Email This Story :
“စစ္ေဘးေရွာင္ေတြ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ကို ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အမ်ားက ေမးၾကတယ္။ ဘာလုိအပ္လဲေပါ့။ ဒါကလည္း သူတုိ႔ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္လုိ႔ ေမးၾကတာပါ။ ေနာက္ၿပီး အင္အားဘယ္ေလာက္ ေရာက္လာလဲ ေမးတာလည္း ရွိတယ္။ သူတုိ႔ ဘာလုိအပ္လဲ ဆုိတာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ သူတုိ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္တာပါပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကို အရမ္းလုိအပ္ေနၾကတယ္” လုိ႔ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕က လူမႈေရး ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ဦးတင္ေမာင္သိန္းက ဆုိပါတယ္။
ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ဆုိတာ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္တခုျဖစ္ၿပီး အဲဒီအနီး နယ္တဝိုက္မွာေတာ့ ရွမ္းလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔၊ တအာင္းလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔နဲ႔ တပ္မေတာ္တုိ႔ ကူးလူးလႈပ္ရွားေနတာေၾကာင့္ မၾကာခဏ ထိေတြ႔မႈေတြ ျဖစ္ေနတတ္ၿပီး ၂၀၁၆ ခုႏွစ္အတြင္းမွာပင္ ထိေတြ႔မႈေပါင္း ၅၀၀ ေက်ာ္အထိ ျဖစ္ပြားခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီလုိ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ေတြ အခ်င္းခ်င္း ထိခတ္မႈ ျဖစ္တဲ့အခါတုိင္း အနီးအနား ေဒသခံေတြဟာ ေနရပ္စြန္႔ခြာသူ စြန္႔ခြာ၊ ေရွာင္ပုန္းသူ ပုန္းရ ဆုိတဲ့ အျဖစ္ေတြကလည္း သူတုိ႔အတြက္ နိစၥဓူဝ ျဖစ္စဥ္မ်ားလုိ႔ေတာင္ သတ္မွတ္ႏုိင္တဲ့ အေနအထားထိ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
“ကိုယ့္အိမ္မဟုတ္ဘဲ သူမ်ားေနာက္ လုိက္ေနတယ္ဆုိတာ ဘယ္လုိလုပ္ အဆင္ေခ်ာမွာတုန္း။ မလုိက္ေတာ့ မလုိက္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သားသမီးေတြလည္း ရွိတယ္။ က်မကလည္း မလုိက္လုိ႔ မျဖစ္ဘူးေလ။ ကေလးမ်က္ႏွာလည္း ရွိေသးတာကိုး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ လုိက္ခဲ့ရတာ သူ႔ေနာက္ကိုေလ။ ရြာကိုလြမ္းတယ္။ ကိုယ့္ငယ္ငယ္ကတည္းက ေနခဲ့တဲ့ရြာ။ ကိုယ့္အမိအဖေတြနဲ႔ ကိုယ့္အမ်ိဳးေတြ ရွိတဲ့ရြာကို လြမ္းတာေပါ့” လုိ႔ ေတာဆန္ရြာမမွာ ေနထုိင္သူ မနန္း(အမည္လႊဲ) က ဆုိပါတယ္။
မနန္းဟာ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕နယ္နဲ႔ မုိင္ ၅၀ နီးပါး ေဝးကြာတဲ့ ေတာဆန္ရြာသူျဖစ္ၿပီး လူမ်ိဳးျခား တုိင္းရင္းသား အမ်ိဳးသားတဦးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ေတာဆန္ရြာမွာ သူ႔ခင္ပြန္းျဖစ္သူ လူမ်ိဳးျခားအတြက္ စိုးရိမ္မႈေၾကာင့္ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕က အမ်ိဳးသားျဖစ္သူဆီ လုိက္ေနရသူ ျဖစ္ပါတယ္။
“စစ္ျဖစ္လုိ႔ ၿမိဳ႕ေပၚလာေနရရင္ ကတၱရာလမ္းေပၚ သူတုိ႔ လမ္းေလၽွာက္ရတယ္။ လၽွပ္စစ္မီးနဲ႔ ေနရတယ္။ လက္ဖက္ရည္ေကာင္းေကာင္း ေသာက္လုိ႔ရတယ္။ မုန္႔ေကာင္းေကာင္း စားလုိ႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြ သူတုိ႔ မမက္ဘူးဗ်။ သူတုိ႔ရြာလမ္းက ရႊံ႕လမ္း၊ ဗြက္လမ္း၊ ေရခ်ိဳးမယ္ဆုိရင္ တခ်ိဳ႕ေဒသေတြက ေတာင္ေပၚကေန ေတာင္ေအာက္ထိ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ေရသြားခ်ိဳးရမယ္။ ၿပီးရင္ အဲ့ဒီေရကို ဆြဲၿပီး တက္လာရတာ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းပါတယ္။ အဲဒီလုိ အရပ္ေဒသေတြမွာ ေနၾကရတယ္။ မီးမရွိဘူး။ သို႔ေသာ္လည္းပဲ သူတုိ႔ရဲ႕ ဇာတိခ်က္ေႂကြ ေနရာေလးျဖစ္တဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ အဘိုး အဘြား၊ အေဖ အေမေတြ ေခါင္းခ်ရာအရပ္၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ အတူတကြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနရတဲ့ အရပ္ကေလးျဖစ္တဲ့ ေနရာ။ ေျပာရရင္ သူတုိ႔ အလုိခ်င္ဆံုး အရာသည္ သူတုိ႔ရဲ႕ဇာတိ သူတုိ႔ရဲ႕ ေနရပ္ကေလးမွာပဲ သူတုိ႔ စိတ္ခ်လက္ခ် အႏၲရာယ္ကင္းကင္း ေနခ်င္တဲ့ အာသီသ အမ်ားဆံုးပါပဲ။ သူတုိ႔ေတြက သူတုိ႔ဓေလ့ထဲမွာပဲ သူတုိ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနခ်င္တာ။ အခုေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ေပါ့ေနာ္။ ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔နဲ႔ ဘယ္ေန႔ ဘာျဖစ္မလဲေပါ့ေနာ္ ေနေနရတယ္” လုိ႔ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕က လူမႈေရး ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ဦးတင္ေမာင္သိန္းက ဆုိပါတယ္။
အခုေတာ့ ျမန္မာျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ အထူးႀကိဳးပမ္းၿပီး ေဆာင္ရြက္ေနတာကို ျမင္ေတြ႔ေနၾကရပါၿပီ။ ျပည္တြင္းမွာ ႏွစ္ေပါင္း ၇၀ နီးပါး ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္မီးလၽွံေတြကို ၿငိႇမ္းသတ္ဖုိ႔ အဆံုးသတ္ဖုိ႔ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ယခင္ အစိုးရလက္ထက္ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ကေနစၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လက္ယပ္လုိ႔ ေခၚခဲ့တယ္။ အခု အစိုးရေျပာင္းေတာ့လည္း ႏုိင္ငံေတာ္အတုိင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏုိဘယ္လ္ဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တုိင္ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ေနတယ္။ အခုဆုိရင္ ျပည္ေထာင္စုၿငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံ ၂၁ ရာစုပင္လံု ဒုတိယအစည္းအေဝးေတာင္ ၿပီးစီးခဲ့ၿပီျဖစ္လုိ႔ ျပည္ေထာင္စု သေဘာတူစာခ်ဳပ္တခုကိုေတာင္ လက္မွတ္ေရးထုိးႏုိင္သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။
သို႔ေသာ္ အခုလုိ ျပည္ေထာင္စု သေဘာတူစာခ်ဳပ္တခုကို လက္မွတ္ထုိးႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီအထဲမွာ ပါဝင္တဲ့ လံုၿခံဳေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ေျမယာနဲ႔ သဘာဝသယံဇာတအေရး သေဘာတူညီခ်က္ အခ်က္ ၃၇ ခ်က္ အေျဖရ သေဘာတူသည္အထိ ေဆြးေႏြးခဲ့ရာမွာေတာ့ ျပည္စံုမႈ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ တႏုိင္ငံလံုး အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူစာခ်ဳပ္ အန္စီေအ လက္မွတ္ထုိးထားတဲ့အဖြဲ႔ ၈ ဖြဲ႔သာ ပါဝင္ေဆြးေႏြးထားၿပီး ေျမာက္ပိုင္းမဟာမိတ္ ၇ ဖြဲ႔နဲ႔ ညီညြတ္ေသာ တုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးမ်ား ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးေကာင္စီ (ယူအန္အက္ဖ္စီ) ရဲ႕ အဖြဲ႔ ၄ ဖြဲ႔ ပါဝင္ေဆြးေႏြးႏုိင္ျခင္း မရွိေသးတာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အန္စီေအမူပါ အမ်ိဳးသားအဆင့္ ႏုိင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြကိုလည္း တႏုိင္ငံလံုးစာ လႊမ္းၿခံဳေအာင္ က်င္းပႏုိင္ျခင္းလည္း မရွိေသးတဲ့အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ အန္စီေအမူမွာေတာ့ အမ်ိဳးသားအဆင့္ ႏုိင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲ က်င္းပျပဳလုပ္ၿပီး အဲဒီပြဲကရလာတဲ့ အခ်က္ေတြကိုမွ ျပည္ေထာင္စု ၿငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံမွာ ေဆြးေႏြးရမွာျဖစ္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးသေဘာတူညီမႈ အေျဖေတြကို အဲဒီ ညီလာခံကပဲ ျပည္ေထာင္စုသေဘာတူစာခ်ဳပ္အျဖစ္ ေပၚထြက္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဆြးေႏြးတယ္ဆုိတဲ့ ေနရာမွာလည္း ကိုယ္စားျပဳမႈဟာ ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့ သူေတြဟာ တကယ္ေရာ သက္ဆုိင္ရာေဒသကို ကိုယ္စားျပဳႏုိင္ရဲ႕လား ဆုိတာပါပဲ။
“ေဆြးေႏြးတဲ့အခါက်ရင္ ကိုယ္စားျပဳမႈဆုိတာ ကိုယ္စီ သက္ဆုိင္ၾကတယ္။ အဲဒီ ကိုယ္စားျပဳမႈေတြကက်ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ကိုယ္စားျပဳလဲဆုိတဲ့ ေမးခြန္းလည္း ထပ္ရွိလာတယ္။ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးတမ်ိဳးကို ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းက ကိုယ္စားျပဳလဲ၊ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္က ကိုယ္စားျပဳလဲဆုိတာ နည္းနည္း ကိုယ္စီကိုယ္စီ အျငင္းပြားစရာေတြလည္း ရွိမယ္။ တခ်ိဳ႕ဆုိရင္ တေယာက္တည္းနဲ႔ မလံုေလာက္ဘူးေပါ့ေနာ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္စားျပဳတဲ့ လူေတြအသီးသီးက စားပြဲဝိုင္းထုိင္မယ္ဆုိ သူ႔ကို ကိုယ္စားျပဳထားတဲ့ လူေတြရဲ႕ သေဘာထားဆႏၵနဲ႔ ကိုက္လား၊ မကိုက္လား။ ေတာ့ဆန္ဆုိရင္ စာေမးပြဲေျဖမယ့္ကာလ ဆုိေတာ့ အဲ့ဒီေဒသက ကေလးေတြက စာေမးပြဲ ေျဖခ်င္တာပဲ သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ တုိက္ေနတဲ့လူက တုိက္ေနတာပဲ။ ဆုိေတာ့ အေျခအေနတခုကို ဆံုးျဖတ္ႏုိင္စြမ္းက လက္နက္ရွိတဲ့သူ အာဏာရွိတဲ့သူေတြက အဲဒီ အေျခအေနေတြကို ဖန္တီးေနၾကတယ္။ ဟုိကလူေတြက အဖန္တီးခံေတြ ျဖစ္ေနတယ္” လုိ႔ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ပြင့္လင္းလူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွ ကိုမင္းကိုႏုိင္က ဆုိပါတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ေမလ ၂၄ ရက္ကေန ၂၉ ရက္အထိ က်င္းပခဲ့တဲ့ ျပည္ေထာင္စု ၿငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံ ၂၁ ရာစုပင္လံု ဒုတိယအစည္းအေဝးဟာဆုိရင္ သေဘာထား တင္းမာဖြယ္ ထင္ရတဲ့ ေျမာက္ပိုင္း မဟာမိတ္အဖြဲ႔ ၇ ဖြဲ႔ဟာ ဖိတ္ၾကားခံရသူအျဖစ္ ဖြင့္ပြဲကို တက္ေရာက္ႏုိင္ခဲ့ၿပီး ျမန္မာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမွာ ဦးေဆာင္ေနတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔လည္း အလြတ္သေဘာ ေတြ႔ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါက တုိးတက္လာတဲ့ သမုိင္းမွတ္တမ္းတခု ျဖစ္ေပမယ့္ အန္စီေအ လက္မွတ္ထုိးထားၿပီး ညီလာခံကို တက္ေရာက္ေဆြးေႏြးလာတဲ့ အဖြဲ႔အခ်ိဳ႕ကေတာ့ အားလံုး မပါဝင္ႏုိင္ေသးတဲ့အတြက္ ထြက္ေပၚလာတဲ့ ဒုတိယအစည္းအေဝး ရလဒ္ေတြကို လက္မွတ္မထုိးဘူးဆုိတဲ့ အခ်က္ကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္ေတြမွာ အားလံုးပါဝင္ေရး သတိထားသင့္ေၾကာင္း မီးေမာင္းထုိးျပေနသလုိပါပဲ။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္မွာ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိပဲ ပါဝင္ေနပါေစ၊ တကယ္ေတာ့ မၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းေတြကို ခံစားေနရတာကေတာ့ လက္နက္မဲ့ျပည္သူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမတ္ႏုိးတန္ဖုိးထားရတဲ့ အေမြအႏွစ္ေတြ၊ ေဒသေတြ ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ထားပစ္ခဲ့ရတာလည္း လက္နက္မဲ့ ျပည္သူေတြပါပဲ။
“အဘြားက ရြာမွာဆုိရင္ လက္ဖက္လုပ္ငန္းပဲ လုပ္တယ္။ အခုေတာ့ အျခားမွာ ေနရေတာ့ က်န္တာ မလုပ္တတ္ျဖစ္တာလည္း ပါတယ္။ ဒုကၡေရာက္တယ္။ စားဝတ္ေနေရး ခက္ခဲျဖစ္ရတယ္။ အဘြား အမ်ိဳးသားဆုိရင္ အခု အသက္ ၆၁ ေရာက္မွ တ႐ုတ္ဘက္ကို အလုပ္ထြက္လုပ္ရတာ၊ အဘြား စိတ္မေကာင္းဘူး” လုိ႔လည္း ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕မွာ စစ္ေၾကာင့္ ေရွာင္ခြာေနထုိင္လာသူ ေဒၚတင္ေအး( အမည္လႊဲ) က ဆုိပါတယ္။
အမ်ိဳးသားအတြက္၊ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္အတြက္၊ ကိုယ့္ျပည္နယ္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြနဲ႔ လက္နက္ေတြ ကိုင္ေနၾကတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြ ေအာက္မွာ ျပည္သူေတြဟာ အသံတိတ္ ကိ်တ္ငိုေနရသူေတြ အသံေတြပိတ္ ေရွာင္ေျပးေနရသူေတြပဲဆုိတာ အားလံုးမ်က္ျမင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြကို လက္နက္ကိုင္ အသီးသီးက မ်က္ကြယ္ျပဳတာလား။ ညီလာခံအေပၚ လတ္တေလာ အေျခအေနအရေတာ့ တႏုိင္ငံလံုး အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူစာခ်ဳပ္ အန္စီေအအေပၚ တပ္မေတာ္နဲ႔ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတြအၾကား ကြဲလြဲတင္းမာမႈေတြ ရွိေနတာ ေတြ႔ရတယ္။
“တပ္မေတာ္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြထက္ အင္အားေရာ လက္နက္ေရာ အားႀကီးၿပီးသား ျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔လာတုိက္မယ္ဆုိ ဘယ္အခ်ိန္ လာတုိက္တုိက္ တုိက္လုိ႔ရတယ္။ ဒါေလာက္ အင္အားရွိေနတာကို အားႀကီးသူက ေလၽွာ႔ေပးမယ္ မရွိဘူး။ သူတုိ႔ဘက္ကသာ တဖက္သတ္ အပစ္ခတ္ရပ္တယ္လုိ႔ ေၾကညာလုိက္ပါ။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး လက္နက္တခ်က္မေဖာက္ဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စားပြဲဝိုင္းေပၚ တက္လာမွာပါ” လုိ႔လည္း မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္တဦးက ဆုိပါတယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမွာ ဘယ္လုိလမ္းေၾကာင္းကပဲ ခ်ီတက္ေနပါေစ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စကားဝိုင္း ေဆြးေႏြးပြဲ၊ ညီလာခံ ဆုိတာေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာေတာ့ ငို႐ိႈက္သံေတြ၊ ဆင္းရဲဒုကၡနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရး ဆံုး႐ံႈးမႈေတြ အမ်ားအျပား။ ဒီအသံေတြကို ခင္ဗ်ားတုိ႔စကားဝိုင္းထဲ ေရာက္ေအာင္ ယူသြားဖုိ႔ အထူးလုိအပ္ေနပါတယ္။
“ဒီေဆြးေႏြးပြဲေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ အေရးပါတယ္ဆုိတာ ႏုိင္ငံသားေတြကို ျပန္ၿပီး ေျပာျပႏုိင္ရမယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲမွာ ၂ ပိုင္းရွိတယ္။ ကိုယ္တုိင္ ေဆြးေႏြးမယ့္သူေတြရယ္ အဲဒီ ေဆြးေႏြးမႈရလဒ္ေတြကို ခံစားရမယ့္ သူေတြရယ္။ ရလဒ္ကို ခံစားရမယ့္သူေတြက ေဆြးေႏြးပြဲမွာ ပါဝင္လု႔ိမရတာ သန္းနဲ႔ခ်ီရွိတယ္။ အဲေတာ့ သူတုိ႔ဆီမွာေရာ အမွန္တရားေတြ မရွိႏုိင္ဘူးလား။ သူတု႔ိဆီမွာေရာ ဆႏၵေတြ၊ ဘဝေတြ၊ အေရအတြက္ေတြ မရွိဘူးလား။ အဲဒါေတြကို အဲဒီစားပြဲေပၚ ေရာက္သြားေအာင္ က်ေနာ္တို႔ေတြ လုပ္ေပးရမယ္။ အဲဒါဘာလဲဆုိေတာ့ စစ္ေဘးဒဏ္ခံခဲ့ရတဲ့ ဒီႏို႔ေသာက္တဲ့အရြယ္ကစၿပီး တုတ္ေထာက္တဲ့ အရြယ္ထိ အားလံုးရဲ႕ဘဝေတြ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ဆံုး႐ံႈးနစ္နာမႈေတြ။ အဲဒီအသံေတြကို က်ေနာ္တို႔က စားပြဲဝိုင္းေပၚေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးႏုိင္ရမယ္” လုိ႔ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ပြင့္လင္းလူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွ ကိုမင္းကိုႏုိင္က ဆုိပါတယ္။
လက္ရွိမွာေတာ့ တဖက္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားဝိုင္းေပၚ အျပင္းအထန္ ေဆြးေႏြးေနေပမယ့္ တဖက္မွာလည္း မၿငိမ္းခ်မ္းႏုိင္ေသးတဲ့ ျပည္သူေပါင္းဟာ ကိန္းဂဏန္းပမာဏ ခ်မျပႏုိင္ေအာင္ကို အမ်ားအျပား ရွိေနပါေသးတယ္။ အဲဒီအထဲကမွ စစ္ေၾကာင့္ ဒဏ္ခံေနရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြအေနနဲ႔လည္း ၂ ဒသမ ၅ သန္းထိ လုိအပ္ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ရွိေနေသးတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံ ၂ ႀကိမ္ အစည္းအေဝးလုပ္ႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း ယေန႔ထိ စစ္ေၾကာင့္ ပညာသင္ၾကားခြင့္၊ ေကာင္းမြန္စြာ အသက္ရွင္ခြင့္ေတြကို ျပည္သူေတြ အမ်ားအျပား ၿခိမ္းေျခာက္ခံေနၾကရဆဲပါပဲ။ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားအားလံုးကို ေတာင္းဆုိခ်င္တာက စစ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ဒဏ္ကို တကယ္ခံစားေနရတဲ့ ျပည္သူ႔အသံေတြကို ႏွလံုးသားနဲ႔ နားေထာင္ေပးဖုိ႔ ဆုိတာပါပဲ။
မင္းရဲစစ္ႏုိင္
