(က) သင့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ "သူက ေပ်ာ္တတ္တယ္ေနာ္" ဆိုတဲ့ ေျပာသံဆိုသံမ်ိဳး တေနရာရာမွာ တႀကိမ္မဟုတ္တႀကိမ္ ၾကားဖူး ႀကံဳဖူးၾကေပလိမ့္မယ္။ ကိုယ္က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူလားဆိုတာ လူတိုင္းလိုလို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိၾကမယ္ထင္တယ္။ အဲ့ဒီက တဆင့္တက္လိုက္ေတာ့ သူမ်ားေတြေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္ေပးဖူးသူဆိုတာ ရွိလာျပန္တယ္။ သူမ်ားေတြ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေပးဖူးသူဆိုတာ ရွိလာျပန္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ေပ်ာ္တတ္ေပမယ့္ အားလံုးကို ေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ေပးခဲ့ဖူးသူေတြ လူ႔ေလာကမွာ မ်ားမ်ားစားစား ရွိပါရဲ႕လား။ ေငြေၾကးဥစၥာဆိုတာကေရာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အျပည့္အဝ ေပးပါရဲ႕လား။ ေငြရွိမွျပည့္စံုတယ္ ဆုိတာကေရာ အခါခပ္သိမ္း မွန္သလား။ ဒီေမးခြန္းေတြကို ေသခါနီးက်မွ သိလာတဲ့သူေတြ လူ႔ေလာကမွာ တကယ္ရွိေနသလား။ တခါ လူ႔တန္ဖိုးဆိုတာကို ဘယ္သူေတြက ဘယ္လို တိုင္းတာၾကသလဲ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကေရာ ဘာနဲ႔တိုင္းတာသလဲ။ ဒီေမးခြန္းေတြကို ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ထြက္ The Bucket list ဆိုတဲ့  ႏိုင္ငံျခားဇာတ္ကားေလးက ေျဖဆိုေပးခဲ့တယ္လို႔ လက္တို႔ၿပီးေတာ့ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ (ခ) အသက္ ၇၀ ေက်ာ္အရြယ္ မင္းသားႀကီးႏွစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ဇာတ္ကိုတည္ၿပီး ပရိသတ္ကို သယ္သြားခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကားေကာင္းေလးတခု ျဖစ္ပါတယ္။ JACK NICHOLSON နဲ႔ MORGAN FREEMAN တို႔ ႏွစ္ဦးတည္းနဲ႔ တဇာတ္လံုးၿပီးသြားေပမယ့္ တဇာတ္လံုး မပ်င္းေအာင္ ၾကည့္ရတဲ့ ဇာတ္ကားပါ။ ကားဝပ္ေရွာ့စက္ျပင္ဆရာ ကတ္တာ (MORGAN FREEMAN) ဆိုသူဟာ ဇနီးသည္နဲ႔ သားသမီးသံုးေယာက္ရွိတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးတဦးျဖစ္ၿပီး သူျဖစ္ခ်င္တာက သမိုင္းပညာရွင္။ စာဖတ္နာၿပီး အမွတ္အသားလည္း အင္မတန္ေကာင္းသူတဦး။ ဇာတ္စဖြင့္လိုက္ကတည္းက ကတ္တာဟာ ဖုန္းကတဆင့္ဝင္လာတဲ့ သတင္းဆိုးတခုနဲ႔ ငိုင္က်သြားတယ္။ အဓိကဇာတ္ေကာင္တဦးျဖစ္တဲ့ အက္တ္ေဝါ့ (JACK NICHOLSON) ဆိုသူက် ကိုးလ္အဖြဲ႔အစည္းပိုင္ရွင္ သူေဌးႀကီး၊ သူ႔လုပ္ငန္းစုေအာက္မွာ ပုဂၢလိကေဆး႐ုံေတြ အေျမာက္အျမားရွိၿပီး ေဆး႐ုံအခန္းတခုမွာ လူနာႏွစ္ေယာက္ထားရမယ္ဆိုတဲ့မူ ခ်ထားသူ၊ အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္ပဲ ခံု႐ုံးတခုေရာက္ၿပီး ျပႆနာေျဖရွင္းေနရသူ။ အက္တ္ေဝါ့ဟာ ႐ုံးေတာ္မွာ ထုေခ်ရင္း ပါးစပ္ထဲက ေသြးအန္ထြက္လာလို႔ ေဆး႐ုံတန္းတင္လိုက္ရပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာတင္ ေစာေစာက စက္ျပင္ဆရာ ကတ္တာနဲ႔ အက္တ္ေဝါ့တို႔ႏွစ္ဦး စေတြ႔ေတာ့တာပါပဲ။ (ဂ) သူစိမ္းႏွစ္ေယာက္၊ တေယာက္က စက္ျပင္ဆရာ၊ တေယာက္က သူေဌး၊ ဆံုခ်င္ေတာ့ သူေဌးခ်ထားတဲ့ ေဆး႐ုံမူအရ တခန္းထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္ဆံု။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ကင္ဆာသံသယလူနာေတြျဖစ္။ ခပ္ေအးေအး စာအုပ္ေလးဘာေလးဖတ္ၿပီး ေနတတ္တဲ့ ကားစက္ျပင္ဆရာ ကတ္တာနဲ႔ ပူစပ္ပူေလာင္ႏိုင္ႏိုင္ေနတတ္တဲ့ သူေဌး အက္တ္ေဝါ့ စ႐ုိက္မတူသူႏွစ္ဦး။ အခန္းတခုထဲမွာ အတူတူ ေဆးကုသမႈ ခံယူေနတုန္း တဦးနဲ႔တဦး အျပန္အလွန္ အားေပးရင္း ရင္းႏွီးစျပဳလာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုးမွာ ကင္ဆာျဖစ္ေနၿပီး လူ႔ဘဝထဲ  ေျခာက္လ တႏွစ္ပဲ  ေနရေတာ့မယ္ ဆုိတာကိုလည္း တရက္တည္း သိလိုက္ရတယ္။ အဲ့ဒီလို မသိၾကေသးခင္ေလးမွာ ကတ္တာဟာ စာရြက္တခုမွာ စာေရးေနတာေတြ႔ရ၊ သူဟာ ကင္ဆာနဲ႔ ေျခာက္လတႏွစ္ပဲ ေနရေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အဲ့ဒီစာရြက္ကို သူ ဆုပ္ေခ်ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တေန႔မနက္ မိုးလင္းေတာ့ သူေဌး အက္တ္ေဝါ့ဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚေရာက္ေနတဲ့ လံုးေခ်ထားတဲ့စာရြက္ကို သူ႔တပည့္ေကာက္ၿပီး လႊင့္ပစ္မလို႔ လုပ္တုန္း ေတာင္းယူၿပီး ဖတ္ၾကည့္မိတယ္။ စာရြက္ထိပ္မွာ ေရးထားတဲ့ ေခါင္းစဥ္က ဇာတ္ကားနာမည္ျဖစ္တဲ့ The Bucket list။ သူေဌး အက္တ္ေဝါ့ ဖတ္ေနတုန္း အိပ္ရာကႏိုးလာတဲ့ ကတ္တာ ေတြ႔သြားၿပီး သူ႔စာရြက္ျပန္ေပးဖို႔ ေတာင္းတယ္။ ဟိုတေယာက္ကလည္း သူ ၾကမ္းျပင္ေပၚက ေကာက္ေတြ႔လို႔ ဖတ္တာေလဆိုၿပီး ျပန္မေပးဘဲ ဘာေတြေရးထားတာလဲဆိုၿပီး စပ္စုတယ္။ ကတ္တာက သူ လုပ္ခ်င္တာေလးေတြ စာရင္းေရးၾကည့္ထားတာလို႔ ေျပာၿပီး အခုေတာ့ ဒါေတြက အလကားျဖစ္သြားပါၿပီလို႔လည္း ေျပာတယ္။ စာရြက္ေပၚမွာ ကတ္တာ ေရးထားတာေတြက သူစိမ္းေတြကို ေကာင္းမႈကုသိုလ္ရေအာင္ ကူညီခ်င္တယ္၊ ခမ္းနားလွပတဲ့ ေနရာေတြနဲ႔ ႀကံဳဖူးခ်င္တယ္၊ လူမည္းသမၼတ ပထမဆံုး ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ဒီမွာတင္ သူေဌးအက္တ္ေဝါ့က မေျပာမဆိုနဲ႔ အဲ့ဒီစာရြက္ေပၚမွာ သူလုပ္ခ်င္တာေတြ ထပ္ျဖည့္ေရးလိုက္တယ္။ သူက ေလေပၚကေန ဒိုင္ဗင္ထိုးခ်ခ်င္တယ္၊ တက္တူးထိုးခ်င္တယ္၊ ကမၻာေပၚက အေခ်ာဆံုးေကာင္မေလးကို နမ္းခ်င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကတ္တာကိုလည္း စည္း႐ုံးလိုက္ေသးတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး မေသခင္စပ္ၾကား ဒီလို လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ၾကရေအာင္။ ေငြေၾကးအတြက္လည္း မပူနဲ႔၊ သူ႔မွာ အေပါဆံုးက ပိုက္ဆံပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ဦး စာရြက္ေပၚမွာ ေရးထားတဲ့ ႏွစ္ဦးသား လုပ္ခ်င္တဲ့အရာေတြ စလုပ္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ (ဃ) အသက္ ၁၆ ႏွစ္ကတည္းက ပိုက္ဆံရွာခဲ့၊ အိမ္ေထာင္သံုးေလးဆက္ ရွိခဲ့ေပမယ့္ အိမ္ေထာင္ေရး မတည္ၿမဲခဲ့၊ သူ႔ဘဝမွာ သူနဲ႔ သူ႔အလုပ္ပဲရွိခဲ့တဲ့ သူေဌးအက္တ္ေဝါ့နဲ႔ မိသားစုအတြက္ ၄၅ ႏွစ္လံုးလံုး ႀကံဳရာက်ပမ္း လုပ္ကိုင္ေကၽြးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ ကတ္တာတို႔ႏွစ္ဦးသား စာရြက္ထဲေရးထားတဲ့ အလုပ္ေတြကို ေလယာဥ္တစင္းနဲ႔ ေလွ်ာက္လုပ္ပါတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚက ဒိုင္ဗင္ထိုးခ်တယ္၊ တက္တူးထိုးတယ္၊ အိႏၵိယက ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ တပ္ဂ်္မဟာအေဆာက္အဦ သြားတယ္။ တ႐ုတ္က မဟာရံတံတိုင္းေပၚမွာ ဆိုင္ကယ္စီးတယ္၊ ေဟာင္ေကာင္သြားၿပီး အေပ်ာ္ရွာတယ္၊ ေရခဲေတာင္လည္းတက္တယ္၊ အီဂ်စ္က ပိရမစ္ေတြေပၚတက္ၿပီး ေနဝင္ခ်ိန္အလွ ၾကည့္ၾကတယ္။ ဒီလို သြားလာလည္ပတ္ရင္း သူတို႔ႏွစ္ဦးသား ပိုၿပီး ခင္မင္ရင္းႏွီးလာၾကၿပီး တေယာက္အေၾကာင္းတေယာက္ ပုိသိလာၾကတယ္။ သူေဌးအက္တ္ေဝါ့မွာ အရြယ္ေရာက္ေနတဲ့ သမီးတေယာက္ရွိေပမယ့္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ၾကား ျပႆနာတခုေၾကာင့္ အဆက္အသြယ္မရွိၾကဘူး ဆိုတာကိုလည္း ကတ္တာ သိလိုက္ရတယ္။ သူတို႔ ခရီးဆံုးခါနီးေတာ့ ကတ္တာက သူေဌးအက္တ္ေဝါ့ကို ေမးခြန္းတခု ေမးတယ္။ မင္း ေပ်ာ္တတ္လားတဲ့။ အက္တ္ေဝါ့က အင္း ေပ်ာ္တတ္တယ္၊ ေပ်ာ္ဖူးတယ္လို႔ ေျဖတယ္။ ကတ္တာက ထပ္ေမးတယ္။ သူမ်ားေတြေပ်ာ္ေအာင္၊ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေရာ လုပ္ဖူးလား။ သူေဌးအက္တ္ေဝါ့ ငိုင္က်သြားတယ္။ ခရီးဆံုးလို႔ သူတို႔ ၿမိဳ႕ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကတ္တာက အက္တ္ေဝါ့ကို သူ႔သမီးနဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ဆိုၿပီး သူ႔သမီးအိမ္ေရွ႕ ကားထိုးရပ္ေစတယ္။ အက္တ္ေဝါ့က သူ႔ကို ဒီလို ဇြတ္အတင္း လုပ္ခိုင္းတာကို ေဒါပြၿပီး ကတ္တာကိုလည္း အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ဆိုးသြားပါတယ္။ (င) ကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ ဆံုးခါနီး အဖိုးႀကီးႏွစ္ေယာက္ ဘာဆက္ျဖစ္ၾကသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ႐ုပ္ရွင္မွာ ရင္ခုန္စြာ ဆက္ၾကည့္လိုက္ၾကပါ။ အပစ္အခတ္ အညႇစ္အသတ္ေတြ လံုးလံုးမပါသလို အသက္ႀကီးႀကီး အမ်ိဳးသားသ႐ုပ္ေဆာင္ႀကီးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အမူအရာေတြက သဘာဝက်လြန္းတယ္။ ေတြးစရာေတြ တပံုႀကီးေပးတဲ့ ဇာတ္ကားေကာင္းေလးမို႔ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ညႊန္း ညႊန္းလိုက္တယ္။ လူတေယာက္ရဲ႕ ဘဝတန္ဖိုးကို သူဆံုးတဲ့အခါ က်န္ရစ္သူေတြက တန္ဖိုးတခုနဲ႔ တိုင္းတာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ယံုၾကည္မႈနဲ႔ တိုင္းတာတယ္။ တခ်ိဳ႕က ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဘာတန္ဖိုးမွ မရွိတဲ့ ဘဝလို႔ ဆိုၾကတယ္။ ဒီ႐ုပ္ရွင္ထဲက အဖိုးႀကီးတေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကတ္တာကေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တိုင္းတာရမယ္လို႔ အေျဖထုတ္ထားပါတယ္။ ကိုေလအိုး