြကုိ တုံ့ျပန္တဲ့အခါ၊ သတင္းစာ ေလာကမွာလည္း စာေပနဲ့ ပတ္သက္ျပီးေတာ့ ေရးတာ သားတာ ေျပာတဲ့အခါမွာ အျမဲတမ္းသူ့ရဲ့ အသိဥာဏ္နဲ့ ယွဥ္ျပီးေတာ့ အရာရာ ကိစၥတုိင္းကုိ ဥာဏ္နဲ့ယွဥ္ျပီးေတာ့ ဆံုးျဖတ္တယ္။ အဲဒီလိုဆံုးျဖတ္တဲ့အတုိင္းပဲ သူက သူ့ယွဥ္ဖက္ကုိ သူလက္သီးနဲ့ ခုခံတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ခုခံတဲ့အခါမွာ သူ့ရဲ့ လက္သီးဟာ ကတၱီပါအိတ္စြတ္ထားတဲ့ လက္သီးျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ ကတၱီပါအိတ္ကုိ ခြ်တ္ၾကည့္မယ္ ဆိုလို့႐ွိရင္လည္း သူ့လက္သီးကုိယ္၌ကိုယ္က ကတၱီပါ လက္သီးျဖစ္ေနတာ ေတြ့ရမယ္လို့ အဲလိုေတာင္မွ က်ေနာ္ သေဘာထားပါတယ္။ က်ေနာ္တေနရာမွာလည္း ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပညာဥာဏ္နဲ့ ယွဥ္ျပီးစဥ္းစားတယ္၊ ေလာကကို တံု့ျပန္တဲ့အခါမွာ နူးနူး ညံ့ညံ့၊ သိမ္သိမ္ေမြ့ေမြ့ နည္းနဲ့ တုံ့ျပန္တတ္တယ္။ အဲဒါပါပဲ။” ၁၉၈၈ ခုနွစ္တုန္းက ဆရာေမာင္၀ံသကုိ အန္ကယ္က နုိင္ငံေရး ေလာကထဲကုိ ဆြဲေခၚသြားတာလို့ ၾကားဖူးပါတယ္ ဟုတ္ပါသလား။ “အဲလိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူက က်ေနာ္နဲ့ တေလွ်ာက္လံုး သတင္းေထာက္ေပါက္စကတည္းက သိခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ ဟံသာ၀တီ သတင္းစာမွာလည္း လုပ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္တခါ သူထုတ္တဲ့ သူ့အေတြးအျမင္ စာေစာင္မွာလည္း က်ေနာ္ အလုပ္မ႐ွိတဲ့အခါ ၁၀ နွစ္ပတ္လုံးလုံး ၁၉၇၈ ကေနျပီးေတာ့ ၁၉၈၈ အထိ က်ေနာ္ သူ့ဆီမွာ ေရးတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူနဲ့ က်ေနာ္ ဆက္ဆံေရးဟာ အလြန္ကုိ ခိုင္မာတဲ့၊ အလြန္ကုိ သံေယာဇဥ္ၾကီးတဲ့ ဆက္ဆံေရးပါ။ ဒါေပမယ့္ တကယ္အေရးေတာ္ပံု ျဖစ္တဲ့အခါက်ေတာ့ သူနဲ့ က်ေနာ္နဲ့ဟာ သိပ္ျပီးေတာ့ အဆက္စပ္ မ႐ွိၾကဘူး။ သူက ဗိုလ္တေထာင္ သတင္းစာမွာ အယ္ဒီတာလုပ္ေနတယ္။ က်ေနာ္က အေရးေတာ္ပံုလည္း ေပၚေရာ စာနယ္ဇင္း သမဂၢတို့မွာ ဦးစီး ဦးေဆာင္တဲ့ သူတေယာက္ ျဖစ္လာတယ္။ ျဖစ္လာေတာ့ သူ့ရဲ့ အလုပ္ခြင္ကုိလည္း က်ေနာ္က ဘာမွ အေနွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတြက္ သူနဲ့ က်ေနာ္နဲ့ ဆက္ဆံေရး မ႐ွိၾကဘူးဗ်။ ေနာက္ပိုင္းက်တဲ့အခါက်ေတာ့ သတင္းစာမွာ သူသပိတ္ေမွာက္ဖို့ ဘာညာလုပ္တယ္။ လုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ သူနဲ့ က်ေနာ္နဲ့ ေန့တုိင္းလိုလို တေန့ကို ၅ ၾကိမ္ေလာက္ ဖုန္းဆက္တယ္။ ဒါလည္း သူ့ရဲ့ ေဆာင္းပါးတခုမွာ ပါပါတယ္။ အခုရက္ပိုင္း ေရးတာလား၊ ဘယ္တုန္းက ေရးတာလဲ မသိဘူး။ အဲဒီကာလတုန္းက က်ေနာ္နဲ့ အျမဲဆက္ဆံတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္က သူ့ကုိ ေျပာတာက သတင္းစာကို သပိတ္မေမွာက္ပါနဲ့ သတင္းစာဆိုတာ ျပည္သူေတြကို သတင္းေပးေနရမွာ သပိတ္ေမွာက္လိုက္မယ္ဆိုလို့႐ွိရင္ အစိုးရကုိ မိမိဆနၵသေဘာထားကို ျပတာ၊ အဲဒီလိုျပမယ့္အစား သပိတ္ေမွာက္မယ္ဆိုရင္ စာေရးျပီးေတာ့ သပိတ္ေမွာက္ပါလို့ က်ေနာ္ေျပာတယ္။ စာေရးျပီးေတာ့ သပိတ္ေမွာက္ပါ။ ေဆာင္းပါးေတြ၊ အယူအဆေတြ ေရးျပီးေတာ့ သပိတ္ေမွာက္ပါ လို့ က်ေနာ္ေျပာဖူးတယ္။ သူ့ေဆာင္းပါးမွာလည္း ထည့္ေရးဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ့ သူနဲ့ အဲဒီလို ဆက္ဆံေရးမ်ဳိး႐ွိခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာက်ေတာ့ သပိတ္ေမွာက္ရံုတင္ မကေတာ့ဘူး သပိတ္ေတြဆီကေန စိုးမိုးတဲ့ စစ္အာဏာ႐ွင္ေတြရဲ့ စာနယ္ဇင္းေလာကတခုလံုးကုိ သူ ေ႐ွ့ေဆာင္ေ႐ွ့႐ြက္ ျပုခဲ့ဖူးတာ႐ွိတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သတင္းစာတုိက္ကေနျပီးေတာ့ ထြက္ျပီးေတာ့ နုိင္ငံေရးေလာကထဲကုိ ၀င္လာတယ္။ နုိင္ငံေရးကို ၀င္လာတာ သူရယ္၊ ကိုအုန္းၾကိုင္ရယ္ ကုိစိန္လွဦးရယ္ ၀င္လာျပီးေတာ့ သူတုိ့ဘာသာ သူတို့ လုပ္တယ္။ သူက ပဲခူးတုိင္းမွာ က်တယ္။ ကုိစိန္လွဦးက မေကြးတုိင္းမွာ က်တယ္။ ကုိအုန္းၾကိုင္က မနၱေလးတုိင္းမွာ က်တယ္။ အဲဒီလို သူတို့ထြက္သြားၾကတာပဲ။ က်ေနာ္ ကဆြဲေခၚလာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္က အန္အယ္လ္ဒီထဲမွာ ေရာက္နွင့္ေနတဲ့  အခ်ိန္က်ေတာ့ က်ေနာ္ကေတာ့ လက္ကမ္းၾကိုဆိုတာေပါ့ အဲဒီေလာက္ပဲ။”