ခိုရာမဲ့ ေနဝင္ဘဝမ်ားအတြက္ ဟိုတဖက္ကမ္းက အလင္းအိမ္
ပီတာအောင်
·
February 6, 2019
“သင့္ဘဝ၊ သင့္ဥစၥာ၊
သင့္ေနရာ၊ သင့္လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားသည္
အမ်ားအတြက္ျဖစ္ပါေစ။” ဆိုတဲ့ စာသားေလးကေတာ့ သန္လ်င္သဘာဝတရားရိပ္သာကို စတင္ထူေထာင္ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳေနတဲ့ ဆရာေတာ္ အရွင္ဥတၱမသာရရဲ႕ ၾသဝါဒ မိန္႔မွာခ်က္တရပ္ပါ။
ဒီစကားရပ္နဲ႔အညီ ဆရာေတာ္ဟာ ရန္ကုန္တဖက္ကမ္းရွိ သန္လ်င္ဘုရားကုန္းမွာ သဘာဝ တရားရိပ္သာ ဖြင့္လွစ္လို႔ သက္ႀကီးဝါႀကီး နာမက်န္းျဖစ္ေနတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ၊ မယ္သီလရွင္ေတြနဲ႔ ေယာဂီေတြ၊ အိုမင္းမစြမ္းလို႔ မိသားစုရဲ႕ စြန္႔ပစ္ခံ ခိုကိုးရာမဲ့ဘိုးဘြားေတြ အပါအဝင္ ဘဝရဲ႕ ေနဝင္ခ်ိန္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္သန္းေနရသူေတြအတြက္ တရားဓမၼနဲ႔ အလင္းျပလို႔ ကူညီေဖးမ ေစာင့္ေရွာက္ေပးထားပါတယ္။
‘ကြန္းခိုရာ’ လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ အျဖဴေရာင္ ေျခာက္ထပ္တိုက္ အေဆာက္အဦႀကီး တခုထဲမွာေတာ့ သြားႏိုင္လာႏိုင္ေသးတဲ့ ဘိုးဘြားေတြအတြက္ အထပ္လိုက္ အထပ္လိုက္ သီးသန္႔ကုတင္ေတြနဲ႔ ေနႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။
လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အိပ္ရာထဲ လဲေနသူေတြအတြက္ေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာရွိတဲ့ ဝါ၊ စိမ္း၊ နီ၊ ျပာ ေဆးေရာင္စံုျခယ္ထားတဲ့ အထပ္ျမင့္ အေဆာက္အဦတခုထဲမွာ ေနစရာ စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။
အိပ္ရာထဲလဲေနတဲ့ နာမက်န္း အဘိုးအဘြားေတြနဲ႔ လူနာေတြအတြက္ ကမၻာအရပ္ရပ္က လာေရာက္ၾကတဲ့ ေစတနာရွင္ လူငယ္ေလးေတြကလည္း အားတက္သေရာ ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနၾကပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ မြန္းလြဲပိုင္းမွာ အဘိုးအဘြားေတြ ေရခ်ဳိးသြားခ်ိန္ဆိုရင္ ဒီလူငယ္ေလးေတြက အဘိုးအဘြားေတြကို လက္တြန္းလွည္းကိုယ္စီနဲ႔တင္ကာ တိုက္အျမင့္ႀကီးေပၚကေန တိုက္ေနာက္ေဖး ေျမျပင္ေပၚရွိတဲ့ ေရခ်ဳိးရာေနရာဆီကို အလွည့္က် ေခၚေဆာင္သြားၿပီး ကိုယ္လက္သန္႔စင္ ေရခ်ဳိးေပးၾကေလ့ ရွိတာပါ။
ဒီထဲက တဦးကေတာ့ အာရပ္ေႏြဦးေတာ္လွန္ေရး စတင္ခဲ့တဲ့ တူနီးရွားႏိုင္ငံက လူငယ္ေလးတဦးျဖစ္ၿပီး အြန္လိုင္းေပၚကေန အေပါင္းအသင္းေတြေျပာျပလု႔ိ စိတ္ဝင္တစား ေရာက္လာတာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဒီရိပ္သာမွာ ခုလို လာေရာက္ကူညီ ေဆာင္ရြက္ေပးရတာ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးမိတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္သိပ္မရလို႔ မၾကာခင္ ေနရပ္ကို ျပန္ေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။
အာဖရိကန္ လူငယ္ေလးတေယာက္ကေတာ့ နာမက်န္းအဘိုးအိုတေယာက္ကို ေရခ်ဳိးၿပီးသြားလို႔ အဘိုးအိုကို လက္တြန္းလွည္းေပၚတင္ကာ ကြန္ကရစ္လမ္းတေလွ်ာက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေအာ္ဟစ္သီခ်င္းဆိုရင္း အေျပးကေလး တြန္းတက္သြားပါတယ္။
ဒီရိပ္သာဖြင့္စကေတာ့ နာမက်န္းျဖစ္ေနတဲ့ အဘိုးအဘြားေတြကို ကူညီေဖးမ ေစာင့္ေရွာက္မယ့္သူေတြ မရွိလို႔ ဒီအတိုင္းပဲ လက္ခံထားၿပီး ၾကည့္ေနခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြ ျဖတ္သန္းခဲ့ရဖူးတယ္လို႔ ဆရာေတာ္က မိန္႔ပါတယ္။
ခုေတာ့ ဒီရိပ္သာႀကီးမွာ ျပည္တြင္းျပည္ပက ေစတနာ့ဝန္ထမ္း လူငယ္လူရြယ္ေတြ၊ လုပ္အားကုသုိလ္ယူေတြ အမ်ားအျပား ရွိေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။
ဒီရိပ္သာမွာ အခ်ိန္ျပည့္ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းလုပ္ေနတဲ့ မေကခိုင္က “က်မတို႔က ႀကံဳသမွ် အကုန္လုပ္ေပးတယ္။ 
ဆရာေတာ္လုပ္သလိုေပါ့။ ဆရာေတာ္က သူ႔ရဲ႕ အိပ္ခ်ိန္ေတြကိုလည္း စြန္႔ထားတယ္။ စားတဲ့အခ်ိန္ေတြကိုလည္း စြန္႔ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အကန္႔အသတ္မထားဘဲ လုပ္တာေပါ့ေနာ္။ ဆရာေတာ္က အဲဒီလိုလုပ္သလုိပဲ က်မတို႔ကလည္း ေရာက္လာသမွ် ေတြ႔သမွ်လူေတြကို လိုအပ္တဲ့ဟာေတြ အကုန္ကူညီေပးတယ္။ သူရယ္ငါရယ္ဆုိတာ မရွိဘူး။ ဒီမွာက ေကာင္းတာလည္းရွိတယ္။ မေကာင္းတာလည္းရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဓမၼအေပၚမွာ အေျခခံရတယ္။ လူေတြက ပရဟိတေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ငန္းေတြ ပ်က္သြားတယ္။ ဘာလို႔ ပ်က္သြားလဲဆိုေတာ့ ဓမၼအေပၚမွာ အေျခမခံလုိ႔” လို႔ အားတက္သေရာ ရွင္းျပပါတယ္။
ခုဆိုရင္ ဒီရိပ္သာမွာ သူနာျပဳတကၠသိုလ္ေတြနဲ႔ သူနာျပဳသင္တန္းေက်ာင္းေတြကေန လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳ ယူႏိုင္ဖို႔ ေစလႊတ္တဲ့ သူနာျပဳဆရာမေတြလည္း ဘိုးဘြားေတြကို ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနၾကပါၿပီ။
ဒီထဲက သူနာျပဳဆရာမ တဦးကေတာ့ သူနာျပဳတကၠသိုလ္မွာ ဒုတိယႏွစ္တက္ေနတာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းကေန အသုတ္လုိက္ခြဲၿပီး အလုပ္အေတြ႔အႀကံဳယူဖို႔ ေစလႊတ္ထားတာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာရင္း ေန႔ခင္းေန႔လယ္ အဘိုးအဘြားေတြ အိပ္စက္အနားယူေနခ်ိန္ ဇလားႀကီးနဲ႔ထည့္ထားတဲ့ ကာတြန္းစာရြက္ ျဖတ္ပိုင္းေလးေတြကို ဖတ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ဒီကာတြန္းေတြကို ဘယ္ကရသလဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ အဘိုးအိုတေယာက္ရွိရာ ကုတင္ဆီကို ညႊန္ျပေပးပါတယ္။ ကုတင္ေပၚမွာေတာ့ အဘိုးအုိတေယာက္က သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္ေတြထဲက ကာတြန္းေလးေတြကို ကတ္ေၾကးနဲ႔ ျဖတ္ျဖတ္ၿပီး ကာတြန္းေတြ စုေဆာင္းသိမ္းဆည္းေနေလရဲ႕။
ကာတြန္းေတြႀကဳိက္တာလားလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ အဘိုးအုိက ေခါင္းညိတ္ျပပါတယ္။ အဘိုးအိုဟာ ေလျဖတ္ထားလို႔ စကားေတာ့ သိပ္ပီပီသသ မေျပာႏိုင္ရွာေတာ့ပါဘူး။ ကာတြန္းဆြဲတတ္လား ဆြဲျပပါဆိုေတာ့ ကာတြန္းပံုေလးတပံု ႀကဳိးစားၿပီး ဆြဲျပပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီအဘိုးအိုဟာ အရင္က ခ်င္းျပည္နယ္မွာ အထက္တန္းျပ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာႀကီးဦးသန္းေအးပါ။ ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္းေဟာင္း ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အသက္ ၇၄ ႏွစ္အရြယ္ အုိမင္းမစြမ္း နာမက်န္းေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ သားသမီးေတြကေရာ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရကပါ စြန္႔ပစ္ခံထားရလို႔ ဆရာေတာ္ရဲ႕ တရားရိပ္မွာ လာေရာက္ခိုလံႈေနရသူပါ။
ငယ္စဥ္အခါက ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝတဲ့ ေရႊဆိုင္ပိုင္ရွင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတဲ့ အသက္ ၆၄ ႏွစ္အရြယ္ ေယာဂီဝတ္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတဦးကေတာ့ ငယ္စဥ္က လူေျခာက္ကေလး ေမြးဖြားခဲ့ရာမွာ မေစာင့္ေရွာက္ထားဘဲ စြန္႔ပစ္မိခဲ့လို႔ စီးပြားပ်က္သြားကာ ေနာက္ဆံုး ဒီရိပ္သာကို ေရာက္လာတာလုိ႔ သူ႔ရဲ႕အျဖစ္အပ်က္ေတြကို စီကာပတ္ကုံး ရွင္းျပေနပါတယ္။
သတင္းသမားေတြက သူ႔ရဲ႕အေၾကာင္း စိတ္၀င္တစား နားေထာင္လို႔ ေကာင္းေနခ်ိန္မွာ ေဘးကုတင္က အဘြားအိုက မ်က္ရိပ္ျပၿပီး ဒီအမ်ဳိးသမီးႀကီးဟာ စိတ္ေ၀ဒနာ ခံစားေနရသူျဖစ္တယ္လို႔ေျပာျပမွ သူ႔ေျပာျပတဲ့ ဇာတ္လမ္းအေပၚ ယံုရခက္ မယံုရခက္ အျဖစ္နဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရတယ္။
အသက္ ၉၃ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္ေပမယ့္ က်န္းမာၿပီး မ်က္ႏွာရႊင္ျပေနတဲ့ အဖြားအုိ ေဒၚရင္ကေတာ့ ဧရာဝတီတိုင္း၊ ဓႏုျဖဴၿမဳိ႕နယ္ ေက်းရြာေလးတရြာကေန လာေရာက္သူျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕မိဘေတြကေတာ့ လယ္သမားေတြျဖစ္ၿပီး ငယ္စဥ္က ရက္ကန္းခတ္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ခဲ့ကာ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ အပ်ဳိႀကီးအျဖစ္ ေနထိုင္လာခဲ့ရာက အသက္အရြယ္ ရလာတဲ့အခါ ဒီရိပ္သာကို လာေရာက္လို႔ ဘဝတူ အေပါင္းအေဖာ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ခိုလံႈေနပါတယ္။
ဒီရိပ္သာေလးမွာ အသက္အရြယ္အႀကီးဆံုး အဘြားအိုေတြအတြက္ကေတာ့ ‘စိန္ပန္းဝါ’ လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ သီးသန္႔ အေဆာင္ေလးတေဆာင္နဲ႔ ေနရာေပးထားၿပီး အသက္ ၁၁၁ ႏွစ္ရွိ အဘြားေရႊနဲ႔ အသက္ ၁၀၈ ႏွစ္ရွိ အဘြား ေဒၚက်င္ေအးတို႔ကေတာ့ ၂၀၁၇ ခုႏွစ္က ဒီအေဆာင္ေလးမွာပဲ ေခါင္းခ်သြားခဲ့သလို အသက္ ၁၀၀ အရြယ္ အဘြားျမင့္ဟာလည္း ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇန္နဝါရီ ၁၄ ရက္ကမွ ဘဝတပါးသို႔ ကူးေျပာင္းသြားခဲ့တာပါ။
လက္ရွိ အသက္အႀကီးဆံုးက အသက္ ၉၅ ႏွစ္အရြယ္ရွိတဲ့ အဘြားအို ေဒၚမိမိေလးျဖစ္ၿပီး ႏွာေခါင္းမွာ ပိုက္တပ္၊ လက္မွာ ေဆးသြင္းထားရၿပီး အိပ္ရာကုတင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနရပါတယ္။
လူအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ဘဝအေထြေထြ ဒီရိပ္သာမွာ လာေရာက္ခိုလံႈရင္း ဘဝရဲ႕ ေနဝင္ခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္သန္း 
ေခါင္းခ်သြားခဲ့ၾကသူေတြ အေရအတြက္ဟာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္တခုတာ ကာလအတြင္း အေယာက္ ၁၃၀၀ ေလာက္ ရွိေနၿပီလို႔ ဆရာေတာ္က မိန္႔ပါတယ္။
လက္ရွိ ဒီရိပ္သာမွာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ကေန အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ လာေရာက္ ခိုလံႈေနသူေပါင္း အေယာက္ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိေနၿပီး ျပည္တြင္းျပည္ပက အလႉရွင္ေတြရဲ႕ ကူညီေထာက္ပံ့မႈနဲ႔ ဒီရိပ္သာႀကီး ပံုမွန္လည္ပတ္ေနရတာပါ။
ရိပ္သာအတြက္ တေန႔ကို တတင္းခြဲ ဆန္အိတ္ေပါင္း ၁၂ အိတ္ေလာက္ အသံုးျပဳ ထမင္းခ်က္ေပးရၿပီး ဟင္းအျဖစ္ေတာ့ အလႉရွင္ရွိတဲ့ေန႔ကလြဲလို႔ ပံုမွန္ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းခ်က္ေပးရတယ္၊ ေန႔စဥ္ ကုန္က်စရိတ္က ဆန္ဖိုး က်ပ္ ၄ သိန္းခြဲေက်ာ္နဲ႔ ဟင္းဖိုး က်ပ္တသိန္းေက်ာ္ စုစုေပါင္း က်ပ္ငါးသိန္းခြဲေလာက္ ကုန္က်တယ္လို႔ ရိပ္သာရဲ႕ စားေသာက္ခ်က္ျပဳတ္တာဝန္ခံ ဦးတင္ထြန္းက ေျပာျပပါတယ္။
ဒီရိပ္သာမွာ ခိုကိုးရာမဲ့ ဘိုးဘြားေတြအျပင္ မိဘမဲ့ကေလးငယ္ေတြ၊ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေဝဒနာရွင္ေတြ၊ စိတ္မက်န္းမာသူေတြ၊ မသန္စြမ္းသူေတြနဲ႔ အိမ္မဲ့ယာမဲ့ေတြ အဆက္မျပတ္ လာေရာက္ခိုလံႈေနၾကၿပီး တရားနာ တရားထိုင္လိုသူေတြအတြက္လည္း သီးသန္႔ေနရာေတြ ဖန္တီးေပးထားႏိုင္ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီရိပ္သာ မဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခင္က ဆရာေတာ္ဟာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လကစၿပီး ခိုကိုးရာမဲ့ ဘိုးဘြားေတြအတြက္ ရန္ကုန္ ဗိုလ္တေထာင္ၿမဳိ႕နယ္ ၄၅ လမ္း၊ အိမ္အမွတ္ ၄၅၊ ၄ လႊာမွာရွိတဲ့ တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္း ေနရာေလးတခုမွာ ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ပုိင္းမွာ လူအိုလူနာေတြ မ်ားျပားလာတဲ့အတြက္ အဆင္မေျပေတာ့ဘဲ ရန္ကုန္တဖက္ကမ္း သန္လ်င္ၿမဳိ႕နယ္ က်ဳိက္ေခါက္ဘုရားနဲ႔ အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္အၾကားရွိ သန္လ်င္ဘုရားကုန္းေနရာမွာ ၂၀၀၈ ဇြန္လ ၁၆ ရက္ကစလို႔ သန္လ်င္သဘာဝရိပ္သာကို စတည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီရိပ္သာကို အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ေရာက္လာၾကသူေတြနဲ႔ မိသားစုေတြဟာ ရိပ္သာရဲ႕ အနီးပတ္ဝန္းက်င္မွာ တဲေတြထိုး ေနထိုင္ၾကရင္း ခုဆိုရင္ ေက်းရြာႀကီးတရြာလို ျဖစ္လာေနၿပီး ၁၅ ေပ ေစတနာရြာလို႔ အမည္တြင္ေနပါၿပီ။ ေစတနာရြာေလးမွာ ေနထိုင္သူေတြဟာ သဘာဝတရားရိပ္သာရဲ႕ သားသမီးေတြလို ျဖစ္ေနၿပီး အိမ္ေျခေပါင္း ၂၀၀၀ ေက်ာ္ မိသားစုေပါင္း ၃၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရဲ႕ ဘဝေတြ အသက္ရွင္သန္ေနထိုင္ရာ ေနရာေလးတခု ျဖစ္လို႔ေနပါၿပီ။
ဒါေပမယ့္ ဒီရိပ္သာရပ္ဝန္းထဲမွာေတာ့ အလည္လာသူေတြကို ခ်ဥ္းကပ္ ေငြလိုက္လံေတာင္းခံေနသူေတြရဲ႕ ျပႆနာ၊ စားေသာက္ေဆာင္က မေက်လည္တဲ့အသံေတြ ၾကားခဲ့ရသလို ေစတနာရြာေလးမွာလည္း သန္႔ရွင္းတဲ့ ေသာက္ေရသံုးေရ၊ မိလႅာစနစ္၊ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ လိုအပ္ခ်က္ေတြ၊ မီးေဘးအႏၱရာယ္နဲ႔ လူမႈေရး ျပႆနာေပါင္းစံုကေတာ့ ရွိေနဆဲပါ။
ဆရာေတာ္ကေတာ့ ဒီရိပ္သာရဲ႕ အခက္ခဲဆုံး အၾကမ္းတမ္းဆံုး ေန႔ရက္ေတြကို ကုန္လြန္ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ ႏိုင္ငံတဝန္းက ေနစရာေနရာမရွိတဲ့ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ေတြအတြက္လည္း အလားတူ ေစတနာရြာေတြ တည္ေထာင္ေပးႏိုင္ဖို႔ ဆႏၵျပင္းျပေနပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ သန္လ်င္သဘာဝရိပ္သာပိုင္ေျမထဲမွာပဲ အဆင့္ျမင့္ အထပ္ျမင့္ ရိပ္သာ အေဆာင္သစ္ေတြ ထပ္ေဆာက္ဖို႔၊ တရားက်င့္ႀကံလိုသူေတြအတြက္ သီးသန္႔ တရားရိပ္သာ ေဆာက္လုပ္ဖို႔၊ ေနာင္ပြင့္ေတာ္မူမယ့္ အရိေမေတၱယ် ဘုရားရွင္ကို ရည္မွန္းပူေဇာ္တဲ့အေနနဲ႔ ဉာဏ္ေတာ္ ၁၅ ေပရွိ ေလာကဝိဒူ ေက်ာက္ဆင္းတု ႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီးနဲ႔ ေစတီေတာ္ေတြအျပင္ ၁၆ ထပ္ တရားေဆး႐ုံ၊ ၁၂ ထပ္ ဘက္စံုပညာေရးအေဆာင္၊ မိခင္ႏွင့္ကေလး လူမႈကူညီေရးအေဆာင္နဲ႔ ေယာဂီအိမ္ယာေတြ၊ ပန္းၿခံ၊ Green House စိုက္ခင္းနဲ႔ အားကစားကြင္းေတြ ေဆာက္ဖို႔လည္း စီမံကိန္းခ်ၿပီး ႀကဳိးပမ္းလုပ္ေဆာင္ေနပါတယ္။
ခုဆိုရင္ ဒီရိပ္သာဝန္းထဲမွာ Aquaponics လို႔ေခၚတဲ့ ေရေနသတၱဝါ ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းနဲ႔ စားပင္သီးပင္ေတြ တြဲဖက္ ေမြးျမဴစိုက္ပ်ိဳးတဲ့ နည္းစနစ္ကို အသံုးျပဳၿပီး သီးႏွံေတြ စိုက္ပ်ဳိးထားတဲ့ ေအာ္ဂဲနစ္စိုက္ခင္းတခုလည္း ရွိေနပါၿပီ။
ဒီစိုက္ခင္းမွာေတာ့ ငါးေျပမေတြကို ဖိုက္ဘာေရကန္ေတြနဲ႔ ေမြးျမဴထားၿပီး ဒီကေန ထြက္လာတဲ့ ဇီဝဓာတ္ေငြ႔ေတြနဲ႔ သီးႏွံပင္ေတြ စိုက္ပ်ဳိးထားတာ ေတြ႔ရသလို ေအာ္ဂဲနစ္နည္းနဲ႔ မိႈေတြစိုက္ပ်ဳိးထားတာလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီလို သိပၸံနည္းက် စိုက္ပ်ဳိးေရး နည္းပညာေတြကို သင္ၾကားေပးတဲ့ သင္တန္းကိုလည္း ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလမွာ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ၿပီး ေဒသအႏွံ႔အျပားက သင္တန္းသား ၄၆ ဦးအတြက္ ဒီရိပ္သာမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ သီတင္းငါးပတ္ၾကာ သင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။
ဒီစိုက္ခင္းကို တာဝန္ယူ လုပ္ကိုင္ေနသူေတြထဲက တဦးကေတာ့ ေဒၚဧပရယ္ပါ။ သူဟာ တခ်ိန္က မီးမီးသုခ အမည္နဲ႔ ဗီြဒီယိုသ႐ုပ္ေဆာင္တဦး ျဖစ္ခဲ့ဖူးၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ မူးယစ္ေဆးဝါးရဲ႕ သားေကာင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒီရိပ္သာကို ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ တရားဓမၼ အဆံုးအမေတြေၾကာင့္ အလင္းေရာင္ရၿပီး ဘဝသစ္တခု၊ အနာဂတ္လမ္းသစ္တခုကို ေဖာက္လို႔ ေအာ္ဂဲနစ္စုိက္ခင္းေလးေတြ အေကာင္အထည္ေပၚလာေအာင္ ဝုိင္းဝန္းကူညီ ပ်ဳိးေထာင္ေပးသူ ျဖစ္လုိ႔ေနပါၿပီ။
“က်မ အႏုပညာကို ႐ူးေနေအာင္ ဝါသနာပါခဲ့တယ္။ က်မ သ႐ုပ္ေဆာင္လုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ အႏုပညာကလြဲၿပီး ဘာမွမသိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ့္ဆီ ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ တသက္လံုး ေပ်ာ္ခ်င္ရင္ သစ္ပင္စုိက္ပါတဲ့ ဆရာေတာ္က ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေရေပၚစိုက္ပ်ဳိးနည္းကို သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္က က်မဘဝကို ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္လည္ေမြးဖြားေပးခဲ့တယ္” လို႔ ေဒၚဧပရယ္က သူ႔ရဲ႕ ဘဝသစ္ကို ေျပာျပပါတယ္။
ဒီစိုက္ခင္းကေန ေဒသခံေတြအတြက္ အလုပ္အကိုင္ေတြ ဖန္တီးေပးဖို႔၊ စိုက္ခင္းကထြက္တဲ့ ေအာ္ဂဲနစ္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကို ရိပ္သာအတြက္ အသံုးျပဳဖို႔နဲ႔ ဒီနည္းပညာေတြကို ျမန္မာျပည္ ေဒသအရပ္ရပ္ကို ပ်ံ႔ႏွံ႔သြားေစဖို႔အထိ ရည္မွန္းထားတယ္လို႔ ဒီရိပ္သာမွာ Green House စီမံကိန္းေလး ျဖစ္လာေအာင္ ႀကဳိးပမ္းေနၾကသူေတြက ေျပာပါတယ္။
လက္ရွိ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာသာမက ထိုင္းနဲ႔ ဗီယက္နမ္ အပါအဝင္ ျပည္ပႏုိင္ငံေတြမွာလည္း သဘာဝတရားရိပ္သာေတြ တိုးခ်ဲ႔ဖြင့္လွစ္ေနသလို ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္က လိုအပ္ေနတဲ့ တရားရိပ္သာေတြ၊ စာသင္တိုက္ေတြ၊ ေစတနာရြာေတြ၊ ဘကစာသင္ေက်ာင္းေတြ တိရစၦာန္ေဘးမဲ့ေတာေတြ၊ စာၾကည့္တိုက္ေတြလည္း ေဆာက္လုပ္တည္ေထာင္ထားပါတယ္။
သဘာဝတရားရိပ္သာဟာ လူမ်ဳိးဘာသာ၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ၊ လူတန္းစားမေရြး၊ က်ားမ အသက္အရြယ္ ကန္႔သတ္ခြဲျခားျခင္းမရွိဘဲ အကူအညီလိုအပ္လို႔ ေရာက္လာတဲ့ လူသားတိုင္းကို ေႏြးေထြးစြာ အခ်ိန္မေရြး ႀကဳိဆိုေနတယ္လို႔ ဆရာေတာ္ အရွင္ဥတၱမသာရက မိန္႔ပါတယ္။
“တကယ့္ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္လုိ႔ရေအာင္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေသလို႔ရေအာင္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနလို႔ရေအာင္ ဒီေနရာကိုေရြးတာ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေသစရာေနရာမရွိဘူး။ ေသစရာေနရာ ေတာ္ေတာ့္ကို လိုအပ္တယ္။ ေဆး႐ံုကလည္း ေသဖို႔ေကာင္းတဲ့ေနရာ မဟုတ္ဘူး။ သခ်ႋဳင္းကလည္း ေသဖို႔ေကာင္းတဲ့ေနရာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလို တရားရိပ္သာက ေသလုိ႔လည္းေကာင္းတယ္။ ေနလို႔လည္းေကာင္းတယ္။ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ အရိပ္နဲ႔ဆိုေတာ့ အဲလိုေနရာေတြကလည္း တကယ္လိုအပ္တယ္” လို႔ ဆရာေတာ္က မိန္႔ပါတယ္။
ဆရာေတာ္မိန္႔ၾကားတဲ့ ဒႆနအတိုင္း
စြန္႔တတ္မွ လြတ္လပ္တာအစစ္ျဖစ္မယ္။
သင့္အတြက္၊ အမ်ားအတြက္
ေလာကအတြက္
ေလာကမွ လြန္ေျမာက္ဖို႔အတြက္
သဘာဝတရားရိပ္သာနဲ႔ ကုသိုလ္ဘဏ္ေတြမွာ
ကုသိုလ္ယူပါ၊ အကူအညီေပးပါ၊
အကူအညီယူပါလို႔ပဲ တိုက္တြန္းလိုက္ရပါတယ္။
ပီတာေအာင္
‘ကြန္းခိုရာ’ လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ အျဖဴေရာင္ ေျခာက္ထပ္တိုက္ အေဆာက္အဦႀကီး တခုထဲမွာေတာ့ သြားႏိုင္လာႏိုင္ေသးတဲ့ ဘိုးဘြားေတြအတြက္ အထပ္လိုက္ အထပ္လိုက္ သီးသန္႔ကုတင္ေတြနဲ႔ ေနႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။
လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အိပ္ရာထဲ လဲေနသူေတြအတြက္ေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာရွိတဲ့ ဝါ၊ စိမ္း၊ နီ၊ ျပာ ေဆးေရာင္စံုျခယ္ထားတဲ့ အထပ္ျမင့္ အေဆာက္အဦတခုထဲမွာ ေနစရာ စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။
အိပ္ရာထဲလဲေနတဲ့ နာမက်န္း အဘိုးအဘြားေတြနဲ႔ လူနာေတြအတြက္ ကမၻာအရပ္ရပ္က လာေရာက္ၾကတဲ့ ေစတနာရွင္ လူငယ္ေလးေတြကလည္း အားတက္သေရာ ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနၾကပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ မြန္းလြဲပိုင္းမွာ အဘိုးအဘြားေတြ ေရခ်ဳိးသြားခ်ိန္ဆိုရင္ ဒီလူငယ္ေလးေတြက အဘိုးအဘြားေတြကို လက္တြန္းလွည္းကိုယ္စီနဲ႔တင္ကာ တိုက္အျမင့္ႀကီးေပၚကေန တိုက္ေနာက္ေဖး ေျမျပင္ေပၚရွိတဲ့ ေရခ်ဳိးရာေနရာဆီကို အလွည့္က် ေခၚေဆာင္သြားၿပီး ကိုယ္လက္သန္႔စင္ ေရခ်ဳိးေပးၾကေလ့ ရွိတာပါ။
ဒီထဲက တဦးကေတာ့ အာရပ္ေႏြဦးေတာ္လွန္ေရး စတင္ခဲ့တဲ့ တူနီးရွားႏိုင္ငံက လူငယ္ေလးတဦးျဖစ္ၿပီး အြန္လိုင္းေပၚကေန အေပါင္းအသင္းေတြေျပာျပလု႔ိ စိတ္ဝင္တစား ေရာက္လာတာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဒီရိပ္သာမွာ ခုလို လာေရာက္ကူညီ ေဆာင္ရြက္ေပးရတာ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးမိတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္သိပ္မရလို႔ မၾကာခင္ ေနရပ္ကို ျပန္ေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။
အာဖရိကန္ လူငယ္ေလးတေယာက္ကေတာ့ နာမက်န္းအဘိုးအိုတေယာက္ကို ေရခ်ဳိးၿပီးသြားလို႔ အဘိုးအိုကို လက္တြန္းလွည္းေပၚတင္ကာ ကြန္ကရစ္လမ္းတေလွ်ာက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေအာ္ဟစ္သီခ်င္းဆိုရင္း အေျပးကေလး တြန္းတက္သြားပါတယ္။
ဒီရိပ္သာဖြင့္စကေတာ့ နာမက်န္းျဖစ္ေနတဲ့ အဘိုးအဘြားေတြကို ကူညီေဖးမ ေစာင့္ေရွာက္မယ့္သူေတြ မရွိလို႔ ဒီအတိုင္းပဲ လက္ခံထားၿပီး ၾကည့္ေနခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြ ျဖတ္သန္းခဲ့ရဖူးတယ္လို႔ ဆရာေတာ္က မိန္႔ပါတယ္။
ခုေတာ့ ဒီရိပ္သာႀကီးမွာ ျပည္တြင္းျပည္ပက ေစတနာ့ဝန္ထမ္း လူငယ္လူရြယ္ေတြ၊ လုပ္အားကုသုိလ္ယူေတြ အမ်ားအျပား ရွိေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။
ဒီရိပ္သာမွာ အခ်ိန္ျပည့္ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းလုပ္ေနတဲ့ မေကခိုင္က “က်မတို႔က ႀကံဳသမွ် အကုန္လုပ္ေပးတယ္။ ဆရာေတာ္လုပ္သလိုေပါ့။ ဆရာေတာ္က သူ႔ရဲ႕ အိပ္ခ်ိန္ေတြကိုလည္း စြန္႔ထားတယ္။ စားတဲ့အခ်ိန္ေတြကိုလည္း စြန္႔ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အကန္႔အသတ္မထားဘဲ လုပ္တာေပါ့ေနာ္။ ဆရာေတာ္က အဲဒီလိုလုပ္သလုိပဲ က်မတို႔ကလည္း ေရာက္လာသမွ် ေတြ႔သမွ်လူေတြကို လိုအပ္တဲ့ဟာေတြ အကုန္ကူညီေပးတယ္။ သူရယ္ငါရယ္ဆုိတာ မရွိဘူး။ ဒီမွာက ေကာင္းတာလည္းရွိတယ္။ မေကာင္းတာလည္းရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဓမၼအေပၚမွာ အေျခခံရတယ္။ လူေတြက ပရဟိတေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ငန္းေတြ ပ်က္သြားတယ္။ ဘာလို႔ ပ်က္သြားလဲဆိုေတာ့ ဓမၼအေပၚမွာ အေျခမခံလုိ႔” လို႔ အားတက္သေရာ ရွင္းျပပါတယ္။
ခုဆိုရင္ ဒီရိပ္သာမွာ သူနာျပဳတကၠသိုလ္ေတြနဲ႔ သူနာျပဳသင္တန္းေက်ာင္းေတြကေန လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳ ယူႏိုင္ဖို႔ ေစလႊတ္တဲ့ သူနာျပဳဆရာမေတြလည္း ဘိုးဘြားေတြကို ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနၾကပါၿပီ။
ဒီထဲက သူနာျပဳဆရာမ တဦးကေတာ့ သူနာျပဳတကၠသိုလ္မွာ ဒုတိယႏွစ္တက္ေနတာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းကေန အသုတ္လုိက္ခြဲၿပီး အလုပ္အေတြ႔အႀကံဳယူဖို႔ ေစလႊတ္ထားတာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာရင္း ေန႔ခင္းေန႔လယ္ အဘိုးအဘြားေတြ အိပ္စက္အနားယူေနခ်ိန္ ဇလားႀကီးနဲ႔ထည့္ထားတဲ့ ကာတြန္းစာရြက္ ျဖတ္ပိုင္းေလးေတြကို ဖတ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ဒီကာတြန္းေတြကို ဘယ္ကရသလဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ အဘိုးအိုတေယာက္ရွိရာ ကုတင္ဆီကို ညႊန္ျပေပးပါတယ္။ ကုတင္ေပၚမွာေတာ့ အဘိုးအုိတေယာက္က သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္ေတြထဲက ကာတြန္းေလးေတြကို ကတ္ေၾကးနဲ႔ ျဖတ္ျဖတ္ၿပီး ကာတြန္းေတြ စုေဆာင္းသိမ္းဆည္းေနေလရဲ႕။
ကာတြန္းေတြႀကဳိက္တာလားလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ အဘိုးအုိက ေခါင္းညိတ္ျပပါတယ္။ အဘိုးအိုဟာ ေလျဖတ္ထားလို႔ စကားေတာ့ သိပ္ပီပီသသ မေျပာႏိုင္ရွာေတာ့ပါဘူး။ ကာတြန္းဆြဲတတ္လား ဆြဲျပပါဆိုေတာ့ ကာတြန္းပံုေလးတပံု ႀကဳိးစားၿပီး ဆြဲျပပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီအဘိုးအိုဟာ အရင္က ခ်င္းျပည္နယ္မွာ အထက္တန္းျပ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာႀကီးဦးသန္းေအးပါ။ ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္းေဟာင္း ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အသက္ ၇၄ ႏွစ္အရြယ္ အုိမင္းမစြမ္း နာမက်န္းေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ သားသမီးေတြကေရာ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရကပါ စြန္႔ပစ္ခံထားရလို႔ ဆရာေတာ္ရဲ႕ တရားရိပ္မွာ လာေရာက္ခိုလံႈေနရသူပါ။
ငယ္စဥ္အခါက ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝတဲ့ ေရႊဆိုင္ပိုင္ရွင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတဲ့ အသက္ ၆၄ ႏွစ္အရြယ္ ေယာဂီဝတ္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတဦးကေတာ့ ငယ္စဥ္က လူေျခာက္ကေလး ေမြးဖြားခဲ့ရာမွာ မေစာင့္ေရွာက္ထားဘဲ စြန္႔ပစ္မိခဲ့လို႔ စီးပြားပ်က္သြားကာ ေနာက္ဆံုး ဒီရိပ္သာကို ေရာက္လာတာလုိ႔ သူ႔ရဲ႕အျဖစ္အပ်က္ေတြကို စီကာပတ္ကုံး ရွင္းျပေနပါတယ္။
သတင္းသမားေတြက သူ႔ရဲ႕အေၾကာင္း စိတ္၀င္တစား နားေထာင္လို႔ ေကာင္းေနခ်ိန္မွာ ေဘးကုတင္က အဘြားအိုက မ်က္ရိပ္ျပၿပီး ဒီအမ်ဳိးသမီးႀကီးဟာ စိတ္ေ၀ဒနာ ခံစားေနရသူျဖစ္တယ္လို႔ေျပာျပမွ သူ႔ေျပာျပတဲ့ ဇာတ္လမ္းအေပၚ ယံုရခက္ မယံုရခက္ အျဖစ္နဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရတယ္။
အသက္ ၉၃ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္ေပမယ့္ က်န္းမာၿပီး မ်က္ႏွာရႊင္ျပေနတဲ့ အဖြားအုိ ေဒၚရင္ကေတာ့ ဧရာဝတီတိုင္း၊ ဓႏုျဖဴၿမဳိ႕နယ္ ေက်းရြာေလးတရြာကေန လာေရာက္သူျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕မိဘေတြကေတာ့ လယ္သမားေတြျဖစ္ၿပီး ငယ္စဥ္က ရက္ကန္းခတ္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ခဲ့ကာ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ အပ်ဳိႀကီးအျဖစ္ ေနထိုင္လာခဲ့ရာက အသက္အရြယ္ ရလာတဲ့အခါ ဒီရိပ္သာကို လာေရာက္လို႔ ဘဝတူ အေပါင္းအေဖာ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ခိုလံႈေနပါတယ္။
ဒီရိပ္သာေလးမွာ အသက္အရြယ္အႀကီးဆံုး အဘြားအိုေတြအတြက္ကေတာ့ ‘စိန္ပန္းဝါ’ လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ သီးသန္႔ အေဆာင္ေလးတေဆာင္နဲ႔ ေနရာေပးထားၿပီး အသက္ ၁၁၁ ႏွစ္ရွိ အဘြားေရႊနဲ႔ အသက္ ၁၀၈ ႏွစ္ရွိ အဘြား ေဒၚက်င္ေအးတို႔ကေတာ့ ၂၀၁၇ ခုႏွစ္က ဒီအေဆာင္ေလးမွာပဲ ေခါင္းခ်သြားခဲ့သလို အသက္ ၁၀၀ အရြယ္ အဘြားျမင့္ဟာလည္း ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇန္နဝါရီ ၁၄ ရက္ကမွ ဘဝတပါးသို႔ ကူးေျပာင္းသြားခဲ့တာပါ။
လက္ရွိ အသက္အႀကီးဆံုးက အသက္ ၉၅ ႏွစ္အရြယ္ရွိတဲ့ အဘြားအို ေဒၚမိမိေလးျဖစ္ၿပီး ႏွာေခါင္းမွာ ပိုက္တပ္၊ လက္မွာ ေဆးသြင္းထားရၿပီး အိပ္ရာကုတင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနရပါတယ္။
လူအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ဘဝအေထြေထြ ဒီရိပ္သာမွာ လာေရာက္ခိုလံႈရင္း ဘဝရဲ႕ ေနဝင္ခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္သန္း ေခါင္းခ်သြားခဲ့ၾကသူေတြ အေရအတြက္ဟာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္တခုတာ ကာလအတြင္း အေယာက္ ၁၃၀၀ ေလာက္ ရွိေနၿပီလို႔ ဆရာေတာ္က မိန္႔ပါတယ္။
လက္ရွိ ဒီရိပ္သာမွာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ကေန အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ လာေရာက္ ခိုလံႈေနသူေပါင္း အေယာက္ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိေနၿပီး ျပည္တြင္းျပည္ပက အလႉရွင္ေတြရဲ႕ ကူညီေထာက္ပံ့မႈနဲ႔ ဒီရိပ္သာႀကီး ပံုမွန္လည္ပတ္ေနရတာပါ။
ရိပ္သာအတြက္ တေန႔ကို တတင္းခြဲ ဆန္အိတ္ေပါင္း ၁၂ အိတ္ေလာက္ အသံုးျပဳ ထမင္းခ်က္ေပးရၿပီး ဟင္းအျဖစ္ေတာ့ အလႉရွင္ရွိတဲ့ေန႔ကလြဲလို႔ ပံုမွန္ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းခ်က္ေပးရတယ္၊ ေန႔စဥ္ ကုန္က်စရိတ္က ဆန္ဖိုး က်ပ္ ၄ သိန္းခြဲေက်ာ္နဲ႔ ဟင္းဖိုး က်ပ္တသိန္းေက်ာ္ စုစုေပါင္း က်ပ္ငါးသိန္းခြဲေလာက္ ကုန္က်တယ္လို႔ ရိပ္သာရဲ႕ စားေသာက္ခ်က္ျပဳတ္တာဝန္ခံ ဦးတင္ထြန္းက ေျပာျပပါတယ္။
ဒီရိပ္သာမွာ ခိုကိုးရာမဲ့ ဘိုးဘြားေတြအျပင္ မိဘမဲ့ကေလးငယ္ေတြ၊ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေဝဒနာရွင္ေတြ၊ စိတ္မက်န္းမာသူေတြ၊ မသန္စြမ္းသူေတြနဲ႔ အိမ္မဲ့ယာမဲ့ေတြ အဆက္မျပတ္ လာေရာက္ခိုလံႈေနၾကၿပီး တရားနာ တရားထိုင္လိုသူေတြအတြက္လည္း သီးသန္႔ေနရာေတြ ဖန္တီးေပးထားႏိုင္ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီရိပ္သာ မဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခင္က ဆရာေတာ္ဟာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လကစၿပီး ခိုကိုးရာမဲ့ ဘိုးဘြားေတြအတြက္ ရန္ကုန္ ဗိုလ္တေထာင္ၿမဳိ႕နယ္ ၄၅ လမ္း၊ အိမ္အမွတ္ ၄၅၊ ၄ လႊာမွာရွိတဲ့ တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္း ေနရာေလးတခုမွာ ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ပုိင္းမွာ လူအိုလူနာေတြ မ်ားျပားလာတဲ့အတြက္ အဆင္မေျပေတာ့ဘဲ ရန္ကုန္တဖက္ကမ္း သန္လ်င္ၿမဳိ႕နယ္ က်ဳိက္ေခါက္ဘုရားနဲ႔ အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္အၾကားရွိ သန္လ်င္ဘုရားကုန္းေနရာမွာ ၂၀၀၈ ဇြန္လ ၁၆ ရက္ကစလို႔ သန္လ်င္သဘာဝရိပ္သာကို စတည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီရိပ္သာကို အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ေရာက္လာၾကသူေတြနဲ႔ မိသားစုေတြဟာ ရိပ္သာရဲ႕ အနီးပတ္ဝန္းက်င္မွာ တဲေတြထိုး ေနထိုင္ၾကရင္း ခုဆိုရင္ ေက်းရြာႀကီးတရြာလို ျဖစ္လာေနၿပီး ၁၅ ေပ ေစတနာရြာလို႔ အမည္တြင္ေနပါၿပီ။ ေစတနာရြာေလးမွာ ေနထိုင္သူေတြဟာ သဘာဝတရားရိပ္သာရဲ႕ သားသမီးေတြလို ျဖစ္ေနၿပီး အိမ္ေျခေပါင္း ၂၀၀၀ ေက်ာ္ မိသားစုေပါင္း ၃၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရဲ႕ ဘဝေတြ အသက္ရွင္သန္ေနထိုင္ရာ ေနရာေလးတခု ျဖစ္လို႔ေနပါၿပီ။
ဒါေပမယ့္ ဒီရိပ္သာရပ္ဝန္းထဲမွာေတာ့ အလည္လာသူေတြကို ခ်ဥ္းကပ္ ေငြလိုက္လံေတာင္းခံေနသူေတြရဲ႕ ျပႆနာ၊ စားေသာက္ေဆာင္က မေက်လည္တဲ့အသံေတြ ၾကားခဲ့ရသလို ေစတနာရြာေလးမွာလည္း သန္႔ရွင္းတဲ့ ေသာက္ေရသံုးေရ၊ မိလႅာစနစ္၊ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ လိုအပ္ခ်က္ေတြ၊ မီးေဘးအႏၱရာယ္နဲ႔ လူမႈေရး ျပႆနာေပါင္းစံုကေတာ့ ရွိေနဆဲပါ။
ဆရာေတာ္ကေတာ့ ဒီရိပ္သာရဲ႕ အခက္ခဲဆုံး အၾကမ္းတမ္းဆံုး ေန႔ရက္ေတြကို ကုန္လြန္ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ ႏိုင္ငံတဝန္းက ေနစရာေနရာမရွိတဲ့ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ေတြအတြက္လည္း အလားတူ ေစတနာရြာေတြ တည္ေထာင္ေပးႏိုင္ဖို႔ ဆႏၵျပင္းျပေနပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ သန္လ်င္သဘာဝရိပ္သာပိုင္ေျမထဲမွာပဲ အဆင့္ျမင့္ အထပ္ျမင့္ ရိပ္သာ အေဆာင္သစ္ေတြ ထပ္ေဆာက္ဖို႔၊ တရားက်င့္ႀကံလိုသူေတြအတြက္ သီးသန္႔ တရားရိပ္သာ ေဆာက္လုပ္ဖို႔၊ ေနာင္ပြင့္ေတာ္မူမယ့္ အရိေမေတၱယ် ဘုရားရွင္ကို ရည္မွန္းပူေဇာ္တဲ့အေနနဲ႔ ဉာဏ္ေတာ္ ၁၅ ေပရွိ ေလာကဝိဒူ ေက်ာက္ဆင္းတု ႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီးနဲ႔ ေစတီေတာ္ေတြအျပင္ ၁၆ ထပ္ တရားေဆး႐ုံ၊ ၁၂ ထပ္ ဘက္စံုပညာေရးအေဆာင္၊ မိခင္ႏွင့္ကေလး လူမႈကူညီေရးအေဆာင္နဲ႔ ေယာဂီအိမ္ယာေတြ၊ ပန္းၿခံ၊ Green House စိုက္ခင္းနဲ႔ အားကစားကြင္းေတြ ေဆာက္ဖို႔လည္း စီမံကိန္းခ်ၿပီး ႀကဳိးပမ္းလုပ္ေဆာင္ေနပါတယ္။
ခုဆိုရင္ ဒီရိပ္သာဝန္းထဲမွာ Aquaponics လို႔ေခၚတဲ့ ေရေနသတၱဝါ ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းနဲ႔ စားပင္သီးပင္ေတြ တြဲဖက္ ေမြးျမဴစိုက္ပ်ိဳးတဲ့ နည္းစနစ္ကို အသံုးျပဳၿပီး သီးႏွံေတြ စိုက္ပ်ဳိးထားတဲ့ ေအာ္ဂဲနစ္စိုက္ခင္းတခုလည္း ရွိေနပါၿပီ။
ဒီစိုက္ခင္းမွာေတာ့ ငါးေျပမေတြကို ဖိုက္ဘာေရကန္ေတြနဲ႔ ေမြးျမဴထားၿပီး ဒီကေန ထြက္လာတဲ့ ဇီဝဓာတ္ေငြ႔ေတြနဲ႔ သီးႏွံပင္ေတြ စိုက္ပ်ဳိးထားတာ ေတြ႔ရသလို ေအာ္ဂဲနစ္နည္းနဲ႔ မိႈေတြစိုက္ပ်ဳိးထားတာလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီလို သိပၸံနည္းက် စိုက္ပ်ဳိးေရး နည္းပညာေတြကို သင္ၾကားေပးတဲ့ သင္တန္းကိုလည္း ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလမွာ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ၿပီး ေဒသအႏွံ႔အျပားက သင္တန္းသား ၄၆ ဦးအတြက္ ဒီရိပ္သာမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ သီတင္းငါးပတ္ၾကာ သင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။
ဒီစိုက္ခင္းကို တာဝန္ယူ လုပ္ကိုင္ေနသူေတြထဲက တဦးကေတာ့ ေဒၚဧပရယ္ပါ။ သူဟာ တခ်ိန္က မီးမီးသုခ အမည္နဲ႔ ဗီြဒီယိုသ႐ုပ္ေဆာင္တဦး ျဖစ္ခဲ့ဖူးၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ မူးယစ္ေဆးဝါးရဲ႕ သားေကာင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒီရိပ္သာကို ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ တရားဓမၼ အဆံုးအမေတြေၾကာင့္ အလင္းေရာင္ရၿပီး ဘဝသစ္တခု၊ အနာဂတ္လမ္းသစ္တခုကို ေဖာက္လို႔ ေအာ္ဂဲနစ္စုိက္ခင္းေလးေတြ အေကာင္အထည္ေပၚလာေအာင္ ဝုိင္းဝန္းကူညီ ပ်ဳိးေထာင္ေပးသူ ျဖစ္လုိ႔ေနပါၿပီ။
“က်မ အႏုပညာကို ႐ူးေနေအာင္ ဝါသနာပါခဲ့တယ္။ က်မ သ႐ုပ္ေဆာင္လုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ အႏုပညာကလြဲၿပီး ဘာမွမသိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ့္ဆီ ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ တသက္လံုး ေပ်ာ္ခ်င္ရင္ သစ္ပင္စုိက္ပါတဲ့ ဆရာေတာ္က ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေရေပၚစိုက္ပ်ဳိးနည္းကို သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္က က်မဘဝကို ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္လည္ေမြးဖြားေပးခဲ့တယ္” လို႔ ေဒၚဧပရယ္က သူ႔ရဲ႕ ဘဝသစ္ကို ေျပာျပပါတယ္။
ဒီစိုက္ခင္းကေန ေဒသခံေတြအတြက္ အလုပ္အကိုင္ေတြ ဖန္တီးေပးဖို႔၊ စိုက္ခင္းကထြက္တဲ့ ေအာ္ဂဲနစ္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကို ရိပ္သာအတြက္ အသံုးျပဳဖို႔နဲ႔ ဒီနည္းပညာေတြကို ျမန္မာျပည္ ေဒသအရပ္ရပ္ကို ပ်ံ႔ႏွံ႔သြားေစဖို႔အထိ ရည္မွန္းထားတယ္လို႔ ဒီရိပ္သာမွာ Green House စီမံကိန္းေလး ျဖစ္လာေအာင္ ႀကဳိးပမ္းေနၾကသူေတြက ေျပာပါတယ္။
လက္ရွိ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာသာမက ထိုင္းနဲ႔ ဗီယက္နမ္ အပါအဝင္ ျပည္ပႏုိင္ငံေတြမွာလည္း သဘာဝတရားရိပ္သာေတြ တိုးခ်ဲ႔ဖြင့္လွစ္ေနသလို ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္က လိုအပ္ေနတဲ့ တရားရိပ္သာေတြ၊ စာသင္တိုက္ေတြ၊ ေစတနာရြာေတြ၊ ဘကစာသင္ေက်ာင္းေတြ တိရစၦာန္ေဘးမဲ့ေတာေတြ၊ စာၾကည့္တိုက္ေတြလည္း ေဆာက္လုပ္တည္ေထာင္ထားပါတယ္။
သဘာဝတရားရိပ္သာဟာ လူမ်ဳိးဘာသာ၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ၊ လူတန္းစားမေရြး၊ က်ားမ အသက္အရြယ္ ကန္႔သတ္ခြဲျခားျခင္းမရွိဘဲ အကူအညီလိုအပ္လို႔ ေရာက္လာတဲ့ လူသားတိုင္းကို ေႏြးေထြးစြာ အခ်ိန္မေရြး ႀကဳိဆိုေနတယ္လို႔ ဆရာေတာ္ အရွင္ဥတၱမသာရက မိန္႔ပါတယ္။
“တကယ့္ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္လုိ႔ရေအာင္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေသလို႔ရေအာင္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနလို႔ရေအာင္ ဒီေနရာကိုေရြးတာ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေသစရာေနရာမရွိဘူး။ ေသစရာေနရာ ေတာ္ေတာ့္ကို လိုအပ္တယ္။ ေဆး႐ံုကလည္း ေသဖို႔ေကာင္းတဲ့ေနရာ မဟုတ္ဘူး။ သခ်ႋဳင္းကလည္း ေသဖို႔ေကာင္းတဲ့ေနရာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလို တရားရိပ္သာက ေသလုိ႔လည္းေကာင္းတယ္။ ေနလို႔လည္းေကာင္းတယ္။ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ အရိပ္နဲ႔ဆိုေတာ့ အဲလိုေနရာေတြကလည္း တကယ္လိုအပ္တယ္” လို႔ ဆရာေတာ္က မိန္႔ပါတယ္။
ဆရာေတာ္မိန္႔ၾကားတဲ့ ဒႆနအတိုင္း
စြန္႔တတ္မွ လြတ္လပ္တာအစစ္ျဖစ္မယ္။
သင့္အတြက္၊ အမ်ားအတြက္
ေလာကအတြက္
ေလာကမွ လြန္ေျမာက္ဖို႔အတြက္
သဘာဝတရားရိပ္သာနဲ႔ ကုသိုလ္ဘဏ္ေတြမွာ
ကုသိုလ္ယူပါ၊ အကူအညီေပးပါ၊
အကူအညီယူပါလို႔ပဲ တိုက္တြန္းလိုက္ရပါတယ္။
ပီတာေအာင္
