နရသိန္ခရီးအစ… ဇြန္လကုန္ပိုင္းစၿပီး စက္တင္ဘာလထိ က်ေနာ္ မလိုခ်င္ဘဲ က်ေနာ့္ကိုယ္ထဲ အတင္းဝင္ေရာက္ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ ရက္၊ လေတြပါပဲ။ ဘဝက တခါတေလေတာ့ အံ့ၾသစရာနဲ႔ ရယ္စရာေတာ့ ေကာင္းသား။ ရွင္သန္မႈ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းကို သတင္းမီဒီယာ အလုပ္နဲ႔ လုပ္ကိုင္ရမယ္ မဆိုထားနဲ႔၊ သတင္းေထာက္လုပ္ၿပီး ေထာင္အခ်ဳပ္က်ခံရမယ္လို႔ ဘယ္အခါမွ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ခဲ့ဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီအလုပ္လုပ္ရင္ အခ်ိန္မေရြး ေထာင္က်ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အၾကာင္းကိုေတာ့ က်ေနာ္ သတင္းေထာက္အလုပ္ စမလုပ္ခင္ကတည္းက စာေတြထဲ ေကာင္းေကာင္းဖတ္ဖူး၊ သိေနခဲ့ဖူးတယ္။ က်ေနာ္ သတင္းေထာက္ဘဝ စတင္ဖို႔ သတင္းဌာနတခုမွာ ပထမဦးဆံုး အင္တာဗ်ဴးဝင္တဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း အင္တာဗ်ဴးေမးတဲ့သူက “မင္း ဒီအလုပ္နဲ႔ ေထာင္အက်ခံႏိုင္လား” ဆိုၿပီး အေမးခံခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္ မဆိုင္းမတြဘဲ အက်ခံႏိုင္ပါတယ္လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သတင္းေထာက္လုပ္သက္ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလမွာေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ သတင္းေထာက္လုပ္ရင္ အခ်ိန္မေရြး ေထာင္အခ်ဳပ္ က်ႏိုင္တယ္ဆိုတာ လက္ေတြ႔ ပိုယံုၾကည္လာခဲ့ရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ သတင္းမီဒီယာသမားေတြ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ေထာင္အခ်ဳပ္သတင္းေတြ အမႈရင္ဆိုင္ေနရတာေတြကို သတင္းယူေနရလို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ လက္ထိတ္ကြင္းက က်ေနာ့္ဆီ အျမန္ေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ တခါမွ မေတြးခဲ့မိဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလက္ထိတ္ကြင္းက က််ေနာ့္ဆီ တကယ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ဇြန္လ ၂၆ ရက္ေန႔ပါပဲ။ မထင္မွတ္ဘဲ သြားေရာက္ခဲ့ရတဲ့ခရီး… ႐ံုးက က်ေနာ္နဲ႔အတူ အႀကီးတန္းသတင္းေထာက္တဦးကို တေအာင္း ပေလာင္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ေဒသမွာ ျပဳလုပ္မယ့္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ မူးယစ္ေဆးဝါး တိုက္ဖ်က္ေရးေန႔ အခမ္းအနားကို သတင္းယူဖို႔ တာဝန္ေပးခဲ့တယ္။ အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ ဒီခရီးစဥ္ကို မသြားခင္ကတည္းက က်ေနာ့္အေနနဲ႔ စိတ္လႈပ္ရွားမိတာ အမွန္ပဲ။ သတင္းေထာက္လုပ္သက္ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္းမွာ ျပည္တြင္း ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရာက္ရိွ သတင္းယူဖူးေပမယ့္ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသကို တခါမွ မေရာက္ဘူးတာေၾကာင့္ စိတ္လည္း လႈပ္ရွားေနမိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခရီးမသြားခင္ကတည္းက အဲဒီေဒသအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေလ့လာ၊ သက္ဆိုင္တဲ့စာေတြ ျပန္ဖတ္နဲ႔၊ ေသခ်ာ ျပင္ဆင္ခဲ့တယ္။ တအာင္း ပေလာင္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသကို သြားဖို႔အတြက္ လား႐ိႈးၿမဳိ႕ကေန တိုင္းရင္းသား အဆိုေတာ္ေတြပါတဲ့ လမ္းႀကံဳကားတစီးနဲ႔ လား႐ိႈးၿမဳိ႕ခံ တိုင္းရင္းသား သတင္းသမားတဦးရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္၊  ဒီဗြီဘီ အႀကီးတန္းသတင္းေထာက္ ကိုေအးႏိုင္ရယ္ လိုက္ပါခဲ့တယ္။ လား႐ိႈးအထြက္ ၿမဳိ႕ျပင္စစ္ေဆးေရး ဂိတ္တေနရာမွာ တပ္စခန္းတခုက က်ေနာ္တို႔ ကားကို စစ္ေဆးတယ္။ ဒါန႔ဲ က်ေနာ္တို႔ေတြဟာ ဘယ္သတင္းဌာနက သတင္းေထာက္ ဘယ္သူဘယ္ဝါ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေဒသမွာရိွတဲ့ သတင္းကိစၥေလးေတြလုပ္ဖို႔ လာေရာက္တာပါ ဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ သတင္းေထာက္ကတ္ေတြနဲ႔ လိပ္စာကတ္ေတြပါ ထုတ္ျပေပးခဲ့တယ္။ စစ္ေဆးတဲ့ အရာရိွကလည္း “အဲဒါဆို မင္းတို႔သြားတဲ့ဘက္မွာ TNLA က မူးယစ္ေဆးဝါး တိုက္ဖ်က္တဲ့ အခမ္းအနားကို ျပဳလုပ္လိမ့္မယ္။ မင္းတို႔ သြားလို႔ရတယ္။ ဒါမ်ိဳးကို ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္ကလည္း လုပ္ေနတာပဲ၊ သူတို႔လည္း လုပ္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။ အားလံုး ပူးေပါင္းၾကတာေပါ့” လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီလိုစစ္ေဆးခံၿပီး က်ေနာ္တို႔ကား ဆက္လက္ထြက္ခြာခဲ့ၿပီး ရွမ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္းက မန္တံု၊ နမၼတူၿမိဳ႕ေလးေတြ အေက်ာ္မွာ မိုးခ်ဳပ္သြားတာေၾကာင့္ ကားဆရာရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္သူရိွတဲ့ ဟိုမိန္းေက်းရြာမွာ တညတာ ဝင္ေရာက္တည္းခိုခဲ့တယ္။ ေနာက္တေန႔မနက္မွာ က်ေနာ္တို႔ သတင္းသမား ၃ ဦး ရြာထဲလမ္းေလၽွာက္စဥ္ အရင္ န.ဝ.တ အတြင္းေရးမႉး (၁) ဦးခင္ညြန္႔ လက္ထက္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူထားခဲ့တဲ့ PNLO ေခါင္းေဆာင္ ဦးအိုက္ထနဲဲ႔ ေတြ႔ဆံုၿပီး သတင္းအင္တာဗ်ဴး လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴး လုပ္ၿပီးခ်ိန္မွာပဲ ဆက္လက္ခရီးထြက္ခြာဖို႔ က်န္တဲ့သူေတြ လာေရာက္ေခၚတာေၾကာင့္ ဆက္လက္ခရီးထြက္ခြာလာခဲ့ရာမွာ ေန႔လယ္ ၁ နာရီေက်ာ္မွာ နမ့္ဆန္ၿမဳိ႕အပိုင္ ၿမဳိ႕သစ္ေက်းရြာကို ေရာက္ရိွခဲ့ပါတယ္။ ၿမဳိ႕သစ္ေက်းရြာကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပထမဦးဆံုး သတိထားမိတာကေတာ့ “အုန္း၊ ဝုန္း၊ ဒိုင္း” ဆိုတဲ့ အသံေတြပါပဲ။ ေဒသခံေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ လက္နက္ႀကီးပစ္သံေတြ ရြာနဲ႔ သိပ္မေဝးတဲ့ တေနရာမွာ ျမန္မာစစ္တပ္နဲ႔ တေအာင္း ပေလာင္တပ္ေတြ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ သိရတယ္။ ၿမိဳ႕ျပကလာတဲ့ က်ေနာ္တို႔အတြက္ကေတာ့ ဒီလက္နက္ႀကီးအသံက အထူးအဆန္း ျဖစ္ေပမယ့္ ေဒသခံေတြကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ “ဒါက အၿမဲတမ္း ျဖစ္ေနက်ပဲေလ။ တခါတေလ တခ်ဳိ႕ရြာေတြထဲေတာင္ လက္နက္ႀကီးက်တဲ့အခါေတြေတာင္ ရွိတယ္” လို႔ ဆိုုၾကတယ္။ လက္နက္ႀကီးသံေတြကို ညေန ၅ နာရီေလာက္အထိ ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ၿမဳိ႕့သစ္ေက်းရြာက ရပ္မိရပ္ဖအိမ္မွာ တည္းေနတုန္း  ည ၇ နာရီေလာက္မွာ ရြာထဲကို TNLA တပ္ဖြဲ႔ဝင္ေတြ ဝင္လာတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေတြဟာ ရြာလယ္လမ္းမ တိုက္ပြဲကေန သိမ္းဆည္းရလာတဲ့ လက္နက္ခဲယမ္းေတြကို ရြာကလူေတြကို ျပသေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ရြာကလူေတြကလည္း သူတို႔ျပသထားတဲ့ လက္နက္ခဲယမ္းေတြကို ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း သူတို႔ကိုယ္တိုင္ PUBLIC မွာ ျပထားတဲ့ ဒီပစၥည္းေတြကို ဓာတ္ပံု၊ ဗီြဒီယို ႐ိုက္ကူးထားလိုက္တယ္။ ေနာက္တေန႔မွာ မူးယစ္ေဆးဝါးမီး႐ိႈ႕ပြဲ အခမ္းအနား ရိွတာေၾကာင့္ အဲဒီညမွာ ေစာေစာ အိပ္ရာဝင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေန႔ မူးယစ္ေဆးဝါးမီး႐ိႈ႕ပဲြ အခမ္းအနားလုပ္တဲ့ ေနရာကို သြားေတာ့ ပထမဦးဆံုး သတိထားမိတာကေတာ့ အခမ္းအနား တက္ေရာက္လာတဲ့ သူေတြကိုပါပဲ။ အခမ္းအနားကိုေတာ့ စာသင္ေက်ာင္းေဘးက ေဘာလံုးကြင္းမွာ လုပ္တာပါ။ ပေလာင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသမွာ TNLA တပ္ဖြဲ႔ကလုပ္တဲ့ အခမ္းအနားကို ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေတြ၊ ဆရာဝန္၊ သူနာျပဳေတြ အပါအဝင္ ဘုန္းႀကီးေတြ၊ ရပ္မိရပ္ဖေတြ စုစုေပါင္း လူဦးေရ ေထာင္ေက်ာ္ တက္ေရာက္လာတာကိုပါပဲ။ ပြဲလာတဲ့လူေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ အျမန္ဆံုး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရခ်င္ေနၿပီး ဒီလို အခမ္းအနားေတြဟာ အားလံုး ပူးေပါင္းပါဝင္တိုက္ဖ်က္ရမွာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ တိုက္တြန္းခ်က္ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ လာတက္ေရာက္ၾကတာလို႔ ျပန္ေျဖၾကပါတယ္။ ေန႔လယ္ပိုင္းေလာက္မွာ အခမ္းအနား ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုေတြ လား႐ိႈးကို တန္းျပန္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ဘုန္းႀကီး ႏွစ္ပါးကပါ လမ္းႀကံဳ အတူတူျပန္လိုက္မယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ စုစုေပါင္း ကား သံုး စီးနဲ႔ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိေတာ့ အေျခအေနက ေအးေဆးပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ၿမိဳ႕သစ္ေက်းရြာက ထြက္လာၿပီး ညေန ၃ နာရီေလာက္မွာ မၾကာေသးခင္ကမွ မီးအႀကီးအက်ယ္ ေလာင္ထားတဲ့ နမ့္ဆန္ၿမိဳ႕ေလးကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ နမ့္ဆန္ၿမိဳ႕ အထြက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔စီးလာတဲ့ ကားကို အရပ္ဝတ္နဲ႔ လက္နက္ေတြ ကိုင္ထားတဲ့သူေတြက တားခဲ့ပါတယ္။ ကား ႏွစ္ စီးမွာ ဘုန္းႀကီး ႏွစ္ပါးလည္း ပါဝင္ခဲ့တယ္။ တားတဲ့သူေတြကို က်ေနာ္တို႔က သတင္းေထာက္ေတြပါ၊ ဒီေနရာ ဒီေဒသကို သတင္းသြားယူမယ္ဆိုတာ လမ္းမွာရိွတဲ့ တာဝန္က်အရာရိွေတြကို အသိေပးသြားတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာခဲ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ကို တားတာလဲလို႔ ေမးေတာ့ အထက္က အမိန္႔အရ တားျမစ္တာ ဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဖုန္းေတြ၊ ကင္မရာေတြကို သိမ္းဆည္းလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖုန္း၊ ကင္မရာထဲမွာရိွတဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ သတင္းဓာတ္ပံုေတြ၊ ဗီြဒီယိုဖိုင္ေတြကို သူတို႔ကူးယူၿပီး အကုန္ဖ်က္လိုက္ပါတယ္။ သတင္းေထာက္ေတြရဲ႕ မွတ္တမ္းေတြကို ဒီလိုလုပ္လို႔ မရဘူးလို႔ က်ေနာ္တို႔က ေျပာခဲ့ေပမယ့္ သူတို႔ကေတာ့ အထက္အမိန္႔အရဆိုၿပီးပဲ ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ညေနေစာင္းေလာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို စဖမ္းတဲ့ ေနရာကေန နမ့္ဆမ္ၿမိဳ႕ထိပ္က ဘုရားရင္ျပင္တခုကို ေျပာင္းေရႊ႕ေခၚေဆာင္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ က်ေနာ္တို႔ကို အခုလို ဘာေၾကာင့္ ဖမ္းဆီးသလဲဆိုတာ က်ေနာ္တို႔အားလံုး နားမလည္ႏိုင္ၾကဘူး။ က်ေနာ္တို႔ဟာ သတင္းေထာက္အလုပ္ကို လုပ္ခဲ့ၾကတာ။ သတင္းသမားဆိုတာ သတင္းရိွတဲ့ေနရာကို သြားရမွာပဲ။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ တားျမစ္ထားတဲ့နယ္ေျမကို ခိုးသြားခဲ့တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ လူတိုင္း သြားလို႔ရတဲ့ေနရာကို သြားခဲ့တာျဖစ္ၿပီး လမ္းက တာဝန္ရိွသူေတြကို အသိေပးသြားခဲ့တာေၾကာင့္ အခုလိုလုပ္ရပ္ကို နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနမိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဖုန္းေတြထဲက ဓာတ္ပံုေတြ ကူးေနတုန္းမွာပဲ က်ေနာ့္ဖုန္းကို အိမ္ကလူေတြနဲ႔ အသိမိတ္ေဆြေတြက ေတာက္ေလၽွာက္ေခၚေနခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ အခ်က္အလက္ ကူးတဲ့သူေတြက အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကို ဖုန္းခဏေပးေျပာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ ဖုန္းျပန္ရရခ်င္း ဖုန္းကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဖုန္းထဲမွာ ႐ိုက္ထားတဲ့ သတင္းဓာတ္ပံုေတြ မရိွေတာ့ဘူး။ သူတို႔ ဖုန္းျပန္မသိမ္းခင္ အိမ္ကလူေတြ၊ ႐ံုးက တာဝန္ရိွသူေတြနဲ႔ ဖုန္းရေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို မတရားအသင္းဆက္သြယ္မႈနဲ႔ ဖမ္းလိုက္ၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္႐ံုးက ေၾကညာလိုက္ၿပီး သက္ဆိုင္ရာ ရဲစခန္းကို ပို႔ၿပီး တရားစြဲ အေရးယူသြားမယ္လို႔ ၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီသတင္း ၾကားၾကားခ်င္း က်ေနာ္တို႔ အေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသြားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒါဟာ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ အျခားလူေတြနဲ႔ ဖုန္းေျပာရျခင္းလို႔ မသိခဲ့ရဘူး။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဖုန္းကို သူတို႔ ျပန္သိမ္းသြားခဲ့တယ္။ နမ့္ဆန္ၿမိဳ႕ေလးဟာ အေတာ္ကို ေအးပါတယ္။ ညေန ၆ နာရီေလာက္မွာ ျမဴခိုးေတြ က်လာၿပီး ျမင္ကြင္းကို မျမင္ရေတာ့ပါဘူး။ မိုးကလည္း သဲသဲမဲမဲရြာေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုးရဲ႕ ဝမ္းနည္းခံျပင္းစိတ္ေတြဟာ အတိုင္းမသိ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ အဖမ္းခံရတဲ့ ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါးကေတာ့ အေတာ္ေလးကို စိတ္ဆိုးေနၾကပါတယ္။ နယ္ေျမခံဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔ ရပ္မိရပ္ဖေတြက ျပန္လႊတ္ေပးဖို႔ လာေရာက္ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကေပမယ့္ တာဝန္ရိွသူေတြက အထက္အမိန္႔အရဆိုၿပီး ျပန္မလႊတ္ေပးခဲ့ပါဘူး။ ဘုရားေပၚက သီလရွင္ေက်ာင္းက ဆရာေလးေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ကို ၾကည့္ၿပီး သနားတာေၾကာင့္ ဆြမ္းက်န္ေလးေတြ လာေရာက္ေကြၽးေမြးခဲ့ေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ စားမဝင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ မိုးေတြ အရမ္းရြာေနတဲ့အခ်ိန္၊ အရမ္းေအးတဲ့ ဘုရားသမံတလင္းေပၚမွာ ေနလာခဲ့ရင္း ည ၁ နာရီအေက်ာ္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ လူေျခာက္ေယာက္နဲ႔ ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါးကို လံုၿခံဳေရးအျပည့္နဲ႔ တပ္စခန္းတခုထဲ ေခၚေဆာင္သြားပါေတာ့တယ္။ တပ္စခန္းထဲကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပထမေန႔မွာ က်ေနာ္တို႔က အိမ္ကလူေတြ၊ ႐ံုးက တာဝန္ရိွသူေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ကို မဆက္သြယ္ခိုင္းခဲ့ပါဘူး။ တပ္စခန္းထဲမွာ ထိန္းသိမ္းၿပီး ဒုတိယေျမာက္ေန႔မွာေတာ့ ဖမ္းထားတဲ့ ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါးကို ျပန္လႊတ္ေပးခဲ့ၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို စစ္ေၾကာေရး စခဲ့ပါတယ္။ ႐ိုက္ႏွက္စစ္ေဆးတာ မလုပ္ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ တေယာက္ခ်င္းစီကို စစ္ေမးျမန္းတာကေတာ့ ညေန ၃ နာရီကေန ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ထိပါပဲ။ လူေတြ အိပ္ေပ်ာ္ေနမွ တခါ တခါ ႏိႈးၿပီး ေမးခြန္းတခုကို ထပ္ကာထပ္ကာပဲ ေမးျမန္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ကို တရားစြဲ အေရးယူမယ္လို႔ တရားဝင္ ေၾကညာထားခဲ့ၿပီးမွ အခုလို မိသားစုဝင္ေတြ၊ ႐ံုးကလူေတြနဲ႔ အဆက္သြယ္ျဖတ္ၿပီး တပ္စခန္းထဲမွာ ထိန္းသိမ္းထားတာကိုေတာ့ လံုးဝ နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ဆုေတာင္းေနမိတာကေတာ့ ဒီစခန္းကေန သက္ဆိုင္ရာ ရဲစခန္းကို ပို႔ေဆာင္ေပးဖို႔ပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ကို စစ္ေဆး ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ တပ္က တာဝန္ရိွသူေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ကို ႐ိုက္ႏွက္ျခင္းမရိွသလို ေကာင္းမြန္စြာ ေကြၽးေမြးခဲ့ပါတယ္။ ပထမဦးဆံုး က်တဲ့ မ်က္ရည္ … စစ္ေၾကာေရးကေန စစ္ေဆးၿပီး သံုးရက္ေျမာက္ေန႔မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုးကို သီေပါရဲစခန္းကို အမႈဖြင့္ဖို႔ အရင္ဆံုး ပို႔ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ရဲစခန္း ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အရင္ဆံုး အိမ္ကလူေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ရခ်င္တာပါပဲ။ စအဖမ္းခံရတဲ့ေန႔ကတည္းကဆို အိမ္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားတာ သံုးရက္ေျမာက္ေန႔ ျဖစ္ေနၿပီ။ ထုတ္ျပန္ခ်က္ထဲမွာ လား႐ိႈးကို ပို႔ေဆာင္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း က်ေနာ္တို႔အားလံုး ဖတ္ထားမိၿပီးတာေၾကာင့္ သူတို႔ေတြ လား႐ိႈးမွာ ေစာင့္ေနမယ္ဆိုတာ ေတြးထားတယ္။ ၾကားထဲမွာ လား႐ိႈးကိုမပို႔ဘဲ တပ္စခန္းထဲမွာ ထိန္းသိမ္းထားတာေၾကာင့္ အေတာ္ေလးလည္း စိတ္ပူေနၾကမယ္ဆိုတာ ေတြးရင္း အေတာ္ေလး ဝမ္းနည္းလာခဲ့တယ္။ ရဲစခန္း ေရာက္ၿပီးခ်ိန္ထိ က်ေနာ္တို႔႔ကို အိမ္နဲ႔ အဆက္အသြယ္လုပ္ခြင့္္ မေပးေသးပါဘူး။ စစ္ေၾကာေရးမွာ တင္းခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ေတြဟာ ဆက္ၿပီးမထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ရဲစခန္းကေန တရား႐ံုးကို ခ်ဳပ္ရမန္ယူဖို႔ က်ေနာ္တို႔အားလံုးကို တြဲၿပီး လက္ထိတ္ခတ္လိုက္တယ္။ တေလၽွာက္လံုး ထိန္းထားတဲ့ စိတ္ေတြဟာ လက္ထိတ္ခတ္ျခင္းကို ခံလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ မ်က္လံုးထဲက မ်က္ရည္ေတြ အလိုလိုက်ၿပီး ရဲစခန္းထဲမွာ ငိုခ်မိလိုက္တယ္။ အေစာင့္ရဲတပ္သားေလး တေယာက္ကိုလည္း ငိုၿပီး ေတာင္းပန္ရင္း အိမ္ကို အဆက္အသြယ္ လုပ္ေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ ေျပာဆိုခဲ့မိတယ္။ ရဲစခန္းကေန တရား႐ံုးကို ေခၚေဆာင္သြားတဲ့ အခ်ဳပ္ကားျပာႀကီးေပၚမွာ တေလၽွာက္လံုး ငိုေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က်ခဲ့တဲ့ မ်က္ရည္ေတြဟာ က်ေနာ့္အလုပ္ကို စိတ္ပ်က္ျခင္း၊ က်ေနာ္အဖမ္းခံရလို႔ ေၾကာက္ရြံ႕ၿပီး ငိုတာမဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ရင္း မတရားဖမ္းဆီးၿပီး အိမ္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ထားလို႔ ေဒါသထြက္ ခံျပင္းၿပီး ငိုခဲ့မိတာတာ က်န္တဲ့လူေတြက နားလည္ခဲ့ၾကပါတယ္။ စာေတြ႔မွသည္ လက္ေတြ႔ဆီသို႔... ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံရၿပီး သံုးရက္ေျမာက္ေန႔မွာပဲ က်ေနာ္တို႔ေတြကို သီေပါအက်ဥ္းေထာင္ကို ပို႔ေဆာင္ခဲ့တယ္။ ပထမဦးဆံုး စစ္ေၾကာေရးတပ္ရင္းမွာ ႏွစ္ရက္ၾကာ ေနခဲ့ရၿပီး အဲဒီကေန ရဲစခန္းမွ သီေပါတရား႐ံုး၊ တရား႐ံုးကတဆင့္ ခ်ဳပ္ရက္ရမန္ႀကီး တပတ္ယူၿပီး ေထာင္အခ်ဳပ္ကို တန္းပို႔ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ဳပ္ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္းမွာပဲ ေလးဖက္ေလးတန္ အုတ္တံတိုင္း အျမင့္ႀကီးေတြက အရင္ဆံုး ဆီးႀကိဳေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူတကိုယ္စာ တံခါးေပါက္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးကေန လက္ထိတ္တန္းလန္းနဲ႔ ေထာင္ဘူးဝကို ေခါင္းငံု႔ဝင္ရတယ္။ လူတေယာက္ ဝင္ၿပီးတာနဲ႔ ေထာင္ဝန္ထမ္းတေယာက္က တေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ဝင္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္လို႔ အက်ယ္ႀကီး ေရတြက္ေနၿပီး ေပါင္း ေျခာက္ေယာက္လို႔ ေရတြက္သံ အၿပီးမွာေတာ့ တံခါးေပါက္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို ဂ်ိန္းခနဲျမည္ေအာင္ ပိတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ စိတ္ထဲ ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္ နာက်င္စိတ္ေတြက အတိုင္းမသိ ဝင္လာခဲ့တယ္။ အက်ဥ္းေထာင္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ပထမဦးဆံုး အေတြ႔အႀကံဳ ဆိုေပမယ့္ စာေတြထဲမွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ရင္းႏွီးေနၿပီးသားပါ။ ေက်ာင္းသားဘဝကတည္းက ဖတ္ခဲ့ဖူးၿပီး ေထာင္အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြျဖစ္တဲ့ နရသိန္မဂၢဇင္းေတြ၊ လူထုဦးလွေရးတဲ့ စစ္၊ အခ်စ္နဲ႔ ေထာင္ ဝတၳဳ၊ ကိုကိုကြၽန္း အစာငတ္ခံ ကြၽန္းတိုက္ပြဲ အေၾကာင္းေတြ၊ ဦးႏုရဲ႕ ရက္စက္ပါ့ေပကြယ္၊ လတ္တေလာ ပူပူေႏြးေႏြး ဖတ္ထားခဲ့တဲ့ ဟံသာဝတီဦးဝင္းတင္ ေရးတဲ့ ‘ဘာလဲဲဟဲ့ လူ႔ငရဲ’ စာအုပ္ေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္ဟာ အက်ဥ္းေထာင္ေတြအေၾကာင္းကုိ စာေတြထဲမွာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ျဖစ္ေနၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း လက္ေတြ႔ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ဟာ စိတ္တုန္လႈပ္ျခင္းနဲ႔ ေဒါသေတြသာ ထြက္ေနခဲ့တယ္။ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာေတြထဲက အေၾကာင္းအရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အာဏာရွင္ေခတ္ကာလမွာ ဒီမိုကေရစီအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ရင္း ေထာင္အက်ဥ္းက်ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး အခုလို အခ်ိန္အခါ ကာလမ်ိဳးမွာမွ က်ေနာ္ဟာ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ရင္း ေထာင္ထဲေရာက္ခဲ့ရတာကို ေတြးၿပီး က်ေနာ့္ရဲ႕ စာေတြ႔နဲ႔ လက္ေတြ႔ဟာ တူမေယာင္နဲ႔ ကြဲျပားခဲ့ပါတယ္။ ေထာင္ဝင္စာ... “ျပည့္ဘုန္းေအာင္၊ ေထာင္ဝင္စာ လာတယ္” ေထာင္ဝါဒါတေယာက္က က်ေနာ္ေနတဲ့ တိုက္ခန္းထိပ္က လွမ္းေအာ္လိုက္တာ ျဖစ္တယ္။ သီေပါေထာင္ကို ေရာက္ၿပီး ေျခာက္ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ က်ေနာ့္အိမ္က လာေတြ႔တာ ျဖစ္ပါတယ္။ “ေထာင္ဝင္စာ… ေထာင္ဝင္စာ” ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ကိုယ္ေတြ႔ ၾကားလိုက္ရေတာ့ နားထဲမွာ တမ်ဳိးေတာ့ျဖစ္သြားတယ္။ လက္ရိွ အသက္ ၂၆ ႏွစ္အထိ ေထာင္အခ်ဳပ္မက်ဘူးတာေၾကာင့္ ေထာင္ဝင္စာဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အစိမ္းသက္သက္ျဖစ္ေနၿပီး ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာလည္း ေထာင္က်ဖူးတဲ့သူ မရိွတာေၾကာင့္ စိတ္ထဲလည္း လႈပ္ရွားသြားမိတယ္။ ေထာင္ဝင္စာ ေတြ႔ဖို႔အတြက္ က်ေနာ္ေနတဲ့ တိုက္ခန္းကေန တံခါးေပါက္အေသးေလးတခု ျဖတ္သန္းရတယ္။ ၿပီးေနာက္ မိန္းေဂ်းလို႔ေခၚတဲ့ ေထာင္မႉး၊ ေထာင္ပိုင္ေတြ ရိွတဲ့ေနရာကို ဝင္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ ေထာင္ဝါဒါေတြက စစ္ေဆးတယ္။ စစ္ေဆးၿပီးမွ ေထာင္ဘူးဝဘက္ကို ျပန္ေလၽွာက္ရၿပီး ဘူးဝရဲ႕ေဘးက အခန္းက်ဥ္းေလးထဲကို ဝင္သြားရတယ္။ အခန္းထဲကို ေရာက္သြားတာနဲ႔ ညီႇစို႔စို႔ မိႈအနံ႔က ႏွာေခါင္းထဲ ဝင္လာတယ္။ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ျပတင္းေပါက္ အေသးေလးတခုသာ ရိွတာေၾကာင့္ အခန္းက ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ႔တဲ့သူနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ၾကားမွာ သံဆန္ခါ ေလးခ်ပ္က ျခားထားတယ္။ ပထမသံဆန္ခါက အကြက္က်ဲက်ဲ၊ ဒုတိယက ခပ္စိပ္စိပ္၊ ေနာက္ ခပ္စိပ္စိပ္။ အဲဒီလို သံဆန္ကာ ေလးထပ္နဲ႔ မ်က္မွန္သမား က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ သံဆန္ခါၾကည့္ရင္း ေခါင္းမူးလာတယ္။ ေဘးနားမွာလည္း ေထာင္က တာဝန္ေပးထားတဲ့ ေထာင္ဝါဒါ တေယာက္က စာအုပ္နဲ႔ ေဘာပင္ကိုင္ၿပီး က်ေနာ္နဲ႔ အိမ္နဲ႔ ေျပာစကားေတြကို လိုက္လံ မွတ္သားေနတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေမးၾကည့္ေတာ့ သူ လိုက္မွတ္ရတဲ့ စာေတြကို ေထာက္လွမ္းေရးဆီ ျပန္ပို႔ေပးရတယ္လို႔ သိရတယ္။ ေထာင္ဝင္စာခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ဆရာမ စမ္းစမ္းႏြဲ႔(သာယာဝတီ) ေရးတဲ့ ‘မဟူရာ အက်ဥ္းေထာင္’ ဆိုတဲ့ ဝတၳဳကို ဖ်တ္ခနဲေတာင္ သတိရမိတယ္။ သတိရဆို သူေရးတဲ့ဝတၳဳရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ က်ေနာ့္အျဖစ္အပ်က္က တေထရာတည္း တူေနတာကိုး။ သူ႔ဇာတ္ေကာင္ကလည္း မတရားအသင္း ဆက္သြယ္မႈ ဥပေဒနဲ႔ တရားစြဲခံထားရၿပီး ေထာင္အခ်ဳပ္က်ေနသူ။ က်ေနာ္ကလည္း မတရားအသင္း ဆက္သြယ္မႈနဲ႔ တရားစြဲဆိုခံထားရၿပီး ေထာင္အခ်ဳပ္က်ေနသူ။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ဇာတ္ေကာင္ကလည္း သတင္းသမား၊ စာေပသမား။ က်ေနာ္ကလည္း သတင္းသမား။ ေနာက္ဆံုး သူ႔ဝတၳဳအစကိုေတာင္ အခု က်ေနာ္ႀကံဳေနရတဲ့ ေထာင္ဝင္စာေတြ႔တဲ့ အခန္းနဲ႔ စထားတာေၾကာင့္ပဲ။ လူ႔ငရဲသို႔ တမ္းခ်င္း သို႔မဟုတ္ ဆရာႀကီးဦးဝင္းတင္သို႔ အမွတ္တရ… က်ေနာ္ဟာ စိတ္ကူးယဥ္တတ္တဲ့လူ တေယာက္။ က်ေနာ့္္ရဲ႕ လက္ေတြ႔ဘဝ ျဖစ္စဥ္ေတြဟာ က်ေနာ့္စိတ္ကူးကေနတဆင့္ လက္ေတြ႔ကို ကူးေျပာင္းခဲ့တာေတြႀကီးပဲ။ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ စေရာက္ၿပီး ၁၀ ရက္ေလာက္ အၾကာထိ အျပင္စာေပနဲ႔ တျခားစာေပေတြကို လြတ္လပ္စြာ ဖတ္ခြင့္မရေသးပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေထာင္ထဲမွာရိွတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ကိုပဲ ေန႔စဥ္သြားရတယ္။ တေန႔ ေထာင္စာၾကည့္တိုက္မွာ ထူးထူးျခားျခား ဆရာဦးဝင္းတင္ရဲ႕ ‘ဘာလဲဟဲ့ လူ႔ငရဲ’ စာအုပ္ကို အမွတ္မထင္ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အခန္းကို ငွားလာၿပီး ေသခ်ာအေသးစိတ္ ဒုတိယႀကိမ္စာအုပ္ကို ျပန္ဖတ္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အထဲမွာ အဲဒီစာအုပ္ကို အႀကိမ္ ၅၀ ထက္မနည္း အခါအခါ ျပန္ဖတ္မိတယ္။ စိတ္ဓာတ္က်တဲ့အခါတိုင္းက ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးပဲ ျပန္အားတင္းခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အဖမ္းခံရတာ စုစုေပါင္း ေျခာက္ေယာက္။ အထဲမွာေတာ့ သတင္းသမား သံုးဦးကို တခန္းတေယာက္စီ သီးျခားခြဲထားတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ အတူေနရတဲ့ တီးဝိုင္းသမား ပေလာင္တေယာက္က ေထာင္ထဲေရာက္မွ တရားသမားလံုးလံုး ျဖစ္သြားတယ္။ ေထာင္တန္းပိတ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ တရားပဲ အခ်ိန္ျပည့္ ထိုင္ေနတာေၾကာင့္ က်ေနာ့္မွာ တန္းပိတ္ခ်ိန္ေရာက္တာနဲ႔ ေထာင္ႏွစ္ထပ္က်သလို ခံစားရတယ္။ အခန္းထဲမွာ စကားေျပာေဖာ္ကလည္း မရိွ။ ၈ ေပ ၁၂ ေပ အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ တေယာက္တည္းပဲ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဆရာ႔ရဲ႕ လူ႔ငရဲ စာအုပ္ကို အေသးစိတ္ ျပန္ဖတ္ရၿပီးေနာက္ က်ေနာ္႔အတြက္ အႀကံသစ္ေတြ ရခဲ့တယ္။ ‘ဆရာတို႔ အလွည့္တုန္းကလည္း အင္းစိန္ေထာင္ထဲကေန လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္ခံရမႈေတြကို ကုလသမဂၢထိေရာက္ေအာင္ ေရးသားေပးပို႔႔ႏိုင္ခဲ့သလို ေထာင္တြင္း စာေစာင္ေတြေတာင္ ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ေသးတာပဲ။ ငါလည္း ဒီအတိုင္းေတာ့ ေနလို႔မရဘူး။ တခုခုေတာ့ ႀကံရမယ္။ က်ေနာ္ဟာ ဦးဝင္းတင္လို မႀကီးျမတ္ေပမယ့္ ဘဝခ်င္း၊ ခံယူခ်က္ခ်င္းေတာ့ တူတယ္။ သူလည္း စာနယ္ဇင္းသမား၊ ငါလည္း စာနယ္ဇင္းသမား။ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးအေတြးေတြ ဝင္ခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တေန႔ကစၿပီး က်ေနာ္ဟာ စိတ္ကူးေတြကို လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ စေဖာ္ေတာ့တာပဲ။ အရင္ဆံုး ေရးစရာ ေဘာပင္၊ ခဲတံ တခုခုကိုရေအာင္ အရင္ႀကိဳးစားတယ္။ အရင္ ဖတ္ဖူးတဲ့ ေထာင္မဂၢဇင္း နရသိန္ထဲက ေထာင္ဝါဒါေတြနဲ႔ အက်ဥ္းသားေတြ ဉာဏ္ကစားတဲ့ဟာေတြကို လက္ေတြ႔ အသံုးျပန္ခ်ေတာ့တယ္။ ေရးစရာရၿပီးေနာက္ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းေတြ ေထာင္ထဲက အျဖစ္အပ်က္ေတြ ဘဝေတြကို အင္တာဗ်ဴးလုပ္ၿပီး စာေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ေရးမူေတြကို ေထာင္အျပင္ဘက္ကို ခိုးထုတ္ၿပီး သိမ္းထားႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ ဆရာႀကီးကို သတိရတဲ့အေနနဲ႔႔ စိတ္ကူးေတြကေန လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ တာလေဘာဟင္း ျပႆနာ… ေထာင္ထဲမွာေနတာ ရက္ၾကာလာတဲ့အမၽွ ပထမ ေရာက္ခါစ အဆင္မေျပတာေတြက တျဖည္းျဖည္းေတာ့ အသားက်လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အသားမက်ႏိုင္တာ တခုကေတာ့ ေထာင္ကေကြၽးတဲ့ အရည္ဟင္းကိစၥပဲ။ ေထာင္ထဲမွာက ဗုဒၶဟူးေန႔ညေနနဲ႔ တနဂၤေႏြ ညေနကိုသာ ငါးနဲ႔ ၾကက္သား ေကြၽးတယ္။ က်န္တဲ့ရက္ေတြကေတာ့ ပဲဟင္းတလွည့္၊ တာလေဘာဟင္းခ်ိဳ တလွည့္စီပဲ။ အိမ္က အေျခာက္ဟင္းေတြ အၿမဲပို႔ေပးထားေပမယ့္ အရည္ဟင္းပါမွ ထမင္းစားလို႔ အဆင္ေျပတဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ေထာင္ကေကြၽးတဲ့ အရည္ဟင္းက မျဖစ္မေနပဲ။ ပဲဟင္းကလြဲၿပီး က်န္တဲ့အရည္အတြက္ ကန္စြန္း၊ မုန္လာ၊ ဆလပ္ေတြကို ေထာင္တြင္း နံရံေဘးမွာပဲ စုိက္ၾကတယ္။ ေထာင္ထဲမွာရိွတဲ့ လူဦးေရ ၅၀၀ နီးပါးေလာက္အတြက္ ဟင္းလင္းျပင္ အိမ္သာ ၈ လံုးပဲ ရိွတယ္။ တန္းပိတ္ခ်ိန္မွာသာ အခန္းထဲက အိမ္သာကို အသံုးျပဳခြင့္ေပးၿပီး တန္းဖြင့္ခ်ိန္မွာေတာ့ လူ ၅၀၀ နီးပါးက အျပင္က အိမ္သာကိုသာ တန္းဆီၿပီး တက္ရတယ္။ ဇာတ္လမ္းက အဲဒီမွာ စတာပဲ။ အဲဒီအိမ္သာ ၈ လံုး ကပ္ရပ္ေဘးမွာ စိုက္ခင္းေတြ။ တရက္ တန္းဖြင့္ခ်ိန္ လမ္းေလၽွာက္ေတာ့ အဲဒီအိမ္သာ ၈ လံုးက ထြက္သမၽွ အညစ္အေၾကးေတြကို အဲဒီစိုက္ခင္းေတြဆီ ေလာင္းေနတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ယင္ေကာင္ေတြကလည္း တေလာင္းေလာင္းနဲ႔ ေဘးမွာ ယင္ေကာင္ဖမ္းတဲ့သူေတြကလည္း ဖမ္းနဲ႔ အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး ေထာင္ကေကြၽးတဲ့ တာလေဘာ ခ်ဥ္ဟင္းကို ဘယ္လိုမွ စားမဝင္ေတာ့တာပဲ။ မထူးဇာတ္ခင္းၿပီး စားမယ္ႀကံလိုက္ မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ဖင္လွန္ၿပီး အီးပါလိုက္၊ အဲဒီက ထြက္လာသမၽွဟာေတြ စိုက္ခင္းေတြဆီ ျပန္ေလာင္းလိုက္ ျမင္ကြင္းက မ်က္လံုးထဲ ေပၚေပၚလာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာ ယမ္ယမ္ခ်ဥ္စပ္ေလး ျပဳတ္ေသာက္လိုက္၊ စြန္တန္ဟင္းခ်ိဳေလး လုပ္ေသာက္လိုက္နဲ႔ ေထာင္တြင္း ရက္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတယ္။ New York Times ကို ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ဖတ္ဖူးျခင္း….. က်ေနာ္က video journalist သာ လုပ္ေနတာ။ ေလ့လာမႈအားက တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ အေတာ္ေလး အားနည္းတယ္။ သတင္းေထာက္လုပ္သက္ ၄ ႏွစ္အတြင္းမွာ New York Times ကို ၾကားသာ ၾကားဖူးတယ္။ တႀကိမ္ တခါမွ မဖတ္ဖူးခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာ အားနည္းမႈေၾကာင့္လည္း ပါတယ္။ အခ်ဳပ္က်ေနတဲ့ သီေပါေထာင္ထဲ ေရာက္တဲ့အခါမွသာ ကိုလဝီ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေၾသာ္ ဒါက ကမာၻ႔ၾသဇာရိွ မီဒီယာ The New York Times ပါလားဆိုၿပီး ထိေတြ႔ခြင့္ ပထမဦးဆံုး ရခဲ့တယ္။ ေထာင္ထဲမွာ အေပါဆံုးက အခ်ိန္ေတြပဲ။ တရက္နဲ႔တရက္ ဘယ္လို ကုန္ဆံုးရမလဲ ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ပဲ ဖန္တီးယူရတယ္။ ေန႔လယ္ဘက္ တန္းဖြင့္ခ်ိန္ ၂ နာရီေနာက္ပိုင္းဆို ကိုလဝီနဲ႔ တေန႔ကို New York Times က သတင္းတပုဒ္ ဖတ္ရတယ္။ မသိတဲ့စာလံုးေတြဆို Dictionary နဲ႔ ျပန္ရွာဖတ္တယ္။ သူနဲ႔ တပုဒ္ဖတ္ၿပီးရင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ့္ တပုဒ္ ျပန္ဖတ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ နားလည္သေလာက္ သူနဲ႔ ျပန္ေဆြးေႏြးရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ New York Timesက သတင္းကို တေန႔ နည္းနည္းစီဖတ္လို႔ ရလာရင္းနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ သိထား ေရးေနတဲ့ ဘ ၆ လံုးဟာ update မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သိလာတယ္။ အခါလြန္မိုး၊ အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ဘူး….. တခ်ဳိ႕ေသာ အတိတ္ေတြက သတိရ႐ံုသက္သက္ ဆိုေပမယ့္ လံုးဝေတာ့ မေမ့ေပ်ာက္သြားဘူး။ ဒီႏွစ္ထဲမွာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဆိုျဖစ္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြထဲမွာ ကိုငွက္ရဲ႕ ‘အခါလြန္မိုး’လည္း ပါတယ္။ အခုလို မိုးေတြရြာတဲ့အခ်ိန္ေတြဆို သံတိုင္ကိုကိုင္ၿပီး ေန႔စဥ္ညဆက္ ကိုငွက္ သီခ်င္းကို ညည္းခဲ့ရတဲ့အျဖစ္။ ညလံုးေပါက္ မိုးရြာတဲ့ညေတြဆို က်ေနာ့္မွာ တညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ အခန္းေအာက္ပိုင္းကိုိ အျပင္က မိုးေတြကပက္။ အခန္းထဲဝင္လာတဲ့ မိုးေရစက္ေလးေတြေအာက္မွာ အက်ႌလက္ရွည္ရဲ႕ လက္တစဖက္ဆီကို သံတိုင္တဖက္စီမွာ ခ်ည္ၿပီး ပုခက္ပံုစံလုပ္ ထိုင္ၿပီးေတာ့ သံတိုင္ကိုကိုင္ သီခ်င္းကို တိုးတိုးေလး ညည္းရတဲ့ သတိရ ခံစားမႈက စကားလံုးေတြနဲ႔ေတာင္ ေဖာ္ျပလို႔မရဘူး။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြထက္ ညေန ၅ နာရီ တန္းပိတ္ခ်ိန္ဆို လူက ကတုန္ကယင္ ျဖစ္ခ်င္လာတယ္။ အိမ္ကမိသားစုဝင္ေတြ၊ ႐ံုး၊ ဘိုကေလးေဈးလမ္းက Hyper၊ ၁၉-လမ္း၊ စမ္းေခ်ာင္းလမ္းက Terminal-5 ဗိုလ္တေထာင္ဘုရားလမ္းက မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ လမ္းမေတာ္ကမ္းနားက အသုပ္ဆိုင္ တခုခ်င္းစီက ႐ုပ္ရွင္ကားထဲက အေႏွးကြက္ေတြ ျပန္ၾကည့္ေနရသလိုဘဲ အာ႐ံုမွာ ေပၚေပၚလာတယ္။ ေရာက္တဲ့ေနရာတိုင္းမွာ အဆင္ေျပဖို႔ ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးယူရတဲ့ အခိုက္အတန္႔ကေတာ့ ေဘးက အခန္းေဖာ္ေတြကို ေကာ္ဖီမစ္နဲ႔ မုန္႔ေပးၿပီး ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့သီခ်င္းေတြ ညစဥ္ ဆိုခိုင္းရတာပဲ။ လူ႔ဘဝဟာ အသက္တရာ မေနရေပမယ့္ အမႈတရာ ႀကံဳရစၿမဲပါပဲ။ သတင္းေထာက္လုပ္သက္ ၄ ႏွစ္ေက်ာ္အတြင္းမွာ ရခဲ့တဲ့ ဒီအေတြ႔အႀကံဳကေတာ့ ဘယ္အခါမွ ေမ႔လို႔ မရပါဘူး။ ငယ္စဥ္က ဆိုးမိုက္တဲ့လူေတြ ေထာင္အခ်ဳပ္က်တာ ၾကားဖူးေပမယ့္ ဒီႏိုင္ငံမွာေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ရင္းလည္း အခ်ိန္မေရြး ေထာင္အခ်ဳပ္က်ႏိုင္တယ္ဆိုတာ ဒီျဖစ္စဥ္က လက္ေတြ႔ျပသခဲ့ပါၿပီ။ ျပည့္ဘုန္းေအာင္(ဘူကင္း)