စိတ္ကူးအိပ္မက္မ်ားျဖင့္ ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲ ႀကိဳးစားေနသည့္ လက္ေဝွ႔မယ္ေလး ဘေရာ္နီကာ (႐ုပ္သံ)
DVB
·
March 11, 2017
မနက္ေစာေစာ ၆ နာရီဆိုရင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ သုဝဏၰအားကစားကြင္းထဲမွာရွိတဲ့့ လက္ေဝွ႔ေလ့က်င့္႐ုံထဲ ပဏာမျမန္မာ႔လက္ေရြးစဥ္ အားကစားသမားေတြ ေလ့က်င့္ေနၾကပါၿပီ။ အဲဒီထဲမွာထဲမွာ ဘေရာ္နီကာလို အမ်ိဳးသမီးလက္ေဝွ႔မယ္ေတြလည္း ပါပါတယ္။
အသက္ ၂၀ အရြယ္ ကယန္းတိုင္းရင္းသူေလး ဘေရာ္နီကာဟာ ၂၀၁၅ စင္ကာပူ ဆီးဂိမ္းမွာ ေၾကးတံဆိပ္ဆြတ္ခူးထားခဲ့သူပါ။ ဘေရာ္နီကာတေယာက္ ရွမ္းျပည္နယ္နဲ႔ ကယားျပည္နယ္ နယ္စပ္မွာရွိတဲ့ ေမြးရပ္ေျမကို စြန္႔ခြာခဲ့ၿပီး လက္ေရြးစဥ္ အမ်ိဳးသမီးလက္ေဝွ႔သမားအျဖစ္ ရပ္တည္ေနတာ ၄ ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဆင္းရဲတဲ့မိသားစုမွာ ေမြးဖြားလာတဲ့သူမို႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက မိဘကို ကူညီခဲ့ရပါတယ္။
"ငယ္ငယ္တုန္းကဆို အေဖက ေနမေကာင္း၊ အေမက တေယာက္တည္းဆိုေတာ့၊ အေမကလည္း အရက္ခ်က္တယ္ေလ၊ ေက်ာင္းသြားတက္ရင္လည္း ၿမိဳ႕ထဲမွာ အရက္ေတြလိုက္ပို႔ရတယ္။ မနက္အေစာႀကီးသြားရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ အေမနဲ႔လိုက္ကူဖို႔ ေက်ာင္းတပိုင္းပ်က္ခဲ့ရတယ္။"
ဘေရာ္နီကာမွာ သူအပါအဝင္ ေမာင္ႏွမ ေျခာက္ေယာက္ရွိၿပီး သူက ငါးေယာက္ေျမာက္သမီး ျဖစ္ပါတယ္။ မိဘေတြရဲ႕ မျပည့္စံုမႈေၾကာင့္ ဘေရာ္နီကာတို႔ ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ပညာေရးကို ဖယ္ခံုၿမိဳ႕က ႐ုိမန္ကက္သလစ္ ခရစ္ယာန္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုပဲ အားထားခဲ့ၾကရတာပါ။ ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာေနၿပီး ဖယ္ခံုၿမိဳ႕ေပၚက အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္ၾကရပါတယ္။ သူ ရွစ္တန္းႏွစ္မွာ အဲဒီ ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းကိုေရာက္ခဲ့ၿပီး အသက္ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ ကိုးတန္းအေရာက္မွာေတာ့ လက္ေဝွ႔မယ္ျဖစ္လာဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့ပါတယ္။
"အားကစားမႉးတေယာက္က လာေခၚတယ္။ အားကစားလိုက္သြားမလား၊ ဝါသနာပါလား၊ လက္ေဝွ႔ထိုးမလားဆိုၿပီး၊ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုယ္ကလည္း လက္ေဝွ႔ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိဘူး၊ အားကစားဆိုတာလည္း ဘာမွန္းမသိဘူး။ ထိုးတယ္ဆိုတာ တခုနဲ႔ပဲ ေအး ထိုးမယ္ဆိုၿပီးေျပာလိုက္တာ၊ ဒါဆုိ မနက္ျဖန္သြားရမယ္လည္းဆုိေရာ ကိုယ့္မွာ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိဘူး။ ပိုက္ဆံကလည္း မရွိဘူး။ အဲဒီတုန္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာေနတာ။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ဖို႔ကလည္း အခ်ိန္မရွိဘူး။ မနက္အေစာႀကီး ေတာင္ႀကီးတက္ရမယ္ဆိုေတာ့ မရရေအာင္သြားမယ္ဆုိၿပီး ဘုန္းႀကီးနဲ႔တိုင္ပင္တယ္၊ ဘုန္းႀကီးက ခြင့္ျပဳတယ္၊ အေမကေတာ့ ခြင့္မျပဳဘူး၊ အဲဒါနဲ႔ ဒီကခိုးသြားတာေပါ့၊ အေမ့ကိုမေျပာဘဲ ထြက္သြားတာ မနက္ပိုင္းႀကီး။"
အဲဒီလိုနဲ႔ ေတာင္ႀကီးကေနတဆင့္ ေနျပည္ေတာ္မွာရွိတဲ့ အားကစား ကမ့္ပ္ကိုေရာက္ေတာ့ သူ ေၾကာက္ရြံ႕ေနခဲ့ပါတယ္။
"အားကစားကမ့္ပ္လည္းေရာက္ေရာ သူမ်ားေလ့က်င့္တာၾကည့္ၿပီး၊ အဲဒီအခ်ိန္ ကိုယ္ကလည္း ေပတိေပစုတ္နဲ႔ ေရာက္လာ၊ ေခြ်းေတြအေပါက္ေပါက္နဲ႔ဆိုေတာ့ ေၾကာက္တာေပါ့။"
သူက ကယန္းလူမ်ိဳးျဖစ္လို႔ ဘာသာစကား ေျပာဆိုဆက္ဆံရာမွာလည္း အခက္အခဲေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။
"ဗမာစကားဆိုလည္း သိပ္မကၽြမ္းေတာ့ ဆရာေတြေျပာတဲ့ စကားေတြ ကိုယ့္မွာ နားမလည္ဘူး။ ဒီဘက္ေျပာတဲ့စကားနဲ႔ သူတို႔ဘက္ေျပာတဲ့စကား သိပ္မတူတဲ့အခါက်ေတာ့၊ ဟိုဘက္ေျပာတာ ပိုျမန္တာေပါ့၊ တလံုးမွနားမလည္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အင္း အား အဲ႔သလိုပဲလုပ္တာပဲ။"
အဲဒီလို အခက္အခဲေတြနဲ႔ ႀကဳံရေပမယ့္လည္း ျမန္မာ့လက္ေရြးစဥ္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္တခုနဲ႔ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္သလုိ ဒဏ္ရာအနာတရ ရခဲ့အခါေတြမွာလည္း ႀကိတ္မွတ္ခံစားရင္း ေရွ႕ဆက္ခဲ့ပါတယ္။
"ေနာက္ပိုင္းမွ ေလ့က်င္႔ရင္း ေလ႔က်င္႔ရင္းနဲ႔ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ေရာက္ရမယ္၊ အဲ႔လိုစိတ္ရွိတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုယ္က အငယ္၊ ကမ့္ပ္မွာဆိုေတာ့ ငါ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ဝင္ရမယ္၊ ႏိုင္ရမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ အဲ့လိုစိတ္ေမြးတယ္။ ေလ့က်င့္ရင္း နာလို႔ရွိရင္လည္း ထရိန္နင္ခုိခ်င္လို႔လို႔ ဆရာေတြေျပာမွာ ေၾကာက္ေတာ့ ေတာ္႐ုံ မေျပာဘူး။ တအားႀကီး ခံႏိုင္ရည္မရွိမွ ေျပာျပတယ္ ဆရာတို႔ကို။"
ျမန္မာ့လက္ရြးစင္ျဖစ္လာဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ဘေရာ္နီကာကို အားကစားဝန္ႀကီးဌာနက ေက်ာင္းဆက္ထားေပးခဲ့လို႔ ကိုးတန္းေအာင္ခဲ့ေပမယ့္ ဆယ္တန္းႏွစ္အေရာက္မွာေတာ့ အားကစားနဲ႔ ပညာေရးထဲက တခုကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ရဖို႔ အေျခအေန ျဖစ္လာခဲ့တာပါ။
"၁၀ တန္းေအာင္မယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည္မႈရွိရင္ အဲဒီဘက္မွာပဲေက်ာင္းတက္၊ မေအာင္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဒီဘက္ကိုပဲျပန္လာေပါ့။ ဒီဘက္မွာ လူလည္းလိုေနတဲ့ အခါက်ေတာ့ ေက်ာင္းမေနေတာ့ဘူး၊ အားကစားစိတ္ပဲ ႐ူးသြပ္ေနတဲ့ အခါက်ေတာ့ေလ၊ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္တေခါက္ တ႐ုတ္ကို လိုက္သြားခဲ့တယ္။"
အားကစားကို အာ႐ုံႏွစ္ၿပီး ေလ႔က်င္႔ေနေပမယ့္ ရြာမွာက်န္ခဲ့တဲ့ သူ႔မိဘေတြအတြက္ အၿမဲပူပန္ေနခဲ့ပါတယ္။ မေျပလည္တဲ့ မိဘေတြကို သူ႔ေခၽြးႏွဲစာထဲကေန ရသေလာက္ ေထာက္ပံ့ခဲ့ပါတယ္။
"အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အေမကလည္း အဆင္မေျပ၊ အမေတြကလည္း သူ႔ေဘးမွာ တေယာက္မွမရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ေလ အိမ္အတြက္လည္း စိတ္ပူခဲ့တယ္။ ဘယ္လိုေနမလဲ၊ အေဖကလည္း ေနမေကာင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ အိမ္က ဘယ္လိုျဖစ္မလဲမသိဘူးဆိုၿပီးေတာ့။ အဲဒီတုန္းက ဖုန္းလည္းမရွိဘူးေလ။ ၿပီးေတာ့ ဖုန္းဆက္ရမွာလည္း ဘယ္မွာဆက္ရမွာလဲ မသိဘူး။ တလကို မုန္႔ဖိုး သံုးေသာင္းရတယ္။ တေသာင္းသံုးတယ္၊ ႏွစ္ေသာင္းကို အိမ္အတြက္ခ်န္ထားမယ္ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံေတြစုစုၿပီး၊ မသံုးရဲဘူး အိမ္အတြက္ပဲစိုးရိမ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေမက ေဆးဖိုး ခနခနကုန္တယ္ေလ။ အဲဒါနဲ႔ အိမ္ကို ရတဲ့ပိုက္ဆံ ျပန္ပုိ႔ခဲ့တယ္။"
ျပည္တြင္းျပည္ပမွာ ေလ့က်င့္ေနရင္းနဲ႔႔ဲ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ စင္ကာပူဆီးဂိမ္းကို ပထမဆံုး ႏိုင္ငံတကာၿပိဳင္ပြဲအျဖစ္ ဝင္ၿပိဳင္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံအတြက္လည္း အမ်ိဳးသမီးလက္ေဝွ႔အားကစားကေန ေၾကးတံဆိပ္ကို သူဆြတ္ခူးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
"အေတြ႔အႀကံဳလည္း မရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ တံဆိပ္ရမယ္လည္းမထင္ဘူး။ တံဆိပ္ရေတာ့ အရမ္းကိုေပ်ာ္တာေပါ့။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္လည္း တံဆိပ္တခုရၿပီဆိုၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္တယ္။ အိမ္ကိုလည္း နည္းနည္းေထာက္ပံ့ႏိုင္ၿပီဆိုၿပီးေတာ့ အရမ္းကိုေပ်ာ္ခဲ့တာေပါ့။"
ဘေရာ္နီကာတေယာက္ အခါအခြင့္သင့္လို႔ အားလပ္ရက္ရရင္ ရွမ္း-ကယားနယ္စပ္က ကဖုရြာေလးမွာရွိတဲ့ သူ႔မိဘေတြဆီကို ျပန္ေလ့ရွိတယ္။ မိ႐ုိးဖလာ ေတာင္သူလုပ္ငန္းကိုသာ လုပ္ကိုင္တဲ့ ဘေရာ္နီကာရဲ႕ မိဘေတြကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ မ်ိဳး႐ုိးထဲမွာ လက္ေဝွ႔သမားဆိုတာ မပါခဲ့သလို သမီးျဖစ္သူ လက္ေဝွ႔ထိုးမွာကိုလည္း အရင္ကတည္းက လက္မခံခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး အပ်ိဳအရြယ္ သမီးငယ္ေလးနဲ႔ အဆက္အသြယ္မရေတာ့ စိုးရိမ္ပူပန္ခဲ့ၾကတာပါ။
ဘယ္လိုပဲ စိုးရိမ္မႈေတြ၊ သေဘာမတူမႈေတြရွိေပမယ့္ သူ႔သမီးရဲ႕ ဝါသနာကိုေတာ့ မတားျမစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လက္ေဝွ႔ထိုးတဲ့ သမီးတေယာက္ ဒဏ္ရာအနာတရ ကင္းေစဖုိ႔ေတာ့ မိဘေမတၱာနဲ႔ အေဝးကေန ဆုေတာင္းေပးေနၾကပါတယ္။
ဘေရာ္နီကာတေယာက္ အခုဆိုရင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ သုဝဏၰအားကစားဝန္းထဲက လက္ေဝွ႔အားကစား႐ုံထဲမွာ ပဏာမ အမ်ိဳးသမီးလက္ေရြးစဥ္အျဖစ္ မနက္နဲ႔ ညေနတိုင္း ေလ့က်င့္ေနပါတယ္။ အခုေတာ့ လက္ေဝွ႔ကမ့္ပ္ စေရာက္ကာစနဲ႔ ကြာျခားသြားပါၿပီ။
"အျမင္လည္းက်ယ္လာတယ္၊ ၿပီးေတာ့ စကားလည္း နည္းနည္း ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေျပာႏိုင္လာတယ္။ လူၾကားလည္း တိုးရဲတာေပါ့၊ လက္ေဝွ႔နဲ႔ပတ္သက္ရင္လည္း အရင္ထက္စာရင္ တိုးတက္လာတယ္။"
ဘေရာ္နီကာဟာ ပင္ပန္းၾကမ္းတမ္းတဲ့ လက္ေဝွ႔အားကစားကို ဝါသနာပါသလို အျခားတဘက္မွာ သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့တဲ့ အႏုပညာကိုလည္း ခံုမင္သူပါ။ အေဝးက မိဘေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရတဲ့အခါ၊ အခက္အခဲေတြနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့အခါ သူခ်စ္တဲ့သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ သီဆိုရင္း ေျဖေဖ်ာက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ထရိန္နင္အားတဲ့ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္းလည္း ဘုရားေက်ာင္းသြားၿပီး ဝတ္ျပဳေလ့ရွိပါတယ္။
လက္ေဝွ႔အားကစားကေန ဆုတံဆိပ္ေတြယူေပးၿပီး ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ျဖစ္လာဖို႔ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ႀကိဳးစားေနေပမယ့္ အနာဂတ္ကာလမွာေတာ့ ေတးသံရွင္တေယာက္ျဖစ္လာဖို႔ သူ ရည္မွန္းထားတာပါ။
"တေန႔ေန႔တခ်ိန္ခ်ိန္ လက္ေဝွ႔က နားခဲ့ရင္ သီခ်င္းဘက္ကိုသြားမွာေပါ့။ သီခ်င္းေလး ေကာင္းေကာင္းျပန္က်င့္မယ္။ ၿပီးရင္ အဆိုေတာ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္လို႔ စဥ္းစားထားတယ္။"
ေရရွည္မွာ အဆိုေတာ္တေယာက္အျဖစ္ ဘဝခရီးကို ေလွ်ာက္လွမ္းသြားဖို႔ သူဆံုးျဖတ္ထားေပမယ့္ သားသမီးေတြသာ ရလာခဲ့ရင္ လက္ေဝွ႔ပညာကို သင္ေပးသြားဖို႔ ရည္မွန္းထားတယ္။
"သူငယ္ေသးလို႔ ကမ့္ပ္ထဲဝင္လို႔ မရေသးဘူး၊ သူ တကယ္ပဲ လက္ေဝွ႔ထိုးခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကုိယ္အားတဲ့အခ်ိန္ သူ႔ကို မနက္၊ ည အခ်ိန္ေပးၿပီး ေလ့က်င့္ေပးမွာေပါ့။"
အဲဒီလုိ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြနဲ႔ ဘေရာ္နီကာဆိုတဲ့ ကယန္းမေလးတေယာက္ သူ႔ရည္မွန္းခက္ေတြျပည့္ဖို႔ ေလာကႀကီးထဲက တကယ့္ႀကိဳးဝိုင္းထဲမွာ ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲနဲ႔ ႀကိဳးစားေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။
တင္ဆက္ - စုိးသီဟ
