ဗမာ့ႏုိင္ငံေရး ကေသာင္းကနင္းမ်ား အခန္းဆက္ (အပိုင္း ၅)
DVB
·
October 12, 2017
(ဒုတိယနဲ႔ တတိယ အဂၤလိပ္-ဗမာစစ္ပြဲ)
(The Political Turmoil In Burma ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ သမိုင္းစာစုကို ဆရာဦးဟန္ထြန္းက အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားထုတ္ေဝခဲ့ၿပီး မင္းေကာင္းခ်စ္မွ “ဗမာ့ႏုိင္ငံေရး ကေသာင္းကနင္းမ်ား”အမည္နဲ႔ ျမန္မာဘာသာ ျပန္ဆုိေရးသားခဲ့ပါတယ္။)
(၈) ဒုတိယအဂၤလိပ္-ဗမာစစ္ပြဲ
ေအဒီ ၁၈၅၁ ခုႏွစ္မွာ ရန္ကုန္က ဗမာၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ဟာ ေလ်ာ့ရဲေနတဲ့ ရန္ကုန္ ဆိပ္ကမ္းအေျခအေနနဲ႔ ဆိပ္ကမ္းရဲ႕ ကုန္သြယ္ေရး စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း မလိုက္နာမႈ ဥပေဒ ခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြ၊ တရားမဝင္ ခုိးသြင္းေနမႈေတြ၊ အခြန္နဲ႔ ဒဏ္ေၾကး မေဆာင္မႈေတြကို ကိုင္တြယ္ဖို႔ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဓိက စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္သူေတြဟာ အဂၤလိပ္ကုန္သည္ သေဘၤာေတြသာ ျဖစ္တယ္။
အဂၤလိပ္ကုန္သည္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ စည္းကမ္းခ်ဳိးေဖာက္မႈကို ရန္ကုန္ ဆိပ္ကမ္း အာဏာပိုင္ေတြက ဒဏ္ေၾကး ေပါင္စတာလင္ ၁၀၀ ေပးေဆာင္ဖို႔ အမိန္႔ခ်တာကို ျငင္းပယ္ခဲ့တဲ့အျပင္ အေရွ႕အိႏၵိယကုမၸဏီကို တိုင္တန္းခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနကို အကြက္ေကာင္း ေစာင့္ေနတဲ့ ဒါလဟိုဇီဟာ ကြန္မင္ဒိုဗိုလ္မႉးလင္းဘတ္ကို အဲဒီျပႆနာကို ေျဖရွင္းဖို႔ ေစလႊတ္ခဲ့တယ္။
လင္းဘတ္ဟာ ငဖယ္က ေျပာင္းျပန္သေဘာနဲ႔ စည္းကမ္းခ်ဳိးေဖာက္တဲ့ အဂၤလိပ္ ကုန္သည္ေတြအတြက္ နစ္နာေၾကး ေတာင္းခဲ့တဲ့အျပင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဝန္ကို အျပစ္ေပးဖို႔ကိုပါ တဖက္သတ္ ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ လက္နက္အားကိုးနဲ႔ ဗိုလ္က်တဲ့ ကိုလိုနီဂ်ပိုး လင္းဘတ္ဟာ ဘုရင္ခံ ဒါလဟိုဇီအမိန္႔နဲ႔ ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ လက္နက္အျပည့္အစံု တပ္ဆင္ထားတဲ့ ကိုလိုနီတပ္ေတြပါတဲ့ တိုက္ခိုက္ေရးသံုး စစ္သေဘၤာအုပ္စုနဲ႔ ေရာက္ရွိခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။
ဒါဟာ အျပစ္မရွိတာကို အျပစ္ရွာဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ ေျမေခြးတေကာင္လို အိႏၵိယဘုရင္ခံရဲ႕ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီ နယ္ပယ္ခ်ဲ့ထြင္ေရးစီမံခ်က္သာ ျဖစ္တယ္။ ဗမာဘုရင္ဟာ သံတမန္နည္းနဲ႔ ေျပလည္ရာ ေျပလည္ေၾကာင္း ေျဖရွင္းဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပါေသးတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဝန္ကို ျပန္ေခၚခဲ့ၿပီး နစ္နာတယ္ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္ကုန္သည္ေတြကို ေလ်ာ္ေၾကးေပးခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း ပင္လယ္ဓားျပနဲ႔တူတဲ့ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕ဂ်ပိုး လင္းဘတ္ဟာ ဗမာဘုရင္ရဲ႕ ေက်ေအးေအာင္ ေဆာင္ရြက္မႈကို လူသိရွင္ၾကား ျငင္းပယ္ခဲ့ၿပီး ဘုရင္ပိုင္ သေဘၤာတစင္းကို စီးနင္းတိုက္ခိုက္ခဲ့တယ္။ ဗမာတပ္နဲ႔ အဂၤလိပ္တပ္ေတြ အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကၿပီး ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းေရျပင္လည္း မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ခဲ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္ လင္းဘတ္ဟာ ဒီလိုျပဳမူရန္ရွာခဲ့တာလည္း။ သူ႔မွာ ဒီလို ဥပေဒမဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ကို အေကာင္ထည္ေဖာ္ဖို႔ လၽွဳိ႕ဝွက္ညႊန္ၾကားခ်က္ ပါခဲ့သလား။ ဒီလိုနဲ႔ ဗမာေတြဘက္က မျပင္ဆင္ထားတဲ့ ဒုတိယအဂၤလိပ္-ဗမာစစ္ပြဲဟာ စစ္ေသြးဆာေနတဲ့ အဂၤလိပ္ ဗိုလ္မႉးလင္းဘတ္နဲ႔ အိႏၵိယဘုရင္ခံ ေလာ့ဒါလဟိုဇီတို႔ရဲ႕ ေသြးထိုးလံႈ႔ေဆာ္ေပးမႈနဲ႔ ျဖစ္ပြားခဲ့ရတယ္။
ဒါလဟိုဇီဟာ ရန္ကုန္ကို စစ္အင္အားအျပည့္နဲ ့သိမ္းယူဖို ့ျပင္ဆင္ရင္း ဗမာဘုရင္ကို ေအာက္ပါအတိုင္း ရာဇသံေပးခဲ့တယ္။
(၁) ဗမာဘုရင္ဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဝန္ကို သူ႔ရာထူးကေန ဖယ္ရွားပစ္ရမယ္။
(၂) ဗမာေတြဘက္က အဂၤလိပ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ေစာ္ကားခံရမႈအတြက္ အေရွ႕ အိႏၵိယကုမၸဏီကို တရားဝင္ ေတာင္းပန္ရမယ္။
(၃) ဗမာဘုရင္က ထိခိုက္ပ်က္စီးသြားရတဲ့ အဂၤလိပ္စစ္သေဘၤာအတြက္ ေလ်ာ္ေၾကးအျဖစ္ ေပါင္စတာလင္ ၁ သိန္း သေဘၤာကပၸတိန္ကို ေပးအပ္ရမယ္။
(၄) ရႏၲပိုစာခ်ဳပ္ ျဖည့္ဆည္းမႈအျဖစ္ ရန္ကုန္မွာ အေရွ႕အိႏၵိယကုမၸဏီ ဌာေန ကိုယ္စားလွယ္႐ုံးစိုက္ခြင့္ကို ဗမာဘုရင္မွ အသိအမွတ္ျပဳရမယ္။
နယ္ခ်ဲ႔အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ အျပစ္ရွာ ေတာင္းဆိုမႈဟာ သံတမန္နည္းလည္း မက်၊ မၽွတမႈလည္း မရွိတဲ့အျပင္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ ျပန္ေပးဓားျပ အျပဳအမူမ်ိဳးပါပဲ။ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕ ဘီလူးေတြရဲ႕ ေလာဘေဇာနဲ႔ အာသာဟာ အေတာမသတ္ႏိုင္တာမို႔ ပုသိမ္၊ ပဲခူး၊ ျပည္နဲ႔ ေျမထဲ၊ သရက္ထိေအာင္ အဂၤလိပ္တပ္ေတြ ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီး ဧရာဝတီျမစ္ဝကြၽန္းေပၚ တခုလံုး အပါအဝင္ ေအာက္ျမန္မာျပည္တခုလံုးဟာ သေဘာတူစာခ်ဳပ္ မခ်ဳပ္ဆိုရဘဲ၊ စစ္ေျပၿငိမ္းေၾကာင္း မေၾကညာရဘဲ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီ လက္ေအာက္ အလိုလို ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒုတိယ အဂၤလိပ္-ဗမာစစ္ပြဲကို အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာ ေသြးဆာေနတဲ့ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕စစ္ပြဲသက္သက္လို႔ သတ္မွတ္ရမွာ ျဖစ္တယ္။
ဘႀကီးေတာ္မင္းနဲ႔ ပုဂံမင္း အုပ္စိုးတဲ့ ကာလေတြဟာ ဗမာျပည္သူေတြအတြက္ေတာ့ ေသြးနဲ႔ မ်က္ရည္ေဝခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြလို႔ ဆိုရမွာပါ။ ပုဂံမင္းရဲ႕ တပ္ေတြဟာ ပုန္ကန္ျခားနားတဲ့ မင္းတုန္းမင္းသားနဲ႔ ကေနာင္မင္းသားကို ဖမ္းဆီးမိန္႔ထုတ္ခဲ့တယ္။ မင္းသားႏွစ္ပါးဟာ ေရႊဘိုနယ္ဘက္ တိမ္းေရွာင္ရင္း လူသူစု႐ုံးၿပီး ပုဂံမင္းကို ျပန္လည္ တိုက္ခိုက္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီမွာ လႊတ္ေတာ္ မႉးႀကီးမတ္ရာေတြက မင္းတုန္းမင္းသားကို ေထာက္ခံခဲ့ၿပီး ၁၈၅၃ ခုႏွစ္မွာ နန္းတင္ေပးခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ ဗမာျပည္တဝက္ဟာ သရက္ၿမိဳ႕ထိတိုင္ေအာင္ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီ လက္ေအာက္ ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္တယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒီအက်ေခတ္ထဲမွာပဲ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ စာေပအႏုပညာ လႈပ္ရွားမႈေတြ ျဖစ္ထြန္းခဲ့တယ္။ စာဆို စာတတ္ အေက်ာ္ေဇယ် မ်ားစြာ ေပၚထြန္းခဲ့တယ္။ အထင္ရွားဆံုး စာေပမွတ္တိုင္တခုကေတာ့ ဗမာ့သမိုင္း ရာဇဝင္နဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈေတြကို အခန္း ၅ ခန္းနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းမွတ္တမ္းတင္ခဲ့တဲ့ ဗမာဘုရင္ေတြရဲ႕ မွန္နန္းရာဇဝင္ေတာ္ႀကီးပဲ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ မွန္နန္းရာဇဝင္ေတာ္မွာပါတဲ့ သမိုင္းေခတ္ ၅ ေခတ္ဟာ ဗမာႏိုင္ငံမွာတင္ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြသာမက အေရွ႕ေတာင္အာရွတခြင္လံုးရဲ႕ ေရွးေခတ္သမိုင္းေတြထိ ပါဝင္တယ္။
တူေတာ္ေမာင္ ျမင္ကြန္းနဲ႔ ျမင္းခံုတိုင္မင္းသား ႏွစ္ပါးရဲ႕ လုပ္ႀကံမႈေၾကာင့္ အသက္ဆံုးပါးခဲ့ရတဲ့ အိမ္ေရွ႕စံ ညီေတာ္ ကေနာင္မင္းသားႀကီး အကူအညီနဲ႔ မင္းတုန္းမင္းဟာ လက္နက္ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ေတြ ထုတ္လုပ္တဲ့ စက္႐ုံေတြ အပါအဝင္ စက္႐ုံေပါင္းမ်ားစြာကို မႏၲေလးမွာ တည္ခဲ့တယ္။
တဖက္မွာ ပဥၥမသဂၤါယနာတင္ပြဲႀကီး က်င္းပႏိုင္ခဲ့လို႔ ဗုဒၶသာသနာ စည္ပင္ ထြန္းကားသလိုမ်ိဳး ရွိေနသလို အျခားတဖက္မွာလည္း မေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ ျမင္ကြန္း ျမင္းခုံတိုင္ အေရးအခင္းလို ပုန္ကန္ျခားနားမႈေတြ၊ နန္းတြင္းေရး ကေယာက္ကယက္ေတြက တဖက္နဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္က ဗမာ့ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနဟာလည္း ႐ႈပ္ေထြးျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ သပြတ္အူ လိမ္ေနခဲ့တယ္။
(၉) တတိယအဂၤလိပ္-ဗမာစစ္ပြဲ
ေအာက္ဗမာျပည္က အဂၤလိပ္ကိုလိုနီေအာက္ ေရာက္လို႔ အထက္ဗမာျပည္သာ ဗမာဘုရင္အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္ ရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ဗမာႏိုင္ငံေတာ္ဟာ အရင္တုန္းက ဂုဏ္ရွိန္ျမင့္ခဲ့ဖူးတဲ့ အာရွရဲ႕ အင္အားႀကီးအင္ပါယာ ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္ကေန က်ဆင္းခဲ့ပါၿပီ။
အထက္ဗမာျပည္မွာ နန္းတြင္းေရးျပႆနာမ်ားစြာနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြးေနတုန္း အဂၤလိပ္ကိုလိုနီ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ေအာက္ဗမာျပည္မွာေတာ့ အိႏၵိယကူလီ လယ္စာရင္းငွားေတြ ေခၚသြင္းၿပီး ဆန္စပါးစိုက္ပ်ိဳးေရးကို တိုးခ်ဲ့နိုင္တာမို႔ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးလာခဲ့တယ္။ မင္းတုန္းမင္း နာမက်န္းျဖစ္လို႔ ေသလြန္မယ့္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို ရင္ဆိုင္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ဗမာ့နန္းတြင္းေရးဟာ နန္းေမြဆက္ခံဖို႔ အာဏာလုပြဲေတြနဲ႔ ပိုမို႐ႈပ္ေထြးလာခဲ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိဖုရားေခါင္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ဆင္ျဖဴမရွင္မိဖုရားႀကီးဟာ ကင္းဝန္မင္းႀကီး အကူအညီနဲ႔ မင္းတုန္းမင္းရဲ႕ တျခား သားေတာ္သမီးေတာ္ မင္းညီမင္းသား ၄၀ ကို ဖမ္းဆီးၿပီး သတ္ျဖတ္သုတ္သင္ေစခဲ့တယ္။ ဆင္ျဖဴမရွင္မိဖုရားႀကီးဟာ လႊတ္ေတာ္ရဲ႕ အတည္ျပဳခ်က္နဲ႔ မင္းသားငယ္တပါးျဖစ္တဲ့ သီေပါမင္းသားကို ၁၈၇၈ ခုႏွစ္မွာ နန္းတင္ေပးခဲ့ၿပီး သူမရဲ႕ သမီးေတာ္ စုဖုရားလတ္ကို မိဖုရားႀကီး ျဖစ္လာေစခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဆင္ျဖဴမရွင္မိဖုရားႀကီးနဲ႔ ကင္းဝန္မင္းႀကီးဟာ သီေပါမင္း အုပ္စိုးစဥ္ကာလ ၇ ႏွစ္ အေတာအတြင္းမွာ အဓိက အာဏာႀကိဳးကိုင္သူေတြ ျဖစ္လာခဲ့ၾကတယ္။
႐ုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္လွတဲ့ အဲဒီနန္းတြင္းအာဏာလုပြဲအၿပီး မၾကာခင္ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ ရန္ဘက္ ၿပိဳင္ဘက္ေတြျဖစ္တဲ့ အဂၤလိပ္နဲ႔ ဗမာေတြၾကားမွာ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ရမႈေတြ ထင္ရွားစြာ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တယ္။ လတ္တေလာ အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ ခြင့္ျပဳထားခ်က္ထက္ ေက်ာ္လြန္ၿပီး သစ္ခိုးထုတ္ခဲ့တဲ့ ဘံုေဘဘားမား သစ္ကုမၸဏီအေပၚ ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ စီရင္ခ်က္ေပၚ အေျခခံလာခဲ့တာပါ။ အဂၤလိပ္ေတြဟာ အဲဒီစီရင္ခ်က္ကို လက္မခံဘဲ ဗမာဘုရင္ထံ ရာဇသံပို႔ခဲ့တယ္။
ရာဇသံကို ဗမာေတြဘက္က လက္မခံခဲ့တာမို႔ တတိယအဂၤလိပ္-ဗမာစစ္ပြဲရဲ႕ ပထမေန႔ ျဖစ္တဲ့ ႏိုဝင္ဘာလ ၁၇ ရက္ေန႔မွာပဲ ၿဗိတိသၽွကိုလိုနီတပ္ေတြ စု႐ုံးလို႔ နယ္နိမိတ္မ်ဥ္းျဖစ္တဲ့ သရက္ၿမိဳ႕ကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဉာဏ္မ်ားတဲ့ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕ေတြဟာ သီေပါမင္းကို နန္းခ်မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကို အိႏၵိယဘုရင္လိုပဲ တန္းတူထား အဆင့္အတန္းေပးၿပီး အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္မွာ ထားမယ္လို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ေကာလာဟလ သတင္းေတြ လႊင့္ထားခဲ့တယ္။
အဂၤလိပ္စစ္သေဘၤာေတြဟာ ခုခံမႈေတြ မႀကံဳခဲ့ရဘဲ အင္းဝကို အလြယ္တကူ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး မႏၲေလးကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကိုလိုနီတပ္ေတြဟာ ကမ္းေပၚ တက္လာၾကၿပီး ေရႊနန္းေတာ္ႀကီးကို ႏိုဝင္ဘာ ၂၈ ရက္ေန႔မွာ ဝိုင္းရံလိုက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဗမာဘုရင္နဲ႔ မိဖုရားကို ၾကက္ကေလး ငွက္ကေလး ဖမ္းသလို ဖမ္းဆီး ေခၚေဆာင္သြားႏိုင္တာမို႔ ၁၁ ရက္သာ ၾကာျမင့္ခဲ့တဲ့ အေကာက္ၾကံစစ္ပြဲနဲ႔ အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕ေတြ ေအာင္ပြဲခံ အႏိုင္ယူသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ ဗမာတို႔ရဲ႕ တတိယ အင္ပါယာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး နိဂံုးသပ္ခဲ့ၿပီး ၿဗိတိသၽွကိုလိုနီလက္ေအာက္ခံ ကြၽန္ဘဝ စာမ်က္ႏွာသစ္ စတင္ခဲ့ရေတာ့တယ္။
ေနာက္တေန႔ နံနက္ခင္း နန္းေတာ္တြင္းထဲမွာေတာ့ ၄၅ မိနစ္အတြင္း အထုတ္အပိုး ျပင္ရမယ္ဆိုတဲ့ ကာနယ္စေလဒင္ရဲ႕ အမိန္႔နဲ႔အတူ နန္းက်ဘုရင္ သီေပါမင္းနဲ႔ မိဖုရား စုဖုရားလတ္တို႔ဟာ အဝတ္အစား အခ်ိဳ႕နဲ႔ လက္ဝတ္ရတနာအနည္းငယ္သာ ယူႏိုင္ၿပီး အလံုပိတ္ ႏြားလွည္းတစီးနဲ႔ ၿမိဳ႕အေနာက္တံခါးက ထုတ္ယူေခၚေဆာင္ျခင္း ခံခဲ့ရတယ္။
လမ္းေဘး ဝဲယာ တဖက္တခ်က္မွာေတာ့ တိုင္းသူျပည္သားေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဘုရင္နဲ႔ မိဖုရားကို တိုင္းတပါးထံ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားတဲ့ ေစာ္ကားမႈကို အားကိုးရာမဲ့ ဝမ္နည္းေၾကကဲြစြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကရတယ္။ အဲဒီလိုေၾကကြဲစရာ မင္းႏွစ္ပါး ပါေတာ္မူခန္းကို ျမင္ေတြ႔ရသူတိုင္းဟာ စိတ္ႏွလံုး ထိခိုက္စရာေကာင္းလြန္းတာမို႔ သူတို႔ရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြဟာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ျပည့္လၽွံေနခဲ့ၾကတယ္။
အသက္ ၈ ႏွစ္အရြယ္သာ ရွိေသးတဲ့ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းေတာင္မွ အဲဒီလို နာၾကည္းေၾကကြဲစရာ အရွင္ႏွစ္ပါး ပါေတာ္မူခန္းျမင္ကြင္းဟာ တသက္လံုးအတြက္ ေသရာပါ စိတ္ဒဏ္ရာ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း မ်ိဳးခ်စ္ရဟန္းအေက်ာ္ ဆီးဘန္နီဆရာေတာ္က သူ႔ရဲ႕ “ပါေတာ္မူတမ္းခ်င္း” သံေဝဂရတု ဧကပိုဒ္ထဲက အခ်ပါဒမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးစပ္က်ဳးရင့္ လံႈ႔ေဆာ္ခဲ့တယ္။
“ပါေတာ္မူတမ္းခ်င္း”
သိဃၤတန္ေဆာင္၊ ဘုန္းေတာ္ေမွာင္၍
ကုန္းေဘာင္ေနမီး မထိန္ညီးက
တိုင္းႀကီးျပည္ႀကီး၊ အခ်ည္းႏွီးလၽွင္ (တည့္)
ထီးသုဥ္း နန္းသုဥ္း၊
ၿမိဳ ႔သုဥ္းသုည၊ သုဥ္းသံုးဝျဖင့္
သုဥ္းရျပန္လစ္၊ သုညေခတ္၀ယ္
ျဖစ္လာရေလ၊ ဒို႔တေတြသည္
ေသေသာ္မွတည့္၊ ေၾသာ္ ေကာင္း၏။
ဆိုလိုတဲ့ သေဘာက အရွင္ႏွစ္ပါး ပါေတာ္မူရၿပီးတဲ့ေနာက္ ျမန္မာ့ဦးစြန္း ယြန္းခဲ့ရလို႔ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း ကိုယ့္ထီး ကိုယ့္နန္း ကိုယ့္ၾကငွန္းလည္း မရွိ၊ ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာ ဆိတ္သုဥ္း၊ ေဆာက္တည္ရာ ၿမိဳ႕ေတာ္လည္း ယိုယြင္း ဆိတ္သုဥ္းခဲ့ရတဲ့ ဘဝထက္စာရင္ ေသရတာက ပိုေကာင္းပါလိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့သေဘာပါပဲ။
အပိုင္း (၆) ဆက္ရန္ ......
မင္းေကာင္းခ်စ္
