ရန္ကုန္တိုင္း အေ႐ွ့ဒဂံုျမို့နယ္က ဆည္းဆာရိပ္ ဂိလာနဘုိးဘြားရိပ္သာမွာ အခုေနာက္ပိုင္း လာေရာက္အပ္နွံတဲ့ သက္ၾကီး႐ြယ္အိုေတြတင္မကဘဲ လမ္းေဘးမွာ စြန့္ပစ္ခံရတဲ့ ဘိုးဘြားေတြကိုပါ ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးလာရတယ္လို့ ေဂဟာတာ၀န္႐ွိသူေတြက ဒီဗြီဘီကုိ ေျပာပါတယ္။ ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီး ဦးေနွာက္နဲ့ အာရံုေၾကာအေဆာင္မွာ စြန့္ပစ္ခံထားရျပီး တင္ပါးနဲ့ ေက်ာကုန္းမွာ အိပ္ရာနာေတြ ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြားေပါက္ေနတဲ့ အဘိုးတဦးအပါအ၀င္ စြန့္ပစ္ခံဘိုးဘြား ၃ ဦးကို ကယ္တင္ေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ့တယ္လို့  ဆည္းဆာရိပ္က တာ၀န္႐ွိသူတဦးက ေျပာပါတယ္။ “ပတ္၀န္းက်င္က အဲအိမ္မွာ အဘိုးတေယာက္ အိမ္ထဲမွာ တေယာက္တည္း ဒုကၡေရာက္ေနတယ္၊ ၾကည့္မယ္သူလည္း မ႐ွိဘူးဆိုျပီး အေၾကာင္းၾကားတယ္။ သြားၾကည့္ၾကေတာ့ ေတာင္ဥကၠလာ တက္လမ္းေဆးခန္း လမ္းေဘးက အိမ္ထဲမွာ အဖုိးက ဆီး၊ ၀မ္းေတြနဲ့ လဲေနတယ္။ သားေထာက္သမီးခံမ႐ွိဘူး။ တူတေယာက္ေတာ့ အေ၀းမွာ႐ွိတယ္ေျပာတယ္။ ဒါနဲ့ အန္တီတို့ကေခၚလာလုိက္တယ္။ အဘိုးက အဖ်ားေတြတက္တယ္၊ လမ္းမွာလည္း ၀မ္းေတြသြားတယ္။ ေနာက္တေယာက္ကက်ေတာ့ ၾကည့္ျမင္တုိင္ျမို့နယ္ေဆး႐ုံ အမိႈက္ပံုနားမွာ အဘြားအို တေယာက္ကုိ လာပစ္ထားၾကတယ္။ ေျမၾကြက္ေတြကိုက္ထားတယ္။ အဲနားက ကုလသမဂၢက ကေလးေတြက ေဆး႐ုံ၀ိုင္းတင္ေပးၾကတယ္။ ေဆး႐ုံကေနတဆင့္ အန္တီတုိ့ဆီ ေရာက္လာတယ္။ ေျမၾကြက္ကိုက္တဲ့ ဒဏ္ရာေတြေတာ့ မေပ်ာက္ေသးဘူး။” က်န္းမာေရးခ်ို့တဲ့ျပီး၊ ေစာင့္ေ႐ွာက္မယ့္သူမ႐ွိတဲ့ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ ဘိုးဘြားေတြကို ရိပ္သာအမႈေဆာင္အဖြဲ့က ညွိနိႈင္းလက္ခံေပးေနျပီး  အလႉ႐ွင္ေတြရဲ့အလႉေငြနဲ့ ရပ္တည္ေနတဲ့ ဆည္းဆာရိပ္ ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ ေငြအားနဲ့ လုပ္အားအလႉေတြ လိုအပ္ေနတယ္လို့လည္း သိရပါတယ္။ ဆည္းဆာရိပ္ကို ေရာက္႐ွိခုိလံႈေနတဲ့ အသက္ ၈၁ နွစ္အ႐ြယ္ အဘြားေဒၚခင္သိန္းညြန့္က  ဒီရိပ္သာ ေရာက္႐ွိလာပုံကို “အဘြား တူ၊ တူမေတြက အိမ္ကိစၥေတြနဲ့ အဆင္မေျပၾကေတာ့ အဘြားေနထုိင္ရတာ၊ ေျခေထာက္ေအာက္ပိုင္းေတြလည္း သိပ္မေကာင္းေတာ့ ေနမေကာင္းခ်င္သလုိျဖစ္ေတာ့ ငါတေနရာသြားေနေတာ့မယ္ဆုိျပီး အကူအညီေတာင္းေတာ့ ဆရာမတေယာက္နဲ့ သူတို့ ဆက္သြယ္ေပးတယ္။ ဆရာမကလာျပီး စစ္ေဆးေပးတယ္။ အဘြားလည္း အကုန္လံုးစြန့္ျပီး ဆရာမေတြေနာက္ပဲလုိက္ခဲ့လုိက္တယ္။ ဒီမွာ အဘြားတုိ့ ေနာက္ဆံုးေနရာပဲေလ” လုိ့ ေျပာပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ေငြနဲ့ တြံေတးမွာ မိဘဂုဏ္ဘိုးဘြားရိပ္သာ တည္ေထာင္ထားတဲ့ ဦးထြန္းၾကိုင္က ခိုကိုးရာမဲ့ ဘိုးဘြားေတြဆို သူ့ရိပ္သာကို လာပို့လို့ရတယ္လို့ ေျပာပါတယ္။ ဘိုးဘြား ၂၉ ဦးအတြက္ တေန့ကို က်ပ္ ၂ ေသာင္းခြဲ၀န္းက်င္ ကုန္က်စရိတ္႐ွိေပမယ့္ ၁  နွစ္ကို ၁၅ ရက္စာေလာက္ပဲ အလႉ႐ွင္ရတယ္လို့ ေျပာပါတယ္။ “အဘတို့ဘက္ကေတာ့ အခက္အခဲမ႐ွိဘူး။ လာတဲ့ အဘိုးအဘြားေတြက အခက္အခဲ႐ွိတယ္။ ၁-၂ လေန ျပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ေျပးျပန္ေရာ။ သူတို့ကေလာေလာဆယ္ စိတ္ညစ္လုိ့ထြက္ေျပးလာတာ မ်ားတယ္။ အဘက ဟုိတုန္းကေတာ့ ၇၀ကေန ၇၅ တန္းေလာက္လက္ခံတယ္။ အခုေတာ့ အသက္ ၈၀ ေလာက္လက္ခံတယ္။” လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ျပည္သူ့လြွႊတ္ေတာ္အမတ္ ေဒၚျဖူျဖူသင္းကေတာ့ ဒီလိုခိုကိုးရာမဲ့ ဘိုးဘြားေတြအတြက္ နိုင္ငံဘ႑ာေငြထဲကေန မကူညီနိုင္ေသးခင္မွာ  ေစတနာ႐ွင္ေတြ စုေပါင္းထည့္၀င္ျပီး ကူညီသင့္တယ္လို့ ေျပာပါတယ္။ “က်မတုိ့အေနနဲ့ကေတာ့ လူမႈေရးလုပ္ေနတဲ့ အဖြဲ့အစည္းေလးေတြ အားေကာင္းလာျပီး စုေပါင္းျပီး ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္း ကူညီတာေလးေတြ အဘိုး၊ အဘြားေတြကို ကူညီတာ၊ ကေလးသူငယ္ေတြကိုကူညီတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားေကာင္းေအာင္ လုပ္ရမယ္။ အဲအဖြဲ့အစည္းကေနလည္း သက္ဆုိင္ရာမွာ႐ွိေနတဲ့ ျမို့နယ္၊ ရပ္ကြက္အလုိက္ အင္အားေတာင့္တင္းလာသည္အထိ ဒီအဖြဲ့အစည္းေလးေတြက အစိုးရကုိ ေထာက္ပံ့တဲ့အဖြဲ့ေလးေတြ ျဖစ္လာနုိင္တယ္။ လူမႈအေျချပုအဖြဲ့ေလးေတြ အားေကာင္းလာေအာင္ လုပ္ဖို့လုိတယ္လုိ့ ျမင္ပါတယ္။”