အေသးစား အလတ္စား အာဏာရွင္ေတြ ရွိေနဆဲပါ
DVB
·
August 1, 2017
အိတ္ေဖာင္းရင္ စိတ္ေျပာင္းတတ္တယ္ဆိုတဲ့စကားပံုကို လူအေတာ္မ်ားမ်ားသိ ၾကပါတယ္။ စကားပံုရဲ႕ ဆိုလုိခ်က္ကလည္း ေငြမရွိတဲ့အခါ စိတ္ထားတစ္မ်ိဳး၊ aငြေၾကးခ်မ္းသာတဲ့အခါ စိတ္ထားတမ်ဳိးေျပာင္းသြားတတ္တဲ့ လူ႔သဘာ၀ကို ဆိုလိုပါတယ္။ ဒီစကားပံုကို စဥ္းစားရင္း အာဏာဆိုတာလည္း ေငြေၾကးလိုပဲ တခ်ိဳ႕စိတ္ဓာတ္မခိုင္တဲ့ သူေတြကို ေျပာင္းသြားေစတတ္ပါလားဆိုတာ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ေစ၊ ႏိုင္္ငံေရးျဖတ္သန္းမႈမွာ ျဖစ္ေစ ေတြ႔ေန ျမင္ေနရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အာဏာရွင္ျဖစ္လာတဲ့သူေတြဟာ လက္နက္ကိုင္ထား႐ုံတမ်ဳိးတည္းေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ ပါဘူး။ အမ်ားအားျဖင့္ လူအမ်ားရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ေတြကို လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ေပးလာရတဲ့ သူေတြဟာလည္း တပုိင္တႏိုင္ အာဏာရွင္ေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ကဒါဖီလိုလည္း နာမည္မႀကီးၾကဘူး၊ ဦးေန၀င္းလိုလည္း လူသိမမ်ားဘူး၊ ဟစ္တလာလိုလည္း ကမၻာမက်ာ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔နည္း သူတိုဟန္ႏွင့္ သူပိုင္တဲ့ ပိုင္နက္မွာေတာ့ အေသးစား၊ အလတ္စား အာဏာရွင္ေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေမွာင္ေခတ္လို႔ ဆိုေလာက္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေခတ္တေလွ်ာက္မွာ ဒီလိုအာဏာရွင္ေတြကို က်ေနာ္တို႔ အမ်ားႀကီး ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ပါ၀ါရွိတဲ့သူက သူ႔လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကိုလည္း အာဏာခြဲေ၀မႈ လုပ္ထားေလေတာ့ အရွင္ေမြး ေန႔ခ်င္းႀကီးတဲ့ တပည့္ထက္ ဆရာ လက္ေစာင္းထက္တဲ့ သူေတြကို ႀကံဳေတြ႔ ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၿမိဳ႕နယ္ဆရာ၀န္ႀကီးထက္ ဆရာ၀န္ႀကီးဆီမွာ ေဆးလာကုတဲ့သူေတြကို စာရင္းမွတ္ေပး တဲ့သူေတြကို က်ေနာ္တို႔ ပိုသတိထားဆက္ဆံရတယ္။ ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ုပ္ေရးမႉး (အရင္အေခၚ ဥကၠ႒) ထက္ သူ႔လက္ေအာက္ ဆယ္အိမ္ေခါင္းကို ပုိသတိထားခဲ့ရျပန္တယ္။ ေဆး႐ုံမွာလည္း ဆရာ၀န္ေတြ၊ နာ့စ္မေတြထက္ သန္႔ရွင္း ေရးလုပ္တဲ့ သူေတြကို သတိထားဆက္ဆံခဲ့ရတယ္။ ကားဂိတ္ေတြ၊ အျမန္ယာဥ္ဂိတ္ေတြမွာ ပိုင္ရွင္ကို မျမင္ဖူးေပမယ့္ လက္မွတ္အေရာင္းစာေရးတခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ သတိထားခဲ့ၾကရပါတယ္။ နိစၥ၀ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈမွာ သတိထား ေနခဲ့ရတာ၊ ေတြးေၾကာက္ေနခဲ့ရတာ၊ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးခဲ့ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကာလက အစျပဳၿပီး အေျပာင္းအလဲကာလျဖစ္ စစ္ဖက္တစ္ပိုင္း၊ အရပ္သားတစ္ပိုင္း အစိုးရကို က်ေနာ္တို႔ ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုနက အာဏာရွင္ေတြဟာာ မေျပာင္းလဲၾကေသးပါဘူူး။ ေနာက္ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲအဆံုးအျဖတ္နဲ႔ ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ၿပီဆုိတဲ့ ဒီမိုကေရစီအစိုးရတရပ္ကို က်ေနာ္တို႔ ရရွိလာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဌာနဆိုင္ရာေတြ၊ လုပ္ငန္းခြင္ေတြမွာ အေသးစား၊အလတ္စား အာဏာရွင္ေတြကို ႀကံဳေနရဆဲပါပဲ။
စေျပာရရင္ တရား႐ုံးေတြပါ။ က်ေနာ္ ေလ့လာမိသေလာက္ စြပ္စြဲခံရသူတဦးဟာ တရားဥပေဒ႐ုံးကို ေရာက္ရွိသြားလို႔ရွိရင္ သူတို႔ဟာ တစုံတခုေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေရာက္ရွိလာၾကတဲ့သူေတြလို႔ သတ္မွတ္မခံရဘဲ အျပစ္ႀကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ အျပစ္ငယ္သည္ျဖစ္ေစ လူသားစံႏႈန္းႏွင့္ညီမွ်တဲ့ အျပန္အလွန္ေလးစားခံရမႈတို႔ကို မရရွိၾကတာအမ်ားႀကီးပါ။ က်ေနာ္တို႔ ရခိုင္ေဒသက ၿမိဳ႕နယ္ေတြမွာ ဒီလိုႀကံဳေတြ႔ၾကရတဲ့သူေတြ ရွိေနဆဲပါပဲ။ ဥပမာ တရားသူႀကီးက အသက္အရြယ္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ျဖစ္ေနေပမယ့္ စြပ္စြဲခံရတဲ့သူက လူႀကီးပိုင္းျဖစ္ေနရင္လည္း အသက္အရြယ္ ႀကီးသူကသာ အဆိုပါ တရားသူႀကီးကို ေလးစားစြာ ဆက္ဆံရပါတယ္။ ဟိုဘက္ကေတာ့ စကားေျပာတာေတာင္ အေပၚစီးက ဆက္ဆံတာမ်ိဳးကို ႀကံဳၾကရတာပါ။ တခ်ဳိ႕အမႈသည္ေတြဆိုရင္ ႐ုံးခ်ိန္းေတြကို ေခၚထားပါတယ္။ သြားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တရားေရးအရာရွိေတြက မိမိတို႔ဆီမွာ ႀကီးေလးတဲ့ လုပ္ငန္းတာ၀န္မရွိေပမယ့္ ေစာစီးစြာ ေခၚယူစစ္ေမးျခင္းတို႔ မရွိဘဲ တေနကုန္ ႐ုံးထဲမွာ ထိုင္ခိုင္းထားတတ္တာတို႔ကလည္း ႐ုိးအီေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒီလိုလုပ္လိုက္လို႔ ဘာမွလည္း မျဖစ္၊ ရာထူးေတြ အဆင့္ဆင့္တက္၊ ေငြေၾကးေတြ အမ်ားႀကီးရ၊ သာသာယာယာပါပဲ။ အမႈျဖစ္ၿပီးတဲ့ သူေတြကလည္း ေက်းဇူးတင္တာ၊ အိမ္ကိုသြားကန္ေတာ့တယ္ ဆိုတာတို႔ေတာင္ လုပ္ၾကရပါေသးတယ္။ ဒီကန္ေတာ့ရတဲ့ ကိစၥဟာလည္း ခုထိရွိေနဆဲပါပဲ။ အသက္ႀကီးတဲ့သူကလည္း မိမိရဲ႕ သားအရြယ္ေလာက္ရွိတဲ့ သူေတြကို သြားကန္ေတာ့ရတာပါပဲ။ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ကင္းေအာင္လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ အစိုးရလက္ထက္မွာကို တခါကန္ေတာ့ရင္ တစ္သိန္းေအာက္ထစ္ေစ်းနဲ႔ ကန္ေတာ့ေနၾကရပါတယ္။ အစိုးရကေတာ့ လာဘ္စားမႈကို တိုက္ဖ်က္လို႔ ကန္ေတာ့သူႏွင့္ ကန္ေတာ့ခံသူေတြကေတာ့ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ေျပလည္လို႔။ ဒါေတြဟာလည္း နာမည္မႀကီး ကမၻာမေက်ာ္ပဲ ကိုယ့္နယ္ပယ္မွာ ကိုယ္ အာဏာရွင္ျဖစ္ေနတာေတြပါ။
ေနာက္ဒသဖြံ႔ၿဖိဳးေရး ကိစၥေတြပါ၊ တခ်ိဳ႕ကန္ထ႐ုိက္ေတြဆိုရင္ လူႀကီးႏွင့္ ဆက္စပ္တဲ့သူေတြ၊ တကယ့္ အေကာင္ႀကီးႀကီးေတြရဲ႕ သားသမီးေတြ၊ သူ႔ေဆြမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အခါ တခ်ိဳ႕ရပ္ရြာေတြက အေဆာက္အံုေတြ၊ လမ္း၊ တံတားေတြဟာ သူတို႔နဲ႔ ေဆာက္လုပ္ၾကရပါတယ္။ ခင္ရာ ေဆြမ်ိဳး၊ နီးစပ္ရာ ကန္ထ႐ုိက္ ဆိုသလို လုပ္ၾကရတာပါ။ ရြာသူ၊ ရြာသားေတြထက္ အဲဒီအေဆာက္အအံုနဲ႔ပတ္သက္လို႔ တာ၀န္ရွိတဲ့သူေတြကလည္း သူတို႔ႏွင့္မလုပ္ရင္ သူရဲ႕တျခားရပုိင္ခြင့္ေတြ၊ အနာဂတ္ေျမာ္ျမင္မႈေတြ ေပ်ာက္သြားမွာကို စိုးရိမ္တဲ့အတြက္ သူတို႔နဲ႔သာ လုပ္ကိုင္ၾကရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ႏိုင္ငံေတာ္မွ စံမီေအာင္ခ်ေပးထားတဲ့ အသံုးစရိတ္ေတြဟာ စံမမီတဲ့ အေဆာက္အအံုေတြ ျဖစ္သြားၾကရပါတယ္။ ၂၀၁၅ ေရႀကီး၊ ေလႀကီး ျဖစ္ခဲ့စဥ္က တခ်ဳိ႕ေက်းရြာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေက်ာင္းအေဆာက္အအံုေတြ၊ ေနအိမ္ေတြ ၿပိဳလဲခဲ့ရပါတယ္။ အဲ့ဒီထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ႀကံဳခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းတေက်ာင္းဆိုရင္ အေတာ္ေလးကို အမွတ္ရစရာပါ။ ရေသ့ေတာင္ၿမိဳ႕နယ္က ရြာတရြာမွာ မူလတန္္းစာသင္ေက်ာင္းတေက်ာင္းဆိုရင္ ေျမျပင္ကို လံုး၀ၿပိဳလဲသြားပါတယ္။ ဒီလိုၿပိဳလဲသြားတဲ့ ေက်ာင္းဟာ ေက်ာင္းနံရံတခ်ပ္ေတာင္ တည္ၿပီး မက်န္ရစ္ခဲ့ပါဘူး။ စံုစမ္းသိရသေလာက္က ေက်ာင္းေဆာက္ၿပီးတာက မိုးရာသီမတိုင္မီမွာ ၿပီးတဲ့ အသစ္စက္စက္ေက်ာင္းပါ။ ပိုၿပီး ထူးျခားတာက ဒီေက်ာင္းကို ေဆာက္တဲ့ ကုမၸဏီဟာ ရေသ့ေတာင္ၿမိဳ႕ေပၚက ကုမၸဏီတခုျဖစ္ေနၿပီး ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ဟာ ပညေရးဌာန အႀကီးအကဲတစ္ဦးရဲ႕သား ျဖစ္ေနတာပါ။ ခုလည္း မၾကာေသးမီက မိုရာ မုန္တိုင္းတိုက္လိုက္ေတာ့ ရခိုင္တျပည္နယ္လံုးမွာ ေက်ာင္းေပါင္း ၇၀၀၀ ေက်ာ္ ပ်က္စီးသြားေၾကာင္း ပညာေရးဌာနရဲ႕ မွတ္တမ္းအရ သိရပါတယ္။ လက္သင့္ရာ စားေတာ္ေခၚတဲ့ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ေတြကိုသာ ဦးစားေပးေဆာက္ေနခဲ့ရင္ ေနာက္မုန္တိုင္းတခု ျဖစ္လာရင္လည္း အပ်က္အစီးစာရင္းက ေလ်ာ့သြားဖြယ္ မရွိပါဘူး။ ဒါေတြဟာ သူ႔ပိုင္နက္နဲ႔သူ ျဖစ္ေနတဲ့ အလတ္စား အာဏာရွင္ဆန္မႈတမ်ဳိးပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ ဆက္စပ္တဲ့သူေတြ ဆိုရင္လည္း အထက္လူႀကီးအရွိ္န္အ၀ါေၾကာင့္ အနာဂတ္အခြင့္အလမ္းကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ျပည္သူအတြက္ထက္ အထက္လူႀကီးေတြနဲ႔ အဆင္ေျပေရးအတြက္ လုပ္ေပးၾကရတာပါပဲ။ ဒါေတြဟာ ခုလို ပြင့္လင္းျမင္သာစြာလို႔ ေဖာ္ျပ ေနတဲ့ ဒီမိုကေရစီအစိုးရလက္ထက္မွာကို ရွိေနတာေတြပါ။
ဆိုင္ရာပိုင္ရာေတြနဲ႔ လုပ္ထားတယ္ဆိုတဲ့ စကားဟာလည္း ဒီမိုကေရစီစနစ္မွာ မရွိသင့္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ မွားတဲ့သူကို အေရးယူတဲ့ေနရာမွာ မသိမသာ မွားေနတဲ့သူေတြကို ေလ့လာေစာင့္ၾကည့္ဖို႔လည္း လိုပါတယ္။ ဥပမာ တာ၀န္ခံမႈေတြပါ။
အာဏာရွင္အေသးစားေတြ၊ အာဏာရွင္ အလတ္စားေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ထဲမွာကို ၾကည့္တတ္ရင္ ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဥပမာ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေတြကေန ရန္ကုန္ကိုသြားတဲ့ ကားလက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ေနရာေတြ၊ စစ္ေတြကေန ဘူးသီးေတာင္၊ေပါက္ေတာ၊ ေျမပံု၊ ေက်ာက္ျဖဴ အစရွိတဲ့ေနရာေတြကို အျမန္ယာဥ္နဲ႔ ခရီးသြားၾကရတဲ့အခါ လက္မွတ္အေရာင္းစာေရးတခ်ို႔ရဲ႕ ခရီးသည္ေတြအေပၚ မထီမဲ့ျမင္ ျပဳမႈေတြဟာ ခုထိရွိေနဆဲပါပဲ။ ဥပမာ စစ္ေတြ-ရေသ့ေတာင္-ဘူးသီးေတာင္ကို သြားမယ့္ ခရီးစဥ္မွာ ဘူးသီးေတာင္ကိုသြားရင္ ခရီးစရိတ္က ၉၀၀၀၊ ရေသ့ေတာင္ကို သြားရင္ ခရီးစရိတ္က ၅၀၀၀၊ ဒီေတာ့ ရေသ့ေတာင္ကိုသြားမယ့္ ခရီးသည္တဦးဟာ ရေသ့ေတာင္လက္မွတ္ကို သြား၀ယ္တဲ့အခါ ရေသ့ေတာင္လက္မွတ္က မရွိေတာ့ဘူး။ ၀ယ္ခ်င္၀ယ္ မ၀ယ္ခ်င္ေန၊ စီးမယ္ဆုိရင္ ဘူးသီးေတာင္လက္မွတ္ကို ၀ယ္လို႔ရတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ သြားရမယ့္ခရီးက ၅၀၀၀ တန္၊ ၀ယ္လိုက္ရတဲ့ လက္မွတ္က ၉၀၀၀ တန္၊ ၉၀၀၀ တန္ လက္မွတ္ကို၀ယ္ၿပီး ၅၀၀၀ တန္ ခရီးကို စီးၾကရပါတယ္။ ဒီလိုကိစၥေတြမွာ လက္မွတ္ကုန္သြားရင္ေတာင္ တျခားနည္းလမ္းေတြကို ကုမၸဏီေတြက လုပ္ေပးလို႔ မရဘူးလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကုမၸဏီအႀကီးအကဲေတြက မသိပဲ လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့သူေတြ သပ္သပ္လုပ္ေနၾကတာလား၊ တခါတေလ ဒီလိုမ်ိဳး ကိုယ္သြားလိုတဲ့ ေနရာအတြက္ လက္မွတ္ကို ေစ်းပိုေနမွန္းသိရင္း ၀ယ္ယူရတဲ့သူေတြက ၃၀၊ ၄၀ ဦးေလာက္ ရွိေနပါတယ္။ ဒါေတြဟာလည္း တိုင္းျပည္မေက်ာ္၊ ႏိုင္ငံ မသိတဲ့ ကိုယ့္ပိုင္နက္ထဲကကိုယ္ အာဏာရွင္အေသးစားတမ်ဳိးပါပဲ။
တခ်ိဳ႕႐ုံး၀န္ထမ္းေတြ အထူးသျဖင့္ လူထုႏွင့္ဆက္သြယ္ရတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြဆိုရင္ အစိုးရေျပာင္းတာလည္း သူတို႔အေပၚ မသက္ေရာက္ဘူး၊ အစိုးရမူ၀ါဒ ေျပာင္းရင္လည္း သူတို႔ဟာ ေအးေအးလူလူပါပဲ။ လုပ္ငန္းကိစၥအတြက္ နယ္က ေရာက္လာတဲ့သူေတြက လိုင္းဘုတ္ေတြနဲ႔ေရာက္လာၾကတယ္။ လိုင္းဘုတ္ဆိုတာ မိမိတို႔ရပ္ရြာကေန ၿမိဳ႕ကို လာတဲ့ ကူးတို႔ စက္ေလွပါ။ ဒီလိုမ်ိဳး ခရီးသည္ေတြနဲ႔လာတဲ့အခါ ၂ နာရီဆိုရင္ ၂ နာရီမွာ ျပန္ထြက္ခြာရတဲ့အတြက္ ခရီးသည္ေတြဟာ အခ်ိန္မီမေရာက္လာရင္ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ တစ္ညအိပ္ၾကရပါတယ္။ လာတဲ့ကိစၥက တစ္ရက္တည္းနဲ႔ ၿပီးသင့္ေပမယ့္ ႐ုံး၀န္ထမ္းဆိုတဲ့သူေတြက ထမင္းစားဖို႔သြားေနတာနဲ႔၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ဖို႔ သြားေနတာနဲ႔၊ မအားေသးလို႔ ေစာင့္ပါဦးဆိုတာနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရင္ ေန႔ခ်င္းမျပန္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ တည္းခိုစရိတ္တို႔၊ ထမင္းဖိုးတို႔ ကုန္က်တဲ့အတြက္ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားစားစား ထည့္မလာႏုိင္ခဲ့တဲ့ ရြာသူ၊ ရြာသားေတြဟာ နစ္နာလွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ျပည္သူေတြဟာ ေတာ္႐ုံမတရားမႈေတြကို ရဲစခန္းမွာ အမႈမဖြင့္၊ ႐ုံးပိုင္းဆိုင္ရာကို ေၾကာက္တာဟာလည္း ဒီလို ဆက္ဆံမႈမိ်ဳးေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒါေတြဟာ ခုထိရွိေနပါေသးတယ္။ တိုင္ေတာဖို႔လည္း ခက္ခဲတဲ့ အေသးစား အာဏာရွင္ဆန္မႈေတြကို ႀကံဳေတြ႔လာခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ ခုထိ ႀကံဳေတြ႔ေနရဆဲပါပဲ။ အေပၚပိုင္းကို ရွင္းလင္းေနတဲ့ အစိုးရအေနနဲ႔လည္း လူမသိသူမသိ ျမဳပ္ကြက္ျဖစ္ေနတဲ့ အလတ္စား၊ အေသးစား အာဏာရွင္ဆန္မႈေတြကို အေလးထားေပးပါဦးလို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ရပါတယ္။
ေက်ာ္လင္း(ေရာင္စံု)
