ဧၿပီရဲ႕ ပူျပင္းတဲ့ အပူရွိန္ေအာက္က ျပန္လာတဲ့ သတင္းေထာက္တခ်ိဳ႕ ျငင္းခုန္ေနသံ ၾကားရပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ဧရာဝတီအေရးပါပဲ။ တေယာက္က ခိုးတဲ့လူေတြက ခိုးသြားၾကၿပီ၊ အခု သူတို႔တသက္ စားမကုန္ေအာင္ ခ်မ္းသာေနၾကတယ္။ သူတို႔ခိုးသြားတဲ့ ငါတို႔ဧရာဝတီကို ငါတို႔ေခၽြးႏွဲစာနဲ႔ ျပန္ေရြးရမယ္ဆိုေတာ့ ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ သူခိုးအားေပးေတြ ျဖစ္သြားမွာေပါ့။ သူတို႔ကို ခိုးမႈနဲ႔ အရင္အေရးယူ၊ ခိုးရာပါ စည္းစိမ္ေတြကို ျပန္သိမ္းၿပီး သူတို႔ကို ျပန္ေလ်ာ္ခုိင္းသင့္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တေယာက္က ငါတို႔က ျပန္ေရြးမယ္ဆိုရင္ သူတို႔က လက္ခံမွာလား။ စာခ်ဳပ္ထဲမွာ ဘာေတြပါလဲ။ ငါတို႔မသိရဘဲ ျပန္ေရြးဖို႔ ေျပာမေနနဲ႔တဲ့။ ေနာက္တေယာက္က အရင္အစိုးရက လုပ္ခ်င္သလို လုပ္ခဲ့တာကို ငါတို႔အေပၚ အျပစ္ပံုခ်တာပဲ၊ လက္မခံသင့္ဘူး ဆန္႔က်င္သင့္တယ္တဲ့။ စတဲ့ မေက်နပ္သံေတြကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားေနရပါတယ္။ သူတို႔မွာ စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔အတူ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ေဒါသစိတ္ေတြပါ လႊမ္းမိုးေနတာ သိသာပါတယ္။ သူတို႔ ဘာကိုစိုးရိမ္ေနၾကတာလဲ။ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာကို စိုးရိမ္ေနၾကတာပါ။ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီး ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လို ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာလဲ။ ဧရာဝတီျမစ္ေပၚမွာ ဧရာမဆည္ႀကီး ေဆာက္လိုက္ရင္ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားမယ္ဆိုတာ သိေနလို႔ပါ။ ေနာက္ဆက္တြဲ တႏုိင္ငံလံုး သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ပ်က္စီးမယ္။ သဘာဝေဘးေတြ ရင္ဆိုင္ရမယ္။ ေနာက္ဆံုး တႏုိင္ငံလံုး ပ်က္စီးသြားမယ္။ ဒီလိုဆို ဘာေၾကာင့္ ဧရာဝတီျမစ္ေပၚမွာ ဆည္ႀကီး ေဆာက္ရတာလဲ။ ေရအားလွ်ပ္စစ္ထုတ္ၿပီး တ႐ုတ္ႏုိင္ငံကို ေရာင္းဖို႔ပါ။ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား ေရာင္းရေငြနဲ႔ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေအာင္ လုပ္လို႔မရဘူးလား၊ ျမန္မာႏုိင္ငံက ၅ ရာခုိင္ႏႈန္းပဲ ရမွာပါ။ ႏုိင္ငံထူေထာင္ေရးအတြက္ ဘာမွလုပ္မရပါဘူး။ ဒါဆို ဒီေလာက္ အက်ိဳးအျမတ္နည္းနည္းနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ေရာင္းရတာလဲ။ ဟုတ္ကဲ့ ေမးသင့္တဲ့ေမးခြန္းပါပဲ။ ဘယ္သူေတြ မ်ားမ်ားအက်ိဳးရွိမွာလဲ။ ဟုတ္ကဲ့ အလြန္ေကာင္းတဲ့ ေမးခြန္းပါ။ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈရွိသလား။ လူထုကို အသိေပးတာ၊ ခ်ျပတာ ခုထက္ထိ မရွိေသးပါဘူး။ အဲဒီလို ေမးခြန္းေတြ အေျဖေတြနဲ႔ အေတြးေတြ ဆက္တိုက္ေပၚလာေတာ့ ျပည္သူေတြ စိုးရိမ္စိတ္ေပၚလာတာေပါ့။ အဲဒီကတဆင့္ ေဒါသေတြ မခံခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာပါေရာ။ ဘယ္သူေတြခုိးတာလဲ။ သူခိုးေတြကို ဘာေၾကာင့္ အေရးမယူတာလဲတဲ့။ ၆၆(ဃ)၊ ၅၀၅(ခ)၊ စတဲ့ပုဒ္မေတြကလည္း ခုတေလာ အသံေတြ ဟိန္းေနေတာ့ ဘယ္သူေတြခိုးတယ္ဆိုတာ ဘယ္ေျပာရဲပါ့မလဲ။ ကိုယ့္ကုိ အေရးမယူေအာင္ မနည္းသတိထားေနရတာမို႔ သူတို႔ကို အေရးယူဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ ေဝလာေဝးေပါ့။ ဒီလို တေယာက္ကိုတေယာက္ အျပစ္ဖို႔ေန႐ုံနဲ႔ ဧရာဝတီကို ငါတို႔ျပန္ရမွာလား။ မရဘူးဆိုရင္ အျခားလမ္းေၾကာင္းကေန ေျပာင္းစဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ပါ။ ရလဒ္ေကာင္းရဖို႔ေပါ့။ အဲဒီလမ္းေၾကာင္းက ဧရာဝတီကို ေလ်ာ္ေၾကးေပး ေရြးတဲ့နည္းပါ။ ဘယ္သူက ေရြးေပးမွာလဲ။ ျပည္သူကပဲ ေရြးေပးမယ္။ ျပည္သူကို ျပည္သူကပဲ ကယ္တင္ရမယ္။ (ဘယ္သူမွ လာမကယ္ဘူးဆိုတာ သိလို႔ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ အားေပးတယ္လို႔ ယူဆရင္လည္း ရပါတယ္ဗ်ာ) ေရြးဖို႔ေငြကေရာ ဘယ္ကရမလဲ။ ျပည္သူေတြ တေယာက္တေဒၚလာ စုလႉမွာေပါ့။ (ျပည္သူတိုင္း ဧရာဝတီအလႉရွင္၊ အလႉ႕အစ္မႀကီးေပါ့) ဒီလိုဆို ဘာျဖစ္လာမလဲ။ ျပည္သူအေတာ္မ်ားမ်ား ထည့္ဝင္ႏုိင္တဲ့ ေငြပမာဏျဖစ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီလႈပ္ရွားမႈမွာ ပါဝင္လိုသူေတြ တႏုိင္တပိုင္ ပါဝင္ႏုိင္မယ္။ ရလာတဲ့ ေငြပမာဏဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ စုစည္းမႈကို ျပလိုက္တာပဲ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္မတင္ဘဲ ဆိုးေမြ ေကာင္းေမြကို ျပည္သူေတြ တာဝန္ခံႏုိင္တယ္ဆိုတာ ေျပာလိုက္တာပဲ။ တကယ္လို႔သာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တ႐ုတ္ျပည္ခရီးစဥ္မွာ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ သည္းခံႏုိင္မႈ၊ တာဝန္သိမႈ၊ အေျမာ္အျမင္ ရွိမႈေတြကို ဒီလုပ္ရပ္နဲ႔ သက္ေသထူႏုိင္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။ တ႐ုတ္နဲ႔ ျမန္မာ ခ်စ္ၾကည္ေရးလည္း မပ်က္၊ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ခရီးမွာလည္း ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ေရႊလက္တြဲလို႔ေပါ့။ ေနပူ ေလပူမွာ စိတ္ကူးေတြ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ တေယာက္တည္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႔လို႔။ ကေ်နာ္ တေဒၚလာထည့္မယ္။ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီ ဖုန္းဆက္။ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေျပာျပ။ သူကလည္း အားရဝမ္းသာ လက္ခံ။ ေနာက္ထပ္ အားရဝမ္းသာ အႀကံတခု ထပ္ေပးေသးတယ္။ သူခိုးေတြ ျပန္မလာေရး ဧရာဝတီကို ကယ္တင္ေပးလို႔ ေႂကြးေၾကာ္လိုက္ရင္ ဧရာဝတီျပန္ေရြးဖို႔ေငြထက္ အမ်ားႀကီး ပိုရႏိုင္မယ္တဲ့ဗ်ာ။ သူ႔အႀကံက ကေ်နာ့္စိတ္ကူးနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ဘူးေနာ္။ မီဒီယာလြတ္လပ္ခြင့္ က်ဆင္းေနလို႔ ေၾကာက္ေနပါတယ္ဆိုမွ သူက တမ်ိဳး။ သားႀကီးေမာင္ေဇယ်