Live
Home
ဆောင်းပါး
၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ဥပေဒကို အၾကမ္းဖ်င္းေလ့လာျခင္း
DVB
·
November 2, 2017
    ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ဥပေဒမွာ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ လက္ထက္ တတိယအႀကိမ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ တတိယအစည္းအေဝးတြင္ အတည္ျပဳ ျပ႒ာန္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုဥပေဒႏွင့္ပတ္သက္၍ နည္းဥပေဒမ်ား၊ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ား ျပ႒ာန္းထားျခင္း မရိွေပ။ ထိုဥပေဒကို ျပ႒ာန္းရသည့္ ေနာက္ခံသမိုင္းေၾကာင္းမ်ား ရိွေလသည္။ ႏိုင္ငံေရး ေနာက္ခံ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ား လူဦးေရ အဆမတန္ တိုးတက္မ်ားျပားလာေနေသာ အိမ္နီးခ်င္း ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏုိင္ငံမွ ရခုိင္ျပည္နယ္ ၿမိဳ႕နယ္မ်ားသုိ႔ ခုိးဝင္ေနထိုင္မႈမ်ား ရွိေနသည္ကုိ ေဒသခံ ရခိုင္တိုင္းရင္းသားမ်ားက စိုးရိမ္ၾကသည္။ ထိုျပႆနာကိုိ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ အစိုးရက သိရိွေစရန္၊  ၁၉၇၁ ခုႏွစ္မွ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္အတြင္း ရခုိင္ျပည္နယ္ စစ္ေတြရိွ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ လူပုဂိၢဳလ္မ်ားက အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပလ်က္ ရခိုင္ေဒသတြင္ လူဦးေရ အခ်ိဳးအစား ေျပာင္းလဲမႈ ျဖစ္မလာေစေရးအတြက္ တရားမဝင္ လူဝင္ေရာက္မႈကို ထိေရာက္စြာ ကိုင္တြယ္အေရးယူေပးပါရန္ ေတာင္းဆုိၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ အစိုးရက ရခိုင္ျပည္နယ္၊ ေမာင္ေတာၿမိဳ႕နယ္၏ လူဦးေရ စာရင္းဇယားမ်ား မွန္မွန္ကန္ကန္ ရရွိေစရန္၊  နယ္အေဝးသုိ႔ ေရာက္ေနၾကေသာ ေဒသခံျပည္သူမ်ားအား လူဦးေရ စာရင္းေကာက္ယူခ်ိန္တြင္ မိမိတုိ႔အိမ္ကို လာေရာက္ေနထုိင္ၾကရန္ ရခုိင္ျပည္နယ္ ျပည္သူ႔ေကာင္စီက ၂၆ ရက္ ဧၿပီလ၊ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္က ေၾကညာခ်က္ အမွတ္ ၁/၇၈ ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ၉-၅-၇၈ ေန႔တြင္ ေၾကညာာခ်က္ အမွတ္ ၂/၇၈ ျဖင့္ လည္းေကာင္း ထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ႔သည္။ ထိုသို႔ ေမာင္ေတာၿမိဳ႕နယ္တြင္ လူဦးေရ စစ္ေဆးသည့္ စီမံခ်က္ကို နဂါးမင္းစီမံခ်က္ဟု ေခၚတြင္ၿပီး၊ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ ေမလ ၅ ရက္ ေန႔မွ ဇြန္လ ၅ ရက္အထိ တလအတြင္း အၿပီးေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ဘဂၤလားေဒ့ရွႏုိ္င္ငံမွ ရခုိင္ျပည္နယ္ဘက္သုိ႔ ခုိးဝင္ေနထိုင္ၾကၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳ သားေမြး စီးပြားရွာကာ ေနထုိင္ၾကေသာ ဘဂၤလီလူမ်ိဳး စစ္တေကာင္းသားမ်ားသည္ နဂါးမင္း စစ္ဆင္ေရးကာလတြင္ အစစ္ေဆးမခံဝံ့ဘဲ ထြက္ေျပးၾကရာ ေမာင္ေတာၿမိဳ႕နယ္ ေျမာက္ပုိင္း ေက်းရြာ ၂၁ ရြာမွာ တဖက္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံသုိ႔ ရြာလုံးကြၽတ္ ထြက္ေျပးသြားၾကေလသည္။ ထိုသို႔ အစစ္ေဆးမခံဝံ့ဘဲ ထြက္ေျပးသြားၾကသူ စုစုေပါင္းမွာ ၁၂၀၃၀၂ ေယာက္ရိွသည္ဟု ထုိစဥ္က ျမန္မာ အစိုးရ စာရင္းဇယားမ်ားအရ သိရသည္။ ထုိသို႔ ထြက္ေျပးသြားသူမ်ားမွာ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံအတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး ျဖစ္ေစသျဖင့္ ျမန္မာအစိုးရကို ကန္႔ကြက္ေလသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ကုလသမဂၢ၏ ၾကားဝင္ဖ်န္ေျဖမႈေၾကာင့္ ထုိသူမ်ားကို ရခုိင္တြင္ ျပန္လည္အေျခခ်ေနထိုင္ရန္ ဦးေနဝင္း အစိုးရက သေဘာတူညီခဲ့ရေလသည္။ ႏွစ္ႏိုင္ငံ အစိုးရတို႔၏ ညိႇႏိႈင္းခ်က္အရ ထြက္ေျပးသြားသူမ်ားကို ျပန္လည္ လက္ခံသြားရန္ လက္ခံေရးစခန္း ၁၀ ခု ဖြင့္လွစ္လ်က္ ၁၅ ရက္ စက္တင္ဘာလ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္မွစ၍ တႀကိမ္လၽွင္ လူဦးေရ ၂၀၀၀ စီကို လက္ခံခဲ့ရေလရာ၊ ထိုစီမံခ်က္ကို ဟသၤာစီမံခ်က္ဟု ေခၚေလသည္။ ထိုစီမံခ်က္ ၿပီးဆံုးသည့္ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၅ ရက္ေန႔အထိ ျပန္လည္ လက္ခံလိုက္ရေသာ ဘဂၤလီလူဦးေရမွာ ၁၈၆၉၉၆ ဦး ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ထြက္သြားသည့္ လူဦးေရထက္ ျပန္လည္လက္ခံလိုက္ရေသာ လူဦးေရက ၆၇၀၀၀ ခန္႔မၽွ ပိုမိုမ်ားျပားလာသည္။ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈ အက္ဥပေဒ ထိုစဥ္က ျမန္မာႏိုင္ငံရိွ ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာဥပေဒ ၂ ရပ္ရိွသည္။  ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္ေန႔က အတည္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံသားအျဖစ္ (ေရြးခ်ယ္ေရး) အက္ဥပေဒႏွင့္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈ အက္ဥပေဒတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈ အက္ဥပေဒအရ ႏိုင္ငံသားလက္မွတ္ ၂ မိ်ဳးရိွၿပီး၊ “ႏိုင္ငံသားလက္မွတ္” ႏွင့္ “ႏိုင္ငံသားျပဳမႈလက္မွတ္” ျဖစ္သည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံသားအျဖစ္ (ေရြးခ်ယ္ေရး) အက္ဥပေဒႏွင့္ ညီညြတ္ေသာသူမ်ား၊ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈ အက္ဥပေဒ ပုဒ္မ ၄(၂) ႏွင့္ ပုဒ္မ ၅ (က)(ခ)(ဂ) တို႔ႏွင့္ ညီညြတ္ေသာသူမ်ားသည္ ႏိုင္ငံသားလက္မွတ္ကို ရရိွႏိုင္ၿပီး၊  ပုဒ္မ ၇(၁) အရ ႏိုင္ငံျခားသားက ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ေလၽွာက္ထားရယူသူမ်ားသည္ “ႏိုင္ငံသားျပဳမႈ လက္မွတ္” ကုိ ရရိွကိုင္ေဆာင္ႏိုင္သည္။ အဆုိပါ ဥပေဒပုဒ္မ ၄ (၂) အရ ဆိုလၽွင္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ နယ္နိမိတ္တခုခုတြင္ အနည္းဆံုး ဘိုးဘြားအားလံုး လက္ထက္မွစ၍ မိမိတို႔ ပင္ရင္းတိုင္းျပည္အျဖစ္ျဖင့္ မ်ိဳးဆက္မျပတ္ ထာဝစဥ္ အေျခစိုက္ ေနထိုင္လာခဲ့သည့္ျပင္ မိမိ၏ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္တကြ မိမိကိုယ္တိုင္ ထိုနယ္ေျမတခုခုတြင္ ေမြးဖြားသူျဖစ္လၽွင္၊ ထိုသူအား ျမန္မာႏိုင္ငံသား ျဖစ္သည္ဟု မွတ္ယူရမည္ဟု ဆိုထားသည္။ အဆိုပါဥပေဒ ပုဒ္မ ၇(၁) အရဆိုလၽွင္၊ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ၿပီး ျမန္မာစကား၊ ရွမ္းစကား၊ ကရင္စကား၊ ကခ်င္ စကား၊ ခ်င္းစကား တမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေျပာတတ္သည့္ ႏိုင္ငံျခားသားတဦးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ၅ ႏွစ္ထက္မနည္း ေနထိုင္ခဲ့ပါက ႏိုင္ငံသားျပဳမႈလက္မွတ္ကို ေလၽွာက္ထားႏိုင္ေၾကာင္း၊ ထိုအခ်က္မ်ားႏွင့္ ညီညြတ္လၽွင္ ဝန္ႀကီးက ေက်နပ္ပါက ႏိုင္ငံသားျပဳမႈလက္မွတ္ကို ေပးအပ္ႏိုင္သည္ ဆိုသည့္ အခ်က္ ပါဝင္သည္။ အဆိုပါ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားအရဆိုလၽွင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ေနထိုင္ၿပီး အဘိုး အဘြားမ်ားႏွင့္ မိဘမ်ားအားလံုးက ႏိုင္ငံျခားသား ျဖစ္ေစကာမူ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေနထိုင္လာကာ ကာယကံရွင္ႏွင့္ မိဘႏွစ္ပါးမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေမြးဖြားလာသူျဖစ္ပါက အလိုအေလ်ာက္ ႏုိင္ငံသားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံရမည္ ျဖစ္သည္။ ထုိအခြင့္အေရးမွာ ျမန္မာႏိုင္င္ငံ တိုင္းရင္းသားမ်ားသာ ရရိွသည့္ အခြင့္အေရးႏွင့္ တန္းတူျဖစ္ေလသည္။ ထုိ႔ျပင္ အသက္ (၁၈) ႏွစ္ ျပည့္ၿပီးေသာ၊ ႏိုင္ငံျခားသားတဦးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္ကာ ၅ ႏွစ္အတြင္း၊ တိုင္းရင္းသား ဘာသာစကားတမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေျပာဆုိတတ္လၽွင္ ႏိုင္ငံသားျပဳမႈ လက္မွတ္ကို ေလၽွာက္ထားရယူႏိုင္ေလသည္။ ထုိသို႔ အားနည္းခ်က္မ်ား ရိွေနသည့္ ဥပေဒေၾကာင့္ ဘဂၤလီမ်ား အပါအဝင္ ႏို္င္ငံျခားသားမ်ား ပိုမိုခိုးဝင္ေရာက္လာၾကကာ ႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္သြားႏိုင္သည့္အတြက္ တည္ဆဲ ျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈ ဥပေဒႏွစ္ရပ္ကို ပယ္ဖ်က္ကာ၊ ပိုမိုတင္းက်ပ္ေသာ ႏိုင္ငံသား ဥပေဒတရပ္ခ်မွတ္ရန္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ အစိုးရက ဆံုးျဖတ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ဥပေဒ အဆိုပါဥပေဒအရ ႏိုင္ငံသား ၃ မ်ိဳး ခဲြျခားထားသည္။ (၁) ႏိုင္ငံသား- ျမန္မာႏို္င္ငံ၏ နယ္ေျမတခုခုအတြင္း ၁၈၂၃ ခုႏွစ္ (ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၁၈၅ ခုႏွစ္) မတိုင္မီကာလမွစ၍ ပင္ရင္းႏိုင္ငံအျဖစ္ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေနထိုင္လာခဲ့ၾကေသာ ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ ဗမာ၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း စသည့္ တိုင္းရင္းသားမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားကို ျမန္မာႏို္င္ငံသားမ်ားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳသည္။ မည္သည့္မ်ိဳးႏြယ္စုသည္ တိုင္းရင္းသား ျဖစ္သည္၊ မျဖစ္သည္ကို ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီက ဆံုးျဖတ္ႏိုင္သည္။ ထုိ႔အျပင္ ႏိုင္ငံေတာ္အတြင္း၌ျဖစ္ေစ၊ ျပင္ပ၌ျဖစ္ေစ ေမြးဖြားသည့္ …. ၁…ႏိုင္ငံသားမိဘႏွစ္ပါးက ေမြးဖြားသူမ်ား၊ ၂…ႏိုင္ငံသားႏွင့္ ဧည့္ႏိုင္ငံသား မိဘႏွစ္ပါးက ေမြးဖြားသူမ်ား၊ ၃…ႏိုင္ငံသားႏွင့္ ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူ မိဘႏွစ္ပါးက ေမြးဖြားသူမ်ားသည္ ႏိုင္ငံသား ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ျပင္၊ ေအာက္ပါဇယားတြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္ ေမြးဖြားသူမ်ားကိုလည္း ႏိုင္ငံသားမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားသည္။ (က) (ခ) (ဂ) အထက္ေဖာ္ျပပါ ျပ႒ာန္းခ်က္အရ၊ ဧည့္ႏိုင္ငံသားႏွင့္ ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူတို႔၏ သားသမီးမ်ားသည္ ႏိုင္ငံသား အျပည့္အဝ မျဖစ္ႏိုင္ေသးဘဲ၊ တတိယမ်ိဳးဆက္က်မွသာလၽွင္ ႏိုင္ငံသား အျပည့္အဝျဖစ္ႏိုင္သည္ကို ေတြ႔ရိွႏိုင္သည္။ (၂) ဧည့္ႏိုင္ငံသား- ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈ အက္ဥပေဒအရ ႏို္င္ငံသားျဖစ္ရန္ ေလၽွာက္ထားသူမ်ားသည္ သတ္မွတ္သည့္ အခ်က္မ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီပါက ဧည့္ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ဗဟိုအဖဲြ႔က သတ္မွတ္ႏိုင္သည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈ အက္ဥပေဒအရ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ရန္ ေလၽွာက္ထားသူ ဆိုသည္မွာ အဆိုပါ ဥပေဒပုဒ္မ ၇(၁) အရ ေလၽွာက္ထားသူ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ၅ ႏွစ္ဆက္တိုက္ ေနထိုင္ၿပီး၊ တိုင္းရင္းသား ဘာသာစကား တမ်ိဳးမိ်ဳး ေျပာႏိုင္ေသာ ႏိုင္ငံျခားသားကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ အဆိုပါ ဥပေဒမွာ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ဥပေဒျပ႒ာန္းသည့္ ကာလကပင္ ဖ်က္သိမ္းလိုက္ၿပီး ျဖစ္သျဖင့္၊ ထိုစဥ္က ေလၽွာက္ထားရရိွသူမ်ားႏွင့္ ၎တို႔၏ မ်ိဳးဆက္မ်ားမွလဲြ၍ ဧည့္ႏိုင္ငံသားအသစ္မ်ား တိုးမ်ားလာျခင္း မရိွႏိုင္ေခ်။ (၃) ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူ (ျပဳႏိုင္ငံသား) - ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္ေန႔ မတိုင္မီက ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္း ေရာက္ရိွေနထိုင္သူႏွင့္ ထိုသူတို႔မွ ေမြးဖြားေသာ သားသမီးမ်ားသည္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံသား အက္ဥပေဒအရ ေလၽွာက္ထားရန္ က်န္ရိွေနေၾကာင္း ခိုင္လံုေသာ အေထာက္အထားမ်ားျဖင့္ ဗဟိုအဖဲြ႔သို႔ ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရရန္ ေလၽွာက္ထားႏိုင္သည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္ေန႔မတိုင္မီက ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ေရာက္ရိွ ေနထိုင္သူႏွင့္ ထိုသူတို႔မွ ေမြးဖြားေသာ သားသမီးမ်ားသည္ ထိုစဥ္က တည္ဆဲဥပေဒျဖစ္ေသာ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံသားအက္ဥပေဒအရ ႏိုင္ငံသား ေလၽွာက္ထားရန္ က်န္ရိွေသာသူမ်ားမွာ၊ ယခုအခါ မရိွသေလာက္ နည္းပါးသြားမည္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း … ၁ … ႏိုင္ငံသားႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားသား မိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူမ်ား၊ ၂… ဧည့္ႏိုင္ငံသားႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားသား မိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူမ်ား၊ ၃… ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားသားမိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူမ်ား၊ ၄… ဧည့္ႏိုင္ငံသားႏွင့္ ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူ မိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူမ်ား၊ ၅…ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူ မိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူမ်ားသည္လည္း အသက္ (၁၈) ႏွစ္ျပည့္ၿပီး၊ တိုင္းရင္းသား ဘာသာစကား တမိ်ဳးမိ်ဳးကို ေကာင္းမြန္စြာေျပာဆုိတတ္ၿပီး၊ အက်င့္စာရိတၱေကာင္းမြန္ကာ ႐ူးသြပ္သူ မဟုတ္ခဲ့လၽွင္ ႏိုင္ငံသားျပဳမႈ လက္မွတ္ရရိွႏိုင္သည္။ ထို႔သူတို႔အျပင္ ႏို္င္ငံသားတမ်ိဳးမိ်ဳး (ႏိုင္ငံသား၊ ဧည့္ႏိုင္ငံသား၊ ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူ) ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည့္ ႏိုင္ငံျခားသား (၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ဤဥပေဒအာဏာမတည္မီက ႏိုင္ငံျခားသားလက္မွတ္ ကိုင္ေဆာင္သူ ျဖစ္ရမည္) သည္လည္း တလင္တမယားျဖစ္ကာ၊ တရားဝင္ဇနီး-ခင္ပြန္းအျဖစ္ အနည္းဆံုး သံုးႏွစ္ အဆက္မျပတ္ ေနထိုင္ခဲ့လၽွင္ ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ ေလၽွာက္ထားႏိုင္သည္။ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္မတိုင္မီက ႏိုင္ငံျခားသား လက္မွတ္ကိုင္ေဆာင္သူ အေရအတြက္မွာ သိပ္မ်ားလွမည္ မဟုတ္သည့္ျပင္ ေနာက္ထပ္ အသစ္ေလၽွာက္ထားမည့္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကို ခြင့္မျပဳေတာ့သည့္အတြက္ မူလ ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ လက္မွတ္ရရိွသူမ်ားႏွင့္ အထက္တြင္ ျပ႒ာန္းထားသည့္ ၎တို႔၏ မ်ိဳးဆက္မ်ားမွလဲြ၍ အမ်ားအျပား တိုးမ်ားလာစရာ အေၾကာင္းလည္း မရိွေခ်။ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဥပေဒ၏ ပုဒ္မ ၇၂ အရ၊ ဤဥပေဒပါ ျပ႒ာန္းခ်က္တရပ္ရပ္မွအပ မည္သည့္ႏိုင္ငံျခားသားမၽွ ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရရန္ ေလၽွာက္ထားခြင့္ မရိွေစရဟု လည္းေကာင္း၊ ပုဒ္မ ၇၃ အရ၊ ႏိုင္ငံျခားသားတဦးကို မည္သည့္အမ်ိဳးအစား ႏိုင္ငံသားတဦးဦး (ႏိုင္ငံသား၊ ဧည့္ႏိုင္ငံသား၊ ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူ)က ေမြးစားျခင္းျဖင့္ ႏိုင္ငံသား၊ ဧည့္ႏိုင္ငံသား သို႔မဟုတ္ ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူအျဖစ္ မရရိွေစရဟု လည္းေကာင္း ျပ႒ာန္းထားေသာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားသား အစိမ္းသက္သက္မ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ႏွစ္ေပါင္း ေလး-ငါးဆယ္ ေနထိုင္ကာ၊ တုိုင္းရင္းသား ဘာသာစကားတမိ်ဳးမိ်ဳးကို တတ္ကြၽမ္းသည့္တိုင္ ျမန္မာျပည္၏ ႏိုင္ငံသားတမ်ိဳးမ်ိဳး (ႏိုင္ငံသား၊ ဧည့္ ႏိုင္ငံသား၊ ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူ)အျဖစ္ ခံယူရယူႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွ ေရာက္ရိွလာၿပီး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတမ်ိဳးမိ်ဳး (ႏိုင္ငံသား၊ ဧည့္ႏိုင္ငံသား၊ ႏိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူ) ႏွင့္ လက္ထပ္ထားသူသည္လည္း တိုင္းရင္းသား ဘာသာစကားတမ်ိဳးမ်ိဳးကို တတ္ကြၽမ္းသည့္တိုင္ ႏိုင္ငံသားမျဖစ္ႏိုင္ပါေခ်။ ရဲထြန္း (သီေပါ)                                                                                                                                                                               

About DVB

The Democratic Voice of Burma (DVB) publishes daily independent news and information across Myanmar and around the world by satellite TV and the internet. DVB was founded in 1992 and is registered as a non-profit association in Thailand.

Follow Us

© Democratic Voice of Burma 2024