ပုိင္ရာဆိုင္ရာေတြႏွင့္ ဒီမိုကေရစီအေရြ႕
DVB
·
September 12, 2017
ဒီမိုကေရစီအေရြ႕တခုကို သြားေနၾကတဲ့အခါ တန္းတူအခြင့္အေရးတို႔၊ သန္႔ရွင္းတဲ့ အစိုးရတရပ္ ျဖစ္ေရးတို႔ ဆိုတာကို ေမၽွာ္လင့္တတ္ၾကပါတယ္။
ဒီလို ေမၽွာ္လင့္ၾကတာလည္း လူအားလံုးတို႔ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ေရးအတြက္ လိုအပ္ခ်က္တခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမွန္တကယ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ မလုပ္ရင္၊ လုပ္ရင္းႏွင့္အရာမထင္ခဲ့ရင္ တန္းတူအခြင့္အေရးကို ရႏိုင္ၾကဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္မလား။ ဒီလိုမ်ိဳး အခြင့္အေရးေတြကို မရရွိေအာင္ တားဆီးတဲ့အထဲမွာ ဘာေတြ ပါဝင္ေနသလဲ ဆုိတာကို ေတြးမိပါတယ္။
က်ေနာ္ ျမင္မိတဲ့အရာတခ်ဳိ႕ထဲမွာ ပိုင္ရာဆိုင္ရာေတြနဲ႔ စခန္းသြားေနတဲ့ ကိစၥေတြ မေပ်ာက္သေရြ႕ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေမၽွာ္မွန္းအပ္လွတဲ့ တန္းတူအခြင့္အေရး ဆိုတာကို ရရွိႏိုင္ဖို႔ဟာ မလြယ္လွပါဘူး။
႐ံုးတေနရာမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ေလၽွာက္ၾကတာခ်င္း အတူတူ၊ ပညာအရည္အခ်င္းကလည္း ကြာျခားမႈမရွိ၊ ႐ုပ္ရည္အားျဖင့္လည္း အမ်ားႀကီးမကြာ၊ အရည္အခ်င္းက်ေတာ့ နည္းနည္းသာေနပါလ်က္ အလုပ္ေလၽွာက္တဲ့႐ံုးမွာ ပိုင္ရာဆိုင္ရာ မိတ္ေဆြေတြ၊ မိသားစုအသိုင္းအ၀ိုင္းေတြ မရွိလို႔ အလုပ္မရခဲ့တဲ့ အလုပ္လက္မဲ့ေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘယ္အထိ မ်ားခဲ့ၾကၿပီလဲ။
ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္တာကို ဝါသနာပါတယ္။ ၁၀ သိန္း မေပးႏိုင္ခဲ့ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ဝါသနာမပါတဲ့သူက ေခတ္က်ပ္ထဲမွာ ပိုင္ရာဆိုင္ရာကို ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္တဲ့ ေငြေၾကးရွိေတာ့ သမီးအတြက္ မိဘျဖစ္သူက လိုက္လုပ္ေပးၿပီး ဆရာမ ျဖစ္လာတယ္။ တကယ္တမ္း ပညာသင္ၾကားေရးစနစ္မွာ ဆရာစိတ္ရွိသူက အျပင္ကို ေရာက္ၿပီး ဆရာစိတ္ မရွိတဲ့သူေတြက လုပ္ငန္းခြင္ကို ေရာက္ေနခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ထိ ရွိခဲ့ၾကၿပီလဲ။
ဒါေတြကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ က်ေနာ္တို႔လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ လူမႈအဖြဲ႔အစညး္မွာ ေနရာ အထားအသို မွားေနခဲ့တာဟာ ပိုင္ရာဆိုင္ရာေတြႏွင့္ အလုပ္ျဖစ္ေနခဲ့ၾကလို႔ပါ။
လူတေယာက္ရဲ႕ တိုးတက္ႀကီးပြားေရးဟာ မိမိအားသန္တဲ့အရာကို စူးစိုက္ၿပီး အလုပ္လုပ္တာနဲ႔ ဆိုင္တယ္လို႔ ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေဟာင္း ေဒါက္တာလွျမင့္က တူျဖစ္သူကို ေျပာခဲ့ဖူးေၾကာင္း စာေစာင္တခုမွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။
ဆရာႀကီး ေျဖခဲ့တာက ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရးကို ေျဖခဲ့တာပါ။ စိုက္ပ်ိဳးေရး ျဖစ္ေျမာက္တဲ့ႏုိင္ငံ ျဖစ္ေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးေရးကို ဦးစားေပး လုပ္ရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီး ေတြးမိတာက လူတေယာက္ရဲ႕ တိုးတက္ႀကီးပြားမႈဟာ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းထဲက ျဖစ္တဲ့အတြက္ တျခားသူေတြလည္း လုိက္ၿပီး အဆင္ေျပေစပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး တိုးတက္ေစဖို႔အတြက္လည္း သူ အားသန္ရာအလုပ္ကို လုပ္မွသာ တိုးတက္ႏိုင္မွာပါ။ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံေရး ျဖစ္စဥ္ထဲမွာ ပိုင္ရာဆိုင္ရာေတြနဲ႔ စခန္းသြားေနခဲ့ၾကေတာ့ လုပ္ခ်င္တဲ့သူေတြက ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ခြင့္ မရခဲ့ၾကတာ ဘယ္အထိရွိခဲ့ၿပီလဲ ဆိုတာကို လက္ေတြ႔ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းက သက္ေသျပေနပါတယ္။
စာသင္ရမယ့္ေက်ာင္းကို စာလာမသင္တဲ့ ဆရာမေတြရဲ႕ သတင္း၊ ရဲအရာရွိေတြ လာဘ္စားေနတဲ့ သတင္း စတဲ့အရာေတြဟာ လုပ္ငန္းတခုကို ပိုင္ရာ ဆိုင္ရာေတြနဲ႔ အကပ္ေကာင္းၿပီး ရလာတဲ့အခါ ဘာအက်ိဳးအျမတ္ ျပန္ရမလဲ ဆိုတာကိုပဲ ၾကည့္ပါေတာ့တယ္။
စာသင္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ဝင္မလာေတာ့ အစိမ္းအျဖဴ ဝတ္ၿပီး ပညာသင္ၾကားေပးရမွာကို ဂုဏ္ယူစရာလို႔ မေတြးေတာ့ဘူး။ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝတ္စံုႏွင့္ အပြင့္အခက္ေတြ တပ္ထားေပမယ့္ လုပ္ငန္းတာဝန္ ၿပီးေျမာက္မႈကို ဂုဏ္ယူမည့္အစား ဝင္ေငြေကာင္းတဲ့ ကုန္သည္ပြဲစားေတြကို အားက်ေတာ့ ေငြရေပါက္ကုိပဲ ဂုဏ္သိကၡာမဲ့စြာ လုိက္ရွာတယ္။
ဒါေတြဟာ အလုပ္တခုကို ပိုင္ရာဆိုင္ရာနဲ႔ ရရင္ ၿပီးေရာဆိုၿပီး သေဘာထားၾကတဲ့အတြက္ ျဖစ္လာတဲ့ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးပါ။
က်ေနာ္တို႔ဆီက ၿမိဳ႕နယ္တခ်ဳိ႕က ပညာေရးဌာနေတြမွာ ဘယ္လိုမ်ိဳးေတြ ရွိေနသလဲဆိုေတာ့ လစာထက္ ဝက္စား ဆိုတာမ်ိဳးပါ။ စာသင္ရမယ့္ ဆရာ၊ ဆရာမတခ်ိဳ႕က ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ေနတယ္။ တာဝန္က်ရာေဒသကို မသြားေတာ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ႐ံုးမွာေတာ့ အေရာက္ျပထားတယ္။ ဒီလိုျပထားတဲ့အတြက္ လစာကို ပိုင္ရာဆိုင္ရာေတြက ထက္ဝက္ တာဝန္ရွိသူ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ထက္ဝက္၊ အထက္က လာစစ္ခါနီးရင္ေတာ့ ႐ံုးက အခါေတာ္ေပး။
လူႀကီးေတြ မေရာက္ခင္ တရက္ ႏွစ္ရက္အလိုမွာ တာဝန္က်တဲ့ ေနရာမွာ လိုက္ေနေပး။ လာစစ္တဲ့သူေတြ ျပန္သြားရင္ေတာ့ သူတို႔လည္း အေျခအေနၾကည့္ၿပီး ျပန္။ ဒီလိုေက်ာင္းမ်ိဳးေတြမွာ ပညာသင္ၾကားရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဘဝကို ပညာကို ေပမီ ေဒါက္မီ ဘယ္လိုမ်ား တတ္ေျမာက္ၾကပါ့မလဲ။ အနာဂတ္ကို ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးရမယ့္သူေတြက အနာဂတ္ကို အညႊန္႔ခ်ိဳးသလို ျဖစ္ေနတဲ့အခါ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ တန္းတူေရးဆိုတာကုိ ဟန္ခ်က္ပ်က္ေစပါတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ မတူတဲ့အခါ တပည့္ျဖစ္သူေတြကလည္း တပည့္ပီပီ ပညာသင္ၾကားေနသူေတြ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ဒီလိုမ်ိဳးေတြေၾကာင့္လည္း နယ္စြန္နယ္ဖ်ားက တခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ပညာကို ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ မသင္ဘဲ ထြက္သြားရသူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။
နယ္စြန္နယ္ဖ်ားမွာ တာဝန္က်တယ္။ ရပ္ရြာကလည္း အေစာင့္အေရွာက္ နည္းေပမယ့္ ဆရာပီသစြာ တပည့္တပန္းေတြနဲ႔ ပညာသင္ၾကားမႈကို စနစ္တက်၊ ေစတနာပါပါ သင္ေပးသူေတြကေတာ့ တကယ့္စစ္မွန္တဲ့ ဝါသနာႏွင့္ ဝင္လာတဲ့သူေတြပါ။ ဒီလုိ ဆရာမ်ိဳးေတြဟာ ပိုင္ရာဆိုင္ရာနဲ႔ ဝင္လာတဲ့သူေတြေၾကာင့္ အခက္အခဲေတြ ျဖစ္ရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ပိုင္ရာဆိုင္ရာေတြေၾကာင့္ ရလာတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္လာသူေတြဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အက်ိဳးထက္ တိုင္းျပည္ကို နစ္နာေအာင္ လုပ္တဲ့သူသာ မ်ားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ လုပ္ငန္းခြင္ကို ေရာက္ရွိဖို႔အတြက္ ေငြေၾကးေတြ ရင္းခဲ့ရသလို ရင္းခဲ့သမၽွႏွင့္ တန္ေအာင္ ယူမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္က ကိန္းဝပ္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးစိတ္ထားနဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္ကို ဝင္လာတဲ့သူေတြေၾကာင့္လည္း ဟိုဖိုး၊ ဒီဖိုးေတြ လက္ဖက္ရည္ဖိုး၊ ကြမ္းယာဖိုး စတာေတြ ျဖစ္ကုန္တာပါ။
တန္းတူအခြင့္အေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္လာတဲ့ လက္ရွိ အစိုးရ လက္ထက္မွာေတာ့ ပိုင္ရာဆိုင္ရာေတြကို တတ္ႏိုင္သမၽွ ဂ႐ုစိုက္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ညႊန္ၾကားထားပါတယ္ ဆိုတဲ့ ေရွးေရွးက အစိုးရအဆက္ဆက္ လက္ထက္ေအာက္မွာပဲ ပိုင္ရာဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းေတြ ႀကီးထြားေနခဲ့တာပါ။
ေလာကႀကီးကို ေျပာင္းလဲခ်င္ရင္ မိမိကုိယ္ကို ေျပာင္းလဲရမယ္ ဆိုတဲ့အတိုင္း တိုင္းျပည္ကို ေျပာင္းလဲေစခ်င္တဲ့ အစိုးရတရပ္အေနျဖင့္ မိမိတို႔ရဲ႕ အစိုးရ အဖြဲ႔ဝင္ေတြထဲမွာေကာ ပိုင္ရာဆိုင္ရာေတြႏွင့္ စခန္းသြားေနတာ ရွိေနၿပီလား ဆိုတာကို ဆန္းစစ္ရမွာပါ။ အလုပ္အကိုင္ ရွားပါးတဲ့ႏိုင္ငံမွာ လုပ္ငန္းတခု က်လာတိုင္း အစိုးရ အဖြဲ႔ဝင္ လူႀကီးေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးရင္ ရသြားတဲ့ အက်ိဳးဆက္ဟာ ျမန္မာအစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ေတြရဲ႕ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ေတြဟာ ေဆြ ၇ ဆက္ ခ်မ္းသာသြားၿပီး ႏိုင္ငံကေတာ့ ကမာၻ႔အဆင္းရဲဆံုး ႏိုင္ငံထဲကို ေရာက္သြားတာ ခုလက္ရွိအေျဖပါ။ ဒါေတြဟာ ပိုင္ရာဆိုင္ရာေတြနဲ႔ လုပ္ကိုင္ေနခဲ့တဲ့အတြက္ ျပည္သူအမ်ားစု ခံစားရတဲ့ တန္းတူအခြင့္အေရး ေပ်ာက္ဆံုးျခင္းပါ။
ခုလည္း အလုပ္လိုခ်င္ရင္ ဝန္ႀကီးကို ကပ္၊ အလုပ္လိုခ်င္ရင္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ကို ကပ္၊ ဆရာျဖစ္ခ်င္ရင္ ျပည္နယ္ ပညာေရးမႉးကို ကပ္၊ တင္ဒါေအာင္ခ်င္ရင္ အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ေတြနဲ႔ အဝင္အထြက္ မ်ားမ်ားလုပ္ စတဲ့ ပိုင္ရာဆိုင္ရာေတြနဲ႔ စခန္းသြားေနရင္ ေျပာင္းလဲခ်ိန္ကို မတန္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနတာေတြနဲ႔ တူေနပါလိမ့္မယ္။
ဂရိေတြးေခၚပညာရွင္ ေဆာ့ခရတၱိဟာ အဆိပ္ခြက္ႏွင့္ ထြက္ေျပးျခင္းမွာ ထြက္ေျပးျခင္းကို ပယ္ၿပီး အဆိပ္ခြက္ကို လဲခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ခိုးမႈကို မေကာင္းဘူးလို႔ သူက ေဟာေျပာခဲ့ဖူးေတာ့ သူ႔ကို ကယ္ထုတ္မယ့္ တပည့္ေတြက ခိုးထုတ္မယ္ဆိုေတာ့ မေကာင္းဘူးလို႔ သူ ေဟာခဲ့တဲ့ ခိုးျခင္းႏွင့္ သူကိုယ္တိုင္ အသက္မရွင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ဒႆသန တည္ၿမဲဖို႔အတြက္ ေဆာ့ခရတၱိဟာ အဆိပ္ခြက္ကိုသာ ေရြးခဲ့တယ္လို႔ ဖတ္ရဖူးပါတယ္။ တကယ္တမ္း ေတြးၾကည့္ရင္ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ရွိေနျခင္းကို သူ ေလးစားတာလည္း ပါဝင္ပါတယ္။ တရားသူႀကီးေတြရဲ႕ ဆံုးျဖတ္မႈဟာ မွန္ကန္မယ္လို႔လည္း သူ ေတြးခဲ့တာပါတဲ့ တခ်ိဳ႕ဒႆနဆရာေတြက ဆိုပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီအရေတာ့ မဲေပးတဲ့ထဲမွာ ေဆာ့ခရတၱမဲ ႐ႈံးနိမ္႔ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဆိပ္ခြက္ကို ရရွိလိုက္တာလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွန္တရားကို လိုလားတဲ့ ေဆာ့ခရတၱိ၊ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို လက္ခံတဲ့ ေဆာ့ခရတၱိကေတာ့ အဆိပ္ခြက္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ဖူးပါၿပီ။
တန္းတူေရးကို လိုလားခဲ့တဲ့ သန္႔ရွင္းတဲ့ အစိုးရတရပ္ကို ပံုေဖာ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ လက္ရွိအစိုးရဟာလည္း ပိုင္ရာဆိုင္ရာေတြနဲ႔ စခန္းသြားေနၾကတာကို ရွင္းထုတ္တဲ့အခါ အမုန္းတရားတခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ လက္ခံရမွာပါ။ ေရြးဝံ့ဖို႔သာ လိုပါတယ္။
ေက်ာ္လင္း(ေရာင္စံု)
