က်ဴထရံကာ ေျခတံရွည္အိမ္တလံုးေအာက္က ကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚမွာ ဆံပင္အံု႔လံုးသိမ္းထံုးထားၿပီး ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အိမ္ေနအက်ႌေလး ဝတ္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတဦးဟာ ကြမ္းသီးျခင္းေတြနဲ႔ ကြမ္းသီးပံုေတြၾကားထဲမွာ ထုိင္ေနပါတယ္။ ဒီအတုိင္းၾကည့္ရင္ေတာ့ သူမဟာ ဘာမွမထူးျခားတဲ့ သာမန္အမ်ဳိးသမီးတဦးပါ။ ဒါေပမယ့္ ထုိင္ေနရာကေန တျခားတေနရာကို ေရႊ႕ေတာ့မယ္ဆုိရင္ေတာ့ သူမရဲ႕ သာမန္မဟုတ္တဲ့ အေနအထားကို ျမင္သူတိုင္းက ခ်က္ခ်င္းသတိျပဳမိသြားမွာပါ။ သူမဟာ ေျခႏွစ္ဖက္စလံုး ေပါင္လယ္ကေန ျပတ္ေနတဲ့အတြက္ လက္ကိုအသံုးျပဳၿပီး တင္ပါးကို တြန္းလ်က္သာ ေရြ႕လ်ားသြားလာႏုိင္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ကိုယ္လက္အဂၤါ ခ်ဳိ႕ယြင္းမႈဟာ သူမဘဝမွာ ေမြးရာပါမဟုတ္သလို ႐ုိး႐ုိး မေတာ္တဆမႈေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ “ေၾသာ္…ကိုယ့္ကံတရားပဲေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား။ ဟုိဘဝက မေကာင္းတာျဖစ္ခဲ့လုိ႔ ေနမွာေပါ့” လို႔ ကြမ္းသီးျခစ္ရင္း ခပ္သဲ့သဲ့ရယ္သံနဲ႔ ေျပာပါတယ္။ သူမဟာ အသက္ ၅၃ ႏွစ္အရြယ္ ေဒၚခင္စန္းျဖစ္ၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ ၄၀ တုန္းက ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအ႐ုံး (ေကအန္ယူ) နဲ႔ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္တုိ႔အၾကား အျပန္အလွန္ ေထာင္ထားတဲ့ ေျမျမႇဳပ္မုိင္းကို တက္နင္းမိခဲ့လို႔ ေျခႏွစ္ဖက္လံုး ျပတ္ခဲ့သူပါ။ ဘယ္သူ႔မုိင္းကို နင္းမိတာလဲ ဆုိတာေတာ့ အခုခ်ိန္ထိ သူမအပါအဝင္ ဘယ္သူကမွ ေသခ်ာမသိၾကပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ အျပင္လူ တစိမ္းတေယာက္ကို ဒီအျဖစ္အပ်က္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အခုလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျပန္ေျပာျပႏုိင္ဖို႔ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူမ ခြန္အားယူခဲ့ရပါတယ္။ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္ကာလ မုိင္းထိခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ သူမဟာ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ မိန္းကေလးတဦးပါ။ သူမရဲ႕အေဒၚ၊ သူမရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတဦးတို႔နဲ႔အတူ ကြမ္းသီးနဲ႔ ဆန္ လဲလွယ္ဖုိ႔အတြက္ ရြာအျပင္ ကြင္း (မုန္းေခ်ာင္းရဲ႕အေနာက္ဘက္ျခမ္းေက်းရြာ) ထဲကိုအသြား၊ လမ္းခုလပ္မွာ မိုင္းနင္းမိခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ [caption id="attachment_298836" align="alignleft" width="384"] ဓာတ္ပုံ - Wah Wah-BWU[/caption] သူမ မုိင္းထိၿပီးေနာက္ပိုင္း သူမဘဝအတြက္ အဓိကအေရးပါတဲ့သူကေတာ့ သူမရဲ႕အေမ ေဒၚညြန္႔ရီပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မိခင္ေဒၚညြန္႔ရီဟာ အက်ပ္အတည္းေပါင္းစံုၾကား ေသေဘးထဲက သူမဘဝကို ဆဲြထုတ္ၿပီး ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ျပန္လည္ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တဲ့မိခင္ ျဖစ္ပါတယ္။ “စျဖစ္တုန္းကဆို အဲဒီမုိင္းေထာင္တဲ့သူကို အစိမ္းလိုက္ေတာင္ ဝါးစားခ်င္တယ္။ ကုိယ့္ဆီမွာ လက္နက္မရွိလုိ႔။ လက္နက္သာရွိၿပီး ဘယ္သူေထာင္သလဲဆိုတာ သိခဲ့ရင္ အဲဒီမုိင္းေထာင္တဲ့သူကို ပစ္သတ္မိမလား မသိဘူး..” အသက္ ၇၀ ေက်ာ္အရြယ္ ပိန္ပိန္ေသးေသး ေဒၚညြန္႔ရီဟာ သမီး မခင္စန္း ေျမျမႇဳပ္မုိင္းထိခ်ိန္က ခံစားခဲ့ရတာေတြကို ျပန္ေျပာျပေနတာပါ။ မာန္ပါတဲ့ သူမစကားသံေတြ၊ စူးရွတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ သူမရဲ႕မွတ္ဉာဏ္ေတြဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၄၀ က အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာျပေနတာထက္ မေန႔တေန႔က ျဖစ္ရပ္ကို ျပန္ေျပာျပေနသလို ႏိုးၾကားလြန္းေနပါတယ္။ ေဒၚခင္စန္းေနထုိင္တဲ့ ပဲခူးတုိင္း၊ ေက်ာက္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္၊ မုန္းေဒသဟာ ေကအန္ယူ တပ္မဟာ ၃ နယ္ေျမ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ေလာက္အထိ အဲဒီေဒသမွာရွိတဲ့ ေက်းရြာအုပ္စုေတြ အားလံုးဟာ အစိုးရစစ္တပ္နဲ႔ ေကအန္ယူအၾကား တိုက္ပြဲျဖစ္ပြားရာ စစ္တလင္းျဖစ္ခဲ့ၿပီး ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ေႏွာင္းပိုင္းအထိ အမည္းေရာင္နယ္ေျမအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားခဲ့ပါတယ္။ “ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ေၾသာ္.. ငါ့သမီးေလး အသက္ရွင္ပါေစ၊ ေျခေထာက္မရွိရင္ ေနပါေစ၊ အသက္ကေလးေတာ့ ခ်မ္းသာေပးပါဆိုၿပီး ကေလးလုိပဲ ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ရြတ္ၿပီးသြားတာ” ဆုိၿပီး ေဒၚညြန္႔ရီက သမီးကို ေဆး႐ုံပို႔ခဲ့တဲ့အခ်ိန္က အေတြ႔အႀကံဳကို ဆုေတာင္းတဲ့ အသံေနအသံထား၊ အမူအယာေတြနဲ႔ ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ ျဖဴးၿမိဳ႕ေဆး႐ုံေရာက္ေတာ့လည္း သမီးကိုသယ္လာတဲ့ ထမ္းစင္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခ်လိုက္တဲ့အတြက္ ျငင္ျငင္သာသာလုပ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုမိလို႔ ဆရာဝန္က စိတ္ဆိုးၿပီး ခ်က္ခ်င္းမၾကည့္ေပးဘဲ ထားခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဆး႐ုံမွာေတြ႔တဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတဦးကို အကူအညီေတာင္းၿပီး ျပန္ေတာင္းပန္မွ ဆရာဝန္က ျပန္လာၿပီး ၾကည့္ေပးခဲ့လို႔ ေဆးကုခဲ့ရပါတယ္။ ေျမျမႇဳပ္မိုင္းေၾကာင့္ ေျခႏွစ္ဖက္စလံုး ျဖတ္လိုက္ရတဲ့ ေဒၚခင္စန္းဟာ  ေဆး႐ုံမွာ ၈ လၾကာ ကုသခဲ့ေပမယ့္ ဒဏ္ရာေတြက မသက္သာလုိ႔ ေန႔ေန႔ညည မအိပ္ႏုိင္ဘဲ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ငိုေႂကြးေနခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ ႏွစ္ဖက္လံုးကို လူေတြေၾကာက္ေနရေပမယ့္ သမီးရဲ႕ ေဝဒနာေတြ သက္သာေရးအတြက္ နီးစပ္ရာ စစ္တပ္က ေဆးေတြရရွိဖို႔ မိခင္ေဒၚညြန္႔ရီက ရေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ “အငယ္ဆံုးကေလးကို ခ်ီၿပီးေတာ့ စစ္တပ္ရွိတဲ့ေနရာ၊ ဘယ္ေနရာမဆို သြားတာပဲ။ ဗုိလ္မႉးရယ္ က်မသမီးေလး မုိင္းထိထားတာ တအားငိုလို႔.. ကိုက္ေနလုိ႔ ေဆးေလးလာေတာင္းတာပါဆိုၿပီး  စစ္တပ္ေတြေရာက္လာတုိင္း ေရာက္ေအာင္သြားတာပဲ..” ဆိုၿပီး အကူအညီေတာင္းခဲ့ရပံုကို မိခင္ျဖစ္သူက ေျပာျပပါတယ္။ အဲဒီေဆးေတြရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ေဒၚခင္စန္းရဲ႕ ေျခေထာက္ျဖတ္ထားတဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို သက္သာေအာင္ ကုသႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ သမီးျဖစ္သူကေတာ့ တသက္လံုး ေျခႏွစ္ဖက္ျပတ္ထားတဲ့ ဒုကၡိတဘဝကို ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ တုိက္ပြဲေတြေၾကာင့္ ေသနတ္သံေတြနဲ႔ မုိင္းသံေတြၾကား ပုန္းေအာင္းေျပးလႊားရင္း မုန္းေဒသခံ ရြာသူရြာသားေတြဟာ ေတာေတာင္နဲ႔ ကြမ္းသီးဥယ်ာဥ္ၿခံေတြကို အမွီျပဳၿပီး လုပ္ကိုင္စားေသာက္ခဲ့ၾကရၿပီး ဒီအထဲမွာ ေဒၚခင္စန္းလို ေျမျမႇဳပ္မုိင္းနင္းမိၾကသူေတြလည္း အမ်ားအျပား ရွိခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းကေန ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၁၇ ခုႏွစ္ကာလအထိ ေျမျမႇဳပ္မုိင္းေၾကာင့္ ေျချပတ္လက္ျပတ္ခဲ့သူေပါင္း ၄၀၀ ေက်ာ္ရွိၿပီး ေသဆံုးသူဦးေရကေတာ့ စစ္တမ္းမရွိတဲ့အတြက္ အတိအက် မသိရဘူးလို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ ကိုယ္အဂၤါမသန္စြမ္းသူမ်ားအသင္း (မုန္းေဒသ) က ဘ႑ာေရးမႉး တာဝန္ယူထားသူ မစန္းစန္းေအးက ေျပာပါတယ္။ ေဒၚခင္စန္းကေတာ့ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ကာလေတြမွာ ေျခႏွစ္ဖက္လံုးျပတ္ခဲ့တဲ့ ပထမဆံုး ေျမျမႇဳပ္မိုင္းဒဏ္ခံခဲ့ရသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္စလုံး ျပတ္ခဲ့ရၿပီး ဒဏ္ရာေတြကို ကုသႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ ေဒၚခင္စန္းတုိ႔ မိသားစု ေနာက္ထပ္ရင္ဆုိင္ရတဲ့ အခက္အခဲကေတာ့ နိစၥဓူဝ ဝမ္းေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ကို ကုသဖုိ႔အတြက္ ရွိစုမဲ့စု ပိုင္ဆုိင္ထားတဲ့ ႏြားေတြနဲ႔ လွည္းေတြကို ရရာေစ်းနဲ႔ ေရာင္းခ်လိုက္ရသလို တုိက္ပြဲနဲ႔ မုိင္းေတြကို ေရွာင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ကိုင္ရတဲ့အတြက္ မိသားစု ၇ ေယာက္ ထမင္းတနပ္စာမွန္ဖို႔ေတာင္ ခက္ခဲခဲ့ပါတယ္။ ေစ်းဆုိင္ေတြမွာ ဆန္အေႂကြးဝယ္ဖုိ႔ သြားခဲ့ေပမယ့္ ဘာပုိင္ဆုိင္မႈမွမရွိ၊ အေပါင္ထားစရာမရွိလို႔ အေႂကြးမေရာင္းၾကတဲ့အတြက္ လက္ဗလာနဲ႔ အိမ္ျပန္လာခဲ့ရတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကံဳခဲ့ပါတယ္။ ကြမ္းသီးေကာက္လို႔ရမွပဲ ဆုိင္ျပန္သြားၿပီး ကြမ္းသီးအလံုးေရ တန္ဖိုးအလုိက္ ရသေလာက္ ဆန္၊ င႐ုတ္သီး၊ ဆား စတာေတြကို လဲလွယ္ၿပီး ျဖစ္သလိုသာ စားေသာက္ခဲ့ရပါတယ္။ “အဘုိးႀကီး (သူ႔ခင္ပြန္း) က ဘယ္လိုေျပာလဲဆုိရင္ ဆန္ျပဳတ္ပဲ ျပဳတ္ပါဟယ္တဲ့။ အဲဒါဆိုရင္ သူမ်ားဆီမွာလည္း မရွာရေတာ့ဘူးေပါ့တဲ့။ အဲဒီ ဆန္ ၃ ျပည္ဆုိ အၾကာႀကီးစားရတယ္တဲ့။ ဆန္ျပဳတ္က်ေတာ့လည္း ကေလးေတြက မစားႏုိင္ဘူးေလ” လို႔ မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚညြန္႔ရီက ေျပာျပပါတယ္။ မုိင္းေပါက္သံေတြၾကားၿပီဆုိတာနဲ႔ ေတာေတာင္ထဲသြားၿပီး ဝမ္းေရးအတြက္ ဝင္ေငြရွာေနတဲ့ ဖခင္နဲ႔ တျခား သားသမီးေတြ ေဘးလြတ္ေရး ဆုေတာင္းရတာကလည္း အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ ေဒၚခင္စန္းနဲ႔ သူမမိခင္ရဲ႕ ပံုမွန္ရင္ဆုိင္ရတဲ့ ေသာကေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မုိင္းထိၿပီး ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ကာလေရာက္လာေတာ့ ေဒၚခင္စန္းဟာ အိမ္မႈကိစၥေတြ ဝုိင္းကူႏုိင္တဲ့အထိ က်န္းမာေရး တိုးတက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမရဲ႕ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ ေျခႏွစ္ဖက္စလံုး ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရမႈေတြ၊ မိသားစုရဲ႕ ဝမ္းေရးခက္ခဲမႈေတြ၊ တုိက္ပြဲေတြေၾကာင့္ မၾကာခဏ ရြာေျပာင္းေရႊ႕ရတဲ့အခါ သူမ်ားလုိ မေျပးလႊားႏုိင္မႈေတြက သူမရဲ႕စိတ္ဒဏ္ရာကို တစထက္တစ ႀကီးထြားလာေစခဲ့ပါတယ္။ “မေနခ်င္ဘူးေလ.. ေဆးေတြဘာေတြေသာက္ၿပီး ေသခ်င္တဲ့စိတ္ပဲရွိတယ္” ဆုိၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ သတ္ေသဖို႔လည္း ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးတဲ့အေၾကာင္း ေဒၚခင္စန္းက ေျပာျပတယ္။ ဒါေပမယ့္ သတ္ေသဖို႔အတြက္ ကိုယ္တိုင္ ေဆးသြားမဝယ္ႏုိင္တာကလည္း သူမ အသက္ဆက္ရွင္ဖုိ႔ အေၾကာင္းတခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚခင္စန္းဟာ မိုင္းမထိခင္က သာမန္ကေလးေတြလိုပဲ တက္ႂကြ သြက္လက္သူတေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ မုိင္းထိၿပီးေနာက္မွာေတာ့ သူမနဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ လာရင္ေတာင္ ထြက္မေတြ႔ဘဲ အခန္းထဲမွာပဲ တေယာက္တည္း သီးသန္႔ေနခဲ့တယ္လို႔ အိမ္နီးခ်င္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းတဦးက ဆုိပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၁၃ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ နည္းမ်ဳိးစံုေၾကာင့္ ကိုယ္လက္အဂၤါ မသန္စြမ္းသူေတြကို  ကူညီေပးတဲ့ အဖြဲ႔အခ်ဳိ႕ မုန္းေဒသကို ေရာက္လာခ်ိန္မွာ ေဒၚခင္စန္းအတြက္ ျပင္ပေလာကကို ထိေတြ႔ဖုိ႔ အခြင့္အေရး ရလာခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ ကိုယ္အဂၤါမသန္စြမ္းသူမ်ားအသင္း (MPHA) (မုန္းေဒသ) ရဲ႕ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ အားေပးႏွစ္သိမ့္မႈေတြအျပင္ မိခင္ရဲ႕ တြန္းအားေပးမႈေတြေၾကာင့္ မသန္စြမ္းသူေတြ ေတြ႔ဆံုတဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲေတြကို တက္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ “စိတ္အင္အားျမႇင့္တင္ေပးတဲ့ အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ႀကံဳေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲ နည္းနည္းေပ်ာ္လာတယ္” လို႔ သူကေျပာပါတယ္။ လူမႈေရးအဖြဲ႔အခ်ဳိ႕ရဲ႕ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ျမႇင့္တင္ေပးမႈေတြအျပင္ တခါတရံ ေထာက္ပံ့တဲ့ ဆန္နဲ႔ အိမ္သံုးပစၥည္းေလးေတြကလည္း သူမတုိ႔မိသားစုအတြက္ အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစတယ္လုိ႔ ေဒၚခင္စန္းက ဆုိပါတယ္။ အသက္ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ကေန လူမႈအသိုင္းအဝုိင္းနဲ႔ ေဝးကြာသြားခဲ့ရၿပီး စိတ္ပ်က္အားငယ္မႈ၊ အထီးက်န္မႈေတြနဲ႔ ေနထိုင္လာရာကေန ဒီလုိအားေပးႏွစ္သိမ့္မႈေတြေၾကာင့္ ႐ုန္းထလာႏုိင္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူမအသက္ဟာ ၅၃ ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ သူမရဲ႕အေဖက လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္ေလာက္က က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕တဲ့လုိ႔ ဆံုးပါးသြားခဲ့ၿပီး တျခားေမာင္ႏွမသားခ်င္းေတြလည္း တနယ္တေက်း သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနၾကလို႔ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူမဟာ မိခင္၊ ညီမတဦးတို႔နဲ႔အတူ ေနထုိင္ေနပါတယ္။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္နဲ႔ ေကအန္ယူအၾကား အပစ္ရပ္ၿပီးေနာက္ သူမတို႔ေဒသမွာ တုိက္ပြဲသံေတြနဲ႔ မုိင္းကဲြသံေတြ ၿငိမ္သက္ေနေပမယ့္ သူမတုိ႔မိသားစုရဲ႕ ဘဝတုိက္ပြဲကေတာ့ မၿပီးဆံုးႏိုင္ေသးပါဘူး။ သူမညီမရဲ႕ ေန႔စားခ တေန႔လုပ္အားခ က်ပ္ ၄၀၀၀ ဝန္းက်င္နဲ႔ သူမကြမ္းသီးျခစ္လို႔ရတဲ့ တေန႔က်ပ္ ၁၀၀၀ ဝန္းက်င္ ဝင္ေငြဟာ သူတို႔ရဲ႕ နိစၥဓူဝ စားဝတ္ေနေရးကို ခက္ခဲစြာ ေျဖရွင္းေပးေနဆဲပါ။ “ဒီေန႔ကြမ္းသီးျခစ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ရမလဲ၊ ေနာက္ေန႔ျခစ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ရမလဲ အဲဒီအထဲမွာပဲ စိတ္ကရွိတယ္” လို႔ သူကဆုိပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ သူမတုိ႔မိသားစုအတြက္ အစိုးရိမ္ဆံုးက ေနာက္ထပ္ ေသနတ္သံေတြထြက္လာၿပီး မုိင္းသံေတြ ျပန္ညံလာမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစိုးရ၊ တပ္မေတာ္တို႔နဲ႔ က်င္းပေနတဲ့ အန္စီေအ အပစ္ရပ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအ႐ုံးက ဆက္လက္ပါဝင္ဖို႔ ေခတၱရပ္ဆုိင္းထားမယ္လို႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္ပိုင္းက သတင္းထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့အတြက္ သူတုိ႔ စုိးရိမ္ေနတဲ့အတုိင္း စစ္ပဲြဘက္ကို ျပန္လွည့္လာမလားဆိုတာေတာ့ သူနဲ႔ ရြာသူရြာသားေတြအတြက္ စဥ္းစားစရာပါ။ ေျပာခြင့္သာရမယ္ဆုိရင္ မုိင္းေထာင္တဲ့သူေတြကို ဘာေျပာခ်င္သလဲလုိ႔ ေမးေတာ့ ေဒၚခင္စန္းက ၿပံဳးၿပီး ၾကည့္ေန႐ုံကလဲြလို႔ ေျပာဖို႔ ေခါင္းခါေနေပမယ့္ သူမအေမကေတာ့ သူမကိုယ္စား ခပ္သြက္သြက္ပဲ ျပန္ေျဖခဲ့ပါတယ္။ “က်မတို႔က မေျပာရဲဘူးေလ။ သူတုိ႔က လက္နက္ကိုင္ထားတာကိုး။ ကိုယ္က ဘာမွမရွိတာ။ ဒီလုိပဲ ကုတ္ၿပီး ေနရတာေပါ့။ ေၾကာက္ေနတာေပ့ါ။ ဘာမွမေျပာရဲဘူး။ ေတြ႔လည္းမေျပာရဲဘူး…” မယ္လြန္း (hiburma.net ဝက္ဘ္ဆုိက္မွ ျပန္လည္ေဖာ္ျပသည္။)