“စားၿပီး ေသာက္ၿပီး ေျခသလုံးႀကီး၊ အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္ ပုခုံးေရာင္” ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ အနည္းဆုံး အခေၾကးေငြရသူေတြ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အေျခေနနဲ႔ အကိုက္ဆုံးပဲ။ ဒါဟာ စာေရးဆရာေရးတာမဟုတ္။ တကယ့္အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ဘဝထဲက ထြက္ေပၚလာတာ။ အလုပ္သမားအခ်င္းခ်င္း ေျပာရာက ထြက္လာတဲ့စကား။ “တကယ္ေတာ့ တေန႔လုပ္ခဆိုတာ စားေသာက္ဖို႔ေတာင္ မေလာက္ပါဘူး။ ျခင္ေထာင္နဲ႔ ဒန္အိုးဟာ ေန႔နဲ႔ည တလွည့္စီ အေပါင္ခံသူထံ အာမခံထားရတာ။ မနက္လင္းတာနဲ႔ ျခင္ေထာင္လိပ္ၿပီး ဒန္အိုးနဲ႔လဲရတယ္။ ညပိုင္း စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ဒန္အိုးျပန္ပို႔၊ ျခင္ေထာင္ျပန္ယူရျပန္ေရာ။ ဒါေတာင္ အေပါင္ခံ သေဘာေကာင္းလို႔ ဒီလိုလဲခြင့္ျပဳတာ။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ေဖာက္သည္ျဖစ္ေနတာလည္း ပါမွာေပါ့။ အနည္းဆုံး အခေၾကးေငြႏႈန္း ၃၆၀၀ ဆိုတာ…” လို႔ ေျပာရင္း သူဟာ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး မႈတ္ထုတ္လိုက္တယ္။ အနည္းဆုံးအခေၾကးေငြ ႏႈန္းထားကို ဘယ္လိုသတ္မွတ္ၾကမွာလဲ။ ဘယ္ေလာက္ထားၾကမွာလဲ။ ဒီတႀကိမ္ျပင္ၿပီးရင္ ျပင္ထားတဲ့ ႏႈန္းထားဟာ ဘယ္ကာလအထိ ခံႏိုင္မွာလဲ။ သတ္မွတ္ႏႈန္းထားနဲ႔ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈ ကာမိရဲ႕လား။ ဘယ္လိုႏႈန္းစံနဲ႔ အနည္းဆုံးအခေၾကးေငြကို သတ္မွတ္မွာလဲ။ စတဲ့ ေမးခြန္းေတြဟာ အလုပ္ရွင္၊ အလုပ္သမားသာမက အစိုးရအဖြဲ႔ကပါ စိုးရိမ္ေနရတဲ့ အေမးေတြပါ။ လက္ရွိအေနအထားအရ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အနည္းဆုံး အခေၾကးေငြဆိုင္ရာ အက်ပ္အတည္း ျဖစ္ေပၚေနတာေၾကာင့္ ၂၃-၁၀-၁၇ ေန႔ကပဲ ျပည္ေထာင္စုဝန္ႀကီး ဦးသိန္းေဆြက “အဆိုျပဳႏႈန္းထားကို က်ပ္ ၄၀၀၀ နဲ႔ ၄၈၀၀ ၾကား အဆိုျပဳႏိုင္သလို ဒါ့ထက္လည္း ပိုၿပီးအဆိုျပဳႏိုင္ေၾကာင္း၊ ညိႇႏိႈင္းေဆြးေႏြးၿပီး၊ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ဝန္ႀကီးဌာနက သတ္မွတ္မွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ေဒသဆိုင္ရာ အစိုးရအဖြဲ႔မ်ားကလည္း အစိုးရ၊ အလုပ္ရွင္၊ အလုပ္သမားတို႔ စည္းေဝးၿပီး အနည္းဆုံး အခေၾကးေငြဆိုင္ရာ အဆိုျပဳခ်က္မ်ားကို တင္ျပေစလိုေၾကာင္းနဲ႔ အရင္က ဒီဇင္ဘာမွာ ျပဳလုပ္ရန္ျဖစ္ေသာ္လည္း လိုအပ္ခ်က္အရ ႏိုဝင္ဘာလထဲမွာ လုပ္ေဆာင္သြားမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားသြားခဲ့ပါတယ္။ လက္ရွိ အလုပ္သမားေတြ ရရွိေနတဲ့ အနည္းဆုံး အခေၾကးေငြ ၃၆၀၀ က်ပ္ဟာ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလတုန္းက အစိုးရက သတ္မွတ္ေပးခဲ့တဲ့ အခေၾကးေငြႏႈန္းထား ျဖစ္တယ္။ အခုဆိုရင္ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ၿပီ။ အလုပ္ရွင္ေတြဘက္ကလည္း အနည္းဆုံး အခေၾကးေငြႏႈန္းထားဟာ တေန႔လုပ္ခ က်ပ္ ၅၀၀၀ ထက္ ပိုသြားရင္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံရာမွာ အခက္ခဲရွိႏိုင္တယ္၊ လုပ္ငန္းရပ္တည္ဖို႔ မလြယ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ေယဘုယ် ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ အနည္းဆုံး အခေၾကးေငြက က်ပ္ ၅၆၀၀ ဝန္းက်င္မွာ ရွိေနတယ္လို႔ အလုပ္သမား အခြင့္အေရး လႈပ္ရွားသူေတြက ေျပာဆိုေနၾကပါတယ္။ သူတို႔ ေထာက္ျပတာကေတာ့ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္က အလုပ္သမားဘက္က အနည္းဆုံး အခေၾကးေငြကို က်ပ္ ၅၂၀၀ ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ အစိုးရက အဆုံးအျဖတ္ေပးခဲ့တာက က်ပ္ ၃၆၀၀ ပါ။ အခုလက္ရွိ အေျခအေနရဲ႕ ကုန္ေဈးႏႈန္းႀကီးျမင့္မႈကို အေျခခံၿပီး ျပည္နယ္နဲ႔ တိုင္းေဒသႀကီး အခေၾကးေငြ သတ္မွတ္ျခင္းဆိုင္ရာ ေကာ္မတီက က်ပ္ ၄၀၀၀ မွ က်ပ္ ၆၄၀၀ အထိ အဆိုျပဳထားတယ္လို႔ ညႊန္းဆိုၾကပါတယ္။ ဒါဟာလည္း အလုပ္ရွင္၊ အလုပ္သမားနဲ႔ အစိုးရၾကားက အက်ပ္အတည္း တခုပဲလို႔ အလုပ္သမားအေရး ေလ့လာသူမ်ားက ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ DVB Law Lab ပိုင္းျခားစိတ္ျဖာ ဥပေဒေရးရာ အစီအစဥ္မွာ “အနည္းဆုံး အခေၾကးေငြ ႏႈန္းထားအေပၚ ႐ႈျမင္ခ်က္” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေဆြးေႏြးတင္ဆက္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဦးေမာင္ေမာင္ဝင္း (တရားလႊတ္ေတာ္ေရွ႕ေန) နဲ႔ ဦးခိုင္ေမာင္ရည္ (ပထမအႀကိမ္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္) တို႔ကို ဖိတ္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူ ဦးခင္သန္းရဲ႕ အေမးကိုေတာ့ ဦးေမာင္ေမာင္ဝင္းက “အနည္းဆုံး အခေၾကးေငြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အလုပ္ရွင္၊ အလုပ္သမားၾကား ကြာဟခ်က္ ရွိတယ္။ လက္ရွိ ေျမျပင္အေျခအေနကို ျပန္ၾကည့္သင့္တယ္။ အျပင္မွာ အနည္းဆုံး ေန႔စားခ က်ပ္ ၇၀၀၀ ေလာက္ ရွိတာကိုး။ ခက္ေနတာက ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈပဲ” လို႔ ဆိုပါတယ္။ အနည္းဆုံး အခေၾကးေငြ တေျပးညီ သတ္မွတ္တာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဦးခိုင္ေမာင္ရည္က “တေျပးညီသတ္မွတ္လို႔ မသင့္ဘူး။ ျပည္ပပို႔ကုန္ထုတ္လုပ္မႈနဲ႔ ျပည္တြင္းထုတ္လုပ္မႈကို ခြဲျခားသတ္မွတ္သင့္တယ္။ ထုတ္လုပ္တဲ့ပစၥည္းအေပၚလည္း မူတည္သတ္မွတ္သင့္တယ္။ လုပ္ငန္းႀကီး၊ ငယ္အလိုက္ ခဲြျခားျခင္း၊ ေဒသအလိုက္ ခဲြျခားျခင္းေတြနဲ႔လည္း လုပ္သင့္တာပဲ” လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေဆြးေႏြးခ်က္အားလုံးကေတာ့ အလုပ္သမားရဲ႕ စားဝတ္ေနေရးအေပၚ အေျခခံ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါ့အျပင္ အလုပ္ရွင္လည္း မထိခိုက္ရေအာင္ အစိုးရဘက္ကလည္း ေျဖေလၽွာ့သင့္တာေတြ ေျဖေလၽွာ့ဖို႔လိုေၾကာင္း၊ အခြန္ေလၽွာ့ေပါ့ဖို႔နဲ႔ ေျမငွးရမ္းခေတြကို သင့္ေလ်ာ္တဲ့ႏႈန္းထားျဖစ္ဖို႔ ကူညီဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ အလုပ္ရွင္၊ အလုပ္သမား၊ အစိုးရ သုံးဦး သုံးဖလွယ္လုံး တင္ျပခ်က္ေတြဟာ သူ႔အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔သူ မွားတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ အလုပ္သမားဘက္က ၾကည့္ရင္လည္း ၃၆၀၀ ဆိုတာ နည္းလြန္သလို အလုပ္ရွင္ဘက္ကလည္း ေျမငွားခႀကီးျမင့္မႈနဲ႔ ထုတ္လုပ္စရိတ္ ျမင့္မားေနမႈကို ေထာက္ျပပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔အေနနဲ႔ အနည္းဆုံး အခေၾကးေငြ က်ပ္ ၅၀၀၀ အထက္ဆိုရင္ လုပ္ငန္းရပ္တည္ဖို႔ ခက္ခဲတယ္လို႔ ေထာက္ျပတာပါ။ အစိုးရဘက္က ၾကည့္ေတာ့လည္း အစိုးရဝန္ထမ္းတေယာက္ရဲ႕ အနိမ့္ဆုံးလစာထက္ ပိုၿပီး အနည္းဆုံး သတ္မွတ္ေပးဖို႔ အခက္အခဲ ရွိေနတယ္ဆိုတာလည္း မမွားပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ သတ္မွတ္ပါေစ၊ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈနဲ႔ ကုန္ေဈးႏႈန္းကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ဒီလို အက်ပ္အတည္းဟာလည္း ထပ္မံႀကံဳေတြ႔ရမွာ ျဖစ္သလို အလုပ္သမားမ်ားအဖို႔ကလည္း “စားၿပီး ေသာက္ၿပီး ေျခသလုံးႀကီး” ၿမဲ ႀကီးေနဦးမွာပဲ။ ျခင္ေထာင္နဲ႔ ဒန္အိုး တလွည့္စီ ေပါင္ႏွံရတဲ့ အေႂကြးသံသရာ လည္ၿမဲလည္ေနဦးမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။        ။ ထြန္းေဇာ္ေဌး