ၾသဂုတ္လ ၆ ရက္၊ ည ၁၁ နာရီအခ်ိန္ေလာက္မွာ မႏၱေလး ၆၈ လမ္းနဲ႔ လမ္း ၃၀ မွာ ယာဥ္တိုက္မႈတခု ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အတိုက္ခံရသူက မႏၱေလးအလင္း ေန႔စဥ္သတင္းစာက သတင္းေထာက္ခ်ဳပ္ ကိုမ်ဳိးျမင့္စံ...။ သူ႔ကို ျမဴငွက္၊ ကိုျမဴလို႔ က်မတို႔ သတင္းေထာက္ေတြက ေခၚေလ့ရွိတယ္။ အခု ကိုျမဴတေယာက္ မႏၱေလးေဆး႐ုံႀကီးမွာ ေရာက္ေနၿပီး အေျခအေနကေတာ့ စိုးရိမ္ေရမွတ္ကို ေရာက္ေနတယ္။ တိုက္ေျပးသြားတဲ့ ကားနံပါတ္ ရလိုက္တယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ဆိုတာထက္ ဒီလိုယာဥ္တိုက္မႈေတြ ေလ်ာ့က်ဖို႔ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုတာကို အဓိကေျပာခ်င္တာပါ။ ျဖစ္တာက ညဘက္မွာျဖစ္တာ။ မႏၱေလးမွာက ေန႔ေန႔ညည ဆိုင္ကယ္ေတြ၊ ကားေတြက လမ္းရွင္းရွင္း မရွင္းရွင္း အတင္းေမာင္းၾကတာပါပဲ။ ေန႔မွာေတာင္ ဒီေလာက္ေမာင္းေနရင္ ညဘက္အသြားအလာက်ဲတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးဆို ပိုဆိုးတာေပါ့။ မႏၱေလးမွာက အခုေနာက္ပိုင္း ဆိုင္ကယ္ေတြက အရမ္းကို မ်ားလာသလို ကားေတြကလည္း ၾကပ္သိပ္ထိုးျဖစ္လာေနၿပီ။ တခါတေလ လမ္းၾကပ္တာမ်ဳိးကိုေတာင္ ႀကံဳရလို႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ေစာင့္ရတ့ဲ အေနအထားမ်ဳိးေတြ ျဖစ္လာေနၿပီ။ လမ္းမေတြကလည္း အရင္ကထက္ ပိုက်ယ္ၿပီး ေလးလမ္းသြားေတြျဖစ္လာ၊ လမ္းၾကားေတြေတာင္ ေျမသားလမ္းမရွိေတာ့ဘူး။ ႏွစ္လမ္းသြားေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ လမ္းေတြ က်ယ္လြန္း၊ ေကာင္းလြန္း၊ ကားေတြ႐ႈပ္လြန္း၊ ဆိုင္ကယ္ေတြ႐ႈပ္လြန္း။ ဒီၾကားထဲမွာမွ ၿပိဳင္ကားေတြက အရမ္းကိုေမာင္းတာ။ ၿပိဳင္ကားရဲ႕ ကားသံက အရမ္းကုိက်ယ္လြန္းလို႔ ၆၆ လမ္းမတန္းေတြနားက အိမ္ေတြ နားမခံသာလွပါဘူး။ တျဗဴးျဗဴး တၿဗဲၿဗဲနဲ႔မို႔ ညဘက္အိပ္ေကာင္းေနတဲ့အခ်ိန္မ်ဳိး စက္သံေၾကာင့္ လန္႔လန္႔ႏိုးၾကရတယ္။ မႏၱေလးဆိုတာ အရင္တုန္းက စက္ဘီးၿမိဳ႕ေတာ္လို႔ လူအမ်ားသိတဲ့ၿမိဳ႕။ အခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ စက္ဘီးစီးတ့ဲသူ မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ လူတိုင္း၊ အိမ္တိုင္းမွာ ဆိုင္ကယ္တစီးဆိုတာ အနည္းဆံုးေတာ့ ရွိၾကတာခ်ည္းပဲ။ မိုးလင္းလို႔ ၂၂ လမ္းအတိုင္း အေရွ႕ဘက္ကို တက္လာရင္လည္း ဆိုင္ကယ္ေတြက အျပည့္။ လမ္း ၈၀ က်ံဳးလမ္း ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ဆိုင္ကယ္ေတြကအျပည့္၊ မတၱရာဘက္ကေန မႏၱေလးကို အလုပ္လာလုပ္တဲ့သူေတြကလည္း ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔။ ၿမိဳ႕ကြက္သစ္ကေန ၿမိဳ႕ထဲကိုလာတဲ့ သိပၸံလမ္းတေလွ်ာက္မွာလည္း ဆိုင္ကယ္ေတြကအျပည့္။ မႏၱေလးဟာ ဆိုင္ကယ္ၿမိဳ႕ေတာ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီ။ တကယ္ေတာ့ မႏၱေလးက ဆိုင္ကယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တ႐ုတ္ဆိုင္ကယ္သခ်ဳႋင္း ျဖစ္ေနၿပီလို႔ေျပာရင္ ပိုမွန္မလားပဲ။ တ႐ုတ္ျပည္ဘက္က ၀င္လာတဲ့ ဆို္င္ကယ္ေတြက မႏၱေလးမွာ ေတာင္လိုရာလို ပံုေနတယ္။ ျဖစ္လိုက္ရင္လည္း အေသ၊ ဒါမွမဟုတ္ အက်ဳိးပဲ၊ ညင္သာတယ္ရယ္လို႔ မရွိဘူး။ မုဆိုးမ ဆိုင္ကယ္လို႔လည္း ေခၚၾကတယ္။ တ႐ုတ္ဆိုင္ကယ္ 125 ေတြကိုစီးလို႔ တိုက္ရင္ အေသကမ်ားလို႔ သူတို႔မိန္းမေတြ မုဆိုးမျဖစ္က်န္ခဲ့ရတယ္လို႔ ဆိုလိုတာ။ ဆိုင္ကယ္စီးသူေတြကို အျပစ္ေျပာလို႔ေတာ့ မရပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ မႏၱေလးမွာက အျခားၿမိဳ႕ေတြလို ဘတ္စ္ကားလိုင္းစနစ္ လံုး၀ မထြန္းကားလို႔ပါပဲ။ ဘတ္စ္ကားလိုင္းစနစ္၊ အေ၀းေျပးလိုင္းစနစ္ေတြသာ ထြန္းကားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူက ေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနတဲ့ အပူထဲမွာ အပင္ပန္းခံ၊ အပူခံ၊ အႏၱရာယ္အျဖစ္ခံၿပီး စီးေနပါ့မလဲ။ ဒီစနစ္ေတြ မထြန္းကားေတာ့လည္း ကိုယ့္လုပ္ငန္းခြင္ရွိရာကို အလွ်င္အျမန္ဆံုး ေရာက္ဖို႔ဆိုတာ ဆိုင္ကယ္ကူမွပဲ ျဖစ္ႏုိင္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း မႏၱေလးမွာ လူတိုင္း ဆိုင္ကယ္ကိုယ္စီနဲ႔ ျဖစ္ေနရတာေပါ့။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ခံေတြ၊ မႏၱေလးကို အလည္လာေရာက္ဖူးတဲ့သူေတြ အမ်ားဆံုးေျပာၾကတာက မႏၱေလးဟာ ယဥ္အႏၱရာယ္ စိုးရိမ္ရတယ္တဲ့။ ဘတ္စ္ကားစနစ္ ထြန္းကားလာဖို႔ ေရးၾက၊ ေျပာၾက၊ ေထာက္ျပၾကေပမယ့္လည္း တုတ္တုတ္မွမလႈပ္တဲ့ အစိုးရေၾကာင့္ အခါခါ သက္ျပင္းေမာႀကီးေတြ၊ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးေတြ ခ်ၿပီးသာ ေနၾကရတယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕တြင္း ဘတ္စကားလိုင္းစနစ္ ေျပးဆြဲဖို႔ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္မ်ဳိး၊ အစည္းအေ၀းမ်ဳိးနဲ႔ လုပ္ငန္းစီမံခ်က္ဆိုတာလည္း ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ဘူး။ အရင္အစိုးရ ေခတ္တေလွ်ာက္လံုး မႏၱေလးကလူေတြ ဒူေပဒါေပ ခံေနလို႔သာပါ။ လံုး၀မရွိခဲ့ဘူးဆိုတာ ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားမဟုတ္။ နားစြန္နားဖ်ား ၾကားျခင္းမဟုတ္။ မႏၱေလးကို စိမ္းလန္းၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေရးဆိုၿပီး    ပညာရွင္ေတြျဖစ္တဲ့ Alistair Blunt၊ Ramola Singru၊ Vaideeswaram၊ Agmes Palacio နဲ႔ Ninettle Ramirez ဆိုတဲ့ ၅ ဦးအဖြဲ႔ရဲ႕ မႏၱေလး မဟာဗ်ဴဟာ ၿမိဳ႕ျပစီမံခ်က္ အကဲျဖတ္ေလ့လာမႈ (စစ္တမ္းပဲ ဆိုၾကပါစို႔) ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလမွာ မႏၱေလးစည္ပင္သာယာေရးေကာ္မတီကို တင္ျပခဲ့တယ္။ အဲဒီစစ္တမ္းထဲမွာ တရား၀င္ေဖာ္ျပထားတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာတာပါ။ အလုပ္ကို ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ သြားတာဟာ စက္ဘီး၊ ေျခလ်င္သြားတာထက္ ေလးဆပိုမ်ားတယ္လို႔ ေဖာ္ျပထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ မႏၱေလးအေၾကာင္းေျပာရင္ေတာ့ ကုန္ႏုိင္ဖြယ္မရွိပါဘူး။ လိုင္စင္ဆိုင္ကယ္ေတြက မ်ား၊ နံပါတ္မဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြကိုလည္း လိုင္စင္ထုတ္ေပးတာက တႀကိမ္မကဆိုေတာ့ မႏၱေလးမွာ ဆိုင္ကယ္ေတြ ေပါခ်င္တိုင္းကို ေပါေနေတာ့တာပါပဲ။ ဆိုင္ကယ္ေတြမ်ားသလို စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ေတြကလည္း မ်ားလာ၊ ေမာင္းခ်င္သလိုေမာင္းၾကသူေတြလည္း မ်ားလာတာပါပဲ။ ကားေဟာင္းအပ္တာနဲ႔ ပါမစ္တေစာင္ရတယ္ဆိုေတာ့ ၀င္လာလိုက္တဲ့ ကားေတြကလည္း မနည္းမေနာ။ ေမာင္းခ်င္သလိုေမာင္း၊ ေကြ႔ခ်င္သလိုေကြ႔၊ မီးနီေနတာေတာင္ လမ္းရွင္းပါတယ္ေလ ဆိုၿပီး ဇြတ္ျဖတ္ေမာင္းတာေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး။ ယာဥ္အႏၱရာယ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ဖုိ႔ဆိုတာ တလမ္းေမာင္းစနစ္ လုပ္လိုက္႐ုံနဲ႔ အဆင္ေျပသြားေရာလား။ လိုင္စင္ေတြစစ္ၿပီး ဒဏ္ေတြတပ္လိုက္႐ုံနဲ႔ ၿပီးျပည့္စံုသြားေရာလား။ ပန္းဖလက္ေတြ ေ၀လိုက္႐ုံနဲ႔ အသက္အႏၱရာယ္ ေလ်ာ့က်သြားေရာလား။ တကယ္တမ္းျဖစ္သင့္တာက ၿမိဳ႕တြင္းဘတ္စ္ကားလိုင္းစနစ္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေပးရမယ္။ ၿမိဳ႕လူထုအသြားအလာ အဆင္ေျပဖို႔ လုပ္ေဆာင္ေပးရမယ္ မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့ လူသားရင္းျမစ္ေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ ေႂကြလြင့္ေနၾကရၿပီ။ တႏွစ္တႏွစ္ လူေသစာရင္းကို ျပန္ၾကည့္ရင္ မႏၱေလးက ယာဥ္တိုက္မႈေၾကာင့္ ေသေက်ပ်က္စီးရတာက အမ်ားဆံုးျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အစိုးရသစ္လက္ထက္ မႏၱေလးၿမိဳ႕အေနနဲ႔ ယာဥ္အႏၱရာယ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အရင္အစိုးရ အဆက္ဆက္က ေဆာင္ရြက္ခ့ဲသလိုပဲ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ေနမလား။ စိတ္ကူးသစ္၊ အျမင္သစ္နဲ႔ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြ ဘယ္လိုလုပ္ေဆာင္ႏုိင္မလဲ ၾကည့္ရပါဦးမယ္။ ေလာေလာဆယ္ အေနအထားမွာေတာ့ျဖင့္ သတင္းေထာက္ခ်ဳပ္ ကိုျမဴ တေယာက္ ေဆး႐ုံေပၚမွာ အသက္ကယ္ေလ႐ႉဘူး ညႇစ္ေပးေနရတဲ့ အေနအထား ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ယာဥ္တိုက္မႈေၾကာင့္ ထပ္ထပ္ၿပီး ေရာက္လာတဲ့ အတြင္းလူနာေတြကလည္း တဖြဲဖြဲပါပဲ။ ကိုျမဴ အျမန္ဆံုး သတိျပန္ရပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရင္းနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပစနစ္နဲ႔ ညံ့ဖ်င္းလွတဲ့ ပို႔ေဆာင္ေရးစနစ္ကိုသာ အျပစ္ပံုခ်မိပါေတာ့တယ္။ သင္းသင္းေသာ္ (မွတ္ခ်က္ - ကားတိုက္ခံရေသာ သတင္းေထာက္မွာ ၾသဂုတ္ ၉ ရက္တြင္ ကြယ္လြန္သြားပါသည္)