ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးဌာနမွသည္ ၿမိဳ႕နယ္ေက်းလက္ေဒသမ်ားဆီသို႔
DVB
·
December 18, 2017
ျမန္မာတျပည္လံုးရွိ ၃၃၀ ေသာ ၿမိိဳ႕နယ္ ျပန္ၾကားေရးႏွင့္ ျပည္သူ႔ဆက္ဆံေရး႐ံုးေတြမွာ ရွိၿပီးသား စာၾကည့္တိုက္ေတြအျပင္ Community Center ေတြဖြင့္ၿပီး ႏုိင္ငံျခားက ကေလးစာၾကည့္တိုက္ေတြလို ကေလးကစားကြင္းေတြ၊ လူငယ္ေတြအတြက္ Youth Center ေတြဖြင့္၊ စားပြဲတင္ တင္းနစ္၊ ျခင္းလံုး စတဲ့ အားကစားေတြ၊ က်ပန္းစကားေျပာၿပိဳင္ပြဲေတြလုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္လု႔ိ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး ေဒါက္တာေဖျမင့္က ေျပာပါတယ္။
RFA သတင္းဌာနနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးမွာေျပာသြားတာ ျဖစ္ၿပီး လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြနဲ႔ ေဒသဆိုင္ရာ ျပည္သူေတြ မိမိတို႔ေဒသအက်ဳိးအတြက္ ေတြ႔ဆံုတဲ့ ေနရာကိုလည္း ၿမိဳ႕နယ္ ျပန္ဆက္႐ံုးမွာ က်င္းပလို႔ရေအာင္ စီစဥ္ေပးသြားမယ္လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီး ေမလထုတ္ နဝေဒးမဂၢဇင္းမွာ ဆရာႀကီးေမာင္ထင္ ေရးသြားတဲ့ “မွားတာေနာ္ စာစီကံုးရရင္” ေဆာင္းပါးထဲက စာသားတခ်ိဳ႕ကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါရေစ။
“က်ေနာ္တို႔က လုပ္ငန္းတခုကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မလုပ္ႏိုင္ေသးခင္ ဝါဒက အရင္ျဖန္႔ခ်င္တဲ့သေဘာ ရွိပါတယ္။ ထိုအက်င့္ေတြေၾကာင့္ ေနာင္အခါ ဘာစီမံကိန္းပဲ လုပ္လုပ္ ဝါဒျဖန္႔ျခင္းက ေရွ႕သို႔ အလံတရာေလာက္ ေရာက္ေနၿပီး လုပ္ငန္းေတြကမူ ေနာက္ မိုင္တရာေလာက္မွာ ျပတ္၍ က်န္ေနခဲ႔ပါတယ္” ဆုိတဲ့ စာသားပါပဲ။
ဆရာေဖျမင့္ လုပ္ငန္းစီမံခ်က္ေတြကို အားရပါတယ္။ သို႔ေသာ္ လက္ရွိ ၿမဳိ႕နယ္ ျပန္ၾကားေရးႏွင့္ ျပည္သူ႔ဆက္ဆံေရး႐ံုးေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္မႈ အေနအထားကို ေအာက္ေျခအထိ အရင္ေလ့လာသံုးသပ္ေစခ်င္ပါတယ္။
ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးဌာန ဆိုတာ ျမန္မာ ျပည္သူလူထုက သတင္းမီဒီယာနဲ႔ စာအုပ္ပုံႏွိပ္ေဝျခင္းဆိုတာကိုပဲ ေျပးျမင္မိၾကပါတယ္။ ၿမဳိ႕နယ္အလိုက္ စာေပပြဲေတာ္က်င္းပ ေပးတာေတြ၊ စာၾကည့္တိုက္ေတြ ဖြင့္လွစ္ေပးတာေတြ၊ စာေပေလာက ဖြံံ႔ၿဖိဳး တိုးတက္ေစဖို႔နဲ႔ လူတိုင္း စာေပဗဟုသုတ တိုးပြားေစဖို႔ စတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္တဲ့ ဌာနအျဖစ္ ဘယ္သူမွကို မျမင္ၾကေတာ့ပါဘူး။
မ.ဆ.လေခတ္က ၿမဳိ႕နယ္ျပန္ဆက္႐ံုးကို ရပ္ကြက္ေန ျပည္သူမ်ား သြားသေလာက္ေတာင္ အခုေခတ္ လူမရွိသေလာက္ပါ။ ယခင္ေခတ္မ်ားက ေဖ်ာ္ေျဖမႈ entertaiment ေတြ နည္းေနေသးေတာ့ စာအုပ္ေတြ သြားဖတ္ၾကတယ္။ အဓိက ကေတာ့ အိမ္မွာ မဝယ္ၾကည့္နိုင္တဲ့ ျမန္မာ့အသံ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကို သြားၾကည့္ၾကတာပါ။
စာေပလုပ္သား၊ ၿမဳိ႕နယ္ စာနယ္ဇင္းစာေရးဆရာမ်ား ဆိုၿပီး ဖြဲ႔ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဒါေတြကလည္း ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးက ၿမဳိ႕နယ္႐ံုးေတြမွာသာ လုပ္ႏိုင္တာပါ။ နယ္ၿမဳိ႕နယ္ေတြ ကေတာ့ ျပန္ၾကားေရးနွင့္ ျပည္သူ႔ဆက္ဆံေရးဌာနက ဘာလုပ္ေပးတဲ့ ဌာနမွန္း မသိလိုက္ၾကသူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။
ယခင္ အစိုးရေတြလက္ထက္ကလည္း ရပ္ကြက္ေက်းရြာအုပ္စုအလိုက္ စာၾကည့္တိုက္ေတြ မဖြင့္မေနရ ဖြင့္လာလိုက္တာ ၂ ေပ ၃ေပ ဗြီနိုင္း ဆိုင္းဘုတ္ေလး ရပ္ကြက္၊ ေက်းရြာအုပ္စု အုပ္ခ်ဳပ္႐ံုးေရွ႕မွာေထာင္၊ ၿမဳိ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး႐ံုးမွ တာဝန္ရွိသူ တဦးနဲ႔ ဌာနဆိုင္ရာ လူႀကီးတခ်ဳိ႕ လာၾကၿပီး ဖဲႀကဳိးေတြ ဘာေတြျဖတ္ ဖြင့္လာလိုက္ၾက၊ ေလာကအလင္း၊ ဘဝ မီးအိမ္၊ အလင္းအိမ္၊ တိုးတက္ေရး၊ ေရႊပန္းတိုင္၊ သုခအလင္း စတဲ့ လွလိုက္တဲ့ စာၾကည့္တိုက္ အမည္ေတြပါ။
႐ံုးထဲ၊ စာၾကည့္တိုက္ ဝင္ၾကည့္ေတာ့ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းေတြ လိုက္ေရာင္းထားတဲ့ စာအုပ္အခ်ိဳ႕၊ ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာ၊ လကုန္ရက္ ရပ္ေက်းအုပ္ခ််ဳပ္ေရးမႉးေတြကို လစာထုတ္ရင္း ေရာင္းလိုက္တဲ့ တိုင္းေဒသႀကီးထုတ္ ဂ်ာနယ္၊ ေဘာလံုး ဝါသနာပါတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးက ကိုယ္တိုင္ ဝယ္ဖတ္ထားတဲ့ အားကစားဂ်ာနယ္ ဒါေတြပဲ ရွိပါတယ္။
ဘာစာအုပ္မွ မရွိဘဲ တႏိုင္ငံလံုးမွာ စာၾကည့္တိုက္ေပါင္း ၁ သိန္းေက်ာ္ ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ ဆိုတာေတြက က်ေနာ့္ငယ္ဆရာ ဦးလြင္ၾကည္ ေျပာသလုိုပါပဲ။ အေရအတြက္ပဲ ရွိတယ္၊ အရည္အခ်င္း မရွိဘူးလို႔သာ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ အမွန္တကယ္ လႈပ္ရွားေနတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ေတြက ေစာေစာက ၃၃၀ ေသာ ၿမဳိ႕နယ္အလိုက္ ျပန္ဆက္္႐ံုးေလာက္ေတာင္ အေရအတြက္ မရွိပါဘူး။
နယ္ေတြမွာ ပြဲလမ္းသဘင္ရွိလို႔ သတင္းမီဒီယာေတြ သတင္းယူၾကရင္ ခင္ဗ်ား ဘယ္သတင္းဌာနကလည္း ေမးရေသးပါတယ္။ နယ္ေတြမွာက မႈခင္းသတင္းေထာက္က မ်ားၿပီး ျပန္ၾကားေရးဌာနက သူေတြနဲ႔ တလံုးလံုးဆိုေတာ့ တခါတေလ ဂ်ာနယ္တိုက္ သတင္းေထာက္ေလာက္ေတာင္ ၿမဳိ႕နယ္ျပန္ၾကားေရးသတင္းေထာက္ကို မသိၾကဘူး။ ႏိုင္ငံပိုင္သတင္းစာမွာ ၿမဳိ႕နယ္သတင္း ပါလာရင္ ၿမိဳ႕နယ္ျပန္ဆက္က ေပးပို႔တာ မဟုတ္ဘဲ အလြတ္တန္း သတင္းေထာက္ေတြက ေပးပို႔တာပဲ ေတြ႔လာရပါတယ္။
၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပဲြမတိုင္ခင္က က်ေနာ္ ၿမဳိ႕ကိုယ္ထူကိုယ္ထ စာၾကည့္တိုက္ကေနၿပီး စာေပေဟာေျပာပြဲ က်င္းပဖို႔ ကမကထ လုပ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကပဲ စကားရွည္ၿပီး ဒါေတြက ၿမဳိ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး က်ေနာ္တို႔ တိုက္႐ိုက္ တင္ျပရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ၿမဳိ႕နယ္ျပန္ၾကားေရးကေနတဆင့္ လုပ္ငန္းအဆင့္လိုက္ လုပ္ရမွာလို႔ အၾကံေပးလို႔ စာေပက်င္းပေရးေကာ္မတီက ၿမဳိ႕နယ္ျပန္ဆက္႐ံုးကို စာတင္လိုက္ပါတယ္။
စာေရးဆရာေတြက ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ၊ ဆရာေနဝင္းျမင့္၊ ဆရာအၾကည္ေတာ္တို့ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ စင္ကာပူ စာေပေဟာေျပာပြဲကလည္း တအားေပါက္ေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးက ခြင့္မျပဳခ်င္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရး ေဟာတယ္ ဘာညာဆိုၿပီး ၿမဳိ႕နယ္ ျပန္ဆက္က စာေပက်င္းပေရး ေကာ္မတီကို အေၾကာင္းၾကားပါတယ္။
ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ၿမဳိ႕နယ္ျပန္ၾကားေရးဌာန ဦးစီးမႉးကို ေျပာပါတယ္။ ဒီစာေရးဆရာေတြက ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးဌာန စာေပစိစစ္ေရးကေန ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ဝတၳဳ၊ ေဆာင္းပါးေတြ ေပးေဝထုတ္ေနတဲ့ စာေရးဆရာေတြပါ။
ဒါေၾကာင့္ ဒီစာေရးဆရာေတြကို ဆရာတို႔ ျပန္ၾကားေရးဌာနကပဲ ၿမဳိ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌာနကို ေထာက္ခံခြင့္ျပဳမိန္႔ ေတာင္းေပးပါဆုိတဲ့ စကားနဲ႔တင္ စာေပေဟာေျပာပြဲႀကီး ေအာင္ျမင္စြာ ပ်က္သြားပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဆရာေဖျမင့္ ေျပာတဲ့ လုပ္ငန္းစီမံခ်က္ေတြကိုလည္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ပါ။ ၿမဳိ႕နယ္ ျပန္ၾကားေရးႏွင့္ ဆက္ဆံေရး႐ံုးေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားေနရတဲ့ အေနအထားေတြကို ေသခ်ာစိစစ္ေလ့လာေပးပါ။ က်ေနာ္ အၾကံျပဳေျပာဆိုခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္အခ်ဳိ႕ကို တင္ျပပါရေစ။
၁။ ၿမဳိ႕နယ္ျပန္ၾကားေရး႐ံုးေတြကို ၿမဳိ႕နယ္အတြင္း သတင္းမီဒီယာ က႑အျပင္ စာေပတိုးတက္ဖြံ႔ၿဖဳိးေရးအတြက္ သက္ဆိုင္ရာၿမဳိ႕၊ ေက်းရြာက စာေပခ်စ္သူမ်ား၊ တကယ္ လက္ေတြ႔ လႈပ္ရွားေနေသာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ စာၾကည့္တိုက္ေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး စာေပကိစၥရပ္ အဝဝကို ကူညီေပးေစခ်င္ပါတယ္။ စာေပပြဲေတာ္ေတြ ပူးေပါင္းက်င္းပေပးေစခ်င္ပါတယ္။
၂။ ပညာေရးဌာနက စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ စာၾကည့္တိုက္ေတြ ထားရွိဖို႔ ညႊန္ၾကားေဆာင္ရြက္ခိုင္းေနပါၿပီ။ ေက်ာင္းအသံုးစရိတ္ေတြကို ေက်ာင္းသားဦးေရအလိုက္ ေငြေေၾကးေတြ ပညာေရးဌာနက ခ်ေပးေနေပမယ့္ ေက်းရြာ ေက်ာင္းေကာ္မတီ အမ်ားစုက ေငြေၾကးကို ေက်ာင္းရဲ႕ ႐ုပ္ဝတၳဳတိုးတက္ေရးကိုသာ ဦးစားေပးၾကတာမ်ားလို႔ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ေတြမွာ ေက်ာင္းအုပ္က ေငြေၾကးမျဖည့္နိုင္ေတာ့ဘဲ ကေလးစာေပေတြစြာ လိုအပ္ေနပါတယ္။ ဌာနဆိုင္ရာ အခ်င္းခ်င္း ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းက ပုိမိုေအာင္ျမင္ႏိုင္သလို တိုင္းျပည္ဘတ္ဂ်က္ကိုလည္း ထိန္းသိမ္းေဆာင္ရြက္ရာ ေရာက္ပါတယ္။
၃။ အရင္ကလို အေရအတြက္သာျဖစ္တဲ့ e-library လို စာၾကည့္တိုက္မ်ိဳးေတြထက္ တကယ္ လက္ေတြ႔ ေဆာင္ရြက္သင့္တာက နယ္ၿမဳိ႕နဲ႔ ေက်းလက္ေဒသ၊ ေတာင္ေပၚ နယ္စပ္ေဒသေတြမွာ စာအုပ္စာေပ ရသမ်ဳိးစုံ၊ တိုင္းရင္းသားစာေပ စတာေတြ ပါဝင္တဲ့ စာၾကည့္တိုက္ေတြ အရင္ဆံုး ဖြင့္လွစ္ေပးတာ၊ စာၾကည့္တိုက္အေဟာင္းေတြကို ျပဳျပင္မြမ္းမံတာေတြ လုပ္သင့္ပါတယ္။
ဖဲႀကဳိးေတြျဖတ္ မိုးပ်ံပူေဖာင္းေတြ လႊတ္တင္ဖြင့္ပြဲေတြ လုပ္ေနတာထက္ တကယ္ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ေတြ ဖြင့္လွစ္ေပးေစခ်င္တယ္။ အေျခခံက်က် အလုပ္ေတြကို အရင္ဆံုး လုပ္ေစခ်င္ပါတယ္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆိုရရင္ ကိုယ္ပိုင္စာေပ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈ ရွိၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စာေပယဥ္ေက်းမႈ မေပ်ာက္သြားေရး၊ စာေပဖတ္႐ႈျခင္းမွသည္ ေထာင္သားတဦး ေလ်ာ့ ဆိုသလိုမ်ဳိး ဗဟုသုတ ရသစာေပမ်ဳိးစံု ထြန္းကားျပန္႔ပြားလာေရး၊ ကေလးစာေပမွ လူႀကီးစာေပအထိ စဥ္ဆက္မပ်က္ ျဖစ္ေပၚလာေရးတို႔ကို ျပည္သူ တင္ေျမႇာက္တဲ့ လက္သန္းေလးေတြ မင္စိုခံ မဲေပးခဲ့တဲ့ ျပည္သူ႔အစိုးရရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတခုအျဖစ္ ရပ္တည္ေနတဲ့ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးဌာနကို ၿမဳိ႕နယ္ ေက်းလက္ေဒသေတြ ကိုယ္စား ေဝဖန္အၾကံျပဳ ေရးသားလိုက္ရပါေၾကာင္း။
ဗိုလ္သူရိန္
