စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ သစ္အေခ်ာထည္စက္႐ုံမွ ဆႏၵျပအလုပ္သမားမ်ားသည္ အလုပ္ရွင္၏ မတရား ဖိႏွိပ္မႈကို ဆန္႔က်င္သပိတ္ေမွာက္ၿပီး အလုပ္သမား ဝန္ႀကီးဌာနကလည္း ၾကားဝင္ ေစ့စပ္ညႇိနႈိင္းေပးႏိုင္ျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ ေနျပည္ေတာ္သုိ႔ ခ်ီတက္ဆႏၵျပရင္း မိုင္တုိင္ ၂၄၈ တပ္ကုန္းၿမိဳ႕နယ္သို႔ အေရာက္တြင္ ရဲတပ္ဖြဲ႔က အင္အားသံုး၍ သပိတ္တိုက္ပြဲဝင္ အလုပ္သမားအားလံုးကို ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းလုိက္သည္။ ဧၿပီ ၂၉ ရက္ေန႔မွ စတင္၍ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕မွ ခ်ီတက္လာေသာ အလုပ္သမားမ်ားကို ေမ ၁၈ ရက္ေန႔တြင္ အင္အားသံုး၍ ၿဖိဳခြဲလုိက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရဟု ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ေသာ အန္အယ္လ္ဒီ အစိုးရလက္ထက္ အစိုးရသက္တမ္း ၁ လခြဲေက်ာ္အၾကာတြင္ ပထမဆံုး ၿဖိဳခြဲလုိက္သည့္ ဒီမိုကေရစီနည္းမက်ေသာ သပိတ္ၿဖိဳခြဲေရးလုပ္ရပ္လည္း ျဖစ္သည္။ အစိုးရသစ္လက္ထက္တြင္ ပထမဆံုး ရင္ဆုိင္ရသည့္ လူထုတုိက္ပြဲတခုဟုလည္း ဆိုရမည္။ ထုိျဖစ္ရပ္မ်ိဳးမွာ ေနာင္လည္း မၾကာခဏဆုိသလို အစိုးရသစ္ ရင္ဆုိင္ရနုိင္ဖြယ္ရွိသည္။ အလုပ္သမားတုိက္ပြဲ၊ လယ္သမားတုိက္ပြဲ၊ ေက်ာင္းသားတို႔၏တိုက္ပြဲ စသည္တုိ႔မွာ ႐ုိး႐ုိးသားသားပင္ မိမိတို႔၏ အခြင့္အေရးကို ေတာင္းဆုိျခင္းျဖစ္၏။ လစာတုိးျမႇင့္ေရး၊ အခ်ိန္ပိုလုပ္ခလစာေပးေရး စသည္တုိ႔အျပင္ သိမ္းဆည္းထားေသာ လယ္မ်ားကို ျပန္ေပးေရး စသည့္ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားတို႔၏ ေတာင္းဆုိမႈမ်ားမွာ ႐ုိးသားၿပီး ရွင္းလင္းေသာ ေတာင္းဆိုမႈမ်ား ျဖစ္သည္။ အလုပ္ရွင္မ်ားနဲ႔ လယ္ေျမသိမ္းထားသူမ်ားလည္း အစိုးရႏွင့္ အစိုးရ အားကိုးၿပီး ထိုတုိက္ပြဲမ်ားကို ၿဖိဳခြဲပစ္ၾကေလသည္။ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား တိုက္ပြဲမ်ားမွာ အထူးသျဖင့္ အရင္းရွင္ႏိုင္ငံမ်ားနဲ႔ ကိုလိုနီတပိုင္း ပေဒသရာဇ္တပိုင္း ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အျဖစ္မ်ားေလသည္။ အလုပ္သမားမ်ားအဖို႔ လုပ္ခနဲ႔လစာ မညီမွ်ျခင္း၊ အခ်ိန္ပို နာရီမ်ား မတန္တဆ ခိုင္းေစၿပီး အခ်ိန္ပိုလုပ္ခမ်ားကို မွန္မွန္ကန္ကန္ မေပးျခင္း၊ ျဖတ္ေတာက္ျခင္း၊ ေတာင္းဆိုလာပါက အလုပ္မွထုတ္ပစ္ျခင္း စေသာ အလြန္မမွ်တသည့္ ဖိႏွိပ္မႈမ်ားေၾကာင့္ အလုပ္သမားနဲ႔ အလုပ္ရွင္မွာ မေျပႏုိင္သည့္ ရန္ညႇဳိးသဖြယ္ မည္သည့္အခါမွ အေစးကပ္ႏိုင္မႈ မရွိေတာ့ေပ။ အလုပ္ရွင္ကလည္း အလုပ္သမားထံမွ လုပ္အားကို ေသြးစုပ္ယူၾကသည္။ အစြန္းထြက္တန္ဖိုးကို မတရားခိုင္းေစရန္ ေခါင္းပံုျဖတ္ၾကသည္။ အလုပ္ကိုသာ ပင္ပန္းတႀကီးလုပ္ရၿပီး ရသင့္ရထိုက္ေသာ အခြင့္အေရးမ်ား မွန္မွန္ကန္ကန္ မရရွိၾကေပ။ ယခင္အစိုးရလက္ထက္ကလည္း အနိမ့္ဆံုးလစာကိုပင္ မသတ္မွတ္ႏိုင္ေသးေသာေၾကာင့္ အလုပ္သမားမ်ားသည္ လေပါင္းမ်ားစြာ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကရပါသည္။ အလုပ္ရွင္မ်ားကလည္း အနိမ့္ဆံုး တေန႔အတြက္ လုပ္ခလစာ ၃၆ဝဝ သတ္မွတ္သည့္တိုင္ အခ်ိန္ပိုေၾကးမ်ားကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္လုိက္သည္။ အစိုးရကလည္း အလုပ္သမား အခြင့္အေရးမ်ားနဲ႔ အလုပ္ရွင္မ်ား၏ ဖိႏွိပ္မႈကို ဥပေဒေဘာင္အတြင္းမွေန လက္တလံုးျခား လွည့္ဖ်ားျခင္း၊ အလုပ္ရွင္မ်ားက အလုပ္သမားမ်ား လစာျဖတ္ေတာက္ျခင္းနဲ႔ အခ်ိန္ပိုေၾကး မေပးဘဲ အခ်ိန္ပို ခိုင္းေစျခင္းမ်ားေၾကာင့္ အလုပ္သမားတို႔သည္ သူတုိ႔၏ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ေသာ သပိတ္တုိက္ပြဲကို ကိုင္စဲြခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ ေက်ာ္အတြင္း ယခုအခ်ိန္မွာ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားနဲ႔ ျပည္သူဘက္မွ အမွန္တကယ္ ရပ္တည္မည့္ အစိုးရအဖြဲ႔ အာဏာရလာၿပီဟု လူထုက ဝမ္းသာၾက၏။ မွန္ကန္ေသာ တရားနည္းလမ္းက် တုိက္ပြဲျဖစ္လာလွ်င္လည္း ထိုအစိုးရသည္ ျပည္သူ႔အက်ိဳးအတြက္ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေဆာင္ရြက္ေပးရမည္။ ျပည္သူကို ဖိႏွိပ္ျခင္းမရွိဘဲ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ျပႆနာမ်ားကို ေစ့စပ္ညႇိႏႈိင္း ေျဖရွင္းေပးမည္ဟု ယံုၾကည္ၾက၏။ စစ္အစိုးရ ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ ေက်ာ္ တေလွ်ာက္လံုး ဖိႏွိပ္လာသမွ် ဒီမိုကေရစီအစိုးရသည္ တရားမွ်တေသာ ေဘာင္အတြင္းမွေန အလုပ္သမား၊ လယ္သမားတို႔၏ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို လုိက္ေလ်ာေပးလိမ့္မည္၊ ေစ့စပ္ညႇိႏႈိင္းေပးလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ၾကပါသည္။ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားတို႔သည္ လူထုေခါင္းေဆာင္ကိုလည္း ယံုၾကည္မႈအျပည့္ျဖင့္ မဲဆႏၵေပးခဲ့ၾကသည္။ ယခု အဖမ္းခံရေသာ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕မွ အလုပ္သမားအားလံုးသည္ အနီေရာင္မဲပံုး ခြပ္ေဒါင္းႏွင့္ ၾကယ္ျဖဴတံဆိပ္ပါေသာ မဲပံုးမ်ားထဲသာ မဲထည့္ခ့ဲျခင္းျဖစ္သည္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရလွ်င္ အေျခခံလူတန္းစား အားလံုးေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ မဲအႏိုင္ရၿပီး အစိုးရဖြဲ႔ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္ဆုိလွ်င္ ျငင္းစရာအေၾကာင္း မရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား တုိက္ပြဲမ်ား ျဖစ္လာ၍ သူတို႔၏ ေတာင္းဆိုခ်က္သည္ နည္းမွန္လမ္းမွန္မ်ား မဟုတ္လွ်င္လည္း ျပည္သူအစိုးရနဲ႔ အာဏာရရွိထားေသာ ျပည္သူ႔ဘက္ေတာ္သားမ်ားက ကူညီေျဖရွင္းေပးရမည္။ မွားေနလွ်င္လည္း မွားသည္ကို ေထာက္ျပရမည္။ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕တြင္ တုိက္ပြဲျဖစ္ကတည္းက စစ္ကိုင္းတုိင္းေဒသႀကီး အစိုးရအဖြဲ႔က ထိထိေရာက္ေရာက္ ေျဖရွင္းေပးလွ်င္ ထိုျပႆနာသည္ ယခုေလာက္ ႀကီးမားစရာ မရွိေပ။ ယခုမူ ဆႏၵျပ သပိတ္တိုက္ပြဲဝင္ေသာ အလုပ္သမားမ်ားမွာ ရန္သူမ်ား ျဖစ္သြားေပေတာ့သည္။ သပိတ္ကို ၿဖဳိခြဲၿပီးသည္နဲ႔ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို တရားစြဲမည္ဟု ဆိုသည္။ သပိတ္တုိက္ပြဲဝင္မ်ားကိုလည္း ေနာင္မလုပ္ပါဟု ခံဝန္မ်ား ထိုးခိုင္းၿပီး မိမိတု႔ိရပ္ရြာသုိ႔ ျပန္ပို႔မည္ဟု ဆိုသည္။ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတြင္ ယခင္စစ္အစိုးရပံုစံအတုိင္း အေရးယူလိုက္ျခင္းမွာ အစိုးရအဖြဲ႔၏ သေဘာဆိုလွ်င္ အလြန္ပင္ အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းေပသည္။ ေမးစရာေမးခြန္းမ်ား ရွိလာသည္မွာ တပ္ကုန္းၿမိဳ႕တြင္ အလုပ္သမားသပိတ္ ခ်ီတက္မႈကို ၿဖိဳခြဲခံလိုက္ရသည့္အခါတြင္ ေနျပည္ေတာ္နယ္နိမိတ္ထဲ လံုၿခံဳေရးအရ ခြင့္မျပဳေသာေၾကာင့္ ၿဖိဳခြဲလုိက္သည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုသို႔ဆုိလွ်င္ ေနျပည္ေတာ္ပိုင္နက္ နယ္ေျမအတြင္း ဆႏၵျပခြင့္၊ သပိတ္ေမွာက္ခြင့္ မရွိေပဘူးလား။ ေနျပည္ေတာ္ပိုင္နက္နယ္ေျမမွာ ဒီမိုကေရစီပိုင္နက္နယ္ေျမ မဟုတ္ဘူးလား။ ဆႏၵျပျခင္း၊ သပိတ္ေမွာက္ျခင္းသည္ ဒီမိုကေရစီ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ား မဟုတ္ဘဲ အၾကမ္းဖက္ျခင္း၊ တရားဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖာက္ျခင္းမ်ား ျဖစ္ေနသလား။ ေနျပည္ေတာ္ေကာင္စီတြင္ တာဝန္ယူေသာ အန္အယ္လ္ဒီ တာဝန္ခံမ်ားနဲ႔ အန္အယ္လ္ဒီအစိုးရ ထိုေမးခြန္းကို ေျခေျချမစ္ျမစ္ တိတိက်က် အေျဖေပးဖို႔ လုိေပလိမ့္မည္။ အလုပ္သမားမ်ား၏ တုိက္ပြဲ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားသည္ မွားခ်င္မွားမည္။ သို႔ေသာ္ ဆႏၵျပခြင့္၊ သပိတ္ေမွာက္ခြင့္ကား ရွိေပသည္။ ထိုဆႏၵျပခြင့္၊ သပိတ္ေမွာက္ခြင့္မွာလည္း ေနျပည္ေတာ္ျဖစ္၍၊ ရန္ကုန္ျဖစ္၍၊ မႏၱေလးျဖစ္၍ ကန္႔ကြက္ပိတ္ပင္စရာ အေၾကာင္းမရွိေပ။ ဒုတိယလုပ္ရပ္မွာ ဒီမိုကေရစီမက်ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို တရားစြဲၿပီး ပါဝင္သူမ်ားကို လက္မွတ္ေရးထိုးခုိင္းျခင္း ျဖစ္၏။ ခံဝန္လက္မွတ္ေရးထိုးျခင္းသည္ စစ္အစိုးရ၏ ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ ေက်ာ္လံုး လူတေယာက္၏ ဂုဏ္သိကၡာကို ႏွိပ္ကြပ္ခဲ့ေသာ လုပ္ရပ္ျဖစ္သည္။ ေထာင္ထဲတြင္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို လႊတ္ေပးေသာအခါ ပုဒ္မ ၄ဝ၁ ကို လက္မွတ္ေရးထိုးခုိင္း၏။ အာဏာပိုင္နဲ႔ မေစ့စပ္သူမ်ားက မေရးထိုးခဲ့ေပ။ ၄ဝ၁ မတိုင္ခင္ က်ေနာ္တို႔ေခတ္ကဆိုလုွ်င္ ေနာင္ ႏုိင္ငံေရးမလုပ္ပါ၊ အစိုးရ ဆန္႔က်င္သူမ်ားနဲ႔ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ပါဟု လက္မွတ္ေရးထိုးခိုင္း၏။ လက္မွတ္ထိုးသူကို လႊတ္ေပး၏။ လက္မွတ္မထိုးသူမ်ားကို ေထာင္ထဲျပန္ထည့္ထား၏။ ဗိုလ္ေနဝင္းေခတ္က လက္မွတ္မထိုးထားေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား၏တုိက္ပြဲ စေပၚလာ၏။ က်ေနာ္တို႔ကို ေထာင္မွလႊတ္စဥ္က လက္မွတ္ေရးမထိုးေရး ဆႏၵျပကာ ေထာင္ထဲျပန္ဝင္ခဲ့၏။ ခံဝန္ဆိုသည္မွာ ႏုိင္ငံေရးသမားျဖစ္ျဖစ္၊ သာမန္လူတေယာက္ပင္ျဖစ္ျဖစ္ မည္သူကိုမဆုိ သူတို႔၏ ေမြးရာပါ လြတ္လပ္ခြင့္အား ခ်ဳပ္ခ်ယ္လိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ တမင္သက္သက္ ေစာ္ကားျခင္း၊ ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရလက္ထက္တြင္ ထိုသည္ကို ဥပေဒျပ႒ာန္း၍ပင္ ပယ္ဖ်က္သင့္ပါသည္။ အလြန္မွတ္သားစရာေကာင္းေသာ အန္အယ္လ္ဒီဥကၠ႒တဦး ျဖစ္ခဲ့ေသာ အန္ကယ္ ဦးၾကည္ေမာင္၏ ေျပာစကားကို မွတ္မိေနပါသည္။ အန္ကယ္ဦးၾကည္ေမာင္ ေထာင္မွလြတ္ၿပီး ၁ ပတ္နီးပါးတြင္ က်ေနာ့္အစ္ကိုျဖစ္သူ သူ႔ရဲေဘာ္ႀကီးျဖစ္သည့္ ဗိုလ္စိန္ေမာင္ ရက္လည္သို႔ ေရာက္ရွိလာပါသည္။ က်ေနာ္နဲ႔ ဧည့္ခံရင္း စကားေျပာျဖစ္သြားၾက၏။ က်ေနာ္က ဦးၾကည္ေမာင္ကို ေျဗာင္ပင္ ေမးလိုက္၏။ “အန္ကယ္တို႔ကို ျပန္လႊတ္ေတာ့ Bond ထိုးခုိင္းေသးသလား”၊ “ထိုးခိုင္းတာေပါ့ဗ်၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ ငါ အဲဒီလုိ ခံဝန္ေတြေတာ့ လက္မွတ္မထိုးႏိုင္ဘူး။ ငါတုိ႔ေတြမွာ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ခံရလြန္းလုိ႔ အမာရြတ္ေတြေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေနာက္ထပ္ အမာရြတ္ကုိ ဆားန႔ဲမပြတ္ၾကပါန႔ဲေတာ့ကြာ” ဟု ေျပာခဲ့သည့္စကားေလးမွာ ယခုတုိင္ က်ေနာ္ ၾကားေယာင္ေနသည္။ အလြန္မွတ္သားစရာလည္း ေကာင္း၏။ ထိုအျဖစ္မ်ိဳးကို က်ေနာ္တို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကံဳခဲ့ရ၏။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ ခံခဲ့ရ၏။ ခံဝန္ထိုးခိုင္းျခင္းမွာ အလြန္ပင္ ေအာက္တန္းက်ၿပီး လူ႔အခြင့္အေရးကို ခ်ဳိးေဖာက္ၿပီး လူတေယာက္၏ သိကၡာကို ေစာ္ကားလုိက္ျခင္းေၾကာင့္ ခံဝန္ျဖင့္ လက္မွတ္ေရးထိုးခုိင္းျခင္း၊ မတရားေခါင္းညိတ္ခိုင္းျခင္းတု႔ိိကို ဒီမိုကေရစီအစုိးရ လက္ထက္တြင္ ဖ်က္သိမ္းပစ္ရေပေတာ့မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယခု စစ္ကိုင္းအလုပ္သမားမ်ား တုိက္ပြဲကို ျပန္လည္သံုးသပ္ၿပီး တရားမွ်တမႈရွိေအာင္ ျပည္သူ႔အစိုးရက ေဆာင္ရြက္သင့္သည္။ ေဆာင္ရြက္ဖို႔လည္း တုိက္တြန္းခ်င္ပါသည္။ ထက္ျမက္