Email This Story :
ငယ္ငယ္က မနက္စာဆို ထမင္းၾကမ္း စားတယ္။ တမင္းၾကမ္းေၾကာ္မွာ နႏြင္းမႈန္႔သာ ပါတဲ့အခါပါ၊ ၾကက္သြန္နီ ပါတဲ့အခါပါ။ မဆလာ ထည့္တဲ့အခါထည့္။ ၾကက္ဥကေတာ့ ရြာျပန္တဲ့အခါသာ ပါတယ္။ အသား မပါ။ အသီးအရြက္ မပါ။ ေသာက္စရာက ေရေႏြးၾကမ္းသာ။
ဆရာဝန္ျဖစ္ေတာ့ မနက္စာရဲ႕ အာဟာရတန္ဖိုး တြက္တတ္လာတယ္။ အင္နာဂ်ီ ေခၚ အားရမယ္။ သြားႏိုင္လာႏိုင္၊ ေျပးႏိုင္ ေဆာ့ႏိုင္တယ္။ လိုတာေတြက ရွိေသးတယ္။
ဘရိတ္ဖတ္စ္
ျပည္ပထြက္ရေတာ့ ဘရိတ္ဖတ္စ္ စားရတယ္။ သူမ်ားတိုင္းျပည္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ ဘရိတ္ဖတ္စ္အမ်ိဳးစံုနဲ႔ ၾကံဳရတယ္။ ဟိုတယ္ေတြမွာဆိုေတာ့ ဘရိတ္ဖတ္စ္ေတြက ဘယ္ႏိုင္ငံ ေရာက္ေရာက္ ခပ္ဆင္ဆင္ေတြခ်ည္းပဲ။ ေဖာ္ျမဴလာလို လုပ္ထားတယ္။ အသီးေဖ်ာ္ရည္ တခုခု၊ အမ်ားဆံုးကေတာ့ လိေမၼာ္ရည္။ ၾကက္ဥ ပါတယ္။ ေပါင္မုန္႔က အမ်ိဳးမ်ိဳး။ ေပါင္မုန္႔ကို အရင္က အေရာင္ေရာ အေတြ႔အထိပါ ႏုေနတာကိုသာ ေကာင္းတယ္ ထင္တယ္။ ခုေခတ္မွာ ေပါင္မုန္႔ညိဳသာ ေခတ္စားလာတယ္။ ဆန္တို႔၊ ဂ်ံဳတို႔ကို ေဖြးသြားေအာင္ လုပ္မထားမွသာ အာဟာရတန္ဖိုး အျပည့္ရမယ္။ စားၿပီးရင္ ေကာ္ဖီလား၊ လက္ဖက္ရည္လား ေမးမယ္။ အဲဒါမွာလည္း သၾကားျဖဴက ေခတ္မစားေတာ့ပါ။ သၾကားညိဳတာလည္း လူတိုင္းအတြက္ မဟုတ္ပါ။ သၾကားအစားထိုး အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိလာတယ္။ အခ်ိဳဓာတ္ ေလၽွာ႔စားရမယ့္သူေတြအတြက္ပါ။
အေမရိကန္ဘရိတ္ဖတ္စ္ကေတာ့ ပံုစံနဲ႔။ ေပါင္မုန္႔နဲ႔ ၾကက္ဥ မက်က္တက်က္ေၾကာ္။ ဝက္အူေတာင့္။ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ ေခၚ ေဘကြန္ ပါတယ္။ အဲဒါက ငန္တယ္။ ေပါင္မုန္႔ကို ေထာပတ္သုတ္မယ္။ သူတို႔ ဘရိတ္ဖတ္စ္က ကိုလက္စေထာ မ်ားလို႔ ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ ေသြးေၾကာက်ဥ္းသူေတြနဲ႔ မသင့္တာကို ေျပာလာရတယ္။ ေရာဂတ္ ေခၚ ဒိန္ခ်ဥ္စားဖို႔ အားေပးတယ္။ ႏြားထြက္အစားအစာကို ပ႐ိုဘိုင္ေအာတစ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားတာ။ အစာလမ္းအတြက္ ေကာင္းတယ္။
ဆီရီရယ္
က်န္းမာေရးနဲ႔ညီညြတ္တဲ့ ဘရိတ္ဖတ္စ္ထဲမွာ ဆီရီရယ္ကို အသားေပးလာပါတယ္။ မပါမျဖစ္ ျဖစ္လာတယ္။ ႏြားႏို႔နဲ႔ ေဖ်ာ္ေသာက္ရတယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာလည္း ေကြၽးတယ္။ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္နဲ႔ ႏို႔တိုက္မိခင္ေတြကိုလည္း စားေစတယ္။ ဆီရီရယ္အမည္က Ceres ေခၚ ႐ိုမန္ စိုက္ပ်ိဳးေရးနတ္သမီးကေန လာတယ္။
ဆီရီရယ္ဆိုတာ လူေတြ စားသံုးႏိုင္တဲ့ ေကာက္ႏွံေတြကို ေခၚတယ္။ Caryopsis ျဖစ္တယ္။ ႐ုကၡေဗဒလို အင္ဒိုစပမ္၊ ဂ်မ္နဲ႔ ဘရန္ေတြပါတဲ့ အေစ့အဆံ ျဖစ္ပါတယ္။ အႏွံတခုလံုးနဲ႔ လုပ္ထားမွသာ ဆီရီရယ္ ေခၚတယ္။ ဗီတာမင္ေတြ + ဓာတ္ဆားေတြ + ကာဗြန္ဟိုက္ဒရိတ္ ေခၚ ကစီဓာတ္ + အဆီနဲ႔ဆီ + ပ႐ိုတင္းဓာတ္ေတြ အစံုပါတယ္။ ေကာင္းတယ္။ ဆန္၊ ဂ်ံဳ၊ ေျပာင္းဖူး၊ အႏွံစားေျပာင္း၊ လူး၊ ဘာလီ၊ ဆပ္ေတြကို စားၾကတယ္။ ဆီရီရယ္မွာ အဲဒါ တမ်ိဳးမ်ိဳးကေန လုပ္ထားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အစဥ္အလာ စားသံုးတာေတြက ျဖဴေဖြးေနေအာင္ ခြၽတ္ထားလို႔ အင္ဒိုစပမ္သာ က်န္တယ္။ အျပင္က ဂ်မ္နဲ႔ ဘရန္ ေခၚ ဖြဲႏု မက်န္ေတာ့လို႔ အာဟာရအစံု မရေတာ့ပါ။ သြားႏိုင္ လာႏိုင္၊ ေျပးလႊားႏိုင္႐ံုသာ ရမယ္။ ဗီတာမင္ေတြ မစံုေတာ့။ ခုခံအားနဲ႔ အနာက်က္ဖို႔ အားနည္းမယ္။
မနက္စာ အေရးပါ
မနက္စာလြတ္သူေတြ ရွိတယ္။ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာ လုပ္တဲ့ ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္ သုေတသန တခုမွာ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ကေန ၅၄ ႏွစ္ရွိသူေတြထဲက ေယာက္်ား ၁၈% နဲ႔ မိန္းမ ၁၃% တို႔ မနက္စာ မစားၾကပါ။ ဆီးခ်ိဳရွိလို႔ မနက္စာ မစားဘဲေနတာ မေကာင္းဘူးလို႔ သုေတသန တခုက ဆိုပါတယ္။ ႏွလံုးေရာဂါရွိလို႔ မနက္စာ မစားဘဲ မေနသင့္ပါ။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ခ်ခ်င္တာနဲ႔လည္း မစားဘဲေနတာ ပိုမေကာင္းပါ။ ေလ့လာဆန္းစစ္မႈတခုကို လူေပါင္း ၂၇ဝဝဝ ေယာက္ကိုလုပ္ေတာ့ က်န္းမာေရးနဲ႔ညီညြတ္တဲ့ မနက္စာ စားျခင္းကေန ႏွလံုးကို ကာကြယ္ရာက်တယ္လို႔ သိလာရတယ္။ လူ ၃ ေသာင္းကို ေလ့လာေတာ့ ဆီးခ်ိဳအမ်ိဳးအစား (၂) ျဖစ္ေစမွာ အခြင့္အလမ္းနည္းတာ ေတြ႔ရတယ္။ မနက္စာ စားသူေတြက မစားသူေတြထက္ လႈပ္ရွားသြားလာတာ ပိုလုပ္ႏိုင္ၾကတယ္။ မွတ္ဉာဏ္နဲ႔ စိတ္ကူးစိတ္သန္းလည္း ပိုၾကတယ္။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ပိုမတိုးေစပါ။ မနက္စာကိုေတာ့ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီပါေစ။ လိုတာထက္လည္း မပိုပါေစနဲ႔။
တေန႔မွာ ကယ္လိုရီ ၂ဝဝဝ လိုသူ တေယာက္အတြက္ ဘရိတ္ဖတ္စ္ ဆီရီရယ္၏ အာဟာရတန္ဖိုးကို ဆီရီရယ္ ၈၁ ဂရမ္ တခြက္ကို အေျခခံၿပီး တြက္ခ်က္ျပပါမယ္။
ကလိုရီ = ၃ဝ၇ (၁၅ ဒသမ ၄%)
အဆီစုစုေပါင္း = ၅ ဂရမ္ (၇%)
ျပည့္ဝဆီ = ဝ႕၉ ဂရမ္ (၄%)
ေပၚလီမျပည့္ဝဆီ = ၁ ဒသမ ၉ ဂရမ္
မိုႏိုမျပည့္ဝဆီ = ၁ ဒသမ ၆ ဂရမ္
ဆိုဒီယမ္ဆား = ၅ ဂ၇မ္
ပိုတက္ဆီယမ္ = ၂၉၃ မီလီဂရမ္ (၈%)
ကာဗြန္ဟိုက္ဒရိတ္ = ၅၅ ဂရမ္ (၁၈%)
ဖိုက္ဘာ = ၈ ဂရမ္ (၃၂%)
သၾကား = ဝ ဒသမ ၈ ဂရမ္
ပရိုတင္း = ၁၁ ဂရမ္ (၂၂%)
ကယ္လ္စီယမ္ = ၄%
သံဓါတ္ = ၁၈%
ဗီတာမင္ ဘီ-၆ = ၅%
မက္ဂနီဆီယမ္ = ၂၈%
ဗီတာမင္ ေအ၊ ဗီတာမင္စီ၊ ဗီတာမင္ဒီ၊ ဗီတာမင္ဘီ-၁၂၊ ကိုလက္စထေရာ မရ။ အဲဒါေတြ လိုသူေတြက တနည္းနည္းနဲ႔ ျဖည့္ရမယ္။ ရာခိုင္ႏႈန္းေတြက တေန႔တာ လိုအပ္ခ်က္မွာ ရႏိုင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ ဆီရီရယ္ စားတဲ့အက်င့္ ပ်ိဳးေထာင္သင့္ၾကပါတယ္။ အရည္အေသြးမီတဲ့ ဆီရီရယ္ကို ျပည္တြင္းမွာပါ ထုတ္လုပ္ႏိုင္တဲ့အဆင့္ထိ ေရာက္ေစခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ႀကီးမားတဲ့အားနည္းခ်က္က စည္းစနစ္နဲ႔ အရည္အေသြးကို မလိုက္ႏိုင္ၾကေသးတာ ျဖစ္တယ္။ အဲေတာ့ သူမ်ားပဲ အားကိုးေနရတုန္းပဲ။ ေစ်းကြက္ထဲမွာ ႏို႔ေရာ၊ ႏွံစားသီးႏွံေတြေကာပါ ဆိုတဲ့ Bear Brand စီရီရယ္ကို ေတြ႔ရလို႔ ဒီစာေရးျဖစ္တာပါ။
က်န္းမာသန္စြမ္းတဲ့ မ်ိဳးဆက္ေတြကို တိုင္းျပည္က အားထားခ်င္ေနတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြမွာ ဆြမ္းဒကာ မရွိတဲ့အခါ အာ႐ံုဆြမ္းအျဖစ္ ဆြမ္းနဲ႔ ပဲျပဳတ္သာ ဘုဥ္းေပးၾကရတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ လႉစရာမွာ ဆီရီရယ္ ပါသင့္တယ္။ အရပ္သားေတြက ထမင္းၾကမ္းခဲနဲ႔ စစ္သားေတြက ကုလားပဲစိမ္းသာ စားၾကရတဲ့ ေခတ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ၾကရေအာင္။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
