ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ နု-အက္တလီစာခ်ဳပ္- ျပည္တြင္းစစ္ (The Political Turmoil In Burma ဟူေသာအမည္ျဖင့္ သမိုင္းစာစုကို ဆရာဦးဟန္ထြန္းက အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားထုတ္ေဝခဲ့ၿပီး မင္းေကာင္းခ်စ္မွ “ဗမာ့ႏုိင္ငံေရး ကေသာင္းကနင္းမ်ား” အမည္နဲ႔ ျမန္မာဘာသာျပန္ဆုိ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။) (၂၄) ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ ႏု-အက္တလီ စာခ်ဳပ္ ၿဗိတိသၽွေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုအၿပီးမွာေတာ့ ဦးႏုဟာ ဗမာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ သေဘာတူညီခ်က္တရပ္ျဖစ္တဲ့ ႏု-အက္တလီစာခ်ဳပ္ကို တက္သုတ္႐ိုက္ လက္မွတ္ထိုးခဲ့တယ္။ အဲဒီစာခ်ဳပ္မွာ အျငင္းပြားစရာအခ်က္ အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါဝင္တာမို႔ တခ်ဳိ႕ လက္ခံေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ လက္မခံခဲ့ၾကပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ကြန္ျမဴနစ္ေတြနဲ႔ လက္ဝဲအုပ္စုက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ေတြကေတာ့ (၁) လံုးဝလြတ္လပ္ေရးလား .. ဓနသဟာယ လက္ေဝခံလား (၂) အက္ဒမန္ကြၽန္းကို ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ကိစၥ (၃) ၿဗိတိသၽွ ပင္စင္စားကိစၥ (၄) တီေမာ၊ ေဂါလန္၊ ကံဖန္ စတဲ့ ရြာသံုးရြာနဲ႔ လီဒိုလမ္းဘက္ကနယ္ကို ခ်န္ထားရစ္တဲ့ ကိစၥ (၅) ၿဗိတိသၽွေတြေပးတဲ့ လြတ္လပ္ေရးဟာ အတုလား၊ အစစ္မဟုတ္တဲ့ ေရႊရည္စိမ္လား (၆) ၿဗိတိသၽွေတြ ဆက္ရွိေနမႈကို လက္မခံတဲ့ကိစၥ (၇) ႏိုင္ငံပိုင္ျပဳမႈကို အာမခံမေပးႏိုင္တဲ့ ၿဗိတိသၽွပိုင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြျဖစ္တဲ့ ဘီအိုစီ ေရနံလုပ္ငန္း၊ ဘီဘီတီစီ သစ္လုပ္ငန္း၊ စတီးလ္ဘရားသား သံမဏိလုပ္ငန္း၊ ဧရာဝတီဖလုပ္တီလာ သေဘၤာလုပ္ငန္း၊ ဗမာ့မီးရထားလုပ္ငန္း စတဲ့ အျငင္းပြားစရာ အခ်က္အလက္ေတြ အေျမာက္အျမား ေပၚထြက္လာခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို လက္လြတ္ဆံုး႐ံႈးၿပီးရတဲ့ေနာက္ ဗမာႏိုင္ငံရဲ႕ ကေသာင္းကနင္း ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္ဟာ ပိုမို႐ႈပ္ေထြး ျပင္းထန္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီလို သပြတ္အူပမာ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ အာဏာရ အေက်ာ္အေမာ္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဆီက စတင္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းဟာ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ အမ်ားအျပားကို ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းမႈေတြ စလုပ္လာျခင္းဟာ ျပည္တြင္းစစ္ကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြထဲက အေၾကာင္းတရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ (၂၅) ျပည္တြင္းစစ္ အာဏာရ ႏိုင္ငံေရးအုပ္စုေတြဟာ တိုင္းတပါးသား ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႔ေတြထက္ ပိုမိုဖိႏွိပ္တဲ့ ဥပေဒေတြကို ျပ႒ာန္း အတည္ျပဳခဲ့တယ္။ သူတို႔အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ ဥပေဒေတြထဲမွာ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ပုဒ္မ (၅) ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ဥပေဒပုဒ္မ (၅) အရ သူတို႔ဟာ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို အခ်ိန္မေရြး ၂ လထိ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ စာဖတ္သူတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ ဝါရင့္ႏိုင္ငံေရးသမားတဦးျဖစ္တဲ့ သခင္ေဖေဌးဟာ ဒီပုဒ္မနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာ ၁၄ ႏွစ္ထိေအာင္   အထိန္းသိမ္းခံခဲ့ရဖူးတယ္။ ဒီေလာက္ ရွည္ၾကာတဲ့ ႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ သူ႔ကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းဖို႔ ဘယ္ႏွႀကိမ္ေတာင္ အမိန္႔ထုတ္ခဲ့ရသလဲဆိုတာ တြက္ၾကည့္လို႔ ရပါတယ္။ ဒီလို မတရားသျဖင့္ လုပ္တာ မလံုေလာက္ဘူးလို႔ သူတို႔ ဘာေၾကာင့္ ေတြးထင္ခဲ့ရတာလဲ?။ သူတို႔က  တႀကိမ္မွာ ၂ လ ထိန္းသိမ္းႏိုင္တဲ့ အဲဒီပုဒ္မကို ဆက္လက္ ထားရွိခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ေခတ္ ေရာက္တဲ့အထိ န.ဝ.တ အာဏာသိမ္းအစိုးရက အသံုးခ်ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ပိုဆိုးလာတာက ကုလသမဂၢ လူ႔အခြင့္အေရး ေကာ္မရွင္ကို သူတို႔က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားဆိုတာ မရွိဘူးလို႔  ေျဗာင္ျငင္းဆိုခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္တယ္ ထင္ပါသလဲ။ ဒါဟာ သိပ္အေပါစားဆန္ၿပီး လြယ္ကူလြန္းလွပါတယ္။ ဒီကေန႔ ခင္ဗ်ားဟာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္လို႔ အဖမ္းခံရရင္ ေနာက္ေန႔မွာ ခံု႐ံုးပို႔ၿပီး မဆိုင္တဲ့ပုဒ္မေတြနဲ႔ ခင္ဗ်ားဟာ ေထာင္ခ်ခံရမွာပါ။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ ခင္ဗ်ားဟာ ရာဇဝတ္သားတေယာက္ ျဖစ္သြားၿပီမို႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းကလည္း အတူတူပါပဲ။ အဖမ္းမခံရဖို႔ ေျဖရွင္း ေဆြးေႏြးညိႇႏိုင္းဖို႔ အခ်ိန္မရွိ၊ ေရြးစရာလမ္းနဲ႔ ထြက္ေပါက္က တေပါက္တည္းသာ ရွိတာေလ။ သခင္စိုး ေခါင္းေဆာင္တဲ့ အလံနီကြန္ျမဴနစ္ေတြက စၿပီး ေတာခိုခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ ပါတီအဖြဲ႔မ်ားစြာလည္း ေတာခိုခဲ့ၾကတယ္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာလည္း ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔မွာ ေတာခိုခဲ့တယ္။ ေကအန္ဒီအို (ကရင္အဖြဲ႔) နဲ႔ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္အဖြဲ႔ေတြလည္း လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကတယ္။ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္မွာ ေက်ာင္းသားေတြပါ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးထဲ ပူးေပါင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး ရန္ကုန္ (ႀကိဳ႕ကုန္း) အထိ ကရင္လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႔ေတြက သိမ္းပိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ ကခ်င္တပ္ရင္းနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ ေနာ္ဆိုင္း အပါအဝင္ တပ္မေတာ္ရဲ႕ အၿမဲတမ္း စစ္တပ္အင္အား တဝက္ေက်ာ္ဟာ ေတာခိုသြားခဲ့တယ္။ ေနာ္ဆိုင္းဟာ ရွမ္းျပည္ကေန တ႐ုတ္ျပည္ဘက္ကို ထိုးေဖာက္ခ်ီတက္ၿပီးေနာက္ေတာ့ ေကအိုင္ေအ (ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္) နဲ႔ ပူးေပါင္းသြားခဲ့ေတာ့တယ္။ တိုက္ခိုက္မႈေတြ ပိုၿပီးျပင္းထန္လာခဲ့တယ္။ ဦးႏုက ေသဒဏ္စီရင္ရတဲ့ သုတ္သင္ေရးအဖြဲ႔ကို သူ႔ရဲ႕ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္႐ံုးအဖြဲ႔ေအာက္မွာ တိုက္႐ိုက္ထားရွိခဲ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာ စစ္ကိုင္းဦးဘိုးသင္း သားျဖစ္တဲ့ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီရဲ႕ စစ္ကိုင္းတိုင္းေဒသ ပါတီေကာ္မတီ ဥကၠ႒ျဖစ္သူ ဗိုလ္မႉးႀကီးသိုးထိန္း ကိုယ္တိုင္ ေျပာတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳတခုအေၾကာင္း ေရးျပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ဳပ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ကန္ေတာ္ႀကီးမွာရွိတဲ့ ကေနဒီစခန္းက အာဏာပါးကြက္သား တပ္ဖြဲ႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္တာဝန္ကေတာ့ မာရွယ္ေလာ အထူးခံု႐ံုးက ေသဒဏ္ခ်မွတ္လိုက္တဲ့ ကရင္စစ္သားေတြနဲ႔ တျခားသူေတြကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္ေပးခဲ့ရတာေပါ့။ က်ဳပ္က ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ဦးႏုဆီကို လူကိုယ္တိုင္ သတင္းပို႔ၿပီး အစီရင္ခံစာ တင္ခဲ့ရတယ္။ က်ဳပ္ရဲေဘာ္ေတြဆိုတာ ေန႔တိုင္း ပစ္သတ္ရတာေၾကာင့္ သူတို႔လည္း အလြန္စိတ္ဆင္းရဲ ပင္ပန္းခဲ့ၾကရတယ္။ ဦးႏုက က်ဳပ္တို႔ အာဏာပါးကြက္သားေတြကို ရမ္အရက္ အလၽွံပယ္၊ ကျပေျဖေဖ်ာ္မႈေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္ျပသေပးၿပီး အပန္းေျဖေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ပစ္သတ္ရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး မေပ်ာ္ရႊင္ၾကဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔သတ္ရတဲ့သူတခ်ိဳ႕က အခ်င္းခ်င္းသိၾကတဲ့ အသိမိတ္ေဆြေတြေလ၊ သူတို႔မွာ အျပစ္မရွိဘူးလို႔ အဲဒီရဲေဘာ္ေတြက သိၾက ေတြးမိၾကတာကိုး။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္က ပစ္သတ္တဲ့ နည္းသစ္ကို ႀကံဖန္စီမံရေတာ့တာေပါ့။ ပစ္သတ္မယ့္တပ္ဖြဲ႔ကို ဗလာက်ည္အိမ္ ၉ ခုနဲ႔ က်ည္အျပည့္ပါတဲ့ က်ည္အိမ္တခု စုစုေပါင္း က်ည္အိမ္ ၁၀ ခုစီ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ဗလာက်ည္အိမ္နဲ႔ ပစ္ခြင့္ရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ ေပ်ာ္ႏိုင္ေပမယ့္ တကယ့္က်ည္အစစ္နဲ႔ ပစ္မိတာကို သိတဲ့ ရဲေဘာ္ကေတာ့ သူ႔က်ည္ဆန္မွန္ၿပီး ေသတာ သိလို႔ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါဟာ ႏိုင္ငံသားအခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္မႈပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ လူေပါင္းမ်ားစြာ အသက္ဆံုးပါးခဲ့ရပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး တႏွစ္ေက်ာ္လာေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္တခ်ိဳ႕မွအပ တႏိုင္ငံလံုး ေတာ္လွန္ပုန္ကန္သူေတြလက္ေအာက္ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ရတာမို႔ ဦးႏုအစိုးရကို ရန္ကုန္အစိုးရလို႔သာ ေခၚခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ ဒုတိယၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့ မႏၲေလးေတာင္ ပုန္ကန္သူေတြလက္ေအာက္ က်ေရာက္ခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံတဝန္းလံုး မတည္မၿငိမ္ျဖစ္ၿပီး ကေသာင္းကနင္း ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အထက္မွာ ေရးျပခဲ့သလိုပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕သမိုင္းမွာ တိုင္းျပည္ကို စုစည္းၿပီး အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရးကို အျမင့္ဆံုးအမွတ္ေရာက္ေအာင္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ စတုတၳေျမာက္ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္တေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာင္တက္ၾကတဲ့အခါမွာ ေတာင္ထိပ္အျမင့္ဆံုးမွတ္ ေရာက္ၿပီးတာနဲ႔ ေတာင္ေအာက္ ျပန္ဆင္းခဲ့ရသလိုပါပဲ။ တေျမတည္းေန တေရတည္း ေသာက္ခဲ့ၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသား ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြအားလံုးရဲ႕ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ကို တည္ေဆာက္လို႔ ေသြးစည္းညီညြတ္မႈ ရရွိၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံေရးကိစၥကို ႏိုင္ငံေရးနည္းနဲ႔ မေျဖရွင္းခဲ့ၾကေတာ့ ရွိရွိသမၽွ တိုင္းရင္းသားေတြ လက္နက္စြဲကိုင္လို႔ ပုန္ကန္မႈေတြ ဆင့္ကဲေပါက္ကြဲခဲ့တယ္။ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ေတြ ညိႇဳးႏြမ္းလို႔ ညီညြတ္မႈေတြဟာ ႀကိဳးျပတ္တဲ့ ပုတီးတကံုးလို တစစီ ၿပိဳကြဲခဲ့ရတာ ျဖစ္တယ္။ ခါးသီးနာၾကည္းမႈေတြနဲ႔ အမုန္းတရားေတြဟာ ေနရာတိုင္း အဆင့္တိုင္းမွာ ပ်ံ႔ႏွံ႔ စိမ့္ဝင္သြားခဲ့တာ ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာတခုနဲ႔တခုၾကားသာမက တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးငယ္စု အားလံုး ႏွလံုးသားထဲအထိ ေရာက္ရွိသြားေတာ့ ျပည္ေထာင္စုႀကီးဟာ အက္ကြဲရာက ၿပိဳက်ပ်က္သုဥ္းတဲ့အဆင့္ကို ဦးတည္ေစေတာ့တယ္။ ဦးႏုဟာ အဲ့ဒီေလာက္ကို အရည္အေသြး မျပည့္မီတဲ့ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၿဗိတိသၽွေတြထံက လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးကတည္းက ဦးႏုဟာ ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုေတြ အစိုးရယႏၲရားႀကီးကို ေမာင္းႏွင္ေနတာကို မ်က္ကြယ္ျပဳခဲ့ေတာ့တယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကရင္သူပုန္ေတြကလည္း ျပင္းထန္တဲ့ နာၾကည္းခ်က္ေတြနဲ႔ ျဖဴးၿမိဳ႕နယ္ တျခားနယ္ေတြမွာ ျမန္မာလူမ်ိဳး အေျမာက္အျမားကို အုပ္စုလိုက္ သတ္ျဖတ္မႈေတြ တခုၿပီးေနာက္တခု ဆက္လက္က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကတယ္။   သူတို႔ဟာ ၿဗိတိသၽွ ကိုလိုနီအုပ္စိုးသူေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ေထာက္ခံမႈကို အျပည့္အဝ ရခဲ့ၾကတယ္။ ၿဗိတိသၽွစစ္တပ္မွာ ေဂၚရခါး(နီေပါလူမ်ိဳး) ေတြၿပီးရင္ ကရင္လူမ်ိဳးေတြဟာ အေရးေပးမႈ အခံရဆံုး ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကဲ အခုေတာ့ ကရင္လူမ်ိဳးေတြက ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းအတြင္းက မေက်လည္မႈ၊ ပြတ္တိုက္မႈေတြဟာ ျပည္တြင္းစစ္ဆီကို တြန္းပို႔ခဲ့ေတာ့တာပါပဲ။ ၿဗိတိသၽွစစ္ေကာ္မရွင္ဟာ အဲဒီလိုေတြ ျဖစ္ေနမွန္း သိေပမယ့္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ေနခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ သူတို႔ဟာ အဂၤလန္ကို ၁၉၅၄ ခုႏွစ္မွာ ျပန္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ျပည္တြင္းစစ္မွာ ႏွစ္ဖက္လံုးဟာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ထိခိုက္ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရတယ္။ အစိုးရစစ္တပ္နဲ႔ သူပုန္တပ္ ႏွစ္ဖက္စလံုးဟာ ရြာေတြကို မီးနဲ႔႐ိႈ႕၊ လုယက္၊ မုဒိမ္းက်င့္ခဲ့ၾကတယ္။ ဝါရင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးတဦး ေျပာျပခ်က္အရ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ရြာေပါင္း သံုးေသာင္းေက်ာ္ရွိတဲ့အနက္ တဝက္ေက်ာ္ဟာ ျပာက်ေအာင္ မီး႐ိႈ႕ခံခဲ့ရတယ္။ တခ်ဳိ႕ရြာေတြမ်ားဆို တႀကိမ္မကေတာင္ မီး႐ိႈ႕ဖ်က္ဆီးတာ ခံခဲ့ၾကရတယ္။ အဲဒီေနာက္ အင္းစိန္တိုက္ပြဲမွာ ကရင္သူပုန္ေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ထိေတြ႔ေနရတဲ့ အစိုးရ ေရွ႕တန္းတပ္ေတြရဲ႕ တပ္မႉး အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဦးႏုက ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္းကို ကရင္လူမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဖိအားေပး အနားယူခိုင္းၿပီး သူ႔ေနရာမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းကို အစားထိုး ခန္႔အပ္ခဲ့တယ္။ အာဏာတပ္မက္တဲ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးက တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ျပည့္ဝတဲ့ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာကို ေတာင္ပိုင္းတပ္ေတြ ကြပ္ကဲဖို႔ ခန္႔အပ္ၿပီး အင္းစိန္စစ္မ်က္ႏွာကို ဦးစီးစစ္ဆင္ေစခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အစိုးရတပ္ေတြဟာ သူပုန္ေတြလက္ထဲကေန တႏိုင္ငံလံုးကို ျပန္သိမ္းယူႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဦးႏုအစိုးရအတြက္ေတာ့ အသက္ရႉေခ်ာင္ခြင့္ ရလိုက္တာပါပဲ။ အဲဒီလို အက်ဥ္းအက်ပ္ကာလထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဟာ သူ႔ရဲ႕ ပထမအႀကိမ္ အာဏာရမၼက္ ႀကိဳးပမ္းခ်က္တရပ္အျဖစ္ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းကာလမွာ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာသိမ္းဖို႔ ႀကံစည္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအႀကံအစည္ထဲမွာ ဘႀကီးဘေဖနဲ႔ မႏၲေလးရွမ္းပြဲရပ္က သနပ္ဖက္ပြဲစား ဦးဘသန္း၊ သူ႔ရဲ႕သားျဖစ္သူ စာေရးသူနဲ႔ အနီးကပ္ ရင္းႏွီးရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုေစာလြင္တို႔ ပါဝင္ပါတယ္။ ဒီကိစၥကို လူအနည္းငယ္သာ သိခဲ့ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ႏွစ္အနည္းငယ္ ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုက အဲဒီကိစၥကို တရား႐ံုးေတာ္ထံ တင္ျပစြဲဆိုခဲ့တယ္။ ဦးဘသန္းက အစိုးရသက္ေသအေနနဲ႔ အာဏာသိမ္း အႀကံအစည္ အေသးစိတ္ကို ဖြင့္ခ်ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးႏုက ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ခဲ့ၿပီး အမႈကို ႐ုပ္သိမ္းေပးခဲ့တယ္။ ဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ ဦးႏုက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းကို မထုတ္ပယ္တဲ့အျပင္ သူ႔အစိုးရအဖြဲ႔ထဲ ထည့္သြင္းခဲ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ ေရွ႕မဆက္ခင္ ပိုၿပီး ရွင္းလင္းထင္ရွားေအာင္ ဦးႏုရဲ႕ အာဏာအေပၚစီးရလာမႈကို အရင္သံုးသပ္တာ ပိုေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ မေမၽွာ္လင့္ဘဲ ဦးႏု ေလၽွာက္ဖို႔လမ္းဟာ ပြင့္သြားခဲ့ပါတယ္။ အျဖစ္က ဒီလိုပါ... တကယ္ေတာ့ ဦးႏုဟာ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးမွာ မပါဝင္ခဲ့ရတာေၾကာင့္ စစ္ၿပီးရင္ ဦးႏုက စာေရးၿပီး အသက္ေမြးေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးစေတာ့ ဦးႏုနဲ႔ ေဒါက္တာဘေမာ္တို႔ကို ဂ်ပန္တပ္ေတြ ဆုတ္ခြာတဲ့အခါ ဓားစာခံအေနနဲ႔ သံျဖဴဇရပ္ထိေအာင္ ဖမ္းေခၚသြားခဲ့ၾကတယ္။ စစ္ၿပီးစ ေန႔တေန႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ သခင္သန္းထြန္းတို႔ ႏွစ္ဦးတည္း ရွိေနတုန္း သခင္သန္းထြန္းက စေျပာခဲ့တယ္။ “ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုႏုတေယာက္ပဲ အျပင္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ က်ဳပ္တို႔ သူ႔ကို မခ်န္ထားသင့္ဘူး၊ က်ဳပ္တို႔ ဘာလုပ္သင့္သလဲဗ်ာ” လို႔ ေျပာတာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ‘ခင္ဗ်ားက သူ႔ကို ဘာလုပ္ေစခ်င္တုန္း’ လို႔ ျပန္ေျဖခဲ့တယ္တဲ့။ သခင္သန္းထြန္း … “သူ႔ကို ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္ပါေစ” ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း … “ခင္ဗ်ား စီစဥ္ေပးလိုက္ပါဗ်ာ” အဲဒီေဆြးေႏြးခန္းေလးရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ မေကြးအေနာက္ျခမ္း မဲဆႏၵနယ္ေျမကေန အေရြးခံခဲ့ရၿပီး ဦးႏုဟာ ပါလီမန္ ဥပေဒျပဳလႊတ္ေတာ္အဖြဲ႔ဝင္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမာၻအရ သူဟာ ပါလီမန္ရဲ႕ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရသူ ျဖစ္လာခဲ့တာဟာ ဦးႏုအတြက္ အလြန္ေက်နပ္စရာေကာင္းခဲ့မွာပါ။ ဒီေနာက္ ႀကီးမားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တခု ေပၚေပါက္လာတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လုပ္ႀကံခံရျခင္းပါပဲ။ အဲဒီမွာ ဦးႏုအတြက္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ခြင့္ ေနာက္ထပ္ လမ္းပြင့္ခဲ့ေတာ့တာပါပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႐ုပ္ကလာပ္ကို ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးကို ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ေနာက္တႀကိမ္  ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဦးႏုနဲ႔ သခင္သန္းထြန္းတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ႐ုပ္ကလာပ္နံေဘးမွာ စကားေျပာခဲ့ၾကျပန္ပါတယ္။ ဦးႏု ... “ကိုသန္းထြန္း အခု ခင္ဗ်ားေတာ့ ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဥကၠ႒ လုပ္ရေတာ့မယ္” သခင္သန္းထြန္း  ...  “မဟုတ္ဘူး ကိုႏု ... က်ဳပ္ လုပ္လို႔မျဖစ္ဘူးဗ်” ဦးႏု  … “ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်” သခင္သန္းထြန္း ... “က်ေနာ္ ဥကၠ႒လုပ္ရင္ .. က်ေနာ္တို႔ လြတ္လပ္ေရးက ပိုေဝးသြားလိမ့္မယ္ဗ်” ဦးႏု ... “ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္ဗ်ာ” သခင္သန္းထြန္း ... “ဘာေၾကာင့္လို႔လဲဆိုေတာ့ .. ဘေဆြ ေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုေတြ က်ေနာ့္ကို ဆန္႔က်င္ၾကလိမ့္မယ္။ ... အဲဒါဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ ပိုေႏွးသြားလိမ့္မယ္ဗ်” အဲဒီမွာ ဦးႏုဟာ ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဥကၠ႒အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ခံခဲ့ရလို႔ ႏု-အက္တလီ စာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ထိုးရၿပီး ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္ေန႔မွာ လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပထမဆံုးဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္လာခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ကံေကာင္းျခင္းေတြ အားလံုးဟာ သူ႔ဘက္မွာ ရွိေနခဲ့တယ္။ အားလံုးေသာ ဝါရင့္သမၻာရင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြ အားလံုးက အဲဒီအခ်ိန္ ႏိုင္ငံေရး ပင္မေရစီးေၾကာင္းကေန ဖယ္ခြာ လက္ေရွာင္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ဦးႏုဟာ အဓိကက်တဲ့ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေနရာ ျပန္လည္ရရွိခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အလုပ္ႀကံခံရတယ္၊ နု-အက္တလီစာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ထိုးရတယ္၊ လြတ္လပ္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပထမဆံုးဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပုန္ကန္မႈေတြ အားေလ်ာ့သြားခဲ့ၿပီး ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုသာ ႏိုင္ငံေရးၿပိဳင္ဘက္အျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ဦးႏုရဲ႕ ပါလီမန္အစိုးရဟာ ျပည္တြင္းစစ္မွာ အလွ်င္အျမန္ နာလန္ထလာႏိုင္ေစတဲ့ အေၾကာင္းတရားတခ်က္က အိႏၵိယဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ေန႐ူးထံက သေဘၤာတစီးစာအျပည့္ လက္နက္ ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ေတြ ရရွိခဲ့တာေၾကာင့္ပါပဲ။ ဦးႏုက အဲ့ဒီ လက္နက္တင္သေဘၤာ ေရာက္ရွိလာမႈကို ျပည္သူလူထုအတြက္ သီဟိုဠ္က ဘုရားရွင္ စြယ္ေတာ္ပင့္ေဆာင္လာတဲ့ ဘာသာေရး သာသနာျပဳ အစီအစဥ္လို ဟန္ေဆာင္ ဖံုးကြယ္ခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အိႏၵိယအစိုးရထံက ဦးႏုဆီ ပို႔ေပးလိုက္တဲ့ လက္နက္အကူအညီေတြပါပဲ။ ဒါဟာ ၿဗိတိသၽွေတြထံက ဘရင္းဂန္းအလက္ ၂၀၀ ရလိုက္တဲ့ ဂဠဳန္ဦးေစာလိုပဲ အာဏာငန္းဖမ္းေနတဲ့ ဦးႏုရဲ႕ ျပည္သူကို လိမ္ညာလွည့္ျဖားလိုက္တဲ့ လွည့္ကြက္တခုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သေဘၤာတစီးစာ လက္နက္ေတြ အိႏၵိယကေန ဦးႏု ရလိုက္တာဟာ ၿဗိတိသၽွေတြထံက ဦးေစာ ရလိုက္တာထက္ အမ်ားႀကီးပိုပါတယ္။  တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဦးႏုဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းနဲ႔ ဆက္ဆံေရး ေကာင္းမြန္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားခဲ့တယ္။ အပိုင္း (၁၂) ဆက္ရန္ ...... မင္းေကာင္းခ်စ္