ရဲေဘာ္လွတင္ေအာင္ (၄)
DVB
·
May 7, 2018
ဤသုိ႔ျဖင့္ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီးကုိ အာဏာသိမ္းျခင္း၊ လူသတ္ပြဲႀကီးမ်ား က်င္းပျခင္းျဖင့္ အဆုံးသတ္လုိက္ၾကပါသည္။ ဒီမုိကေရစီ တုိက္ပြဲဝင္သူမ်ားကလည္း ေရွာင္သူေရွာင္၊ တိမ္းသူတိမ္းျဖင့္ ၿဖိဳခြဲခံလုိက္ရသည္။ အာဏာသိမ္းစစ္ေကာင္စီကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေစာေမာင္က ဦးေဆာင္ၿပီး ပါတီစုံေရြးေကာက္ပြဲႀကီး က်င္းပေပးမည္ဆုိေသာ ေခၽြးသိပ္စကားျဖင့္ တုိက္ပြဲႀကီးကုိ ရပ္တန္႔ခဲ့ေလသည္။ အာဏာသိမ္း စစ္ေကာင္စီဥကၠ႒မွာ ဗုိလ္ေစာေမာင္ ျဖစ္သလုိ ဒုဥကၠ႒မွာ ဗုိလ္သန္းေရႊ ျဖစ္လာေလသည္။ ပါတီမ်ားကုိလည္း တည္ေထာင္ခြင့္ေပးခဲ့ေလသည္။ ၁၉၆၂ ကတည္းက ႏုိင္ငံေရးပါတီကုိ ၾကားသာ ၾကားဖူးေသာ မ်ဳိးဆက္မ်ားမွာ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား ေထာင္လာၾကေလသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ျပည္သူ႔တုိးတက္ေရးပါတီထဲ ပါလာၾက၏။ မပါသူမ်ားက အျပင္မွ ကူညီၾကေလသည္။ ထုိသုိ႔ ပါတီမ်ား ထူေထာင္ျခင္းႏွင့္အတူ မၾကာခင္ ပါတီအေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ဖ်က္သိမ္းပစ္ခဲ့၏။ ထုိထဲတြင္ ျပည္သူ႔တုိးတက္ေရးပါတီတုိ႔၊ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီတုိ႔ ထိပ္ဆုံးမွ ပါသြားသလုိ ထုိပါတီမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ဗဟုိေကာ္မတီဝင္မ်ားလည္း အဖမ္းခံခဲ့ရေလသည္။ အဖမ္းခံရေသာ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အထူးသျဖင့္ လက္ဝဲေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာ ေထာင္ထဲတြင္ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္မႈဒဏ္၊ ေဆးဝါးမလုံေလာက္မႈဒဏ္တုိ႔ေၾကာင့္ အသက္ေပးခဲ့ရ၏။ ဦးညိဳဝင္း၊ ဦးစုိးဝင္း၊ ဦးစိန္ဝင္း၊ ဦးတင္ေမာင္ဝင္း စေသာ လက္ဝဲေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာ ေထာင္ထဲတြင္ စေတးသြားရသည္။ အျပင္တြင္ ေကာလာဟလ ျပန္႔ေနသည္မွာ ႏုိင္ငံေရးသမား ဝင္း ၄ ဝင္းကုိ ဗုိလ္ေနဝင္းက ယၾတာေခ်သည့္သေဘာျဖင့္ ေသေအာင္ ဖန္တီးသည္ဟု သတင္းထြက္လာေလသည္။ ဦးတင္ေရႊတုိ႔၊ ဗုိလ္မႉးဘေသာ္တုိ႔ စေသာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွ ေခါင္းေဆာင္အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ေသဆုံးကုန္ၾကပါသည္။ ေထာင္ထဲတြင္ အဆုိးဝါးဆုံးႏွင့္ အမ်ားဆုံးေသေသာ ကာလဟု ဆုိရပါလိမ့္မည္။ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ျပတ္ျပတ္သားသား အႏုိင္ရခဲ့ေသာ္လည္း အာဏာသိမ္းစစ္ေကာင္စီက အႏုိင္ရသူကုိ အစုိးရဖြဲ႔ခြင့္မေပးခဲ့ဘဲ အႏုိင္ရသူမ်ားကုိသာ ဖမ္းဆီးၿပီး ေထာင္ထဲထည့္ခဲ့သျဖင့္ တုိင္းျပည္သည္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္၌ ဆက္လက္၍ အဖိႏွိပ္ခံခဲ့ရေလသည္။ ျပည္သူ႔တုိးတက္ေရးပါတီမွ ဗဟုိေကာ္မတီအားလုံး၊ အထက္ဗမာႏုိင္ငံ ဗဟုိေကာ္မတီခြဲ အားလုံး အဖမ္းခံၾကရပါသည္။ တခ်ဳိ႕မွာလည္း ေရွာင္တိမ္းၾကရသည္။ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ႏွင့္ ကုိလွေရႊတုိ႔သည္ အေစာဆုံး အဖမ္းခံရသည့္ထဲတြင္ ပါ၏။ အဖမ္းခံရသူ ႏုိင္ငံေရးသမား အေတာ္မ်ားမ်ား တျဖဳတ္ျဖဳတ္ က်ဆံုးခဲ့ရသလုိ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္မွာ ကၽြန္းမပုိ႔ခင္ကတည္းက တီဘီေရာဂါျဖစ္ခဲ့ရာ အျမစ္မျပတ္ေသးဟန္ရ၏။ ယခုလည္း အဆုတ္ကင္ဆာလား၊ တီဘီေရာဂါလား မသိ။ အလြန္ေဝဒနာခံစားေနရၿပီး ေထာင္ေဆး႐ုံေလာက္ႏွင့္ မရေတာ့။ အင္းစိန္ေဆး႐ုံသုိ႔ ပုိ႔ရေလသည္။ ထုိစဥ္က သူ႔ဇနီး ေဒၚတင္တင္ အသက္ရွင္ေနပါေသး၏။ သူ႔သား ကုိကုိလြင္က အစစအရာရာ လုိက္လုပ္ေပးသည္။ အင္းစိန္ေဆး႐ုံသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ကုိလွတင္ေအာင္ကုိ မွာလုိက္ေသာေၾကာင့္ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္၏ ညီအျဖစ္ သြားေတြ႔ခဲ့ေလသည္။ ေနာက္ေန႔တြင္ ကုိလွတင္ေအာင္ က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္လာပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က က်ေနာ္လည္း တီဘီေရာဂါကုိ ခံစားေနရၿပီး ေန႔စဥ္ေဆးထုိး၊ ေဆးေသာက္ေနရခ်ိန္ ျဖစ္၏။ ကုိလွတင္ေအာင္က-
“မေန႔က အင္းစိန္ေဆး႐ုံဂတ္ဝဒ္ Guard Word မွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဆီ ငါ သြားေတြ႔တယ္ကြ။ မင္းကုိလည္း မွာတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါ အရင္သြားမယ္ဆုိၿပီး မင္းကုိ မေခၚတာ။ သူ႔အေျခအေနကေတာ့ အသက္ျပန္ရွင္ဖုိ႔ အေနအထား မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီလို႔ ေျပာတယ္။ ၾကည့္ရတာေတာ့ မၾကာခင္မွာ က်မယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ သူက မွာလုိက္တာကေတာ့ အျပင္က်န္တဲ့သူေတြထဲမွာ မင္း တာဝန္အရွိဆုံးလုိ႔ ေျပာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ က်တဲ့အခါ သူ႔အေလာင္းေပၚ အလံလႊမ္းေပးဖုိ႔ မင္းကို တာဝန္ေပးလုိက္တယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ငါက ညီဆုိၿပီး သြားေတြ႔ေတာ့ အေမးအျမန္း သိပ္မရွိဘူး”။
“ေအး၊ အလံလႊမ္းဆုိရင္ ငါက လႊမ္းရမွာပဲ။ ဒါက တာဝန္ပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ ငါ မရွင္းတာက ျပည္သူ႔တုိးတက္ေရးပါတီအလံ လႊမ္းရမွာလား။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအလံ လႊမ္းရမွာလား။ အဲဒါကုိေတာ့ ေသခ်ာဖုိ႔ လုိလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ပီက်ဳအလံဆုိရင္ေတာ့ ငါ့မွာ အသင့္ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအလံဆုိရင္ေတာ့ သက္သက္လုပ္ရမွာပဲ။”
ဟု က်ေနာ္က ျပန္ေျဖေသာအခါ ကုိလွတင္ေအာင္ကလည္း-
“ေအး၊ မနက္ျဖန္ ငါထပ္သြားဦးမွာ။ အစားအေသာက္ကေတာ့ ဘာမွ မစားႏုိင္ေတာ့ပါဘူးကြာ။ စြပ္ျပဳတ္ေလး ဘာေလးပဲ ေသာက္ႏုိင္ေတာ့တယ္။ အဲဒီက်မွပဲ ငါ အေသးစိတ္ေမးခဲ့မယ္ေလ။ သူ႔ဆီက သတင္းရတာနဲ႔ မင္းနဲ႔ ထပ္ေတြ႔ဦးမယ္။”
သူႏွင့္က်ေနာ္ ေတြ႔ေသာအခါတြင္ ျပည္သူ႔တုိးတက္ေရးပါတီအလံ လႊမ္းဖုိ႔ မွာလုိက္သည့္အေၾကာင္း က်ေနာ့္ကုိ ေျပာျပ၏။ ထုိ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ မွာၾကားခ်က္ကုိ ေျပာျပရာတြင္ သူ႔သေဘာထားကုိလည္း က်ေနာ့္ကုိ ရွင္းျပပါသည္။
“ငါကေတာ့ မင္းကုိ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ပါဆုိၿပီးေတာ့ မတုိက္တြန္းခ်င္ဘူး။ မင္း က်န္းမာေရးက ေနာက္တႀကိမ္ ေထာင္ထဲထပ္ဝင္ရင္ ေသမွာပဲ။ မလုပ္ျပန္ရင္လည္း ဒီစီ ခ်ဳိးေဖာက္ရာ က်မယ္။ အဲဒါေတာ့ မင္းဘာသာမင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဆံုးျဖတ္ဖုိ႔လုိတယ္။ ငါကေတာ့ အျဖစ္မွန္ကုိ မင္းဆီ အေၾကာင္းၾကားရတာပဲ။”
“ငါကလည္း မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမွာ။ ဒါက ညႊန္ၾကားခ်က္လည္း ျဖစ္တယ္။ ဗဟုိဥကၠ႒ရဲ႕ အမိန္႔လည္း ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါစဥ္းစားေနတာက အလံကုိ မွန္ေခါင္းထဲကေန မီးသၿဂဳႋဟ္ဖို႔ သစ္သားေခါင္းထဲ ေျပာင္းခ်ိန္မွာ လႊမ္းမလား။ မီးသၿဂဳႋဟ္စက္ထဲ မသြင္းခင္မွာ လႊမ္းမလားဆုိတာပဲ စဥ္းစားေနတာ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မွန္ေခါင္းထဲကေန ေျပာင္းတဲ့အခ်ိန္လႊမ္းရင္ အမ္အုိင္က အလံကုိ ဖယ္ပစ္ဖုိ႔ အခ်ိန္ရမယ္။ မီးသၿဂဳႋဟ္ခါနီး လႊမ္းရင္ေတာ့ သူတုိ႔လည္း အခ်ိန္မရဘူး။ အလံပတ္ၿပီးသားအေလာင္းကုိ မီးသၿဂဳႋဟ္စက္ထဲ ထည့္႐ုံပဲ။ သူ႔အလုိဆႏၵလည္း ျပည့္တာေပါ့ကြာ။”
“ေအး ေအး၊ ေသခ်ာတာကေတာ့ မင္း အလံလႊမ္းတာနဲ႔ မင္းကုိဖမ္းမွာ ေသခ်ာတယ္။ အဲဒီအတြက္ သံသယျဖစ္မေနနဲ႔။ ဒါေၾကာင့္ စဥ္းစားလုိ႔ ေျပာတာ။ အခု မင္းရဲ႕ လက္ရွိ အေျခအေနကလည္း ဖမ္းၿပီး စစ္ေၾကာေရးေရာက္ကတည္းက မင္းေရာဂါကုိ ဘယ္သူမွ ကုေပးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေဆးလည္း မွန္မွန္ထုိးေပးမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေန မင္း ပါတာနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာ ေသမွာ ေသခ်ာတယ္။”
ဟု သူက သူ႔သေဘာထားကုိ ခပ္ရွင္းရွင္းပင္ ေျပာျပပါသည္။ သူ ေျပာသည္မွာလည္း မွန္ပါသည္။ သူက ရဲေဘာ္တေယာက္၊ ေသေဖာ္ရွင္ဖက္တေယာက္၊ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူ တေယာက္အျဖစ္ က်ေနာ့္ကုိ ေျပာျပေသာ္လည္း က်ေနာ့္မွာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အတုိင္း က်ေနာ့္ကုိ မွာခဲ့ေသာ အမွာအတုိင္း မျဖစ္မေန ေဆာင္ရြက္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားခဲ့ပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ အင္းစိန္ ေဆး႐ုံထြက္တုန္း ကုိလွတင္ေအာင္ သြားေရာက္ ေတြ႔ဆုံၿပီးသည့္ေနာက္ ေနာက္ႏွစ္ပတ္ခန္႔အၾကာတြင္ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ ေထာင္ထဲ၌ က်ဆုံးသြားခဲ့ပါေတာ့သည္။ မိသားစုက အျပင္တြင္ သၿဂဳႋဟ္ခြင့္ ေတာင္းဆုိသျဖင့္ သူ႔အေလာင္းကုိ ႀကံေတာသခ်ဳႋင္းတြင္ သၿဂဳႋဟ္ခြင့္ ရရွိခဲ့သည္။
အသုဘခ်သည့္ေန႔က သခ်ဳႋင္းတခုလုံး စစ္ေထာက္လွမ္းေရးျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။ မိသားစုႏွင့္ အသုဘပုိ႔ရဲေသာ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း ရဲေဘာ္မ်ားလည္း လုိက္ပုိ႔ၾကသည္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ေရာက္ရွိသြား၏။ က်ေနာ္က ျပည္သူ႔တုိးတက္ေရးအလံကုိ ေခါက္၍ ရွပ္အက်ႌအတြင္း၌ ထည့္ထား၏။ အေျခအေနေပးလၽွင္ ခ်က္ခ်င္း အလံလႊမ္းႏုိင္ေအာင္လည္း ျပင္ဆင္ထားသည္။ အေလာင္းျပင္ထားေသာအနားတြင္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားႏွင့္အတူ က်ေနာ္လည္း ဟုိေလၽွာက္ ဒီေလၽွာက္ လုပ္ေန၏။ ကုိလွတင္ေအာင္လည္း ရွိပါသည္။ သၿဂဳႋဟ္ေတာ့မည့္အခ်ိန္ ေရာက္လာသည့္အခါတြင္ အေလာင္းကုိ မွန္ေခါင္းထဲမွေန သစ္သားေခါင္းထဲသုိ႔ သခ်ဳႋင္းအလုပ္သမားမ်ားက မ ၿပီး ထည့္လုိက္ၾက၏။ အနီးအနားတြင္ မေယာင္မလည္ ရပ္ေနရာမွေန ဦးခင္ေမာင္ျမင့္၏ သားျဖစ္သူ ကုိကုိလြင္သည္ သူ႔ရင္ဘတ္ထဲ ထည့္ယူလာေသာ ျပည္သူ႔တုိးတက္ေရးပါတီ အလံကုိ ႐ုတ္တရက္ ျဖန္႔ခ်ကာ သူ႔အေဖအေလာင္းကုိ ပတ္လုိက္ပါေတာ့သည္။ ထုိပတ္လုိက္ေသာအေလာင္းကုိ ကုိကုိလြင္ေရာ သခ်ဳႋင္းအလုပ္သမားမ်ားကပါ ေပြ႔လုိက္ၿပီး သစ္သားအေခါင္းထဲ ထည့္လုိက္ပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ အေခါင္းကုိ မီးသၿဂဳႋဟ္စက္ရွိရာသုိ႔ သယ္ေဆာင္ရာ လက္တြန္းလွည္းေပၚ တင္လုိက္သည့္အခါတြင္ ပန္းေခြပန္းျခင္း သယ္သူမ်ားေရာ၊ သူ႔ဇနီး ေဒၚတင္တင္၊ သား ကုိကုိလြင္ႏွင့္ တျခားေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ား လွည္းေနာက္တြင္ ေလၽွာက္လာၿပီး က်ေနာ္တုိ႔လည္း ေနာက္မွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလၽွာက္လာခဲ့ပါသည္။
ထက္ျမက္
