ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ တေန႔ထက္တေန႔ ပိုဆုိးလာတဲ့ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈေတြေၾကာင့္ လူေတြဟာ လမ္းေပၚမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ၾကရတယ္။ အဲဒီလုိ လမ္းေပၚမွာ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကရသူေတြၾကားထဲ အခ်ိန္ဟာ ေငြျဖစ္ေနသူကေတာ့ ကိုထြန္းေက်ာ္ပါပဲ။ နာရီအခ်ိန္ေတြကို ကိုထြန္းေက်ာ္ မပုိင္ေပမယ့္ နာရီအခ်ိန္ေတြအလုိက္ သူက ပိုက္ဆံရေနတာပါ။ သူက လမ္းေပၚမွာ ဘတ္စ္ကားေတြရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို မွတ္သားရင္း ဝင္ေငြရွာေနတာ ငါးႏွစ္ ငါးမိုး ရွိသြားပါၿပီ။ ယုဇနပလာဇာေရွ႕က ဒီဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္ေနရာေလးက သူ႔ရဲ႕ အခ်ိန္မွတ္ေနရာေလးပါ။ စာအုပ္တအုပ္၊ ေဘာပင္တေခ်ာင္း၊ လက္ပတ္နာရီတလုံးကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အရင္းအႏွီးပါ။ "အခ်ိန္က ပိုက္ဆံပဲေပါ့။ ကိုယ္ေတြဆီက မိနစ္သိမွ သူတို႔က ေရွ႕ဆက္သြားလုိ႔ရမွာ။ ကုိယ္ေတြဆီက မိနစ္သိမွ သူတို႔က သြားလုိ႔ရေတာ့ ကိုယ္ေတြက ၾကားခံအေနနဲ႔ ေျပာျပတာပါ။ အဲဒီေတာ့ သူတုိ႔က ကိုယ္ေတြကို ပိုက္ဆံေပးတဲ့သေဘာပဲ။ အလုပ္ကေတာ့။" ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ဘတ္စ္ကားေတြဟာ ေခါက္ေရပိုမိုေမာင္းႏိုင္ဖို႔၊ တစီးနဲ႔တစီး အၿပိဳင္ေမာင္းႏွင္ႏုိင္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္မွတ္သူေတြက လုိင္းတူကားေတြ မွတ္တုိင္ျဖတ္သြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ျပန္ေျပာရတာပါ။ ဘတ္စ္ကားလိုင္းေတြကို အခ်ိန္မွတ္ေပးတဲ့အတြက္ ဘတ္စ္ကားေမာင္းႏွင္သူေတြက ျပန္ေပးတဲ့ေငြေၾကးက သူ႔အတြက္ တရက္ကို က်ပ္တေသာင္းေက်ာ္ ဝင္ေငြရွိေနတာပါ။ အခ်ိန္ကြာျခားခ်က္အလုိက္ ဘတ္စ္ကားေတြက မွတ္တိုင္ေတြမွာ လူတင္ လူေစာင့္လုပ္သလုိ အၿပိဳင္ေမာင္းႏွင္တာေတြလည္း လုပ္လာၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕ေတြက ဘတ္စ္ကား အခ်ိန္မွတ္သူေတြကုိ ဘတ္စ္ကားေတြကို ရန္တိုက္ေပးသူအျဖစ္ ေျပာဆိုၾကပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ကစၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္ေတြမွာ ဘတ္စ္ကားတစီးနဲ႔တစီး ကြာျခားခ်ိန္ေတြကို မွတ္သားၿပီး ဘတ္စ္ကားေမာင္းႏွင္သူေတြကို ေျပာျပတာေတြ လုပ္ကုိင္လာခဲ့ၾကတာပါ။ ကားမွတ္တမ္းမွတ္သူေတြဟာ အရင္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္က လူစည္ကားရာ မွတ္တုိင္ႀကီးေတြမွာသာ ရွိခဲ့ရာ အခုအခါမွာေတာ့ ကားမွတ္တိုင္ေတြမွာ အခ်ိန္မွတ္သူေတြအျဖစ္ လုပ္ကိုင္သူေတြ တျဖည္းျဖည္း မ်ားျပားလာပါၿပီ။ "ဒီအလုပ္ကို စလုပ္ျဖစ္တာ က်ေနာ္က အရင္ ဒီမဂၤလာေစ်းလုိင္းမွာ စပယ္ယာလုိက္တဲ့သူ၊ ေနာက္က်ေတာ့ ကားမလုိက္ေတာ့ဘူးဆုိၿပီး အိမ္မွာ ခဏနားေနတဲ့အခ်ိန္၊ အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေဟ့ေကာင္ မင္း အိမ္မွာ ဒီအတုိင္းထုိင္ေနလည္း ဝင္ေငြမရွိဘူး။ အဲဒီေတာ့ ပလာဇာမွာ ငါတုိ႔ကားေတြကို အခ်ိန္မွတ္ေပးပါလား။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္လုိက္တဲ့ကားလုိင္းက ၃၈ စီး ရွိတယ္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ေတာ့ အစီး ၃၀ ေလာက္ ထြက္တယ္ေပ့ါ။" ကိုထြန္းေက်ာ္ကေတာ့ ဘတ္စ္ကားေမာင္းသူေတြကို သူ႔ရဲ႕အလုပ္ရွင္၊ ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ကားသမားေတြအတြက္ အခ်ိန္မွတ္ေပး႐ုံဆုိေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕အလုပ္က လြယ္ကူလွတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ "ပထမ သုံးေလးရက္ေလာက္မွာ ဒီအလုပ္ကုိ ဆက္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္အထိ ျဖစ္တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကားေနာက္ ေျပးလုိက္ရတာကုိး။ ဒီေနရာက တျခားေနရာေတြနဲ႔ မတူဘူး။ တျခားမွတ္တုိင္ေတြက တိုတယ္။ ပလာဇာမွတ္တုိ္င္က အက်ယ္ႀကီး။ ဥပမာ ဒီကားကို မိနစ္ေျပာမွ ကိုယ္ပိုက္ဆံရေတာ့မယ္၊ ဒီကားက အဲဒီ့ေနရာမွာ ရပ္လုိ႔မရေတာ့ ဟိုးအေရွ႕သြားရပ္ရင္ အဲဒီ့ကားေနာက္ကို လုိက္ရတယ္။ အဲဒါမွ မိနစ္သိမယ္။ သူတုိ႔ကို မိနစ္ေျပာမယ္၊ မိနစ္ေျပာမွ ကိုယ္က ပိုက္ဆံရမယ္။ မလုိခ်င္လုိ႔ မေျပာဘူးဆုိရင္ သူတုိ႔ကို လႊတ္ေပးလုိက္႐ုံပဲ ရွိတယ္။ ဒါဆုိရင္ ကိုယ္တေနကုန္ ေျပာထားတာ အလကားပဲ။ အခ်ိန္မွတ္တဲ့ေနရာေတြမွာ ဒီေနရာက အပင္ပန္းဆံုးပဲ။ "ဒီအလုပ္နဲ႔ ေရရွည္ရပ္တည္ႏိုင္မယ္လို႔ေတာ့ က်ေနာ္ မထင္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကိုယ္တုိင္လည္း ဒီ့ထက္ အသက္ႀကီးလာရင္ ဒီအလုပ္ကို လုပ္ခ်င္မွ လုပ္ေတာ့မွာ။ အဲဒီ့ေတာ့မွ တျခားအလုပ္ေလးတခုေပါ့။ တျခားအလုပ္တခုလုပ္ ဆုိရင္ေတာင္မွ သူမ်ားေတြရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ လုပ္တဲ့အလုပ္ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ကိုယ္ပုိင္လုပ္ငန္းေလး ဥပမာ ကိုယ္တတ္တဲ့ ပညာေလး လုပ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေစ်းေရာင္းတာေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပ့ါေနာ္။" အထည္ခ်ဳပ္အလုပ္သမား၊ ယာဥ္ေနာက္လုိက္ အစရွိတဲ့ အလုပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ လုပ္ကိုင္ဖူးတဲ့ ကုိထြန္းေက်ာ္ဟာ ကားမွတ္တမ္းမွတ္သူအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ခ်ိန္မွာေတာ့ မိသားစုစီးပြားေရးကို ေထာက္ပံ့ႏိုင္တဲ့အတြက္ ဒီအလုပ္ကိုပဲ ဆက္လက္ လုပ္ကိုင္ေနတာပါ။ "ကုိယ္ပင္ပန္းသလုိ ကိုယ့္သားသမီး ပင္ပန္းမယ့္ အျဖစ္မ်ဳိးေတာ့ က်ေနာ္က အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး သူတုိ႔ဘဝကုိ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးဖို႔၊ စိတ္ထဲအရွိဆံုးပဲ အဲဒါက။ ကုိယ္သာ ဒုကၡခံရင္ ခံရပါေစ။ ကိုယ္လို ဒုကၡမ်ဳိးေတာ့ မခံရေစဘူး။" လက္ပတ္နာရီ ပတ္ေလ့မရွိတဲ့ သူ႔အတြက္ အခုဆုိရင္ လက္ပတ္နာရီက အေရးအႀကီးဆံုး ျဖစ္လာပါတယ္။ "အခ်ိန္က ေငြပဲလုိ႔ သိတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး နာရီကေတာ့ ပတ္တယ္ေပ့ါေနာ္။ အိပ္တဲ့အခ်ိန္ေလာက္ပဲ နာရီခၽြတ္တယ္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ နာရီပတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္မ်ားတယ္။" ေႏြမိုးေဆာင္း သံုးရာသီလံုး ယုဇနပလာဇာေရွ႕မွာ နားခ်ိန္မရွိဘဲ ေျပးရင္းလႊားရင္း အခ်ိန္ေတြမွတ္ရင္း ကုိထြန္းေက်ာ္ရဲ႕ ေန႔ေတြကို ကုန္ဆံုးေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စန္းေမာ္ေအာင္