“သူမ်ားကေလးေတြ ေက်ာင္းသြားၾကတာေတြ႔ရင္ က်မလည္း က်မကေလးေတြကို ေက်ာင္းသြားေစခ်င္တာေပါ့… ဒါေပမယ့္… က်မတို႔ဘဝက ႀကံဳရာက်ပန္း လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ရေတာ့ ေက်ာင္းမထားႏိုင္ဘူး။ ရင္ထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး မေကာင္းဘူး။” ကေလးမိခင္တေယာက္က ရင္ဖြင့္တာပါ။ မိသားစုမွာ အႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ကလည္း သူ႔ဘဝကိုု အခုုလို ရင္ဖြင့္ပါတယ္။ “သမီးက ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ အႀကီးဆံုးေလ… ဆရာဝန္ႀကီး၊ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးျဖစ္ဖို႔ ငယ္ငယ္က စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သမီးေအာက္မွာ ၉ တန္းတက္ေတာ့မယ့္ ညီမေလးရယ္၊ ၇ တန္းတက္ေတာ့မယ့္ ေမာင္ေလးရယ္ ရွိတယ္။ ညီမေလးက စာေတာ္တယ္။ ဒီေတာ့… သမီးပဲ အနစ္နာခံၿပီး ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရတယ္။” “နာဂစ္က က်မတို႔ ဘဝေတြကို တဆစ္ခ်ိဳး ေျပာင္းသြားေစခဲ့တယ္။ က်မတို႔ ဇာတိမွာလည္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္လို႔ မရေတာ့… ရန္ကုန္ကို တက္လာတာ…၊ ေနရတာက က်ဴးေက်ာ္တဲေလးမွာပါ။ စားေသာက္ရတာကေတာ့ ျဖစ္သလို ႀကံဳသလို ဆိုသလိုပါပဲေလ…။ ကေလး ၃ ေယာက္စလံုးကို ေက်ာင္းမထားႏိုင္လို႔ အငယ္ဆံုးကေလးကိုပဲ ထားရတယ္” ေနာက္ထပ္ ကေလးမိခင္တေယာက္ ေျပာျပခဲ့တာပါ။ [caption id="attachment_284653" align="alignleft" width="384"] Photo Credit: NATO Association Of Canada (NAOC)[/caption] ႏွစ္တႏွစ္ရဲ႕ စာသင္ႏွစ္အစျဖစ္တဲ့ ဇြန္လမွာ ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ ေက်ာင္းေတြ ျပန္စဖြင့္ပါၿပီ။ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ၿပီျဖစ္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕မိခင္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြကို စာသင္ေက်ာင္းခန္းဆီ မပို႔ႏိုင္ပါဘူး။ အစိုးရသစ္လက္ထက္မွာ အထက္တန္းအထိ အခမဲ့ပညာေရးစနစ္ကို က်င့္သံုးေနၿပီ ဆိုေပမယ့္ စားဝတ္ေနေရးႏြံထဲမွာ နစ္ေနသူေတြအတြက္ေတာ့ ပညာေရးထက္ အသက္ရွင္သန္ေရးကိုပဲ ဦးစားေပးေနၾကသူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနဆဲပါ။ ေဒၚခင္မြန္ဟာ ရန္ကုန္တိုင္းေဒသႀကီး သာေကတၿမိဳ႕နယ္ထဲက ရပ္ကြက္တခုမွာ အိမ္ငွားေနထိုင္ရသူပါ။ သူမနဲ႔ သားသမီး ၃ ေယာက္ကို ရွာေဖြေကြၽးေမြးေနတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္က ယာဥ္မေတာ္တဆျဖစ္မႈနဲ႔ ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္း သူတို႔ဘဝဟာ က်ပ္တည္းဆင္းရဲစြာ ႐ုန္းကန္ေနရတာပါ။ နစ္နာေၾကးအျဖစ္ ရခဲ့တဲ့ ေငြေၾကးေလးကို ျခစ္ျခဳတ္စားေသာက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ အသုပ္ဆိုင္ေလးဖြင့္ကာ မိသားစုဝမ္းေရးကို ေျဖရွင္းေနရပါတယ္။ သူမရဲ႕မိဘေတြက အထက္အညာေက်းလက္က ျဖစ္တာေၾကာင့္ မိဘေတြရဲ႕ အကူအညီလည္း မရႏိုင္သလို ေယာကၡမေတြကလည္း လွည့္မၾကည့္ႏိုင္ၾကတဲ့အခါ… လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ကေလးေတြကို ေက်ာင္းထုတ္ခဲ့ရပါတယ္။ “အသုပ္ဆိုင္ကလည္း ေရာင္းမေကာင္းဘူး..၊ အဲဒီေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အဝတ္လိုက္ေလၽွာ္ရတယ္။ အဝတ္ေတြကို မီးပူတိုက္ေပးရတယ္။ အႀကီးဆံုးသားကို ၁ဝ တန္းအထိေတာ့ ျဖစ္ေအာင္ ေက်ာင္းထားေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက စာေမးပြဲက်တယ္။ အေမ ပင္ပန္းေနၿပီတဲ့။ ေနာက္ႏွစ္ ဆက္မေျဖေတာ့ဘဲ စပယ္ယာလိုက္ေနတယ္” (ရန္ကုန္မွာ YBS စနစ္ ေျပာင္းၿပီး စပယ္ယာေတြ မထားေတာ့ေပမယ့္ ဘတ္စ္ကားလိုင္းတခ်ိဳ႕မွာ စပယ္ယာေတြ ရွိေနဆဲပါ) လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ “အလတ္မေလးကိုလည္း ၈ တန္းအထိပဲ ထားႏိုင္တယ္။ သူက သာေကတ (၁) ေဈးက ဆိုင္တခုမွာ ဆိုင္အကူ ဝင္လုပ္ေနတယ္။ အငယ္ဆံုးေကာင္ေလးက ၆ တန္း။ ေနာက္ႏွစ္ေတာ့ သူ႔ကို ေက်ာင္းျပန္ထားႏိုင္ေအာင္ က်မ ႀကိဳးစားမယ္။” ေဒၚခင္မြန္ရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္က အေရျပားတခ်ိဳ႕ဟာ ဆပ္ျပာေတြစားထားလို႔ ေပါက္ေနပါၿပီ။ အလုပ္ပင္ပန္းမႈနဲ႔ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္ေနရမႈေတြေၾကာင့္ အသက္က ရွိရင္းစြဲထက္ ပိုမိုရင့္ေရာ္ေနပါတယ္။ “မအိအိမင္း”က မဂၤလာေစ်းက အထည္ဆိုင္တဆိုင္မွာ အေရာင္းစာေရးမ လုပ္ေနရတာျဖစ္ၿပီး တလလံုးမွာမွ လစာ ၁ သိန္း ၂ ေသာင္းက်ပ္ပဲ ရပါတယ္။ သူေနတဲ့ ေျမာက္ဥကၠာပကေန မဂၤလာေဈးအထိ ဘတ္စ္ကားၾကပ္ၾကပ္ တိုးစီးရေပမယ့္ မညည္းညဴႏိုင္ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေလျဖတ္ေနတဲ့ ဖခင္ျဖစ္သူရယ္၊ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ေမာင္ေလးနဲ႔ ညီမေလး ရွိေနလို႔ပါပဲ။ ေဈးပိတ္ရက္ေတြမွာ ဖခင္ကိုျပဳစုရင္း တဖက္ကလည္း စာဖတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ကို ပ်ိဳးေထာင္ပါတယ္။ မအိအိမင္းအေနနဲ႔ မိသားစုအေရးအတြက္ အနစ္နာခံဖို႔ ျဖစ္လာတာကို ဝမ္းနည္းမိေပမယ့္ တျခားေရြးခ်ယ္စရာလည္း မရွိပါဘူး။ သူ႔ညီမေလးက ပညာေရးမွာ ထူးခြၽန္ၿပီး အတန္းတိုင္းမွာ အၿမဲတမ္း အဆင့္ ၁ဝ ဝင္သူမို႔ အမတေယာက္အေနနဲ႔ ညီမေလးကို ေက်ာင္းဆက္တက္ႏိုင္ဖို႔ကိုပဲ ဦးစားေပးလိုက္ရတာပါ။ တကယ္လို႔ သူ ေက်ာင္းဆက္တက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေမျဖစ္သူအတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးေတြ ပိေနမွာကို သူ သိေနပါတယ္။ သူ႔မိခင္ျဖစ္သူက ခင္ပြန္းသည္ကို ျပဳစုရင္း အိမ္မွာ မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္ စက္ခ်ဳပ္ရပါတယ္။   စက္ခ်ဳပ္တယ္ ဆိုတာကလည္း ေခါင္းအံုးစြပ္ေတြကို လက္ခစားနဲ႔ ခ်ဳပ္ရတာလို႔ ေျပာျပပါတယ္။ “သမီးအေမလည္း ပင္ပန္းေနၿပီ။ အေဖကလည္း ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ပညာခြၽန္တဲ့ ညီမေလးကိုေတာ့ တကၠသိုလ္ဆက္ထားေပးမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတယ္။ ေမာင္ေလးကိုေတာ့ အနည္းဆံုး ၁ဝ တန္း ေအာင္ေစခ်င္တယ္” လို႔ သူ႔ရဲ႕ ရင္တြင္းဆႏၵကို ေျပာျပပါတယ္။ “ေဒၚေလးေလးမာ” ကေတာ့ ဧရာဝတီတိုင္းေဒသႀကီး လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္၊    ေသာင္ကေလးဝေက်းရြာက ျဖစ္ပါတယ္။ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္၊ နာဂစ္မုန္တိုင္းမွာ သူတို႔အိမ္ ပ်က္စီးခဲ့ရသလို လယ္ယာေျမေတြမွာလည္း ဆားငံရည္ေတြ ဝင္ေရာက္ခဲ့တာေၾကာင့္ ပ်က္စီးခဲ့တာပါ။ နာဂစ္မျဖစ္ခင္ကေတာ့ သူတို႔ဟာ မရွိမရွား ေနထိုင္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ နာဂစ္မုန္တိုင္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ မိသားစုလိုက္ ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းေရႊ႕လာၾကရပါတယ္။ အေစာပိုင္းမွာေတာ့ လိႈင္သာယာၿမိဳ႕နယ္မွာ အိမ္ငွားေနထိုင္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း အိမ္ငွားခေတြ ေဈးႀကီးလာတာနဲ႔ သူတို႔မိသားစုဟာ တျခားေရႊ႕ေျပာင္းေနထိုင္သူေတြလိုပဲ စက္မႈဇုန္တခုမွာ က်ဴးေက်ာ္တဲထိုးၿပီး ေနထိုင္ေနရတာပါ။ ေဒၚေလးေလးမာရဲ႕ခင္ပြန္းက ဆိုကၠားနင္းၿပီး သူမက ဒဂံုဧရာ အေဝးေျပးကားဝင္းမွာ ငံုးဥျပဳတ္၊ ေရသန္႔ဘူး၊ ေျမပဲေၾကာ္ စတာေလးေတြ ေရာင္းပါတယ္။ အဲဒီလို ေန႔စဥ္ ဝင္ေငြနည္းနည္းနဲ႔ သားသမီး ၃ ေယာက္စလံုးကို ေက်ာင္းထားဖို႔ဆိုတာ “မမီတဲ့ပန္း တံုးခုလို႔လွမ္း” ဆိုသလို ျဖစ္ေနရတယ္လို႔လည္း သူက ဆိုပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက ေဒၚေလးေလးမာတို႔ မိသားစုဟာ က်ဴးေက်ာ္ေနထိုင္သူေတြ ျဖစ္လို႔ ရန္ကုန္မွာ အိမ္ေထာင္စုစာရင္းလည္း မရတာပါ။ ယခင္ေနခဲ့တဲ့ ေက်းရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးရဲ႕ ေထာက္ခံစာေလးေၾကာင့္သာ အငယ္ဆံုး သမီးေလးတေယာက္ကိုပဲ ေက်ာင္းထားလို႔ရပါတယ္။ “အခမဲ့ပညာေရး ဆိုေပမယ့္ က်မတို႔က တေန႔လုပ္မွ တေန႔စားရတာေလ။ ကေလးေတြ အကုန္လံုး ေက်ာင္းထားရင္ က်ဴရွင္စရိတ္လည္း ထပ္မေပးႏိုင္ဘူး။ အခုေတာင္ အငယ္ဆံုးမေလးက ၄ တန္းေရာက္ေနၿပီ။ ေက်ာင္းမွာလည္း က်ဴးတဲကေန ေက်ာင္းတက္ရတာဆိုေတာ့ သမီးေလးမွာ အႏွိမ္ခံရရွာတယ္” လို႔ စိတ္မေကာင္းတဲ့ အသံအက္အက္နဲ႔ ေဒၚေလးေလးမာက ေျပာျပပါတယ္။ “သူ႔အထက္က သားႏွစ္ေယာက္။ တေယာက္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ စားပြဲထိုး။ တေယာက္ကေတာ့ ‘ေဘာက္’ (ႀကံဳရာက်ပန္း) လုပ္တာေပါ့။” စက္မႈဇုန္ေတြအတြင္း က်ဴးေက်ာ္ေနထိုင္သူေတြကို ရန္ကုန္တိုင္းေဒသႀကီး အစိုးရက ဖယ္ရွားေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြ ထြက္ေပၚေနလို႔ သူ႔အေနနဲ႔ ရတက္မေအးႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနရတယ္လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။ အရပ္သားအစိုးရ တက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္း ပညာေရးက႑မွာ အသံုးစရိတ္ေတြ တိုးျမႇင့္သံုးစြဲေနေပမယ့္ တဖက္က လူတဦးခ်င္းစီရဲ႕ ဝင္ေငြ တိုးျမင့္မလာေသးပါဘူး။ ဥပမာအားျဖင့္ ၂ဝ၁၄-၁၅ ဘ႑ာႏွစ္မွာ ပညာေရးအသံုးစရိတ္ဟာ ႏိုင္ငံအသံုးစရိတ္ရဲ႕ ၅ ဒသမ ၉ ရာခိုင္ႏႈန္း ရွိခဲ့ေပမယ့္ ၂ဝ၁၇-၁၈ ဘ႑ာႏွစ္မွာေတာ့ ၈ ဒသမ ၅၃ ရာခိုင္ႏႈန္းအထိ တိုးျမႇင့္သံုးစြဲတာပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတဦးရဲ႕ တႏွစ္ ပ်မ္းမၽွဝင္ေငြဟာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၇ဝဝ ဝန္းက်င္လို႔ ခန္႔မွန္းပါတယ္။ အဲဒီပမာဏကို လက္ရွိ ေငြလဲလွယ္ႏႈန္းျဖစ္တဲ့ ၁ ေဒၚလာ ၁၃ဝဝ က်ပ္နဲ႔ ေျမႇာက္ၾကည့္ရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတဦးရဲ႕ ၁ ႏွစ္ပ်မ္းမၽွ ဝင္ေငြဟာ ၂၂ သိန္း ၁ ေသာင္းက်ပ္ပါ။ ၁ လ ပ်မ္းမၽွဝင္ေငြကို ဆက္ၿပီးတြက္ၾကည့္ေတာ့ ၁၈၄၁၆၆ က်ပ္ဝန္းက်င္ပဲ ရွိတဲ့သေဘာပါ။ ပ်မ္းမၽွအားျဖင့္ ၁ လ က်ပ္ ၂ သိန္းေတာင္ မျပည့္တဲ့ ဝင္ေငြဟာ မိသားစုရဲ႕ ပညာေရး၊    က်န္းမာေရးအတြက္ ဘယ္လိုမွ ေလာက္ငေအာင္ သံုးစြဲလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ မိဘေတြအားလံုးကေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးကို ပညာသင္ေစခ်င္ၾကမွာပါ။ ေငြေၾကး တတ္ႏိုင္သူေတြက သူတို႔ရဲ႕ ကေလးေတြကို နာမည္ႀကီး ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းမွာထား၊    အေကာင္းစားကားနဲ႔ ေက်ာင္းပို႔ ေက်ာင္းႀကိဳလုပ္၊ အိမ္မွာလည္း အေကာင္းဆံုးဂိုက္ကို ငွားၿပီး ပညာသင္ၾကားေပးႏိုင္ေပမယ့္ ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ မိသားစုေတြမွာေတာ့ ေက်ာင္းထားဖို႔ထက္ မိသားစု အသက္ရွင္သန္ဖို႔သာ ႐ုန္းကန္ေနရပါတယ္။ ေဒၚခင္မြန္က ႏြမ္းယဲ့ယဲ့ ေလသံနဲ႔ အခုလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ “ကေလးေတြအေပၚ မိခင္တေယာက္အေနနဲ႔ တာဝန္မေက်သလို ခံစားေနရတယ္။   အစိုးရကသာ က်မတို႔လို လူေတြအတြက္ ဝင္ေငြမ်ားလာေအာင္ အစီအမံေတြ လုပ္ေပးႏိုင္ရင္ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းထားႏိုင္မွာပါ။ ပညာမတတ္ေတာ့ အလုပ္အကိုင္ ေကာင္းေကာင္းမရ၊    အလုပ္အကိုင္ေကာင္းေကာင္း မရေတာ့ ဝင္ေငြနည္း၊ ဝင္ေငြနည္းေတာ့ ကေလးေတြ ေက်ာင္းမထားႏိုင္ဆုိတဲ့ သံသရာလည္ေနတဲ့ ႏြံထဲက ႐ုန္းထြက္ခ်င္ပါၿပီ။” မ်က္ရည္စေတြ ေဝ့သီေနတဲ့ သူမရဲ႕ မ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတြကေတာ့ လမ္းေပၚမွာ ျဖတ္သြားတဲ့ အျဖဴ၊ အစိမ္းဝတ္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕ ေက်ာျပင္ကို ေငးေမာေနပါေတာ့တယ္။     ။ ေသြး(စစ္ကိုင္း) (hiburma.net ဝက္ဘ္ဆုိက္မွ ျပန္လည္ေဖာ္ျပသည္။)