ေမလက်ရင္ တ႐ုတ္-ျမန္မာ ေရနံပိုက္လုိင္း စဖြင့္ေတာ့မယ္၊ ေနာက္နွစ္က်ရင္ ေရနံပိုက္လုိ္င္းနဲ့ အျပိုင္ ဓာတ္ေငြ့ပိုက္လိုင္းလည္း လုိက္ဖြင့္ေတာ့မယ္။ ဒါဟာ တ႐ုတ္စြမ္းအင္လံုျခံုေရးနဲ့ ေဒသတြင္း ပထ၀ီနုိုင္ငံေရးအတြက္ အလွည့္အေျပာင္း ျဖစ္လာေတာ့မယ္လုိ့ နုိင္ငံတကာ သတင္းေဆာင္းပါးေတြ ဖတ္ရပါတယ္။ တ႐ုတ္-ျမန္မာ ေရနံပိုက္လုိင္းက ျမန္မာျပည္ ရခုိင္ကမ္း႐ုိးတန္းကေန တ႐ုတ္ျပည္ အေနာက္ေတာင္ပိုင္း ယူနန္ျပည္နယ္အထိ ကီလိုမီတာ ၁ ေထာင္နီးပါး (တ႐ုတ္ဘက္ကေတာ့ ကီလိုမီတာ ၈၀၀ နီးပါးလို့ဆုိ)  ေလာက္ ႐ွည္လ်ားပါတယ္။ မီဒီယာေတြမွာ အမ်ားဆံုး ေတြ့ရတဲ့ ကိစၥကေတာ့ “မလကၠာအက်ပ္အတည္း” ပါပဲ။ အတုိခ်ဳပ္ကေတာ့ အေ႐ွ့အလယ္ပိုင္းက ေရနံေတြကို တ႐ုတ္ျပည္ကို ေရနံတင္သေဘၤာေတြနဲ့ သယ္တဲ့အခါ မလကၤာေရလက္ၾကားကို ျဖတ္ရတယ္။ ဒီနယ္ေျမဟာ အေမရိကန္ေရတပ္နဲ့ ဂ်ပန္ ေရတပ္ေတြ စိုးမိုးထားတဲ့ ပင္လယ္ျပင္ျဖစ္ေနတယ္။ တ႐ုတ္အတြက္ ေနာက္ေက်ာမလံုဘူး၊ အခုေတာ့ ေက်ာက္ျဖူကေန ယူနန္အထိ ကုန္းတြင္းကေန ပိုက္လိုင္းသြယ္နိုင္လို့ တ႐ုတ္အတြက္ စိတ္ေအးရျပီ။ မလကၠာအက်ပ္အတည္း ေျပလည္သြားမယ္လုိ့ ဆုိၾကပါတယ္။ တကယ္တမ္း က်ေတာ့ ထင္သေလာက္မဟုတ္ပါဘူး။ ဆင့္ပါးစပ္နွမ္းပက္သလုိပါပဲ။ တ႐ုတ္ျမန္မာ ေရနံပိုက္လုိင္းကေန ပို့နုိင္တဲ့ ပမာဏဟာ ၂၀၀၉ ခုနွစ္အတြင္း မလကၠာ ေရလက္ၾကားကို ျဖတ္သန္းျပီး တ႐ုတ္ျပည္ကို တင္ပို့ေနတဲ့ ေရနံပမာဏရဲ့ ၁၀ ရာခုိင္နႈန္းပဲ ႐ွိပါတယ္။ ၂၀၃၀ မွာ တုိးပို့ရမယ့္ ပမာဏနဲ့ နိႈင္းယွဥ္ရင္ ၃ ရာခုိင္နႈန္းပဲ ႐ွိမယ္။ ဒါေၾကာင့္ တ႐ုတ္-ျမန္မာပိုက္လုိင္းဟာ မလကၠာလမ္းေၾကာင္းအတြက္ အစားထုိးစရာ မျဖစ္နုိင္ပါဘူး။ မလကၠာလမ္းေၾကာင္းမွာ အေမရိကန္က ဒုကၡေပးမွာကို စိုးရိမ္လို့ ျမန္မာျပည္ကေန ပတ္သယ္ဖို့ ၾကိုးစားတယ္ဆုိတာကလည္း တကယ္ေတာ့ အဓိပၸာယ္မ႐ွိလွပါဘူး။ အေရးအေၾကာင္း႐ွိရင္ အေမရိကန္က တ႐ုတ္-ျမန္မာပိုက္လုိင္းကုိလည္း ဒုကၡေပးနုိင္ပါတယ္။ ဆုိလိုတာက ပုိက္လုိင္း တေလွ်ာက္က Pump Stations ေတြ အမ်ားၾကီးထဲက တခုကိုပဲ ေလေၾကာင္းကေန တုိက္ခုိက္လုိက္ရင္ ေရနံနဲ့ ဓာတ္ေငြ့ပို့တာေတြ ရပ္လိုက္ရနုိင္ပါတယ္။ (အကယ္၍ ဒီလို တိုက္ခိုက္ခံရလို့ ယနၱရားေတြကိ္ု အစားထုိးမယ္ဆုိရင္ အနည္းဆံုး တနွစ္ေလာက္ အခ်ိန္ၾကာျပီး ေဒၚလာသန္းခ်ီ ကုန္က်နုိင္ပါတယ္) ဒါေၾကာင့္ စြမ္းအင္လံုျခံုေရး႐ွႈေထာင့္ကေန ေျပာမယ္ဆုိရင္ ေရနံနဲ့ ဓာတ္ေငြ့ပိုက္လုိင္းဟာ ဘာမွ အေရးမပါလွပါဘူး၊ မလံုျခံုပါဘူး။ စီးပြားေရး႐ွႈထာင့္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ ယူနန္ျပည္နယ္ဆိုတာက ေရနံခ်က္စက္ရံုေတြ႐ွိတဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ အေနာက္ေျမာက္နဲ့ ေတာင္ပိုင္းဆီကဆုိရင္ အစြန္းပိုင္းက်ေနပါတယ္။ ေရနံအခက္အခဲဟာ ယူနန္ျပည္နယ္ ဖြံ့ျဖိုးေရးမွာ အဟန့္အတားျဖစ္ေနပါတယ္၊ ျမန္မာ-တ႐ုတ္ ပိုက္လုိင္းကေန ေရနံစိမ္းေတြ တင္ပို့နုိင္ရင္ေတာ့ ယူနန္ျပည္နယ္မွာပဲ ေရနံခ်က္စက္ရံုေတြ ေဆာက္ျပီး ေရနံလည္း အလံုအေလာက္ ျဖစ္လာနုိင္မယ္။ ကုန္က်စရိတ္လည္း ေလွ်ာ့ခ်နုိင္မယ္။ ေရနံခ်က္စက္ရံုက ထြက္တဲ့ ေဘးထြက္ပစၥည္း (ဥပမာ ဓာတ္ေျမဩဇာ) ေတြကိုလည္း ေဆး႐ြက္ၾကီးလုပ္ငန္းမွာ အသံုးျပုနုိင္လို့ အက်ဳိး႐ွိမယ္။ (စီမံကိန္းအရ ျမန္မာ-တ႐ုတ္ ပိုက္လုိင္းျပီးသြားရင္ ယူနန္ ေရနံခ်က္ စက္ရံုကေန နွစ္စဥ္ ေရနံနဲ့ တျခား ဆက္စပ္ေလာင္စာေတြ တန္ခ်ိန္ သန္း ၂၀ ေလာက္ ထုတ္နိုင္ဖို့ ေမွ်ာ္မွန္းထားပါတယ္) အနီးအနားက စီခြ်မ္းနဲ့ တျခား ျပည္နယ္ ၃ ခုကိုလည္း ပို့နုိင္မယ္။ ျမန္မာျပည္က ဘာရမွာလဲ။  ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ပိုက္လုိင္းျဖတ္သန္းခအေနနဲ့ နွစ္ေပါင္း ၃၀ လံုးလံုး ျမန္မာျပည္က ပိုက္ဆံရမယ္။ ဓာတ္ေငြ့ပိုက္လုိင္း တခုတည္းအတြက္ နွစ္စဥ္ အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္း ၁၅၀ ရပါမယ္။ (၀န္ၾကီးတေယာက္ေျပာတဲ့ တ႐ုတ္ကို ေပးရမယ့္ အေၾကြးသန္း ၃၃၀၀ နဲ့ နိႈင္းယွဥ္နုိင္ပါတယ္)  ဒီေငြေတြကို ဘယ္လုိသံုးမလဲ ဆုိတာကေတာ့ အေကာင္းျမင္ဖို့ ခဲယဥ္းပါေသးတယ္)  ပိုက္လုိင္းနဲ့ အတူ ျမန္မာျပည္မွာ ဆိပ္ကမ္းေတြ (မေဒးကြ်န္းမွာ)၊ ကားလမ္း၊ ရထားလမ္းေတြကို တ႐ုတ္က တည္ေဆာက္ေပးရမယ္။ အေျခခံ အေဆာက္အဦပိုင္းမွာ တုိးတက္လာနုိင္ပါတယ္။ အခုေဆြးေနြးခဲ့တာေတြထက္ တ႐ုတ္နဲ့ ျမန္မာအစိုးရအတြက္ အေရးၾကီးတဲ့အေၾကာင္း ႐ွိနုိင္ပါတယ္။  အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ပိုက္လုိင္းေၾကာင့္ တ႐ုတ္နဲ့ ျမန္မာတို့ၾကားက ဆက္ဆံေရးမွာ ဘက္ေပါင္းစံုကေန အခုထက္ ပိုျပီး စည္းေနွာင္မိသြားတဲ့ သေဘာပါ၊ ဒါဟာ တ႐ုတ္နဲ့ ျမန္မာအစိုးရတုိ့ရဲ့ လက္ေတြ့နုိင္ငံေရး ေျခလွမ္းလို့လည္း ယူဆနုိင္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ တေယာက္ကို တေယာက္ ခ်ဳပ္လုိက္တဲ့ သေဘာလို့ ဆုိနုိင္ပါတယ္။ ဥပမာ ဆုိၾကပါစို့။ ၂၀၀၉ ခုနွစ္ ေ႐ြွႊဓာတ္ေငြ့လႈပ္႐ွားမႈအဖြဲ့ရဲ့ အစီရင္ခံစာအရ ေရနံနဲ့ ဓာတ္ေငြ့ ပိုက္လုိင္းဟာ ျမို့နယ္ေပါင္း ၂၂ ခုကို ျဖတ္သန္းသြားမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ပိုက္လုိင္းတေလွ်ာက္မွာ လံုျခံုေရးယူထားတဲ့ စစ္သည္အင္အားက ၁၃၂၀၀ (တပ္ရင္းေပါင္း ၄၄ ခု) ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီပိုက္လုိင္း လံုျခံုေရးကို အေၾကာင္းျပုလို့ တ႐ုတ္စစ္တပ္နဲ့ ျမန္မာ စစ္တပ္ၾကားထဲက ဆက္ဆံေရးက အခုထက္ ပိုျပီး နီးကပ္လာဖုိ့ ႐ွိပါတယ္။ (၁၉၉၀ ကေန ၂၀၀၅ ခုနွစ္အတြင္းမွာ ျမန္မာစစ္တပ္က အရာ႐ွိ ၆၆၅ ေယာက္နဲ့ အရာခံ ၂၄၉ ေယာက္ကို တ႐ုတ္ျပည္မွာ သင္တန္းေပးခဲ့ပါတယ္။ ကမၻာ့နုိ္င္ငံေတြကို တင္ပို့တဲ့ တ႐ုတ္လက္နက္ပစၥည္းေတြရဲ့ ၄ ရာခုိင္နႈန္းက ျမန္မာစစ္တပ္က ၀ယ္ယူခဲ့ပါတယ္)။ စဥ္းစားစရာေကာင္းတဲ့ တခ်က္က ျမန္မာအစိုးရအဆက္ဆက္က အသံုးျပုခဲ့တဲ့ တ႐ုတ္နုိင္ဖဲ ကိစၥ။ (ဗမာျပည္ကြန္ျမူနစ္ကို တ႐ုတ္ဖဲနဲ့ အနုိင္တိုက္ခဲ့တာ သမၼတရံုး၀န္ၾကီး ဦးေအာင္မင္းကိုယ္တုိင္ ၀န္ခံခဲ့ပါတယ္။)  ဓာတ္ေငြ့ ပိုက္လုိင္းတေလွ်ာက္က တခ်ဳိ့အပိုင္းေတြကို  ကခ်င္နဲ့ ႐ွမ္းတပ္ေတြက စိုးမိုးထားပါတယ္။ ဒီကိစၥက ပိုက္လုိင္းလံုျခံုေရး႐ွႈေထာင့္ကေန ၾကည့္ရင္ အနၱရာယ္မ်ားလြန္းပါတယ္။ ပိုက္လုိင္းရဲ့ လံုျခံုေရးဟာ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္တပ္ေတြနဲ့ အစိုးရ တပ္ေတြၾကားထဲက ဆက္ဆံေရးအေပၚမွာ မူတည္ေနသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ Transit Pipeline ေတြရဲ့ သမုိင္းေၾကာင္းကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ ပုိက္လုိင္း ျဖတ္သန္းခြင့္ျပုထားတဲ့ နုိင္ငံက အေပးအယူကိစၥေတြမွာ အသာစီးယူထားတာ ေတြ့ရပါတယ္။ ေငြေရးေၾကးေရးကေန နုိင္ငံေရးအထိ က်ယ္ျပန့္ပါတယ္၊ ဥပမာဆုိၾကပါစို့။ ပိုက္လုိင္းလံုျခံုေရးကို အေၾကာင္းျပျပီး တ႐ုတ္အစုိးရဆီကေန ျမန္မာအစိုးရက ဘာေတြ ေတာင္းဆုိမလဲ၊ ေခ်းေငြကိစၥကေန တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ့ေတြကို ဖိအားတဲ့ ကိစၥေတြ အထိ ဘာမဆို ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ကိုးကား။    ။ Modern China-Myanmar Relation (David I Steinberg and Hongwei Fan)