နအေဖတို့ေခတ္က ပစၥည္းတခုကို တာ႐ွည္သံုးတာကို ဂုဏ္ယူတယ္ဗ်။ အေဖ့အက်ၤီ ဆိုရင္  နွစ္၂၀ ႐ွိျပီ။ အေဖ့တိုက္ပံုက ၁၅ နွစ္တဲ့။ အေဖ့နာရီက နွစ္ ၃၀။ အေဖ့ပစၥည္းေတြဟာ ေဟာင္းေပမယ့္ မနြမ္းဘူးလို့ အေဖဂုဏ္ယူတယ္။ အဲဒီေခတ္က Sentimental ေခတ္ပါ။ သမားရိုးက်အလုပ္ကိုပဲ လုပ္မယ္။ သမားရိုးက်ပံုစံနဲ့ပဲ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ၾကတယ္။ အေဖဟာ သူေမြးတဲ့အရပ္မွာပဲ သူေနတယ္။ သူ့ေမြးရပ္မွာပဲ ေသတယ္။ အေဖ့ အေဖ က်ေနာ္တို့ အဖိုးဟာလည္း ဒီလိုပါပဲ။  သူေမြးတဲ့အရပ္မွာပဲ သူေနတယ္။ သူ့ေမြးရပ္မွာပဲ ေသတယ္။ က်ေနာ္တို့နိုင္ငံမွာ ကားေဟာင္းေတြ၊ ကားအိုကားပ်က္ၾကီးေတြ စစ္က်န္ ေဒါ့ဂ်စ္ေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ဒါဟာ တကယ္ေတာ့ ဂုဏ္ယူစရာပါ။ က်ေနာ္လည္း ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ဂုဏ္ယူစရာဆိုတာ သိတယ္မဟုတ္လား။ ျပတိုက္လို ေနရာေတြမွာ သိမ္းထားဖို့ပါ။ တနွစ္တခါ ျပိုင္ပြဲ၀င္လို့လည္း ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ စီးဖို့အတြက္ေတာ့ မသင့္ေတာ္ဘူး။ လူေတြအတြက္ အနၱရာယ္႐ွိတယ္။ မိမိလည္း အနၱရာယ္႐ွိတယ္။ ေနာက္လူလည္း အနၱရာယ္႐ွိတယ္။ တတိယလူအတြက္လည္း အနၱရာယ္႐ွိတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း ညစ္ညမ္းေစတယ္။ ဘတ္စ္ကားလွလွေလးေတြနဲ့ Express ကားလွလွေတြနဲ့ စိတ္ခ်လက္ခ် ခရီးသြားရတာ မေကာင္းေပဘူးလား။ အဲဒီေခတ္က ကားနည္းနည္းေလးရယ္။ ယေန့ေခတ္မွာ  ကားအသစ္ေတြ အမ်ားၾကီး ထုတ္တယ္။ ကားကုမၸဏီေတြဟာ ေန့စဥ္  ကားေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ထုတ္လုပ္ေနၾကတယ္။ ကား သန္းေပါင္းမ်ားစြာ လမ္းေပၚမွာ ေျပးေနၾကတယ္။ ဒီကားေတြကို ေယာက္်ား မိန္းမ ေမာင္းတယ္။ ေျခေထာက္မ႐ွိတဲ့သူေတြ ေမာင္းလို့ရတဲ့ ကားလည္း ႐ွိတယ္။ လက္ျပတ္ေနတဲ့သူေတြ ေမာင္းလို့ရတဲ့ ကားေတြလည္း ႐ွိတယ္။ သံုးဘီးကား႐ွိတယ္။ ေလးဘီးကား႐ွိတယ္။ ၁၆ ဘီးကားလည္း ႐ွိတာပါပဲ။ ကမၻာၾကီးရဲ့ တိုးတက္ေျပာင္းလဲမႈေတြကို လူေတြ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေနရတယ္။ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ကားေဟာင္း႐ွိသူက ကားအသစ္လိုခ်င္ရင္ ကားေဟာင္းကို အပ္လိုက္တဲ့အခါ ပါမစ္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလုပ္ရပ္ဟာ မမွန္ကန္ေပမယ့္ ကားေတြ အဆမတန္ ေဈးေတြၾကီးေနတဲ့ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ အဆင္ေျပသလို ျဖစ္သြားတယ္။ မမွန္ကန္တဲ့ လုပ္ရပ္ဟာာ တခ်ိန္မွာ ဒုကၡေရာက္တတ္တယ္။ ျပဿနာေတြ တက္တတ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္မမွန္ကန္ဘူးလို့ ေျပာရလဲဆိုေတာ့ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ဓာတ္ဆီေတြကို အကန့္အသတ္နဲ့ ေပးတယ္။ ဒီဓာတ္ဆီကို ေဈးနႈန္းသက္သာစြာနဲ့ ရနိုင္ဖို့ ဆီစာအုပ္လိုတယ္။ ကားတစီးမွာ ဆီစာအုပ္တအုပ္ဆိုရင္ အလုပ္လုပ္တဲ့ လူတေယာက္ေလာက္ ၀င္ေငြ႐ွိတယ္။ ဒီေတာ့ လုပ္ငန္း႐ွင္ အညံ့စားေတြဟာ ကားစုတ္ကားေဟာင္းေတြကို ေဈးေပါေပါနဲ့ ၀ယ္ျပီး ဆီထုတ္ေရာင္းတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကားေဟာင္း႐ွိတဲ့သူေတြ ကားအပ္ရင္ ကား၀ယ္ခြင့္ ပါမစ္ထုတ္ေပးမယ္လို့ အစိုးရက ေၾကညာတယ္။ ဒီေတာ့ ဓာတ္ဆီေမွာင္ခို ထုတ္ေရာင္းတဲ့သူေတြ ပြသြားတာေပါ့။ သူတို့ ၅ သိန္း ၁၀ သိန္းနဲ့ ၀ယ္ထားတဲ့ကားေတြဟာ သိန္း ၁၀၀ ေလာက္ ရသြားေတာ့တယ္။ တကယ္ ၾကိုးစားပမ္းစားနဲ့ နိုင္ငံတာ၀န္ကို သစၥာ႐ွိ႐ွိနဲ့ ထမ္းတဲ့ ၀န္ထမ္းတဦးဟာ ဒီေလာက္ေငြကို အိပ္မက္ေတာင္ မက္လို့မရဘူး။ အေဖတို့ ေခတ္ေတြမွာ ဒါမ်ိုးေတြ မ႐ွိဘူး။ ဘယ္သူမွ အလုပ္မလုပ္ဘဲ အေခ်ာင္မရဘူး။ အေဖတို့ေခတ္က ဘာမွမလုပ္ဘဲ ခ်မ္းသာသြားတဲ့သူေတြ မ႐ွိသလို မဟုတ္တာလုပ္ရင္း ပြေပါက္တိုးသြားတယ္ဆိုတာ မၾကားဖူးပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ အေဖတို့ေခတ္မွာ ကြန္ပ်ဴတာေတာ့ မ႐ွိခဲ့ဘူး။ ယေန့ ကြန္ပ်ဴတာေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါပဲ။ သန္းေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာ ထုတ္ေနတယ္။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ႐ႈေထာင့္ကေနၾကည့္ရင္ ကားကမွ ေတာ္ေသးတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကား ဆိုတာ တနွစ္တခါမွ ေမာ္ဒယ္အသစ္ေပၚတာ။ ၀င္းဒိုးအသစ္ေတြ မၾကာခဏ ေပၚတယ္။ ေမာ္ဒယ္ေတြ ေျပာင္းတယ္။ ဒီေခတ္ေလာက္ အသစ္ေတြ ေပၚတဲ့ေခတ္ မ႐ွိေသးဘူး။ ေမာ္ဒယ္အသစ္ေတြဟာ ေန့စဥ္ေဈးကြက္ထဲ ၀င္ေနတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာေတြလိုပါပဲ။ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြကလည္း အျမဲတေစ အသစ္ေတြ ေပၚေနတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူေတြဟာ အလုပ္ရ ေနၾကပါတယ္။ တီထြင္သူ ပါရဂူမ်ား၊ ပညာ႐ွင္မ်ားလည္း ေန့စဥ္ စဥ္းစား ေနၾကတယ္။ လူေတြ ဘာၾကိုက္သလဲ၊ ဘာေတြလုပ္ေပးလိုက္ရင္ အဆင္ေျပမလဲ၊ ဘယ္အေရာင္ေတြက ပိုျပီးေကာင္းမလဲ။ လူေတြက သူတို့အၾကိုက္ေတြကို ေ႐ြးျပီးသံုးနိုင္တဲ့ေခတ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ပစၥည္းေတြ အသစ္ထုတ္တာကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို ညစ္ညမ္း ေစတာပါပဲ။ ပစၥည္းအသစ္ေတြထုတ္တိုင္း စြမ္းအင္လိုတယ္။ ေခတ္ရဲ့ လိုအပ္ခ်က္အရ ေလာင္စာေတြကို   ေပါေပါမ်ားမ်ား ထုတ္လုပ္ သံုးစြဲလာတယ္။ သဘာ၀ကရတဲ့ ပစၥည္းေတြကို အကန့္အသတ္မဲ့ သံုးလာၾကတာ ၾကာပါျပီေကာ၊ ခုေတာ့ သစ္ေတာေတြလည္း ေျပာင္ျပီ။ ေရနံတြင္းေတြလည္း ခန္းစျပုလာျပီ။ ဒီအတြက္ ေျမျပင္မွာ ႐ွားသြားတဲ့ သယံဇာတေတြအစား ေ၀ဟင္မွာ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုင္ေတြ ေရာက္လာေလေတာ့တယ္။ အေဖတို့ ေခတ္လိုမ်ိုးက လူေတြမ႐ွိေတာ့သလို Sentimental ေခတ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေရာက္နိုင္ေတာ့ပါဘူး။ သမိုင္းဆိုတာ တပတ္လည္ တတ္တယ္တဲ့။ History repeats itself ဆိုေပမယ့္ ဒီတခါ သမိုင္းဟာ ကမၻာၾကီးကို ေက်ာခိုင္းသြားျပီလားပဲ။ က်ေနာ္တို့ သားသမီးေတြအားလံုး အသစ္ကိုပဲ သံုးေနၾကတယ္။ ပစၥည္းေဟာင္းေတြကို သံုးတဲ့ေခတ္ေတာ့ မေရာက္နိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အသစ္ေတြသံုးတဲ့ လူသားေတြေၾကာင့္ ကမၻာၾကီးပူေနြးလာမႈကို ထိန္းရသိမ္းရ ပိုခက္ခဲမွာကို စိုးရိမ္မိပါေၾကာင္း တင္ျပအပ္ပါတယ္။