ဘိန္းကြၽန္ဘဝ အစေတးခံ ပေလာင္လူမ်ဳိးမ်ား
DVB
·
March 23, 2018
ဘိန္းစိုက္ေတာင္သူေတြ ဆိုတာဟာ အျခားလုပ္ငန္းေတြထက္ ဝင္ေငြရလမ္း လြယ္တာေၾကာင့္ လုပ္ကိုင္သူေတြရွိေပမယ့္ ဘိန္းလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ဆင္းရဲသထက္ ဆင္းရဲေနၿပီး ျပင္ပကမာၻေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျဖတ္ထားခံရသူေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီေနရာက လား႐ႈိးၿမိဳ႕နယ္ မိုင္းေယာ္တိုက္နယ္ထဲက ပေလာင္ေက်းရြာငယ္ေလးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ မိုင္းေယာ္ၿမိဳ႕နယ္ အလွမ္းမေဝးလွေပမယ့္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေၾကာင့္ ျပင္ပကမာၻ ေရာက္ေနသကဲ့သို႔ သူတို႔ေတြ အဆက္အသြယ္ ျဖတ္ထားခံၾကရပါတယ္။
အဲဒီရြာအမ်ားစုထဲမွ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ သြားေရာက္သတင္းယူခဲ့တဲ့ ရြာေလးတရြာ အေၾကာင္းကို ေရးျပမွာပါ။ အဲဒီရြာေလးက မိုင္းေယာ္ၿမိဳ႕နားေလး မေရာက္ခင္ လမ္းမႀကီးကေန လမ္းခြဲသြားၿပီး ၈ မိုင္ေလာက္ ခရီးဆက္ရပါတယ္။ ခရီးတေလၽွာက္ ရွမ္းရြာ ၄ ရြာကို ျဖတ္ေက်ာ္ရပါတယ္။ အဲဒီရြာေတြေက်ာ္ရင္ လမ္းေတြက ေက်ာက္တံုးႀကီးေတြနဲ႔ ဆိုင္ကယ္နဲ႔သြားဖို႔ပင္ ေတာ္႐ံု မေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒါေတြေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး တအာင္းေက်းရြာဘက္ ေရာက္ၿပီဆိုရင္ ပတ္ပတ္လည္က ဘိန္းစိုက္ခင္းေတြကို ေတြ႔ရမွာပါ။
အိမ္ေတြက အိမ္တိုင္ရွည္၊ ထရံေတြနဲ႔ သက္ငယ္ေတြ မိုးထားပါတယ္။ အခ်ဳိ႕အိမ္ေတြက တအာင္း႐ိုးရာဓေလ့အရ အိမ္အရွည္ႀကီးလုပ္ၿပီး မိသားစု ၄ စု၊ ၅ စု စုၿပီး ေနၾကပါတယ္။ ရြာတြင္းလမ္းေတြကလည္း ေက်ာက္တံုးအထပ္လုိုက္ေတြ သူတို႔တေတြ ေမြးျမဴထားၾကတဲ့ ဝက္ပိန္ပိန္ေလးေတြလည္း လမ္းမေပၚမွာ ေဆာ့ကစားေနၾကပါတယ္။ သူတို႔ေတြရဲ႕ အိမ္ေဘး ပတ္ဝန္းက်င္ေတြမွာလည္း ဝက္ေခ်းေစာ္ေတြနဲ႔ အနံ႔တေထာင္းေထာင္း ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီရာသီက ဘိန္းျခစ္တဲ့ရာသီမို႔ ဘိန္းၿခံျဖတ္သြားရင္ ဘိန္းျခစ္ေနတဲ့ ရြာသားေတြရဲ႕ အၿပံဳးေလးေတြကို ေတြ႔ရမွာပါ။ သူတို႔အတြက္ ဘိန္းဆိုတာ သာမန္ စားေသာက္ကုန္တခုကဲ့သို႔သာ ျဖစ္ေနၿပီး သံသယစိတ္ေတြ မရွိတာကို ေတြ႔ရမွာပါ။ အခ်ိန္တန္ ဘိန္းစိုက္၊ ဘိန္းျခစ္ ျပည္သူ႔စစ္နဲ႔ လက္နက္ကိုင္ေတြကို အခြန္ေဆာင္႐ံုသာလြဲၿပီး သူတို႔ေခါင္းထဲမွာ မရွိ။
ဒီညအဖို႔ေတာ့ က်ေနာ္အိပ္ရမယ့္ေနရာက ရြာလယ္နားမွာရွိတဲ့ ရြာခံ ဦးအိုက္ေမာင္ (အမည္လြဲ) အိမ္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔မွာမိသားစု ၆ ေယာက္ရွိၿပီးေတာ့ ဧကႀကီးမားတဲ့ ဘိန္းၿခံ ၂ ၿခံကို ပိုင္ဆိုင္ထားသူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဘိန္းၿခံႀကီး ၂ ၿခံ ပိုင္ဆိုင္ထားေပမယ့္ အိမ္အစုတ္ႀကီးထဲမွာ အဝတ္အစား စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ေတြ ဝတ္ဆင္ထားပါတယ္။ ဘိန္းၿခံႀကီး ၂ ၿခံ ပိုင္ထားတာေတာင္ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ထိ မြဲေနၾကသလဲ ပါးစပ္ယားၿပီး မေမးဘဲ မေနႏိုင္တဲ့အဆံုး ေမးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဘိန္းၿခံ ဒီေလာက္ပိုင္ဆိုင္တာ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ ဆင္းရဲေနၾကလဲေပါ့။
မီးဖိုေဘးမွာ ေဆးလိပ္ဖြာရင္း ဦးအိုက္ေမာင္က “ဘိန္းလုပ္တာ တႏွစ္လံုးလံုးမွ ေငြ ၄ သိန္းပဲ ရတာ။ ဆန္က ၂ ေသာင္းအထက္မွာ ရွိတယ္။ မငတ္႐ံုဘဲ ေနေနရတာ” ပေလာင္လို ေျပာျပပါတယ္။
အေၾကာင္းအရင္းကို ဆက္ေမးၾကည့္ေတာ့ ရြာအထိ လာလာဝယ္တဲ့ တ႐ုတ္ေတြက ဘိန္းကို ၁ ပိႆာ ၃ သိန္းခြဲနဲ႔ ၄ သိန္းၾကားသာ ရတဲ့အေၾကာင္း၊ တႏွစ္ပတ္လံုးမွ ဘိန္း ၁ ပိႆာေက်ာ္ေက်ာ္သာ ရရွိေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။
“အဲဒီတ႐ုတ္ေတြဆီမွ မေရာင္းရင္ ဘယ္မွာ သြားေရာင္းရမလဲ။ ဘိန္းက အၾကာႀကီးထားရင္ ပိႆာခ်ိန္ေတြက ေလ်ာ့တတ္လို႔ လာဝယ္ရင္ ခ်က္ခ်င္း ေရာင္းပစ္ရတယ္။ ဒါေတြကလည္း ဟိုးဘိုးဘြားကတည္းက ဒီတိုင္းရွိခဲ့တာပဲေလ” လို႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ တရြာလံုးလိုလိုက ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးလာၾကတာ ခုမွမဟုတ္ပါဘူး။ ဘိုးဘြားစဥ္ဆက္ကတည္းက စိုက္ပ်ဳိးလာၾကတာပါ။ တခ်ိန္တုန္းက မိုင္းေယာ္ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဘိန္းကို သီးရြက္ေတြလို ခ်ေရာင္းခဲ့ၾကတယ္ဆိုတဲ့ ၾကားဖူးနားဝစကား အခုမွ ယံုေတာ့တယ္။ ေနာက္တခုက ဒီရြာကလူေတြ ဘိန္းဆိုတာ တရားမဝင္ပစၥည္းဆိုတာ သိပံု မရၾကပါဘူး။ တခါတခါ မင္းတို႔ဘက္က ဘိန္းမစိုက္ဘူးလားဆိုၿပီး ခဏခဏ ေမးၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဘက္က လက္ဖက္ပဲရွိေၾကာင္း ဘိန္းပင္ဆိုတာ အခုမွ ျမင္ဖူးေၾကာင္း ေျပာေတာ့ သူတို႔ေတြ အံ့ၾသမဆံုး ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။
ဒီဘက္ေဒသေတြမွာ လက္နက္ကိုင္ေတြ မရွိၾကဘူးလား ေမးၾကည့္ေတာ့ သူ႔မိန္းမက ထမင္းခ်က္တန္းလန္းနဲ႔ “ရွိတယ္ေလ။ ျပည္သူ႔စစ္နဲ႔ ရွမ္းစစ္သားေတြ ရွိတယ္။ သူတို႔ကိုေတာင္ ဘိန္းအခြန္ ေပးေဆာင္ရတယ္။ ဘိန္းျခစ္ရင္ သူတို႔ပို႔လာတဲ့စာ ေရာက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရြာသားေတြၿခံ လိုက္ၾကည့္တယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္ေလာက္ ေပးသင့္တယ္ေပါ့။ အခုဒီႏွစ္ က်မတို႔ ဘိန္း ၈ က်ပ္သားေလာက္ အခြန္ေဆာင္ရမွာ” လို႔ ၾကားျဖတ္ဝင္ေျပာပါတယ္။
မိုင္းေယာ္ေဒသမွာ မန္ပန္ျပည္သူ႔စစ္နဲ႔ SSPP တို႔ လႈပ္ရွားနယ္ေျမေတြ ျဖစ္ၿပီး ရံဖန္ရံခါ ပေလာင္စစ္သားေတြလည္း ေရာက္လာၾကတယ္လို႔ ေဒသခံေတြက ေျပာျပပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရြာထဲေလၽွာက္လည္ရင္း ရြာသားေတြကို စပ္စုၾကည့္ေတာ့ ျပည္သူ႔စစ္နဲ႔ ရွမ္းစစ္သားေတြကို ဘိန္းတင္မက တႏွစ္စာအတြက္ဆိုၿပီး ဆန္ေတြလည္း ေတာင္းတယ္လို႔ ရြာသားေတြက ေျပာပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အဲဒီျပည္သူ႔စစ္နဲ႔ ရွမ္းစစ္သားတို႔ရဲ႕ စစ္သားစုေဆာင္းျခင္း ခံရတာေတြလည္း မနည္းမေနာ ရွိေနပါတယ္။
ဒီဘက္တေၾကာလံုးက ဘိန္းစိုက္ျခင္းဟာ အလုပ္မျဖစ္ေပမယ့္ လက္ရွိအေျခအေနကို ၾကည့္ရင္ေတာ့ ရြာသားေတြက ဘိန္းစိုက္လုပ္ငန္းကို ရပ္နားဖို႔ မရွိပါဘူး။ အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ အျခား ေျပာင္းဖူး၊ ဆန္ေတြကလည္း ေဈးကြက္မရွိၾကပါဘူး။ ၃ ရက္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးလုပ္ရတဲ့ ေျပာင္းဖူးတအိတ္လံုးမွ ေငြက်ပ္ ၄၀၀ ေဈးသာ ရၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေျပာင္းဖူးကို ဝက္ေကြၽးဖို႔နဲ႔ ဆန္ကို စားဖို႔ေလာက္သာ ဘိန္းရာသီၿပီးရင္ စိုက္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ေတြဟာ ပေလာင္စကားနဲ႔ ရွမ္းစကားသာ တတ္ၾကတဲ့ သူတို႔ေတြဟာ ၿမိဳ႕ထဲက ေဈးကြက္ကို ဝင္မတိုးၾကပါဘူး။ အသိပညာကလည္း နည္းပါးေတာ့ ပိုဆိုးပါတယ္။
အျခားေဒသက လူေတြက ႏိုင္ငံျခားေတြမွာ ခရီးထြက္ၾကေပမယ့္ ဒီဘက္တေၾကာကေတာ့ ရြာထဲကေန ေျခမဆန္႔ၾကပါဘူး။ ဗဟုသုတကလည္း မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီး ဘယ္ေလာက္ထိ ဆိုးရြာလဲဆိုတာ သူတို႔ေမြးကတည္းက စာသင္ေက်ာင္းဆိုတာ မျမင္ဖူးခဲ့ၾကပါဘူး။ ပညာေရးဆိုတာ ဘယ္လိုအသီး၊ ဘယ္လိုအပင္ ေတာင္သူတို႔တေတြ မသိပါဘူး။ ဒီအတြက္ေၾကာင့္လည္း ဆင္းရဲမြဲေတျခင္းကေန သူတို႔ေတြ မ႐ုန္းထြက္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရင္းတခုပါပဲ။
ဦးအိုက္ေမာင္မွာ သားသမီး ၆ ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သားအႀကီးဆံုးကေတာ့ မိန္းမရသြားၿပီးေတာ့ က်န္ကေလးေတြကို ဘိန္းလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္တာေတြ ႐ုန္းထြက္ေစခ်င္ၿပီလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေတြးေတြက မိုက္႐ူးရဲဆန္လွၿပီး ဒီဘဝအေျခအေနနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ သက္ျပင္း ထပ္ခါခ်ပါတယ္။
မွန္ပါတယ္။ ဒီလိုအေတြး ဒီလိုစိတ္ကူး ဘယ္သူကမွ ဒီပတ္ဝန္းက်င္က ေက်းရြာေတြအားလံုး ေတြးမိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ကမၻာ ဘိန္းကမာၻနယ္ေျမေတြ ျဖစ္ၿပီး ျပင္ပကမာၻနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ထားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
မိုင္းအႏိုင္
