မုန္႔ဟင္းငါး ေရာင္းမွာလား… ပုေလြမႈတ္မွာလား
DVB
·
August 4, 2016
မိတ္ေဆြတေယာက္က သူၾကားလာတဲ့ စကားသံေတြ၊ သူနားေထာင္လာတဲ့ ပံုျပင္ေတြ၊ ၀တၳဳေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြနဲ႔ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚက ဖတ္မိလာတဲ့ ပို႔စ္ေတြကို ထံုးစံအတိုင္း ၏သည္မေရြး ေဖာက္သည္ျပန္ခ်တယ္။ ကိုယ္ကလည္း စကားေျပာရင္ အေတာမသတ္သလို တဘက္က ေျပာျပတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကိုလည္း မပ်င္းမရိ နားေထာင္တတ္သူ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေျပာသူနဲ႔ နားေထာင္သူ အံ၀င္ခြင္က် ျဖစ္ေနက်ပင္။
မိတ္ေဆြေျပာျပတဲ့ အေၾကာင္းအရာ အမ်ားႀကီးထဲကမွ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ စြဲက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚက ပို႔စ္ကို ျပန္စဥ္းစားရင္း အေတြးေပါင္းမ်ားစြာ ရစ္သိုင္းခဲ့ရတယ္။ သူေျပာျပတဲ့ အေၾကာင္းအရာက ဒီလို…
တခါတုန္းက မုန္႔ဟင္းငါးေရာင္းတဲ့ လူငယ္တေယာက္ရွိသတဲ့။ အဲဒီလူငယ္ေရာင္းတဲ့ မုန္႔ဟင္းငါးဟာ လက္ရာ အင္မတန္ေကာင္းလြန္းလို႔ သူ႔ဆိုင္ကို တကူးတက လာေရာက္စားေသာက္ၾကတဲ့ ေဖာက္သည္ေတြနဲ႔ အၿမဲတမ္း စည္ကားလို႔ေနသတဲ့။ လက္မလည္ေအာင္ ေရာင္းေနရတယ္ေပါ့။ အဲ…အဲဒီမုန္႔ဟင္းငါးေရာင္းတဲ့ လူငယ္ေလးဟာ ပုေလြမႈတ္တာကိုလည္း အင္မတန္မွ ၀ါသနာထံုပါသတဲ့။
မုန္႔ဟင္းငါးေရာင္းလိုက္၊ လူက်ဲသြားတဲ့အခ်ိန္ဆိုိရင္ ပုေလြေလးမႈတ္လိုက္နဲ႔တဲ့။ သူပုေလြမႈတ္တာကလည္း အရမ္းေတာ္၊ အရမ္းေကာင္းလြန္းေတာ့ သူ႔ပုေလြသံကိုၾကားရင္ အနီးအနားကလူေတြ လာေရာက္နားေထာင္ၾကသတဲ့။ အစကေတာ့ တေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူေတြက ပိုမ်ားလာတယ္။ ပုေလြမႈတ္ၿပီးသြားရင္ေတာ့ အားလံုး ျပန္သြားၾကတယ္ေပါ့။ သူပုေလြမႈတ္တာကို လူေတြအမ်ားႀကီး လာလာနားေထာင္တာကို မုန္႔ဟင္းငါးသည္ေလးက အရမ္းကို ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ျဖစ္ၿပီး ပုေလြေလးကို တသသလုပ္လိုက္၊ မႈတ္လိုက္ လုပ္ေနတာေပါ့။
သူက မုန္႔ဟင္းငါးေရာင္းတဲ့ဘက္ကို အာ႐ုံမရွိေတာ့ဘဲ ပုေလြမႈတ္တဲ့ဆီပဲ စိတ္ကေရာက္ေနေတာ့ ပုေလြပဲ မႈတ္ေနသတဲ့။ ၾကာလာေတာ့ မုန္႔ဟင္းငါးခ်က္တာ လက္ရည္က်လာ၊ လာစားတဲ့ ေဖာက္သည္ေတြလည္း ေလ်ာ့လာၿပီး သူ႔မုန္႔ဟင္းငါးဆိုင္ေလးက အေရာင္းပါးသြားတယ္။ အေရာင္းပါးေတာ့ ၀င္ေငြလည္း ေလ်ာ့နည္းလာေတာ့တာေပါ့။
သူ မုန္႔ဟင္းငါးေရာင္းေနတဲ့အခ်ိန္ လာစားသူရွိသေလာက္ ပိုက္ဆံ၀င္ေပမယ့္ ပုေလြမႈတ္တဲ့အခါ လာနားေထာင္သူ မ်ားသေလာက္ ဘာ၀င္ေငြတျပားတခ်ပ္မွ မရဘူးေပါ့။ ေနာက္္ဆံုး ဘ၀ပ်က္တယ္ေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ ဆိုလိုခ်င္တဲ့သေဘာကေတာ့ မုန္႔ဟင္းငါးသည္ေလးလို ကိုယ္လုပ္သင့္တဲ့အလုပ္ကို အမွန္တကယ္ မလုပ္ကိုင္ဘဲ မေရာင္ရာဆီလူးေနမယ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈေတြ ေနာက္က်သြားမယ္၊ ကိုယ့္လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြ လစ္ဟင္းသြားလိမ့္မယ္လို႔ ဆိုလိုတဲ့အတြက္ မိတ္ေဆြက က်မကိုလည္း ျပန္ေမးတယ္။ မင္းေရာ…..မုန္႔ဟင္းငါး ေရာင္းမွာလား၊ ပုေလြမႈတ္မွာလားတဲ့ေလ။
သူေျပာျပတဲ့ အေၾကာင္းအရာ (ပံုျပင္ပဲထားပါေတာ့) နားေထာင္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ အေတြးေတြ တန္းစီၿပီး ၀င္လာတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဒီကေန႔ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကိုယ္လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ရမယ့္ အရာေတြကို လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကတာ နည္းလာတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ ရသေလာက္ အင္တာနက္ဖြင့္၊ ကိုယ့္ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္စာမ်က္ႏွာမွာ ပံုေတြတင္လိုက္၊ ပို႔စ္ေတြ ေရးတင္လိုက္ လုပ္ၾကတယ္။ ၿပီးရင္ like ေတြ ဘယ္ေလာက္ရေနၿပီ။ ငါ့ပို႔စ္က ဘယ္လိုေအာင္ျမင္တယ္နဲ႔ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားတတ္ၾကတယ္။
အခ်ဳိ႕အေၾကာင္းကိစၥေတြဆိုရင္ အျပင္မွာ တကယ္လုပ္၊ တကယ္ေဆာင္ရြက္၊ တကယ္ေအာင္ျမင္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္လုိ႔ ေရးေနေပမယ့္လည္း လက္ေတြ႔မွာ လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္တာက နည္းနည္း၊ ေဖ့ဘြတ္မွာတင္ လူသိခံခ်င္ၿပီး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္က like လုပ္တယ္၊ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္က share သြားၿပီ၊ ဘယ္လိုကြန္႔မန္႔ေတြ ေပးတယ္နဲ႔၊ အားရင္ ဖုန္းေလးဖြင့္လိုက္ၿပီး လိုင္းေပၚတက္ၾကည့္ရတာအေမာ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒါကိုပဲ ဘ၀လို႔ ထင္ေနၾကသူေတြ အမ်ားႀကီး။ သူတို႔ငယ္ေသးလို႔ နားမလည္ေသးလို႔ပါလို႔ ေျပာရေအာင္ကလည္း ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္သုံးတာက ငယ္ရြယ္သူ လူတစုတင္ ကြက္သံုးတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္ အေရးအေၾကာင္းဆိုရင္ အဲဒီ လိုင္းေပၚက သူငယ္ခ်င္းဆိုတာေတြ အားလံုး ကိုယ့္ဆီလာၿပီး ၀ိုင္းၾက၊ ၀န္းၾကမတဲ့လား…..သိပ္ကို သိခ်င္မိတယ္။
လူမႈကြန္ရက္ဆိုတာ ပ်႕ံႏွံ႔လြယ္တယ္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ကလည္း သံုးတတ္ရင္ တကယ္ကို အက်ဳိးရွိတာပါ။ မေတြ႔ျဖစ္တာၾကာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြ၊ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြ၊ အေ၀းေရာက္ေဆြမ်ဳိးေတြ အားလံုးနဲ႔ လိုင္းေပၚမွာ စုဆံုေပးတယ္။ ျပန္ေတြ႔ရတယ္။ စကားေျပာခြင့္ရတယ္။ ဒါတင္လား၊ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ တရားဓမၼေၾကာင္းလား၊ အလဟႆ အေၾကာင္းလား၊ သတင္းေျပာမလား၊ အတင္းေျပာမလား၊ ေျမႇာက္ပင့္ေပးလိုက္ရမလား၊ ဆြဲခ်လိုက္ရမလား အားလံုးလုပ္လို႔ရေနတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးပါ။
မသံုးနဲ႔လို႔ မေျပာလိုေပမယ့္ သံုးတဲ့အခါမွာလည္း အခ်ိန္အကန္႔အသတ္ထား၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ထား (ရည္ရြယ္ခ်က္ဆိုတာ ဥပမာ လိုင္းေပၚတက္ၿပီး ဘယ္လိုစာေတြ ေဒါင္းေလာ့ဆြဲမယ္၊ ဘယ္၀က္ဆိုက္မွာ ဘယ္သတင္း၀င္ဖတ္မယ္ စသျဖင့္ေပါ့) လုပ္မယ္ဆိုလည္း ရတာပါပဲ။ အခုေတာ့ အမုန္းတရားေတြေဟာ၊ အမုန္းစကားေတြေျပာ၊ သတင္းလား အတင္းလား မသိနဲ႔ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ကုိ ဘ၀လုပ္ေနသူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပါပဲ။
သူတို႔မသိေသးတာက ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ အသက္က သံုးေလးရက္ထက္ မပိုတာပါဘဲ။ ကိုယ္ ျပင္ပေလာကကို ထြက္ၿပီး အမွန္တကယ္ လုပ္ၾကည့္သင့္တာေတြ၊ လုပ္သင့္တာေတြ၊ ေအာင္ျမင္မႈ နည္းလမ္းေတြကို လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္ရမယ့္အခ်ိန္မွာ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာ သူရဲေကာင္းလုပ္ၿပီး ပုေလြမႈတ္ျပေနတာ အခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္းေနတယ္ဆိုတာ သိဖုိ႔လိုတယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။
ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ပံုျပင္ေလးတပုဒ္ကို သြားသတိရမိတယ္။ အိမ္တအိမ္မွာ ေၾကာင္ရယ္၊ ေခြးရယ္၊ ျမင္းရယ္ ရွိတယ္။ ေခြးက ေၾကာင္ကို ဒီလိုျမင္တယ္။ ‘ေၾကာင္ကေတာ့ ေကာင္းလိုက္တာ။ သခင့္အနားမွာ ပြတ္သီးပြတ္သပ္ ေနျပ႐ုံနဲ႔ သခင္ကေကၽြးတာေတြကို အခန္႔သား စားရတယ္’ လို႔ ျမင္သတဲ့။ ျမင္းကလည္း ေခြးကိုၾကည့္ၿပီး ဇိမ္က်လိုက္တာလို႔ ျမင္သတဲ့။
ဒါနဲ႔ တေန႔ေတာ့ သူတို႔သံုးေကာင္က တိုင္ပင္ၿပီး ေနရာခ်င္းလဲဖို႔ သေဘာတူခဲ့သတဲ့။ ျမင္းက ေခြးေနရာ၀င္မယ္။ ေခြးက ေၾကာင္ေနရာ၀င္မယ္ေပါ့။ တညမွာေတာ့ အဲဒီအိမ္ကို သူခိုးက ၀င္ခိုးပါေရာတ့ဲ။ ေခြးက မေဟာင္ဘဲ ေခြးေနရာ၀င္ထားတဲ့ ျမင္းက သူခိုးကိုျမင္ေတာ့ သူ႔အသံႀကီးနဲ႔ ထၿပီး ဟီပါေလေရာတဲ့။ ခဏ ခဏ ဟီးထေနေတာ့ အိမ္ရွင္က အိပ္ေရးပ်က္လာၿပီး ဒီေလာက္မွ ဟီခ်င္တဲ့ျမင္း ဟီအုန္းကြာဆိုၿပီး ႐ုိက္ပါေလေရာတဲ့။
ေခြးကလည္း ေၾကာင္ေနရာ ၀င္ယူထားေတာ့ ႂကြက္ခုတ္တဲ့အခါ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပဘဲ အိုးခြက္ပုဂံေတြကို ခြဲသလို ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ အိမ္ရွင္က ေခြးက ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္မလုပ္လို႔ ဆိုၿပီး ႐ုိက္ပါေလေရာတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေခြးလည္း ေခြးေနရာ၊ ေၾကာင္လည္း ေၾကာင္ေနရာ၊ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြ ရွိေနရဲ႕သားနဲ႔ အျခားကို စိတ္ေရာက္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေန၊ ေက်နပ္ေနလို႔ မရဘူး ဆိုတာပါပဲ။ ကိုယ္ကၽြမ္းက်င္တဲ့ အလုပ္ေတြမွာ အာ႐ုံႏွစ္ၿပီး လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္မယ္ဆိုရင္ ပုိၿပီးမထိေရာက္၊ မေအာင္ျမင္ႏုိင္ေပဘူးလားလို႔ ေတြးမိတာပါ။
ဒီကေန႔ကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္ ဖုန္းပြတ္ေနတာခ်ည္းပဲ။ အရင္ကဆိုရင္ နံနက္ခင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ၀ိုင္းဖြဲ႔ထိုင္ၾကၿပီး တေယာက္တခြန္း ေျပာၾကဆိုၾကသေလာက္ အခုေတာ့ ကိုယ့္၀ိုင္းကလည္း ဖုန္းကိုယ္စီ၊ သူ႔၀ိုင္းကလည္း ဖုန္းကိုယ္စီနဲ႔။ ကားမွတ္တိုင္ေစာင့္ေနတဲ့သူ ၾကည့္မလား၊ ပန္းရံ၊ လက္သမား အလုပ္နားခ်ိန္ပဲ ေစာင့္ၾကည့္မလား၊ ဖုန္းပြတ္ေနတာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္ေဘးနားက ရွိေနတဲ့သူနဲ႔ေတာင္ လက္တို႔ စကားေျပာလို႔ရပါလ်က္နဲ႔ ဖုန္းထဲကေနပဲ ခ်က္တင္လုပ္ေနၾကတဲ့ေခတ္။
‘ကြီး’ တို႔ ‘ဘြီး’တို႔၊ ‘ေခး’တို႔ ‘ေညး’တို႔၊ ‘မြီမြီ’တို႔ ‘ဖြီဖြီ’တို႔၊ ‘ေတ်ာက္တည္းပါ’ တို႔ ‘ဇမ္း’ တို႔ ‘က်န္း’ တို႔၊ ‘မြင္းခါး’ တို႔၊ ‘ဆုေတာင္းေလ’ တို႔၊ ‘အာလာေျပာထွာ’ တို႔၊ ‘လွလက္ထွာ’ တို႔နဲ႔ စကားလံုး အသစ္အဆန္းေတြမွ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေလာကႀကီးဟာ မသိရင္ေတာ့ တကယ္ကို ေပ်ာ္စရာႀကီးပါပဲ။
အခ်ိန္ျပည့္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္၊ စားလည္း ဒါ၊ သြားလည္းဒါ၊ အလုပ္လုပ္ေနရင္းလည္း ဒါ၊ အိပ္ယာ၀င္လည္း ဒါဆိုေတာ့ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို ေမ့လာတယ္။ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းကို ေမ့လာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္နဲ႔အနီးဆံုးလူကိုေတာင္ စကားသိပ္မေျပာျဖစ္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနထိ ေရာက္လာတာေတြ ရွိေနပါတယ္။
ႏုိင္ငံျခားမွာေတာ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္သုံးစြဲတာေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ဖုိ႔ လႈံ႔ေဆာ္တဲ့ ပညာေပး ဗြီဒီယိုဖိုင္ေလးေတြ ထုတ္လႊင့္ၾကတာကို တီဗြီအစီအစဥ္တခုကေန ၾကည့္လိုက္ရတယ္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ကုိပဲ စြဲလမ္းလြန္းၿပီး ေပ်ာ္ေမြ႔ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မုန္႔ဟင္းငါးသည္ေလးလို ဘ၀ပ်က္ကိန္း ဆိုက္ႏုိင္တယ္ ဆုိတာပါပဲ။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း တခ်က္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးၿပီး လွည့္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။
ကဲ…….က်မကလည္း ေမးလိုက္ခ်င္တယ္။ ပုေလြမႈတ္မွာလား….. မုန္႔ဟင္းငါး ေရာင္းမွာလားလို႔ေလ။
(ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚက ဖတ္စရာေလးေတြကို သယ္ေဆာင္လာေပးတဲ့ မိတ္ေဆြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)
သင္းသင္းေသာ္
