ပုဂၢလိကသတင္းစာ ၄ ေစာင္ စတင္ထုတ္ေ၀ေရာင္းခ်ရာမွာ ရန္ကုန္ျမို့မွာေတာ့ ေရာင္းေကာင္းတယ္လို့ စံုစမ္းသိ႐ွိရပါတယ္။ ဒီေန့ စတင္ထုတ္ေ၀တဲ့ ျပည္ေထာင္စုေန့စဥ္၊ သည္ဗိြုင့္စ္ေဒးလီး၊ ေ႐ြွႊနိုင္ငံသစ္နဲ့ စံေတာ္ခ်ိန္သတင္းစာ ၄ ေစာင္လံုး နာရီပိုင္းအတြင္း ေရာင္းကုန္သြားတယ္လို့ လွည္းတန္းလမ္းဆံုနား သတင္းစာဗန္းနဲ့ ခင္းေရာင္းသူတဦးက ေျပာပါတယ္။ “အခုေလာေလာဆယ္ ဆုိင္တုိင္းဆုိင္တုိင္းက ၁၀ ေစာင္စီ ယူၾကေတာ့ ခ်က္ခ်င္းျပတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ့ဆီ ကုန္သြားျပီဆုိေတာ့ ထပ္ျပီးေတာ့ မွာတာေပါ့။ က်ေနာ္တုိ့၀ယ္ရတာ ၁၁၀ နဲ့ ယူျပီးေတာ့ ၂၀၀ နဲ့ ေရာင္းတယ္။ ၁၅၀ နဲ့ ေရာင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ ၅၀ က ျပဿနာတက္မယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ average က မွ်ေနတာပဲ။” မနၱေလးျမို့မွာေတာ့ ရန္ကုန္ေလာက္ ၀ယ္မဖတ္ၾကဘူးလို့ ထြန္းဦးစာေပျဖန့္ခ်ိေရးပိုင္႐ွင္ ဦးထြန္းဦးက ေျပာပါတယ္။ “မနၱေလးက နဂုိကတည္းက လက္လီ၀ယ္ဖတ္တဲ့အက်င့္ နည္းတယ္။ လေပးယူတာ မ်ားတယ္။ လက္လီ၀ယ္ဖတ္တယ္ဆုိတာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတြမွာ ခင္းထားတဲ့ဟာကုိ ဖတ္တာမ်ဳိး၊ ကုိယ္တုိင္ ၀ယ္ဖတ္တာ နည္းတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မရေသးဘူး၊ အနည္းဆုံး ၄-၅ လေလာက္မွ အေျဖထြက္မွာပဲ။” မြန္းတည့္ ၁၂ နာရီေလာက္ထိ သူ့ျဖန့္ခ်ိေရးကို ျပည္ေထာင္စုေန့စဥ္နဲ့ သည္ဗြိုင့္ေန့စဥ္တို့ပဲ ေရာက္ေသးေၾကာင္း၊ ျပည္ေထာင္စုေန့စဥ္က ေစာင္ေရ ၃၅၀ အခမဲ့ျဖန့္ခ်ိဖို့ ေရာက္ေနျပီး သည္ဗိြုင့္ကေတာ့ ေစာင္ေရ ၁၃၀၀ ျဖန့္ထားတယ္လို့ ဆုိပါတယ္။ ရန္ကုန္၊ စမ္းေခ်ာင္းက စာဖတ္ပရိသတ္တဦးျဖစ္တဲ့ ကိုေအာင္မ်ိုးထြန္းကလည္း ဒီေန့ထြက္လာတဲ့ သတင္းစာေတြကို ျမည္းစမ္းၾကည့္ၾကတဲ့သေဘာနဲ့ ၀ယ္ၾကတာေတြ့ရတယ္လုိ့ ေျပာပါတယ္။ ေဈးနႈန္းကလည္း တေစာင္ က်ပ္ ၂၀၀ ဆိုေတာ့ ဂ်ာနယ္ေတြထက္ သက္သာျပီး ဂ်ာနယ္ေရာင္းသူေတြ ေရာင္းရတယ္လို့ ဆုိပါတယ္။ သူ့အေနနဲ့ေတာ့ ဒီေန့ထြက္လာတဲ့ သတင္းစာ ၄ ေစာင္ကို သိပ္အားမရေသးဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ဦးမယ္လို့ ေျပာပါတယ္။ “သတင္းစာပုိင္႐ွင္ေတြဆုိတာလည္း ဂ်ာနယ္ထုတ္လာခဲ့တဲ့သူေတြပဲေလ။ သူတုိ့နဂိုထြက္တဲ့ သူတုိ့ရဲ့လမ္းေၾကာင္းကုိ ၾကိုတင္ ခန့္မွန္းလို့ရသလို ျဖစ္တာေပါ့။ သုိ့ေသာ္ တကယ္ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္၊ ေရးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတုိ့လည္း အ႐ွိကို အ႐ွိအတုိင္း၊ အမွန္ကုိ အမွန္အတုိင္း၊ မွားရင္ မွားေနတယ္ဆုိတာ ရဲရဲတင္းတင္း ေ၀ဖန္ေထာက္ျပ ေရးလာနုိင္လား၊ မေရးလာနုိင္ဘူးလား ဆုိတာ ေ႐ွ့ဆက္ေစာင့္ၾကည့္ရမွာေပါ့။” သည္ဗိြုင့္စ္ေန့စဥ္သတင္းအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးေက်ာ္မင္းေဆြကေတာ့ သူတို့မွာ အခက္အခဲေတြနဲ့ စြန့္စားရတာေတြ အမ်ားၾကီး ႐ွိတယ္လုိ့ ေျပာပါတယ္။ “ျမန္မာျပည္မွာက အခက္အခဲေတြအမ်ားၾကီး။ နုိင္ငံတကာနဲ့မတူဘူး။ နုိင္ငံတကာက ခင္ဗ်ားမွာ လုပ္ငန္းခုိင္ခုိင္မာမာ႐ွိတယ္။ ပုိင္ဆုိင္မႈလည္း ႐ွိတယ္။ လုပ္ငန္းလည္း ပံုမွန္႐ွိတယ္ဆုိရင္ ဘဏ္ေတြကေန ေငြေခ်းျပီးေတာ့ ရင္းနွီးျမႈပ္နွံမႈေတြကုိ ၁၀၀ ရာခုိင္နႈန္းလုပ္စရာမလုိဘူး။  ဒီနုိင္ငံမွာေတာ့ အစစအရာရာ ၁၀၀ ရာခုိင္နႈန္းရင္းနွီးျမႈပ္နွံရတယ္။ က်ေနာ္တုိ့အခုလုပ္တယ္ဆုိလည္း စက္၀ယ္ဖို့၊ လုပ္ငန္းလုပ္ဖုိ့ သတင္းစာတုိက္ၾကီးတခုဆုိတာ လြယ္တာမဟုတ္ဘူးေလ။ က်ေနာ္တုိ့က ရတဲ့အေနအထားနဲ့ ၾကံုသလုိ သြားၾကရတာ။ ဥပမာ ပံုနွိပ္စက္၀ယ္မယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ့ ပုိက္ဆံနဲ့အကုန္၀ယ္ရမွာ။ နုိင္ငံတကာမွာေတာ့ ေခ်းေငြနဲ့၀ယ္ရတာ။ ဥပမာ ေျမယာေပါ့။ ေျမယာဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ့မွာ မ႐ွိဘူး။ ငွားရတယ္။ တျခားေနရာေတြမွာ အဲလိုမဟုတ္ဘူး။ သတင္းစာစတည္ေထာင္ကတည္းက အင္အားၾကီးၾကီးမားမားနဲ့ ႐ွယ္ယာေတြေခၚျပီးလုပ္ၾကတယ္။ ဒီမွာေတာ့ လူေတြက ခ်က္ခ်င္းမယံုဘဲနဲ့ ေစာင့္ၾကည့္မယ္ဆုိတာေတြက ႐ွိေသးတယ္။ အရင္ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ျပရတဲ့ အေနအထား႐ွိတယ္ ဒီမွာ႐ွိတဲ့ လုပ္ငန္းေတြက။ ေအာင္ျမင္လာမွ ႐ွယ္ယာ၀င္ခ်င္တာတို့၊ ကူညီခ်င္တာတို့လာတာေလ။ က်ေနာ္တုိ့မွာ အဲဒါ ကြာျခားခ်က္ ႐ွိတယ္။ ေနာက္တခုက တုိင္းျပည္ရဲ့ နိမ့္က်ေနေသးတဲ့ သယ္ယူပုိ့ေဆာင္ေရးစနစ္၊ အေျခခံအေဆာက္အဦအရ တနုိင္ငံလံုးအနွံ့ကုိ အခ်ိန္နဲ့တေျပးညီျဖန့္ဖုိ့ဆုိတာ အင္မတန္ အခက္အခဲ႐ွိတယ္။” သည္ဗိြုင့္စ္ေန့စဥ္သတင္းစာကို ေလာေလာဆယ္ စာမ်က္နွာ ၂၀ ပါ ၁ ေစာင္ကို ၁၃၀ က်ပ္နဲ့ ေစာင္ေရ ၂ ေသာင္းခြဲ ထုတ္ေ၀ ျဖန့္ခ်ိ ေရာင္းခ်ေနတယ္လို့ ဆုိပါတယ္။ ဒီေန့ထြက္လာတဲ့ သတင္းစာ ၄ ေစာင္ထဲ ျပည္ေထာင္စုေန့စဥ္ သတင္းစာ ၁ ေစာင္ပဲ စာမ်က္နွာ ၁၂ မ်က္နွာနဲ့ ဆိုဒ္ၾကီး ထုတ္ေ၀လာတာျဖစ္ျပီး က်န္ ၃ ေစာင္ကေတာ့ ပံုမွန္ဂ်ာနယ္ဆိုဒ္နဲ့ စာမ်က္နွာ ၂၀ ထုတ္ေ၀ ျဖန့္ခ်ိလာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုဂၢလိကသတင္းစာ ၁၆ ေစာင္ ထုတ္ေ၀ခြင့္က်ထားတာျဖစ္ျပီး ၄ ေစာင္ပဲ ဒီေန့ ထုတ္ေ၀လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။