စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းႏွင့္ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းဆိုတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြဟာ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေတြ႔ရခဲတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳ အသစ္အဆန္းေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးသူငယ္မ်ားကစၿပီး လူႀကီး သူမမ်ားအထိ အနည္းနဲ႔အမ်ား ဆိုသလို ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ ပံုမွန္အျဖစ္ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ စိမ္းတဲ့ေနရာ၊ သက္ ေသာင့္သက္သာ မျဖစ္တဲ့ေနရာမ်ိဳးေတြမွာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို ခံစားရေလ့ရွိၿပီး ဒါဟာ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကေလး ေတြမွာ ဒီလို စိတ္လႈပ္ရွားတတ္တာဟာ ပံုမွန္ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ တစ္ခုပါပဲ။ ျဖစ္သင့္တဲ့ အျပဳအမူတစ္ခုလို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြမွာေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွား ႏိုင္မႈေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းရည္အေပၚ မူတည္ၿပီး ဘဝရဲ႕ ေတြ႕ႀကံဳလာမယ့္ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြ၊ စိန္ ေခၚမႈေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ အေျခအေန ေတြကို ေက်ာ္လႊားေအာင္ျမင္ႏိုင္စြမ္းေတြ လည္း ကြာျခားသြားတတ္ၾကပါတယ္။ပံုမွန္အားျဖင့္ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းနဲ႔ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းေတြဟာ သဘာဝျဖစ္စဥ္ တခုပါပဲ။ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြ မဟုတ္ၾက ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပံုမွန္ထက္ လြန္ကဲလာရင္ ေတာ့ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ အေၾကာက္ လြန္ျခင္းမျဖစ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါဆို သင့္ကေလးကို အေၾကာက္လြန္ျခင္း မခံစားရေအာင္ ဘယ္လို ကာကြယ္ေပး ႏိုင္မလဲ ... ပထမဆံုး ကြၽန္ေတာ္တို႔ စိတ္လႈပ္ ရွားျခင္းႏွင့္ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းအေၾကာင္း ေသခ်ာသိဖို႔ လိုပါတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းဆိုတာဟာ တ ကယ္ေတာ့ ျပင္ပမွာ တကယ္ မျဖစ္ေသး တာကို ျဖစ္လာမယ္ထင္ၿပီး မရွိတာကို အရွိထင္၊ မဟုတ္တာကို အဟုတ္ထင္ တဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးလို႔ ဖြင့္ဆိုၾကပါတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ မိမိ၏ လံုၿခံဳမႈကို သို႔မဟုတ္ မိမိကိုယ္တိုင္ကို အျပင္မွာ လက္ေတြ႕ အႏၲရာယ္မေပးႏိုင္တဲ့ အရာ တစ္ခုကို စိတ္ထဲက အႏၲရာယ္ရွိတယ္ ဟု ခံစားယူဆလာတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳး ပါပဲ။ စိတ္လႈပ္ရွားလာတဲ့အခါ လူဟာ လက္ရွိ ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ အေျခအေန ပတ္ဝန္းက်င္မွာ မေပ်ာ္ေတာ့ပါဘူး။ ခ်က္ ခ်င္း ေရွာင္ေျပးထြက္သြားခ်င္ စိတ္ေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွလံုးခုန္ သံေတြ ျမန္လာမယ္။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး တုန္တုန္ရီရီ ျဖစ္လာမယ္ ေနလို႔ထိုင္လို႔ မေကာင္းေတြလည္း ျဖစ္လာပါေရာ။ ဒါေပမဲ့ အလြန္အကြၽံ မဟုတ္တဲ့ စိုးရိမ္ပူ ပန္မႈ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကေတာ့ လူကို ႏိုးႏိုး ၾကားၾကားနဲ႔ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ အာ႐ံု စူးစိုက္ေနေအာင္ ကူညီေပးျပန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေျပာေနက်စကားလို ေပါ့။ လူမွာ ဟီရိၾသတၱပၸတရား ရွိရမယ္ ဆုိတာေလ။ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာလည္း တကယ္ေတာ့ လိုအပ္တဲ့ အရာပါပဲ။  က်ေနာ္တို႔ မလုပ္သင့္တာေတြ မလုပ္မိ ေအာင္ ေၾကာက္စိတ္က ဟန္႔တားေပး တယ္။ မီးေၾကာက္တဲ့ ကေလးတေယာက္ က မီးျခစ္နဲ႔ မေဆာ့ေတာ့တာမ်ိဳးေပါ့။ အဲလို ေၾကာက္စိတ္မ်ိဳးကေတာ့ လူကို အကာအကြယ္ ေပးေနျပန္ေရာဗ်။ စိတ္ လႈပ္ရွားျခင္းနဲ႔ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းဟာ အ သက္အရြယ္အလိုက္ ေျပာင္းလဲမႈေလး ေတြေတာ့ ရွိတယ္ဗ်။ ေမြးကင္းစကေလး ငယ္ငယ္ေလး ေတြဟာ မျမင္ဖူးတဲ့ လူစိမ္းမ်က္နာေတြ ကို ေၾကာက္တတ္ၾကတယ္။ သူတို႔ မမွတ္မိတဲ့သူေတြ အနားလာၿပီဆိုလည္း မိဘဆီကို အတင္းေျပးဝင္တတ္ၾကတာ မ်ိဳးေပါ့။

•     လမ္းစေလွ်ာက္တတ္ခါစ ကေလး ေတြက် ခြဲခြာမႈကို ေၾကာက္ရြံၾကတယ္။ မိခင္ သို႔မဟုတ္ ဖခင္က တေယာက္ တည္း ထားမိတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ အရမ္းလန္႔ၿပီး ေၾကာက္ေနတတ္ၾကတယ္ေလ။

အသက္ေလးႏွစ္ကေန ေျခာက္ႏွစ္ ၾကား အရြယ္ေတြမွာေတာ့ ျပင္ပမွာ တကယ္မရွိတဲ့ သရဲတေစၧ ဒါမွမဟုတ္ သတၱဝါဆန္းႀကီးေတြကို ေတြးၿပီးေၾကာက္ တတ္လာၾကတယ္။ ကေလးအသက္ ခုနစ္ႏွစ္ေက်ာ္သြား ရင္ေတာ့ လက္ေတြ႕ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အရာေတြ ကို ေတြးေတြးၿပီး ေျပာင္းေၾကာက္လာ ၾကျပန္ေရာ။ ဥပမာ အျပင္းအထန္ ထိ ခိုက္နာက်င္မွာမ်ိဳး၊ သဘာဝရဲ႕ ေဘး အႏၲရာယ္ေတြ ႀကံဳမွာမ်ိဳးကို ေတြးၿပီးၾကိဳ ေၾကာက္ေနတာမ်ိဳးေပါ့။ ကေလးက အ သက္အရြယ္ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် ေၾကာက္ ရြံျခင္းေတြဟာ တခုၿပီးတခု အစားထိုး သြားၾကပါတယ္။ ဥပမာ ငယ္ငယ္က မီး မပိတ္ဘဲ မအိပ္ရဲတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ ေယာက္ဟာ အသက္နည္းနည္း ႀကီးလာ တဲ့အခါ သရဲပံုျပင္ေတြကို အေပါင္းအသင္း ေတြနဲ႔ ဝိုင္းဖြဲ႔ေျပာတာမ်ိဳး ႏွစ္သက္လာ တာမ်ိဳးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အကုန္လံုးေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ တခ်ိဳ႕ ေၾကာက္ရြံ႕မႈေတြ ကေတာ့ တစ္သက္လံုး ပံုမွန္ အေလ့အထ တခုလို စြဲက်န္သြားတတ္တယ္။ ဒါလဲ က်ေနာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ႀကံဳေနက် ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္တစ္ခုပါပဲ။ ေၾကာက္ရြံ႕မႈႏွင့္ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္း၏  လကၡဏာမ်ား ပံုမွန္ေတာ့ ကေလးဘဝ ေၾကာက္ရြံ႕ မႈေတြဟာ အသက္အရြယ္နဲ႔ လိုက္ၿပီး အၿမဲ ေျပာင္းလဲေနတယ္ဗ်။ အေပၚက ကြၽန္ေတာ္ေျပာျပခဲ့သလို လူစိမ္းကိုေၾကာက္တာမ်ိဳး၊ အျမင့္ကို ေၾကာက္တာမ်ိဳး၊ အေမွာင္ကိုေၾကာက္ တာမ်ိဳး၊ ေသြးနဲ႔ ပိုးေကာင္ေတြကို ေၾကာက္တာမ်ိဳး၊ ၿပီးေတာ့ တေယာက္ တည္း က်န္ခဲ့မွာကို ေၾကာက္တာမ်ိဳး စသျဖင့္ေပါ့။ တစ္ခါတေလက် အဲဒီ အေၾကာက္ တရားေတြဟာ သူတို႔ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ျဖစ္ ရပ္ေတြအေပၚ အမွီျပဳၿပီး အေျခခံေပါက္ ဖြားလာမ်ိဳးလည္း ရွိတယ္ဗ်။ အရင္က ေခြးမေၾကာက္ခဲ့ေပမယ့္   ေခြးကိုက္ခံရၿပီးမွာ ေခြးနားမကပ္ရဲေတာ့ တဲ့ ကေလးေတြ ဒုနဲ႔ေဒးကိုဗ်။… ခြဲခြာမႈကို ေၾကာက္ရြံတဲ့ စိတ္လႈပ္ ရွားမႈမ်ိဳးၾကေတာ့ ေက်ာင္းစတက္ခါစ ကေလးေတြမွာ အျဖစ္မ်ားတယ္ဗ်။ ျမီး ေကာင္ေပါက္အရြယ္မွာ ပတ္ဝန္းက်င္ အသစ္နဲ႔ အသားမက်တဲ့အခါမ်ိဳး ဥပမာ ေက်ာင္းေျပာင္းရတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာလည္း ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီစိတ္လႈပ္ရွားမႈ ေၾကာက္ ရြံမႈေတြက က်ိန္းေသေပါက္ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ ေပ်ာက္ကြယ္ၿပီးအသား က်သြားရ မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ စြဲက်န္ရစ္ ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သင့္ကေလးရဲ႕ ေလ့ လာသင္ယူႏိုင္စြမ္းနဲ့ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ ေရးပိုင္းမွာ ျပႆနာ ၾကီးၾကီးမားမား ျဖစ္လာပါၿပီ။ နားမလည္တဲ့ မသိတဲ့ စာေတြကို လူေတြၾကားထဲ ဆရာမကို ထ,မေမးရဲသလိုေပါ့။ ဒါ လံုးဝ မေကာင္း တဲ့ အျပဳအမူျဖစ္သြားပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္က အရြယ္ေရာက္ၿပီးသား လူေတြရဲ႕ ေၾကာက္ရြံ႕မႈ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ငယ္စဥ္က အေတြ႔အႀကံဳေတြကေန ေပါက္ဖြားလာၾကတာပါ။ လူေတြေရွ႕မွာ အရွက္အေၾကာက္ႀကီး ၿပီး လူထဲမေနရဲတဲ့ ကေလးေလးဟာ အ သက္အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ အစည္း အေဝးေတြ၊ ပြဲေတြမွာ ေရွ႕ထြက္မေျပာရဲ ေတာ့တဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သင့္ကေလးကို ကေလးဘဝက စၿပီး သူဘာကိုေၾကာက္တတ္ လဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္ဆို စိတ္အရမ္းလႈပ္ရွား တတ္လဲ အဲဒီ ေၾကာက္ရြံမႈကို ဘယ္လို ကူညီ ေျဖေဖ်ာက္ေပးမလဲ၊ လမ္းျပေပး မလဲ ဆိုတာမိဘေတြအတြက္ အရမ္း အေရးၾကီးတဲ့ တာဝန္ျဖစ္သြားပါၿပီ။ အဲလိုမွ သင့္ကေလးရဲ႕ ေၾကာက္တတ္တဲ့ စိတ္ ကေလးဟာ သူ႔ဘဝတေလွ်ာက္ အရိပ္ လို ပါမသြားမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းနဲ႔ စိတ္လႈပ္ရွားတဲ့ ေဝဒနာေတြ ခံစားလာရၿပီဆို မိဘအုပ္ထိန္းသူအေန နဲ႔ ဘယ္လို သိႏိုင္မလဲ ... ကေလးဟာ ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္လာမယ္၊ အာ႐ံုမစူးစိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ေနမယ္။

•     တစ္ခါတစ္ရံက် ႐ုတ္တရက္ အ ေၾကာဆြဲခ်င္သလိုလို  ျဖစ္လာမယ္။ ပံု မွန္မဟုတ္တဲ့ ႂကြက္သားလႈပ္ရွားမႈေတြ ရွိမယ္။ လြယ္လြယ္ကူကူ မအိပ္ႏိုင္တာ မ်ိဳး၊ အိပ္ရာက ႏိုးရခက္တာမ်ိဳး ျဖစ္လာ မယ္။

လက္ေတြက အၿမဲတေစ ေခြၽးျပန္ေန လိမ့္မယ္။

•     အသက္႐ႉႏွဳန္းနဲ႔ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းေတြ ျမန္လာမယ္

ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္တာမ်ိဳး ျဖစ္လာမယ္။

•     ေခါင္းကိုက္သလို ခံစားရမယ္။
•     ေနာက္ဆံုး ဗိုက္ေအာင့္တယ္ ဗိုက္ နာတယ္ဆိုတာမ်ိဳး ခံစားရလာလိမ့္မယ္။

ဒီလုိေတြ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ သင့္ကေလးဟာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ စိတ္ လႈပ္ရွားၿပီး ေၾကာက္ရြံ႕မႈကို ခံစားေနရၿပီ ဆိုတာ သိႏိုင္ပါတယ္။ သိၿပီဆိုတာနဲ႔ ဘာကိုေၾကာက္ၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားေနတာ လဲဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းအေျဖရွာၿပီး သူ႔ကို နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပေပးရမွာျဖစ္ပါ တယ္။ မလိုအပ္ဘဲ ေၾကာက္ရြံေနတာမ်ိဳးကို သူ သေဘာေပါက္ေအာင္ ကူညီေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ မိဘရဲ႕ အေရးၾကီးတဲ့ တာဝန္ပါပဲ။ အေၾကာက္လြန္တယ္ဆိုတာဘာလဲ ...    ကြ်န္ေတာ္ အေပၚကေျပာခဲ့သလိုပါပဲ။ ေၾကာက္ရြံျခင္းနဲ႔ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းဟာ ပံုမွန္ ျဖစ္စဥ္ေလးေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ အျမစ္ တြယ္လာၿပီး တစ္သက္လံုးအတြက္ စြဲ က်န္ရစ္စရာေတြ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ အေၾကာက္လြန္ျခင္းဆိုၿပီး ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ဒါဟာ စိတ္ေရာဂါ ေဝဒနာတစ္မ်ိဳး ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာက္လြန္တယ္ဆုိ တာလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။ ေတြ႔ရခဲ ႀကံဳရခဲတဲ့ အရာကို ေၾကာက္ၿပီး အေၾကာက္လြန္ေန တာဟာ ေန႔စဥ္ ဘဝ လုပ္ငန္းေဆာင္တာအတြက္ ဘာမွ အခက္အခဲမရွိေပမယ့္  မၾကာခဏ ႀကံဳရမယ့္အရာေတြကို အေၾကာက္လြန္ေနတာကေတာ့ သင့္ကေလးအတြက္သာမက သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ အတြက္ပါ အမ်ားၾကီး ျပႆနာေပးလာ ပါၿပီ။ ဥပမာ- မိုးၿခိမ္းတာကို ေၾကာက္တာ မ်ိဳးေပါ့။ ဒါ ေရွာင္လႊဲဖို႔ မလြယ္ဘူးေလ။ ဝမ္းသာစရာတစ္ခုကေတာ့ အေၾကာက္ လြန္တဲ့သူတိုင္းက စိတ္ေရာဂါကု ဆရာ ဝန္ဆီ သြားျပၿပီး ကုသမႈခံယူစရာ မလို တာပါပဲ။ အေပၚက ေျပာခဲ့သလို ေန႔စဥ္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို မထိခိုက္တဲ့ အရာကို အေၾကာက္လြန္ေနတယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့အရာ ကို ေရွာင္လိုက္႐ံုပါပဲ။ အေၾကာက္လြန္ျခင္းဟာလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ ေလ့က်င့္လို႔လည္း ရတာမို႔ ကိုယ္တိုင္ ျပဳျပင္လို႔လည္း အဆင္ေျပပါတယ္။အခု ေအာက္က ေမးခြန္းေလးေတြ ကို အမွန္အတိုင္း ႀကိဳးစား ေျဖၾကည့္ပါ။ သင့္ကေလးရဲ႕ ေၾကာက္ရြံ႕မႈဟာ သူ႕အ သက္အရြယ္မွာ ရွိသင့္တဲ့ ေၾကာက္ရြံ႕ မႈလား ... ဟုတ္တယ္။ ဒါ သူ႔အရြယ္မွာျဖစ္ တတ္တာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ စိတ္မပူပါနဲ႔။ အသက္အရြယ္ၾကီးလာတဲ့ အမွ် တျဖည္း ျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါလိမ့္မယ။ ဒါေပမဲ့ လံုးဝ ပစ္ထားလိုက္လို႔ေတာ့ မရပါဘူး။ ေပ်ာက္သင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေပ်ာက္ လား၊ မေပ်ာက္လားကိုလည္း ေစာင့္ ၾကည့္ဖို႔ လိုပါတယ္။ သင့္ကေလး ခံစားေနရတဲ့ ေၾကာက္ရြံ႕ ျခင္း စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းရဲ႕ အျပဳအမူ လကၡဏာေတြက ဘာေတြလဲ ... အဲ့အရာေတြက သင့္ကေလးရဲ႕ လူမႈဘဝ ေနထိုင္ေရး၊ ေပါင္းသင္းဆက္ ဆံေရး၊ ေလ့လာသင္ယူေရးေတြ အေပၚ အေႏွာက္အယွက္ေပးေနၿပီလား။ တ ကယ္လို႔ လကၡဏာေတြကို ေသေသခ်ာ ခ်ာသိၿပီး ေန႔စဥ္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ ေတြနဲ႔ ပံုမွန္ ဘဝကိုလည္း အထိအခိုက္ မေပးဘူးဆိုရင္ေတာ့ သူေၾကာက္တဲ့ အရာကို ဖယ္ေပးလိုက္ပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ထိန္း ညႇိေပးလို႔ရပါတယ္။ သင့္ကေလးက ပံုမွန္ထက္ အေၾကာက္ လြန္ေနပီလား၊ ေၾကာက္သင့္တာထက္ ပိုၿပီး အဆမတန္ေၾကာက္ၿပီး အျပင္း အထန္ စိတ္လႈပ္ရွားေနၿပီလား ... ဥပမာ ၾကြက္ကေလးေသးေသး ေလးကိုျမင္ၿပီး ေသြး႐ူးေသြးတန္း ထြက္ေျပးတာမ်ိဳး၊ သတိေမ့လဲက်သြားတာမ်ိဳးေပါ့။ ေက်ာင္းသြားခါနီးတိုင္း ဗိုက္ေအာင့္ တာ ေခါင္းကိုက္တာေတြနဲ႔ မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ ေန႔စဥ္ အခ်ိန္ဆြဲတာမ်ိဳေပါ့။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ သင္ စိတ္ေရာဂါကု ဆရာဝန္ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္သိမ့္ေဆြးေႏြး အေျဖရွာေပးႏိုင္တဲ့သူ တစ္ဦးဦးရဲ႕ အကူ အညီယူသင့္ေနပါၿပီ။ သင့္ကေလးကို သင္ကိုယ္တိုင္ပဲ ကူညီပါ။ တကယ္ေတာ့ ဒီေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း စိတ္ လႈပ္ရွားျခင္းနဲ႔ အေၾကာက္လြန္ျခင္းေတြ ကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ၿပီး ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ မိဘက အကူအညီေပးႏိုင္တဲ့အရာ ေလး ေတြပါ။ ဘယ္လို ကူညီႏိုင္မလဲ ... ေၾကာက္ရြံျခင္း အေၾကာင္းကို သူ နားလည္ေအာင္ ေျပာျပပါ။  သူ ေၾကာက္ ေနတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ ကိုယ္တိုင္ လက္ခံပါေစ။ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း ဟာ ရွက္စရာမဟုတ္ပါဘူး။ မိဘကိုယ္တိုင္လည္း ငယ္ငယ္က ႀကံဳ ေတြ႔ခဲ့ရဖူးေၾကာင္း ေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့ ေၾကာင္း ရွင္းျပပါ ... ၿပီးရင္ေတာ့ ဒါဟာ ေၾကာက္စရာမလိုဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို မိဘကို္ယ္တိုင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ သေဘာေပါက္ေအာင္ ေျပာျပေပးပါ ... သူ႔ရဲ႕ လြဲေနတဲ့ အေတြးေလးေတြကို လမ္းျပေပးပါ၊ တည့္မတ္ေပးပါ။ ဘယ္ ေတာ့မွ တြန္းအားမေပးပါနဲ႔။ သရဲဆိုတာ အလကား မင္းဘာလို႔ ေၾကာက္ေနတာလဲ သတၱိမရွိဘူးလား။ အဲလို ၾကိမ္းေမာင္း ေနတာက ေၾကာက္ရြံ႕မႈအတြက္ အေျဖ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲလိုလုပ္လို႔ ဘာမွအက်ိဳး မထူးပါဘူး။ ကေလးကို အလိုမလိုက္ပါနဲ႔ ... ကေလးက ေခြးေၾကာက္တယ္ဆို အဲ့ လမ္းက မသြားဘဲေရွာင္သြားတာမ်ိဳး မျပဳသင့္ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ လက္တြဲေခၚၿပီး လာတူ တူသြားမယ္။ ဘာမွ မေၾကာက္နဲ႔။ ဘာမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာမ်ိဳးကို သူျမင္ေအာင္ အတူတကြ ျပေပးရပါမယ္။ မိဘနဲ႔အတူ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ႕စိတ္ထဲ ေၾသာ္ ...ဒါက ငါထင္သလို ေၾကာက္ စရာ အရမ္းမေကာင္းပါလားဆိုၿပီး အမွန္ ျမင္သြားမွာပါ။ ကေလးကိုယ္တိုင္ ေၾကာက္ရြံ႕မႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပါေစ။ အလြန္အကြၽံ ေၾကာက္ရြံ႕မႈဆိုတာဘာလဲ ... ဘယ္လိုဆို အေၾကာက္လြန္တာလဲ သိႏိုင္ေအာင္ ရွင္းျပေပးထားပါ။ ဒါဆို သူ႔ကိုယ္သူ သတိထားမိၿပီး အေၾကာက္ မလြန္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္ပါလိမ့္ မယ္။ ေၾကာက္ရြံ႕မႈကို ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ နည္းေတြ ကို သင္ေပးပါ။