ေခါင္းစဥ္အေၾကာင္းက စၿပီး ေျပာပါရေစ။ အခုတေလာ လူမႈကြန္ရက္ စာမ်က္ႏွာေတြနဲ႔ မီဒီယာေတြမွာ အ႒မတန္း ျမန္မာစာဘာသာရပ္မွာပါတဲ့  ကဗ်ာ ျပ႒ာန္းခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာၾကဆိုၾက အျငင္းပြားၾကတာေတြကို ေတြ႔ေနရေတာ့ ေရးခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အသစ္ျပ႒ာန္းခ်က္မွာ “ဦးေၾကာ့သမီး မအိ” လို႔ စာဆိုအမည္ တပ္ထားေလေတာ့ မယ္ေခြကိုလည္း ေရွ႕က ဝိေသသပုဒ္ ထည့္ေပးခ်င္တာနဲ႔ ရွာေဖြၾကည့္မိတာ…။ မယ္ေခြအေဖက ရတနာသိဃၤၿမိဳ႕က ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ႀကီးေပပဲ။ အမည္နာမေတာ့ မပါဘူး။ မယ္ေခြကလည္း ေခသူမဟုတ္။ နန္းတြင္းစာဆိုေက်ာ္ တေယာက္ေပပ့ါ။ သူ႔ရဲ႕ခင္ပြန္းကလည္း ခပ္ညံ့ညံ့လို႔ေတာ့ မထင္လိုက္ေလနဲ႔။ အေမြၿမိဳ႕ဝန္ေဟာင္း ေမာင္စြက္..တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ “ေမာင္စြက္ဇနီး မယ္ေခြ” လို႔ ဝိေသသနပုဒ္ ထည့္ေျပာလိုက္တာပါ။ တျခား ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ မရွိပါဘူး။ အခုလို ေရွ႕က နာမဝိေသသနပုဒ္ ထည့္တာ မႀကိဳက္ခဲ့႐ုိး အမွန္ပါ။ ျမန္မာေတြမွာ မ်ိဳးစြဲ ႐ုိးစြဲက ႀကီးလြန္းတယ္။ လူမႈေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးေတြမွာ အခုထိ ပေဒသရာဇ္ဆန္ဆန္မ်ိဳး႐ုိးက ႀကီးက်ယ္ေနေသးတယ္။ သင္႐ုိးသစ္မွာပါတဲ့ “ဦးေၾကာ့သမီး မအိ” လို႔ ျဖစ္သြားရတာကလည္း သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူပါ။ သင္႐ုိးသစ္ဆိုေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ သင္႐ုိးေဟာင္းႀကီးပါ။ တခ်ိန္က အေျချပဳ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ “ကဗ်ာပန္းကုံး” ဆိုၿပီး ျပ႒ာန္းခဲ့ဖူးတယ္။ အေျချပဳေက်ာင္းသားဆိုတာ အခုေခတ္လိုဆိုရင္ အလယ္တန္းနဲ႔ ပိုနီးစပ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီျပ႒ာန္းခ်က္ကို မီခဲ့သူမ်ားက အခုဆိုရင္ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ေတြ ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ။ ပါေမာကၡ ဦးေအးေမာင္ တည္းျဖတ္ျပ႒ာန္းခဲ့တာပါ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က စာဆိုအမည္ ရွာမေတြ႔ေလေတာ့ “ဦးေၾကာ့သမီး” လို႔ပဲ အမည္တပ္ခဲ့တာလို႔ ဆိုပါတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းမွ “မအိ” ဆိုတာ ရွာေတြ႔သြားဟန္ ရွိပါတယ္။ မယ္ေခြငယ္ငယ္က အေတာ္အငိုသန္ခဲ့ပုံပဲ။ အလြမ္းအေဆြး ငိုခ်င္းရွည္ေတြ အေတာ္ေရးခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း “ငိုခ်င္းမ်ားေမြးေမ ရွင္မယ္ေခြ” လို႔ ပညာရွိမ်ား မိန္႔ဆိုခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ မယ္ေခြက အလြမ္းစာေတြ၊ အဲခ်င္းေတြ၊ ရတု၊ တ်ာခ်င္း၊ ငိုခ်င္း၊ ေလးဆစ္ခ်ိဳး၊ ႏွစ္ဆစ္ခ်ိဳး စသျဖင့္ စာမ်ိဳးစုံေရးခဲ့တယ္။ အဲခ်င္းထဲမွာဆိုရင္ ၁၂ ရာသီဘြဲ႔ အဲခ်င္းနဲ႔ ရွစ္ဆယ္ေပၚ အဲခ်င္းတို႔ ထင္ရွားခဲ့တယ္။ အလြမ္းအေဆြး၊ ငိုခ်င္းေတြလို႔ ဆိုေပမယ့္ မယ္ေခြရဲ႕ ကဗ်ာေတြထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား မိန္းမတေယာက္ရဲ႕ တခၤဏုပၸတၱိသေဘာပါတဲ့ ကဗ်ာမ်ိဳးလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ေဆးတံတုိ ေဆးတံတုိတညႇဳိေလာက္ ေရာ့ေသာက္ေတာ့ေပး။ မယူလိုက္က မိုက္လို႔ထင္ ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ထင္ ေသာက္ေစခ်င္ ကုတင္တြင္ေထာင္ခဲ့ကြဲ႔ ညိဳႏႊဲ႔ရဲ႕ေလး။     ။ ငယ္စဥ္တည္းက ရြတ္ဆိုလို႔ေကာင္းလို႔ ႀကိဳက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကဗ်ာရဲ႕အေတြးကို ႀကိဳက္လာခဲ့တာ။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းဆရာဘဝက ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသားေတြကို ယုတၱိေဗဒနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ Dilemma အေၾကာင္းကို သင္ေပးတိုင္း မယ္ေခြရဲ႕ “ေဆးတံတုိ” ကဗ်ာေလးရြတ္ၿပီး သင္ေပးေလ့ရွိတယ္။ ယုတၱိေဗဒမွာေတာ့ “ဒိုင္လဲမား” ကို ႏွစ္စြန္းထြက္ဆင္ေျခလို႔ ေခၚတာ။ ဆိုလိုတာက ဘယ္လိုပဲေျဖေျဖ အစြန္းတခုခု မလြတ္ေအာင္ ေပးတဲ့ ဆင္ေျခ (Argument) မ်ိဳးကို ေျပာတာပါ။ သာဓကျပရရင္..။ ျမန္မာ႐ုိးရာ အိပ္ရာဝင္ပံုျပင္လို ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္လို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေလးတခုပါ။ ဘႀကီးေတာ္လား ဘိုးေတာ္လားမသိ။ ဘုရင္ျဖစ္ေတာ့ သူ႔ဆရာေတာ္ကို သာသနာပိုင္ ထားခ်င္လာေတာ့ လက္ရွိသာသနာပိုင္ကို နန္းေတာ္ပင့္ၿပီး ျပႆနာရွာသတဲ့။ သာသနာပိုင္ႂကြလာေတာ့ နန္းေတာ္ေလွကားထိပ္ကေန သာသနာပိုင္ကို ေလွ်ာက္ထားသတဲ့။ “အရွင္ဘုရား..။ အခု တပည့္ေတာ္လက္ထဲမွာ ႂကြက္ေလးတေကာင္ရွိတယ္။ အဲ့ဒီႂကြက္ဟာ အေသလား အရွင္လား ဆိုတာကို သာသနာပိုင္တပါးအေနနဲ႔ မွန္ေအာင္ေျဖဆိုပါဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္ထားသတဲ့။ သာသနာပိုင္က သူ႔လက္ထဲကႂကြက္ဟာ အရွင္သာျဖစ္မယ္။ ငါက အရွင္ပါလို႔ ေျပာလိုက္ရင္.. ႂကြက္ကို လက္နဲ႔ညႇစ္သတ္လိုက္ၿပီး ငါ့အေျဖမွားေၾကာင္း ျပေတာ့မယ္။ ဒီေတာ့ ႂကြက္လည္းေသ။ သူ႔အကုသိုလ္မွာ ငါလည္းမကင္းျဖစ္။ ငါ့အေျဖလည္း မွားမယ္။ အေသပါကြာလို႔ ေျပာျပန္ရင္လည္း ငါ့အေျဖလည္း မွားမယ္။ ဝိနည္းလည္း ထိခိုက္မယ္လို႔ စဥ္းစားၿပီး ဘုန္းႀကီး အေျဖေပးလိုက္တာက “တကာႀကီး။ အခု ငါသည္  တကာႀကီးပင့္လို႔ လာတာ။ နန္းေတာ္ေလွကားရဲ႕ တဝက္ေရာက္ေနပါၿပီ။ အခု ငါသည္ ဤေလွကားမွ ဆင္းမလား။ ဆက္တက္မလား ေျဖပါ။ အဲ့ဒါ တကာႀကီးေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖပဲ” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္သတဲ့။ ဒီမွာ ရွင္ဘုရင္ရဲ႕အေမးဟာ ဒိုင္လဲမားအေမးပါပဲ။ ဘယ္ဟာေျဖေျဖ အစြန္းႏွစ္ဖက္က မလြတ္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲ့လို အစြန္းမလြတ္တဲ့ ဆင္ေျခေတြကို ဒိုင္လဲမားလို႔ ေျပာတာပါ။ ဒီလိုပဲ မယ္ေခြရဲ႕ “ေဆးတံတုိ” ကဗ်ာဟာလည္း ကိုလူညိဳေပးတဲ့ ေဆးတံတုိကို ယူလိုက္ရင္လည္း သူ႔ကိုႀကိဳက္လို႔ ယူတယ္ထင္မယ္။ အညႇာလြယ္တယ္ ထင္ဦးမယ္။ မယူလိုက္ျပန္ရင္လည္း မိုက္မဲရာ က်ေတာ့မယ္။ ျငင္းပယ္ရာလည္း က်သြားႏိုင္တယ္။ ယူျခင္း မယူျခင္းဟာ သူ႔အတြက္ေတာ့ ဘာကိုေျဖေျဖ အစြန္းမလြတ္ေပဘူးေပါ့။ အဲ့ဒီ ဒိုင္လဲမားကို သူက “ေသာက္ေစခ်င္ ကုတင္မွာေထာင္ခဲ့” လို႔ အေျဖေပးလိုက္တာပါပဲ။ ဒါဟာလည္း မိန္းမတေယာက္ရဲ႕ တခၤဏုပၸတၱိဉာဏ္ကို အလြန္ေပၚလြင္ေစခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ အစြန္းမလြတ္တဲ့ အေျဖကို ေပးရင္း ကာယကံရွင္ ျပ႒ာန္းထားတဲ့ စိတ္ဆႏၵအားရဲ႕ အတိုင္းအတာကိုပါ စူးစမ္းလိုက္တဲ့ အေျဖပါ။ ဒါဟာ ဒီကဗ်ာရဲ႕ အလွတခုလို႔ ဆိုခ်င္တယ္။ ယတိျပတ္ အေျဖမေပးသလို မျငင္းပယ္ရက္ႏိုင္တာကလည္း ေဂါရီအရြယ္ လုံမပ်ိဳတို႔ရဲ႕ သဘာဝေပပဲ။ ဒီလိုအေျဖမ်ိဳးကိုေတာ့ ျပင္သစ္ဒႆနဆရာႀကီး ယန္ေပါဆတ္ထ္ကေတာ့ Bad faith လို႔ ေျပာမယ္ထင္ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာမႀကီး ၾကည္ေအးကလည္း ဒီလို မူႏြဲ႔ႏြဲ႔ ျငင္းပယ္မႈမ်ိဳးကို “အျငင္း” ဆိုတဲ့ကဗ်ာမွာ ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ ၾကည္ေအးရဲ႕ အျငင္းမွာ ခ်စ္သူရဲ႕အနမ္းကို “ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း..” ဆိုၿပီး လက္ခံျခင္း ျငင္းပယ္ျခင္း မထင္ရွားတဲ့ အေျဖမ်ိဳး ေရးဖြဲ႔ခဲ့ဖူးတယ္။ မယ္ေခြကလည္း လက္ခံျခင္း ျငင္းပယ္ျခင္း သ႐ုပ္မေပၚေစတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးတေယာက္ရဲ႕ မူႏြဲ႔ႏြဲ႔ဟန္ပန္ ေပၚလြင္ေစတယ္။ ဒါကိုေတာ့ “မိန္းမမာယာ” ဆိုတဲ့ စကားလုံးၾကမ္းၾကမ္းႀကီးနဲ႔ ထုႏွက္တာမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္ရက္ဘူးဗ်ာ။ ေရွ႕ဆက္ပါအုံးမယ္။ ထြန္းေဇာ္ေဌး