ျမန္မာျပည္အေပၚ စိတ္၀င္စားမႈေတြက အလြန္ကို မ်ားေနပါတယ္၊ ေမလထဲမွာ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္က  အေမရိကန္သမၼတရဲ့ အိမ္ျဖူေတာ္ကို အလည္အပတ္ေရာက္သြားပါတယ္။ နွစ္ေပါင္း ၅၀ နီးပါးအတြင္းမွာ ပထမဆံုး အိမ္ျဖူေတာ္ကို ေရာက္တဲ့ ျမန္မာသမၼတပါပဲ။ ျဗိတိသွ်၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ေဒးဗစ္ကင္မ႐ြန္းအစ၊ အိနၵိယ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ မန္မိုဟန္ဆင္း အလယ္၊ ဂ်ပန္ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ႐ွင္ဇုိအာေဘးအဆံုး ျမန္မာျပည္ကို သြားေနလိုက္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း တဖြဲဖြဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ သံရံုးမ႐ွိတဲ့ နုိင္ငံျခားအစိုးရေတြကလည္း သံရံုးေတြ ဖြင့္ေနလုိက္ၾကတာ အလုအယက္။ တကမၻာလံုးက နုိင္ငံတကာအဖြဲ့အစည္းေတြ၊ အစိုးရ၀န္ၾကီးေဟာင္းေတြကလည္း ျမန္မာအစိုးရရဲ့ရည္မွန္းခ်က္ေတြနဲ့ ေဆာင္႐ြက္ခ်က္ေတြ တုိးတက္ေအာာင္ ကူညီမယ္ဆုိမယ္ျပီး သြားလုိက္ၾကတာ တျပံုတမ။  လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားျဖန့္ျဖူးေရးအတြက္ လိုအပ္တဲ့ အကူအညီ ကိစၥေတြကေန အစိုးရ စြမ္းေဆာင္ရည္ျမွင့္တင္ေရးအထိ က႑ကလည္း အစံုပါပဲ၊ ရင္းနွီးျမွႈပ္နွံသူေတြကလည္း ျမန္မာျပည္မွာ အခြင့္အလမ္းေတြကို ႐ွာေနလိုက္ၾကတာ အူယားဖားယား။ [caption id="attachment_40611" align="alignright" width="234" caption="www.project-syndicate.org"][/caption] ဒီလို ျဖစ္ပ်က္ေနတာေေတြကို အံ့ဩစရာလို့ေတာ့ မဆုိနုိင္ပါဘူး။ ကမၻာ့စီးပြားေရးအရနဲ့ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဆက္ျပတ္၊ စီးပြားေရးတုိးတက္မႈ ျပားျပား၀ပ္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္ဟာ အာ႐ွမွာ ေနာက္ဆံုး ေဈးကြက္ၾကီးတခု ျဖစ္ေနတာ အမွန္ပါပဲ။ အခုလို တုိင္းျပည္က တံခါး ဖြင့္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရင္းနွီးျမႈပ္နွံသူေတြကလည္း ေရရည္အက်ဳိးအျမတ္ရနိုင္မယ့္ လုပ္ငန္းေတြ ထူေထာင္နုိင္ဖို့ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတာ မဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာ ရင္းနွီးျမႈပ္နွံမႈေတြလုပ္ရင္ ေရ႐ွည္မွာ မွန္းခ်က္နဲ့ နွမ္းထြက္ ကိုက္ပါ့မလားလို့ ေမးစရာ ေပၚနုိင္ပါတယ္။ မေသခ်ာမႈေတြ၊ စြန္းစားရမွာေတြက ၾကီးမားတာ အမွန္ပါပဲ။ နုိင္ငံေရး ျပုျပင္ေျပာင္းလဲမႈဆုိတာက မေရမရာမို့လို့ ရင္းနွီးျမႈပ္နွံသူေတြအတြက္ စိုးရိမ္ထိုက္ပါတယ္။ တုိင္းရင္းသားအုပ္စုေတြနဲ့ အစိုးရတို့ၾကားမွာ အထိမခံေၾကြပန္းကန္ျဖစ္ေနတဲ့ မေရမရာ ျငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ပုိင္ဆုိင္မႈနဲ့ ပတ္သက္လို့ ဥပေဒေတြ ဘယ္လို ျဖစ္လာနိုင္မလဲ စသျဖင့္။ ဒါတင္မက ျမန္မာျပည္မွာ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကလည္း နတၳိျဖစ္ေနတယ္ဆုိေတာ့ စီးပြားေရးအရ ၾကိုတင္တြက္ခ်က္ဖို့ မလြယ္ပါဘူး။ ဥပမာ တုိင္းျပည္လူဦးေရနဲ့ စီးပြားေရးတုိးတက္မႈ ေနာက္ခံအခ်က္အလက္ေတြက မေရမရာပါပဲ။ မက္ကင္ေဆး ဂလိုဘယ္ အင္စတီက်ဴ (McKinsey Global Institute) (MGI) ရဲ့ အစီရင္ခံစာသစ္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့အတုိင္း ျမန္မာျပည္ဟာ အံ့ဩသင့္စရာ ေနာက္က်တဲ့ ဘ၀ကေန ဖြံ့ျဖိုးေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚကို စတင္ ေျခခ်ေနျပီဆုိတာကေတာ့ သံသယျဖစ္စရာ မလုိပါဘူး။ တကယ္တမ္းမွာလည္း နွစ္ဆယ္ရာစုအတြင္းမွာ ကမၻာၾကီးရဲ့ တျခားေဒသေတြမွာ စီးပြားေရးအၾကီးအက်ယ္ တုိးတက္ခဲ့ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ကေတာ့ ကမၻာၾကီးနဲ့ အဆက္ျပတ္ခဲ့တယ္လို့ေတာင္ ေျပာနိုင္ပါတယ္။ အတိအက် ေျပာရရင္ ကမၻာ့မွာ တဦးခ်င္း ဂ်ီဒီပီ ၄ ဆအထိ တုိးသြားခဲ့ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ကေတာ့ မတုန္မလႈပ္ ေက်ာက္႐ုပ္လို့ ရပ္ေနခဲ့တာပါ။ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ထုတ္လုပ္မႈကလည္း ျပားျပားကပ္ကပ္။ ၂၀၁၀ ကမၻာ့စီးပြားေရးမွာ ျမန္မာအလုပ္သမား တေယာက္ရဲ့ ထည့္၀င္တဲ့ပမာဏက အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၅၀၀ ပဲ႐ွိပါတယ္။ အာ႐ွက ျမန္မာနဲ့ အဆင့္တူ  ၈ နုိင္ငံက အလုပ္သမားေတြနဲ့ နိႈင္းယွဥ္ရင္ ၃၀ ရာခုိင္နႈန္းပဲ ႐ွိပါတယ္။ ျမန္္မာတနုိင္ငံလံုးရဲ့ ဂ်ီဒီပီဟာ အာ႐ွေဒသတခုလံုး ဂ်ီဒီပီရဲ့ ၀ ဒဿမ ၂ ရာခုိင္နႈန္းပဲ ႐ွိတာမို့ ေဒလီျမို့တျမို့စာ၊ ဘရစၥတုိ ျမို့တျမို့စာ၊  ေဆးဗယ္ ျမို့တျမို့စာ ဂ်ီဒီပီ ေလာက္နဲ့ပဲ ညီမွ်ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္အေနနဲ့ ထုတ္လုပ္မႈနႈန္းကို ခုန္ပ်ံေက်ာ္လြွႊားနုုိင္မွ ေတာ္ကာ က်ပါလိမ့္မယ္။ လက္႐ွိ လူဦးေရနဲ့ ထုတ္လုပ္မႈသမုိင္းေၾကာင္းအရ ဆုိရင္ ျမန္မာျပည္ရဲ့ဂ်ီဒီပီဟာ နွစ္စဥ္ ၄ ရာခုိင္နႈန္းေအာက္မွာ တ၀ဲလည္လည္ ႐ွိေနနုိင္ပါတယ္။ ဆုိလိုတာက  မွန္းထားေနၾကတာနဲ့ အမ်ားၾကီး နိမ့္နုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္႐ွိ လုပ္သားေတြရဲ့ နွစ္စဥ္ ထုတ္လုပ္မႈ တုိးတက္မႈနႈန္း ၂ ဒဿမ ၇ ကို ၇ ရာခုိင္နႈန္းအထိ တြန္းတင္နုိင္ရင္ေတာ့ ဂ်ီဒီပီက နွစ္စဥ္ ၈ ရာခုိင္နႈန္းအထိ ထိုးတက္သြားနုိင္ပါတယ္။  ထုတ္လုပ္မႈတုိးတက္မႈနႈန္း ၇ ရာခုိင္နႈန္း ဆုိတာက တ႐ုတ္နဲ့ အိနၵိယတို့ရဲ့နႈန္းပါ၊ ဒီလို ျဖစ္လာရင္ေတာ့ ျမန္မာ့စီးပြားေရးဟာ ၂၀၃၀ က်ရင္ ၄ ဆအထိ ၾကီးထြားသြားနုိင္ပါတယ္။ နွစ္စဥ္ ထုတ္လုပ္မႈတန္ဖုိးကလည္း ၂၀၁၀ မွာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၄၅ ဘီလီယံပဲ ႐ွိရာကေန ၂၀၀ ဘီလီယံေက်ာ္ကို ေရာက္သြားနိုင္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ စိတ္ကူးယဥ္စရာ ေအာင္ျမင္မႈေတြ တကယ္ျဖစ္လာဖို့ဆုိရင္ လက္ေတြ့မွာ နုိင္ငံျခားရင္းနွီးျမႈပ္နွံမႈေတြ အလံုးအရင္း လိုအပ္ပါတယ္၊ အမ္ဂ်ီအိုင္သုေတသနရဲ့ ခန့္မွန္းခ်က္အရ ရင္းနွီးျမႈပ္နွံမႈတန္ဖုိး အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၇၀ ဘီလီယံ လုိအပ္သလို၊ နည္းပညာနဲ့ ကြ်မ္းက်င္မႈေတြကို အရင္းအနွီးေတြနဲ့ အတူ တပါတည္းသြင္းေပးမွ ျဖစ္နုိင္ပါလိမ့္မယ္။ အခုကေန ၂၀၃၀ ကာလအထိ ဆုိပါေတာ့။ အခုအခ်ိန္အထိကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ အလံုးအရင္းနဲ့ ရင္းနွီးျမႈပ္နွံသမွ်၊ စြမ္းအင္နဲ့ ေျမေအာက္ဓာတ္သတၱုေတြ ထုတ္ယူေရးမွာပဲ ပံုေအာထားၾကတာပါ။ ဒါလည္း အံ့ဩစရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ေရနံနဲ့ ဓာတ္ေငြ့သိုက္ေတြ ေပါၾကြယ္၀ပါတယ္။ ကမၻာ့ေက်ာက္စိမ္း ေဈးကြက္ထဲက ေက်ာက္စိမ္းအားလံုးရဲ့ ၉၀ ရာခုိင္နႈန္းဟာ ျမန္မာျပည္က ျဖစ္သလုိ၊ ျမန္မာျပည္ဟာ ပတၱျမားနဲ့ နီလာတြင္းေတြ အေျမာက္အျမား ႐ွိတဲ့နုိင္ငံပါ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္အေနနဲ့ စြမ္းအင္နဲ့ ေျမေအာက္ဓာတ္သတၱုက႑ေတြကိုပဲ မွီခုိေနလို့ မျဖစ္ပါဘူး။ တျခားက႑မွာ အညီအမွ် ဖြံ့ျဖိုးလာမွသာ အျပင္ကေန ၀င္လာမယ့္ ရင္းနွီးျမႈပ္နွံမႈေတြ အတြက္လည္း တျခားေ႐ြးခ်ယ္စရာေတြ ႐ွိလာနိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ့စြမ္းအင္နဲဲ့ ဓာတ္သတၱုက႑၊ စိုက္ပ်ဳိးေရး၊ ထုတ္လုပ္မႈ၊ ခရီးသြားလုပ္ငန္းနဲ့ အေျခခံအေဆာက္အအံုက႑ေတြဟာ ျမန္မာ့စီးပြားေရးတုိးတက္မႈမွာ ၉၀ ရာခုိင္နႈန္းကို လြွႊမ္းျခံုနုိင္သလုိ၊ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းေတြကို ဖန္တီးေပးနုိင္္ပါတယ္။ ဒီက႑ေတြထဲကမွ ထုတ္လုပ္မႈက႑မွာ ျမန္မာျပည္အတြက္ အခြင့္အလမ္းေကာင္းတခု ႐ွိပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာ တ႐ုတ္ျပည္နဲ့ တျခားအာဆီယံနုိင္ငံေတြမွာ လုပ္အားခေတြ တုိးေတာင္းေနၾကတာေၾကာင့္ တခ်ဳိ့ကုမၸဏီေတြ ေျပာင္းေျပးခ်င္ေနၾကတဲ့ ကိစၥပါပဲ။ အမ္ဂ်ီအိုင္ရဲ့ အစီရင္ခံစာအရ ၂၀၃၀ က်ရင္ ျမန္မာျပည္ရဲ့ထုတ္လုပ္မႈက႑ဟာ လုပ္သားအင္အား ၇ ဒဿမ ၆ သန္းအတြက္ အလုပ္အကို္င္ေတြကို ဖန္တီးေပးနုိင္ျပီး ဂ်ီဒီပီထဲမွာ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၇၀ ဘီလီယံကို ျဖည့္ဆည္းေပးနိုင္လိမ့္မယ္လုိ့ ဆုိထားပါတယ္။ ထုတ္လုပ္မႈက႑ဟာ စိုက္ပ်ဳိးေရးက႑ထက္ ၃ ဆေလာက္ ၾကီးထြားနိုင္တယ္ဆုိတဲ့ သေဘာပါ။ အခုအထိေတာ့့ စိုက္ပ်ဳိးေရးက႑ကပဲ ျမန္မာ့စီးပြားေရးမွာ အၾကီးဆံုး က႑ျဖစ္ေနတုန္းပါပဲ။ အကယ္၍ အမ္ဂ်ီအိုင္က ခန့္မွန္းထားတဲ့အတုိင္း စီးပြားေရးဖြံ့ျဖိုးမႈနဲ့ အလုပ္အကိုင္ေတြကို ဖန္တီးေပးနုိင္ရင္ ျပည္သူေတြၾကားထဲမွာလည္း ၀င္ေငြတုိးလာျပီး ေငြျဖုန္းနိုင္တဲ့အားေတြ တက္လာနိုင္ပါတယ္။ လက္႐ွိ ျမန္မာျပည္မွာ ေငြျဖုန္းနုိင္အား႐ွိတဲ့ လူဦးေရက ၂ သန္းခြဲပဲ ႐ွိရာကေန  ၂၀၃၀ က်ရင္ ၁၉ သန္းအထိ ႐ွိလာမယ့္ သေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။ စားသံုးသူေတြရဲ့ ျဖုန္းနုိင္တဲ့ တန္ဖုိး ၃ ဆတုိးျပီး အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၁၀၀ ဘီလီယံအထိ ႐ွိလာနိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီလုိဆုိရင္ ကုမၸဏီေတြ အတြက္လည္း ေဈးကြက္ကို ခ်ဲ့နုိင္ျပီး ဆုိင္ကယ္ေဈးကြက္၊ ကားေဈးကြက္၊ အီလက္ထေရာနစ္ပစၥည္း ေဈးကြက္နဲ့ ဘ႑ာေရး၀န္ေဆာင္မႈစသျဖင့္ ျမိုင္ျမိုင္ဆုိင္ဆုိင္ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ စီးပြားေရလုပ္ငန္းေတြအတြက္လည္း အခြင့္အလမ္းေတြ ႐ွိပါတယ္။ အိိုးအိမ္က႑၊ စြမ္းအင္၊ ပို့ေဆာင္ဆက္သြယ္ေရးနဲ့ အေျခခံအေဆာက္အအံုက႑ေတြမွာ အခြင့္အလမ္းေတြ ႐ွိ္ပါတယ္။ အၾကမ္းအားျဖင့္ ျမန္မာ့စီးပြားေရးဟာ ဒီလို အေျခခံ အေဆာက္အအံုပိုင္းမွာ အရင္းအနွီး အေမရိကန္ေဒၚလာ ၃၀၀ ဘီလီယံ လုိအပ္ပါတယ္။ ဒီထဲက တ၀က္ေလာက္ကေတာ့ ျမို့ေပၚမွာ ရင္းနွီးျမႈပ္နံွဖို့ လိုပါလိမ့္မယ္။ စိုက္ပ်ဳိးေရးက႑ကေန ႐ုန္းထြက္လာမယ့္ လူဦးေရနဲ့ ခန့္မွန္းတြက္ခ်က္တာပါ။ ေလာေလာဆယ္ ျမန္မာျပည္မွာ လူဦးေရရဲ့ ၁၃ ရာခုိင္နႈန္းပဲ ျမို့ေနလူဦးေရ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၃၀ က်ရင္ ျမို့ေနလူဦးေရက ၂၅ ရာခုိင္နႈန္းအထိ တုိးလာနုိင္ပါတယ္။ အတိအက်ဆုိရရင္ လူ ၁၀ သန္းေလာက္ ျမို့ေပၚကို တက္လာပါလိမ့္မယ္။ အကယ္၍  ဒစ္ဂ်စ္တယ္နည္းပညာကို အျပည့္အ၀အသံုးခ်ျပီး ျမန္မာ့ဖြ့ံျဖိုးေရးကို ခုန္တက္ သြားေစခ်င္တယ္ဆုိရင္ တယ္လီကြန္ျမူနီေကး႐ွင္းက႑မွာလည္း အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၅၀ ဘီလီယံေလာက္ ရင္းနွီးျမႈပ္နွံဖို့ လိုပါတယ္။ ဒစ္ဂ်စ္တယ္နည္းပညာဆုိတဲ့အထဲမွာ mobile banking  စနစ္၊ e-commerce  စနစ္ေတြကို အသံုးခ်နိုင္မယ္ဆုိရင္ ေနရာတကာ ဘဏ္ေတြကို ေဆာက္ေနစရာ၊ ဆုိင္ခန္းေတြကို လိုက္ဖြင့္ေနစရာ မလိုအပ္ေတာ့ပါဘူး။ က်န္းမာေရးနဲ့ ပညာေရး၀န္ေဆာင္မႈေတြကိုလည္း ေက်းလက္ေတြအထိ ေျခဆန့္နုိင္ပါလိမ့္မယ္။  ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ျမန္မာျပည္ဟာ ကမၻာဘဏ္ ဖြံ့ျဖိုးေရးစစ္တမ္းထဲမွာ ပါတဲ့ နိုင္ငံေတြထဲမွာ လူဦးေရအခ်ဳိးအရ အင္တာနက္ ပ်ံ့နွံ့မႈ ဒုတိယအနိမ့္ဆံုးနိုင္ငံ၊ တယ္လီဖုန္း အသံုးျပုသူဦးေရ အနိမ့္ဆံုးနိုင္ငံ ျဖစ္ေနတုန္းပါပဲ။ ျမန္မာစီးပြားေရးဖြံ့ျဖိုးေရးကို  စိန္ေခၚေနတဲ့ အခက္အခဲေတြက ေနရာတကာမွာ ႐ွိေနပါတယ္။ ဒါကိုပဲ ကုမၸဏီေတြ၊ ရင္းနွီးျမႈပ္နွံသူေတြအေနနဲ့ ၾကိုက္တဲ့ က႑ကို ၀င္နုိင္တယ္လို့ အခြင့္အလမ္းအျဖစ္ သေဘာထားနိုင္ပါတယ္။  သတိ႐ွိေနတာကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာ အျမတ္အစြန္းမ်ားမယ့္ ေဈးကြက္သစ္တခုျဖစ္လာနုိင္တဲ့ ျမန္မာျပည္နဲ့ ခ်ိတ္ဆက္မိဖို့ ကလည္း လိုအပ္တာပါပဲ။ ( မူရင္း၊ ၊ Myanmar’s Moment? by Martin N. Baily and Richard Dobbs)