ဒီကေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အထင္ရွားဆံုးနဲ႔ အက်ယ္ေလာင္ဆံုး၊ လူေျပာအမ်ားဆံုး ပုဒ္မကေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးဥပေဒပုဒ္မတခုျဖစ္တဲ့ ပုဒ္မ ၆၆(ဃ) ျဖစ္ပါတယ္။ ပုဒ္မ ၆၆(ဃ) နဲ႔ တရား႐ံုးတင္စြဲဆို အမႈဖြင့္ခံထားရတဲ့ အမႈေပါင္း ၄ဝ ေက်ာ္ရွိေနၿပီး အမိန္႔ခ်ၿပီးသူ ၁၀ ေယာက္နဲ႔ လတ္တေလာ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံထားရသူ ၁၀ ေယာက္ေက်ာ္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီပုဒ္မနဲ႔ တရားစြဲခံရတဲ့ အမႈေတြထဲမွာ အမွန္တကယ္ အျပစ္က်ဴးလြန္သူေတြ ပါသလို ဥပေဒရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က တျခား၊ လိုသလိုသံုးတာ တျခားျဖစ္ၿပီး တရားမစြဲသင့္သူေတြ ပါေနေပမယ့္ တကယ္ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူ အေျမာက္အျမားကိုေတာ့ ရဲတပ္ဖြဲ႔က ဖမ္းဆီးႏိုင္ျခင္း မရွိတာေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီပုဒ္မေပၚလာတဲ့ လာရာလမ္းနဲ႔ သမိုင္းေၾကာင္းကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ အရင္ စစ္အစိုးရလက္ထက္မွာ အီလက္ထေရာနစ္ဥပေဒက ျမစ္ဖ်ားခံလာတာကို ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေခတ္ကာလ အေျခအေနအရ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ အင္တာနက္ အသံုးျပဳမႈေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာေတြ ေလၽွာ႔ေပါ့လာရတာရယ္၊ မီဒီယာ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတာေတြ ေျဖေလၽွာ့လာရတဲ့အခါ မီဒီယာနဲ႔ ဆက္သြယ္ေရးကြန္ရက္ကို အသုံးျပဳၿပီး အစိုးရကို တိုက္ခိုက္ေဝဖန္မႈ၊ လူပုဂၢိဳလ္ေတြအေပၚ အသေရဖ်က္မႈ၊ အမုန္းစကား လံႈ႔ေဆာ္မႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တျခား ရွိၿပီးသားဥပေဒေတြျဖစ္တဲ့ အသေရဖ်က္မႈပုဒ္မ ၅၀၀၊ ၅၀၅(ခ) ျပည့္ျပည့္စုံစုံ အကာကြယ္မေပးႏိုင္ဘူး၊ မလံုေလာက္ဘူးလို႔ ယူဆပံုရတဲ့အတြက္ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ဆက္သြယ္ေရးဥပေဒမွာ ထည့္သြင္းခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီပုဒ္မကို ေရးဆြဲခိုင္းသူေတြရဲ႕ ဘယ္လိုအသံုးခ်မယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေစတနာမွန္၊ မမွန္ ဆိုတာကေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြသာ သိႏိုင္မွာပါ။ ဒီေဆာင္းပါးမွာေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးဥပေဒ ၆၆(ဃ) နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ စာေရးသူ ဆင္ျခင္မိတဲ့ အခ်က္ ၂ ခ်က္ကို ေရးသားျပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ေတြ မေရးခင္မွာ စာဖတ္သူေတြကို သိသင့္သိထိုက္တဲ့ ဗဟုသုတအလို႔ငွာ ေအာက္ပါဥပေဒမွာပါတဲ့ ျပ႒ာန္းခ်က္ကို မၽွေဝခ်င္ပါတယ္။ ဆက္သြယ္ေရးဥပေဒရဲ႕ ျပစ္မႈႏွင့္ ျပစ္ဒဏ္မ်ား အခန္းမွာ … ၆၆။ မည္သူမဆို ေအာက္ပါျပဳလုပ္မႈ တရပ္ရပ္ကို က်ဴးလြန္ေၾကာင္း ျပစ္မႈထင္ရွား စီရင္ျခင္းခံရလၽွင္ ထိုသူအား သံုးႏွစ္ထက္မပိုေသာ ေထာင္ဒဏ္ျဖစ္ေစ၊ ေငြဒဏ္ျဖစ္ေစ၊ ဒဏ္ႏွစ္ရပ္လံုးျဖစ္ေစ ခ်မွတ္ရမည္။ (က) ဆက္သြယ္ေရးကြန္ရက္အတြင္းသို႔ ယင္း၏ပိုင္ရွင္ သို႔မဟုတ္ စီမံခန္႔ခြဲခြင့္ရွိသူ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္မရွိဘဲ ဝင္ေရာက္ေႏွာင့္ယွက္ျခင္း၊ စံခ်ိန္စံၫႊန္း သတ္မွတ္ခ်က္ကိုျဖစ္ေစ၊ မူလအေနအထားကို ျဖစ္ေစ ေျပာင္းလဲျခင္း သို႔မဟုတ္ ဖ်က္ဆီးျခင္း၊ (ခ) ဆက္သြယ္ေရးကြန္ရက္ကို ထိခိုက္ပ်က္စီးေစရန္ ရည္ရြယ္၍ ဗိုင္းရပ္စ္ သို႔မဟုတ္  အျခားနည္းလမ္းတခုခုျဖင့္ ဝင္ေရာက္ေစျခင္း၊ (ဂ) ဆက္သြယ္ေရးကြန္ရက္တခုခုကို အသံုးျပဳ၍ ေငြေၾကးႏွင့္ ပစၥည္းတရပ္ရပ္ကို ခိုးယူျခင္း၊ လိမ္လည္ျခင္း၊ အလြဲသံုးစားျပဳျခင္း သို႔မဟုတ္ အက်ိဳးပ်က္စီးေစျခင္း၊ (ဃ) ဆက္သြယ္ေရးကြန္ရက္တခုခုကို အသံုးျပဳ၍ ပုဂၢိဳလ္တဦးဦးအား ေျခာက္လွန္႔ေတာင္းယူျခင္း၊ အႏိုင္အထက္ျပဳျခင္း၊ မတရားတားဆီးကန္႔ကြက္ျခင္း၊ အသေရဖ်က္ျခင္း၊ ေႏွာင့္ယွက္ျခင္း၊ မေလ်ာ္ၾသဇာသံုးျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္း။ … လို႔ ျပ႒ာန္းထားပါတယ္။ ဆက္သြယ္ေရးဥပေဒနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဆင္ျခင္မိတဲ့ အခ်က္ ၂ ခ်က္ထဲက ပထမအခ်က္ကေတာ့  အဲဒီဥပေဒကို တရားသျဖင့္ စိုးမိုးမႈရွိေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရမယ့္ မွန္ကန္တဲ့ လုပ္ထုံးလုပ္နည္း၊ သီးျခားအဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြနဲ႔ နည္းဥပေဒ မရွိျခင္းပါပဲ။ နည္းဥပေဒမရွိတဲ့၊ မလံုေလာက္တဲ့ ဘယ္လိုဥပေဒမ်ိဳးမဆို သမာသမတ္မရွိတဲ့၊ သီလက်ိဳးျပတ္ေနတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြလက္ထဲ ေရာက္တာနဲ႔ လူအမ်ားကို ဖိႏွိပ္ေရးဥပေဒ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ဥပေဒဆိုတာ ဓား၊ လွံ၊ လက္နက္၊ ေသနတ္၊ အေျမာက္၊ ႏ်ဴကလီးယားစြမ္းအင္မ်ားနဲ႔ တူပါတယ္။ အဲဒီလက္နက္စြမ္းအင္ေတြကို ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ လူေတြကို အက်ိဳးျပဳ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္၊ ဘယ္လိုအသံုးျပဳရမယ္ဆိုတဲ့ နည္းလမ္းစည္းကမ္း လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြ သတ္မွတ္ေပးမထားဘူးဆိုရင္ မသမာသူေတြလက္ထဲ ေရာက္တာနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ဘက္မွာ အသံုးခ်ၾကလို႔ အနိ႒ာ႐ံုေတြ ျဖစ္ပြားလာေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဆက္သြယ္ေရးဥပေဒ ပုဒ္မေတြသာမက ဘယ္ဥပေဒမဆို မွန္ကန္တဲ့ လုပ္ထုံးလုပ္နည္း နည္းဥပေဒေတြ  အလ်င္အျမန္ ျဖည့္စြက္ျပ႒ာန္းေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒုတိယအခ်က္ ဆင္ျခင္မိတာကတာ့ အဲဒီဆက္သြယ္ေရးဥပေဒဟာ ႏိုင္ငံအတြက္ လိုအပ္သလား၊ မလိုအပ္ဘူးလား၊ ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္စရာ လိုသလားဆိုတဲ့ ကိစၥကို ကြၽမ္းက်င္တဲ့၊ သမာသမတ္ရွိၿပီး ဘက္မလိုက္တဲ့ ဥပေဒပညာရွင္ေတြ၊ ဥပေဒအႀကံေပးေတြ၊ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ တုိင္ပင္ေဆြးေႏြး အေျဖရွာရာမွာ လက္ရွိ တည္ဆဲဥပေဒေတြျဖစ္တဲ့ အသေရဖ်က္မႈပုဒ္မ ၅၀၀၊ ၅၀၅(ခ) ရာဇသတ္ႀကီး ဥပေဒပုဒ္မ (၄၉၉) အစရွိတဲ့ ပုဒ္မေတြကိုပါ တဆက္တည္း ျပန္လည္သံုးသပ္ေလ့လာၿပီး ဒီမိုကေရစီ အေလ့အထေကာင္းေတြ၊ ေခတ္အေျခအေနနဲ႔ ကိုက္ညီမႈရွိေအာင္ ျပင္ဆင္သင့္ရင္ ျပင္ဆင္ၾကဖို႔လိုတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကေန႔ နည္းပညာေခတ္၊ မီဒီယာေခတ္ႀကီးထဲမွာ နည္းပညာလြတ္လပ္ခြင့္၊ မီဒီယာလြတ္လပ္ခြင့္ဟာ အလြန္အေရးႀကီးလွပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူအမ်ားရဲ႕ အုပ္စိုးမႈကို အာမခံေပးႏိုင္တဲ့၊ ျပည္သူအားလံုး အက်ိဳးစီးပြားကို ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ေအာင္ျမင္စြာ တည္ေဆာက္ၾကမယ္ဆိုရင္ စတုတၳမ႑ိဳင္ျဖစ္တဲ့ မီဒီယာလြတ္လပ္ခြင့္ဟာ မွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႔ တရားမၽွမၽွတတနဲ႔ ရွင္သန္ႀကီးထြားလာဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ ဒီမိုကေရစီလြတ္လပ္ခြင့္၊ မီဒီယာလြတ္လပ္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုေရးသား ထုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ိခြင့္ဆိုတဲ့အထဲမွာ ဘာေတြပါတယ္၊ ဘာေတြမပါဘူးဆိုတာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နားလည္သေဘာေပါက္ဖို႔ အလြန္အေရးႀကီးလွပါတယ္။ အဲဒါကို နားမလည္ရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမိန္႔ခြန္းထဲက ဟသၤာတၿမိဳ႕မွာ ျဖစ္ခဲ့သလို လြတ္လပ္ေရးရၿပီဆိုၿပီး လမ္းသြားလမ္းလာ ျပည္သူေတြကို မစာနာဘဲ လမ္းေပၚတက္ ေဆး႐ိုးလွမ္းတဲ့သူလို ရွက္စရာေကာင္းေအာင္ အသိဉာဏ္နည္းရာ ေရာက္ပါတယ္။ ကမာၻ႔ကုလသမဂၢအဖြဲ႔ႀကီးရဲ႕ အေထြေထြညီလာခံမွာ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁၀ ရက္ေန႔က ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံတကာ လူ႔အခြင့္အေရးေၾကညာစာတမ္းမွာ ပါတဲ့ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုု ေရးသားပိုင္ခြင့္ ဆိုတဲ့အထဲမွာ..... (၁) အၾကမ္းဖက္မႈကို လံႈ႔ေဆာ္တာ (Incitement)၊ (၂) စိတ္ဝမ္းကြဲေအာင္ ေသြးထိုးတာ (Slander)၊ (၃) ၾကမ္းတမ္းဆဲဆို ေရးသား ေစာ္ကားတာ (Obscenity)၊ (၄) တျခားသူေတြ နာမည္ပ်က္ေအာင္ လုပ္တာ (Libel)၊ (၅) ညစ္ညမ္းတဲ့ကိစၥေတြ ေျပာဆို ေရးသားတာ (Pornography)၊ (၆) ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ပ်က္ျပားေအာင္လုပ္တာ (Sedition)၊ (၇) တဦးခ်င္းရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥ (Right to privacy) စတာေတြ မပါဝင္တာ သတိျပဳၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုုခြင့္ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ခံစား ေရးသားထုတ္ေဝျပသခြင့္ဆိုတာ သူတပါးနဲ႔ မိမိ မႏွစ္သက္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းကို မဟုတ္မမွန္ ေစာ္ကားေျပာဆို အပုပ္ခ် ေရးသားထုတ္ေဝျပသခြင့္လိုင္စင္ မဟုတ္ပါဘူး။ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုုခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ခံစား ေရးသားထုတ္ေဝ ျပသခြင့္ (Freedom of speech & Freedom of expression) ဆိုုတာ အထက္က အခ်က္ေတြနဲ႔ ကင္းလြတ္ေနၿပီး အမွန္တရားတရပ္အတြက္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို အဆိပ္အေတာက္ မျဖစ္ေစ၊ အႏၲရာယ္မျဖစ္ေစဘဲ မိမိထင္ျမင္ခ်က္ေတြကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေၾကာက္ရဘဲ ရဲဝံ့စြာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုႏိုင္ခြင့္ကို ေျပာတာပါပဲ။ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုုခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ခံစား ေရးသားထုတ္ေဝ ျပသခြင့္ ဆိုတာ အမ်ားျပည္သူေတြကို မထိခိုက္ေစဘဲ တာဝန္ခံမႈ၊ တာဝန္ယူမႈနဲ႔ မိမိလြတ္လပ္ခြင့္ကို ရယူခံစားရတဲ့ အဖိုးတန္ လူ႔အခြင့္အေရးတရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးကို နိဂံုးသတ္ရရင္ ဥပေဒပုဒ္မေတြ၊ စည္းမ်ည္းစည္းကမ္းေတြဆိုတာ လူနဲ႔ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ျပ႒ာန္းၾကရတာ ျဖစ္တယ္။ ျပ႒ာန္းရာမွာလည္း အမ်ားျပည္သူက နားလည္လက္ခံဖို႔၊ လိုက္နာနိုင္ဖို႔ မွန္ကန္တဲ့ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြ၊ နည္းဥပေဒေတြ၊ တိက်မွန္ကန္တဲ့ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ျပ႒ာန္းဖို႔ လိုပါတယ္။ ေနာက္အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္က အဲဒီလို ျပ႒ာန္းလိုက္တဲ့ ဥပေဒ၊ နည္းဥပေဒေတြကို က်င့္သံုးရာမွာလည္း မိမိလိုရာဆြဲ သံုးခ်င္သလို မသံုးဖို႔ လိုပါတယ္။ ဘက္လိုက္မႈမရွိဘဲ တရားဥပေဒစိုးမိုးေအာင္ အမွန္တရားကို ေစာင့္ေရွာက္ရာမွာ က်င့္သံုးဖို႔လိုတာ အထူးသတိျပဳေစခ်င္ပါတယ္။ ၁၉၃၄ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ အီတလီလူမ်ိဳး သိပၸံပညာရွင္ အဲန္ရိကို ဖာမီ (Enrico Fermi) ေတြ႔ရွိခဲ့တဲ့ ႏ်ဴကလီးယားစြမ္းအင္ဟာ အသံုးျပဳပံုနည္းစနစ္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြေပၚ မူတည္ၿပီး လူသားေတြနဲ႔ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေကာင္းက်ိဳးေရာ ဆိုးက်ိဳး ၂ မ်ိဳးလံုးကို ျဖစ္ေပၚလာေစခဲ့တာ လူတိုင္းသိၿပီးသားပါ။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက ဟီ႐ိုရွီးမားနဲ႔ နာဂါစကီၿမိဳ႕ႀကီးေတြကို ေျခမြျပာခ်ပစ္ခဲ့တဲ့ အဏုျမဴဗံုးဟာ ႏ်ဴကလီးယားစြမ္းအင္ကေန ထုတ္လုပ္တာျဖစ္သလို ဒီကေန႔ လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ ဘဝေတြကို အေထာက္အကူျပဳေန အလင္းေပးေနတဲ့ ႏ်ဴကလီးယားစြမ္းအင္သံုး လၽွပ္စစ္ဓာတ္အားေပး စက္႐ံုႀကီးေတြဟာလည္း ႏ်ဴကလီးယားစြမ္းအင္ကို အသံုးျပဳေနၾကတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီသေဘာခ်င္းဆင္တူတဲ့ ပုဒ္မ ၆၆(ဃ) နဲ႔တကြ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ အပါအဝင္ တည္ဆဲဥပေဒေတြကိုလည္း ဆိုးက်ိဳးဘက္မွာ မသံုးမိၾကေစဖို႔၊ ျပည္သူနဲ႔ အမွန္တရားကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔၊ မွန္ကန္တဲ့ပုဒ္မေတြ၊ အမ်ားျပည္သူ လက္ခံႏွစ္ၿခိဳက္မယ့္ ဥပေဒေတြ ျဖစ္လာေအာင္၊ ျပန္လည္သံုးသပ္ ျပင္ဆင္သင့္တာ ျပင္ဆင္၊ ျဖည့္စြက္သင့္ရင္ ျဖည့္စြက္၊ ဖ်က္သိမ္းသင့္ရင္ ဖ်က္သိမ္းႏိုင္ေအာင္ ဝိုင္းဝန္းႀကိဳပမ္းၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္အပ္ပါတယ္။ ကိုးကား - ဦးေအာင္စိုးဦး (တရားလႊတ္ေတာ္ေရွ႕ေန) ဥကၠ႒၊ ျမန္မာမီဒီယာေရွ႕ေနမ်ားကြန္ရက္၊ ဦးသိန္းသန္းဦး (တရားလႊတ္ေတာ္ေရွ႕ေန)၊ ဦးေရာဘတ္စန္းေအာင္ (တရားလႊတ္ေတာ္ေရွ႕ေန)