လက္တင္အေမရိကသားေတြရဲ႕ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး လႈပ္ရွားမႈဆိုင္ရာ တတိယအႀကိမ္ ထိပ္သီးညီလာခံမွာ ဥ႐ုေဂြးသမၼတေဟာင္း ဂ်ိဳစီက ေအာက္ပါအတိုင္း သတိေပးခဲ့ပါတယ္။ “The biggest threat to democracy is the concentration of power & wealth in the hands of few. Inequality is the enemy of democracy.” ဒီမိုကေရစီအတြက္ အႀကီးမားဆံုး ၿခိမ္းေျခာက္မႈကေတာ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ ဓနဥစၥာ၊ ႂကြယ္ဝမႈ အမ်ားစုဟာ လက္တဆုပ္စာ လူတစုလက္ထဲ စုပံုက်ေရာက္ေနျခင္းပါပဲ။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ ရန္သူေတာ္ကေတာ့ မညီမွ်မႈေတြလို႔ သူက ဆိုထားပါတယ္။ မညီမွ်မႈ (Inequality) ဆိုတာထဲမွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ဥပေဒျပဳေရး၊ တရားစီရင္ေရး အစရွိတဲ့ အာဏာခြဲေ၀မႈ မညီမွ်မႈတင္မကပါဘူး။ အလုပ္အကိုင္ရရွိခြင့္ မညီမွ်မႈ၊ လြတ္လပ္မွ်တစြာ စီးပြားၿပိဳင္ဆိုင္ခြင့္ မရရွိမႈ၊ ညီညီမွ်မွ် ပညာသင္ၾကားခြင့္ မရရွိမႈ၊ မိမိယံုၾကည္ရာဘာသာကို အမ်ားျပည္သူ မထိခိုက္ေစဘဲ လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ခြင့္မရရွိမႈ၊ မိမိစာေပယဥ္ေက်းမႈေတြကို ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ မရရွိမႈ၊ မိမိႏွစ္သက္ရာအရပ္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ခြင့္မရရွိမႈ၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ အခြင့္အလမ္း မညီမွ်မႈ၊ ဘ၀တိုးတက္မႈ အခြင့္အလမ္းမ်ား မညီမွ်မႈေတြ အားလံုးပါ၀င္ပါတယ္။ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ ဘာသာေရး၊ ႏိုင္ငံေရး စတဲ့ နယ္ပယ္အစံုမွာ မွ်မွ်တတမရွိဘဲ လူနည္းစုက အခြင့္ထူးခံခြင့္ရ၊ အေခ်ာင္ႀကီးပြားခ်မ္းသာခြင့္ေတြ ရၿပီး လူမ်ားစုႀကီး ဆင္းရဲတြင္းနက္လို ့ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ၊ ဆူႀကံဳနိမ့္ျမင့္ ကြာဟမႈ ႀကီးမားေနတာကို ဆိုလိုပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အဲဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳး ေရာက္ရွိေစတဲ့ အင္အားႀကီးသူက အခြင့္ထူးခံ အႏုိင္ယူဗိုလ္က်တဲ့ဓေလ့ ထြန္းကားခဲ့တာ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရခဲ့တဲ့ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ကတည္းက ဆိုေတာ့ အင္အားနည္းသူေတြ၊ မ်က္ႏွာမြဲေတြ၊ မသိနားမလည္တဲ့ ဆင္းရဲသားျပည္သူ အမ်ားစုဟာ လက္နက္ရွိသူ၊ အာဏာရွိသူ၊ ဓနဥစၥာ ႂကြယ္၀တဲ့လူစုေတြနဲ႔ ကပ္ပါးေမ်ာက္ေတြရဲ ့အႏိုင္က်င့္မႈကို အတိတ္ကုသိုလ္ကံအေပၚ ပံုခ်ရင္း  ေခါင္းငံု႔ လည္စင္းခံခဲ့ရတာ ႏွစ္ေပါင္း ၇၀ နီးပါး ရွိခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီလို လူလူခ်င္းဗိုလ္က်တဲ့၊ လူေပၚလူေဇာ္လုပ္ၿပီး အခြင့္ထူးခံတတ္တဲ့ အာဏာရွင္စနစ္ ထြန္းကားတဲ့ အေမွာင္ေခတ္တေလွ်ာက္လံုးမွာ လူကို လူလို အသိအမွတ္ျပဳတတ္တဲ့၊ ဂုဏ္သိကၡာႀကီးျမတ္တဲ့ လူသားဝါဒဟာ ေမွးမွိန္အားနည္းခဲ့ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လူသား၀ါဒဆိုတာ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ၊ အယုတ္အလတ္ အျမတ္မေရြး လူကိုလူလို တန္ဖိုးထားတတ္တဲ့ ကိုယ္က်င့္သီလေကာင္းေတြအေပၚ အေျချပဳထားတာမို႔ က်င့္ႀကံအပ္တဲ့ အယူ၀ါဒက်င့္စဥ္တခုပါပဲ။ သီလခ်ိဳ႕ယြင္းမႈနဲ႔ ဉာဏ္ရည္နိမ့္က်မႈရဲ႕ ျပယုဂ္ျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္က်စီးပိုးတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈဆိုးႀကီးကို ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ စစ္အာဏာသိမ္းေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက တရား၀င္ နမူနာျပ ဖဲႀကိဳးျဖတ္ ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့တာပါ။ စစ္အာဏာရွင္အဆက္ဆက္ကေန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာပုိင္ေတြဆီ ကူးစက္ရာက တတိုင္းတျပည္လံုးမွာ ဗိုင္းရပ္စ္ပိုးလို ျပန္႔ပြားလာလိုက္တာ အခုဆို ျမန္မာတျပည္လံုးမွာ၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီးတရပ္လံုးမွာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ က်င့္သံုးလိုက္စားလာခဲ့ၾကတာဟာ ပိုင္ရာပိုင္ရာ၊ ႏိုင္ရာႏိုင္ရာတိုင္းမွာ လူမဆန္ေအာင္ အနိုင္က်င့္ဗိုလ္က်ေနလိုက္ၾကတာမ်ား ဖိႏွိပ္ခြင့္ဆိုတာ အားႀကီးသူရဲ႕ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးလို႔ ထင္မွတ္တဲ့အဆင့္ ေရာက္လာေတာ့တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဗိုလ္မႉးေက်ာ္ႏုေမာ္အိမ္က ႏွိပ္စက္ခံရတဲဲ့ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ အိမ္ေဖာ္ကေလးအမႈကိစၥ၊ ပဲခူးၿမိဳ႕ တရားသူႀကီးအိမ္က တရားသူႀကီးကေတာ္ ႏွိပ္စက္တာခံရတဲ့ အိမ္ေဖာ္မိန္းကေလး အမႈကိစၥ၊ ပန္ဒိုရာအဆီခ်လုပ္ငန္းဆိုင္က ဆိုင္ရွင္အမ်ိဳးသမီး ႏွိပ္စက္တာခံရတဲ့ ဆိုင္အကူမိန္းကေလးေတြရဲ႕ အမႈကိစၥ၊ ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္ေျမာက္ပိုင္းၿမိဳ႕နယ္မွာ ၂ဝ၁၅ ခုႏွစ္ကတည္းက ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ အိမ္အကူမိန္းကေလး ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ခံရတဲ့ အမႈကိစၥ အစရွိတဲ့ လူ႔က်င့္၀တ္ေဖာက္ျပားတဲ့ ဖိႏွိပ္မႈေတြ အၿမဲတေစလိုလို ၾကားေနၾကရတာပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာလထဲတုန္းကလည္း အိမ္အကူမိန္းကေလး ၂ ဦးကို လူမဆန္စြာ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ေက်ာက္တံတားၿမိဳ႕နယ္၊ လမ္း ၄၀ အထက္ဘေလာက္က အင္း၀အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ကို ျမန္မာႏိုင္ငံ လူကုန္ကူးမႈ တားဆီးႏွိမ္ႏွင္းေရးရဲတပ္ဖြဲ႔က အမႈဖြင့္ အေရးယူလိုက္တဲ့ သတင္းေတြကို အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ တေခ်ာင္းတည္း အခ်ိဳးခံရတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဆယ္ေခ်ာင္းစလံုး အခ်ိဳးခံရတာကို ေခါင္းငံု႔ခံခဲ့တဲ့ အိမ္ေဖာ္ေလးေတြရဲ႕ အေၾကာက္တရားနဲ႔ နာက်င္လြန္းလို႔ အသံနက္နဲ႔ ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴသံေတြကို ေဘးအိမ္အနီးနားက အိမ္ေတြက ဘာလို႔ မစြက္ဖက္ခဲ့ၾကသလဲ ဆိုတာ၊ ဘာကို ညႊန္ျပေနသလဲဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးကိစၥကို ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ဘူး၊ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားရတာ မလုပ္ မ႐ႈတ္ မျပဳတ္ ဆိုတဲ့ တာဝန္မဲ့ အသိစိတ္ဓာတ္နဲ႔ ေနသာသလိုေနၿပီး လ်စ္လ်ဴ႐ႈ ေနစိမ့္တဲ့ လူ႔၀န္းက်င္ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးေရခ်ိန္ကို ညႊန္ျပေနတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အျမင္မေတာ္တာေတြ႔ရင္ တည့္မတ္ေပးတတ္တဲ့ ရပ္မိရပ္ဖယဥ္ေက်းမႈ ဆိတ္သုဥ္းသြားတာကိုလည္း ၫႊန္ျပေနတာပါပဲ။ ဖိႏွိပ္အႏိုင္က်င့္တယ္ဆိုတဲ့ စ႐ိုက္ဆိုးဟာ အခြင့္ထူးခံ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြမွ၊ အက်င့္ပ်က္ရဲေတြမွ၊ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြမွ၊ အိႏၵိယကုလားမွ၊ ဗမာမွ၊ တ႐ုတ္မွ၊ ဘဂၤါလီေတြမွ မဟုတ္ဘူး။ အသိဉာဏ္နိမ့္က်ၿပီး သီလခၽြတ္ယြင္းသူတိုင္း ျပဳမူက်င့္ႀကံတတ္တဲ့ အက်င့္ယုတ္တရားပါ။ အင္း၀အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္က ဗိုလ္က်အႏုိင္က်င့္မႈမ်ိဳးနဲ႔ အလားသဏၭာန္တူတဲ့၊ လူမဆန္တဲ့ ဘူလီဗိုလ္က်မႈေတြ ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုးမွာ၊ ေနရာအႏွံ႔အျပားမွာ၊ ၿမိဳ႕တိုင္းၿမိဳ႕တိုင္း၊ ရပ္ရြာတိုင္းမွာ၊ တိုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ ရွိေနမွာ ေဗဒင္ေမးစရာ မလိုဘူး။ မေဖာ္ထုတ္ႏိုင္လို႔ လူမသိေသးတာပဲ ရွိတာပါ။ အဲဒီလို ႏိုင္တဲ့သူကို ဖိႏွိပ္ခ်င္တဲ့ အရင္းခံအေၾကာင္းတရားေတြကေတာ့ က်ဴးလြန္သူေတြရဲ႕ အသိဉာဏ္နိမ့္က်မႈ၊ ကိုယ္က်င့္သီလခ်ိဳ႕တဲ့မႈ၊ ဥပေဒမစိုးမိုးမႈ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ကိုယ္တိုင္က ျပည္သူေတြအေပၚ ဖိႏွိပ္ဗိုလ္က်ခဲ့ေတာ့ စိတ္ပညာသေဘာအရ ဗိုလ္က်ခံရတဲ့သူေတြဟာ အသိပညာ မရင့္က်က္ခဲ့ရင္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က ဘူလီလုပ္သူေတြအျဖစ္ ေရာက္ရွိလို႔ ႏိုင္တဲ့သူအေပၚ ဗိုလ္က်တတ္တဲ့ အားနည္းခ်က္သေဘာပါပဲ။ အဲဒီ အိမ္ေဖာ္အကူသမီးေလးႏွစ္ေယာက္ နာက်င္ခံစားရတာထက္ ပိုဆိုးၿပီး လူမသိသူမသိ ဆိုဆိုးဝါးဝါး အႏွိပ္စက္ခံရ႐ံုမက အသက္ပါ ဆံုးပါးသြားခဲ့ရ၊ ခံေနရဆဲ၊ ခံစားရဦးမယ့္ဘဝေတြ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔အျပားမွာ၊ အထူးသျဖင့္ တိုင္းရင္းသားေတာင္တန္းေဒသေတြမွာ ဘာမွမသိရွာ၊ ျပန္ေျပာခြင့္မသာတဲ့ အားကိုးရာမဲ့ေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ သန္းနဲ႔ခ်ီ ရွိေသးတာကို ေတြးယူခံစားႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒါေတြအားလံုးရဲ႕ လက္သည္တရားခံ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဟာ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ အျမစ္မကၽြတ္ေသးပါဘူး။ ပံုစံတမ်ိဳးနဲ႔ အသြင္းေျပာင္းၿပီး ျပည္တြင္းစစ္မီးေတာက္ကို မၿငိမ္းႏိုင္ေအာင္ လႊတ္ေတာ္တြင္းသာမက လႊတ္ေတာ္ျပင္ပနဲ႔ အင္တာနက္ သတင္းမီဒီယာေတြ အေပၚမွာပါ ကန္႔လန္႔တိုက္ တရြတ္ဆြဲလိုက္ေနတာကို လူတိုင္း ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေနၾကရတာပါ။ အခြင့္အေရး မညီမွ်မႈေတြနဲ႔အတူ ေမြးဖြားလာတဲ့ အခြင့္ထူးခံခြင့္ရွိတဲ့ လူတန္းစားနဲ႔ အႏြယ္ေတာ္ေထာက္ခံသူေတြဟာ လူတိုင္း အခြင့္အေရး ညီညီမွ်မွ်ရေစႏုိင္မယ့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို အသိအမွတ္ မျပဳခ်င္ၾကပါဘူး။ မိမိအုပ္စု၊ မိမိအဖြဲ႔အစည္း၊ မိမိလူမ်ိဳး၊ မိမိဘာသာ၊ မိမိအက်ိဳးစီးပြား အခြင့္ထူးခံခြင့္ေတြ ထိပါးလာရင္ လူ႔က်င့္၀တ္ေတြ၊ လူ႔အခြင့္အေရးေတြဆိုတာ ေဘးခ်ိတ္ထားေစခ်င္ၾကတာပါ။ တခ်ိဳ႕ ဒီမိုကေရစီ လိုခ်င္ပါတယ္လို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့သူေတြထဲက တခ်ိဳ႕ေတာင္ သူတို႔ရဲ႕ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာအတြက္ဆိုရင္ လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ လူ႔က်င့္၀တ္ေတြ ခ်ိဳးေဖာက္ရမွာ ၀န္မေလးၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တာလဲဆိုရင္ အသိဉာဏ္နိမ့္ပါးမႈနဲ႔ သီလခ်ိဳ႕ယြင္းမႈေတြေၾကာင့္ အတၱကို ေရွ႕တန္းတင္လာၾကလို႔ပါပဲ။ လူလူခ်င္း ဖိႏွိပ္အႏိုင္က်င့္မႈကင္းေအာင္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရေအာင္လုပ္ဖို႔ဆိုတာ  ျမန္မာႏိုင္ငံသားတိုင္းရဲ႕ တာ၀န္ပါ။ မိမိအိမ္မွာ၊ မိမိ၀န္းက်င္မွာ၊ မိမိအရပ္ထဲ ရြာထဲမွာ၊ မိမိဌာန အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာ၊ မိမိႏုိင္ငံမွာ မတရားမႈေတြ႔ေတြ႔၊ ဖိႏွိပ္အႏိုင္က်င့္မႈရွိရွိ၊ အျမင္မေတာ္တာ ျမင္ျမင္၊ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ဘူးလို႔ မေတြးပါနဲ႔။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာနဲ႔ မတရားမႈ၊ ဖိႏွိပ္အႏိုင္က်င့္မႈေတြကို ဆန္႔က်င္ပါ။ အျမင္မေတာ္တာေတြကို ၀ိုင္း၀န္းစြက္ဖက္ ကူညီျပဳျပင္ေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဘယ္ေခတ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္စနစ္ကိုပဲ က်င့္သံုးက်င့္သံုး အႏိုင္က်င့္ဗိုလ္က်မႈ၊ ဖိႏွိပ္မႈေတြရွိတဲ့ ေခတ္တိုင္း၊ စနစ္တိုင္း၊ ေနရာတိုင္းမွာ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ အၿမဲတေစ ရွိေနမွာပါ။ မွ်တမႈမရွိတဲ့၊ တရားဥပေဒမစိုးမိုးတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတိုင္းမွာ ေတာ္လွန္အံုႂကြမႈဆိုတာ မုခ် မလဲြမေသြ ေပၚေပါက္လာပါလိမ့္မယ္။ ေတာ္လွန္အံုႂကြမႈဆိုတာ မလိုအပ္ဘဲ အေၾကာင္းမဲ့ ေပၚလာတတ္တာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ သမိုင္းရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈနဲ႔အတူ မျဖစ္မေန လိုအပ္လာလို႔ သည္းမခံႏိုင္တဲ့အဆံုး အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူေတြဟာ မိမိတို႔ဘ၀ကို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း လူ႔ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔အညီ အသက္ရွင္သန္ခြင့္အတြက္ မိမိေမြးရာပါ အခြင့္အေရးကို ျပန္ရဖို႔ ႐ိုးသားရဲရင့္စြာ တိုက္ပြဲ၀င္ၿပီး သမိုင္းသစ္ကို ေရးထိုးတာကို ေတာ္လွန္ေရးလို႔ ေခၚပါတယ္။ ျပည္သူျပည္သားေတြအေပၚ အႏိုင္က်င့္ ဗိုလ္က်မႈေတြ ရွိေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ေတာ္လွန္အံုႂကြမႈဆိုတာ အစဥ္အၿမဲ ရွိေနမွာပါပဲ။ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ အမွန္တရားနဲ႔ သစၥာတရားကို ေမြးဖြားေပးဖို႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ တိုက္ပြဲေခၚသံ၊ သမိုင္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ရာက ထြက္ေပၚလာတဲ့ ေခတ္ေျပာင္းေခၚသံ၊ မတရားမႈကို ဆန္႔က်င္တဲ့ ေတာ္လည္းတုန္ဟည္းသံပါပဲ။ လူလူခ်င္းအတူူတူ အခြင့္ထူးခံခြင့္ကို မတရားရယူၿပီး အႏုိင္က်င့္ဗိုလ္က်တတ္တဲ့ အာဏာရွင္စိတ္ဓာတ္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အႂကြင္းမဲ့ကင္းရွင္း အျမစ္ျပတ္ႏုိင္ဖို႔ တရားဥပေဒစိုးမိုးဖို႔နဲ႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ဟာ ကိုယ္က်င့္သီလစံေတြကို တန္ဖိုးထားတဲ့ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးစနစ္ ျဖစ္ဖို႔လိုတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးကို နိဂံုးခ်ဳပ္ရရင္ အမွန္တကယ္ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာကို အသိမွတ္ျပဳ ေလးစားတဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ရဲ႕ ရန္သူေတာ္ေတြဆိုတာ မညီမွ်မွႈ၊ အႏုိင္က်င့္ဗိုလ္က်မႈ၊ တရားမဲ့ အခြင့္ထူးခံလိုမႈေတြပါပဲ။ အခြင့္ထူးခံခ်င္စိတ္ဆိုတာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေနရာတိုင္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျဖစ္ပြားေနတယ္။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ တပ္မေတာ္သားအမတ္ ၂၅ ရာခုိင္ႏႈန္း ေရြးေကာက္ခံစရာ မလိုဘဲ အခြင့္ထူးခံတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာမွာလည္း ဖဲႀကိဳးေရာင္စံုနဲ႔ ဆန္႔က်င္ခံရေအာင္ကို အခြင့္ထူးခံခ်င္တယ္။ လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရးမွာလည္း ကိုယ့္အမ်ိဳးမွ၊ ကိုယ့္ဘာသာမွ ပိုအခြင့္ထူးရခ်င္တယ္။ စီးပြားေရးမွာလည္း ဂုဏ္သိကၡာမဲ့ ကပ္ေျမႇာင္ၿပီး အခြင့္ထူးခံခ်င္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ အခြင့္ထူးခံခြင့္ရွိတဲ့သူ လူနည္းစုနဲ႔ အခြင့္လမ္းမရသူ ဆင္းရဲသား ျပည္သူေတြၾကား အႏိုင္က်င့္ဗိုလ္က်မႈေတြ ျဖစ္လာ၊ မေက်လည္မႈေတြ ႀကီးထြားလို႔ အာဃာတ အမုန္းတရားေတြ မ်ားလာၿပီး ညီညြတ္မႈေတြ ၿပိဳကြဲ၊ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဆိုတာ တည္ေဆာက္ဖို႔ ပိုမိုခက္ခဲလာေတာ့တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဒီမိုကေရစီ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုအျဖစ္ မွန္မွန္ကန္ကန္ တည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ ရန္သူေတာ္ေတြျဖစ္တဲ့ မညီမွ်မႈ၊ အခြင့္ထူးခံမႈ၊ အႏိုင္က်င့္ဗိုလ္က်မႈေတြကို ႏုိင္ငံသားတိုင္းက မိမိအတၱကို ေရွ႕တန္းမတင္၊ မ်က္ႏွာမလိုက္ဘဲ ျပတ္ျပတ္သားသား ဝိုင္းဝန္းဆန္႔က်င္ၾကဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသားတိုင္း စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီအေမြကို ေနာင္လာေနာက္သားတို႔ထံ လက္ဆင့္ကမ္းႏိုင္ၿပီး ဂုဏ္သိကၡာႀကီးျမတ္တဲ့ လူသားဝါဒ ထြန္းကားလာႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရာမွာ ပါ၀င္အားျဖည့္ႏုိင္ၾကပါေစ။ မင္းေကာင္းခ်စ္