ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ျပန္မေျပာခ်င္ဘူး။ ေျပာျပန္ရင္လည္းး “ဟုတ္ရဲ႕လား” ဆိုတဲ့ သံသယနဲ႔ အေမးဒဏ္ကို က်ေနာ္ ခံႏိုင္မည္မထင္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေၾကာင္းအရာေတြက တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာ။ အခုထိ စိတ္ထဲမွာ ေနရာယူေနဆဲ။ ဒဏ္ရာမက်က္ေသးဘူးဆိုရင္ ပိုမွန္လိမ့္မယ္။ မိတ္ေဆြတေယာက္ကေတာ့ အဲဒါ “ဆိုက္ကိုထေရာ္မာ” ေပါ့ဗ်ာတဲ့။ စိတ္ဒဏ္ရာတခု ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔က စက္တင္ဘာ ၁၉ ရက္ေန႔။ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီး ေနာက္တေန႔ေပါ့။ တကၠသိုလ္ဆရာမ်ားအသင္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ ဒီေန႔ ဆႏၵျပ ခ်ီတက္ဖို႔ ခ်ိန္းဆိုထားတယ္လို႔ ၾကားေတာ့ တားဖို႔အေၾကာင္းက ရွိလာၿပီ။ ဒီမနက္ သြားမွျဖစ္မွာ။ မနက္စာစားၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ထြက္ဖို႔ပဲ။ ပဲျပဳတ္သည္ မလာေသးတာနဲ႔ ေစာင့္ေနရတယ္။ အတန္ၾကာထိ ေစာင့္ေပမယ့္ ပဲျပဳတ္သည္က မလာေသးဘူး။ အိမ္ကထြက္လာေတာ့ ေသနတ္သံ သဲ့သဲ့ေလး တခ်က္တခ်က္ ၾကားေနရတယ္။ ေဆး႐ံုႀကီးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ ထြက္သြားၾကၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲကေန လမ္းေလၽွာက္ၿပီး ေက်ာင္းကို ထြက္ခဲ့တယ္။ လမ္းတေလၽွာက္လုံး ေသနတ္သံေတြ ထုံ႔ပိုင္း ထု႔ံပိုင္း ၾကားေနတယ္။ ေနာက္ တျဖည္းျဖည္း အသံေတြ စိတ္လာတယ္။ လမ္းေလၽွာက္သြားရတာ ဆိုေပမယ့္ ေအးေအးလူလူေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လမ္းတိုင္းလမ္းတိုင္းမွာ လူထုနည္း လူထုဟန္နဲ႔ စစ္ကားေတြ မဝင္လာႏိုင္ေအာင္ ရပ္ကြက္ထိပ္ေတြ၊ လမ္းမႀကီးေတြေပၚမွာ သစ္တုံးေတြ ခ်ထားတယ္။ အဲဒီသစ္တုံးေတြကို ရွင္းၿပီး စစ္ကားေတြက ေရွ႕ကို တေရြ႕ေရြ႕ခ်င္း တက္လာလိုက္၊ ပစ္ခတ္လိုက္၊ ဖမ္းဆီးလိုက္ လုပ္ေနတယ္။ လမ္းရွင္းတယ္ဆိုလို႔ စစ္သားေတြ လမ္းရွင္းတယ္ မထင္လိုက္နဲ႔။ လမ္းေလၽွာက္လာတဲ့ လူအုပ္ထဲက တခ်ိဳ႕လူေတြကို ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္ ဖမ္းေခၚၿပီး သစ္တုံးေတြကို အေရႊ႕ခိုင္းတာ။ ေပၚတာဆြဲတဲ့ သေဘာေပါ့ဗ်ာ။ အေတာ္ကို သတိထားၿပီး သြားရတာပါ။ လမ္းေလၽွာက္လိုက္၊ စစ္ကားရွိ၊ မရွိ အေဝးကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္၊ ေသနတ္သံ ၾကားလိုက္၊ ပုန္းကြယ္လိုက္ေပါ့။ သစ္ပင္လဲက်ေနတာ၊ သစ္တုံးေတြ လမ္းေပၚခ်ထားတာေတြရွိရင္ ေရွာင္ကြင္းသြားရတယ္။ ေပၚတာလြတ္ေအာင္ သြားရ၊ က်ည္မထိေအာင္ ေရွာင္ရ၊ အဖမ္းမခံရေအာင္ တိမ္းရနဲ႔။ ဒီလိုနဲ႔ ဟံသာဝတီအဝိုင္းအလြန္ အသံလႊင့္႐ံုနားေရာက္ေတာ့ စစ္ကားေတြ သုံးစီးနဲ႔ ေသနတ္ကိုင္ထားတဲ့ စစ္သားတစု ေတြ႔တယ္။ လမ္းသြားလမ္းလာတခ်ိဳ႕ ေပၚတာဆြဲၿပီး သစ္တုံး အမခိုင္းေနၿပီ။ က်ေနာ္ ေရွ႕မဆက္ေတာ့ဘဲ မလြယ္ေပါက္ကေန ေက်ာင္းထဲ ငုံ႔ဝင္လိုက္တယ္။ ကိုယ့္ေက်ာင္းထဲ ေရာက္ၿပီဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားတယ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သက္ျပင္းခ်လို႔ ေလကို တဝႀကီး႐ႉရင္း ပုဂံလမ္းအတိုင္း ေက်ာင္းဘက္ ဆက္ေလၽွာက္လာခဲ့တယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္ (၁) ကို ျဖတ္၊ ပုဂံလမ္းေပၚ ေရာက္ေတာ့ လူသူရွင္းေနၿပီ။ အႏၲရာယ္အနံ႔နဲ႔ ေဝးတယ္ဆိုေပမယ့္ ေသနတ္သံကေတာ့ တခ်က္တခ်က္ ၾကားေနရေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တကၠသိုလ္ေဆး႐ံုေထာင့္ ေရာက္ေတာ့ သထုံလမ္းကေန သြားဖို႔ စိတ္ကူးထားေပမယ့္ သထုံေဆာင္ေရွ႕က တံခါးပိတ္ထားတဲ့အတြက္ ဘယ္ဘက္ခ်ိဳးၿပီး ေဆး႐ံုေရွ႕ကပဲ ျဖတ္ေလၽွာက္လိုက္တယ္။ လွည္းတန္းမီးပိြဳင့္ထိပ္မွာ၊ ငါးဖက္ ငါးတန္ စစ္ကားေတြ ပိတ္ထားတယ္။ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ လူအနည္းငယ္ပဲ ရွိေနတယ္။ တကၠသိုလ္စာတိုက္ေရွ႕မွာေတာ့ ဆရာဦးေအာင္ျမင့္။ သူက သမိုင္းဌာနက ဆရာ။ မင္းသိခၤရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ထဲက တေယာက္။ မင္းသိခၤကေတာ့ “မႏွဲေလး ေအာင္ျမင့္” လို႔ ေခၚတာ။ ဆရာက ေက်ာင္းဘက္ကို မတ္တတ္ရပ္ရင္း ေငးၾကည့္ေနေလရဲ႕။ က်ေနာ္ကိုေတြ႔ေတာ့… “ေဟ့ ေမာင္ေဌးလြင္၊ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ နယ္ကေက်ာင္းသားေတြ ရွိေနတယ္။ နယ္ေက်ာင္သားေတြကြ။ မသြားတတ္ မလာတတ္နဲ႔ အကုန္ ဒုကၡေရာက္ကုန္ေတာ့မယ္။ မင္းတို႔ ဆရာအသင္းအေနနဲ႔ တခုခုေတာ့ စီစဥ္ေပးမွ သင့္ေတာ္မယ္ထင္တယ္..တဲ့။ ေက်ာင္းထဲရွိေနတာ ပိုလုံၿခံဳတာေပါ့ ဆရာရယ္ ဆိုေတာ့..၊ မဟုတ္ဘူးကြ။ မၾကာခင္ စစ္တပ္က ေက်ာင္းကို ဝိုင္းပတ္ ပိတ္ဆို႔လိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။ မင္း တခုခုေတာ့ စီစဥ္ပါတဲ့..။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ေက်ာင္းထဲဝင္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို အျမန္ဆုံး အျပင္ထြက္ဖို႔ေျပာၿပီး အထြက္ခိုင္းရတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ပထမအသုတ္ ထြက္သြားၿပီး မၾကာခင္ ဆရာ ေျပာသလိုပါပဲ။ တကၠသိုလ္ဓမၼာ႐ံုကေန တကၠသိုလ္ေဆး႐ံုအထိ စစ္သားေတြ လက္နက္အျပည့္အစုံနဲ႔ ခ်ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဆရာ့အေတြးအတိုင္း ျဖစ္လာၿပီ။ ဒါေတြက ဆရာ့ဘဝမွာ သိပ္မဆန္း။ ဆရာက သခင္စိုးရဲ႕ လက္႐ံုးတဖက္ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ။ ေထာင္ကထြက္မွ စာေမးပြဲေျဖၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ တကၠသိုလ္မွာ ဆရာျဖစ္ခဲ့တာ။ က်ေန့ာ္ကို မ်က္ရိပ္ျပၿပီး ဆရာ ထြက္သြားၿပီ။ က်ေနာ္ပဲ လက္က်န္ကေလးတခ်ိဳ႕နဲ႔ က်န္ခဲ့တာ။ ဘက္နက္တဝင္းဝင္း၊ ေမာင္းတျပင္ျပင္နဲ႔ ေမးေၾကာေတြတင္းၿပီး စစ္မာန္တက္ေနတဲ့ စစ္သားေတြၾကားထဲကေန ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ တိုးထြက္ဖို႔ စိုးရြံ႕ေနဟန္ပါပဲ။ က်န္ေက်ာင္းသားေတြကို ေလးငါးဆယ္ေယာက္စီ ခြဲၿပီး တသုတ္ခ်င္း ေခၚေဆာင္ရင္း အျပင္ကို ပို႔ေနတယ္။ ေလးသုတ္ ပို႔ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္းသား ကုန္သေလာက္ ျဖစ္သြားၿပီ။ ေနာက္ဆုံးအသုတ္နဲ႔အတူ ထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးတေယာက္နဲ႔ စစ္သားႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး သူတို႔ဗိုလ္ႀကီးက ခဏလိုက္ခဲ့ပါဆိုတာနဲ႔ သူတို႔ေခၚရာ လွည္းတန္းမီးပိြဳင့္ဘက္ လိုက္ပါသြားခဲ့တယ္။ မီးပိြဳင့္နားအေရာက္မွာ ေရွ႕က စစ္သားငါးေယာက္ ေျပးလာၿပီး က်ေနာ့္ကို ထိုးႀကိတ္ ကန္ေက်ာက္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္ သတိရၿပီး ေဟ့ က်ဳပ္ ေက်ာင္းသားမဟုတ္ဘူူး။ ေက်ာင္းဆရာလို႔ ေအာ္ေျပာရင္း ဆရာကတ္ ထုတ္ျပေတာ့မွ ရပ္သြားတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ ဗိုလ္ႀကီးဆိုသူကို သတင္းပို႔တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ေဘးကို စူးစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ ေခၚထုတ္လာတဲ့ ေက်ာင္းသား သုံးေလးဆယ္ကို ေတြ႔ရတယ္။ ပထမအသုတ္ကလြဲၿပီး က်န္အသုတ္ အကုန္အဖမ္းခံထားရတယ္။ သူတို႔အိတ္ထဲရွာၿပီး စာရြက္စာတမ္းေတြ႔သူ မွန္သမၽွ လမ္းေဘးရပ္ထားတဲ့ တီအီး ဟီးႏိုးစစ္ကားေပၚ ဆြဲတင္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေန့ာ္ကိုေတာ့ သီးျခားေနရာမွာ ထားတယ္။ သီးျခားေနရာဆိုလို႔ ေနရာေကာင္းမွာလို႔ မထင္လိုက္နဲ႔။ အင္းစိန္လမ္းနဲ႔ လွည္းတန္းလမ္းေထာင့္မွာ အရင္က ႀတိဂံပုံ ပန္းၿခံေလးလုပ္ၿပီး ကာထားတာ။ လမ္းေထာင့္တိုင္းမွာ အကြက္ေလးတကြက္စီ္ ရွိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၁၉၈၀ ဝန္းက်င္ေလာက္အထိက အခု လွည္းတန္းမီးပိြဳင့္ဆိုတာ မရွိေသးဘူး။ ကမာရြတ္အဝိုင္းလို႔ ေခၚတာ။ ေနာက္မွ အဝိုင္းကိုဖ်က္ၿပီး မီးပိြဳင့္လုပ္ေတာ့ က်န္ေနတဲ့ ေနရာလပ္ေလးေတြက လမ္းအနားသတ္ေထာင့္တိုင္း ရွိေနတာ။ ကားမေတာ္တဆမႈ မျဖစ္ရေလေအာင္ ႀတိဂံပုံေဖာ္ၿပီး တေပအျမင့္ သံပန္းေတြနဲ႔ကာၿပီး ပန္းေလးေတြ စိုက္ထားတဲ့ေနရာပါ။ အႏွီေနရာမွာ က်ေနာ့္ကုိ ယာယီထိန္းထားတာ။ အဲဒီေနရာကေနၾကည့္ရင္ လွည္းတန္းေဈးအထိ တိုးလၽွဳိးေပါက္ ျမင္ေနရတယ္။ က်ေနာ့္ဘဝတေလၽွာက္ ေမ့မရႏိုင္တဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာ ဒီေနရာက စတာပဲ။ က်ေနာ့္ကို ယာယီထိန္းသိမ္းထားတဲ့ ႀတိဂံကြၽန္းကေလးထဲမွာ ထိုင္ေနရင္း သူတို႔ လႊတ္မယ့္အခ်ိန္ ေစာင့္ေနရတယ္။ ပ်င္းလာတာနဲ႔အမၽွ ေဘးဘီဝဲယာကိုသာ ေငးေမာၾကည့္ေနမိတာ အခုဆို တနာရီနီးပါးရွိၿပီ။ အင္းစိန္ဘက္ ေမၽွာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း စစ္သားေတြနဲ႔ ဟိုတစု ဒီတစု လူနည္းနည္းစီ လၽွဳိလၽွဳိ သိုသိုသိပ္သိပ္ ခပ္သုတ္သုတ္ သြားေနတာကို ခပ္ပါးပါး ေတြ႔ေနရတယ္။ အသံလႊင့္႐ံုဘက္ကလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း။ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း တေလၽွာက္မွာလည္း စစ္သားကလြဲၿပီး လူသူကင္းပ တိတ္ဆိတ္လို႔။ လွည္းတန္းလမ္းေပၚမွာေတာ့ သြားသြားလာလာေတြ အားလုံး တေယာက္မက်န္ အစစ္ေဆးခံေနရတာကို ေတြ႔ေနရတယ္။ စစ္ေဆးတာ၊ ဖမ္းဆီးတာေတြ တေယာက္နား တေယာက္ ၾကားဟန္ထင့္။ လွည္းတန္းလမ္းလည္း တေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စက လြဲၿပီး သြားလာတာေတြ ကင္းေနတယ္။ တခါတခါေတာ့ ေသနတ္သံ ခတ္သဲ့သဲ့ ၾကားရေသးတယ္။ ဆင္မလိုက္ဘက္ကလား။ ဆင္ေရတြင္းဘက္ကလား ဆိုတာ ေဝခြဲလို႔မရဘူး။ လွည္းတန္းလမ္း ဝဲယာမွာရွိတဲ့ ေဈးအိမ္ေတြ၊ လူေနအိမ္ေတြ အားလုံး တံခါးပိတ္ထားၾကတယ္။ အိမ္ျပတင္းဝေလးေတြမွာေတာ့ ေခါင္းအျပင္မထြက္ဘဲ အျပင္ကို စူးစမ္းတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔။ တခဏ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ဒီလို တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အေျခအေနကို မႀကိဳက္ႏိုင္ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းတဲ့ အရိပ္တခု လာေတာ့မယ္လို႔ အနံ႔အသက္တခု ရေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ေဈးေတာင္း ေခါင္းရြက္ထားတဲ့ အဘြားအိုတေယာက္ လွည္းတန္းလမ္းၾကားေလးထဲကေန ထြက္လာတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အသက္ ၅၀ ခန္႔ေတာ့ ရွိလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ အခု စိန္ေဂဟာေဘးက လမ္းေပါ့။ အရင္ကေတာ့ စိန္ေဂဟာဆိုတာ မရွိေသးဘူး။ အေျခအေန ေေအးေဆးသြားၿပီလို႔ ထင္ရတယ္။ အဘြားႀကီးဆီက ေအာ္ၿပီးေရာင္းတဲ့အသံ မၾကားရေပမယ့္ ပဲျပဳတ္သည္ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ သူရြက္ထားတဲ့ေတာင္းကို ၾကည့္ၿပီး သိသာပါတယ္။ ဒီမနက္ ပဲျပဳတ္သည္ေစာင့္ရင္း စိတ္မရွည္တဲ့အဆုံး ထမင္းနဲ႔ ပဲျပဳတ္ မစားခဲ့ရတာကို ေတြးၿပီး ဒုကၡေတာထဲမွာ ၿပံဳးမိေသးရဲ႕။ ပဲျပဳတ္သည္ေတြကို အျပစ္တင္တယ္ဆို ပိုမွန္မလားပဲ။ အဲဒီလိုေတြးရင္း ၾကည့္ေနခ်ိန္မွာပဲ စစ္သားတေယာက္က လွမ္းေခၚၿပီး ေတာင္းကို ေအာက္ခ်ခိုင္းဟန္ ရွိတယ္။ ဒီစစ္သား ပဲျပဳတ္ဝယ္္ဖို႔ေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ။ ပဲျပဳတ္ေတာင္းထဲကေန စစ္သားတေယာက္က ဆြဲယူလိုက္တယ္။ ေနာက္စစ္သားႏွစ္ေယာက္က အဘြားႀကီးကို ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိန္ထားတယ္။ ေတာင္းထဲက အထုပ္တခု ထုတ္လိုက္တာကို အေဝးကေန လွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္။ စာရြက္ေတြလို႔ ယူဆရတယ္။ ဘာစာရြက္ေတြလဲ။ ပဲျပဳတ္ထုပ္ဖို႔ စာရြက္အေဟာင္းေတြပဲ ျဖစ္မွာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က စာရြက္ကို ကန္ေတာ့ခ်ိဳးၿပီး ပဲျပဳတ္ထည့္ေပးေနက်ေလ။ ပလတ္စတစ္အိတ္မွ ေခတ္မစားေသးတာ။ အထုပ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္တဲ့ စစ္သားကပဲ တရြက္ခ်င္း ဟိုလွန္ဒီလွန္ ၾကည့္ေနတာကို ျမင္ရတယ္။ က်ေနာ့္အာ႐ံုက အဲဒီမွာပဲ စိတ္ဝင္တစား ရွိေနတယ္။ ခဏေနေတာ့ စစ္ေဆးသူကပဲ က်န္စစ္သားတေယာက္ကို တီးတိုး စကားေျပာေနတယ္။ က်ေနာ္ အေတာ္စိုးရိမ္ေနမိၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ အဘြားႀကီးကို သြားခြင့္ျပဳလိုက္ဟန္ ရွိတယ္။ အဘြားႀကီးလည္း ေဈးေတာင္းေခါင္းေပၚတင္ၿပီး တေရြ႕ေရြ႕ခ်င္း မီးပိြဳင့္ဘက္ဆီ ေလၽွာက္လာတာ ေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဝမ္းသာစိတ္နဲ႔ စိတ္ေအးလက္ေအး သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္။ အဘြားႀကီး ေလၽွာက္လာလို႔ ဆယ္လွမ္း ဆယ့္ငါးလွမ္း အေရာက္မွာေတာ့ “’ဒိုင္း..ခနဲ” ေသနတ္သံနဲ႔အတူ လူတေယာက္ လဲက်သြားတယ္။ ေတာင္းေတြ၊ ပလုံးေတြ ျပန္႔က်ဲလို႔။ လူ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ။ ဘယ္သူ႔ကို မွန္သြားတာလဲ။ က်ေနာ္ မ်က္စိစုံမိွတ္ၿပီး စိတ္ကို ၿငိမ္ေအာင္ထားလိုက္တယ္။ ရင္ေတြက တဒုတ္ဒုတ္ ခုန္ေနဆဲ။ အာ႐ံုစုစည္းမရ။ မႀကံဳဘူးတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ျမင္လိုက္လို႔ ထိတ္လန္႔ေနသလား။ ဝမ္းနည္းသလား။ ေဒါသထြက္ေနသလား က်ေနာ္ ေဝခြဲမရ။ တဖြဲဖြဲက်ဆင္းေနတဲ့ မိုးေရစက္နဲ႔အတူ ပါးျပင္မွာ မ်က္ရည္စလား၊ မိုးစက္လား မေဝခြဲႏိုင္ေတာ့။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ က်ေနာ္ မိန္းေမာေနလဲမသိေတာ့ ပုခုံးကို လာပုတ္ၿပီး “ခင္ဗ်ား ျပန္လို႔ရၿပီ” တဲ့။ တခဏေတာ့ က်ေနာ္ ေပ်ာ္သြားတယ္။ ဒီေနရာကလြတ္ ၿပီးေရာစိတ္နဲ႔ သုတ္ေခ်တင္မိတယ္။ ဦးခ်စ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အလြန္ေရာက္ေတာ့ ျမင္ကြင္းက သဲကြဲလာၿပီး ေသနတ္မွန္တဲ့လူ မရွိေတာ့သလို ေသနတ္ပစ္သူေတြလည္း မရိွေတာ့။ ေနာက္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ မီးပိြဳင့္မွာ ယာယီစခန္းထိုင္သူေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ လမ္းေလၽွာက္သြားတဲ့ အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီး အႏၲရာယ္အေငြ႔ မေတြ႔ေတာ့မွ အလၽွဳိလၽွဳိ ထြက္လာၾကတယ္။ က်ေနာ္ လွည္းတန္းေဈးေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ မျမင္ရက္စရာ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ တလက္မသာသာ ဦးေခါင္းခြံ အပိုင္းအစေတြ။ တဆတ္ဆတ္ခုန္ေနတဲ့ ေသြးခဲေတြ။ တကယ္ေတာ့ ဦးေႏွာက္အပိုင္းအစ အခဲေတြ ခုန္ေနတာ။ တဆတ္ဆတ္နဲ႔။ ဘယ္ေလာက္မ်ား နာက်င္လိုက္ရွာေလမလဲလို႔ ေတြးမိရင္း ငိုခ်င္လာမိတယ္။ ပစ္ခ်ိန္နဲ႔ က်ေနာ္ေရာက္ရွိခ်ိန္ သူတို႔ အေလာင္းကို ရွင္းၿပီးခ်ိန္ဟာ တနာရီနီးပါး ရွိေနၿပီ။ ဒီအခ်ိန္ထိ ခုန္ေနဆဲပဲေလ။ သိသူေတြ ေျပာျပတာကေတာ့ အဘြားႀကီးက စာမတတ္ရွာဘူး။ စာရြက္ေတြ တထပ္ႀကီးေတြ႔ေတာ့ ပဲျပဳတ္ထုပ္ဖို႔ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေကာက္ယူလာရွာတာ။ စာရြက္ေတြ မဝယ္ရေတာ့ အိမ္စရိတ္ အနည္းငယ္ဖာတာေပါ့လု႔ိမ်ား ေတြးေလသလား မသိ။ ေၾသာ္... သနားစရာ အဘြားရယ္လို႔ တရင္း က်ေနာ္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်လို႔ အိမ္ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ ျပန္လာသည္အထိ ပဲျပဳသည္အဘြားရဲ႕ ဦးေႏွာက္ေသြးခဲေလးေတြ တဆတ္ဆတ္ ခုန္ေနတုန္းပဲ။ အခုထိလည္း က်ေနာ့္ႏွလုံးသားနဲ႔ က်ေနာ့္အာ႐ံုမွာ ရွစ္ေလးလုံးအေၾကာင္း ေတြးမိေလတိုင္း စေတးခံ အညတရ ပဲျပဳတ္သည္ အဘြားရဲ႕ ဦးေႏွာက္ေသြးခဲေတြနဲ႔အတူ တဆတ္ဆတ္ ခုန္ေနဆဲပါပဲေလ။ ထြန္းေဇာ္ေဌး