လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီ
DVB
·
May 18, 2016
ဒီမိုကေရစီႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာကတည္းက လက္ခံသူ၊ လက္မခံသူမ်ား ရွိၾကသလုိ ဒီမိုကေရစီကို သတ္မွတ္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးေလာကတြင္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာမႈမ်ား ရွိခဲ့သည္။ ယခုေခတ္ ေယဘုယ် လူထုက လက္ခံေတာင္းဆိုေနၾကေသာ ဒီမုိကေရစီမွာ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီ ေခၚ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီပင္ ျဖစ္ပါသည္။ လူအမ်ားစုေပါင္းေနထုိင္ေသာ တုိင္းျပည္တျပည္၏ လိုအပ္ေသာတာဝန္ကုိ လူထုကပင္ ခန္႔အပ္ေသာ ကိုယ္စားလွယ္ ထားရွိျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီဟု ေခၚေသာ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီမွာ ေခတ္အစားဆံုး ျဖစ္ေလသည္။ ဒီမိုကေရစီ ဘယ္ကစသည္၊ ဘယ္သူေတြက စသလဲ ဆိုသည္မ်ားကို နားမဆန္႔ေအာင္ ၾကားခဲ့ရ၊ ေအာ္ခဲ့ရ၍ ေထြေထြထူးထူး သိစရာမလုိေတာ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယေန႔လူထု ေယဘုယ် လက္ခံေနေသာ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ားၾကား၊ လက္ဝဲလက္ယာ အယူဝါဒမ်ားကို လက္ခံေနသူမ်ားၾကား ေကာင္းေကာင္းနားလည္ဖို႔လို၏။ ဒီမိုကေရစီအေၾကာင္းေျပာတုိင္း ေကာင္းလွခ်ည္ရဲ႕၊ တန္ဖိုးရွိလွခ်ည္ရဲ႕ဟု သတ္မွတ္ဖို႔မလုိေၾကာင္းလည္း သိရွိဖို႔လိုသည္။
ထို႔ျပင္ ဒီမုိကေရစီဆိုတုိင္း ရတနာထုပ္ႀကီးရၿပီဟု မထင္ဖုိ႔လုိသည္။ ဒီမုိကေရစီရေသာ ႏုိင္ငံတုိင္း သူေဌးႀကီးမ်ား ျဖစ္သြားမည္မဟုတ္။ ဆင္းရဲသားမ်ား ပေပ်ာက္သြားမည္မဟုတ္။ လူမုိက္မ်ား၊ လူယုတ္မာမ်ား ကင္းရွင္းသြားမည္ မဟုတ္ေပ။ ဒီမုိကေရစီ အစစ္အမွန္ရေသာ တုိင္းျပည္သည္ ပေဒသာပင္မ်ား ေပါက္ၿပီး ေစတလံုးရသူမ်ားခ်ည္း ျဖစ္သြားမည္ မဟုတ္ေပ။ စင္စစ္ ဒီမိုကေရစီ၏ သေဘာတရားမွာ လြတ္လပ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝျခင္း မဟုတ္ေပ။ ဒီမိုကေရစီ၏ အႏွစ္သာရကို နားလည္လွ်င္ ထို လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီ ဆိုေသာ ဘူဇြာဒီမိုကေရစီကို ပညာတတ္ ဓနရွင္ေပါက္စမ်ားႏွင့္ က်န္ဓနရွင္လူတန္းစားမ်ားက လိုခ်င္ၾကသည္မွာ အမွန္ပင္။ လယ္သမား၊ အလုပ္သမား၊ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထုိးေစ်းသည္မ်ား၊ သာမန္ လူလတ္တန္းစားမ်ားအဖို႔ လံုးဝ လုပ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာရရွိမည့္ ဒီမိုကေရစီ မဟုတ္ေၾကာင္းလည္း နားလည္ဖို႔လုိပါသည္။ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံျဖစ္တုိင္း ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီစနစ္ေခၚ ပါတီစံုဒီမုိကေရစီစနစ္ က်င့္သုံးတုိင္း ႏုိင္ငံံတုိးတက္မႈမရွိ ဆုိသည္ကို လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားက ျပသခဲ့သလုိ ေလာေလာဆယ္လည္း ျပသလ်က္ ရွိပါသည္။
စစ္ေအးတုိက္ပြဲၿပီးဆံုးေၾကာင္း သေကၤတအေနျဖင့္ ဘာလင္တံတုိင္းႀကီး ၿပိဳက်ၿပီးေနာက္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံလည္း ၿပိဳကြဲသြားခဲ့ေလသည္။ အေရွ႕ဥေရာပ ကြန္ျမဴနစ္ႏုိင္ငံအားလံုးမွာ ပါတီစံုစနစ္ကို က်င့္သံုးေသာ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံမ်ား ျဖစ္သြားၾက၏။ ဆိုလုိသည္မွာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္မွ အရင္းရွင္စနစ္ကို ကူးေျပာင္းသြားျခင္းျဖစ္သည္။ မာ့က္စ္ဝါဒကို ယံုၾကည္သူမ်ားအဖို႔ ထုိသည္ကို မႀကိဳက္ၾကေပ။ အရင္းရွင္ဒီမိုကေရစီစနစ္သာျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္ သေဘာေပါက္ၾကေလသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ဆုိဗီယက္ယူနီယံတြင္ ဆိုရွယ္လစ္ဒီမိုကေရစီ ဆိုသည္ကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္ၿပီး လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို က်င့္သံုး၏။ ယခင္ ဆိုရွယ္လစ္စစ္တပ္ကုိ ပုန္ကန္ကာ ယဲ့ဆင္လို ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္က အေျပာေကာင္း၊ အေဟာေကာင္းျဖင့္ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီစနစ္ က်င့္သံုးေၾကာင္း ေၾကညာလုိက္သည္။ ဒူးမားလႊတ္ေတာ္တြင္ သူတို႔ လစ္ဘရယ္သမားမ်ားက သိမ္းယူလုိက္ၿပီး အစိုးရဖြဲ႔႔ခဲ့သည္။ ယဲ့ဆင္က သမၼတျဖစ္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္္မွစ၍ ဆိုဗီယက္ယူနီယံကို ေျပာင္းလဲလိုက္သည့္ ႐ုရွားႏုိင္ငံမွာ စီးပြားေရးေဘးဆိုးႀကီးႏွင့္ ႀကံဳရပါေတာ့သည္။ ႐ုရွားႏုိင္ငံသည္ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ အရင္းရွင္စီးပြားေရး က်င့္သံုးခဲ့၏။ အရင္းရွင္မ်ား ေခါင္းေထာင္ထလာသည္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ား ခ်မ္းသာလာ၏။ အလုပ္သမား လူတန္းစားေခတ္ ကုန္ဆံုးသြားသည္၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟမႈမွာလည္း ႀကီးမားလာသည္။ ႐ုရွားတြင္ ေရနံႂကြယ္ဝလာသည္ႏွင့္အမွ် သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ ေပါမ်ားလာသည္ႏွင့္အမွ် ယခင္ဆိုဗီယက္ယူနီယံတုန္းကလို ျပည္သူမ်ား အက်ိဳးမွ်ေဝ မခံစားရေတာ့ဘဲ ဓနရွင္လူတန္းစား၏ အက်ိဳးစီးပြားျဖစ္လာကာ အရင္းရွင္စီးပြားေရးစနစ္က ႐ုရွားႏုိင္ငံကို လႊမ္းမုိးခ်ဳပ္ကိုင္ သြားပါေတာ့သည္။ ႐ုရွားအစိုးရကိုယ္တုိင္ ရွယ္ယာအမ်ားဆံုး ပါဝင္ေသာ ယူေကာ့ေရနံကုမၸဏီႀကီး ထူေထာင္လုိက္၏။ (အေျပာင္းအလဲအစပိုင္းက ဒီမုိကေရစီရရွိၿပီ ဆုိေသာ္လည္း ႐ုရွား၏ စီးပြားေရးမွာ ဓားမေနာက္ပိတ္ေခြး ျဖစ္သြား၏။ ႐ူဘယ္ေငြတန္ဖိုးမွာ က်သထက္က်ကာ အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ား၏ အကူအညီကို လက္ျဖန္႔ေတာင္းခဲ့ရေလသည္။ ယဲ့ဆင္လက္ထက္ကတည္းက အေမရိကန္ႏွင့္ ဥေရာပႏုိင္ငံမ်ား၏ လက္ေဝခံလုိ ျဖစ္သြားေသာ ႐ုရွားႏုိင္ငံမွာ ပူတင္လက္ထက္တြင္ ဓာတ္ေငြ႔ႏွင့္ ေရနံမ်ား အမ်ားအျပား ထြက္လာေသာေၾကာင့္ စီးပြားေရးတည္ၿငိမ္ကာ ပူတင္လည္း သန္းႂကြယ္သူေဌး ျဖစ္လာခဲ့သည္။) ေရနံေၾကာင့္ ေခၚေဒါ့စကီးလို ေရနံသူေဌးႀကီးမ်ားမွာ အခ်မ္းသာဆံုး စာရင္းဝင္မ်ား ျဖစ္သြားၾကေလသည္။ ႐ုရွားအရင္းရွင္ႀကီးမ်ား၊ ယခင္ ဆုိဗီယက္ယူနီယံ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ ပ်က္စီးသြားေသာ ကြန္ျမဴနစ္ပ်က္မ်ားမွာလည္း အလြန္ အေျခအေနေကာင္းသည္။ သူတို႔၏ ထြက္ရပ္လမ္းကို ျပလုိက္ေသာ လစ္ဘရယ္ဒီမုိကေရစီစနစ္ကို နမ္း႐ႈတ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒီမုိကေရစီမွာ တုိင္းျပည္ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိ္းတက္ေရးကို အာမခံႏုိင္ေသာ စနစ္မဟုတ္။ အာဏာရွင္စနစ္ကို ဆန္႔က်င္ေသာ စနစ္အျဖစ္ကား လူတန္းစားအလႊာအသီးသီးက က်င့္သံုးၾကပါသည္။
ေလာေလာဆယ္ ကမာၻ႔အေရးအခင္းတြင္ ျပႆနာတက္ေနေသာ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံ တႏုိင္ငံရွိ၏။ ထိုႏုိင္ငံမွာ ဂရိႏုိင္ငံ ျဖစ္ပါသည္။ ဂရိသည္ ဥေရာပသမဂၢ (အီးယူ) ဝင္ ႏုိင္ငံတခုျဖစ္သလို လစ္ဘရယ္ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံ စစ္စစ္လည္း ျဖစ္သည္။ ပါတီစံုစနစ္ကို အခိုင္အမာ က်င့္သံုးေသာ ႏုိင္ငံျဖစ္ကာ ျပည္သူေရြးခ်ယ္ေသာ အစိုးရကသာ ျပည္သူအတုိင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ အစိုးရမ်ိဳး ထူေထာင္ထားေသာ ႏုိင္ငံလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံျဖစ္ေသာ္လည္း စီးပြားေရးကား ေအာက္ဆံုးေရာက္ေအာင္ က်ဆင္းေနေလသည္။ ဒီမုိကေရစီစနစ္ႏွင့္ စီးပြားေရးတုိးတက္မႈမွာ ဘာမွမဆုိင္ေပ။ စီးပြားေရးတက္ျခင္း၊ က်ျခင္းမွာ အစိုးရ၏ စြမ္းေဆာင္ရည္ႏွင့္ စီးပြားေရးစနစ္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ က်င့္သံုးႏုိင္ျခင္းတြင္သာ မူတည္ပါသည္။ စီးပြားေရးက်ဆင္းသြားသျဖင့္ က်န္ဥေရာပသမဂၢဝင္ ႏုိင္ငံမ်ားက ဂရိကို ေငြေခ်းၾကရေတာ့သည္။ အေႂကြးတင္ေအာင္၊ စီးပြားေရးက်ေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာ အစိုးရကို လူထုက ျဖဳတ္ခ်ကာ လက္ဝဲပါတီတခုကို အာဏာေပးလိုက္သည္။ ထိုအစိုးရအဖြဲ႔မွာလည္း စီးပြားေရးတုိးတက္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ေသးေပ။ ေငြေခ်းသည္။ အျငင္းပြားမႈမ်ား ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ ဆိုလုိသည္မွာ ဒီမုိကေရစီႏွင့္ စီးပြားေရး တုိးတက္မႈ ဘာမွမဆုိင္ေပ။ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံဆိုၿပီး ခ်မ္းသာခ်င္မွ ခ်မ္းသာေပမည္။ က်င့္သံုးေသာ အစုိးရ၏ စီးပြားေရးမူႏွင့္ ကိုယ္က်ိဳးၾကည့္ဝါဒ အေပၚသာ မူတည္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီ ေခၚ အရင္းရွင္ဒီမုိကေရစီေခၚ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ အရင္းရွင္စနစ္ကုိ ခ႐ုိနီမ်ား၊ လူတန္းစားပ်က္မ်ား၊ ႏုိင္ငံေရးပ်က္မ်ား အားလံုးက ႀကိဳက္ၾက၏။ လုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ား၊ အခြင့္အေရးမ်ား ရရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား လူတန္းစား လြတ္ေျမာက္ေစေသာဝါဒ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ေစေသာေၾကာင့္ သေဘာက်ၾကပါသည္။ လစ္ဘရယ္ဒီမုိကေရစီသည္ ဒီမုိကေရစီသစ္မဟုတ္။ ျပည္သူ႔ဒီမုိကေရစီမဟုတ္။ ဓားမေနာက္ပိတ္ လူတန္းစားမ်ား လြတ္ေျမာက္ေစေသာ ဒီမုိကေရစီစနစ္ မဟုတ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္လွ်င္ ဒုကၡပင္လယ္ ေဝခဲ့ရေသာ ျမန္မာျပည္သူ တရပ္လံုးသည္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ဆန္႔က်င္ၿပီး လစ္ဘရယ္ဒီမုိကေရစီကို ေတာင္းဆိုေနၾကသည္မွာ အဆန္းတၾကယ္ မဟုတ္ဘဲ လုပ္သင့္လုပ္အပ္ေသာ လုပ္ရပ္ျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္သေဘာေပါက္ဖုိ႔ လုိပါသည္။
ထက္ျမက္
