ျမန္မာ့နိုင္ငံေရးနဲ့ စီးပြားေရး ျပုျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြကို အနီးကပ္ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာေနတဲ့ နိုင္ငံေတြထဲမွာ အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းနိုင္ငံဟာ ထိပ္ဆံုးက ရိွေနပါတယ္။ ထိုင္းနိုင္ငံရဲ့ စိတ္၀င္စားမႈဟာ ထိုင္းအစိုးရတင္မကဘဲ ထိုင္းစီးပြားေရး အသိုင္း အ၀န္း၊ တကၠသိုလ္ပညာ႐ွင္အသိုင္းအ၀န္း၊ လူမႈအဖြဲ့အစည္းေတြနဲ့ မီဒီယာပါမက်န္ ျမန္မာျပည္က အေျပာင္းအလဲကို ရည္႐ြယ္ခ်က္အမ်ိုးမ်ိုးနဲ့ အနီးကပ္ေလ့လာေနၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့အနွစ္ ၂၀၊ ထိုင္း - ျမန္မာ ဆက္ဆံေရးကို ျပန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ထိုင္းနိုင္ငံဟာ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ့ အေျပာင္းအလဲကေန စီးပြားေရးအခြင့္အလမ္းေတြကို အမိအရ ဆုပ္ကိုင္နိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ေတြ့ရမွာပါ။ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ၁၉၈၈ ခုနွစ္ ဒီမိုကေရစီလႈပ္႐ွားမႈေတြျဖစ္ခဲ့ျပီး စစ္တပ္က အာဏာရယူခဲ့ခ်ိန္၊ ဆို႐ွယ္လစ္ စီးပြားေရး စနစ္ကေန ေဈးကြက္ စီးပြားေရး စနစ္ ေျပာင္းလဲက်င့္သံုးမႈကို စလ်င္စခ်င္း ထိုင္းနိုင္ငံဟာ အေစာဆံုး ျပည္ပရင္းနွီးျမႈပ္နွံသူ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္က ထိုင္းစစ္တပ္ အၾကီးအကဲျဖစ္ျပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ ၀န္းၾကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ခ်ာဗလစ္ ေယာင္ခ်ိုင္းယုဟာ ၁၉၈၉ ခုနွစ္မွာ ျမန္မာနိုင္ငံကို တရား၀င္လည္ပတ္ခဲ့ျပီး ပူပူေနြးေနြး ျမန္မာ စစ္အစိုးရကို ေထာက္ခံခဲ့တဲ့ အတြက္ ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ့ ပထမဆံုး ျပည္ပမိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သစ္ေတာနဲ့ ေရထြက္ သယံဇာတ အလွ်ံပယ္ၾကြယ္၀တဲ့ ျမန္မာနိုင္ငံဟာ ထိုင္းစီးပြားေရးအတြက္ မက္ေမာစရာ စားက်က္ၾကီးျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သိထားတဲ့ ထိုစဥ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ခ်ာဗလစ္ ေယာင္ခ်ိုင္းယုဟာ သူနဲ့အတူ ထိုင္းစီးပြားေရးလုပ္ငန္း႐ွင္ေတြကိုပါ တပါတည္း ေခၚေဆာင္သြားခဲ့ျပီး ျမန္မာ သစ္ေတာနဲ့ ေရထြက္သယံဇာတေတြကို ထုတ္ယူနိုင္ခြင့္ကို အမိအရ ရယူနိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီသမိုင္းေၾကာင္းကို ျပန္သံုးသပ္ရင္ ေဈးကြက္ စီးပြားေရးေခတ္ဦး ျမန္မာစီးပြားေရးထဲ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ ေျခသြက္လက္သြက္ ၀င္ေရာက္လာတာ ထိုင္းစီးပြားေရး လုပ္ငန္း႐ွင္ေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေတြ့ရမွာပါ။ နိုင္ငံျခားေငြ အေရးတၾကီး လိုအပ္ေနတဲ့ ျမန္မာစစ္အစိုးရရဲ့အခက္အခဲကို သိေနတဲ့ ထိုင္းေတြဟာ နိုင္ငံရဲ့ ဧရိယာအမ်ားအျပားမွာ ရာစုနွစ္နဲ့ခ်ီျပီး လူေတြရဲ့ျပုျပင္မႈမခံရေသးတဲ့ ထူထပ္စြာ ဖံုးအုပ္ေနတဲ့ သစ္ေတာသယံဇာတေတြနဲ့ ျမန္မာကမ္းလြန္ေရျပင္မွာ ငါးဖမ္းခြင့္ လိုင္စင္ေတြကို ၁၉၈၉ ခုနွစ္ကစလို့ ရရိွခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ တိုက္ဆိုင္တယ္ပဲဆိုဆို ထိုင္းအစိုးရဟာ သူ့နိုင္ငံမွာ မရိွသေလာက္ ကုန္ခန္းေနျပီျဖစ္တဲ့ သစ္ေတာေတြကို ထိန္းသိမ္းဖို့ ၁၉၈၉ ခုနွစ္ကစလို့ သစ္ခုတ္ခြင့္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ပိတ္ပင္ခဲ့ပါတယ္။ နွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ၾကာျပီးေနာက္ ထုိင္းနိုင္ငံနဲ့ နယ္စပ္ထိစပ္တဲ့ ျမန္မာျပည္ဘက္က သစ္ေတာေတြနဲ့ ျမန္မာကမ္းလြန္က ေရထြက္သယံဇာတေတြ တျဖည္းျဖည္း ခန္းေျခာက္လာေနျပီဆိုတာ လက္ေတြ့ ၾကံုေတြ့ေနရပါျပီ။ အခုတခါ ျမန္မာနိုင္ငံဟာ ေဈးကြက္ စီးပြားေရးစနစ္ကို ေျပာင္းလဲျပီးေနာက္ စီးပြားေရး ျပုျပင္ေျပာင္းလဲမႈကို ဒုတိယအၾကိမ္ က်ယ္က်ယ္ျပန့္ျပန့္ ေဆာင္႐ြက္လာခ်ိန္မွာ ထိုင္းနိုင္ငံဟာလည္း ေနာက္တၾကိမ္ ျမန္မာနိုင္ငံက စီးပြားေရး အခြင့္အလမ္းေတြကို မ်က္ေစာင္းထုိးေနပါျပီ။ တကယ္ေတာ့ ထိုင္းနိုင္ငံဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ ၂၀ အတြင္း ျမန္မာနိုင္ငံရဲ့ နိုင္ငံျခားတိုက္ရိုက္ရင္းနွီးျမႈပ္နွံမႈမွာ တ႐ုတ္နိုင္ငံျပီးရင္ ဒုတိယအမ်ားဆံုးျဖစ္ျပီး အေမရိကန္ေဒၚလာ ၉ ဘီလီယံေက်ာ္ ရင္း နွီးျမႈပ္နွံထားပါတယ္။ ဒီတၾကိမ္ ထိုင္းေတြ စိတ္အ၀င္စားဆံုး ရင္းနွီးျမႈပ္နွံမႈက ထား၀ယ္ေရနက္ဆိပ္ကမ္းနဲ့ အထူးစီးပြားေရးဇုန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တန္ဖိုးအားျဖင့္ ဘီလီယံေပါင္းမ်ားစြာ ရင္နွီးျမႈပ္နွံရမယ့္ ဒီစီမံကိန္းအေၾကာင္းကို ယခင္က အပိုင္း ၈ ပိုင္း ခြဲျပီး ေရးသားခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခု ဒီေဆာင္းပါးမွာ ထိုင္းအစိုးရကေရာ စီးပြားေရးအသိုင္းအ၀န္းကပါ လက္လြွႊတ္မခံ အမိအရ ရယူခဲ့တာ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုတာကို ေနာက္ထပ္ေလ့လာေတြ့ရိွခ်က္ေတြနဲ့ တင္ျပသြားမွာပါ။ နွစ္ေပါင္း ၂၀ ၾကာ ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ့ စီးပြားေရးအရ ဆက္ဆံလုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ ထိုင္းအစိုးရပိုင္းနဲ့ စီးပြားေရး အသိုင္းအ၀န္းဟာ ျမန္မာ့ နိုင္ငံေရးနဲ့ ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ အေၾကာင္း ေျခေျချမစ္ျမစ္ ေလ့လာသိရိွခဲ့ျပီဆိုတာ ထား၀ယ္စီမံကိန္းက တစိတ္တပိုင္း ေဖာ္ညြွႊန္းေနပါတယ္။ ၂၀၀၈ ခုနွစ္ကစလို့ ထား၀ယ္စီမံကိန္း ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ အခ်ိန္ဇယားကို ေလ့လာၾကည့္ရင္း အဲ့ဒီသံုးသပ္ခ်က္ ထြက္လာတာပါ။ ၂၀၀၈ ခုနွစ္ ေမနဲ့ဇြန္လေတြမွာ ထိုင္းအစိုးရနဲ့ အီတာလွ်ံ-ထိုင္းကုမၸဏီတို့ဟာ ထိုအခ်ိန္က ျမန္မာစစ္အစိုးရေခါင္းေဆာင္ေတြထံ ခ်ဥ္းကပ္ျပီး ထား၀ယ္စီမံကိန္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို့အတြက္ နွစ္နိုင္ငံနားလည္မႈစာခၽြန္လြွႊာေတြ လက္မွတ္ေရးထိုးနိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီကာလ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ့ နိုင္ငံေရးအေျခအေနဟာ အဓိက ျဖစ္ရပ္ၾကီး ၃ ခု ျဖစ္ပြားခဲ့ျပီး အလြန္ကိုမတည္ျငိမ္တဲ့ အေနအထားမွာရိွပါတယ္။ အဲ့ဒါေတြက ၂၀၀၇ ခုနွစ္ေနွာင္းပိုင္း ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ား ဦးေဆာင္တဲ့ ဆနၵျပမႈေတြေၾကာင့္ တိုင္းျပည္အေျခအေန မျငိမ္ေသးခင္မွာပဲ ၂၀၀၈ ေမလမွာ ျမန္မာ သမိုင္းမွာ အဆိုး႐ြားဆံုး နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္းေၾကာင့္ လူေပါင္း သိန္းခ်ီ ေသေက်ျပီး သန္းခ်ီ အတိဒုကၡေရာက္ေနခ်ိန္ စစ္အစိုးရက ဖြဲ့စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ လူထုဆနၵခံယူပြဲကို အတင္းအက်ပ္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ျပည္တြင္းနိုင္ငံေရး မတည္ျငိမ္တဲ့ ၂၀၀၈ ခုနွစ္မွာပဲ ထိုင္းအစိုးရနဲ့ အီတာလွ်ံ-ထိုင္းကုမၸဏီတို့ဟာ နိုင္ငံေတာင္ဘက္ အန္ဒမန္ကမ္းရိုးတန္းက ထား၀ယ္ေရးနက္ဆိပ္ကမ္း စီမံကိန္းအတြက္ ေျမျပင္ေလ့လာမႈေတြ စတင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ ၂ နွစ္အၾကာ လက္ရိွျမန္မာ့နိုင္ငံေရးရဲ့ အဓိကအေျပာင္းအလဲျဖစ္လာမယ့္ ၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမက်င္းပမီ ၅ ရက္အလိုမွာ ထား၀ယ္စီမံကိန္း တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းေတြ စတင္အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို့ နွစ္နိုင္ငံ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆို လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ပါတယ္။ ေ႐ြးေကာက္ပြဲအလြန္ျဖစ္လာမယ့္ နိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲေတြကို ထိုင္းအစိုးရနဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြက ရဲရဲတင္းတင္းပဲ ၾကိုတင္ခန့္မွန္းျပီး စြန္းစားမႈျပုခဲ့တာ အထင္အ႐ွားပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ နွစ္ေလာက္ကတည္းက ထား၀ယ္စီမံကိန္းမွာ ၾကိုတင္ရင္နွီးျမႈပ္နွံခဲ့တာ နိုင္ငံေရးအရ စြန့္စားမႈ (Political Risk) ၾကီးမားတယ္ဆိုတာ ထိုင္းေတြ ေကာင္းေကာင္းသိသလို ဒီစီမံကိန္းမွာ ၎တို့တြက္ထားသလို လိုအပ္တဲ့ နိုင္ငံျခား ရင္းနွီးျမႈပ္နွံမႈေတြကို ထိုင္းကုမၸဏီေတြက ဆြဲေဆာင္နိုင္မယ္ဆိုရင္ ထား၀ယ္စီမံကိန္းဟာ ထိုင္းစီးပြားေရး တခုလံုးအတြက္ ၾကီးမာတဲ့ အက်ိုးအျမတ္ (High Returns) ရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ထိုင္းနိုင္ငံေရးေလာကမွာ အာဏာရပါတီနဲ့ အတိုက္အခံပါတီတို့အၾကား ႐ွား႐ွားပါးပါး ဘံုသေဘာတူညီခ်က္ ရယူနိုင္တဲ့ တခုတည္းေသာ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ ထိုင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ပါးနပ္မႈရိွရိွနဲ့ ထား၀ယ္စီမံကိန္းေျမေတြကို နိုင္ငံတကာ ကုမၸဏီေတြလက္ထဲ လက္ညိႈးထိုးေရာင္းစားဖို့ လုပ္ခဲ့ပံုကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ေရနက္ဆိပ္ကမ္း စီမံကိန္းေဒသမွာ ေနထိုင္ေနၾကတဲ့ ေက်း႐ြာ ေတြနဲ့ပတ္သက္ျပီး အီတာလွ်ံ - ထိုင္းကုမၸဏီဟာ တဖက္မွာ ခက္ခက္ခဲခဲ ကိုင္တြယ္ေျဖ႐ွင္းေနရတာကို နိုင္ငံတကာ ရင္းနွီးျမႈပ္နွံသူေတြမသိနိုင္ေအာင္ ကုမၸဏီက ရင္းနွီးျမႈပ္နွံသူေတြ ေလ့လာနိုင္ေအာင္ တရား၀င္ထုတ္ေ၀တဲ့ ထား၀ယ္စီမံကိန္းဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္ေတြမွာ ခ်န္လွပ္ထားပါတယ္။ အျခားတဖက္မွာ ၂၀၁၁ ခုနွစ္ နွစ္လည္ကတည္းက ဘန္ေကာက္နဲ့ ဂ်ပန္နိုင္ငံ တိုက်ိုျမို့ေတြမွာ ထား၀ယ္က စက္မႈဇုန္ ေျမကြက္ေတြကို ေျမပံုေပၚမွာ လက္ညိႈးထိုးျပီး ၾကိုက္ရင္ ၾကိုတင္စရန္သတ္ဖို့အတြက္ ဖိတ္ေခၚခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္တာဟာ ဘာနဲ့တူသလဲဆိုရင္ ရန္ကုန္ျမို့က ေဆာက္လုပ္ေရးကုမၸဏီေတြ ၾကိုပြိုင့္ယူျပီး အိမ္ေဆာက္တဲ့နည္းပါပဲ။ ဒါကို ျမန္မာအစိုးရသစ္ မသိဘဲမေနပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လဲ ထား၀ယ္စီမံကိန္းကို ျမန္မာအစိုးရပိုင္းက တာ၀န္ယူထားတဲ့ အရာရိွၾကီးေတြၾကားထဲမွာ အီတာလွ်ံ - ထိုင္းကုမၸဏီရဲ့ လုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြကို သေဘာမက်ျဖစ္လာျပီး အယံုအၾကည္ပါ နည္းလာတာကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုလာတဲ့အေျခအေနထိ ရိွေနပါျပီ။ ဒီျဖစ္ရပ္ကိုၾကည့္ျပီး အေရးၾကီးဆံုး ေမးခြန္းတခု ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ အဲ့ဒါက ထား၀ယ္စီမံကိန္းတခုလံုးကို တည္ေဆာက္ဖို့ လိုင္စင္ရထားတဲ့အတြက္ ထိုင္းတို့က နိုင္ငံတကာ ရင္နွီးျမႈပ္နွံမႈေတြကို ႐ွာေဖြစုေဆာင္းတဲ့ေနရာမွာ ေဒၚလာ ဘီလီယံနဲ့ခ်ီတဲ့ အရင္းနွီးေတြကို ၎တို့နိုင္ငံအတြင္း အေျခက်ထူေထာင္ျပီးသား ေငြေၾကးအရင္းအနွီး ေဈးကြက္ထဲ ၀င္ေရာက္လာေအာင္ ၾကိုးစားေနတာလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းပါ။ ဒီေမးခြန္းေမးရတဲ့အေၾကာင္းက ထိုင္းတို့မွာ စေတာ့ခ္အိတ္ခ်ိန္း (Stock Exchange) ရိွျပီး နိုင္ငံတကာ ရင္းနီွးျမႈပ္နွံမႈ ေဈးကြက္ေတြနဲ့ ေကာင္းေကာင္းခ်ိတ္ဆက္ထားနိုင္သလို နိုင္ငံျခားရင္းနွီးျမႈပ္နွံမႈေတြအတြက္ ဥပေဒနဲ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ ျပည့္ျပည့္စံုစံုရိွေနျပီး ျမန္မာေတြက အခုမွ စေတာ့ခ္အိတ္ခ်ိန္းဖြင့္ဖို့ ဂ်ပန္ေတြရဲ့ အကူအညီနဲ့ စလုပ္တုန္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ ထား၀ယ္စီမံကိန္းမွာ ရင္းနွီးျမႈပ္နွံလုိတဲ့ နိုင္ငံတကာလုပ္ငန္း႐ွင္ေတြက ထိုင္းေငြေၾကးေဈးကြက္က တဆင့္ ရင္းနွီးျမႈပ္နွံလာမယ္ဆိုရင္ ထား၀ယ္စီမံကိန္းဟာ ျမန္မာ့စီးပြားေရး တိုးတက္ဖို့အတြက္မဟုတ္ဘဲ တိုးတက္ေနျပီ ျဖစ္တဲ့ ထိုင္းစီးပြားေရးကို ပိုျပီးခ်ဲ့ထြင္တဲ့ စီမံကိန္းျဖစ္သြားနိုင္ပါတယ္။ ထိုင္းအစိုးရနဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြ သူတို့အက်ိုးၾကည့္ပံု ေနာက္ထပ္ဥပမာတခုက ေက်ာက္မီးေသြး လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပး စက္ရံုတည္ေဆာက္ေရး စီမံကိန္းပါပဲ။ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ကို ေဈးေပါေပါနဲ့ရရိွဖို့ ပတ္၀န္းက်င္ အိမ္နီးနားခ်င္းနိုင္ငံေတြျဖစ္တဲ့ လာအိုနဲ့ ျမန္မာတို့မွာ ေရအားလွ်ပ္စစ္စီမံကိန္း အၾကီးစားေတြနဲ့ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ့သိုက္ေတြကို စာခ်ဳပ္ေတြ ခ်ဳပ္ျပီး သိမ္းက်ဳံးရယူဖို့ ၾကိုးစားေနတဲ့ ထိုင္းေတြဟာ ထား၀ယ္စီမံကိန္းမွာ ေနာက္ထပ္ေျခလွမ္းတခုကိုလည္း ျပင္ဆင္လာပါတယ္။ မီဂါ၀ပ္ ၄၀၀၀ ထုတ္လုပ္ဖို့အတြက္ ထား၀ယ္ေရနက္ဆိပ္ကမ္းနဲ့ တြဲဆက္လ်က္ ေျမဧရိယာ ၃.၇၀ စတုရန္းကီလိုမီတာေပၚမွာ ေက်ာက္မီးေသြးဓာတ္အားေပးစက္ရံု အနည္းဆံုး ၃ လံုး ေဆာက္လုပ္ဖို့ စီစဥ္ထားခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီစက္ရံု ၃ လံုး ထဲမွာ မီဂါ၀ပ္ ၁၈၀၀ ထုတ္လုပ္နိုင္မယ့္ စက္ရံုနွစ္လံုးက ထိုင္းနိုင္ငံကို တင္ပို့မယ့္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား မီဂါ၀ပ္ ၃၆၀၀ အတြက္ျဖစ္ျပီး တတိယစက္ရံုက မီဂါ၀ပ္ ၄၀၀ ထုတ္လုပ္ျပီး ထား၀ယ္စီမံကိန္းမွာ လိုအပ္တဲ့ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပးဖို့ ျဖစ္တယ္။ ဒီစီမံကိန္း ဒီဇိုင္းကိုၾကည့္ရင္ ထိုင္းေတြဘယ္ေလာက္ ကိုယ္က်ိုး႐ွာသလဲဆိုတာ သိသာပါတယ္။ ေက်ာက္မီးေသြး လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပးစက္ရံုေတြေၾကာင့္ ထိုင္းနိုင္ငံမွာ သဘာ၀၀န္းက်င္ ထိခိုက္ပ်က္စီးမႈနဲ့ အနီး၀န္းက်င္မွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ျပည္သူေတြ က်န္းမာေရးျပဿနာေတြ ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြားရင္ဆိုင္ရလို့ ထိုင္းနိုင္ငံမွာ ေက်ာက္မီးေသြးဆန့္က်င္ေရး လႈပ္႐ွားမႈျပင္းထန္ခဲ့လို့ ထိုင္းအစိုးရက ေက်ာက္မီးေသြးက လွ်ပ္စစ္ထုတ္ယူတဲ့နည္းလမ္းကို ေလွ်ာ့ခ်ဖို့ၾကိုးစားလာျပီး ဒီျပဿနာရဲ့အေျဖကို အိမ္နီးခ်င္း ျမန္မာနိုင္ငံက ထား၀ယ္စီမံကိန္းမွာ ေက်ာက္မီးေသြးစက္ရံုေတြ ေဆာက္လုပ္ဖို့ စီစဥ္ျပီး အေျဖ႐ွာခဲ့ပါတယ္။ ဒီရင္းနွီးျမႈပ္နွံမႈဟာ ျမန္မာျပည္သူေတြအက်ိုးအတြက္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိသြားတဲ့  သမၼတ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရက မီဂါ၀ပ္ ၃၆၀၀ ထုတ္လုပ္မယ့္ အစီအစဥ္ကိုပယ္ဖ်က္ျပီး မီဂါ၀ပ္ ၄၀၀ ထုတ္လုပ္ဖို့ကိုေတာ့ စဥ္းစားမယ္လို့ ျပင္ဆင္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာအစိုးရဘက္က ထား၀ယ္စီမံကိန္းကို ဒီလို စိစစ္လုပ္ေဆာင္လာတာ ၾကိုဆိုရမယ့္ လကၡဏာျဖစ္ေပမယ့္ ေ႐ွ့က စစ္အစိုးရရဲ့ ထား၀ယ္စီမံကိန္းနဲ့ပတ္သက္ျပီး လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြဟာ နိုင္ငံအက်ိုး မၾကည့္ရာ က်လြန္းတယ္လို့ သံုးသပ္လုိ့ရပါတယ္။ အခုေတာ့ စစ္အစိုးရလက္ထက္ ထား၀ယ္စီမံကိန္းၾကီး ေပၚေပါက္လာေရးမွာ အဓိကတာ၀န္ရိွခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္က နိုင္ငံျခားရင္းနွီးျမႈပ္နွံမႈေကာ္မ႐ွင္ ဥကၠ႒ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဒုသမၼတ ဦးတင္ေအာင္ျမင္ဦးလည္း အနားယူသြားပါျပီ။ အက်ိုးအျမတ္ ၾကီးမယ္လို့ တြက္ခ်က္ျပီး ဦးတင္ေအာင္ျမင္ဦးနဲ့ အလြန္နီးစပ္မႈရိွတယ္လို့ လူသိမ်ားတဲ့ Max Myanmar စီးပြားေရး လုပ္ငန္းစုၾကီးလည္း စီမံကိန္းမွာ ျမန္မာဘက္က တဦးတည္းမူပိုင္ ရင္းနွီးျမႈပ္နွံခြင့္ရယူခဲ့ျပီးမွ စီမံကိန္းက ထြက္ခြာဖို့ ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဇူလိုင္လ ၂၂ မွ ၂၄ ရက္ၾကာ သမၼတဦးသိန္းစိန္ရဲ့ ထိုင္းနိုင္ငံခရီးစဥ္အတြင္း ၂၀၀၈ ခုနွစ္က နွစ္နိုင္ငံအစိုးရေတြအၾကား ထား၀ယ္စီမံကိန္း နားလည္မႈစာခၽြန္လြွႊာ (MoU) ထိုးခဲ့တာ သက္တမ္းကုန္ဆံုးေတာ့မွာျဖစ္လို့ အသစ္ တဖန္ လက္မွတ္ေရးထိုးမႈေတြ ျပုလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၈ ခုနွစ္ MoU မွာ နွစ္နိုင္ငံအစိုးရေတြအေနနဲ့ ေရနက္ဆိပ္ကမ္းနဲ့ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ အေ၀း ေျပးလမ္းေဖာက္လုပ္ေရး စီမံကိန္းနွစ္ခုကိုသာ သေဘာတူခဲ့ေပမယ့္ အခု MoU အသစ္မွာ ေပးထားတဲ့ေခါင္းစဥ္ (Memorandum of Understanding (MOU) on the Comprehensive Development in the Dawei Special Economic Zone and its Related Project Areas) အရ စီမံကိန္းတခုလံုးကို လြွႊမ္းျခံုတဲ့ MoU ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါဟာဘာကိုျပဆိုသလဲဆိုရင္ ယခင္ကလို အီတာလွ်ံ - ထိုင္း ကုမၸဏီကို လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ အားလံုးေပးျပီး ထား၀ယ္ စီမံကိန္းတခုလံုးကို ပံုအပ္ထားတာမ်ိုး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အစိုးရေတြကိုယ္တိုင္ဦးေဆာင္မယ့္ (Government-to-Government) စီမံကိန္းအသြင္ေဆာင္လာတယ္လို့ သံုးသပ္လို့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ MoU အသစ္ရဲ့ အေသးစိတ္ အခ်က္အလက္ေတြကို နွစ္နိုင္ငံအစိုးရေတြက အမ်ားျပည္သူေလ့လာနိုင္ဖို့ ထုတ္ျပန္ျခင္းမရိွေသးတဲ့အတြက္ စီမံကိန္း အေကာင္အထည္ေဖာ္မႈဒီဇိုင္း အေျပာင္းအလဲကို အတိအက်သိရိွဖို့ ခက္ခဲေနပါေသးတယ္။ သမၼတဦးသိန္းစိန္အေနနဲ့ ၎ခ်မွတ္ထားတဲ့ မူေတြအတိုင္း ထား၀ယ္စီမံကိန္းဟာ ျမန္မာနိုင္ငံနဲ့ျပည္သူေတြအတြက္ အမွန္တကယ္အက်ိုးျဖစ္ ထြန္းဖို့နဲ့ မီဂါ၀ပ္ ၄၀၀၀ ေက်ာင္မီးေသြးလွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပးစက္ရံုေတြ ေဆာက္ လုပ္ေရး စီမံကိန္းလို နိုင္ငံေတာ္ရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကိုထိခိုက္ေစတဲ့ စီမံကိန္းအမွားမ်ိုးေတြ MoU အသစ္မွာ ထပ္မံခ်ဳပ္ဆိုမႈ မျပုမိဖို့ အေရးၾကီးပါတယ္။ MoU အသစ္မွာ ဘယ္လိုအေျပာင္းအလဲေတြ လုပ္ေစကာမူ နွစ္နိုင္ငံအစိုးရေတြနဲ့ စီမံကိန္းမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနတဲ့ ကုမၸဏီၾကီးေတြ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈနဲ့ တာ၀န္ခံမႈရိွရိွ ေဆာင္႐ြက္သင့္တဲ့အခ်က္က ထား၀ယ္စီမံကိန္းနယ္ေျမဟာ လူဦးေရ ၃ ေသာင္း ေက်ာ္ေနထိုင္တဲ့ ေက်း႐ြာေပါင္း ၂၀ ခန့္ တည္ရိွေနတယ္ဆိုတာနဲ့ အဲ့ဒီျပည္သူေတြရဲ့ ဘ၀ရပ္တည္ေရး အေျခပ်က္ အေနပ်က္မျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုအစီအမံေတြနဲ့ အာမခံခ်က္ေတြ လုပ္ေဆာင္ေပးမယ္ဆိုတာကို စီမံကိန္းနယ္ေျမက ျပည္သူေတြနဲ့ နိုင္ငံတကာ ရင္းနွီးျမႈပ္နွံသူေတြကို ရဲရဲ၀င့္၀င့္ ထုတ္ေဖာ္႐ွင္းလင္းေျပာဆိုဖို့ လိုအပ္ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္ထိ စီမံကိန္းနယ္ေျမမွာ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ေနထိုင္ၾကတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ သူတို့ရဲ့အနာဂတ္ မေရရာမႈေတြအတြက္ စိုးရိမ္ေသာကေတြ ေ၀ေနတယ္ဆိုတာ သမၼတဦးသိန္းစိန္ သိရိွေအာင္ အဲ့ဒီေက်း႐ြာေတြဆီ အေရာက္ တေခါက္ေလာက္ တိုင္းခန္းလွည့္လည္ ၾကည့္႐ႈသင့္ပါေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ပါတယ္။