လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ငါးႏွစ္သက္တမ္းကာလအတြင္း အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံႏွင့္ ဗီယက္နမ္ စသည့္ႏုိင္ငံမ်ားအျပင္ နီေပါ၊ နယ္သာလန္၊ ကေနဒါ ႏွင့္ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံတို႔ကို ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္နိီးခ်င္း ကမာၻ႔အႀကီးဆံုး ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံႀကီး အိႏိၵယသို႔ ေရာက္ခြင့္မႀကံဳခဲ့ရေပ။ ဧၿပီလ ၂၀ - ၂၁ ရက္ေန႔တုိ႔တြင္ က်င္းပျပဳလုပ္မည့္ India-Myanmar media dialogue ေဆြးေႏြးပဲြသို႔ တက္မည္လားဟု တမၸဒီပအင္စတီက်ဴမွ ေဒါက္တာခင္ေဇာ္ဝင္းက ေမးျမန္းလာသည့္အခါ တက္လိုပါသည္ဟု ခ်က္ျခင္း အေၾကာင္းျပန္လိုက္သည္။ မိမိထံေပးပို႔လာသည့္ ဖိတ္ၾကားစာတြင္ ေဖာ္ျပထားခ်က္အရ အစည္းအေဝးကို အိႏၵိယအေရွ႕ေျမာက္ေဒသ မီဂါလာယာျပည္နယ္၊ ရီွးလံုၿမိဳ႕တြင္ က်င္းပျပဳလုပ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္။ အစည္းအေဝးကို စီစဥ္သူမ်ားမွာ Institute of Social Sciences, Heinrich Boll Foundation, Burma Centre Delhi  ႏွင့္ Asian Confluence တို႔ျဖစ္ၾကေၾကာင္းသိရၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံမွ တမၸဒိီပ အင္စတိီက်ဴက ပူးေပါင္းပါဝင္ျခင္းျဖစ္သည္။ အစည္းအေဝး၏ အဓိက ဦးတည္ခ်က္မွာ အိႏၵိယအေရွ႕ေျမာက္ေဒသကို ဗဟုိျပဳထားသည့္ အိႏၵိယအစိုးရ၏ “Act East Policy”ကို အေထာက္အကူျဖစ္ေစမည့္ ႏွစ္ႏိုင္ငံ သတင္းမီဒီယာသမားမ်ားအၾကား ဆက္ဆံေရးဖံြ႔ ၿဖိဳးတိုးတက္ေစရန္၊ အေတြ႔အႀကံဳႏွင့္လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား အျပန္အလွန္ ဖလွယ္ၾကရန္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ဖိတ္ၾကားခံရသည့္ သတင္းမီဒီယာသမားမ်ားမွာ The Voice မွ ေဇယ်သူ၊ DVB မွ သန္းဝင္းထြဋ္၊ စည္သူေအာင္ျမင့္၊ AP မွ အက္စ္သာထုဆန္၊ တမၸဒီပအင္စတိီက်ဴမွ ေဒါက္တာခင္ေဇာ္ဝင္း၊ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေဟာင္း က်ေနာ္ႏွင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ေခၚမာဝူ (လီဆူးအမိ်ဳးသားဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးပါတီ) တို႔ျဖစ္ၾကသည္။  သို႔ေသာ္လည္း The Voice မွ ေဇယ်သူ တက္ေရာက္ႏိုင္ျခင္း မရိွသျဖင့္ ျမန္မာအဖဲြ႔ဝင္အားလံုးေပါင္း (၆) ေယာက္သာျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ သြားေရာက္အစည္းအေဝးတက္ရမည့္ ရိွီးလံုၿမိဳ႕မွာ ျမန္မာ-အိႏၵိယနယ္စပ္ တမူး-မိုေရးၿမိဳ႕မွ ကီလိုမီတာ ၅၇၂ ( မိုင္အားျဖင့္ ၃၅၈) သာေဝးသျဖင့္ ရန္ကုန္ႏွင့္ မႏၱေလးအကြာအေဝးခန္႔သာရိွေပသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔က ရန္ကုန္/ဂါယာ-ကာလကတၱား၊  ကာလကတၱားမွ ဂူဝါဟတီ ( အာသံျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္) သို႔ေလယာဥ္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ထိုမွတဆင့္ ရိွီးလံုသို႔ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္လည္းေကာင္း စီး၍လာခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔ျဖင့္ ရန္ကုန္-ဂါယာ-ကာလကတၱား/ ကာလကတၱား-ဂူဝါဟတီ မိုင္ေပါင္း ၁၅၀၀ ခရီးကို ေလယာဥ္ႏွစ္ဆင့္စီး၍လည္းေကာင္း၊ ဂူဝါဟတီမွ ရွီးလံုသို႔ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ (မိုင္ ၇၀ ခန္႔) ၃ နာရီေက်ာ္စီး၍လည္းေကာင္း လာခဲ့ရေပသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ရန္ကုန္မွ ကာလကတၱားသို႔ ေလယာဥ္ျဖင့္ တိုက္႐ုိက္ပ်ံသန္းလ်ွင္ ျဖစ္ႏုိင္ေသာ္လည္း ေလယာဥ္မွာ ဂါယာသို႔ အရင္ပ်ံ သန္းဆင္းသက္ၿပီးမွ ကာလကတၱားသို႔ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ဆင္းရသျဖင့္ အသြားအျပန္မိုင္ေပါင္း ၅၀၀ ေက်ာ္ခန္႔ အပုိစီးနင္းလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ အသြားေရာ အျပန္ခရီးတြင္ပါ ကာလကတၱားတြင္ တညစီအိပ္ခဲ့ၾကရသည္။ ရီွးလံုၿမိဳ႕မွာ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၏ အငယ္ဆံုုးျပည္နယ္ထဲကတစ္ခုျဖစ္ေသာ မီဂလာယာျပည္နယ္၏ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ၿပီး အျမင့္ေပ ၄၉၀၀ ေက်ာ္တြင္ တည္ရိွသည္။  ျဗဟၼပုတၱရျမစ္ဝွမ္းတြင္တည္ရိွသည့္ အာသံျပည္နယ္၏ၿမိဳ႕ေတာ္ ဂူဝါဟတီၿမိဳ႕မွ ရိီွးလံုသို႔လာရာ လမ္းသည္ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွ ျပင္ဦးလြင္သို႔ သြားရာလမ္းႏွင့္ ဆင္ဆင္တူသျဖင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ မႏၱေလး-ျပင္ဦးလြင္လမ္းထက္ပိုေဝးၿပီး ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕ထက္လည္း ေပ ၁၄၀၀ ခန္႔ ပိုျမင့္သည့္ကုန္းေျမျမင့္တြင္ တည္ထားသျဖင့္ ထင္း႐ူးေတာမ်ားေပါမ်ားသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕ကို ပန္းၿမိဳ႕ေတာ္၊ တ႐ုတ္ျပည္ ယူနန္ျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ ကူမင္းကို ေႏြဦးၿမိဳ႕ေတာ္ ( The City of Spring ) ဟုတင္စား ေခၚေဝၚၾက သကဲ့သို႔ ရီွးလံုကိုလည္း “တိမ္မ်ားရဲ႕ကြန္းခိုရာ” ( The Abode of Clouds ) ဟုလွလွပပ တင္စားေခၚေဝၚၾကေလသည္။ ဥေရာပတိုက္သားမ်ားအဖို႔ လိႈင္းထေနေသာေတာင္ကုန္းမ်ားက စေကာ့တလန္ကို သတိရေစသျဖင့္ “Scotland of the East” အေရွ႕ဘက္က စေကာ့တလန္ ဟုလည္း ေခၚၾကသည္ဆုိ၏။ ရီွးလံုၿမိဳ႕မွ အေရွ႕ဘက္သို႔ မ်ဥ္းေျဖာင့္တည့္တည့္ နီးပါးဆဲြလ်ွင္ ၃၄၅ မိုင္ခန္႔အေဝးတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ကို ေတြ႔ႏုိင္သျဖင့္ လတၱီတြဒ္ခ်င္း မတိမ္းမယိမ္းတူသည္ဟု ဆုိႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ေတာင္ေပၚေဒသၿမိဳ႕ျဖစ္ေသာ ရိီွးလံုက ရာသီဥတုပိုမိုေအးျမကာ ေႏြရာသီတြင္ ဖ်မ္းမ်ွ 23 C  ံႏွင့္ ေဆာင္းရာသီ တြင္ ဖ်မ္းမ်ွ 4 C  ံ ရိွသည္။ ရီွးလံုတြင္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္သန္းေကာင္စာရင္းအရ လူဦးေရ ၁၄၃,၀၀၀ ေက်ာ္ရိွသည္။ ထုိအထဲတြင္  ၇၃,၂၆၂ ေယာက္ ( ၅၁.၁၅ ရာခုိင္ႏႈန္း) မွာ တိုင္းရင္းသား ခါရီွး မ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ခါရီွး လူမိ်ဳးအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ႏိုင္ယမ္ခါရီွ ႏွင့္ ႏိုင္ယမ္တာ ဟုေခၚေသာ ႐ုိးရာနတ္ကိုယ္းကြယ္ယံုၾကည္သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ရီွးလံုတြင္ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္မ်ားမွာ အမ်ားစုျဖစ္ၾကၿပီး ၄၆.၅ ရာခုိင္ႏႈန္း ရိွသည္။ ဟိႏၵဴဘာသာ ကိုယ္းကြယ္သူမ်ားမွာလူဦးေရ၏ ၄၂ ရာခုိင္ႏႈန္း ရိွသည္။ ရီွးလံုၿမိဳ႕သည္ ယခင္ၿဗိတိသ်ွကိုလိုနီအစိုးရ လက္ထက္ကတည္းကပင္ အာသံေပါင္းစည္းေဒသႀကီး၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ ေနာက္ပိုင္း ၁၉၇၂ ခုႏွစ္တြင္ အသစ္ခဲြထုတ္ဖဲြ႔စည္းလိုက္ေသာ မီဂါလာယာျပည္နယ္၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္လာသည္။ [caption id="attachment_149893" align="aligncenter" width="909"] အစည္းအေဝး ပထမေန႔ အားလပ္ခ်ိန္ အမွတ္တရ[/caption] အမွန္အားျဖင့္ ၁၉ ရာစုႏွင့္ေနာက္ပုိင္းအထိ ဂိုလ္ပါယာ ေဒသမွလဲြ၍ အာသံေဒသႀကီးသည္ အိႏၵိယ၏ အစိတ္အပိုင္းမျဖစ္ခဲ့ဘူးေခ်။ အာသံႏွင့္မဏိပူရေဒသမွာ (၁၈၂၄ -၁၈၂၆) ခုႏွစ္တြင္ျဖစ္ပြါးခဲ့ေသာ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ပထမစစ္ပဲြအၿပီးတြင္ ျမန္မာထံမွ အဂၤလိပ္ အေရွ႕အိႏၵိယကုမၸဏီက သိမ္းပိုက္ယူခဲ့ၿပီးေနာက္မွ ၿဗိတိသ်ွအင္ပါယာ အတြင္းသို႔ ထည့္သြင္းခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး အိႏိၵယကို ၿဗိတိသ်ွတို႔က လြတ္လပ္ေရးေပးေသာအခါ ထိုေဒသကို အိႏိၵယႏိုင္ငံအတြင္းသို႔ ေပါင္းထည့္ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထို ပထမအဂၤလိပ္-ျမန္မာ စစ္ပဲြရံႈးနိမ့္မႈရလဒ္အျဖစ္ ျမန္မာတို႔ထံမွ အာသံ၊ မဏိပူရ၊ ကခ်ာ၊ ဂိ်ဳင္ရွာ၊ ရခုိင္ႏွင့္ တနသၤာရီေဒသမ်ားကို အဂၤလိပ္က သိမ္းယူသြားခဲ့သည္။ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာ အဆိုပါစစ္ပဲြတြင္ အေရွ႕အိႏိၵယကုမၸဏိီဘက္မွ ဥေရာပတိုက္သားမ်ားႏွင့္ အိႏိၵယလူမိ်ဳးစစ္သည္ေပါင္း ၁၅၀၀၀ ေက်ာ္ အသက္ေပးခဲ့ရသကဲ့သုိ႔ အေရအတြက္ အတိအက် မသိရိွရေသာ ျမန္မာစစ္သည္ႏွင့္အရပ္သားမ်ားစြာ ေသေၾကဒဏ္ရာရခဲ့ၾကသည္။ အေရွ႕အိႏိၵယကုမၸဏီ အေနျဖင့္ စစ္အသံုးစရိတ္ေပါင္စတာလင္ ၅ သန္းမွ ၁၃ သန္း ( ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ေငြတန္ဖုိးျဖင့္တြက္လ်ွင္ ေပါင္စတာလင္ သန္းေပါင္း ၃၇၉ မွ ၉၈၅ သန္း) အထိ ကုန္က်ခဲ့သျဖင့္ စီးပြားေရးအရ ႀကီးမားေသာ အၾကပ္အတည္းေတြ႔ခဲ့သည္။ ျမန္မာတို႔အတြက္မူ အဆိုပါစစ္ပဲြမွာ လြတ္လပ္ေရးဆံုးရံႈးမႈ၏ ကနဦးအစဟု ဆုိရေပမည္။ စစ္ပဲြရံႈးနိမ့္ခဲ့သျဖင့္ ထိုစဥ္က အလြန္မ်ားျပားေသာ ပမာဏျဖစ္သည့္ ေပါင္စတာလင္ တစ္သန္း (ထိုစဥ္ကေငြေစ်းျဖင့္ ေဒၚလာ ၅ သန္း) ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြင္း စစ္ေလ်ာ္ေၾကး (နစ္နာေၾကး) ေပးခဲ့ရကာ၊ ေနာက္ထပ္ စစ္ႏွစ္ႀကိမ္အျပဳခံရ ၿပီးေနာက္ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္တြင္ တျပည္လံုး သိမ္းပိုက္ျခင္းကို ခံလိုက္ရေလသည္။ ၿဗိတိသ်ွလက္ေအာက္မွ အိႏိၵယႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္တြင္ အိႏိၵယအစိုးရက ေဒသခံ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ အလိုဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေသာအားျဖင့္ အာသံေဒသတြင္ ပါဝင္ေသာ နာဂ ေတာင္တန္းေဒသကို အိႏိၵယ၏ ၁၆ ခုေျမာက္ ျပည္နယ္ နာဂလန္းဒ္ (Nagaland) အျဖစ္ဖဲြ႔စည္းေပးခဲ့သည္။ တဖန္ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္တြင္ အာသံျပည္နယ္၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ ရီွးလံုၿမိဳ႕အပါအဝင္၊ ခါရီွးေတာင္တန္း၊ ဂိ်ဳင္းရွာေတာင္တန္းႏွင့္ ဂါ႐ုိေတာင္တန္းေဒသတို႔ ပါဝင္ေသာ မီဂါလာယာကုန္းျပင္ျမင့္ေဒသကို မီဂါလာယာ ျပည္နယ္အျဖစ္ဖဲြ႔စည္းေပးခဲ့သည္။ ထိုႏွစ္အတြင္းမွာပင္ အာသံျပည္နယ္ေျမာက္ဘက္အစြန္ဆံုး ဘူတန္-တ႐ုပ္-ျမန္မာတုိ႔ႏွင့္ နယ္နိမိတ္ခ်င္း ထိစပ္ေနသည့္ ေဒသကို အ႐ူနာခ်ယ္ပရာဒက္ရွ္ဟုလည္းေကာင္း၊ ေတာင္ဘက္ မီဇိုေတာင္တန္းေဒသကို မီဇိုရမ္ဟုလည္းေကာင္း သတ္မွတ္ေခၚေဝၚၿပီး ျပည္ေထာင္စုနယ္ေျမမ်ား (Union territories) အျဖစ္ ခြဲထုတ္ သတ္မွတ္ေပးခဲ့ၿပီး ၁၉၈၇ ခုႏွစ္တြင္ ထိုေဒသႏွစ္ခုသည္ အိႏိၵယ၏ ျပည္နယ္မ်ားျဖစ္လာခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ (၅) ေယာက္ (ေဒါက္တာခင္ေဇာ္ဝင္း၊ စည္သူေအာင္ျမင့္၊ သန္းဝင္းထြဋ္၊ ေခၚမာဝူ ႏွင့္ က်ေနာ္) မွာ ရန္ကုန္မွ ကာလကတၱားသို႔ ဧၿပီလ (၁၈) ရက္ေန႔တြင္ အတူတကြထြက္ခြာလာၾကၿပီး အစည္းအေဝးက်င္းပမည့္ ရိီွးလံုၿမိဳ႕သို႔ (၁၉) ရက္ေန႔ညေနပိုင္းတြင္ ေရာက္ရိွသည္။ အစည္းအေဝးမွာ က်ေနာ္တို႔ေနထိုင္တည္းခုိရာ ေလဒီဗာရိုနီကာလမ္းသြယ္ရိွ၊ Asian Confluence Center ၊ The Habitat Shillong ဆိုသည့္ တည္းခိုခန္းအနီးရိွ အစည္းအေဝးခန္းမတြင္ပင္ က်င္းပျခင္းျဖစ္သည္။ ၂၀ ရက္ႏွင့္ ၂၁ ရက္၊ ႏွစ္ရက္ၾကာက်င္းပေသာ အစည္းအေဝးတြင္ တက္ေရာက္သူေပါင္း (၃၀) ခန္႔ရိွၿပီး စကားေျပာသူေပါင္း (၂၁) ေယာက္ရိွသည္။ အိႏိၵယႏိုင္ငံဘက္မွ အစည္းအေဝး တက္ေရာက္လာၾကသူမ်ားထဲတြင္ က်ေနာ္ေကာင္းစြာ သတိထားမိခဲ့သူမ်ားမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ အိႏိၵယသံအမတ္ႀကီးေဟာင္း ( Mr.Rajiv Bhatia) ရာဂ်စ္ ဘာတီးယား၊ Eastern Nagaland ေခၚ ျမန္မာႏိုင္ငံ နာဂေတာင္တန္းေဒသသို႔သြားေရာက္ၿပီး အိႏိၵယအစိုးရကို လက္နက္ကိုင္တိုက္ပဲြဝင္ေနသည့္ United Liberation Front of Asom (ULFA) လက္နက္ကိုင္တပ္ဖဲြ႔မ်ားႏွင့္ေတြ႔ဆံုကာ RENDEZVOUS WITH REBELS ဆိုသည့္ စာအုပ္ကုိ ေရးသားထုတ္ေဝခဲ့သည့္ (Mr. Rajeev Bhattacharya) မစၥတာ ရာဂ်ီးဗ္ ဘာတာခ်ာယာ၊ မီဇိုရမ္ ပိုစ့္မွ သတင္းေထာက္လည္းျဖစ္ လူမႈေရးေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္လည္းျဖစ္သူ Mr. Henry Lalhlimum ႏွင့္ နယူးေဒးလီအေျခစိုက္ ( Freelance journalist Ms. Neha Dixit ) ဖရီးလင့္စ္ ဂ်ာနယ္လစ္ မစၥစ္ နီဟာ ဒစ္ရွစ္တို႔ျဖစ္ၾကသည္။ အစည္းအေဝးသို႔တက္ေရာက္လာၾကေသာ အိႏိၵယႏိုင္ငံသားတဝက္ခန္႔မွာ အထူးသျဖင့္ အိႏိၵယအေရွ႕ေျမာက္ နယ္စပ္ေဒသ အာသံ၊ မိီဇိုရမ္၊ နာဂလန္းဒ္ႏွင့္ မီဂါလာယာေဒသမွ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ထုတ္ေဝေသာ စာေစာင္မ်ား၊ ဂ်ာနယ္မ်ားမွ သတင္းႏွင့္ ဂ်ာနယ္လစ္မ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ထိုသူတုိ႔၏ ႐ုပ္ေရမွာ အေရွ႕ေတာင္အာရွသားမ်ား၊  ျမန္မာတိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္သာတူၿပီး အိႏၵိယ႐ုပ္ေရမရိွေပ။ ပထမေန႔တြင္ပင္ ဒုတိယစကားေျပာသူအျဖစ္ က်ေနာ္က စကားေျပာခြင့္ရခဲ့ရာ ေခါင္းစဥ္မွာ…Post-Conflict Society and India-Myanmar relations ျဖစ္သည္။ ပထမ စကားေျပာသူမွာ ဂူဝါဟတီၿမိဳ႕မွ အေရွ႕ေျမာက္ဆို ရွယ္ ရီဆာ့ခ်္စင္တာမွ ေဒါက္တာ ေဝၚတာ ဖာနန္ဒက္ဇ္ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္က အခ်က္ (၃) ခ်က္ေျပာသည္။ ပထမအခ်က္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ တ႐ုတ္ႏွင့္ အိႏၵိယအၾကား ပထဝီအေနအထားအရ အလြန္အေရးပါေသာ အေနအထားတြင္တည္ရိွသည္။ တ႐ုတ္ျပည္အေနျဖင့္ အာရွေတာင္ပုိင္း၊ အေရွ႕အလယ္ပုိင္း၊ အာဖရိကႏွင့္ ဥေရာပ ႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ေရလမ္းျဖင့္ အနီးဆံုးကုန္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းဖြင့္ရန္ ၾကားမွခံေနေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျဖတ္သန္းခြင့္ရေရးမွာ အေရးႀကီးသကဲ့သို႔ အိႏၵိယအေနျဖင့္လည္း ကုန္းတြင္းပိတ္ေဒသျဖစ္ေနေသာ သူ၏ အေရွ႕ေျမာက္ေဒသသို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရိွ ရခုိင္ကမ္း႐ုိးတန္း သေဘၤာဆိပ္မ်ားမွတဆင့္ ျမန္မာျပည္တြင္း ကုန္းလမ္းမ်ားကို အသံုးျပဳ၍ ကူးသန္းသြားလာပို႔ေဆာင္ႏိုင္ေရးမွာအေရးႀကီးေၾကာင္း၊ ထုိ႔ျပင္ အိႏိၵယအေရွ႕ေျမာက္ေဒသမွတဆင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုျဖတ္လ်က္ အေရွ႕ေတာင္အာရွႏုိင္ငံမ်ားသို႔ ကူးသန္းသြားလာဆက္ဆံႏိုင္သျဖင့္ အနီး ဆံုးလမ္းေၾကာင္းျဖစ္ေၾကာင္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အိႏၵိယႏိုင္ငံအေနျဖင့္ Look East Policy ၊ Act East Policy စသည္ ျဖင့္ ခ်မွတ္လုပ္ေဆာင္ေနသည္ကို ေတြ႔ျမင္ရသကဲ့သို႔ တ႐ုတ္ျပည္အေနျဖင့္လည္း One Belt One Road  ဆုိ သည့္ ေပၚလစီခ်မွတ္လ်က္ တ႐ုတ္ျပည္မွ အေရွ႕ေတာင္အာရွ၊ အလယ္ပိုင္းအာရွေဒသနွင့္ ဥေရာပတို႔ကုိ ရထားလမ္း၊ ကားလမ္း၊ ေရနံႏွင့္ဓာတ္ေငြ႔ပိုက္လိုင္းမ်ားျဖင့္ ဆက္သြယ္လ်ွက္ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ဆက္ဆံႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစား ေနသည္ကို ေတြ႔ရေၾကာင္း။ ဒုတိယအခ်က္အေနျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အဆိုပါနယ္စပ္ေဒသမ်ားမွာ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပဲြမ်ားျဖစ္ပြားေနရာ ေဒသမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ထာဝရၿငိမ္းခ်မ္းေရးရရိွရန္ အားထုတ္ႀကိဳးပမ္းေနေၾကာင္း၊ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္မ်ား အေနျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးအရ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုစနစ္ကို ရရိွရန္ ေတာင္းဆိုေနၾကၿပီး အဆိုပါေတာင္းဆိုမႈမ်ားကို ႏိုင္ငံေရး ေဆြးေႏြးပဲြမ်ားတြင္ ညိႇႏိႈင္းၾကလိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သေဘာတူညီမႈရရိွပါက ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ရန္ လိုအပ္လိမ့္မည္ထင္ေၾကာင္း၊ အေျခခံဥပေဒကိုျပင္ဆင္ရန္မွာ တပ္မေတာ္က သေဘာတူမွသာလ်ွင္ ျဖစ္ႏိုင္သျဖင့္ တပ္မေတာ္ကပါ သေဘာတူလက္ခံသည့္ ေဆြးေႏြးညိႇႏိႈင္းအေျဖရွာမႈမ်ားျဖစ္ရန္ လုိအပ္ေၾကာင္း၊ ထို႔ျပင္ တတိယအခ်က္အေနျဖင့္ နယ္စပ္ေဒသလက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡမ်ားမွာ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေရး အေျခအေနမေကာင္းသည့္အခါ ပိုမိုဆုိးရြားတတ္ၿပီး ဆက္ဆံေရးေကာင္းမြန္သည့္အခါ ေျဖရွင္းရန္ပိုမုိလြယ္ ကူသည္ကို သမိုင္းကသက္ေသျပခဲ့ၿပိီးၿဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာအစိုးရအေနျဖင့္ အိမ္နီးခ်င္းႏို္င္ငံမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေရးေကာင္းမြန္ရန္ အထူးအေလးထားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ တ႐ုတ္ျပည္ႏွင့္ရင္းႏွီးခင္မင္၍ အျပန္အလွန္အက်ိဳးရိွေသာ ဆက္ဆံေရးတခုရိွရန္လိုအပ္ေၾကာင္း၊ အဆုိပါနယ္စပ္ေဒသမ်ား ထာဝရၿငိမ္းခ်မ္းေရးရပါမွ အိႏၵိယ-ျမန္မာ-တ႐ုတ္-ထုိင္း ႏိုင္ငံတုိ႔အၾကား ဆက္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းမ်ား ေဖာက္လုပ္ျခင္း လုပ္ငန္း ပိုမိုလ်ွင္ျမန္လာလိမ့္မည္၊ အိႏိၵယ၏ Act east policy သည္ တ႐ုတ္ျပည္၏ One belt One road ႏွင့္ဆက္စပ္ႏိုင္ပါမွ ပိုမိုလ်ွင္ျမန္သြက္လက္လိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္ေဟာေျပာအၿပီး ေမးခြန္းမ်ားေမးျမန္းခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ  သိလိုသည္မ်ားကို ေမးျမန္းခြင့္ေပးရာ…. “ Rendezvous with rebels” ဆိုသည့္စာအုပ္ကိုေရးသည့္ စာေရးဆရာ၊ ဂ်ာနယ္လစ္ အာသံလူမ်ိဳး ရာဂိီ်းဗ္ ဘာတာခ်ာယာ (Rajeev Bhattacharyya) က ေမးခြန္းႏွစ္ခုေမးပါသည္။ [caption id="attachment_149892" align="aligncenter" width="909"] ဦးရဲထြန္း၊ ေဒါက္တာခင္ေဇာ္ဝင္း၊ ေခၚမာဝူ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံဆုိင္ရာ အိႏိၵယ သံအမတ္ႀကီးေဟာင္းတုိ႔
အစည္းအေဝးခန္းမေရွ႕အမွတ္တရ အတူတကြဓာတ္ပံုရိုက္ၾကစဥ္။[/caption] ပထမေမးခြန္းမွာ…. ဦးရဲထြန္းက ရွမ္းတိုင္းရင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီကျဖစ္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတို႔ပါတီအေနနဲ႔ျဖစ္ေစ၊ ခင္ဗ်ားတစ္ဦးခ်င္းအေနနဲ႔ျဖစ္ေစ အိႏိၵယအေရွ႕ေျမာက္ေဒသမွာရိွတဲ့ ေဒသခံတိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ လက္နက္ကိုင္လႈပ္ရွားမႈမ်ားအေပၚ စိတ္ဝင္စားမႈရိွပါသလား၊ ဘယ္လုိျမင္ပါသလဲ၊ ဒုတိယေမးခြန္းမွာ…. မၾကာခင္ႏွစ္မ်ားအတြင္းက အိႏိၵယတပ္မေတာ္က ျမန္မာနယ္စပ္မွာရိွတဲ့ နာဂသူပုန္မ်ားကုိ တိုက္ခိုက္ေခ်မႈန္းတဲ့အခါ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္က နယ္စပ္ေဒသကို ပိတ္လိုက္ၿပီး အိႏိၵယတပ္မေတာ္ကို ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ေပးမဝင္ခဲ့ပါ။ ဒါဟာဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ ေနာက္တပတ္ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္ ရဲထြန္း (သီေပါ)